Thuis
alle pijlers
Van huis uit bij vriend gaan wonen. Iemand ervaring mee?
woensdag 6 februari 2008 om 10:49
Hallo allemaal,
Ik (23) zit een beetje met een dilemma waar ik nog niet echt uit kan komen. Mijn situatie momenteel is dat ik 28 uur werk en bij mijn ouders woon, waar ik het naar mijn zin heb. Wat erg fijn is aangezien ik vorig jaar een traumatisch ongeluk heb gehad, waardoor ik nog steeds een beetje uit mijn doen ben. Ben graag veilig thuis en dat is nu voor mijn gevoel hier bij mijn ouders.
De situatie van mijn vriend (32) is dat hij sinds wij elkaar kennen (2 jaar en 8 maanden) een huurhuis heeft in een dorp 10 minuten fietsen bij mij vandaan. Het is echt zijn huis, hij heeft het zelf ingericht, zijn eigen chaotische manier om z'n huishouden te runnen enz. Hij maakt gelukkig wel schoon enz. Ik ben ieder weekend daar.
Na een tijdje komt als vanzelf de vraag of ik niet met hem wil samenwonen. Nu wil ik absoluut wel met hem samenwonen, maar ik ben bang dat
A: ik me ongelukkig ga voelen op die plek wat niet mijn dorp is en er niet op lijkt.
B: ik me niet thuis ga voelen in ZIJN huis, want het voelt voor mij sterk als zijn huis
C: het totaal niet goed gaat, want ik hoor alleen maar negatieve verhalen over stellen waar de een bij de ander in huis gaat wonen. En erg veel mensen raden het me af om bij hem in te trekken en dat het beter is om iets totaal nieuws te zoeken.
Nu wilde ik eerst heel graag op mezelf om te kijken hoe ik me zelf kan redden, maar financieel kan dat net niet, de huurmarkt is hier erg slecht en stel dat ik dit over een paar jaar voor elkaar zou hebben, ben ik bij wijze van te oud voor kinderen. Mits we die ooit kunnen krijgen.
Ik heb over dit alles ook met m'n vriend gepraat en hij is het er dan ook mee eens om dingen in huis te veranderen, gordijnen, bankhoezen, meubels en schilderen. Maar dan blijft nog de vraag: Zou het samenwonen dan wel goed gaan?
Heeft iemand hier ervaring mee? Ik zou dat heel graag willen lezen!
Groetjes pantomime
Ik (23) zit een beetje met een dilemma waar ik nog niet echt uit kan komen. Mijn situatie momenteel is dat ik 28 uur werk en bij mijn ouders woon, waar ik het naar mijn zin heb. Wat erg fijn is aangezien ik vorig jaar een traumatisch ongeluk heb gehad, waardoor ik nog steeds een beetje uit mijn doen ben. Ben graag veilig thuis en dat is nu voor mijn gevoel hier bij mijn ouders.
De situatie van mijn vriend (32) is dat hij sinds wij elkaar kennen (2 jaar en 8 maanden) een huurhuis heeft in een dorp 10 minuten fietsen bij mij vandaan. Het is echt zijn huis, hij heeft het zelf ingericht, zijn eigen chaotische manier om z'n huishouden te runnen enz. Hij maakt gelukkig wel schoon enz. Ik ben ieder weekend daar.
Na een tijdje komt als vanzelf de vraag of ik niet met hem wil samenwonen. Nu wil ik absoluut wel met hem samenwonen, maar ik ben bang dat
A: ik me ongelukkig ga voelen op die plek wat niet mijn dorp is en er niet op lijkt.
B: ik me niet thuis ga voelen in ZIJN huis, want het voelt voor mij sterk als zijn huis
C: het totaal niet goed gaat, want ik hoor alleen maar negatieve verhalen over stellen waar de een bij de ander in huis gaat wonen. En erg veel mensen raden het me af om bij hem in te trekken en dat het beter is om iets totaal nieuws te zoeken.
Nu wilde ik eerst heel graag op mezelf om te kijken hoe ik me zelf kan redden, maar financieel kan dat net niet, de huurmarkt is hier erg slecht en stel dat ik dit over een paar jaar voor elkaar zou hebben, ben ik bij wijze van te oud voor kinderen. Mits we die ooit kunnen krijgen.
Ik heb over dit alles ook met m'n vriend gepraat en hij is het er dan ook mee eens om dingen in huis te veranderen, gordijnen, bankhoezen, meubels en schilderen. Maar dan blijft nog de vraag: Zou het samenwonen dan wel goed gaan?
Heeft iemand hier ervaring mee? Ik zou dat heel graag willen lezen!
Groetjes pantomime
woensdag 6 februari 2008 om 10:51
quote:pantomime schreef op 06 februari 2008 @ 10:49:
Nu wilde ik eerst heel graag op mezelf om te kijken hoe ik me zelf kan redden, maar financieel kan dat net niet, de huurmarkt is hier erg slecht en stel dat ik dit over een paar jaar voor elkaar zou hebben, ben ik bij wijze van te oud voor kinderen. Mits we die ooit kunnen krijgen.
Zo te horen ben je er niet aan toe om bij hem in te trekken, niet doen dus!
De volgende opmerking schiet me (30 jaar) wel in het verkeerde keelgat. Als je over een paar jaar al te oud bent voor kinderen, wat ben ik dan wel niet?
Over een paar jaar ben je 26 a 27. What's the problem?
Nu wilde ik eerst heel graag op mezelf om te kijken hoe ik me zelf kan redden, maar financieel kan dat net niet, de huurmarkt is hier erg slecht en stel dat ik dit over een paar jaar voor elkaar zou hebben, ben ik bij wijze van te oud voor kinderen. Mits we die ooit kunnen krijgen.
Zo te horen ben je er niet aan toe om bij hem in te trekken, niet doen dus!
De volgende opmerking schiet me (30 jaar) wel in het verkeerde keelgat. Als je over een paar jaar al te oud bent voor kinderen, wat ben ik dan wel niet?
Over een paar jaar ben je 26 a 27. What's the problem?
woensdag 6 februari 2008 om 10:53
Hoi,
wat maak je je zorgjes! Ik ben vanuit huis ook bij mijn vriend gaan wonen (koophuis) en het enige wat me drwaszat is dat hij het zo kaal had - alles praktisch en efficient ingericht enzo. Nu heb ik wat plantjes gekocht e.d. en het huis wat egzellig gemaakt.
Het hangt heel erg van de instelling van je vriend af: als hij wil dat zijn huis ook jouw huis wordt, is het voor jou niet moeilijk er te wennen. En als je niet kan wennen zie je het dan wel weer. Lijkt me zinloos om je er vantevoren zo druk om te maken, ik ben 45 km verderop gaan wonen en moet bijna een uur reizen om bij mijn moeder te komen - jij bent in 10 minuten thuis dus wat maak je je zorgen? En een nieuw dorp, ach... Ik snap dat je wat meer aan je zekerheden gewend bent, maar door aan bepaalde dingen vast te houden kom je niet verder in je leven. Als jij welkom bent in het huis van je vriend en mag meehelpen in het huishouden (dat helpt echt om je thuis te voelen, hoe stom dat ook klinkt) dan komt het wel goed
wat maak je je zorgjes! Ik ben vanuit huis ook bij mijn vriend gaan wonen (koophuis) en het enige wat me drwaszat is dat hij het zo kaal had - alles praktisch en efficient ingericht enzo. Nu heb ik wat plantjes gekocht e.d. en het huis wat egzellig gemaakt.
Het hangt heel erg van de instelling van je vriend af: als hij wil dat zijn huis ook jouw huis wordt, is het voor jou niet moeilijk er te wennen. En als je niet kan wennen zie je het dan wel weer. Lijkt me zinloos om je er vantevoren zo druk om te maken, ik ben 45 km verderop gaan wonen en moet bijna een uur reizen om bij mijn moeder te komen - jij bent in 10 minuten thuis dus wat maak je je zorgen? En een nieuw dorp, ach... Ik snap dat je wat meer aan je zekerheden gewend bent, maar door aan bepaalde dingen vast te houden kom je niet verder in je leven. Als jij welkom bent in het huis van je vriend en mag meehelpen in het huishouden (dat helpt echt om je thuis te voelen, hoe stom dat ook klinkt) dan komt het wel goed
woensdag 6 februari 2008 om 10:55
Ik ben zelfs ook bij mijn (inmiddels ex-)vriend ingetrokken vanuit thuis. Hij woonde al 2 jaar in zijn appartementje voordat ik erbij kwam.
We hebben samen er aangewerkt dat het ons huisje werd, dus toen ik erbij kwam hebben we de kamer enigzins opnieuw ingericht, ik heb een aantal van mijn spullen in het appartement gezet zodat ik het gevoel had dat het van ons was.
Voro mij was het allemaal geen probleem. Als je inderdaad besluit bij hem te gaan wonen moeten jullie allebei water bij de wijn doen en er echt voor zorgen dat het een plekje voro jullie samen wordt.
wat betreft het feit dat je je misschien ongelukkig gaat voelen in een dorp wat niet jouw dorp is. Tja, mijn inziens is het maar 10 minuutjes weg, en als je het niet probeert om je daar thuis te voelen dan gebeurt dat naturlijk nooit. In dat geval zul je dus altijd bij je ouders in je eigen dorp moeten blijven wonen, want waar je ook heen verhuisd, het zal altijd anders zijn. Maar is dat nou juist niet het spannende?
Succes met je keuze.
We hebben samen er aangewerkt dat het ons huisje werd, dus toen ik erbij kwam hebben we de kamer enigzins opnieuw ingericht, ik heb een aantal van mijn spullen in het appartement gezet zodat ik het gevoel had dat het van ons was.
Voro mij was het allemaal geen probleem. Als je inderdaad besluit bij hem te gaan wonen moeten jullie allebei water bij de wijn doen en er echt voor zorgen dat het een plekje voro jullie samen wordt.
wat betreft het feit dat je je misschien ongelukkig gaat voelen in een dorp wat niet jouw dorp is. Tja, mijn inziens is het maar 10 minuutjes weg, en als je het niet probeert om je daar thuis te voelen dan gebeurt dat naturlijk nooit. In dat geval zul je dus altijd bij je ouders in je eigen dorp moeten blijven wonen, want waar je ook heen verhuisd, het zal altijd anders zijn. Maar is dat nou juist niet het spannende?
Succes met je keuze.
woensdag 6 februari 2008 om 10:56
Iedere dag gaan er stellen samenwonen, en je hebt jammer genoeg nooit de garantie of het goed zal gaan.
Goed blijven praten en over bepaalde zaken afspraken maken, en begrijpen dat het even wennen zal zijn.
En het kan juist hardstikke leuk zijn om samen te wonen, het is heus niet altijd kommer en kwel, dat heb jezelf in de hand tenslotte.
Goed blijven praten en over bepaalde zaken afspraken maken, en begrijpen dat het even wennen zal zijn.
En het kan juist hardstikke leuk zijn om samen te wonen, het is heus niet altijd kommer en kwel, dat heb jezelf in de hand tenslotte.
woensdag 6 februari 2008 om 10:57
pantomime.
je stelt jezelf alleen maar vraagtekens wat als ???
Samenwonen doe je omdat je graag bij elkaar wilt zijn, samenleven in jullie eigen stekje., Dat het zijn huis ja, idd maar hij geeft duidelijk aan het geen probleem te vinden om veranderingen aan te brengen in het interieur. Dus kun je ook je eigen spulletjes er in kwijt zodat het echt iets van jullie samen wordt.
En of samenwonen goed gaat hangt niet af van het huis ! het hangt af van jullie twee, wat jullie van de relatie willen en gaan maken, wat jullie er in investeren. Ik heb 3x samengewoond en thans voor de 4e keer en het is een samenspel tussen twee mensen.
Als je het niet redt om eerst alleen te gaan wonen vanwege geld dan doe je dat toch niet, dan wacht je daar nog even mee.
Als je gevoel zegt dat je eerst op jezelf wilt wonen, dan moet je nu niet bij hem in gaan trekken. Wat men zegt dat het beter is om eerst op jezelf te hebben gewoond of dat jullie samen in een ander huis moeten gaan wonen: waarom trek je je daar zoveel van aan ??? het is jou en jullie leven.
Fuck de rest en volg je gevoel pantomime !
En hoe zo te oud voor kinderen als je nog even wacht met samenwonen? je bent pas 23 !! Ik kreeg mijn eerste op mijn 29e en mijn 2e 10 jaar daarna. Tijd genoeg nog.
je stelt jezelf alleen maar vraagtekens wat als ???
Samenwonen doe je omdat je graag bij elkaar wilt zijn, samenleven in jullie eigen stekje., Dat het zijn huis ja, idd maar hij geeft duidelijk aan het geen probleem te vinden om veranderingen aan te brengen in het interieur. Dus kun je ook je eigen spulletjes er in kwijt zodat het echt iets van jullie samen wordt.
En of samenwonen goed gaat hangt niet af van het huis ! het hangt af van jullie twee, wat jullie van de relatie willen en gaan maken, wat jullie er in investeren. Ik heb 3x samengewoond en thans voor de 4e keer en het is een samenspel tussen twee mensen.
Als je het niet redt om eerst alleen te gaan wonen vanwege geld dan doe je dat toch niet, dan wacht je daar nog even mee.
Als je gevoel zegt dat je eerst op jezelf wilt wonen, dan moet je nu niet bij hem in gaan trekken. Wat men zegt dat het beter is om eerst op jezelf te hebben gewoond of dat jullie samen in een ander huis moeten gaan wonen: waarom trek je je daar zoveel van aan ??? het is jou en jullie leven.
Fuck de rest en volg je gevoel pantomime !
En hoe zo te oud voor kinderen als je nog even wacht met samenwonen? je bent pas 23 !! Ik kreeg mijn eerste op mijn 29e en mijn 2e 10 jaar daarna. Tijd genoeg nog.
woensdag 6 februari 2008 om 10:58
Je zegt dat je absoluut wel wilt samenwonen, maar daarna zeg je dat je eerst op jezelf wilt wonen. Volgens mij ben je er voor jezelf nog niet uit of je op dit moment wel echt wilt samenwonen. Als je het namelijk echt heel graag zou willen, dan maken de bank en de gordijnen geen verschil hoor. En wat anderen vinden, sorry, maar het is jouw leven en het gaat alleen jou en je vriend wat aan.
En wat die kinderen betreft, je leeft nu en je bent nog hartstikke jong! Je kunt je hele leven niet vooruit gaan lopen plannen.
En wat die kinderen betreft, je leeft nu en je bent nog hartstikke jong! Je kunt je hele leven niet vooruit gaan lopen plannen.
woensdag 6 februari 2008 om 11:00
Hoi Pantomime,
Ik ben ook bij mijn ouders vandaan gaan samenwonen, wij hebben wel samen een appartement gezocht toen. Maar het samenwonen is gewoon wel enorm wennen, ik hoor het van meer mensen, het is ontzettend lastig om je ineens aan je vriend te moeten aanpassen. Zo was ik heel blij eindelijk mijn eigen gang te kunnen gaan (immers nooit op mezelf gewoond), maar dat kon dus ook niet altijd, je hebt wel rekening te houden met een ander. Is het eerst in het weekend bij elkaar slapen, leuke dingen doen, nu is het het huishouden runnen, dus weekend betekende bij ons moeten schoonmaken (allebei 5 dagen per week werken), boodschappen doen, dingen regelen. Best wel vermoeiend vond ik het, zeker de eerste maanden! Ook wel wat woordenwisselingen gehad, voor mijn gevoel was er geen romantiek meer, maar die zag ik gewoon even niet meer!
Maar....er is natuurlijk een positieve kant! Als je het leuk hebt met elkaar is er niets fijner om samen te zijn (wij spreken regelmatig alleen/apart af met vrienden/vriendinnen), gezellig de dingen te regelen hoe je het zelf wil, het is leuk om een huisje te maken zoals jullie het graag willen hebben! Om iedere ochtend naast je mannetje wakker te worden, lekker eten met elkaar. Wij zijn nu 2,5 jaar verder en 't wordt alleen maar leuker, we hebben nu helemaal onze draai gevonden en ons 'gezin' zelfs uitgebreid met 2 katten! Het is was voor ons eventjes ons eigen ritme vinden!
Kan me voorstellen dat je het spannend vindt, maar samenwonen kost gewoon wel wat moeite denk ik, maar als je het fijn hebt met elkaar, dan zie ik niet in waarom je het niet zou doen? Heb je zelf wel zoiets dat je je ergens anders ook veilig voelt, en niet alleen bij je ouders?
Succes met je beslissing, volg je gevoel!!!
Liefs!
Ik ben ook bij mijn ouders vandaan gaan samenwonen, wij hebben wel samen een appartement gezocht toen. Maar het samenwonen is gewoon wel enorm wennen, ik hoor het van meer mensen, het is ontzettend lastig om je ineens aan je vriend te moeten aanpassen. Zo was ik heel blij eindelijk mijn eigen gang te kunnen gaan (immers nooit op mezelf gewoond), maar dat kon dus ook niet altijd, je hebt wel rekening te houden met een ander. Is het eerst in het weekend bij elkaar slapen, leuke dingen doen, nu is het het huishouden runnen, dus weekend betekende bij ons moeten schoonmaken (allebei 5 dagen per week werken), boodschappen doen, dingen regelen. Best wel vermoeiend vond ik het, zeker de eerste maanden! Ook wel wat woordenwisselingen gehad, voor mijn gevoel was er geen romantiek meer, maar die zag ik gewoon even niet meer!
Maar....er is natuurlijk een positieve kant! Als je het leuk hebt met elkaar is er niets fijner om samen te zijn (wij spreken regelmatig alleen/apart af met vrienden/vriendinnen), gezellig de dingen te regelen hoe je het zelf wil, het is leuk om een huisje te maken zoals jullie het graag willen hebben! Om iedere ochtend naast je mannetje wakker te worden, lekker eten met elkaar. Wij zijn nu 2,5 jaar verder en 't wordt alleen maar leuker, we hebben nu helemaal onze draai gevonden en ons 'gezin' zelfs uitgebreid met 2 katten! Het is was voor ons eventjes ons eigen ritme vinden!
Kan me voorstellen dat je het spannend vindt, maar samenwonen kost gewoon wel wat moeite denk ik, maar als je het fijn hebt met elkaar, dan zie ik niet in waarom je het niet zou doen? Heb je zelf wel zoiets dat je je ergens anders ook veilig voelt, en niet alleen bij je ouders?
Succes met je beslissing, volg je gevoel!!!
Liefs!
woensdag 6 februari 2008 om 11:14
Die mensen kennen hem niet, die mensen die dat zeggen kennen allemaal wel stellen waarbij het mis is gegaan..
Wat mijn opmerking betreft over dan al te oud zijn om kinderen te krijgen: ik ben ervoor om later kinderen te krijgen. Maar ik voel een soort van druk dat als ik eerst alleen wil wonen en daarna samenwonen, dan ben ik al weer zoveel jaar verder, dan ben ik zo "oud" en dat het dan bij wijze van al moet. Als ik er eigenlijk nuchter tegen aankijk en jullie reacties lees, dan maak ik me druk om niks.
En gelukkig ook positieve berichten over het samenwonen! Het hoeft dus niet gedoemd te zijn om te mislukken
Wat mijn opmerking betreft over dan al te oud zijn om kinderen te krijgen: ik ben ervoor om later kinderen te krijgen. Maar ik voel een soort van druk dat als ik eerst alleen wil wonen en daarna samenwonen, dan ben ik al weer zoveel jaar verder, dan ben ik zo "oud" en dat het dan bij wijze van al moet. Als ik er eigenlijk nuchter tegen aankijk en jullie reacties lees, dan maak ik me druk om niks.
En gelukkig ook positieve berichten over het samenwonen! Het hoeft dus niet gedoemd te zijn om te mislukken
woensdag 6 februari 2008 om 11:22
quote:pantomime schreef op 06 februari 2008 @ 11:14:
Die mensen kennen hem niet, die mensen die dat zeggen kennen allemaal wel stellen waarbij het mis is gegaan..
Wat mijn opmerking betreft over dan al te oud zijn om kinderen te krijgen: ik ben ervoor om later kinderen te krijgen. Maar ik voel een soort van druk dat als ik eerst alleen wil wonen en daarna samenwonen, dan ben ik al weer zoveel jaar verder, dan ben ik zo "oud" en dat het dan bij wijze van al moet. Als ik er eigenlijk nuchter tegen aankijk en jullie reacties lees, dan maak ik me druk om niks.
En gelukkig ook positieve berichten over het samenwonen! Het hoeft dus niet gedoemd te zijn om te mislukken
Ik denk dat het belangrijkst is dat je doet waar je je goed bij voelt.
Dus als je eerst apart wilt wonen, moet je dat doen. Wil je heel graag bij hen intrekken, dan moet je dat ook gaan doen.
Maar laat je bij je beslissingen in ieder geval niet leiden door tijdsdruk, want dat is het verkeerde uitgangspunt!
Heel veel succes!
Die mensen kennen hem niet, die mensen die dat zeggen kennen allemaal wel stellen waarbij het mis is gegaan..
Wat mijn opmerking betreft over dan al te oud zijn om kinderen te krijgen: ik ben ervoor om later kinderen te krijgen. Maar ik voel een soort van druk dat als ik eerst alleen wil wonen en daarna samenwonen, dan ben ik al weer zoveel jaar verder, dan ben ik zo "oud" en dat het dan bij wijze van al moet. Als ik er eigenlijk nuchter tegen aankijk en jullie reacties lees, dan maak ik me druk om niks.
En gelukkig ook positieve berichten over het samenwonen! Het hoeft dus niet gedoemd te zijn om te mislukken
Ik denk dat het belangrijkst is dat je doet waar je je goed bij voelt.
Dus als je eerst apart wilt wonen, moet je dat doen. Wil je heel graag bij hen intrekken, dan moet je dat ook gaan doen.
Maar laat je bij je beslissingen in ieder geval niet leiden door tijdsdruk, want dat is het verkeerde uitgangspunt!
Heel veel succes!
woensdag 6 februari 2008 om 11:31
Hoi, ik heb niet alle reacties gelezen, dus hopelijk kom ik niet met "mosterd".
Ten eerste: als ik jou was zou ik nog even wachten met samenwonen. Het lijkt alsof je er nog niet echt aan toe bent. Prima toch? Het kan over een paar maanden of een jaar ook nog wel, nietwaar?
Ten tweede: ik ben bij mijn vriend ingetrokken. Ik woonde daarvoor trouwens wel op mezelf, maar ik had weinig eigen/mooie spullen omdat ik vanuit een "studentsituatie" kwam. Persoonlijk heb ik het niet ervaren als een nadeel om bij hem in te trekken en hij heeft ook nooit het gevoel gehad dat iemand "zijn ruimte kwam veroveren". Het is nu echt ons huis.
Toen ik erin trok hebben we wel samen een nieuwe bank en een nieuwe kast gekocht, we hebben de huiskamer een nieuw kleurtje gegeven en we zijn naar de andere slaapkamer gegaan (er zijn twee slaapkamers, we hebben dus de studeer- en slaapkamer gewisseld). Bovendien ben ik iets meer van de fotolijstjes en de frutseltjes enzo, dus die staan er nu ook.
Het huis is met weinig moeite toch "mijn huis" geworden en mijn vriend vindt het een stuk gezelliger nu mijn "touch" erbij zit: allebei tevreden. Misschien kun jij ook zoiets doen tegen de tijd dat je bij hem intrekt?
Succes met je keuze!
Ten eerste: als ik jou was zou ik nog even wachten met samenwonen. Het lijkt alsof je er nog niet echt aan toe bent. Prima toch? Het kan over een paar maanden of een jaar ook nog wel, nietwaar?
Ten tweede: ik ben bij mijn vriend ingetrokken. Ik woonde daarvoor trouwens wel op mezelf, maar ik had weinig eigen/mooie spullen omdat ik vanuit een "studentsituatie" kwam. Persoonlijk heb ik het niet ervaren als een nadeel om bij hem in te trekken en hij heeft ook nooit het gevoel gehad dat iemand "zijn ruimte kwam veroveren". Het is nu echt ons huis.
Toen ik erin trok hebben we wel samen een nieuwe bank en een nieuwe kast gekocht, we hebben de huiskamer een nieuw kleurtje gegeven en we zijn naar de andere slaapkamer gegaan (er zijn twee slaapkamers, we hebben dus de studeer- en slaapkamer gewisseld). Bovendien ben ik iets meer van de fotolijstjes en de frutseltjes enzo, dus die staan er nu ook.
Het huis is met weinig moeite toch "mijn huis" geworden en mijn vriend vindt het een stuk gezelliger nu mijn "touch" erbij zit: allebei tevreden. Misschien kun jij ook zoiets doen tegen de tijd dat je bij hem intrekt?
Succes met je keuze!
woensdag 6 februari 2008 om 11:32
Als jij eerst graag op jezelf wilt wonen: doen! Je bent inderdaad nog jong genoeg, dus je hebt helemaal geen haast. Misschien dat je vriend er wat meer aan toe is, gezien zijn leeftijd, maar ja, als hij een jonge vriendin wil, moet hij maar even wachten met dit doort dingen (ik heb hetzelfde, en roep ook altijd hetzelfde tegen mijn vriend ).
En ja, samenwonen kost energie, in welk huis dan ook. Je hebt allebei nou eenmaal heel veel 'gewoontes' van huis uit meegekregen, en die zijn niet altijd hetzelfde. Maar daar moet wel uit te komen zijn als je met elkaar blijft praten hoor. En er op voorbereid bent dat het niet 100% rozengeur en maneschijn is. Je moet je allebei een beetje aanpassen.
Wat betreft de inrichting: natuurlijk gaat het daar niet om, maar ik snap wel wat je bedoelt. Je kent zijn huis toch vooral als 'zijn huis'. Maar als hij er geen moeite mee heeft dat je dingen wilt veranderen, lijkt me dat ook geen probleem. Zoek samen een nieuwe bank uit, of verf een muur een andere kleur die je samen uitzoekt, en het is al veel minder 'zijn huis'.
En ja, samenwonen kost energie, in welk huis dan ook. Je hebt allebei nou eenmaal heel veel 'gewoontes' van huis uit meegekregen, en die zijn niet altijd hetzelfde. Maar daar moet wel uit te komen zijn als je met elkaar blijft praten hoor. En er op voorbereid bent dat het niet 100% rozengeur en maneschijn is. Je moet je allebei een beetje aanpassen.
Wat betreft de inrichting: natuurlijk gaat het daar niet om, maar ik snap wel wat je bedoelt. Je kent zijn huis toch vooral als 'zijn huis'. Maar als hij er geen moeite mee heeft dat je dingen wilt veranderen, lijkt me dat ook geen probleem. Zoek samen een nieuwe bank uit, of verf een muur een andere kleur die je samen uitzoekt, en het is al veel minder 'zijn huis'.
woensdag 6 februari 2008 om 11:39
"Ben graag veilig thuis en dat is nu voor mijn gevoel hier bij mijn ouders."
Dat zegt toch genoeg? Je bent er nog niet aan toe. Dat is toch niet erg?
Je kunt proberen om bijvoorbeeld vaker door de week naar je vriend toe te gaan. Je woont er immers vlakbij. Zo kun je wennen aan het idee dat je gaat samenwonen. Maar samenwonen is geen verplichting, je moet het echt pas doen als het goed voelt.
Er zijn en blijven altijd onzekerheden (gaat het wel goed, ga ik me irriteren aan hem etc) maar wie niet waagt, wie niet wint...
Dat zegt toch genoeg? Je bent er nog niet aan toe. Dat is toch niet erg?
Je kunt proberen om bijvoorbeeld vaker door de week naar je vriend toe te gaan. Je woont er immers vlakbij. Zo kun je wennen aan het idee dat je gaat samenwonen. Maar samenwonen is geen verplichting, je moet het echt pas doen als het goed voelt.
Er zijn en blijven altijd onzekerheden (gaat het wel goed, ga ik me irriteren aan hem etc) maar wie niet waagt, wie niet wint...
woensdag 6 februari 2008 om 11:47
Hier nog iemand die vanuit huis is gaan samenwonen. Ik ben ook bij mijn vriend ingetrokken, in wat toen zijn huis was.
In tegenstelling tot wat sommige mensen zeggen. hadden wij juist zoiets van; waarom verhuizen als hij al een huis heeft? Bovendien wonen wij in een koophuis, dus alles was gewoon al geregeld. En om dan volledig nieuwe meubels te gaan kopen terwijl wat er al staat nog goed is, vind ik ook wat overdreven.
Sinds ik hier voor het eerst kwam zijn er geen grote veranderingen hier in huis geweest. Een accesoire hier en daar, maar geen andere meubels of wat dan ook.
En ach, voorlopig gaat het echt prima hoor, en ik heb echt niet het gevoel dat ik te gast ben in mijn eigen huis.
In tegenstelling tot wat sommige mensen zeggen. hadden wij juist zoiets van; waarom verhuizen als hij al een huis heeft? Bovendien wonen wij in een koophuis, dus alles was gewoon al geregeld. En om dan volledig nieuwe meubels te gaan kopen terwijl wat er al staat nog goed is, vind ik ook wat overdreven.
Sinds ik hier voor het eerst kwam zijn er geen grote veranderingen hier in huis geweest. Een accesoire hier en daar, maar geen andere meubels of wat dan ook.
En ach, voorlopig gaat het echt prima hoor, en ik heb echt niet het gevoel dat ik te gast ben in mijn eigen huis.
668, the neighbour of the Beast
woensdag 6 februari 2008 om 12:08
HOi Pantomine, ik woonde zo'n 3 jaar alleen en toen is mijn vriend, een jaar gelden bij mij ingetrokken. Sindsdien hebben we het huis behoorlijk veranderd, zodat hij niet een prinsessenhuis hoeft te wonen . En natuurlijk kastruimte en een werkplekje gecreerd voor hem.
Ik ben zelf ook erg blij met de veranderingen en het voelt nu echt als ons huis.
Wij hadden het ook al een tijd over samen wonen, maar hebben echt gewacht tot we het allebei graag wilden. En ik ben super gelukkig om elke dag samen te zijn...
Maar als jij elk weekend bij je vriend bent, ben je al niet een beetje gewend daar?
Ik ben zelf ook erg blij met de veranderingen en het voelt nu echt als ons huis.
Wij hadden het ook al een tijd over samen wonen, maar hebben echt gewacht tot we het allebei graag wilden. En ik ben super gelukkig om elke dag samen te zijn...
Maar als jij elk weekend bij je vriend bent, ben je al niet een beetje gewend daar?
