Thuis
alle pijlers
Verdriet om overleden kat
woensdag 15 juli 2009 om 07:10
Gisteren heb ik mijn lieve kat moeten laten inslapen. Hij had een tumor die niet meer te verwijderen was. Hij was nog maar vier jaar oud. Het lijkt zo oneerlijk dat juist hem dit moet overkomen. Ik heb nog nooit zo'n ontzettend lieve kat meegemaakt. Hij had dit absoluut niet verdiend. En hij was natuurlijk nog veel te jong om dood te gaan. Ik ging er altijd van uit dat ik nog minstens tien jaar van zijn gezelschap kon genieten.
Wat een verdriet kan je om zo'n beestje hebben. Ik kan alleen nog maar huilen en op dit moment voelt het alsof ik hem de rest van mijn leven zal missen.
Zijn er nog meer mensen die vroegtijdig afscheid hebben moeten nemen van hun huisdier? Ik ervaar het verdriet namelijk als tien keer zo erg dan als het om een oude kat (met een mooi leven achter de rug) zou gaan...
Wat een verdriet kan je om zo'n beestje hebben. Ik kan alleen nog maar huilen en op dit moment voelt het alsof ik hem de rest van mijn leven zal missen.
Zijn er nog meer mensen die vroegtijdig afscheid hebben moeten nemen van hun huisdier? Ik ervaar het verdriet namelijk als tien keer zo erg dan als het om een oude kat (met een mooi leven achter de rug) zou gaan...
woensdag 15 juli 2009 om 08:15
Ik stond er een tijdje geleden versteld van hoeveel verdriet ik ervan had toen mijn huisdier was overleden, maar ik hield zóveel van dat beestje! Het deed écht pijn om afscheid van hem te moeten nemen en heb de dagen daarna veel lopen huilen maar ik denk nu met heel veel plezier terug aan de tijd dat hij wel hier was en daar ben ik dankbaar voor!
Hopelijk kan je dit over een tijdje ook zo voelen.
Sterkte voor nu!
Hopelijk kan je dit over een tijdje ook zo voelen.
Sterkte voor nu!
woensdag 15 juli 2009 om 08:17
Ik heb een poes laten inslapen die ik al 17 jaar had... ik heb 2 poezen laten inslapen van 3 jaar en 4 jaar...een andere poes is aangereden nadat ik hem pas een jaartje had...
Weet je.. het doet allemaal zeer. Het is allemaal zo verdrietig.
Denk niet na over je vergelijk.... verdriet is verdriet.... Het doet jou zeer en jij moet ermee dealen nu...
Sterkte. Het is gewoon niet leuk.
Weet je.. het doet allemaal zeer. Het is allemaal zo verdrietig.
Denk niet na over je vergelijk.... verdriet is verdriet.... Het doet jou zeer en jij moet ermee dealen nu...
Sterkte. Het is gewoon niet leuk.
DTEEZ!
woensdag 15 juli 2009 om 08:37
Mijn kater was 5 toen ie overleed. Hartkwaal waarschijnlijk.
Wat had ik daar een verdriet van! Ik had vaker een dier verloren (toen ik jonger was, bij mijn ouders), maar deze kater was echt mijn ventje, mijn huisgenoot. Tranen met tuiten.
't Is maar een kat... probeer ik dan tegen mezelf te zeggen. Maar daar trap ik niet in natuurlijk.
Was vorige week ook goed van de leg toen mijn huidige kater kwijt was.
Sterkte met je verlies!
Wat had ik daar een verdriet van! Ik had vaker een dier verloren (toen ik jonger was, bij mijn ouders), maar deze kater was echt mijn ventje, mijn huisgenoot. Tranen met tuiten.
't Is maar een kat... probeer ik dan tegen mezelf te zeggen. Maar daar trap ik niet in natuurlijk.
Was vorige week ook goed van de leg toen mijn huidige kater kwijt was.
Sterkte met je verlies!
Ik geloof niet meer in sprookjes.
woensdag 15 juli 2009 om 09:48
Ja. Ik kwam van een studiedag terug en mijn kater bleek half verlamd. Ik moest hem ook laten inslapen 1 dag voordat hij 6 werd. Je ziet het niet altijd aankomen, bij een oude kat weet je dat het erbij gaat horen, al blijft het even verdrietig. Maar juist bij een jong beest ga je er vanuit dat ze nog een poosje meegaan.
Veel sterkte.
Veel sterkte.
woensdag 15 juli 2009 om 10:33
He, ik krijg daar altijd tranen van in mijn ogen.
Hij heeft in iedergeval vier jaar van jouw zorg mogen genieten, en dat heeft hij gewardeerd, want anders was hij heus wel vertrokken. Verdriet slijt, maar je mag het wel degelijk hebben. Een huisdier is nu eenmaal een volwaardig gezinslid en daar mag je best om rouwen.
Hij heeft in iedergeval vier jaar van jouw zorg mogen genieten, en dat heeft hij gewardeerd, want anders was hij heus wel vertrokken. Verdriet slijt, maar je mag het wel degelijk hebben. Een huisdier is nu eenmaal een volwaardig gezinslid en daar mag je best om rouwen.
Ruil hem in voor een ED! Veilig en warm. Dat is wat je nodig hebt!
woensdag 15 juli 2009 om 11:00
woensdag 15 juli 2009 om 11:04
Allereerst een hele dikke knuffel voor jou. Een kat verliezen, hoe oud ook, is heel erg naar. Op 1 april zijn wij zelf onze kat kwijtgeraakt aan een hele nare hartziekte die in januari was ontdekt ('gelukkig' ging hij ineens uit zichzelf, het laten inslapen is ons dus bespaard gebleven). Hij was nog maar 3 jaar. Ik snap je gevoel van oneerlijkheid dus heel erg goed, het klopt gewoon niet dat zo'n jong beestje al moet gaan. Wat je zegt, je gaat er van uit dat je nog minstens 10 jaar van hem kon genieten.
Het verdriet slijt wel. Het gevoel van oneerlijkheid blijft (tenminste, ik denk nog regelmatig, gvd waaróm nou). Aan de andere kant voelde ik ook wel opluchting: verdere ellende en stapels medicijnen zijn hem bespaard gebleven (alhoewel we zelf op het punt stonden van"moeten we hem misschien maar in laten slapen, maar hij heeft ons deze keuze dus bespaard) Maar intussen kan ik wel gewoon weer met een warm gevoel naar foto's van Joepie kijken en met plezier aan hem terugdenken.
Sterkte ermee hoor en gewoon lekker van je afschrijven hier, er zitten hier heeeeel veel kattengekken!
Het verdriet slijt wel. Het gevoel van oneerlijkheid blijft (tenminste, ik denk nog regelmatig, gvd waaróm nou). Aan de andere kant voelde ik ook wel opluchting: verdere ellende en stapels medicijnen zijn hem bespaard gebleven (alhoewel we zelf op het punt stonden van"moeten we hem misschien maar in laten slapen, maar hij heeft ons deze keuze dus bespaard) Maar intussen kan ik wel gewoon weer met een warm gevoel naar foto's van Joepie kijken en met plezier aan hem terugdenken.
Sterkte ermee hoor en gewoon lekker van je afschrijven hier, er zitten hier heeeeel veel kattengekken!
Ik ben mijn eigen bananenschil
woensdag 15 juli 2009 om 11:08
Ik herken het wel onlangs heb ik van twee katten in één maand afscheid moeten nemen. Mary Jane was 13 jaar en was helemaal aan het eind van d'r latijn nieren en lever hadden tegelijk besloten het op te geven. Jordy is 6 jaar geworden na een strijd door ons en de dierenarts van 3 weken hebben we hem uiteindelijk een prikje moeten laten geven. De uiteindelijke reden was dat Jordy zichzelf vergiftigde hij kon letterlijk de afvalstoffen niet meer kwijt.
ik mis ze nog dagelijks.........
ik mis ze nog dagelijks.........
woensdag 15 juli 2009 om 16:24
Heel erg bedankt voor alle lieve reacties.
Natuurlijk is het net zo naar als een oude kat komt te overlijden, het is meer een gevoel van oneerlijkheid, zoals Olijfje zegt. Als het om mensen gaat, denk ik net zo; je hebt er toch meer vrede mee als iemand van 80 heengaat dan als het iemand van 20 is.
Ik heb vooral zo ontzettend te doen met mijn lieve katje. Het gevoel van: waarom moest het nou net hém overkomen...
Natuurlijk is het net zo naar als een oude kat komt te overlijden, het is meer een gevoel van oneerlijkheid, zoals Olijfje zegt. Als het om mensen gaat, denk ik net zo; je hebt er toch meer vrede mee als iemand van 80 heengaat dan als het iemand van 20 is.
Ik heb vooral zo ontzettend te doen met mijn lieve katje. Het gevoel van: waarom moest het nou net hém overkomen...
woensdag 15 juli 2009 om 22:31
Hoi Waxine, wat naar. Het is inderdaad altijd naar, ook afhankelijk natuurlijk van de band met een kat. Mijn kat is een half jaar geleden ook komen te overlijden terwijl hij nog tamelijk jong was (8). Het is allemaal ook op een heel lullige manier gebeurd, staat misschien nog op het topic rouwen om je huisdier. Ik had 'm 7 jaar (uit asiel) en hij heeft best een en ander meegemaakt samen met mij (dat scheelt misschien ook als je alleen samen met die kat woont). Of: best wat van meegekregen, niet zozeer zelf meegemaakt. Dus ja, dat was ook wel heel zwaar en door de hele situatie, daar heb ik inderdaad nog steeds een gevoel van oneerlijkheid bij. Maar het slijt wel. Ik heb nu weer katten: twee. Heel anders, ook qua gevoel, maar ben wel heel blij met weer gezelschap in huis 
dinsdag 29 december 2009 om 17:56
Hallo allemaal. Wil even reageren ook. Ik ben een jongen van 23 en had een kat en een poes. De kat was echt mijn favoriete, echt ontzettend leuk en lief beest!!! Hij is nu bijna een jaar dood :Hij is maar 1 jaar geworden ( Ik mis hem echt onzettend en krijg nu tranen in mn ogen als ik aan hem denk. Ik heb het gevoel dat het mijn schuld is dat ie dood is. Dit omdat ik opgenomen in een geestelijke instelling omdat ik een psychose heb gehad toen en daardoor gedwongen opgenomen werd. Toen ik daar zat en mn ouders thuis kwamen is hij naar de straat gerend en je raad het al er kwam net een auto aan. Neem het mezelf echt kwalijk want als ik beter me best had gedaan in die kliniek dan was ik dan al thuis geweest en had ie op mn bed gelegen zoals ie altijd deed.... Mis hem echt zo onzettend erg... was zo lief en aanhankelijk dier. Je kon er mee lachen en huilen. NU alleen nog maar huilen erom.... :(
:(
dinsdag 29 december 2009 om 19:16
Ah, Waxine, dat is nog echt jong ook nog .
26 november heb ik mijn oudste en liefste kat moeten laten inslapen, hij was dan wel al een jaar of 15 maar we hadden nog zo afgesproken dat hij 32 jaar zou worden.
De eerste dagen heb ik de ogen uit mijn kop gejankt maar het wordt wel rustiger. Maar ik mis hem echt ontzettend en dat gaat ook niet zo 1, 2 , 3 over.
Hij hoorde bij ons.
Ik had hem uit het asiel gehaald toen ik net op mezelf woonde, hij heeft nog op schoot bij mijn ouders gezeten en hij weken bij mij op schoot toen mijn ouders vlak na elkaar waren overleden.
Mijn ex werd stelselmatig genegeert maar de nieuwe vriend (nu propjeman) werd bij binnenkomst bijna opgevreten door hem, helemaal stapelgek vanaf het begin af aan.
Ik mis zijn oeverloze geouwehoer, de strenge blikken als we te hard aan het lachen waren, zijn beledigde loopje als ie iets niet mocht.
Naar gevoel he? Maak voor jezelf een beetje ruimte om te rouwen, je bent ook iemand kwijtgeraakt, en het is ook oneerlijk.
Het enige nadeel van een huisdier is dat je er op een gegeven moment afscheid van moet nemen.
26 november heb ik mijn oudste en liefste kat moeten laten inslapen, hij was dan wel al een jaar of 15 maar we hadden nog zo afgesproken dat hij 32 jaar zou worden.
De eerste dagen heb ik de ogen uit mijn kop gejankt maar het wordt wel rustiger. Maar ik mis hem echt ontzettend en dat gaat ook niet zo 1, 2 , 3 over.
Hij hoorde bij ons.
Ik had hem uit het asiel gehaald toen ik net op mezelf woonde, hij heeft nog op schoot bij mijn ouders gezeten en hij weken bij mij op schoot toen mijn ouders vlak na elkaar waren overleden.
Mijn ex werd stelselmatig genegeert maar de nieuwe vriend (nu propjeman) werd bij binnenkomst bijna opgevreten door hem, helemaal stapelgek vanaf het begin af aan.
Ik mis zijn oeverloze geouwehoer, de strenge blikken als we te hard aan het lachen waren, zijn beledigde loopje als ie iets niet mocht.
Naar gevoel he? Maak voor jezelf een beetje ruimte om te rouwen, je bent ook iemand kwijtgeraakt, en het is ook oneerlijk.
Het enige nadeel van een huisdier is dat je er op een gegeven moment afscheid van moet nemen.
dinsdag 29 december 2009 om 19:27
Waxine. Ik weet hoe het voelt. In augustus hebben wij onze kat van 6 jaar in moeten laten slapen. Hij had een verlamd achterlijfje en het leek, na weken intensieve zorg, de goede kant uit te gaan. Maar toen opeens was het weer mis. Trombose en een hartkwaal en er zat niets anders meer op dan hem te laten inslapen.
Ik ben 2 dagen heel heel erg verdrietig geweest en daarna gewoon verdrietig, maar inmiddels denk ik met plezier terug aan alle gekkigheden die bij hem hoorden.
Ik ben 2 dagen heel heel erg verdrietig geweest en daarna gewoon verdrietig, maar inmiddels denk ik met plezier terug aan alle gekkigheden die bij hem hoorden.
woensdag 30 december 2009 om 00:35
Erg he je poezekind verliezen. Je bent verdrietig, heel erg begrijpelijk. Het is een beestje waar je voor gezorgd hebt en veel van gehouden hebt (nog steeds). Vorig jaar mijn poes laten inslapen, veel verdriet van gehad. Laat het maar over je heen komen. Ik had een week of drie een rouwstemming. Nu draag ik haar in mijn hart! Sterkte met dit verlies
woensdag 30 december 2009 om 07:11
19 November heb ik afscheid moeten nemen van mijn 7 jarige kater BamBam, hij had maligne lymfoom en in 3 weken tijd was ie zo ziek dat ik moest besluiten hem te laten slapen.
Ik ben er letterlijk ziek van geweest, zoveel verdriet terwijl zijn zusje en halfbroertje nog bij mij zijn.
En toch...we zijn nu anderhalve maand verder en hoewel ik hem nog elke dag mis voel ik nu wel een soort van berusting dat ik hem heb kunnen laten gaan, hij verdiende het niet om zo ziek te zijn en het is nog steeds niet eerlijk maar ik ben wel heel blij dat ik 7 jaar lang van het kereltje heb mogen genieten en da's al langer dan sommigen op het forum van hun kattekind mochten houden..
Het volgende gedichtje kreeg ik van een collega, ik heb het een beetje aangepast naar Bammes en heb er veel steun aan gehad, ik wens je heel veel sterkte !
Als twee trouwe ogen je vragen , help me , want ik voel me niet zo fijn ..
Mag je dan , omdat je voelt , dit is het einde ..
Egoístisch zijn ?
Als je hoort , dit komt nooit meer goed .. en hij krijgt steeds meer pijn ..
Mag je dan , omdat je hem niet wilt missen ..
Egoístisch zijn ?
Als zijn oogjes zich sluiten , en je laat hem achter met een hart vol pijn
Dan weet je; dit is het beste ..
Ik mag niet egoístisch zijn ..
Maar 7 jaar was hij bij me , elke dag samen was een feest ..
En in al die fijne jaren is hij zelf niet een keer
Egoístisch geweest ..
Ik ben er letterlijk ziek van geweest, zoveel verdriet terwijl zijn zusje en halfbroertje nog bij mij zijn.
En toch...we zijn nu anderhalve maand verder en hoewel ik hem nog elke dag mis voel ik nu wel een soort van berusting dat ik hem heb kunnen laten gaan, hij verdiende het niet om zo ziek te zijn en het is nog steeds niet eerlijk maar ik ben wel heel blij dat ik 7 jaar lang van het kereltje heb mogen genieten en da's al langer dan sommigen op het forum van hun kattekind mochten houden..
Het volgende gedichtje kreeg ik van een collega, ik heb het een beetje aangepast naar Bammes en heb er veel steun aan gehad, ik wens je heel veel sterkte !
Als twee trouwe ogen je vragen , help me , want ik voel me niet zo fijn ..
Mag je dan , omdat je voelt , dit is het einde ..
Egoístisch zijn ?
Als je hoort , dit komt nooit meer goed .. en hij krijgt steeds meer pijn ..
Mag je dan , omdat je hem niet wilt missen ..
Egoístisch zijn ?
Als zijn oogjes zich sluiten , en je laat hem achter met een hart vol pijn
Dan weet je; dit is het beste ..
Ik mag niet egoístisch zijn ..
Maar 7 jaar was hij bij me , elke dag samen was een feest ..
En in al die fijne jaren is hij zelf niet een keer
Egoístisch geweest ..
woensdag 30 december 2009 om 09:09
Heel veel sterkte!
Ja, ik weet hoe het voelt. Mijn katje was nog maar 8 maanden toen ie doodging. Ik ben nog nooit zo verdrietig geweest als toen. Ik ben echt weken helemaal van slag geweest. en hoewel het bijna 2 jaar geleden is kan ik nog heel verdrietig worden als ik aan hem terugdenk.
Het was ook zo'n schatje. Wilde liefst de hele dag geknuffeld worden. Het voelde zo oneerlijk dat mijn lieveknuffelpoes maar zo'n kort leventje had gehad.
Ja, ik weet hoe het voelt. Mijn katje was nog maar 8 maanden toen ie doodging. Ik ben nog nooit zo verdrietig geweest als toen. Ik ben echt weken helemaal van slag geweest. en hoewel het bijna 2 jaar geleden is kan ik nog heel verdrietig worden als ik aan hem terugdenk.
Het was ook zo'n schatje. Wilde liefst de hele dag geknuffeld worden. Het voelde zo oneerlijk dat mijn lieveknuffelpoes maar zo'n kort leventje had gehad.
