Thuis
alle pijlers
Zorgen om veiligheid
zaterdag 13 januari 2024 om 19:16
Ja, dit is het zoveelste topic dat ik open. Sorry daarvoor.
Mijn partner staat onder enorme stress door mijn problematiek, mijn beperkte mobiliteit/mantelzorg en werkproblemen (vertrouwensbreuk)
Maar deze week heeft hij meerdere uitspraken gedaan, die mij angst aanjagen.
Over mij voor de trein duwen met mijn rolstoel, bijvoorbeeld.
Over het lichamelijk toebregen van letsel bij collega's als hij terug moet naar zijn werk, ondanks zijn ziekmelding.
En vandaag dreigde hij een vrouw of haar kind te bedreigen of zelfs vermoorden (!!!) en ging ervan door met zijn auto. Met de mededeling dat ik moet zeggen dat ik van niks weet. Als politie belt: niet opnemen. Zondag zou hij terugkomen.
Ik heb de politie gebeld, vrees dat de stoppen doorslaan. Maar wilde geen naam noemen, ook uit angst voor eigen veiligheid.
Hij is inmiddels thuis, tot mijn grote opluchting, maar nog steeds woest.
Wat kan ik het beste doen? Ik wil dat hij hulp krijgt, maar mezelfen anderen ook niet in gevaar brengen, en hem niet in gevaar brengen.
Hij heeft zóveel opgekropte woede in zich... Trauma's die hij altijd wegdrukte door te werken en middelen..
Wat nu??
Ik heb gebeld naar vriendinnen maar kan nergens heen om tijdelijk onder te duiken.
Mijn partner staat onder enorme stress door mijn problematiek, mijn beperkte mobiliteit/mantelzorg en werkproblemen (vertrouwensbreuk)
Maar deze week heeft hij meerdere uitspraken gedaan, die mij angst aanjagen.
Over mij voor de trein duwen met mijn rolstoel, bijvoorbeeld.
Over het lichamelijk toebregen van letsel bij collega's als hij terug moet naar zijn werk, ondanks zijn ziekmelding.
En vandaag dreigde hij een vrouw of haar kind te bedreigen of zelfs vermoorden (!!!) en ging ervan door met zijn auto. Met de mededeling dat ik moet zeggen dat ik van niks weet. Als politie belt: niet opnemen. Zondag zou hij terugkomen.
Ik heb de politie gebeld, vrees dat de stoppen doorslaan. Maar wilde geen naam noemen, ook uit angst voor eigen veiligheid.
Hij is inmiddels thuis, tot mijn grote opluchting, maar nog steeds woest.
Wat kan ik het beste doen? Ik wil dat hij hulp krijgt, maar mezelfen anderen ook niet in gevaar brengen, en hem niet in gevaar brengen.
Hij heeft zóveel opgekropte woede in zich... Trauma's die hij altijd wegdrukte door te werken en middelen..
Wat nu??
Ik heb gebeld naar vriendinnen maar kan nergens heen om tijdelijk onder te duiken.
maandag 11 maart 2024 om 10:47
Lieve mensen, sorry voor gisteren. Ik zat er helemaal doorheen en zat tegen een crisis aan. Ook was ik licht onder invloed.
Ik heb vanochtend gedaan wat Frizz zei, namelijk contact opgenomen met m'n vorige woonbegeleider. Hij kent mij al langere tijd en reageerde direct en verwees mij door. Hij werkt voor dezelfde organisatie als waar Frizz het over had.
Ik ben blij dat hij het serieus nam en mij geloofde. Het vervolg is nu om met die organisatie te bellen.
Het is nu nog niet uit de hand gelopen qua fysiek geweld, maar ik sluit niks meer uit. Lijkt alleen een kwestie van tijd.
Ik heb vanochtend gedaan wat Frizz zei, namelijk contact opgenomen met m'n vorige woonbegeleider. Hij kent mij al langere tijd en reageerde direct en verwees mij door. Hij werkt voor dezelfde organisatie als waar Frizz het over had.
Ik ben blij dat hij het serieus nam en mij geloofde. Het vervolg is nu om met die organisatie te bellen.
Het is nu nog niet uit de hand gelopen qua fysiek geweld, maar ik sluit niks meer uit. Lijkt alleen een kwestie van tijd.
maandag 11 maart 2024 om 17:57
Sommige mensen zijn net wolken, zodra ze verdwijnen is je dag mooi!
dinsdag 12 maart 2024 om 08:35
Ik heb geen intake, ik moet een telefoonnummer bellen en de situatie uitleggen.
dinsdag 12 maart 2024 om 09:01
Ja snap ik. Daarna zal je vast worden uitgenodigd voor een gesprek. Dan kan je oude begeleider misschien mee? Of desnoods online aanwezig zijn?
Het kan in die zin ook helpen om te verwijzen naar oude rapportages als jouw problematiek daar goed in beschreven staat.
•
zondag 24 maart 2024 om 10:29
Tijdje al niet gepost. Hierbij een update.
Ik voel me niet zo onveilig meer. Misschien ook omdat ik zie wat voor sneue figuren het eigenlijk zijn. En mij steeds meer afzijdig houd, mijn eigen leven opbouw en eigen plan trek.
Intussen is er wel wat veranderd.
Niet zozeer in de situatie, want ondanks dat ik veelvuldig op kamers reageer, word ik overal afgewezen tot mijn grote frustratie.
Maar wel in mijn hoofd heb ik een belangrijke switch gemaakt.
Ik vertrouw op mezelf en trek mijn eigen plan.
Ik voel me zelfverzekerder dan een paar weken geleden, toen ik vol in de angst zat.
Nu het lopen beter gaat, ga ik uit, leer nieuwe mensen kennen en kan weer met bekenden afspreken. Ik ga 's avonds lekker de hort op, zoals gister- en vrijdagavond. Ik heb positieve mensen om mij heen nodig.
Qua werk zit ik ook in een lekkere flow. ik heb mooie klussen, maar moet oppassen dat ik hier niet in doorsla. (ik zit deels nog in de ziektewet, maar ben aan het re-integreren als zzp'er)
Ik kies voor het leven, voor mezelf. Met deze vent ga ik niet gelukkig worden. Hij vertikt het om andere keuzes te maken. Ik ben meer waard dat dat. Het is trekken aan een dood paard.
Ik verdien beter. Ondanks dat ik zelf ook veel in mijn leven heb verpest, mag ik voor het goede kiezen. Voor een man die wel goed voor mij is. Maar nu eerst voor mezelf. Na jaren please-gedrag, ben ik aan de beurt.
Intussen komt er veel naar boven qua trauma's en shit, en het moeten leren leven met bepaalde fysieke beperkingen.
Maar ook veel moois.
Ik voel me niet meer bang.
Toen mijn ex me laatst kleineerde, sneerde ik terug dat ie z'n eigen troep wel op moet ruimen. Die eeuwige pot open chocoladepasta die ik elke ochtend aantref als gevolg van zijn nachtelijke vreetkicks. De besmeurde crackers. De shag die overal op tafel ligt.
Hij is net een klein kind. En dan scheldt hij wel mijn superlieve kitten de huid vol ("kankerbeest!"). Nou ik knuffel dat beestje helemaal plat, is mijn grote troost.
Hij doet het zelf maar lekker.
We maken wel ruzie, maar ik kan meer tegengas geven.
Ik laat me niet meer onder druk zetten. Ik heb het verhaal verteld aan een goede Marokkaanse vriendin, die zo haar broers erbij zou kunnen halen. Niet dat ze dat doet natuurlijk, maar het is een geruststellend gevoel. Bij haar kan ik terecht, ze komt zelf uit in een situatie van huiselijk geweld en een criminele ex, en heeft voor haar leven moeten vechten.
Helaas woont ze ver weg, maar is het zo'n geruststellend idee, dat ik daar welkom ben als het hier echt uit de hand loopt. Ze had het er zelfs over dat ze haar zolderkamer aan mij wil verhuren als haar oudste zoon het huis uit is. Maar dat is toekomstmuziek... daar ziet het er voorlopig niet naar uit.
Wel is het superlief, en emotioneert dat mij.
Ik sta goed in contact met de mensen die mij lief zijn, die mij steunen, en dat helpt mij er echt doorheen.
Ik voel me niet zo onveilig meer. Misschien ook omdat ik zie wat voor sneue figuren het eigenlijk zijn. En mij steeds meer afzijdig houd, mijn eigen leven opbouw en eigen plan trek.
Intussen is er wel wat veranderd.
Niet zozeer in de situatie, want ondanks dat ik veelvuldig op kamers reageer, word ik overal afgewezen tot mijn grote frustratie.
Maar wel in mijn hoofd heb ik een belangrijke switch gemaakt.
Ik vertrouw op mezelf en trek mijn eigen plan.
Ik voel me zelfverzekerder dan een paar weken geleden, toen ik vol in de angst zat.
Nu het lopen beter gaat, ga ik uit, leer nieuwe mensen kennen en kan weer met bekenden afspreken. Ik ga 's avonds lekker de hort op, zoals gister- en vrijdagavond. Ik heb positieve mensen om mij heen nodig.
Qua werk zit ik ook in een lekkere flow. ik heb mooie klussen, maar moet oppassen dat ik hier niet in doorsla. (ik zit deels nog in de ziektewet, maar ben aan het re-integreren als zzp'er)
Ik kies voor het leven, voor mezelf. Met deze vent ga ik niet gelukkig worden. Hij vertikt het om andere keuzes te maken. Ik ben meer waard dat dat. Het is trekken aan een dood paard.
Ik verdien beter. Ondanks dat ik zelf ook veel in mijn leven heb verpest, mag ik voor het goede kiezen. Voor een man die wel goed voor mij is. Maar nu eerst voor mezelf. Na jaren please-gedrag, ben ik aan de beurt.
Intussen komt er veel naar boven qua trauma's en shit, en het moeten leren leven met bepaalde fysieke beperkingen.
Maar ook veel moois.
Ik voel me niet meer bang.
Toen mijn ex me laatst kleineerde, sneerde ik terug dat ie z'n eigen troep wel op moet ruimen. Die eeuwige pot open chocoladepasta die ik elke ochtend aantref als gevolg van zijn nachtelijke vreetkicks. De besmeurde crackers. De shag die overal op tafel ligt.
Hij is net een klein kind. En dan scheldt hij wel mijn superlieve kitten de huid vol ("kankerbeest!"). Nou ik knuffel dat beestje helemaal plat, is mijn grote troost.
Hij doet het zelf maar lekker.
We maken wel ruzie, maar ik kan meer tegengas geven.
Ik laat me niet meer onder druk zetten. Ik heb het verhaal verteld aan een goede Marokkaanse vriendin, die zo haar broers erbij zou kunnen halen. Niet dat ze dat doet natuurlijk, maar het is een geruststellend gevoel. Bij haar kan ik terecht, ze komt zelf uit in een situatie van huiselijk geweld en een criminele ex, en heeft voor haar leven moeten vechten.
Helaas woont ze ver weg, maar is het zo'n geruststellend idee, dat ik daar welkom ben als het hier echt uit de hand loopt. Ze had het er zelfs over dat ze haar zolderkamer aan mij wil verhuren als haar oudste zoon het huis uit is. Maar dat is toekomstmuziek... daar ziet het er voorlopig niet naar uit.
Wel is het superlief, en emotioneert dat mij.
Ik sta goed in contact met de mensen die mij lief zijn, die mij steunen, en dat helpt mij er echt doorheen.
zondag 24 maart 2024 om 11:01
Nee. Ik ben afgewezen en ben daar kotsbeu van.
Niemand interesseert het wat, instanties wijzen constant naar elkaar.
Ik geloof niet meer in passende hulp, want ik pas niet in die hokjes.
Dat verzin ik niet zelf he? Dat krijg ik continu te horen.
zondag 24 maart 2024 om 18:57
Blijf reageren op woningen en kamers.
Ik hoop dat je nu hebt geleerd dat het voor jou super belangrijk is dat je een plek hebt die helemaal alleen van jou is. Dat niemand dat van je af kan pakken. En dus ga je op zoek naar die eigen zelfstandige woonruimte.
Ik lees dat je nieuwe mensen ontmoet. Heel goed. Let alleen heel goed op dat je ze niet als hefboom gebruikt om geholpen te worden, waardoor je weer opnieuw afhankelijk bent van een ander.
Woonruimte, je werk goed doen en werken aan jezelf is wat je doelen zijn. Geen nieuwe relatie, geen nieuwe afhankelijkheid van een ander. Succes!
Ik hoop dat je nu hebt geleerd dat het voor jou super belangrijk is dat je een plek hebt die helemaal alleen van jou is. Dat niemand dat van je af kan pakken. En dus ga je op zoek naar die eigen zelfstandige woonruimte.
Ik lees dat je nieuwe mensen ontmoet. Heel goed. Let alleen heel goed op dat je ze niet als hefboom gebruikt om geholpen te worden, waardoor je weer opnieuw afhankelijk bent van een ander.
Woonruimte, je werk goed doen en werken aan jezelf is wat je doelen zijn. Geen nieuwe relatie, geen nieuwe afhankelijkheid van een ander. Succes!
Je kunt het leven ook met een vrolijk gezicht serieus nemen - Irmgard Erath
maandag 1 april 2024 om 10:01
Wat is HG?
Nou, heel simpel. Toen ik ben gaan samenwonen, is alle hulp en begeleiding gestopt, omdat ik in een andere woonplaats woonde. Dat het op slechts 15 km afstand van mijn vorige woonplaats is, maakt blijkbaar niets uit.
Mijn vorige woonbegeleider wilde een warme overdracht doen.
Nu pas is het eindelijk zover dat ze mogelijk een nieuwe woonbegeleider hebben gevonden.
Maar we zijn een half jaar verder: ik heb me echt opnieuw moeten aanmelden bij het wijkteam, opnieuw mijn hulpvraag in kaart moeten brengen etc. Dus daardoor heel veel vertraging opgelopen.
maandag 1 april 2024 om 10:02
Dankjewel. Dat doe ik ook zeker, met veel inzet. Ik heb vorige week nog op een stuk of 10 kamers gereageerd, verspreid over 4 websites waar ik ingeschreven sta, in diverse regio's.Doreia* schreef: ↑24-03-2024 18:57Blijf reageren op woningen en kamers.
Ik hoop dat je nu hebt geleerd dat het voor jou super belangrijk is dat je een plek hebt die helemaal alleen van jou is. Dat niemand dat van je af kan pakken. En dus ga je op zoek naar die eigen zelfstandige woonruimte.
Ik lees dat je nieuwe mensen ontmoet. Heel goed. Let alleen heel goed op dat je ze niet als hefboom gebruikt om geholpen te worden, waardoor je weer opnieuw afhankelijk bent van een ander.
Woonruimte, je werk goed doen en werken aan jezelf is wat je doelen zijn. Geen nieuwe relatie, geen nieuwe afhankelijkheid van een ander. Succes!
Maar het lukt tot nu toe steeds niet. Ik heb trouwens geen budget voor een 'zelfstandige woonruimte' als in een studio of huisje, die zijn ver boven de 1000 euro. Dus ik reageer vnl op kamers.
maandag 1 april 2024 om 10:11
Update
Vrijdag zat ik er helemaal doorheen. Ik was vergeten de melk terug te zetten in de koelkast en kreeg de volle laag, mijn vriend smeet zelfs met spullen. Op de grond.
Dat bezorgde mij een heel angstig gevoel, ik heb een paar uur in het bos rond gezworven.
Ik heb gebeld met de vrouwenopvang en de hele situatie uitgelegd, dat ik mij onveilig voel en waarom. En wat er precies gebeurd is. De organisatie die ik via Frizz had en ook mijn voormalig woonbegeleider.
De vrouw suggereerde om mij aan te melden voor 'De voordeur', oftewel de daklozenopvang. Omdat er van fysiek geweld geen sprake is.
Nee, nog niet, nee. Moet het dan eerst helemaal uit de hand lopen, of zo?
Haar reactie maakte weer dat ik mij een aansteller voel. Nee klopt, ik word niet in elkaar geslagen, maar psychisch sta ik wel enorm onder druk en trek ik het amper meer.
Hier lijkt de situatie met de dag te verslechteren. Het huis is in zwaar verwaarloosde, vervuilde staat. En met gemak is het meer een drugspand dan een woning. Ik heb wat foto's door geappt naar vriendinnen en mijn ouders, die er ook wel van schrokken. Maar alsnog kunnen zij natuurlijk ook niks doen. Ik ruim wel op, maar een paar uur later is het toch weer een zooi.
Intussen begint mijn ex al met het ontbijt met een stevige scheut gin in de thee, en ook het blowen begint steeds eerder op de dag.
Intussen reageer ik volop op woonruimte, maar ik kom echt nergens tussen. Het is echt mission impossible.
Vrijdag zat ik er helemaal doorheen. Ik was vergeten de melk terug te zetten in de koelkast en kreeg de volle laag, mijn vriend smeet zelfs met spullen. Op de grond.
Dat bezorgde mij een heel angstig gevoel, ik heb een paar uur in het bos rond gezworven.
Ik heb gebeld met de vrouwenopvang en de hele situatie uitgelegd, dat ik mij onveilig voel en waarom. En wat er precies gebeurd is. De organisatie die ik via Frizz had en ook mijn voormalig woonbegeleider.
De vrouw suggereerde om mij aan te melden voor 'De voordeur', oftewel de daklozenopvang. Omdat er van fysiek geweld geen sprake is.
Nee, nog niet, nee. Moet het dan eerst helemaal uit de hand lopen, of zo?
Haar reactie maakte weer dat ik mij een aansteller voel. Nee klopt, ik word niet in elkaar geslagen, maar psychisch sta ik wel enorm onder druk en trek ik het amper meer.
Hier lijkt de situatie met de dag te verslechteren. Het huis is in zwaar verwaarloosde, vervuilde staat. En met gemak is het meer een drugspand dan een woning. Ik heb wat foto's door geappt naar vriendinnen en mijn ouders, die er ook wel van schrokken. Maar alsnog kunnen zij natuurlijk ook niks doen. Ik ruim wel op, maar een paar uur later is het toch weer een zooi.
Intussen begint mijn ex al met het ontbijt met een stevige scheut gin in de thee, en ook het blowen begint steeds eerder op de dag.
Intussen reageer ik volop op woonruimte, maar ik kom echt nergens tussen. Het is echt mission impossible.
maandag 1 april 2024 om 10:20
Naar dat je in deze situatie zit.
Dat zij niks anders voor je kan doen is niet omdat je je aanstelt. Zo zijn de regels. Er moet heel veel gebeuren wil je in aanmerking komen voor opvang. Als je echt weg wil zou je naar vrienden, familie, camping oid kunnen. Je kan wel weg. En ik denk dat je dat zou moeten doen.
Inderdaad, ga je afwachten tot het echt mis gaat? Je zal jezelf moeten helpen, een ander doet het niet. Sterkte.
Dat zij niks anders voor je kan doen is niet omdat je je aanstelt. Zo zijn de regels. Er moet heel veel gebeuren wil je in aanmerking komen voor opvang. Als je echt weg wil zou je naar vrienden, familie, camping oid kunnen. Je kan wel weg. En ik denk dat je dat zou moeten doen.
Inderdaad, ga je afwachten tot het echt mis gaat? Je zal jezelf moeten helpen, een ander doet het niet. Sterkte.
maandag 1 april 2024 om 10:24
Nou, omdat dat vrij kansloos is?
Je kunt achteraan aansluiten, je bent de zoveelste in de rij.
Er zijn simpelweg geen woningen en een urgentieverklaring die ik al eerder indiende, is ook afgewezen.
Ook ben ik afgewezen voor beschermd wonen. Omdat ik eerst een 'intensieve behandeling' moest volgen. Maar toen het zover was, en ik bij die instelling was, konden ze mij geen behandelprogramma bieden. Ja, na veel druk van de patient vertrouwenspersoon kreeg ik 2x een half uur individuele therapie. Voor de rest zat ik 24/7 op mijn kamer ("kamerprogramma") en ben ik daar heel beschadigd uitgekomen, door de vele suicidepogingen en ernstig zelfbeschadigend gedrag van medeclienten en de stoiceinse manier waarop het personeel daarmee omging.
En die instelling is in opspraak geraakt toen er een aantal weken terug een groot artikel in een landelijke krant stond.
Ook ben ik zelf geinterviewd door een groot medium en komt er een tv-uitzending/
Maar dat was even een zijspoor.
Alle instanties vonden dat ik daar dus in behandeling moest, maar van behandeling was daar geen sprake. Ja, mishandeling en verwaarlozing.
maandag 1 april 2024 om 10:27
Ik heb het al eerder uitgelegd. Maar ik kan niet naar mijn ouders, omdat mijn jongste broertje het contact heeft verbroken en nog thuis woont.SunShine35 schreef: ↑01-04-2024 10:20Naar dat je in deze situatie zit.
Dat zij niks anders voor je kan doen is niet omdat je je aanstelt. Zo zijn de regels. Er moet heel veel gebeuren wil je in aanmerking komen voor opvang. Als je echt weg wil zou je naar vrienden, familie, camping oid kunnen. Je kan wel weg. En ik denk dat je dat zou moeten doen.
Inderdaad, ga je afwachten tot het echt mis gaat? Je zal jezelf moeten helpen, een ander doet het niet. Sterkte.
Andere familieleden heb ik amper contact mee. Vrienden... ja, 2 vriendinnen leven op afstand mee en informeren wel hoe het is. Maar de een heeft CVS en de ander een groot gezin en fulltime baan.
Ik heb een andere vriendin waar ik 1 nacht in de week zou kunnen blijven, ondanks haar eigen drukke gezin en baan.
Nu heb ik ook afgelopen weekend aan mensen uit de kerk gevraagd om mee te kijken.
Ik heb ze eerlijk de situatie verteld, al voelde dat als verraad. Ze hadden ook zo'n ander beeld van mijn ex. Als die rustige, aardige jongen.
Ik weet niet in hoeverre ze mij geloven.
maandag 1 april 2024 om 10:42
De voordeur is precies wat je nodig hebt. Want je woont nu toch ook al in een opvang. Een hele slechte opvang.
Bij de voordeur krijg je begeleiding en wordt gekeken waar je terecht kunt. Helemaal zelfstandig. In mijn gemeente kun je dan gaan proefwonen. Als je na een jaar je als een goed huurder hebt gedragen, is de woning van jou.
Dus dat afschrijven wat je nu doet is niet helpend.
Want wat wil je WEL van mensen en jezelf? Ik weet alles wat je niet wil, maar niet waar je wel heen wil.
Bij de voordeur krijg je begeleiding en wordt gekeken waar je terecht kunt. Helemaal zelfstandig. In mijn gemeente kun je dan gaan proefwonen. Als je na een jaar je als een goed huurder hebt gedragen, is de woning van jou.
Dus dat afschrijven wat je nu doet is niet helpend.
Want wat wil je WEL van mensen en jezelf? Ik weet alles wat je niet wil, maar niet waar je wel heen wil.
Je kunt het leven ook met een vrolijk gezicht serieus nemen - Irmgard Erath
maandag 1 april 2024 om 10:50
Ik heb ook ooit in een zeer moeilijke situatie gezeten, bijna dakloos door toedoen van mijn eigen familie. Hulp van instanties kreeg ik niet omdat ik volgens hen "niet tot de doelgroep behoorde". Toen ben ik geholpen door mensen van mijn (R.K.) kerk en dat is helemaal goed gekomen. Ik vertel dit omdat @Ravena ook aangeeft contact met mensen van haar kerk gezocht te hebben. Vaak zijn die erg betrokken en hulpvaardig.
maandag 1 april 2024 om 12:03
Ja rot allemaal.Ravena schreef: ↑01-04-2024 10:24Nou, omdat dat vrij kansloos is?
Je kunt achteraan aansluiten, je bent de zoveelste in de rij.
Er zijn simpelweg geen woningen en een urgentieverklaring die ik al eerder indiende, is ook afgewezen.
Ook ben ik afgewezen voor beschermd wonen. Omdat ik eerst een 'intensieve behandeling' moest volgen. Maar toen het zover was, en ik bij die instelling was, konden ze mij geen behandelprogramma bieden. Ja, na veel druk van de patient vertrouwenspersoon kreeg ik 2x een half uur individuele therapie. Voor de rest zat ik 24/7 op mijn kamer ("kamerprogramma") en ben ik daar heel beschadigd uitgekomen, door de vele suicidepogingen en ernstig zelfbeschadigend gedrag van medeclienten en de stoiceinse manier waarop het personeel daarmee omging.
En die instelling is in opspraak geraakt toen er een aantal weken terug een groot artikel in een landelijke krant stond.
Ook ben ik zelf geinterviewd door een groot medium en komt er een tv-uitzending/
Maar dat was even een zijspoor.
Alle instanties vonden dat ik daar dus in behandeling moest, maar van behandeling was daar geen sprake. Ja, mishandeling en verwaarlozing.
Maar als je zo onveilig bent lijkt het me logisch dat je alles aangrijpt om weg te kunnen. Maar blijkbaar niet.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
