Thuis
alle pijlers
Zorgen om veiligheid
zaterdag 13 januari 2024 om 19:16
Ja, dit is het zoveelste topic dat ik open. Sorry daarvoor.
Mijn partner staat onder enorme stress door mijn problematiek, mijn beperkte mobiliteit/mantelzorg en werkproblemen (vertrouwensbreuk)
Maar deze week heeft hij meerdere uitspraken gedaan, die mij angst aanjagen.
Over mij voor de trein duwen met mijn rolstoel, bijvoorbeeld.
Over het lichamelijk toebregen van letsel bij collega's als hij terug moet naar zijn werk, ondanks zijn ziekmelding.
En vandaag dreigde hij een vrouw of haar kind te bedreigen of zelfs vermoorden (!!!) en ging ervan door met zijn auto. Met de mededeling dat ik moet zeggen dat ik van niks weet. Als politie belt: niet opnemen. Zondag zou hij terugkomen.
Ik heb de politie gebeld, vrees dat de stoppen doorslaan. Maar wilde geen naam noemen, ook uit angst voor eigen veiligheid.
Hij is inmiddels thuis, tot mijn grote opluchting, maar nog steeds woest.
Wat kan ik het beste doen? Ik wil dat hij hulp krijgt, maar mezelfen anderen ook niet in gevaar brengen, en hem niet in gevaar brengen.
Hij heeft zóveel opgekropte woede in zich... Trauma's die hij altijd wegdrukte door te werken en middelen..
Wat nu??
Ik heb gebeld naar vriendinnen maar kan nergens heen om tijdelijk onder te duiken.
Mijn partner staat onder enorme stress door mijn problematiek, mijn beperkte mobiliteit/mantelzorg en werkproblemen (vertrouwensbreuk)
Maar deze week heeft hij meerdere uitspraken gedaan, die mij angst aanjagen.
Over mij voor de trein duwen met mijn rolstoel, bijvoorbeeld.
Over het lichamelijk toebregen van letsel bij collega's als hij terug moet naar zijn werk, ondanks zijn ziekmelding.
En vandaag dreigde hij een vrouw of haar kind te bedreigen of zelfs vermoorden (!!!) en ging ervan door met zijn auto. Met de mededeling dat ik moet zeggen dat ik van niks weet. Als politie belt: niet opnemen. Zondag zou hij terugkomen.
Ik heb de politie gebeld, vrees dat de stoppen doorslaan. Maar wilde geen naam noemen, ook uit angst voor eigen veiligheid.
Hij is inmiddels thuis, tot mijn grote opluchting, maar nog steeds woest.
Wat kan ik het beste doen? Ik wil dat hij hulp krijgt, maar mezelfen anderen ook niet in gevaar brengen, en hem niet in gevaar brengen.
Hij heeft zóveel opgekropte woede in zich... Trauma's die hij altijd wegdrukte door te werken en middelen..
Wat nu??
Ik heb gebeld naar vriendinnen maar kan nergens heen om tijdelijk onder te duiken.
maandag 15 januari 2024 om 22:31
maandag 15 januari 2024 om 23:01
maandag 15 januari 2024 om 23:51
Je klinkt tegenstrijdig:
1. Je zegt dat je hem rust gunt terwijl je tegelijkertijd boos bent als hij in zijn vrije tijd zijn rust pakt (door in zijn nest te blijven liggen)
2. Je zegt dat je je onveilig voelt terwijl je tegelijkertijd nog steeds samen met hem (want hij heeft zich ziekgemeld na een reprimande op zijn werk) in zijn huis verblijft
3. Je zegt dat je je zorgen maakt over hem terwijl je tegelijkertijd niks doet om samen met hem naar zijn huisarts te gaan.
Kun je je voorstellen dat jouw bemoeienis met hoe hij zijn huishouden en zijn leven runt bij hem voor de meeste onrust (en ruzies tussen jullie) zorgt?
Jij kwam bij hem in huis met fors ondergewicht (omdat je een verstoorde relatie met eten hebt) en nu ga jij hem voorschrijven hoe hij moet leven?
Ik kan me voorstellen dat hij moordneigingen had (woest was) en dat hij een eind ging rijden om af te koelen.
En word het bovendien geen tijd dat jij je (ipv met hem) bezig gaat houden met je eigen hulpvraag?
Ik las dat je die klapvoet hebt opgelopen als gevolg van coma door een zelfmoordpoging. Het is natuurlijk hartstikke fijn dat jij nu zin in het leven hebt, geopereerd bent, kunt revalideren en vol toekomstplannen zit.
Alleen hoe ga jij die plannen dan praktisch gezien aanpakken als je (nog) moeite hebt met zelfstandig zijn: bij tegenslag kalmeringsmiddelen met flessen wijn wegspoelt?
1. Je zegt dat je hem rust gunt terwijl je tegelijkertijd boos bent als hij in zijn vrije tijd zijn rust pakt (door in zijn nest te blijven liggen)
2. Je zegt dat je je onveilig voelt terwijl je tegelijkertijd nog steeds samen met hem (want hij heeft zich ziekgemeld na een reprimande op zijn werk) in zijn huis verblijft
3. Je zegt dat je je zorgen maakt over hem terwijl je tegelijkertijd niks doet om samen met hem naar zijn huisarts te gaan.
Kun je je voorstellen dat jouw bemoeienis met hoe hij zijn huishouden en zijn leven runt bij hem voor de meeste onrust (en ruzies tussen jullie) zorgt?
Jij kwam bij hem in huis met fors ondergewicht (omdat je een verstoorde relatie met eten hebt) en nu ga jij hem voorschrijven hoe hij moet leven?
Ik kan me voorstellen dat hij moordneigingen had (woest was) en dat hij een eind ging rijden om af te koelen.
En word het bovendien geen tijd dat jij je (ipv met hem) bezig gaat houden met je eigen hulpvraag?
Ik las dat je die klapvoet hebt opgelopen als gevolg van coma door een zelfmoordpoging. Het is natuurlijk hartstikke fijn dat jij nu zin in het leven hebt, geopereerd bent, kunt revalideren en vol toekomstplannen zit.
Alleen hoe ga jij die plannen dan praktisch gezien aanpakken als je (nog) moeite hebt met zelfstandig zijn: bij tegenslag kalmeringsmiddelen met flessen wijn wegspoelt?
dinsdag 16 januari 2024 om 08:30
Nou... zo fantastisch veel zin in dit leven heb ik niet hoor. Maar ja. Ik ben begonnen met een online therapie, er waren geen wachtlijsten en ik kon gelijk aan de slag. Waar vind je dat tegenwoordig nog?!Eucalypta schreef: ↑15-01-2024 23:51Je klinkt tegenstrijdig:
1. Je zegt dat je hem rust gunt terwijl je tegelijkertijd boos bent als hij in zijn vrije tijd zijn rust pakt (door in zijn nest te blijven liggen)
2. Je zegt dat je je onveilig voelt terwijl je tegelijkertijd nog steeds samen met hem (want hij heeft zich ziekgemeld na een reprimande op zijn werk) in zijn huis verblijft
3. Je zegt dat je je zorgen maakt over hem terwijl je tegelijkertijd niks doet om samen met hem naar zijn huisarts te gaan.
Kun je je voorstellen dat jouw bemoeienis met hoe hij zijn huishouden en zijn leven runt bij hem voor de meeste onrust (en ruzies tussen jullie) zorgt?
Jij kwam bij hem in huis met fors ondergewicht (omdat je een verstoorde relatie met eten hebt) en nu ga jij hem voorschrijven hoe hij moet leven?
Ik kan me voorstellen dat hij moordneigingen had (woest was) en dat hij een eind ging rijden om af te koelen.
En word het bovendien geen tijd dat jij je (ipv met hem) bezig gaat houden met je eigen hulpvraag?
Ik las dat je die klapvoet hebt opgelopen als gevolg van coma door een zelfmoordpoging. Het is natuurlijk hartstikke fijn dat jij nu zin in het leven hebt, geopereerd bent, kunt revalideren en vol toekomstplannen zit.
Alleen hoe ga jij die plannen dan praktisch gezien aanpakken als je (nog) moeite hebt met zelfstandig zijn: bij tegenslag kalmeringsmiddelen met flessen wijn wegspoelt?
Ik schrijf niet voor hoe mijn vriend moet leven. Ik probeer alleen een middenweg vinden, tussen bijvoorbeeld om 18u eten of om 23u. Tussen uitslapen tot 15u s middags of opstaan om 8u. En ook was zijn woning ernstig vervuild en verwaarloosd, dit hebben we samen (ook met hulp) aangepakt. Dat wilde hij zelf ook graag.
We hebben een goed gesprek gehad. Afspraak bij de huisarts gemaakt, en hij heeft zijn woede kunnen uiten in woorden. Ik moedig hem vooral aan om z'n eigen ding te doen en trek mij terug. Probeer zoveel mogelijk te doen in het huishouden wat nog wél lukt.
Hij heeft veel ruimte nodig. Deze woede komt niet door mij, maar is het gevolg van járen alles maar inslikken..
dinsdag 16 januari 2024 om 08:33
Woonbegeleiding.
Ik ben hard op zoek naar een plek, maar moet 3x per week naar de fysio om weer te mobiliseren. Dus het moet wel in de buurt zijn..
dinsdag 16 januari 2024 om 08:57
dinsdag 16 januari 2024 om 09:00
Ik denk dat het hier je hele leven al op stuk loopt.
Alles moet wel precies gaan zoals jij het in je hoofd hebt. Dat kan misschien niet je bedoeling zijn, maar soms heb je nu eenmaal weinig te willen in sommige acute situaties. En kun je daarna in alle rust de regie in je leven weer terugpakken. Maar die regie heb je helemaal niet op dit moment. En dus is deze eis op dit moment ook onzinnig.
Je kunt het leven ook met een vrolijk gezicht serieus nemen - Irmgard Erath
dinsdag 16 januari 2024 om 09:28
Nou, ik vind mijn gezondheid belangrijk, ja. Dat ik weer zal kunnen lopen.Doreia* schreef: ↑16-01-2024 09:00Ik denk dat het hier je hele leven al op stuk loopt.
Alles moet wel precies gaan zoals jij het in je hoofd hebt. Dat kan misschien niet je bedoeling zijn, maar soms heb je nu eenmaal weinig te willen in sommige acute situaties. En kun je daarna in alle rust de regie in je leven weer terugpakken. Maar die regie heb je helemaal niet op dit moment. En dus is deze eis op dit moment ook onzinnig.
Voor jou misschien een detail, voor mij niet onzinnig, en zeer bepalend voor de kwaliteit van leven.
dinsdag 16 januari 2024 om 09:33
Als je onder de trein gekomen bent, dan is lopen misschien niet eens meer een detail natuurlijk.
Maar dit, deze houding, dit weerwoord, dit is wat ik bedoel.
Als jij ook in het echte leven je zo opstelt, vol met je eigen prioriteitenlijst aan wat er dient te gebeuren, dan word het rap lastiger om je op een goede en constructieve manier te helpen.
Je kunt het leven ook met een vrolijk gezicht serieus nemen - Irmgard Erath
dinsdag 16 januari 2024 om 09:57
Als je dat weet kan je er wat aan doen hè.
dinsdag 16 januari 2024 om 10:12
Ver uit de buurt van alcohol blijven aangezien je de neiging tot comazuipen lijkt te hebben. Bel het wijkteam voor jezelf deze keer. En vertel hun alles. Zonder zelfspot. En boek desnoods een dubbele afspraak bij de huisarts, een voor hem en een voor jezelf. Sterkte!
dinsdag 16 januari 2024 om 10:24
Eucalypta schreef: ↑16-01-2024 10:12Ver uit de buurt van alcohol blijven aangezien je de neiging tot comazuipen lijkt te hebben. Bel het wijkteam voor jezelf deze keer. En vertel hun alles. Zonder zelfspot. En boek desnoods een dubbele afspraak bij de huisarts, een voor hem en een voor jezelf. Sterkte!
Als hij een afspraak wil kan hij die zelf maken.
Ik heb geen wespentaille, ik heb een bijenrompje
dinsdag 16 januari 2024 om 13:30
Ja, je hebt gelijk. Het is van belang om NU de regie te pakken, en scherp te blijven.Eucalypta schreef: ↑16-01-2024 10:12Ver uit de buurt van alcohol blijven aangezien je de neiging tot comazuipen lijkt te hebben. Bel het wijkteam voor jezelf deze keer. En vertel hun alles. Zonder zelfspot. En boek desnoods een dubbele afspraak bij de huisarts, een voor hem en een voor jezelf. Sterkte!
Ik kan dat ook.
Vanochtend had ik zelf een afspraak met een maatschappelijk werker staan, die ik door al het gedoe/het geregel, de angsten, totaal vergeten was. Die had ik ergens voor de kerstvakantie al gemaakt, totaal niet meer aan gedacht...
Ik kon mij niet openlijk uitspreken, omdat mijn vriend zo dichtbij was.
Maar toen hij op het laatste moment even uit zicht was, vroeg ze door en fluisterde ik bijna over de zorgen voor mijn eigen veiligheid en die van anderen. Ze zou het doorgeven aan het wijkteam.
Hij doet nu trouwens heel 'normaal' en lijkt het hele gebeuren alweer te zijn vergeten. Maar ik zet mij wel schrap.
dinsdag 16 januari 2024 om 14:41
Neem zelf nogmaals contact op met het wijkteam..eventueel via de mail, dat kan. Zeker als je je situatie uitlegt en niet vrijuit durft te bellen. Neem zelf initiatief en laat t niet gebeuren dat er straks niks van de grond komt "omdat de maatschappelijk werker het niet heeft doorgegeven". Neem dan ook echt de regie en vraag actief hulp. Heb je helder welke hulpvraag je neer wilt leggen? Het klinkt nu alsof je vooral wat stukjes hebt gedeeld maar zonder hulpvraag is t het ingewikkeld om.als wijkteam te bedenken of ze je kunnen helpen. Maak het concreet. Wat heb je nodig, wat je zelf? Heb je dat helder?Ravena schreef: ↑16-01-2024 13:30Ja, je hebt gelijk. Het is van belang om NU de regie te pakken, en scherp te blijven.
Ik kan dat ook.
Vanochtend had ik zelf een afspraak met een maatschappelijk werker staan, die ik door al het gedoe/het geregel, de angsten, totaal vergeten was. Die had ik ergens voor de kerstvakantie al gemaakt, totaal niet meer aan gedacht...
Ik kon mij niet openlijk uitspreken, omdat mijn vriend zo dichtbij was.
Maar toen hij op het laatste moment even uit zicht was, vroeg ze door en fluisterde ik bijna over de zorgen voor mijn eigen veiligheid en die van anderen. Ze zou het doorgeven aan het wijkteam.
Hij doet nu trouwens heel 'normaal' en lijkt het hele gebeuren alweer te zijn vergeten. Maar ik zet mij wel schrap.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
