Relaties
alle pijlers
Breken met ouders
dinsdag 16 juni 2020 om 22:50
Ik hoor graag jullie mening over het volgende:
Ik ben niet fijn opgegroeid en ik heb het hier erg moeilijk mee gehad.
Inmiddels ben ik 18 en ik ga verhuizen naar een plek ongeveer aan de andere kant van het land, ik woon al 2 jaar niet meer echt thuis maar was altijd nog wel van mijn ouders financieel afhankelijk, nu ik 18 ben, kan ik mezelf redden. Ik heb een baan en ben gewend om mijzelf te redden.
Ik zit er heel erg over na te denken om het contact met mijn ouders op dat moment dan ook volledig te verbreken.
Bij alle gebeurtenissen in mijn leven bedenk ik altijd hoe mijn ouders hier op zullen reageren en ben ik bang voor hun reactie.
Ik kwam laatst bij het woord narcistisch en ik moet zeggen dat ik hier veel vergelijkingen in zie.
Maar kan ik dit maken richting mijn ouders en vooral ook hun familie?
Voor de buitenwereld is er niks mis met de relatie met mijn ouders maar een aantal van mijn vrienden kennen de waarheid.
Ik weet dat het mijn ouders pijn zal doen maar ik weet ook dat voor mij beter is.
Mijn ouders hebben mij jaren gevoed en ook de afgelopen jaren financieel ondersteunt.
Ze zullen vragen krijgen van familie, waarom ik geen contact meer met ze heb.
Ik heb een goede relatie met mijn Oma maar ik weet dat ik daar ook niet meer zal kunnen komen als ik het contact echt wil verbreken.
Ik zal dus veel mensen pijn doen en het hier zelf ook vast even lastig mee hebben maar ik weet dat het voor mijn eigen gezondheid de juiste keuze is.
Is het egoïstisch om zo alleen te denken aan wat goed is voor mijzelf?
Ik heb op dit moment de mogelijkheid om volledig uit hun leven te verdwijnen, een fijne gedachte voor mij en ik heb de steun van vriendinnen.
Ik wil er verder liever niet te ver op in gaan, ik wil niet dat iemand mij herkent.
Ik ben niet fijn opgegroeid en ik heb het hier erg moeilijk mee gehad.
Inmiddels ben ik 18 en ik ga verhuizen naar een plek ongeveer aan de andere kant van het land, ik woon al 2 jaar niet meer echt thuis maar was altijd nog wel van mijn ouders financieel afhankelijk, nu ik 18 ben, kan ik mezelf redden. Ik heb een baan en ben gewend om mijzelf te redden.
Ik zit er heel erg over na te denken om het contact met mijn ouders op dat moment dan ook volledig te verbreken.
Bij alle gebeurtenissen in mijn leven bedenk ik altijd hoe mijn ouders hier op zullen reageren en ben ik bang voor hun reactie.
Ik kwam laatst bij het woord narcistisch en ik moet zeggen dat ik hier veel vergelijkingen in zie.
Maar kan ik dit maken richting mijn ouders en vooral ook hun familie?
Voor de buitenwereld is er niks mis met de relatie met mijn ouders maar een aantal van mijn vrienden kennen de waarheid.
Ik weet dat het mijn ouders pijn zal doen maar ik weet ook dat voor mij beter is.
Mijn ouders hebben mij jaren gevoed en ook de afgelopen jaren financieel ondersteunt.
Ze zullen vragen krijgen van familie, waarom ik geen contact meer met ze heb.
Ik heb een goede relatie met mijn Oma maar ik weet dat ik daar ook niet meer zal kunnen komen als ik het contact echt wil verbreken.
Ik zal dus veel mensen pijn doen en het hier zelf ook vast even lastig mee hebben maar ik weet dat het voor mijn eigen gezondheid de juiste keuze is.
Is het egoïstisch om zo alleen te denken aan wat goed is voor mijzelf?
Ik heb op dit moment de mogelijkheid om volledig uit hun leven te verdwijnen, een fijne gedachte voor mij en ik heb de steun van vriendinnen.
Ik wil er verder liever niet te ver op in gaan, ik wil niet dat iemand mij herkent.
woensdag 17 juni 2020 om 06:23
Tje wij kunnen hier de situatie niet goed beoordelen. Ik vind het nogal rigoreus.. maar ik weet dat je op dit forum veel bijval zult vinden van mensen die er heel.makkelijk over denken om met je ouders te breken.
Is het niet een optie voor je om eerst afstand te creeren (door te verhuizen) en dan te kijken of je een balans kunt vinden tussen je eigen leven en het contact met je ouders? Als dat niet werkt kun je altijd nog breken. Ik weet wel dat toen ik 18 was ik de wereld een stuk minder genuanceerd bekeek dan nu ik 40 en zelf moeder ben. Maar nogmaals ik kan niet beoordelen of er hier nuances mogelijk zijn...
Is het niet een optie voor je om eerst afstand te creeren (door te verhuizen) en dan te kijken of je een balans kunt vinden tussen je eigen leven en het contact met je ouders? Als dat niet werkt kun je altijd nog breken. Ik weet wel dat toen ik 18 was ik de wereld een stuk minder genuanceerd bekeek dan nu ik 40 en zelf moeder ben. Maar nogmaals ik kan niet beoordelen of er hier nuances mogelijk zijn...
woensdag 17 juni 2020 om 06:47
Nee joh! Als je verder weg verhuist kan je het contact heel makkelijk laten verwateren en je kan wel/niet met ze delen wat je wilt. Ik vind het heerlijk. En op die manier kan je ook gewoon contact houden met de rest van je familie.
Daarbij; je staat nu voor een grote, spannende stap. Ik zou het nu even niet groter maken dan nodig is. Contact met vriendinnen kan verwateren en misschien vind je het moeilijk nieuwe vrienden te maken, ik zou eerst eens kijken hoeveel ondersteuning over blijft en hoe je de nieuwe situatie ervaart.
Daarbij; je staat nu voor een grote, spannende stap. Ik zou het nu even niet groter maken dan nodig is. Contact met vriendinnen kan verwateren en misschien vind je het moeilijk nieuwe vrienden te maken, ik zou eerst eens kijken hoeveel ondersteuning over blijft en hoe je de nieuwe situatie ervaart.
woensdag 17 juni 2020 om 06:49
Als je zover weg gaat wonen is het heel makkelijk om afstand te nemen van je ouders. Niet alleen fysiek, maar ook mentaal. Je zult zien dat alleen al die afstand je goed zal doen. Ook het opbouwen van een eigen leven, zonder financieel afhankelijk te zijn, als volwassen vrouw zal ervoor zorgen dat je afstand neemt. Dat is een normaal proces.
Het zal ook makkelijk zijn om zelf te bepalen of en wanneer je ze nog ziet.
Ik weet natuurlijk niet hoe jullie relatie is en wat er is voorgevallen, maar misschien kun je het eerst eens een tijdje aanzien? Kijken hoe je je voelt als je een tijdje daar woont en inderdaad die afstand hebt? Want breken met je ouders is een grote stap, zeker als het betekent dat je ook gelijk het contact met de rest van de familie verliest.
Het zal ook makkelijk zijn om zelf te bepalen of en wanneer je ze nog ziet.
Ik weet natuurlijk niet hoe jullie relatie is en wat er is voorgevallen, maar misschien kun je het eerst eens een tijdje aanzien? Kijken hoe je je voelt als je een tijdje daar woont en inderdaad die afstand hebt? Want breken met je ouders is een grote stap, zeker als het betekent dat je ook gelijk het contact met de rest van de familie verliest.
woensdag 17 juni 2020 om 07:21
Ik vind het ook nogal rigoreus, maar ik ben uiteraard niet bekend met jouw situatie.
Toen mijn oudste zoon nog thuis bij zijn moeder woonde, deed hij ook wel eens zulke uitspraken om het contact met haar te verbreken als hij eenmaal uit huis was.
Toen het eenmaal zo ver was is de relatie tussen hun er juist honderd procent op vooruit gegaan en kunnen ze nu prima met elkaar overweg.
Afstand doet wonderen, zeker als er een heel land tussen zit.
Waarschijnlijk is de situatie niet vergelijkbaar omdat zoon verder prima is opgegroeid maar alleen niet altijd goed met z'n moeder door één deur kan (Beide korte lontjes), zou ik toch nog even nadenken voordat je zulke rigoreuze beslissingen neemt.
Toen mijn oudste zoon nog thuis bij zijn moeder woonde, deed hij ook wel eens zulke uitspraken om het contact met haar te verbreken als hij eenmaal uit huis was.
Toen het eenmaal zo ver was is de relatie tussen hun er juist honderd procent op vooruit gegaan en kunnen ze nu prima met elkaar overweg.
Afstand doet wonderen, zeker als er een heel land tussen zit.
Waarschijnlijk is de situatie niet vergelijkbaar omdat zoon verder prima is opgegroeid maar alleen niet altijd goed met z'n moeder door één deur kan (Beide korte lontjes), zou ik toch nog even nadenken voordat je zulke rigoreuze beslissingen neemt.
What have we done....
woensdag 17 juni 2020 om 07:23
Je zou dit kunnen 'oplossen' door met ze te breken maar wellicht kun je (eventueel met hulp) eerst kijken of je zelf emotioneel meer los van ze kan komen?
Vergis je niet hoe pittig het in de meeste gevallen is om te breken! Hoewel ik zelf ook heb gebroken met mijn ouders, heb ik dit pas op veel latere leeftijd gedaan. Na meerdere hulpverleningstrajecten om eerst te bekijken of ik op een andere manier met hen en hun oordelen kon omgaan. En toen de breuk in zicht kwam ook weer hulp om te onderzoeken voor mezelf wat de consequenties van mijn keuze zou zijn, ook in de toekomst. En hoewel heel overwogen, ik sta volledig achter mijn keuze en ik heb er voor mijn gevoel eerst alles aan gedaan om dit te voorkomen, en toch is het een keuze die voor mij persoonlijk nog steeds pittig is...
woensdag 17 juni 2020 om 07:34
Je bent 18 en dat, met alle respect, heel erg jong. Dat je zegt dat je het contact met je oma ook moet verbreken terwijl jullie een goede band hebben, zegt mij dat je hier of niet goed de gevolgen van overziet of dat je te jong bent om deze beslissing te nemen.
Als het echt zo heftig is zou ik gewoon eerst eens verhuizen. Dan is de afstand er en kun je kijken hoe het loopt.
Als het echt zo heftig is zou ik gewoon eerst eens verhuizen. Dan is de afstand er en kun je kijken hoe het loopt.
woensdag 17 juni 2020 om 07:39
Je bent 18, en op die leeftijd denk je te weten wat goed voor je is, wat je wil, en wie je bent. En over 10 jaar zal je daar compleet op terugkomen. Van je 18e tot je 30e verander je zo drastisch kwa emotionele volwassenheid en intellectueel niveau, dat je dan pas beseft dat 18 zijn echt nog onderdeel is van kind zijn. Je wil je nu afbreken omdat je nu de pijn voelt van een turbulent verleden, waarvan hun deel uitmaken.
Ik heb met beide ouders ook enorm veel verdriet en leed moeten delen, en beide hebben enorm veel verdriet en schade veroorzaakt. Ik ben ook op mijn 18e op mezelf gaan wonen. En ik was toen ook heel drastisch in het wegduwen van mijn ouders. Je wil van alles aan jezelf ontdekken, inclusief je onafhankelijkheid.
Wat ben ik blij dat ik de afstand heb bewaart, en nog steeds contact hou, op een manier die voor beide oké voelt. Mijn ouders zijn beide echt slechte ouders geweest, maar het zijn geen slechte mensen, en op hun manier hebben ze hun best gedaan. Was ik boos? Zo dan! Was ik beschadigd? Duur geintje, al die therapie sessies.
Maar zodra je ouder wordt, dan ga je het allemaal in een wat breder perspectief zien. Dat perspectief heb je nog niet. Dat is ook niet zo vreemd.
Dus ik zou, als ik jou was, gewoon m’n ding doen. En je vooral niet vastklampen aan definitieve en drastische beslissingen omdat je denkt dat er dan een last van je afvalt. Echt. Focus je op betere dingen, dingen die meer constructief zijn. Opleiding, vrienden, hobbies, vakanties, levensdoelen. Positiviteit. Dat kun je ook allemaal zonder je vast te klampen aan verbitterdheid.
Ik heb met beide ouders ook enorm veel verdriet en leed moeten delen, en beide hebben enorm veel verdriet en schade veroorzaakt. Ik ben ook op mijn 18e op mezelf gaan wonen. En ik was toen ook heel drastisch in het wegduwen van mijn ouders. Je wil van alles aan jezelf ontdekken, inclusief je onafhankelijkheid.
Wat ben ik blij dat ik de afstand heb bewaart, en nog steeds contact hou, op een manier die voor beide oké voelt. Mijn ouders zijn beide echt slechte ouders geweest, maar het zijn geen slechte mensen, en op hun manier hebben ze hun best gedaan. Was ik boos? Zo dan! Was ik beschadigd? Duur geintje, al die therapie sessies.
Maar zodra je ouder wordt, dan ga je het allemaal in een wat breder perspectief zien. Dat perspectief heb je nog niet. Dat is ook niet zo vreemd.
Dus ik zou, als ik jou was, gewoon m’n ding doen. En je vooral niet vastklampen aan definitieve en drastische beslissingen omdat je denkt dat er dan een last van je afvalt. Echt. Focus je op betere dingen, dingen die meer constructief zijn. Opleiding, vrienden, hobbies, vakanties, levensdoelen. Positiviteit. Dat kun je ook allemaal zonder je vast te klampen aan verbitterdheid.
woensdag 17 juni 2020 om 07:50
Ik denk dat ze zich schuldig voelt, omdat ze misschien op sommige vlakken, best prima ouders zijn geweest. Die van mij was ook heel zorgzaam en gul met geld, kleding, verzorging, kusjes, knuffels. En dat kan dan heel dubbel voelen, wanneer je weer eens psychisch vernederd uitgescholden of gekleineerd wordt, of de stemmingswisselingen je op je tenen laten lopen.
Mensen zijn niet maar één ding, en dus ook haar ouders niet. Je wil ook niet ondankbaar zijn voor de dingen die ze wel hebben gedaan als ouders. Dat is niet gek, maar wel moeilijk.
woensdag 17 juni 2020 om 07:59
Ik heb het contact met een van mijn ouders verbroken en met de ander staat het op een laag pitje. Dit is niet iets wat je zomaar beslist en ik was een heel stuk ouder. Hoe goed de keuze ook voor je is, het heeft een impact op jou en je omgeving. Je bent 18, je geeft aan dat je ver weg gaat wonen. Gebruik de afstand om te ervaren wat dat met de relatie doet. Soms is dat juist nodig om een band beter te maken. Contact verbreken kan altijd nog, maar het contact weer oppakken is een stuk lastiger.
woensdag 17 juni 2020 om 10:29
Vertel eens: waarom verbreken.
Volwassen worden is je losmaken. Je losmaken van het opgelegde denken, handelen, noem maar op waar je allemaal los van moet komen.
Verbreken is niet losmaken. Verbreken is, in dit geval, vernietigen. Denk dat dit jou in de weg gaat staan om je los te maken. Je kent hun fouten, de volgende stap is ze die fouten vergeven. Daar word je een mooier en wijzer mens van. Het zal een lange weg zijn en je zult stevig in je schoenen moeten staan maar geloof me, het geeft je zoveel vrijheid en inzicht in heel veel zaken waar je nog mee zult moeten dealen.
Zet de weg naar volwassenheid voort en ga je eigen weg, zonder verbreken.
Hierboven is al veel gezegd voor houvast.
Succes met je beslissing en veel plezier en geluk in jouw jong volwassen leven.
Volwassen worden is je losmaken. Je losmaken van het opgelegde denken, handelen, noem maar op waar je allemaal los van moet komen.
Verbreken is niet losmaken. Verbreken is, in dit geval, vernietigen. Denk dat dit jou in de weg gaat staan om je los te maken. Je kent hun fouten, de volgende stap is ze die fouten vergeven. Daar word je een mooier en wijzer mens van. Het zal een lange weg zijn en je zult stevig in je schoenen moeten staan maar geloof me, het geeft je zoveel vrijheid en inzicht in heel veel zaken waar je nog mee zult moeten dealen.
Zet de weg naar volwassenheid voort en ga je eigen weg, zonder verbreken.
Hierboven is al veel gezegd voor houvast.
Succes met je beslissing en veel plezier en geluk in jouw jong volwassen leven.
anoniem_642209adb413c wijzigde dit bericht op 17-06-2020 11:05
Reden: beginnend=jong
Reden: beginnend=jong
0.71% gewijzigd
woensdag 17 juni 2020 om 10:52
Ik las ooit dat breken met je ouders vaak zwaarder en disruptiever is dan minimaal contact houden. Zelf heb ik ook voor de laatste optie gekozen, al twijfel ik na twintig jaar nog steeds wel eens. Het is fijn dat ik gewoon op familiefeestjes kan komen en ik laat ze daar zoveel mogelijk links liggen. Zolang ze me niet raken met hun gedrag is het okay, als ik weer gekwetst raak, verminder ik het contact.
Wat mensen hierboven zeggen over dat het altijd wel eens clasht of dat je ze moet vergeven vind ik echt grote flauwekul. Ik ga mijn ouders nooit vergeven wat ze me hebben aangedaan en structurele kindermishandeling is echt wel iets anders dan wel eens een boze bui hebben. Ik weet niet wat TO heeft meegemaakt, maar als haar ouders inderdaad narcisten zijn, is het soms beter om jezelf tegen hen te beschermen.
Het schuldgevoel herken ik ook; naar buiten is er altijd mooi weer gespeeld en je bent een goed kind als je je houdt aan dat toneelstukje. Breken voelt als iets wat niet mag en ook door anderen afgekeurd zal worden. (En misschien is dat ook wel zo, want zij kennen alleen de mooie plaatjes.)
Verder ben ik het eens met anderen: de afstand zal al een hoop schelen. Kijk of je hier een evenwicht in kan vinden. Ik heb altijd strenge richtlijnen gehad: niet alleen op bezoek en nooit langer dan 3 uur. Het wordt niet per se beter. Naarmate ik ouder werd, wilde ik ze juist steeds minder zien omdat ik steeds meer ging inzien wat voor negatief effect ze op mij hebben.
Sterkte! Je zal het vast moeilijk hebben nu. Maar het wordt beter!
Wat mensen hierboven zeggen over dat het altijd wel eens clasht of dat je ze moet vergeven vind ik echt grote flauwekul. Ik ga mijn ouders nooit vergeven wat ze me hebben aangedaan en structurele kindermishandeling is echt wel iets anders dan wel eens een boze bui hebben. Ik weet niet wat TO heeft meegemaakt, maar als haar ouders inderdaad narcisten zijn, is het soms beter om jezelf tegen hen te beschermen.
Het schuldgevoel herken ik ook; naar buiten is er altijd mooi weer gespeeld en je bent een goed kind als je je houdt aan dat toneelstukje. Breken voelt als iets wat niet mag en ook door anderen afgekeurd zal worden. (En misschien is dat ook wel zo, want zij kennen alleen de mooie plaatjes.)
Verder ben ik het eens met anderen: de afstand zal al een hoop schelen. Kijk of je hier een evenwicht in kan vinden. Ik heb altijd strenge richtlijnen gehad: niet alleen op bezoek en nooit langer dan 3 uur. Het wordt niet per se beter. Naarmate ik ouder werd, wilde ik ze juist steeds minder zien omdat ik steeds meer ging inzien wat voor negatief effect ze op mij hebben.
Sterkte! Je zal het vast moeilijk hebben nu. Maar het wordt beter!
woensdag 17 juni 2020 om 11:00
Oja, en je hoeft je echt niet schuldig te voelen over geld oid. Dat deden mijn ouders ook altijd: als je iets bespreekbaar wilde maken dan kreeg je naar je hoofd geslingerd dat ze altijd alles voor je over hadden gehad. Bullshit inderdaad, het is hun plicht om schoolgeld ed te betalen. Het is niet jouw schuld dat zij kinderen hebben gekregen.
Het is goed dat je nu financieel onafhankelijk bent. Ik heb nooit meer iets van ze aangenomen, nog geen pak koekjes, want ze gebruikten alles als chantagemiddel.
Het is goed dat je nu financieel onafhankelijk bent. Ik heb nooit meer iets van ze aangenomen, nog geen pak koekjes, want ze gebruikten alles als chantagemiddel.
woensdag 17 juni 2020 om 11:16
@ luistervink.
Jij zegt dat het vergeven bullshit is. Kijk eens naar de boosheid die jij nog voelt.
Als je iemand iets vergeeft houdt dat in dat je ze niet kwalijk neemt wat ze hebben gedaan. Dan komt er vanzelf ook rust in jou. De ouders hebben hun fouten gemaakt, met opzet of niet. Veroordeel ze daar hun hele leven niet voor. Ze houden ook van je; met al hun dom gedrag en eigengereidheid. Je hoeft ze niet opeens aardig te vinden of toe te laten in jouw leven. Probeer hun stupide gedrag anders te zien, ze wisten/weten niet beter.
Vergeef ze dat.
Jij zegt dat het vergeven bullshit is. Kijk eens naar de boosheid die jij nog voelt.
Als je iemand iets vergeeft houdt dat in dat je ze niet kwalijk neemt wat ze hebben gedaan. Dan komt er vanzelf ook rust in jou. De ouders hebben hun fouten gemaakt, met opzet of niet. Veroordeel ze daar hun hele leven niet voor. Ze houden ook van je; met al hun dom gedrag en eigengereidheid. Je hoeft ze niet opeens aardig te vinden of toe te laten in jouw leven. Probeer hun stupide gedrag anders te zien, ze wisten/weten niet beter.
Vergeef ze dat.
woensdag 17 juni 2020 om 11:53
Vergeven is een mooi iets Hijdie, maar niet iets dat iemand per definitie op ieder gegeven moment kan. Het is vaak ook iets waar je aan toe moet zijn, nádat je gerouwd hebt en de boosheid en het verdriet voldoende ruimte heeft gehad. Ik vind je dwingend in je (ongetwijfeld goedbedoelde) reactie en weinig oog hebben voor hoe dit proces per individu verschilt.
En:
Ik vind dit erg ongenuanceerd, onprettig gebiedend, en het is simpelweg niet altijd waar. Niet alle ouders houden van hun kinderen, helaas. En soms wordt er echt geweten dat gedrag pijn doet en wordt er alsnog voor gekozen. Stellen dat ouders altijd wel van hun kinderen houden en je hun gedrag anders moet zien is flink respectloos en kwetsend als je nauwelijks op de hoogte bent van andermans situatie en leven.
En:
Ik vind dit erg ongenuanceerd, onprettig gebiedend, en het is simpelweg niet altijd waar. Niet alle ouders houden van hun kinderen, helaas. En soms wordt er echt geweten dat gedrag pijn doet en wordt er alsnog voor gekozen. Stellen dat ouders altijd wel van hun kinderen houden en je hun gedrag anders moet zien is flink respectloos en kwetsend als je nauwelijks op de hoogte bent van andermans situatie en leven.
woensdag 17 juni 2020 om 11:58
Ik zou dit proces stapsgewijs ingaan ... eerst maar eens verhuizen en fysieke afstand inbouwen. Ik denk dat er dan al veel ruimte en rust in je hoofd ontstaat. Niet meer de telefoon opnemen als het niet uitkomt. Meer in je eigen kracht komen te staan. En dan kan je daarna nog altijd kijken hoe je weer verder wil.
Even if you are on the right track, you will get run over if you just sit there.â€
woensdag 17 juni 2020 om 12:01
woensdag 17 juni 2020 om 12:04
Wat een raar advies.Lenteui schreef: ↑17-06-2020 12:01Misschien kan je je nieuwe adres niet aan ze geven? Als ze er om vragen zeg je: oh ja, dat stuur ik je straks, en dan doe je dat niet.
Je zet hun app geluid op stil, dus dat lees je alleen als jij dat wilt.
Zo creëer je al wat meer vrijheid in je hoofd. Sterkte en veel plezier in je nieuwe leven!
woensdag 17 juni 2020 om 12:09
Wat naar dat je zo’n slechte band hebt met je ouders! Dat doet veel met je op jonge leeftijd.
Uit eigen ervaring: ik wilde ook het contact verbreken maar heb het uiteindelijk niet gedaan. Reden waarom is een heel lang verhaal. Ik heb eerst afstand genomen zodat de heftigste emoties konden zakken. Daarna heb ik hulp gehad om alles wat er gebeurd was te verwerken. En daarna is het contact weer opgebouwd. Het ging niet vanzelf en grenzen aangeven blijft heel belangrijk. Maar ik ben achteraf blij dat het contact niet helemaal verbroken is.
Uit eigen ervaring: ik wilde ook het contact verbreken maar heb het uiteindelijk niet gedaan. Reden waarom is een heel lang verhaal. Ik heb eerst afstand genomen zodat de heftigste emoties konden zakken. Daarna heb ik hulp gehad om alles wat er gebeurd was te verwerken. En daarna is het contact weer opgebouwd. Het ging niet vanzelf en grenzen aangeven blijft heel belangrijk. Maar ik ben achteraf blij dat het contact niet helemaal verbroken is.
woensdag 17 juni 2020 om 13:06
Waarom helemaal verbreken? Je kunt ook kijken hoe het gaat als je aan de andere kant van het land woont. Je bent financieel onafhankelijk, en hebt een eigen woning & leven.
Na het overlijden van mijn vader is het contact met onze moeder erg moeizaam. Wel hebben wij als gezin nog meerdere malen gesprekken gevoerd (ook met een gezinstherapeut). Ik woon al veel langer op mijzelf. Wel merk ik dat het contact vanzelf verwaterd. Ik heb echt minimaal contact met haar, en dat bevalt goed! Geen gezeur, en ik kom wanneer het verwacht wordt (met kerst/nieuwjaar en de verjaardag) Ik nodig haar altijd uit, en ze weet dat de deur altijd open staat. Helaas is ze in al die jaren nog maar een keer of 2 (buiten de verjaardag, als ze al kwam) geweest.
Inmiddels wonen wij meer dan een half jaar in ons nieuwe huis, en tot op heden is ze maar 1x wezen kijken toen wij de sleutel net hadden (op aandringen van mijn zus)
Zolang zij geen interesse in mij toont, zal ik mij ook niet verder interesseren voor haar. Daar is uiteraard een heel geschiedenis aan vooraf gegaan. Maar doe vooral waar jij je zelf goed bij voelt, wat een ander daar van vindt....daar moet je je niets van aantrekken.
Mijn moeder kan ook heel melodramatisch richting anderen vertellen over hoe haar kinderen haar nieuwe vriend en het geluk niet gunnen, maar het echte verhaal kennen ze niet.
Sta in je eigen kracht!
Na het overlijden van mijn vader is het contact met onze moeder erg moeizaam. Wel hebben wij als gezin nog meerdere malen gesprekken gevoerd (ook met een gezinstherapeut). Ik woon al veel langer op mijzelf. Wel merk ik dat het contact vanzelf verwaterd. Ik heb echt minimaal contact met haar, en dat bevalt goed! Geen gezeur, en ik kom wanneer het verwacht wordt (met kerst/nieuwjaar en de verjaardag) Ik nodig haar altijd uit, en ze weet dat de deur altijd open staat. Helaas is ze in al die jaren nog maar een keer of 2 (buiten de verjaardag, als ze al kwam) geweest.
Inmiddels wonen wij meer dan een half jaar in ons nieuwe huis, en tot op heden is ze maar 1x wezen kijken toen wij de sleutel net hadden (op aandringen van mijn zus)
Zolang zij geen interesse in mij toont, zal ik mij ook niet verder interesseren voor haar. Daar is uiteraard een heel geschiedenis aan vooraf gegaan. Maar doe vooral waar jij je zelf goed bij voelt, wat een ander daar van vindt....daar moet je je niets van aantrekken.
Mijn moeder kan ook heel melodramatisch richting anderen vertellen over hoe haar kinderen haar nieuwe vriend en het geluk niet gunnen, maar het echte verhaal kennen ze niet.
Sta in je eigen kracht!
