Psyche
alle pijlers
Kind depressief maar weigert hulp
woensdag 5 februari 2025 om 19:29
Mijn dochter (16) is sinds een aantal maanden depressief. In december heeft zij een suicidepoging gedaan. Crisisdienst is toen ingeschakeld en doorverwezen naar ggz-jeugd. Op school aangepast programma (sommige vakken volgt ze niet meer, besloten dat ze eind dit schooljaar stopt met havo en overstapt naar mbo, omdat ze het niet meer trekt en al een keer is blijven zitten). Waar ze in eerste instantie nog wel naar school ging, gaat ze nu helemaal niet meer. Ze ligt in haar bed, komt er niet uit. Ze heeft een enorme angst voor mensen die boos op haar zijn (alle leraren zijn boos bv) en een enorme angst hoe andere mensen naar haar kijken.
Ze weigert eigenlijk alle hulp. Ze is, wonder boven wonder, mee gegaan naar intake ggz, maar morgen heeft ze haar eerste gesprek met de psycholoog en ze geeft nu alweer aan niet te willen gaan.
En ik weet het niet meer. Als zij niet gaat, krijgen wij als ouders ook geen hulp meer. Want ggz-jeugd. Dan worden we doorgestuurd naar de gemeente voor ondersteuning, waar de wachtlijst 9 maanden tot een jaar is.
Soms heb ik even verbinding. Dan praat ze, krijg ik mondjesmaat te horen wat er in haar omgaat. Maar vaker sluit ze zich af. Bij een beetje druk keert ze zich af. Luisteren naar wat helpt (je bed uit komen, ritme, bewegen ed) wil ze niet naar luisteren "want voor haar is het anders" en ze is "niet gek", dus weigert naar de ggz te gaan.
Als school teveel is, dan niet. Maar het niets willen doen om zich beter te voelen, in bed blijven liggen, weigeren een plan te maken: ik word er radeloos van en weet niet meer wat ik voor haar kan doen (als ik haar vraag wat ze nodig heeft krijg ik "weet ik niet"), of hoe ik moet reageren. Lief? Meelevend? Streng? Ik heb alles al geprobeerd...
Mochten jullie tips hebben: graag. En anders is het al fijn om even van me af te schrijven...
Ze weigert eigenlijk alle hulp. Ze is, wonder boven wonder, mee gegaan naar intake ggz, maar morgen heeft ze haar eerste gesprek met de psycholoog en ze geeft nu alweer aan niet te willen gaan.
En ik weet het niet meer. Als zij niet gaat, krijgen wij als ouders ook geen hulp meer. Want ggz-jeugd. Dan worden we doorgestuurd naar de gemeente voor ondersteuning, waar de wachtlijst 9 maanden tot een jaar is.
Soms heb ik even verbinding. Dan praat ze, krijg ik mondjesmaat te horen wat er in haar omgaat. Maar vaker sluit ze zich af. Bij een beetje druk keert ze zich af. Luisteren naar wat helpt (je bed uit komen, ritme, bewegen ed) wil ze niet naar luisteren "want voor haar is het anders" en ze is "niet gek", dus weigert naar de ggz te gaan.
Als school teveel is, dan niet. Maar het niets willen doen om zich beter te voelen, in bed blijven liggen, weigeren een plan te maken: ik word er radeloos van en weet niet meer wat ik voor haar kan doen (als ik haar vraag wat ze nodig heeft krijg ik "weet ik niet"), of hoe ik moet reageren. Lief? Meelevend? Streng? Ik heb alles al geprobeerd...
Mochten jullie tips hebben: graag. En anders is het al fijn om even van me af te schrijven...
woensdag 5 februari 2025 om 19:36
woensdag 5 februari 2025 om 19:37
Wat een lastige situatie, ik heb een soort gelijk iets meegemaakt. Al hoewel ze 16 is en dus volgens de wet zeggenschap heeft over wel of geen hulp, is ze nog altijd minderjarig en heeft ze ook naar jou als moeder "te luisteren ".
Hier heeft het enorm geholpen naast kind te gaan staan. Zo gaat het niet langer, ik kan je niet helpen. Laten we samen gaan zoeken naar hulp wat bij je past. Te beginnen bij deze afspraak, zij kunnen verder kijken naar wat nodig is als dit niet passend blijkt te zijn. Geef haar keuzes zodat ze het gevoel heeft zelf de controle te houden.
Hier heeft het enorm geholpen naast kind te gaan staan. Zo gaat het niet langer, ik kan je niet helpen. Laten we samen gaan zoeken naar hulp wat bij je past. Te beginnen bij deze afspraak, zij kunnen verder kijken naar wat nodig is als dit niet passend blijkt te zijn. Geef haar keuzes zodat ze het gevoel heeft zelf de controle te houden.
woensdag 5 februari 2025 om 19:42
Mee eens dat school niet belangrijk is: de enige reden dat het (in mijn ogen) belangrijk is, is voor structuur. En contacten. En dat mag ze ook op en andere manier vorm geven van mij, ze krijgt alle ruimte. Maar doet dat niet.
Nee, ze wil met mij of haar vader ook geen leuke dingen doen. We hebben van alles voorgesteld (paardrijden op het strand, naar de film, even lunchen, spelletje spelen, thuis een film kijken), maar niets slaat aan.
Tot twee weken geleden zag ze na schooltijd nog wel vrienden en ging ze in het weekend nog wel uit, maar dat is ook gestopt.
Nee, ze wil met mij of haar vader ook geen leuke dingen doen. We hebben van alles voorgesteld (paardrijden op het strand, naar de film, even lunchen, spelletje spelen, thuis een film kijken), maar niets slaat aan.
Tot twee weken geleden zag ze na schooltijd nog wel vrienden en ging ze in het weekend nog wel uit, maar dat is ook gestopt.
woensdag 5 februari 2025 om 19:47
@nanouk: keuzes en soorten hulp waren we mee bezig, zoeken wat er is en wat mogelijk is, tot haar suicidepoging. Dan komt de ggz om de hoek kijken en word je daar "in mee gezogen".
De enige keuze die ik haar kan bieden nu is "wel of niet gaan". Maar eigenlijk is niet gaan in mijn ohen geen optie, gezien haar apathie.
En het klinkt leuk: ze heeft naar je te luisteren. Kun je me even zeggen hoe? Ze is 16, 62 kilo. Als ze weigert op te staan, weigert in de auto te stappen, weigert te gaan, dan is de theorie "ze heeft naar je te luisteren" een leuke stelling waarvan ik geen idee heb op dit moment hoe dat er dan in de praktijk uit ziet en welke consequenties "niet gaan" op dit moment dan kan hebben...
De enige keuze die ik haar kan bieden nu is "wel of niet gaan". Maar eigenlijk is niet gaan in mijn ohen geen optie, gezien haar apathie.
En het klinkt leuk: ze heeft naar je te luisteren. Kun je me even zeggen hoe? Ze is 16, 62 kilo. Als ze weigert op te staan, weigert in de auto te stappen, weigert te gaan, dan is de theorie "ze heeft naar je te luisteren" een leuke stelling waarvan ik geen idee heb op dit moment hoe dat er dan in de praktijk uit ziet en welke consequenties "niet gaan" op dit moment dan kan hebben...
woensdag 5 februari 2025 om 20:13
Tja, en dan gaat ze alsnog mee ... en zegt geen of nauwelijks een woord bij die psych.
Of alleen wat ze denkt dat die psych graag hoort. Het lijkt me dus vrij zinloos om haar te pushen als ze echt niet wil.
Hoe ziet ze dat MBO-plan? Is dat al concreet?
Wat denkt ze zelf dat ze nodig heeft om in augustus / september wél haar bed uit te komen?
Heeft ze vriendinnen die voor afleiding kunnen zorgen?
Is er familie die haar kan uitnodigen? Desnoods probeer je het te verkopen als "even andere lucht, weg van ons als steeds zeurende ouders".
Of alleen wat ze denkt dat die psych graag hoort. Het lijkt me dus vrij zinloos om haar te pushen als ze echt niet wil.
Hoe ziet ze dat MBO-plan? Is dat al concreet?
Wat denkt ze zelf dat ze nodig heeft om in augustus / september wél haar bed uit te komen?
Heeft ze vriendinnen die voor afleiding kunnen zorgen?
Is er familie die haar kan uitnodigen? Desnoods probeer je het te verkopen als "even andere lucht, weg van ons als steeds zeurende ouders".
Is dit nu later?
Ik snap geen donder van het leven
Ik weet nog steeds niet wie ik ben
Ik snap geen donder van het leven
Ik weet nog steeds niet wie ik ben
woensdag 5 februari 2025 om 20:33
Wat een ellendige situatie, lijkt me heel moeilijk om je kind zo te zien. Kenmerken van depressie zijn onder andere verlies van initiatief en nergens zin in hebben. Dus ze kan het (deels) niet helpen dat ze niet vooruit te branden is. Ook al die plannen om ‘iets leuks’ te gaan doen lijken voor haar allemaal even vreselijk, dus daar kun je beter mee ophouden denk ik. Ik ben overigens helaas ervaringsdeskundig. Maar: die psycholoog, daar moet ze mee naar toe. Zeg tegen haar dat niet meegaan geen optie is. Ik snap dat je haar niet fysiek kunt dwingen, maar hopelijk heb je voldoende overwicht om haar mee te krijgen. Het is een enorme drempel, dus wees verder mild. Alleen het idee van opstaan en aankleden kan voor haar nu al onoverkomelijk lijken, laat staan de deur uit. Is ze wel bij de huisarts geweest? Want medicatie kan helpen om de ergste tegenzin eraf te krijgen, en dan wordt hulp aanvaarden ook makkelijker. Veel sterkte voor jullie beiden.
woensdag 5 februari 2025 om 20:43
Dit is heel moeilijk voor jullie als ouders. Kan me voorstellen hoe machteloos jullie je voelen.
Je dochter doet alles wat mensen doen in een ernstige depressie. Oftewel zo min mogelijk. Waarschijnlijk ziet ze huizenhoog op tegen elke nieuwe dag. Heel lastig om daar doorheen te breken. En waarschijnlijk ziet ze ook geen perspectief meer, en is ze al helemaal niet bezig met de toekomst. Overleven en de dag doorkomen kost nu al haar energie.
Aan een ernstig depressief persoon kun je beter niet vragen "wat kan ik voor je doen". Want daar kan ze waarschijnlijk geen antwoord op geven. Maak het concreet, neem het even van haar over. Kleine dingen. "Vandaag gaan we samen een blokje om". Wees lief voor haar, toon compassie maar push haar niet. Zeg dat je van haar houdt en er voor haar bent.
Verder eens met de tweede alinea van Nanouk (niet de eerste!!). Meer kun je niet doen.
Heeft ze al een psychiater gezien? Heeft ze medicatie? Een officiële diagnose?
Voor jullie: er zijn lotgenotencontactgroepen speciaal voor naasten, via de Depressievereniging.
Heel veel sterkte, dit is verschrikkelijk voor jullie allemaal.
Je dochter doet alles wat mensen doen in een ernstige depressie. Oftewel zo min mogelijk. Waarschijnlijk ziet ze huizenhoog op tegen elke nieuwe dag. Heel lastig om daar doorheen te breken. En waarschijnlijk ziet ze ook geen perspectief meer, en is ze al helemaal niet bezig met de toekomst. Overleven en de dag doorkomen kost nu al haar energie.
Aan een ernstig depressief persoon kun je beter niet vragen "wat kan ik voor je doen". Want daar kan ze waarschijnlijk geen antwoord op geven. Maak het concreet, neem het even van haar over. Kleine dingen. "Vandaag gaan we samen een blokje om". Wees lief voor haar, toon compassie maar push haar niet. Zeg dat je van haar houdt en er voor haar bent.
Verder eens met de tweede alinea van Nanouk (niet de eerste!!). Meer kun je niet doen.
Heeft ze al een psychiater gezien? Heeft ze medicatie? Een officiële diagnose?
Voor jullie: er zijn lotgenotencontactgroepen speciaal voor naasten, via de Depressievereniging.
Heel veel sterkte, dit is verschrikkelijk voor jullie allemaal.
You show me the way. To the 13th star.
woensdag 5 februari 2025 om 20:56
Er zitten nog wel wat gradaties tussen 'oke je gaat niet omdat je niet wil' of 'je moet gaan'. Ik zou zelf proberen daar zoveel mogelijk bij weg te blijven.
Wél zou ik het gesprek aangaan en daarin zoveel mogelijk erkenning geven aan haar, maar ook ruimte voor jezelf en toch een duidelijk kader schetsen.
Iets in de trant van:
" ik zie nu al geruime tijd dat het niet goed met je gaat, dat je het moeilijk hebt. We zitten momenteel allemaal in een moeilijke positie waarin we je zien lijden en niet goed weten hoe we jou hierbij kunnen helpen. Het is mijn plicht als ouder om goed voor jou te zorgen, ik denk dat een professional hier beter bij kan helpen. Ik zal je naar de afspraak brengen en ook al zeg je daar een uur lang niks, ik zal buiten op je wachten zonder oordeel. Daarna kunnen we tijd vrij maken voor xyz ( mocht ze bv serie bingen in bed fijn vinden) of iets anders doen wat zij graag wil. Als dat niks doen is, is dit ook prima."
Het staat er nu wat onpersoonlijk, ik ken jou dochter natuurlijk niet. Maar ik denk dat gewoon accepteren dat ze niet gaat, de situatie niet zal helpen.
Wat een moeilijke situatie Lucy.
Wél zou ik het gesprek aangaan en daarin zoveel mogelijk erkenning geven aan haar, maar ook ruimte voor jezelf en toch een duidelijk kader schetsen.
Iets in de trant van:
" ik zie nu al geruime tijd dat het niet goed met je gaat, dat je het moeilijk hebt. We zitten momenteel allemaal in een moeilijke positie waarin we je zien lijden en niet goed weten hoe we jou hierbij kunnen helpen. Het is mijn plicht als ouder om goed voor jou te zorgen, ik denk dat een professional hier beter bij kan helpen. Ik zal je naar de afspraak brengen en ook al zeg je daar een uur lang niks, ik zal buiten op je wachten zonder oordeel. Daarna kunnen we tijd vrij maken voor xyz ( mocht ze bv serie bingen in bed fijn vinden) of iets anders doen wat zij graag wil. Als dat niks doen is, is dit ook prima."
Het staat er nu wat onpersoonlijk, ik ken jou dochter natuurlijk niet. Maar ik denk dat gewoon accepteren dat ze niet gaat, de situatie niet zal helpen.
Wat een moeilijke situatie Lucy.
...
woensdag 5 februari 2025 om 21:23
Zo zwart wit bedoel ik het niet.Lucy schreef: ↑05-02-2025 19:47@nanouk: keuzes en soorten hulp waren we mee bezig, zoeken wat er is en wat mogelijk is, tot haar suicidepoging. Dan komt de ggz om de hoek kijken en word je daar "in mee gezogen".
De enige keuze die ik haar kan bieden nu is "wel of niet gaan". Maar eigenlijk is niet gaan in mijn ohen geen optie, gezien haar apathie.
En het klinkt leuk: ze heeft naar je te luisteren. Kun je me even zeggen hoe? Ze is 16, 62 kilo. Als ze weigert op te staan, weigert in de auto te stappen, weigert te gaan, dan is de theorie "ze heeft naar je te luisteren" een leuke stelling waarvan ik geen idee heb op dit moment hoe dat er dan in de praktijk uit ziet en welke consequenties "niet gaan" op dit moment dan kan hebben...
De keuze wel of niet gaan is niet de enige keuze, sterker nog, niet gaan is geen optie.
Hier hielp het heel goed kind te laten denken dat ze een keuze had maar daarin heel erg te sturen. Heel sterkt over te komen waardoor ze het idee had echt op je te kunnen bouwen en zich liet leiden. Wanneer er bij ons twijfel te horen was, pakte ze de ruimte en glipte ze weg.
Hier dus op een andere manier een keuze gegeven. Heb haar aangegeven dat ik zag dat het niet goed met haar gaat en dat het mijn taak was als moeder haar te beschermen.
Dat ik snapte dat het echt heel lastig en spannend vond naar dat ik haar wel naar de afspraak zou brengen. Als ze dan aangaf niet te willen was dat haar keuze maar was ik genoodzaakt verder stappen te nemen. Dan koos ze toch voor de iets bekendere weg en ging ze wel. In het begin sprak ze er niet, later steeds een beetje meer en werd het steeds duidelijker wat het probleem was en kon de therapie steeds gerichter toegepast worden.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
