Psyche
alle pijlers
Kind depressief maar weigert hulp
woensdag 5 februari 2025 om 19:29
Mijn dochter (16) is sinds een aantal maanden depressief. In december heeft zij een suicidepoging gedaan. Crisisdienst is toen ingeschakeld en doorverwezen naar ggz-jeugd. Op school aangepast programma (sommige vakken volgt ze niet meer, besloten dat ze eind dit schooljaar stopt met havo en overstapt naar mbo, omdat ze het niet meer trekt en al een keer is blijven zitten). Waar ze in eerste instantie nog wel naar school ging, gaat ze nu helemaal niet meer. Ze ligt in haar bed, komt er niet uit. Ze heeft een enorme angst voor mensen die boos op haar zijn (alle leraren zijn boos bv) en een enorme angst hoe andere mensen naar haar kijken.
Ze weigert eigenlijk alle hulp. Ze is, wonder boven wonder, mee gegaan naar intake ggz, maar morgen heeft ze haar eerste gesprek met de psycholoog en ze geeft nu alweer aan niet te willen gaan.
En ik weet het niet meer. Als zij niet gaat, krijgen wij als ouders ook geen hulp meer. Want ggz-jeugd. Dan worden we doorgestuurd naar de gemeente voor ondersteuning, waar de wachtlijst 9 maanden tot een jaar is.
Soms heb ik even verbinding. Dan praat ze, krijg ik mondjesmaat te horen wat er in haar omgaat. Maar vaker sluit ze zich af. Bij een beetje druk keert ze zich af. Luisteren naar wat helpt (je bed uit komen, ritme, bewegen ed) wil ze niet naar luisteren "want voor haar is het anders" en ze is "niet gek", dus weigert naar de ggz te gaan.
Als school teveel is, dan niet. Maar het niets willen doen om zich beter te voelen, in bed blijven liggen, weigeren een plan te maken: ik word er radeloos van en weet niet meer wat ik voor haar kan doen (als ik haar vraag wat ze nodig heeft krijg ik "weet ik niet"), of hoe ik moet reageren. Lief? Meelevend? Streng? Ik heb alles al geprobeerd...
Mochten jullie tips hebben: graag. En anders is het al fijn om even van me af te schrijven...
Ze weigert eigenlijk alle hulp. Ze is, wonder boven wonder, mee gegaan naar intake ggz, maar morgen heeft ze haar eerste gesprek met de psycholoog en ze geeft nu alweer aan niet te willen gaan.
En ik weet het niet meer. Als zij niet gaat, krijgen wij als ouders ook geen hulp meer. Want ggz-jeugd. Dan worden we doorgestuurd naar de gemeente voor ondersteuning, waar de wachtlijst 9 maanden tot een jaar is.
Soms heb ik even verbinding. Dan praat ze, krijg ik mondjesmaat te horen wat er in haar omgaat. Maar vaker sluit ze zich af. Bij een beetje druk keert ze zich af. Luisteren naar wat helpt (je bed uit komen, ritme, bewegen ed) wil ze niet naar luisteren "want voor haar is het anders" en ze is "niet gek", dus weigert naar de ggz te gaan.
Als school teveel is, dan niet. Maar het niets willen doen om zich beter te voelen, in bed blijven liggen, weigeren een plan te maken: ik word er radeloos van en weet niet meer wat ik voor haar kan doen (als ik haar vraag wat ze nodig heeft krijg ik "weet ik niet"), of hoe ik moet reageren. Lief? Meelevend? Streng? Ik heb alles al geprobeerd...
Mochten jullie tips hebben: graag. En anders is het al fijn om even van me af te schrijven...
donderdag 6 februari 2025 om 21:46
Ik snap die discussie rond AD ook nooit zo goed. Als een diabeticus insuline moet gaan spuiten, dan zet ook niet de hele wereld vraagtekens bij eventuele verslaving/bijwerkingen. Dat wordt hooguit met patiënt besproken door de voorschrijvend arts.
AD kan levensreddend zijn, dat lijkt me in dit geval al voldoende reden.
En TO, laat je niet gek maken door die autismeverhalen. Gewoon aan de professionals overlaten. En fijn hoe het vandaag verlopen is! Er is weer een beetje lucht...
You show me the way. To the 13th star.
donderdag 6 februari 2025 om 22:09
)
donderdag 6 februari 2025 om 22:18
Ik had rond dezelfde leeftijd ook een depressie en ook wel met heftige gedachten. Het gevoel van falen ken ik maar al te goed. Ik kan me voorstellen dat als mijn moeder zou zeggen "maak een plan" of "je moet naar de GGZ" dat dat juist verlammend werkt. Zeker omdat je dan denkt 'wat als ik het dan niet goed doe?'. Ik lees dat je er vooral bovenop zit en controle wilt hebben, maar dat lijkt me averechts werken. Al snap ik wel heel goed dat je na een suicidepoging zo bent hoor! 
Ook lees ik dat je zelf zoveel (negatieve) ervaringen hebt met psychische hulp. Ik hoop dat je dat niet projecteert op de situatie nu. Het is nu een andere situatie. Bespreek het met je eigen psych, maar koppel het echt los.
Ik ben het enorm eens met wat Bijtje in deze topic zegt. Kijk heel erg uit met wat van jou is en wat van je dochter. Toen ik als puber zo depressief was, werd ik ook vooral afgerekend op dat ik weer dingen ging 'doen'. Maar dat is niet waar depressie over gaat. Een warm en veilig nest bieden, waarin iemand mag zijn wie ie is, dat is veel belangrijker, dat is wat je thuis nodig hebt. En juist geen druk dat je weer dingen 'moet'. Dat werkt averechts, en is beangstigend. Wat ik destijds wel fijn vond; niet zelf het voortouw te hoeven nemen. Dus 'ga je mee even...?' en dan is ieder antwoord oke. Maar het zelf moeten verzinnen en dan ook nog uitvoeren is echt doodvermoeiend.
Ook lees ik dat je zelf zoveel (negatieve) ervaringen hebt met psychische hulp. Ik hoop dat je dat niet projecteert op de situatie nu. Het is nu een andere situatie. Bespreek het met je eigen psych, maar koppel het echt los.
Ik ben het enorm eens met wat Bijtje in deze topic zegt. Kijk heel erg uit met wat van jou is en wat van je dochter. Toen ik als puber zo depressief was, werd ik ook vooral afgerekend op dat ik weer dingen ging 'doen'. Maar dat is niet waar depressie over gaat. Een warm en veilig nest bieden, waarin iemand mag zijn wie ie is, dat is veel belangrijker, dat is wat je thuis nodig hebt. En juist geen druk dat je weer dingen 'moet'. Dat werkt averechts, en is beangstigend. Wat ik destijds wel fijn vond; niet zelf het voortouw te hoeven nemen. Dus 'ga je mee even...?' en dan is ieder antwoord oke. Maar het zelf moeten verzinnen en dan ook nog uitvoeren is echt doodvermoeiend.
donderdag 6 februari 2025 om 22:27
Je hoeft er verder niks mee voor nu. Maar probeer er voor je dochter in ieder geval wel open naar te blijven kijken. Mijn reactie was gebaseerd op jouw berichten en ik lees heel veel signalen en struggels waar ook jij mee worstelt. Naast de problemen met je dochter, heb je het zelf ook niet makkelijk zo te lezen. Maar ook jij kan pas goed geholpen worden als je de juiste hulp krijgt.
donderdag 6 februari 2025 om 22:37
Nanouk, dat heeft niets met autisme te maken. Alles met trauma en niet opgegroeid zijn in een veilige omgeving, waardoor ik geen enkel voorbeeld heb hoe het wel moet.
Ik heb goede hulp voor mijzelf. Maar er speelt veel meer dan alleen het psychische aspect: ik heb een evenwichtsstoornis waarbij de symptomen vergelijkbaar zijn met nah: ik zit nu een jaar thuis, heb veel hersenmist, altijd duizelig, kan geen prikkels aan en mijn brein werkt niet meer zoals het deed. De snelheid in denken is weg, maar ook het kunnen schakelen bijvoorbeeld.
Ik heb goede hulp voor mijzelf. Maar er speelt veel meer dan alleen het psychische aspect: ik heb een evenwichtsstoornis waarbij de symptomen vergelijkbaar zijn met nah: ik zit nu een jaar thuis, heb veel hersenmist, altijd duizelig, kan geen prikkels aan en mijn brein werkt niet meer zoals het deed. De snelheid in denken is weg, maar ook het kunnen schakelen bijvoorbeeld.
donderdag 6 februari 2025 om 22:45
Vind het trouwens wel oprecht moeilijk om van je te horen dat ik in dit topic overkom als een "basketcase".
Ik doe mijn stinkende best voor mijn dochter, heb wat aan de adviezen (de meeste in elk geval) die ik hier krijg. Stel me behoorlijk kwetsbaar op.
En kennelijk maakt dat dat ik in jouw ogen een wrak ben?
Nee, maar ik heb wel moeite met mijn evenwicht vinden en mijn mening vormen in een situatie die in elk geval voor mij niet gewoon is.
In mijn eigen therapie heb ik heel veel geleerd, meningen gevormd, een kijk gekregen op trauma, overlevingsstrategieen, zelfbeeld. En naar dochter herken ik wel het een en ander. En ja, ik heb haar, zeker hiervoor, altijd willen behoeden en heb verdriet dat dat niet gelukt is. En ja: ik zal soms projecteren, maar probeer dat te zien en een stap terug te doen. Daar helpt dit topic me ook bij.
Ik doe mijn stinkende best voor mijn dochter, heb wat aan de adviezen (de meeste in elk geval) die ik hier krijg. Stel me behoorlijk kwetsbaar op.
En kennelijk maakt dat dat ik in jouw ogen een wrak ben?
Nee, maar ik heb wel moeite met mijn evenwicht vinden en mijn mening vormen in een situatie die in elk geval voor mij niet gewoon is.
In mijn eigen therapie heb ik heel veel geleerd, meningen gevormd, een kijk gekregen op trauma, overlevingsstrategieen, zelfbeeld. En naar dochter herken ik wel het een en ander. En ja, ik heb haar, zeker hiervoor, altijd willen behoeden en heb verdriet dat dat niet gelukt is. En ja: ik zal soms projecteren, maar probeer dat te zien en een stap terug te doen. Daar helpt dit topic me ook bij.
donderdag 6 februari 2025 om 23:11
Lucy, ik heb ook last van depressieve episoden en ben uiteindelijk gediagnosticeerd met een bipolaire stoornis. Bij die stoornis mag je de meeste ad niet, omdat je daar een manie van kunt krijgen.
Ik krijg een ander middel dat heel erg goed werkt bij mij. Als je wilt mag je mij pb’en.
Het is heel goed dat je dochter hulp krijgt. Ik hoop dat ggz niet te snel conclusies trekt en haar goed onderzoekt ipv een ‘simpele’ diagnose stelt. Het klinkt voor nu, na vandaag, hoopvol iig.
Ik krijg een ander middel dat heel erg goed werkt bij mij. Als je wilt mag je mij pb’en.
Het is heel goed dat je dochter hulp krijgt. Ik hoop dat ggz niet te snel conclusies trekt en haar goed onderzoekt ipv een ‘simpele’ diagnose stelt. Het klinkt voor nu, na vandaag, hoopvol iig.
Hier kom ik nog op terug
vrijdag 7 februari 2025 om 01:00
Zij is niet jou. En fijn juist dat jij die ervaring kan benoemen, kunnen ze daar rekening mee houden.
Ik hoop niet dat jouw ervaring haar ervan weerhoudt om wel AD te proberen als een arts dit haar adviseert.
En het licht schijnt in de duisternis, en de duisternis heeft het niet gegrepen.
vrijdag 7 februari 2025 om 01:01
Lijkt me echt heel onverstandig.Kingsqueen schreef: ↑06-02-2025 23:11Lucy, ik heb ook last van depressieve episoden en ben uiteindelijk gediagnosticeerd met een bipolaire stoornis. Bij die stoornis mag je de meeste ad niet, omdat je daar een manie van kunt krijgen.
Ik krijg een ander middel dat heel erg goed werkt bij mij. Als je wilt mag je mij pb’en.
Het is heel goed dat je dochter hulp krijgt. Ik hoop dat ggz niet te snel conclusies trekt en haar goed onderzoekt ipv een ‘simpele’ diagnose stelt. Het klinkt voor nu, na vandaag, hoopvol iig.
Ik slik medicatie die prima helpt, maar aan een psychiater om dochter van TO te adviseren.
En het licht schijnt in de duisternis, en de duisternis heeft het niet gegrepen.
vrijdag 7 februari 2025 om 06:51
vrijdag 7 februari 2025 om 07:35
Dat lijkt me logisch. Ik reageerde vooral op het feit dat TO manisch is geworden van AD.
Ik wil hier zelf zo weinig mogelijk privé info neerzetten ivm herkenbaarheid.
Hier kom ik nog op terug
vrijdag 7 februari 2025 om 07:46
Je ervaringen zijn juist heel belangrijk om mee te nemen! Als het goed is, luistert het behandelteam van jouw dochter daar heel serieus naar.Lucy schreef: ↑07-02-2025 06:51AD is nog niet geopperd. Als het wel wordt geadviseerd ga ik het gesprek daarover aan. Net als dat ik het gesprek ben aangegaan over wel/niet slikken van pammen.
Kennelijk kom ik heel rechtlijnig over. Dat ben ik niet, maar net als jullie heb ik wel mijn eigen ervaringen en overtuigingen.
Zoals je volgens mij zelf al schreef zit er vaak ook een genetische component aan de kwetsbaarheid voor het ontwikkelen van een depressie.
In mijn geval (dus ook bekend met depressieve episoden vanaf puberteit), waren het ook de feiten van mijn moede (meerdere manies) dat de juiste diagnose is gesteld. Zelf ben ik tot nu toe alleen hypomaan geweest gelukkig.
Ik was als puber of juist heel sociaal, brutaal en gevat in de klas en aanwezig of ik was er niet. Dat hele sociale etc heb ik zelf nooit als problematisch gezien. Daar ga je niet mee naar de huisarts.
Nou ja, tot zover even over mij.
Hier kom ik nog op terug
vrijdag 7 februari 2025 om 07:54
vrijdag 7 februari 2025 om 08:20
Ik vind je niet rechtlijnig overkomen. Ik heb juist de indruk dat je alle meningen serieus meeweegt. In een situatie waarin je gewoon niet kan weten waar je precies aan goed doet, en het heel makkelijk is om als meeschrijver achter het scherm een mening te geven. En soms moet een reactie even inweken, om er later je voordeel uit te halen..Lucy schreef: ↑07-02-2025 06:51AD is nog niet geopperd. Als het wel wordt geadviseerd ga ik het gesprek daarover aan. Net als dat ik het gesprek ben aangegaan over wel/niet slikken van pammen.
Kennelijk kom ik heel rechtlijnig over. Dat ben ik niet, maar net als jullie heb ik wel mijn eigen ervaringen en overtuigingen.
Mbt het eerder geschreven ontbijt op bed; ik vind dat lief/zorgzaam en zou dat zelf ook hebben gedaan gezien de omstandigheden. (Zou dan wel proberen samen te ontbijten op bed en haar daarna stimuleren om eruit te gaan.)
Mijn zoon gaat momenteel ook niet naar school, en als ik hem geen eten geef overdag dan eet hij niets. Been there, tried that. Dan maar “pamperen”; dat is blijkbaar nu even nodig. (Ik bracht eerst ook eten naar zijn kamer, en nu, na een paar weken/ maanden eet hij weer beneden. Maar nog wel op mijn initiatief.. ).
vrijdag 7 februari 2025 om 09:05
Lieve TO,
Als ik je berichten lees word ik verdrietig. Maar niet negatief naar jou toe. Ik lees hoe jij vecht voor je kind, maar dat met een veel te grote rugzak met eigen shit gebeurt. Logisch dat je hierdoor gekleurd de strijd aan gaat! Maar ook logisch dat dit gewoon ontzettend (en misschien wel té) zwaar voor je is! Hierdoor kun je zowel je dochter als jezelf niet geven wat nodig is.
Is het een idee de zorg voor jullie dochter tijdelijk over te dragen aan je man? Natuurlijk doen jullie het samen, maar misschien kan hij er op dit moment 'logischer' en meer onbevooroordeeld tegenaan kijken? Hierdoor kan hij misschien makkelijker beslissingen maken en ook de strijd aan gaan met je dochter om iets, zodat zij niet tegen jouw emoties gaat schoppen. Beter voor alle partijen.
En jij mag jezelf meer hulp gunnen.
Ga naar de huisarts. Vertel waar je mee worstelt en vraag om hulp!
Ga naar de sauna om te ontspannen of weet ik veel wat.
En maak je je zorgen omdat je dochter dan alleen thuis is, vraag dan een vriendin om bij je thuis te komen en op haar te passen (ik weet het, ze is 16).
Zorg goed voor jezelf, ben lief voor jezelf. Jij hebt je eigen rugzak niet volgestopt, dus geen schuldgevoel! Echt, zorg goed voor jezelf. Daar heeft je dochter ook heel veel aan!
Als ik je berichten lees word ik verdrietig. Maar niet negatief naar jou toe. Ik lees hoe jij vecht voor je kind, maar dat met een veel te grote rugzak met eigen shit gebeurt. Logisch dat je hierdoor gekleurd de strijd aan gaat! Maar ook logisch dat dit gewoon ontzettend (en misschien wel té) zwaar voor je is! Hierdoor kun je zowel je dochter als jezelf niet geven wat nodig is.
Is het een idee de zorg voor jullie dochter tijdelijk over te dragen aan je man? Natuurlijk doen jullie het samen, maar misschien kan hij er op dit moment 'logischer' en meer onbevooroordeeld tegenaan kijken? Hierdoor kan hij misschien makkelijker beslissingen maken en ook de strijd aan gaan met je dochter om iets, zodat zij niet tegen jouw emoties gaat schoppen. Beter voor alle partijen.
En jij mag jezelf meer hulp gunnen.
Ga naar de huisarts. Vertel waar je mee worstelt en vraag om hulp!
Ga naar de sauna om te ontspannen of weet ik veel wat.
En maak je je zorgen omdat je dochter dan alleen thuis is, vraag dan een vriendin om bij je thuis te komen en op haar te passen (ik weet het, ze is 16).
Zorg goed voor jezelf, ben lief voor jezelf. Jij hebt je eigen rugzak niet volgestopt, dus geen schuldgevoel! Echt, zorg goed voor jezelf. Daar heeft je dochter ook heel veel aan!
vrijdag 7 februari 2025 om 10:07
Volgens mij is deze post voor mij bedoeld. Ik heb nergens gezegd dat ik je een wrak vind, jammer dat dit zo is overgekomen. Ik zie hoe je worsteld met deze situatie maar ook heel stellig bent in je standpunten.Lucy schreef: ↑06-02-2025 22:45Vind het trouwens wel oprecht moeilijk om van je te horen dat ik in dit topic overkom als een "basketcase".
Ik doe mijn stinkende best voor mijn dochter, heb wat aan de adviezen (de meeste in elk geval) die ik hier krijg. Stel me behoorlijk kwetsbaar op.
En kennelijk maakt dat dat ik in jouw ogen een wrak ben?
Nee, maar ik heb wel moeite met mijn evenwicht vinden en mijn mening vormen in een situatie die in elk geval voor mij niet gewoon is.
In mijn eigen therapie heb ik heel veel geleerd, meningen gevormd, een kijk gekregen op trauma, overlevingsstrategieen, zelfbeeld. En naar dochter herken ik wel het een en ander. En ja, ik heb haar, zeker hiervoor, altijd willen behoeden en heb verdriet dat dat niet gelukt is. En ja: ik zal soms projecteren, maar probeer dat te zien en een stap terug te doen. Daar helpt dit topic me ook bij.
Zoals ik eerder aangaf heb ik ook in deze situatie gezeten en daarom mijn advies er open in te blijven staan voor zowel dochter als voor jezelf. Wij hebben uiteindelijk systeemtherapie gehad en dat was erg verhelderend.
vrijdag 7 februari 2025 om 10:35
Heel goed om daar dan rekening mee te houden en dit ook te bespreken met de psychiater van kind, mocht het aan de orde komen. Als er een genetische kwetsbaarheid (risico) is voor een bepaald middel/bepaalde werking, dan kunnen ze daar rekening mee houden. En je kan ook vragen om een cyp-bepaling, daarmee kunnen ze ook (globaal) bekijken welke medicatie (niet) passend is.
Ik herken mezelf niet eens
vrijdag 7 februari 2025 om 10:40
Systeemtherapie is een heel mooi hulpmiddel denk ik. In één sessie ga je al zo veel helderder zien hoe het patroon in je gezin ligt, op een neutrale manier zonder dat iemand als schuldige wordt aangewezen of dat er in termen van stoornissen wordt gesproken. Ik las laatst in een nieuwsbrief dat systeemtherapie steeds meer toegepast wordt in de jeugdggz en dat sommige instellingen al niet meer met individuele diagnostiek werken.
vrijdag 7 februari 2025 om 10:42
Eens. Ik vind je juist sterk in hoe je stilstaat bij dingen en die probeert te ontrafelen; wat hoort bij mij, wat hoort bij m'n dochter..wat is de depressie en wat is het pubergedrag, onwil of onvermogen etc_horizon_ schreef: ↑07-02-2025 08:20Ik vind je niet rechtlijnig overkomen. Ik heb juist de indruk dat je alle meningen serieus meeweegt. In een situatie waarin je gewoon niet kan weten waar je precies aan goed doet, en het heel makkelijk is om als meeschrijver achter het scherm een mening te geven. En soms moet een reactie even inweken, om er later je voordeel uit te halen..
Mbt het eerder geschreven ontbijt op bed; ik vind dat lief/zorgzaam en zou dat zelf ook hebben gedaan gezien de omstandigheden. (Zou dan wel proberen samen te ontbijten op bed en haar daarna stimuleren om eruit te gaan.)
Mijn zoon gaat momenteel ook niet naar school, en als ik hem geen eten geef overdag dan eet hij niets. Been there, tried that. Dan maar “pamperen”; dat is blijkbaar nu even nodig. (Ik bracht eerst ook eten naar zijn kamer, en nu, na een paar weken/ maanden eet hij weer beneden. Maar nog wel op mijn initiatief.. ).
En je mag best kritisch zijn op oa medicatie, heel goed juist en zeker gezien de ervaringen.
vrijdag 7 februari 2025 om 10:48
De post was idd voor jou bedoeld.Nanouk schreef: ↑07-02-2025 10:07Volgens mij is deze post voor mij bedoeld. Ik heb nergens gezegd dat ik je een wrak vind, jammer dat dit zo is overgekomen. Ik zie hoe je worsteld met deze situatie maar ook heel stellig bent in je standpunten.
Zoals ik eerder aangaf heb ik ook in deze situatie gezeten en daarom mijn advies er open in te blijven staan voor zowel dochter als voor jezelf. Wij hebben uiteindelijk systeemtherapie gehad en dat was erg verhelderend.
Kun je zien dat ik misschien niet zo stellig ben als dat jij mij ervaart? En dat jouw "diagnose" dat ik ook autisme heb, na 5 posts van me gelezen te hebben en me niet te kennen, wellicht misplaatst is? Net als het stellige: je kunt pas goede hulp krijgen als er een goede diagnose is?
De diagnose is er bij mij allang en ik krijg al goede hulp. Daar gaat dit topic niet over volgens mij.
Ik heb bv Maisons raad ter harte genomen. Met meis afgesproken dat als ze niet wilde, ze niet uit de auto hoefde te komen. Maar dan had ze de eerste stap al gezet. Dit zonder overleg met de psycholoog, maar die ging er gelukkig in mee.
Ik luister naar Moiren, en dat brood maken ook je zelfvertrouwen kan opkrikken. Meis gaf aan dat ze een nacht heeft gemaakt van 9 uur op de Lorazepam. Mooi, dan kun je zelf je telefoon ophalen beneden en iets te eten pakken. We hoeven nergens op tijd te zijn.
En ja, systeemtherapie: graag. Lijkt me nuttig.
Even simpel gezegd: ik ben mijn vader verloren aan suicide. Ik ben als de dood dat ik mijn kind verlies aan suicide. Dingen hoeven niet op mijn manier. En als het (professionele) advies gaat zijn: laat haar liggen: dan heb ik mijn angst, dat ze steeds verder wegglijdt, te verduren. Als ik haar wel verlies, heb ik dat ook te verduren.
Het is niet zo dat ze bergen moet verzetten van mij. Een half uurtje op de bank is al fantastisch. Maar volgens mij is ook al heel lang duidelijk dat in bed blijven liggen bij een depressie niet helpt. Beweging helpt. En de tip hier om haar iets voor te leggen ipv zelf te laten verzinnen helpt. En deden we ook al. Waar nee een prima antwoord is.
Dat ik niet stabiel overkom klopt ook, als ik precies zou weten hoe en wat had ik geen topic geopend. Ik ben me dondersgoed bewust van projectie. Ik probeer het goed te doen, te zorgen dat mijn trauma's niet bij haar komen. Zal me vast niet helemaal lukken. Dat is spijtig, en daar zal zij en ik ons mee moeten verzoenen. Maar de wil en intentie is er wel zeker.
vrijdag 7 februari 2025 om 11:09
Mooie post Lucy. Je pijn is voelbaar en het is hartverscheurend, die angst en verwarring waarmee je leeft over wat juist is om te doen.
Ik weet zeker dat je niet de enige ouder bent die hiermee worstelt met hun kind. Jij gaat het aan en kijkt het aan, durft in jezelf te kijken. Dat is heel krachtig en geeft aan hoe diep je wens is om het goede te doen als moeder. Je houdt zo dapper stand en je bent een vechter zo te zien.
Alle steun en alle zorg wens ik je toe zodat iemand ook voor jou zorgt, en voor dat kleine meisje dat jij ook ergens van binnen nog altijd bent.
Ik weet zeker dat je niet de enige ouder bent die hiermee worstelt met hun kind. Jij gaat het aan en kijkt het aan, durft in jezelf te kijken. Dat is heel krachtig en geeft aan hoe diep je wens is om het goede te doen als moeder. Je houdt zo dapper stand en je bent een vechter zo te zien.
Alle steun en alle zorg wens ik je toe zodat iemand ook voor jou zorgt, en voor dat kleine meisje dat jij ook ergens van binnen nog altijd bent.
vrijdag 7 februari 2025 om 12:02
Ik stel nergens de diagnose autisme. Ik geef alleen aan dat er in je berichten veel kenmerken naar boven komen en dat je er zeker, gezien de hoeveelheid autisme in de familie moet proberen er open in te blijven staan. Ook omdat dit vanuit de GGZ ookal een aantal keer benoemd is. Ik geef alleen aan dat ik uit ervaring weet dat autisme bij vrouwen laat of niet gesignaleerd wordt met alle gevolgen van dien. Je bericht over dat jouw dochter geen autisme heeft kwam op mij nl heel stellig over.
Ik snap je angst en je trauma's uit het verleden en dat maakt deze situatie heel complex.
Met de juiste hulp als er een juiste diagnose is doelde ik op het totaal plaatje.
Wij zijn veel.tijd verloren toen er een individeel traject gestart werd. Later bleken we met het systeem een veel groter iets te kunnen bereiken. Door je eigen angsten richting hulpverlening en trauma's uit het verleden is er een patroon ontstaan die doorbroken moet worden om beter te worden.
En daarmee zeg ik absoluut niet dat je een slechte moeder bent. Iedereen zit hier dat je mega hard je best doet!
Ik snap je angst en je trauma's uit het verleden en dat maakt deze situatie heel complex.
Met de juiste hulp als er een juiste diagnose is doelde ik op het totaal plaatje.
Wij zijn veel.tijd verloren toen er een individeel traject gestart werd. Later bleken we met het systeem een veel groter iets te kunnen bereiken. Door je eigen angsten richting hulpverlening en trauma's uit het verleden is er een patroon ontstaan die doorbroken moet worden om beter te worden.
En daarmee zeg ik absoluut niet dat je een slechte moeder bent. Iedereen zit hier dat je mega hard je best doet!
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
