Psyche
alle pijlers
Kind depressief maar weigert hulp
woensdag 5 februari 2025 om 19:29
Mijn dochter (16) is sinds een aantal maanden depressief. In december heeft zij een suicidepoging gedaan. Crisisdienst is toen ingeschakeld en doorverwezen naar ggz-jeugd. Op school aangepast programma (sommige vakken volgt ze niet meer, besloten dat ze eind dit schooljaar stopt met havo en overstapt naar mbo, omdat ze het niet meer trekt en al een keer is blijven zitten). Waar ze in eerste instantie nog wel naar school ging, gaat ze nu helemaal niet meer. Ze ligt in haar bed, komt er niet uit. Ze heeft een enorme angst voor mensen die boos op haar zijn (alle leraren zijn boos bv) en een enorme angst hoe andere mensen naar haar kijken.
Ze weigert eigenlijk alle hulp. Ze is, wonder boven wonder, mee gegaan naar intake ggz, maar morgen heeft ze haar eerste gesprek met de psycholoog en ze geeft nu alweer aan niet te willen gaan.
En ik weet het niet meer. Als zij niet gaat, krijgen wij als ouders ook geen hulp meer. Want ggz-jeugd. Dan worden we doorgestuurd naar de gemeente voor ondersteuning, waar de wachtlijst 9 maanden tot een jaar is.
Soms heb ik even verbinding. Dan praat ze, krijg ik mondjesmaat te horen wat er in haar omgaat. Maar vaker sluit ze zich af. Bij een beetje druk keert ze zich af. Luisteren naar wat helpt (je bed uit komen, ritme, bewegen ed) wil ze niet naar luisteren "want voor haar is het anders" en ze is "niet gek", dus weigert naar de ggz te gaan.
Als school teveel is, dan niet. Maar het niets willen doen om zich beter te voelen, in bed blijven liggen, weigeren een plan te maken: ik word er radeloos van en weet niet meer wat ik voor haar kan doen (als ik haar vraag wat ze nodig heeft krijg ik "weet ik niet"), of hoe ik moet reageren. Lief? Meelevend? Streng? Ik heb alles al geprobeerd...
Mochten jullie tips hebben: graag. En anders is het al fijn om even van me af te schrijven...
Ze weigert eigenlijk alle hulp. Ze is, wonder boven wonder, mee gegaan naar intake ggz, maar morgen heeft ze haar eerste gesprek met de psycholoog en ze geeft nu alweer aan niet te willen gaan.
En ik weet het niet meer. Als zij niet gaat, krijgen wij als ouders ook geen hulp meer. Want ggz-jeugd. Dan worden we doorgestuurd naar de gemeente voor ondersteuning, waar de wachtlijst 9 maanden tot een jaar is.
Soms heb ik even verbinding. Dan praat ze, krijg ik mondjesmaat te horen wat er in haar omgaat. Maar vaker sluit ze zich af. Bij een beetje druk keert ze zich af. Luisteren naar wat helpt (je bed uit komen, ritme, bewegen ed) wil ze niet naar luisteren "want voor haar is het anders" en ze is "niet gek", dus weigert naar de ggz te gaan.
Als school teveel is, dan niet. Maar het niets willen doen om zich beter te voelen, in bed blijven liggen, weigeren een plan te maken: ik word er radeloos van en weet niet meer wat ik voor haar kan doen (als ik haar vraag wat ze nodig heeft krijg ik "weet ik niet"), of hoe ik moet reageren. Lief? Meelevend? Streng? Ik heb alles al geprobeerd...
Mochten jullie tips hebben: graag. En anders is het al fijn om even van me af te schrijven...
You'll never feel ready cause ready is not a feeling, it is a decision.
woensdag 19 november 2025 om 15:16
Dat van extra zakgeld was wat ik gisteren ook zei tegen man. Goed idee om dat extra geld te koppelen en therapie/dagbesteding.
Avo, ggnet heeft ook constant meebewogen met meis. Ze is 16, je kunt haar niet meer laten opnemen tegen haar zin in zonder inmenging van de rechter. Dus dat zal niet zo makkelijk gaan.
Soms moet je wachten tot iemand zelf echt helemaal vastloopt. Misschien is dat nu wel gebeurd, doordat school (waar ze het echt leuk had, fijne klas, richting vond ze ook superleuk) weer niet lukt.
Voor hun 16e is het makkelijker. Na hun 16e mag je niets meer zonder toestemming.
Avo, ggnet heeft ook constant meebewogen met meis. Ze is 16, je kunt haar niet meer laten opnemen tegen haar zin in zonder inmenging van de rechter. Dus dat zal niet zo makkelijk gaan.
Soms moet je wachten tot iemand zelf echt helemaal vastloopt. Misschien is dat nu wel gebeurd, doordat school (waar ze het echt leuk had, fijne klas, richting vond ze ook superleuk) weer niet lukt.
Voor hun 16e is het makkelijker. Na hun 16e mag je niets meer zonder toestemming.
You'll never feel ready cause ready is not a feeling, it is a decision.
woensdag 19 november 2025 om 15:19
Overigens is haar stemming door ad wel echt beter. Dus of er een suicidedreiging komt weet ik niet.
Wel is haar eetpatroon drastisch gewijzigd (ze heeft geen honger meer) en dat vindt ze fijn, want ze wil afvallen (geen idee waarom trouwens). Dus ik heb vandaag uitgesproken dat ik bang ben dat we er straks nog een eetstoornis bij hebben ..
(Waar man mij weer schromelijk vindt overdrijven trouwens. Want ze eet toch twee happen avondeten en een half broodje op een dag?)
Wel is haar eetpatroon drastisch gewijzigd (ze heeft geen honger meer) en dat vindt ze fijn, want ze wil afvallen (geen idee waarom trouwens). Dus ik heb vandaag uitgesproken dat ik bang ben dat we er straks nog een eetstoornis bij hebben ..
(Waar man mij weer schromelijk vindt overdrijven trouwens. Want ze eet toch twee happen avondeten en een half broodje op een dag?)
You'll never feel ready cause ready is not a feeling, it is a decision.
woensdag 19 november 2025 om 16:20
Het klopt dat iemand soms echt naar de bodem moet gaan voor diegene zelf wat wil. Vreselijk om naast te staan en ik denk ook heel goed om grenzen aan te blijven geven.
Is feesten beperken nog een optie? Ik kan me voorstellen dat je blij bent dat ze dat in ieder geval nog doet. Maar van de andere kant helpt het misschien om wel hulp te willen accepteren
Is feesten beperken nog een optie? Ik kan me voorstellen dat je blij bent dat ze dat in ieder geval nog doet. Maar van de andere kant helpt het misschien om wel hulp te willen accepteren
Het is zoals het is
woensdag 19 november 2025 om 16:37
Eigenlijk wil ik haar contact met vrienden niet als drukmiddel inzetten. Daarbij ben ik bang wat het doet als we haar dat ontzeggen, en gaat therapie dan iets zijn "want het moet van jou" en niet omdat ze er de meerwaarde van inziet (wat nu wel zo lijkt te zijn, doordat school vanwege faalangst weer niet lukt).
Dus misschien naief, maar daar blijf ik liever vandaan. Ze is, bovenop alles, nanelijk ook de meest koppige persoon die ik ken.
Dus misschien naief, maar daar blijf ik liever vandaan. Ze is, bovenop alles, nanelijk ook de meest koppige persoon die ik ken.
You'll never feel ready cause ready is not a feeling, it is a decision.
woensdag 19 november 2025 om 17:03
woensdag 19 november 2025 om 21:34
Lucy, wat moeilijk allemaal. Had zojuist een heel verhaal getypt, maar per ongeluk iets aangeklikt, verhaal weg.
Mijn zoon, ASS, 17 jr, is ook een jaar thuisgebleven, had angsten, hyperfocus op angsten, ook suïcidaal; dat snijdt door merg en been.
Wij hebben een goede psychiater bezocht, gespecialiseerd in jongeren binnen ASS, zij heeft 2 soorten medicatie voorgeschreven, waarvan 1 bewezen goed aanslaat bij autisme en angsten. Het heeft gewerkt. We hebben hem in maanden zienderogen vooruit zien gaan. Gaat alweer ruim een jaar naar school nu; kan zich er ook concentreren, wil weer, kan weer (nog steeds kan hij wel wat somber zijn, maar de ernst is er van af).
Ik weet niet of jouw dochter medicatie krijgt? (ik heb niet het hele topic gelezen, en je gaf aan dat ze hulp weigerde).
Mijn zoon, ASS, 17 jr, is ook een jaar thuisgebleven, had angsten, hyperfocus op angsten, ook suïcidaal; dat snijdt door merg en been.
Wij hebben een goede psychiater bezocht, gespecialiseerd in jongeren binnen ASS, zij heeft 2 soorten medicatie voorgeschreven, waarvan 1 bewezen goed aanslaat bij autisme en angsten. Het heeft gewerkt. We hebben hem in maanden zienderogen vooruit zien gaan. Gaat alweer ruim een jaar naar school nu; kan zich er ook concentreren, wil weer, kan weer (nog steeds kan hij wel wat somber zijn, maar de ernst is er van af).
Ik weet niet of jouw dochter medicatie krijgt? (ik heb niet het hele topic gelezen, en je gaf aan dat ze hulp weigerde).
donderdag 20 november 2025 om 20:36
donderdag 20 november 2025 om 21:45
Lucy, snap ik hoor.
Maar zij kunnen jullie wel gerichtere tips geven misschien, nu hoor ik veel van je 'dat zij het ook niet weten'.
En ja, opnemen kan inderdaad pas bij een totaal dieptepunt via rechter of burgermeester. I know.
En ook hoe lastig het is om vast te zitten in angst en daardoor niets te kunnen/willen.
Liefdevolle maar heel duidelijke en harde grenzen waren bij mij wel behulpzaam.
Ik ben ooit twee keer totaal tegen mijn zin in bij hulp terecht gekomen, omdat het alternatief me nog minder aanstond.
En ja, daar heb ik een tijd boos uit het raam zitten kijken en niets gezegd.
Maar coach (Jaja) heeft uiteindelijk verbinding weten te leggen.
En later heeft de andere afgedwongen psycholoog me in elk geval de ogen geopend voor dat het niet goed ging, dat er verschillende soorten hulp waren. De deur naar een psychiater voor medicatie open gezet.
Jij zal weten wat bij meis de goede weg is.
Of dit iets is dat aan kan slaan.
Maar ik denk dat pubers, mensen met angsten, mensen in het algemeen, het heel goed doen op extreem duidelijke grenzen.
Jij weet waar die liggen voor jou.
Waar ik misschien zou eisen dat er om uiterlijk 9 uur opgestaan wordt, maakt mij niet uit hoe, kan jij vanuit jouw visie voelen en zien dat dat voor jullie niet de aanpak is.
Ik denk dat het belangrijkste is dat wat je ook doet of kiest, het bij jou past, je erachter kan staan en het vol kan houden.
Of dat nou is haar zoveel mogelijk ruimte geven en helpen, of haar minder ruimte geven en duidelijke verwachtingen.
Jij moet het kunnen volhouden.
Anders zal het alleen extra verwarrend zijn.
(Of man natuurlijk, maar dan moet hij ook zorgen dat hij dat stuk oppakt en het bij jou wegblijft.
Dat kan ook een bewuste keuze zijn samen. )
Maar zij kunnen jullie wel gerichtere tips geven misschien, nu hoor ik veel van je 'dat zij het ook niet weten'.
En ja, opnemen kan inderdaad pas bij een totaal dieptepunt via rechter of burgermeester. I know.
En ook hoe lastig het is om vast te zitten in angst en daardoor niets te kunnen/willen.
Liefdevolle maar heel duidelijke en harde grenzen waren bij mij wel behulpzaam.
Ik ben ooit twee keer totaal tegen mijn zin in bij hulp terecht gekomen, omdat het alternatief me nog minder aanstond.
En ja, daar heb ik een tijd boos uit het raam zitten kijken en niets gezegd.
Maar coach (Jaja) heeft uiteindelijk verbinding weten te leggen.
En later heeft de andere afgedwongen psycholoog me in elk geval de ogen geopend voor dat het niet goed ging, dat er verschillende soorten hulp waren. De deur naar een psychiater voor medicatie open gezet.
Jij zal weten wat bij meis de goede weg is.
Of dit iets is dat aan kan slaan.
Maar ik denk dat pubers, mensen met angsten, mensen in het algemeen, het heel goed doen op extreem duidelijke grenzen.
Jij weet waar die liggen voor jou.
Waar ik misschien zou eisen dat er om uiterlijk 9 uur opgestaan wordt, maakt mij niet uit hoe, kan jij vanuit jouw visie voelen en zien dat dat voor jullie niet de aanpak is.
Ik denk dat het belangrijkste is dat wat je ook doet of kiest, het bij jou past, je erachter kan staan en het vol kan houden.
Of dat nou is haar zoveel mogelijk ruimte geven en helpen, of haar minder ruimte geven en duidelijke verwachtingen.
Jij moet het kunnen volhouden.
Anders zal het alleen extra verwarrend zijn.
(Of man natuurlijk, maar dan moet hij ook zorgen dat hij dat stuk oppakt en het bij jou wegblijft.
Dat kan ook een bewuste keuze zijn samen. )
vrijdag 21 november 2025 om 08:10
Avo, ik heb vannacht over je post nagedacht.
Het klinkt makkeljjk: duidelijke grenzen. Hier ga je niet overheen. En natuurlijk hebben we dat geprobeerd. Maar wat doe je dan als ze niet haar bed uitkomt? Eruit sleuren? Geprobeerd, niet handig. Straf geven? Maar een grens is geen straf.
Ik kan je vertellen dat het geen veilige omgeving creeerde. Wel veel strijd, niet gezien voelen, geen connectie, afzonderen.
Je zegt: mij hielpen de duidelijke grenzen van vroeger. En ergens snap ik dat je dat zegt. Dat in een wereld zonder houvast het je een manier gaf om te kunnen functioneren, door te gaan.
Ik heb ook hele duidelijke grenzen gehad. En het heeft me wat geleerd: discipline, doorzettingsvermogen. Maar tegelijkertijd was er geen ruimte voor het leren aanvoelen van mijn grenzen. Heb ik geen autonomie ontwikkeld. Hangt mijn zelfwaarde af van wat anderen vinden.
Voor mij is het een constante dunne lijn. Van haar willen leren wat haar lijf aangeeft, wat haar grenzen zijn, en de kaders waarbinnen ze zich moet bewegen. Van wat willen is en wat (niet) kunnen. Van pubergedrag en autisme/depressie/burnout/faalangst. Van vechten tegen vermijding en niet kunnen want te hoge lat.
En ja, ik ga over mijn grenzen. Als ik haar daarmee kan helpen haar grenzen op te rekken. Weer deel kan laten nemen aan het leven en ervaren dat je niet dood gaat van moeilijke momenten. En dat deze weer voorbij gaan.
Maar haar leren haar grenzen te voelen en deze te mogen aangeven, te mogen kiezen voor "het gaat niet en dat is ook okee" is ook belangrijk. Doorzettinhsvermogen ook, maar dat gaat nu even niet. Het elastiekje moet eerst weer terugspringen.
Ik ben geen moeder van het jaar. Ik maak verschrikkelijk veel fouten. En misschien is mijn methode van moederen wel verkeerd. Had ik haar "harder" moeten maken. Minder autonomie, meer "omdat het zo hoort". Geen idee. Ik doe ook maar wat, klooi ook maar aan.
Zoon luisterde naar: dit zijn de regels, dit verwacht ik. Dochter gaat in de contramine, en wordt nog stijfkoppiger. En met meebewegen krijgen we bij haar uiteindelijk meer voor ekaar dan rigide onze grenzen bewaken.
Wat uiteraard niet betekent dat er helemaal geen grenzen zijn.
Het klinkt makkeljjk: duidelijke grenzen. Hier ga je niet overheen. En natuurlijk hebben we dat geprobeerd. Maar wat doe je dan als ze niet haar bed uitkomt? Eruit sleuren? Geprobeerd, niet handig. Straf geven? Maar een grens is geen straf.
Ik kan je vertellen dat het geen veilige omgeving creeerde. Wel veel strijd, niet gezien voelen, geen connectie, afzonderen.
Je zegt: mij hielpen de duidelijke grenzen van vroeger. En ergens snap ik dat je dat zegt. Dat in een wereld zonder houvast het je een manier gaf om te kunnen functioneren, door te gaan.
Ik heb ook hele duidelijke grenzen gehad. En het heeft me wat geleerd: discipline, doorzettingsvermogen. Maar tegelijkertijd was er geen ruimte voor het leren aanvoelen van mijn grenzen. Heb ik geen autonomie ontwikkeld. Hangt mijn zelfwaarde af van wat anderen vinden.
Voor mij is het een constante dunne lijn. Van haar willen leren wat haar lijf aangeeft, wat haar grenzen zijn, en de kaders waarbinnen ze zich moet bewegen. Van wat willen is en wat (niet) kunnen. Van pubergedrag en autisme/depressie/burnout/faalangst. Van vechten tegen vermijding en niet kunnen want te hoge lat.
En ja, ik ga over mijn grenzen. Als ik haar daarmee kan helpen haar grenzen op te rekken. Weer deel kan laten nemen aan het leven en ervaren dat je niet dood gaat van moeilijke momenten. En dat deze weer voorbij gaan.
Maar haar leren haar grenzen te voelen en deze te mogen aangeven, te mogen kiezen voor "het gaat niet en dat is ook okee" is ook belangrijk. Doorzettinhsvermogen ook, maar dat gaat nu even niet. Het elastiekje moet eerst weer terugspringen.
Ik ben geen moeder van het jaar. Ik maak verschrikkelijk veel fouten. En misschien is mijn methode van moederen wel verkeerd. Had ik haar "harder" moeten maken. Minder autonomie, meer "omdat het zo hoort". Geen idee. Ik doe ook maar wat, klooi ook maar aan.
Zoon luisterde naar: dit zijn de regels, dit verwacht ik. Dochter gaat in de contramine, en wordt nog stijfkoppiger. En met meebewegen krijgen we bij haar uiteindelijk meer voor ekaar dan rigide onze grenzen bewaken.
Wat uiteraard niet betekent dat er helemaal geen grenzen zijn.
You'll never feel ready cause ready is not a feeling, it is a decision.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
