Thuis
alle pijlers
Poes laten inslapen
woensdag 29 april 2009 om 12:55
Vanmiddag is het zover, dan gaat onze lieve poes naar de poezehemel..
Hij (tis een vrouwtje, maar op een of andere manier heb ik het altijd over hem en hij) is ruim 15 jaar oud, en op. Ontzettend mager, vanmorgen bij het aaien kon ik zn ribben aan de boven, zij en onderkant tellen, en ook zn bekken steekt uit. Hij laat z'n ontlasting gaan, vacht is dof, krijgt kale plekjes op zn kop, en zo kan ik nog wel even door gaan.
Vanmorgen de dierenarts gebeld, met de vraag wat er nog aan te doen is, en zij raadden aan om hem dan maar in te laten slapen, het is aflopende zaak, iets wat ik zelf ook wel weet natuurlijk.
Zonet Snaak op de hoogte gesteld, en samen hebben we hem nog lekker geknuffeld en verwend met een bakje Sheba. Vanmiddag brengen we hem met zn 2tjes bij de dierenarts, en blijven lekker bij hem tot ie niet meer leeft, Snaak wil graag mee, en dat mag dus van mij. Uitgelegd dat Poes nu lekker in de hemel verder kan spelen, dat ie daar niet meer ziek en oud is, en dat Snaaks broertje heel goed op hem zal passen.
En wat doet het pijn, zo'n keuze maken.
T was/is zo'n lieve poes, is als zwerfkatje aan komen lopen, ik heb hem (tegen de zin van mn vader) in huis gehaald, en hij is nooit meer weggegaan. T was echt een monster, vrat de kaas van je brood, scheurde pakken melk open, ik kon hem bij tijden wel achter het behang plakken, maar wat zal ik hem gaan missen!
Hij (tis een vrouwtje, maar op een of andere manier heb ik het altijd over hem en hij) is ruim 15 jaar oud, en op. Ontzettend mager, vanmorgen bij het aaien kon ik zn ribben aan de boven, zij en onderkant tellen, en ook zn bekken steekt uit. Hij laat z'n ontlasting gaan, vacht is dof, krijgt kale plekjes op zn kop, en zo kan ik nog wel even door gaan.
Vanmorgen de dierenarts gebeld, met de vraag wat er nog aan te doen is, en zij raadden aan om hem dan maar in te laten slapen, het is aflopende zaak, iets wat ik zelf ook wel weet natuurlijk.
Zonet Snaak op de hoogte gesteld, en samen hebben we hem nog lekker geknuffeld en verwend met een bakje Sheba. Vanmiddag brengen we hem met zn 2tjes bij de dierenarts, en blijven lekker bij hem tot ie niet meer leeft, Snaak wil graag mee, en dat mag dus van mij. Uitgelegd dat Poes nu lekker in de hemel verder kan spelen, dat ie daar niet meer ziek en oud is, en dat Snaaks broertje heel goed op hem zal passen.
En wat doet het pijn, zo'n keuze maken.
T was/is zo'n lieve poes, is als zwerfkatje aan komen lopen, ik heb hem (tegen de zin van mn vader) in huis gehaald, en hij is nooit meer weggegaan. T was echt een monster, vrat de kaas van je brood, scheurde pakken melk open, ik kon hem bij tijden wel achter het behang plakken, maar wat zal ik hem gaan missen!
woensdag 29 april 2009 om 18:39
Hé Bah..
Heb er zelf net ook even een traantje om weggepinkt toen ik je verslagje las...
En waarom zou je je kind niet meenemen? de dood hoort ook bij het leven en op deze manier kan ze er kennis mee maken zonder dat het traumatisch is toch!
Wat kun je je toch hechten aan zo'n diertje hé!
Sterkte!
En ook voor Pasdedeux,die vertelde van haar hond
Heb er zelf net ook even een traantje om weggepinkt toen ik je verslagje las...
En waarom zou je je kind niet meenemen? de dood hoort ook bij het leven en op deze manier kan ze er kennis mee maken zonder dat het traumatisch is toch!
Wat kun je je toch hechten aan zo'n diertje hé!
Sterkte!
En ook voor Pasdedeux,die vertelde van haar hond
woensdag 29 april 2009 om 18:42
Maroon, je doet wat in jouw ogen goed is, en ik denk dat je zelf goed kan bepalen wat het beste is. Hou dat voor ogen.
Verder weet ik hoe verdrietig het is je kat te verliezen na zoveel jaar. Lief en leed mee gedeeld, in mijn geval echt ook een maatje wat ik kwijt was. Je weet dat het verdriet in de toekomst gaat slijten, en dat je nu niet anders kon doen dan wat je gedaan hebt voor het beestje, maar het doet verdomde pijn. Probeer aan de mooie dingen te denken die je met je beestje hebt meegemaakt.
Verder weet ik hoe verdrietig het is je kat te verliezen na zoveel jaar. Lief en leed mee gedeeld, in mijn geval echt ook een maatje wat ik kwijt was. Je weet dat het verdriet in de toekomst gaat slijten, en dat je nu niet anders kon doen dan wat je gedaan hebt voor het beestje, maar het doet verdomde pijn. Probeer aan de mooie dingen te denken die je met je beestje hebt meegemaakt.
Als je tot je oren in de soep zit, zie je de gehaktballen pas naast je drijven.
woensdag 29 april 2009 om 19:10
Ach jeetje... wat een KLOTEbeslissingen zijn dat toch... maar ik vind je hartstikke sterk, dat je het belang en de kwaliteit van leven van je kat voorop stelt, boven jouw eigen verdriet!!!
Ik heb 1,5 jaar geleden mijn labrador van 14,5 jaar moeten laten inslapen en dat is tot nu toe echt de zwaarste en verdrietigste dag van mijn leven geweest. Ik weet maar al te goed hoe je je nu moet voelen joh.
Ik wens je enorm veel sterkte toe en denk terug aan alle ondeugende, grappige, ontroerende en liefdevolle momenten met je poezebeest! Knuffel!!!
Ik heb 1,5 jaar geleden mijn labrador van 14,5 jaar moeten laten inslapen en dat is tot nu toe echt de zwaarste en verdrietigste dag van mijn leven geweest. Ik weet maar al te goed hoe je je nu moet voelen joh.
Ik wens je enorm veel sterkte toe en denk terug aan alle ondeugende, grappige, ontroerende en liefdevolle momenten met je poezebeest! Knuffel!!!
woensdag 29 april 2009 om 19:15
Geldt ook voor jou, Pasdedeux!
Ik kreeg van een aantal vrienden destijds onderstaand gedicht; heb daar zelf toen heel veel aan gehad. Misschien helpt het jou ook een heel ietsiepietsie om jouw verdriet te verwerken... Knuffel ook voor jou!
Als ik straks oud ben, ziek en zwak,
en pijn verjaagt de slaap,
als onrust neemt van mij bezit,
doe dan wat onvermijdelijk is,
en laat me gaan.....
de laatste goede daad.
Beslis voor mij en wees niet laf.
Past eigenliefde bij de vriendschap die ik gaf,
of uitstel.... tot het beter past bij een verloren strijd?
Ik ben niet bang tijdens die laatste gang.
Jij loopt niet weg: je kijkt me aan,
je noemt me bij mijn naam en houdt me stevig vast.
Vandaag voor het laatst groet ik je met mijn hondenstaart.....
wat jij liet doen, deed je voor mij:
je hebt me nog meer pijn bespaard,
voor zinloos lijden mij bewaard.
Een zwaar besluit?
Nee, ....huil nu niet.
Een wijs besluit dat werd gegrond op een oud en uniek verbond:
jij bent mijn baas en ik jouw hond...
Ik kreeg van een aantal vrienden destijds onderstaand gedicht; heb daar zelf toen heel veel aan gehad. Misschien helpt het jou ook een heel ietsiepietsie om jouw verdriet te verwerken... Knuffel ook voor jou!
Als ik straks oud ben, ziek en zwak,
en pijn verjaagt de slaap,
als onrust neemt van mij bezit,
doe dan wat onvermijdelijk is,
en laat me gaan.....
de laatste goede daad.
Beslis voor mij en wees niet laf.
Past eigenliefde bij de vriendschap die ik gaf,
of uitstel.... tot het beter past bij een verloren strijd?
Ik ben niet bang tijdens die laatste gang.
Jij loopt niet weg: je kijkt me aan,
je noemt me bij mijn naam en houdt me stevig vast.
Vandaag voor het laatst groet ik je met mijn hondenstaart.....
wat jij liet doen, deed je voor mij:
je hebt me nog meer pijn bespaard,
voor zinloos lijden mij bewaard.
Een zwaar besluit?
Nee, ....huil nu niet.
Een wijs besluit dat werd gegrond op een oud en uniek verbond:
jij bent mijn baas en ik jouw hond...
woensdag 29 april 2009 om 21:53
