Relaties
alle pijlers
afstandelijke moeder
donderdag 23 juli 2020 om 18:00
Hoi hoi,
Ik plaats deze topic om mijn hart te luchten en in de hoop dat iemand mijn verhaal herkent (en advies heeft). Ik ben namelijk erg benieuwd of er veel meiden/vrouwen zijn met soortgelijke conflicten en hoe die hier mee omgaan.
Het gaat om mijn moeder. Ik heb niet de liefdevolle band met haar die ik graag zou willen, zoals ik die vaak bij andere moeder/dochters zie. Ik ben nu 27 jaar en alhoewel dit probleem altijd al speelde, ben ik er de laatste tijd wel harder mee geconfronteerd. Eerst werd mijn vader plotseling ziek (nu weer beterend, gelukkig), toen ging ik zelf trouwen en daarna kreeg mijn moeder kanker. Tijdens/rondom deze grote gebeurtenissen, werd de afstand tussen ons extra voelbaar.
Het is niet dat mijn moeder onaardig of ongeïnteresseerd is. Als ik wil kan ik altijd komen logeren, als ze langskomt neemt ze steevast een presentje mee en als ik iets belangrijks heb, onthoud ze dat meestal. Maar hoe ik mijn moeder het beste kan omschrijven? Gereserveerd. Ze verhoudt zich met mij alsof ik een kennis ben, in plaats van haar dochter. Moeilijke onderwerpen -zoals verbroken relaties of ziekte - worden nooit besproken of alleen heel oppervlakkig. Als ik persoonlijke dingen vraag, of zelf over iets lastigs wil praten, wuift ze dit snel weg. Ze lijkt gewoonweg niet om te kunnen gaan met emoties. Het is wel eens voorgekomen dat ze mij pas na dagen vertelde dat mijn vader in het ziekenhuis lag, omdat ze het niet nodig vond om mij in te lichten. Het lijkt alsof ze er dan zelf niet over wilt praten en daarom maar doet alsof het niet gebeurt.
Toen ik ging trouwen, kreeg ik ook gemengde gevoelens van haar reactie. Wij zijn (vrij spontaan) in het buitenland getrouwd en hebben later in Nederland nog een feestje gegeven. Mijn moeder wist van te voren dat we zouden trouwen, maar toonde vrij weinig interesse. Toen ik haar bijvoorbeeld skypte om te vertellen dat we ringen gingen kopen, zei ze: 'geef er maar niet teveel geld aan uit'. Ook vroeg ze achteraf niet meer naar de ceremonie en reageerde ze niets op de foto's die ik stuurde.
Later, toen we in Nederland nog een feestje gaven, heeft ze wel heel lief een geldbedrag en een mooi sieraad cadeau gegeven. Daar was ik natuurlijk heel blij mee, maar liever had ik gewoon wat mooie woorden van haar gehad. Dat ze blij voor mij was en voor haar nieuwe schoonzoon, dat ze trots was. Zoiets zou ze nooit zeggen. Als 'ik hou van je' zeg, zegt ze het nooit terug. Ik zeg het daarom ook niet meer.
Ik vind dit best wel pijnlijk. Lang heb ik mijn best gedaan om haar trots te maken of te laten zien dat ik closer zou willen zijn, maar dat heb ik nu een beetje opgegeven. Nu ze ziek is, realiseer ik mij dat onze band waarschijnlijk nooit zal veranderen. Mijn man denkt dat het komt omdat ik zo anders ben dan mijn familie. Ik ben zelf vrij gevoelig en expressief, en heb misschien een wat 'alternatievere' levensstijl. Hij denkt dat mijn moeder zichzelf lastig in mij kan herkennen en het daarom moeilijk vindt om zich te uiten.
Ik denk dat die verklaring deels wel zou kunnen kloppen. Maar als ik terugkijk naar mijn jeugd en puberjaren, zie ik wel dat haar houding naar mij al heel lang 'problematisch' is. Op de begrafenis van mijn nichtje gaf ze mij bijvoorbeeld commentaar dat ik 'niet te veel mocht huilen' en toen een therapeut haar een keer de opdracht gaf om iets aardigs tegen mij te zeggen, kwam ze er niet uit. Uiteindelijk werd het: ''Ze kan lekker koken. Alleen is de keuken daarna wel een troep.''
Gelukkig heb ik een hele lieve schoonmoeder, die heel warm en lief is. Zij zegt heel regelmatig hoe blij ze is dat ik in de familie ben gekomen, dat ze van ons houdt en trots is. Daar ben ik dan superblij mee en dankbaar voor, maar het blijft altijd jammer dat ik die woorden nooit van mijn moeder zal horen.
Zijn er meer mensen met zulke gereserveerde, afstandelijke ouders? Soms heb ik het idee dat het een generatiedingetje is, ik ken meer leeftijdsgenoten met zo'n moeder/dochterband. Toch zie ik ook vaak hele openhartige familiebanden. Hoe zouden jullie hiermee omgaan?
Ik ben benieuwd
xxoxx
Viv
Ik plaats deze topic om mijn hart te luchten en in de hoop dat iemand mijn verhaal herkent (en advies heeft). Ik ben namelijk erg benieuwd of er veel meiden/vrouwen zijn met soortgelijke conflicten en hoe die hier mee omgaan.
Het gaat om mijn moeder. Ik heb niet de liefdevolle band met haar die ik graag zou willen, zoals ik die vaak bij andere moeder/dochters zie. Ik ben nu 27 jaar en alhoewel dit probleem altijd al speelde, ben ik er de laatste tijd wel harder mee geconfronteerd. Eerst werd mijn vader plotseling ziek (nu weer beterend, gelukkig), toen ging ik zelf trouwen en daarna kreeg mijn moeder kanker. Tijdens/rondom deze grote gebeurtenissen, werd de afstand tussen ons extra voelbaar.
Het is niet dat mijn moeder onaardig of ongeïnteresseerd is. Als ik wil kan ik altijd komen logeren, als ze langskomt neemt ze steevast een presentje mee en als ik iets belangrijks heb, onthoud ze dat meestal. Maar hoe ik mijn moeder het beste kan omschrijven? Gereserveerd. Ze verhoudt zich met mij alsof ik een kennis ben, in plaats van haar dochter. Moeilijke onderwerpen -zoals verbroken relaties of ziekte - worden nooit besproken of alleen heel oppervlakkig. Als ik persoonlijke dingen vraag, of zelf over iets lastigs wil praten, wuift ze dit snel weg. Ze lijkt gewoonweg niet om te kunnen gaan met emoties. Het is wel eens voorgekomen dat ze mij pas na dagen vertelde dat mijn vader in het ziekenhuis lag, omdat ze het niet nodig vond om mij in te lichten. Het lijkt alsof ze er dan zelf niet over wilt praten en daarom maar doet alsof het niet gebeurt.
Toen ik ging trouwen, kreeg ik ook gemengde gevoelens van haar reactie. Wij zijn (vrij spontaan) in het buitenland getrouwd en hebben later in Nederland nog een feestje gegeven. Mijn moeder wist van te voren dat we zouden trouwen, maar toonde vrij weinig interesse. Toen ik haar bijvoorbeeld skypte om te vertellen dat we ringen gingen kopen, zei ze: 'geef er maar niet teveel geld aan uit'. Ook vroeg ze achteraf niet meer naar de ceremonie en reageerde ze niets op de foto's die ik stuurde.
Later, toen we in Nederland nog een feestje gaven, heeft ze wel heel lief een geldbedrag en een mooi sieraad cadeau gegeven. Daar was ik natuurlijk heel blij mee, maar liever had ik gewoon wat mooie woorden van haar gehad. Dat ze blij voor mij was en voor haar nieuwe schoonzoon, dat ze trots was. Zoiets zou ze nooit zeggen. Als 'ik hou van je' zeg, zegt ze het nooit terug. Ik zeg het daarom ook niet meer.
Ik vind dit best wel pijnlijk. Lang heb ik mijn best gedaan om haar trots te maken of te laten zien dat ik closer zou willen zijn, maar dat heb ik nu een beetje opgegeven. Nu ze ziek is, realiseer ik mij dat onze band waarschijnlijk nooit zal veranderen. Mijn man denkt dat het komt omdat ik zo anders ben dan mijn familie. Ik ben zelf vrij gevoelig en expressief, en heb misschien een wat 'alternatievere' levensstijl. Hij denkt dat mijn moeder zichzelf lastig in mij kan herkennen en het daarom moeilijk vindt om zich te uiten.
Ik denk dat die verklaring deels wel zou kunnen kloppen. Maar als ik terugkijk naar mijn jeugd en puberjaren, zie ik wel dat haar houding naar mij al heel lang 'problematisch' is. Op de begrafenis van mijn nichtje gaf ze mij bijvoorbeeld commentaar dat ik 'niet te veel mocht huilen' en toen een therapeut haar een keer de opdracht gaf om iets aardigs tegen mij te zeggen, kwam ze er niet uit. Uiteindelijk werd het: ''Ze kan lekker koken. Alleen is de keuken daarna wel een troep.''
Gelukkig heb ik een hele lieve schoonmoeder, die heel warm en lief is. Zij zegt heel regelmatig hoe blij ze is dat ik in de familie ben gekomen, dat ze van ons houdt en trots is. Daar ben ik dan superblij mee en dankbaar voor, maar het blijft altijd jammer dat ik die woorden nooit van mijn moeder zal horen.
Zijn er meer mensen met zulke gereserveerde, afstandelijke ouders? Soms heb ik het idee dat het een generatiedingetje is, ik ken meer leeftijdsgenoten met zo'n moeder/dochterband. Toch zie ik ook vaak hele openhartige familiebanden. Hoe zouden jullie hiermee omgaan?
Ik ben benieuwd
xxoxx
Viv
vrijdag 24 juli 2020 om 01:22
Goed gezegd. Zo is het ook eigenlijk, hoe graag je het anders zou willen zien, to. Ik denk dat je inmiddels wel conclusies kan trekken. Probeer om de warmte bij je andere dierbaren te halen, en je ma te koesteren zoals ze is. Is niet makkelijk, maar dat zal met de tijd steeds beter gaan.Het-groepje schreef: ↑24-07-2020 00:33Vrij naar Dr phil: je vraagt aan haar net zoiets als dat je wil dat ze wat langer wordt.
Niet iedereen is warm.
vrijdag 24 juli 2020 om 02:28
Ik ken wel wat mensen zoals jouw moeder (en ook wel zoals jij, als ik het een beetje kan inschatten). Dat is alsof je wandelt met een konijn en een geit. De een hupst en snuft wat rond en de ander loopt rechtdoor te blaten. Je spreekt een andere taal! In omgang begrijp je elkaar dan gewoon niet goed. Zij jou ook niet he. Jij neemt jezelf als normaal/ eikpunt en zij ook. In haar ogen ziet het er dramatisch uit wat je allemaal uitspookt. Je bent te aanwezig en chaotisch.
Ik denk wel dat ze van je houdt aangezien ze je wel dingetjes geeft en je altijd welkom bent. Met die dingen probeert ze contact te leggen.
Probeer haar te accepteren zoals ze is, ze kan inderdaad niet langer worden. Jij hoeft niet anders te doen. Zeg gewoon dat je van haar houdt en spreek uit dat je het naar vind om het later te horen van je vader. Sommige mensen praten niet over gevoelens omdat dat te hard binnenkomt. Ze zijn in ontkenning. Probeer samen een manier te vinden zodat het kan aangeven maar jij niet gelijk in die poel wat emoties gaat dobberen. Dat is te pijnlijk. Ze lijkt in jouw ogen koud, maar jij bent heet.
Rot voor je dat je het persoonlijk aantrekt. Ik denk dat dat niet nodig is. Jij bent ok en zij is ook ok. Probeer je een beetje in te leven in haar, als je haar opnieuw leert kennen zul je dingen zien die haar liefde voor jou tonen.
Ik denk wel dat ze van je houdt aangezien ze je wel dingetjes geeft en je altijd welkom bent. Met die dingen probeert ze contact te leggen.
Probeer haar te accepteren zoals ze is, ze kan inderdaad niet langer worden. Jij hoeft niet anders te doen. Zeg gewoon dat je van haar houdt en spreek uit dat je het naar vind om het later te horen van je vader. Sommige mensen praten niet over gevoelens omdat dat te hard binnenkomt. Ze zijn in ontkenning. Probeer samen een manier te vinden zodat het kan aangeven maar jij niet gelijk in die poel wat emoties gaat dobberen. Dat is te pijnlijk. Ze lijkt in jouw ogen koud, maar jij bent heet.
Rot voor je dat je het persoonlijk aantrekt. Ik denk dat dat niet nodig is. Jij bent ok en zij is ook ok. Probeer je een beetje in te leven in haar, als je haar opnieuw leert kennen zul je dingen zien die haar liefde voor jou tonen.
vrijdag 24 juli 2020 om 07:40
Ik vraag mij af wie hier de afstand creert. Jij of zij?
Ik zou bijvoorbeeld nooit trouwen zonder dat mijn ouders erbij zijn, tenzij ze zijn overleden. Zo ben ik opgevoed. Mijn moeder zou het heel erg vinden wanneer ik het op die manier zou doen en dat ze alleen mag/kan komen op een feestje achteraf.
Jij trouwt zonder problemen in afwezigheid van je moeder maar je verwacht wel dat zij blij is en 100% interesse heeft....misschien ben jezelf op zijn minst ook wel voor 50% verantwoordelijk voor het feit dat er een afstand is. Jouw eigen gedrag is ook niet warm. Je houdt geen rekening met haar gevoelens.
Ik zou bijvoorbeeld nooit trouwen zonder dat mijn ouders erbij zijn, tenzij ze zijn overleden. Zo ben ik opgevoed. Mijn moeder zou het heel erg vinden wanneer ik het op die manier zou doen en dat ze alleen mag/kan komen op een feestje achteraf.
Jij trouwt zonder problemen in afwezigheid van je moeder maar je verwacht wel dat zij blij is en 100% interesse heeft....misschien ben jezelf op zijn minst ook wel voor 50% verantwoordelijk voor het feit dat er een afstand is. Jouw eigen gedrag is ook niet warm. Je houdt geen rekening met haar gevoelens.
This user may use sarcasm and cynicism in a way you are not accustomed to. You might suffer severe mental damage.
vrijdag 24 juli 2020 om 11:10
Bedankt voor jullie reacties. Ik begrijp wel wat jullie zeggen en probeer het inderdaad een beetje te zien als twee verschillende talen spreken. Misschien zal dat mij in de toekomst wel helpen. Toch vind ik het wel lastig, zeker als ik andere families zie waar dat meer vanzelf gaat. Ik zou het - als ik ooit moeder zou worden - heel naar vinden als mijn dochter/zoon twijfelt aan mijn liefde en zich niet gewaardeerd of geaccepteerd voelt. Ik vraag mij af hoe mijn moeder hier dan tegenaan kijkt, maar ik kan natuurlijk niet in haar hoofd kruipen.
Overigens om nog even terug te komen op de laatste twee berichten: nee, ik ben niet kwetsend geweest door zonder haar te trouwen. Ik heb het haar juist expres van te voren verteld en heb er met haar over gepraat. Zij wist altijd al dat ik nooit een traditionele bruiloft zou hebben (dat benadrukte ze nog) en andersom heb ik van haar ook altijd meegekregen dat zij daar niet veel waarde aanhecht.
Daarnaast, stel dat het haar wel had gekwetst, dan had ze dat kunnen aangeven. Daar zijn genoeg momenten voor geweest. Ze heeft er nooit iets over gezegd. Ik vind het niet mijn verantwoordelijkheid om in te vullen wat mijn moeders eventuele onuitgesproken wensen zouden zijn geweest voor mijn bruiloft, en daar op af te stemmen.
Dat gezegd hebbende, bedankt voor jullie advies. Ik ga proberen mij er meer bij neer te leggen.
Overigens om nog even terug te komen op de laatste twee berichten: nee, ik ben niet kwetsend geweest door zonder haar te trouwen. Ik heb het haar juist expres van te voren verteld en heb er met haar over gepraat. Zij wist altijd al dat ik nooit een traditionele bruiloft zou hebben (dat benadrukte ze nog) en andersom heb ik van haar ook altijd meegekregen dat zij daar niet veel waarde aanhecht.
Daarnaast, stel dat het haar wel had gekwetst, dan had ze dat kunnen aangeven. Daar zijn genoeg momenten voor geweest. Ze heeft er nooit iets over gezegd. Ik vind het niet mijn verantwoordelijkheid om in te vullen wat mijn moeders eventuele onuitgesproken wensen zouden zijn geweest voor mijn bruiloft, en daar op af te stemmen.
Dat gezegd hebbende, bedankt voor jullie advies. Ik ga proberen mij er meer bij neer te leggen.
vrijdag 24 juli 2020 om 11:55
Waarschijnlijk vindt jouw moeder jouw emotionele behoeftigheid lastig.
Daarmee krijg je vanzelf een ingewikkelde dynamiek waarin jij juist door dat wat je van haar vraagt door haar met wat meer afstand wordt benaderd.
Ze zorgt blijkbaar wel goed voor je, en je hebt voldoende zelfvertrouwen mee gekregen om niet te twijfelen aan hoe jij bent, maar het bij haar te laten.
Natuurlijk kun je een mooiere wereld of mooier leven bedenken, maar je kunt ook proberen te kijken naar wat je wél hebt.
Daarmee krijg je vanzelf een ingewikkelde dynamiek waarin jij juist door dat wat je van haar vraagt door haar met wat meer afstand wordt benaderd.
Ze zorgt blijkbaar wel goed voor je, en je hebt voldoende zelfvertrouwen mee gekregen om niet te twijfelen aan hoe jij bent, maar het bij haar te laten.
Natuurlijk kun je een mooiere wereld of mooier leven bedenken, maar je kunt ook proberen te kijken naar wat je wél hebt.
Vroeger toen de zee nog schoon was en seks vies....
vrijdag 24 juli 2020 om 11:59
Als ze er niet veel waarde aan hecht is dat van die niet zulke dure ringen toch niet erg ? Dat wist jij dan toch ook al ?VivianneBloem schreef: ↑24-07-2020 11:10. Zij wist altijd al dat ik nooit een traditionele bruiloft zou hebben (dat benadrukte ze nog) en andersom heb ik van haar ook altijd meegekregen dat zij daar niet veel waarde aanhecht.
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
vrijdag 24 juli 2020 om 12:05
misschien een brugje te ver nog, maar wat als je zou kunnen leren vooral te kijken naar waar ze heel goed in is?
als je gaat waarderen wat ze kan en doet vergeet je misschien je zo blind te staren op de dingen die ze niet doet...
zo kan ik een boel aanmerken op mijn ouders mbt mijn jeugd maar ook nu nog, maar ik heb ook leren zien dat ze me veel gegeven hebben op andere manier. Zo ben ik wel al snel heel zelfstandig geworden en heb ik vaardigheden die anderen in mindere mate hebben. Die had ik misschien niet gehad als ik meer verzorgd en beschermd was geweest. (Iets anders dan jouw situatie dus maar even als voorbeeld)
als je gaat waarderen wat ze kan en doet vergeet je misschien je zo blind te staren op de dingen die ze niet doet...
zo kan ik een boel aanmerken op mijn ouders mbt mijn jeugd maar ook nu nog, maar ik heb ook leren zien dat ze me veel gegeven hebben op andere manier. Zo ben ik wel al snel heel zelfstandig geworden en heb ik vaardigheden die anderen in mindere mate hebben. Die had ik misschien niet gehad als ik meer verzorgd en beschermd was geweest. (Iets anders dan jouw situatie dus maar even als voorbeeld)
Lorem Ipsum
vrijdag 24 juli 2020 om 12:28
Het klinkt niet alsof je moeder van slechte wil is, meer zoals je zegt twee verschillende talen sprekend.
Of misschien is zij gewoon sociaal wat minder handig. Dat is best moeilijk kan ik me voorstellen, maar ik vind de tip om je meer te richten op de dingen waar ze wel goed in is, een hele goede.
En het kan ook helpen zelf duidelijk te communiceren over wat je belangrijk vind, zoals geïnformeerd worden over je vader.
Of misschien is zij gewoon sociaal wat minder handig. Dat is best moeilijk kan ik me voorstellen, maar ik vind de tip om je meer te richten op de dingen waar ze wel goed in is, een hele goede.
En het kan ook helpen zelf duidelijk te communiceren over wat je belangrijk vind, zoals geïnformeerd worden over je vader.
vrijdag 24 juli 2020 om 12:28
Bij mij is het net tegenovergesteld TO. Mijn moeder wil meer warmte en fysiek contact met mij, terwijl ik een reservering voel jegens mijn moeder. Daar beklaagt ze zich af en toe over, maar dat zorgt er niet voor dat ik meer word zoals zij hoopt. Integendeel, omdat ze me niet accepteert zoals ik ben.
Er zijn in het verleden dingen gebeurd waardoor ik me fysiek niet heel gemakkelijk voel bij haar, maar ik weet ook dat ik haar daar niet op kan aanspreken omdat ik dan iets aanricht wat niet meer goedkomt. Als ze kritiek krijgt heeft ze vaker aangegeven dat dat een relatie kapot maakt dus ik laat het zo.
Ik kan warmer zijn naar vriendinnen omdat zij me wel nemen hoe ik ben, zij vragen ook niet meer van me dan ik kan geven qua fysiek contact waardoor ik me geforceerd ga voelen en de spontaniteit eraf gaat. Dat is hoe het met mijn moeder wel gaat en zij ziet dat ook aan mij vervolgens, wat ze weer niet leuk vindt.
Dat is mijn persoonlijke ervaring. Niet dat je moeder je gevoel en wens naast zich neer hoeft te leggen als jij er mee zit, maar zoiets fake je niet als het er niet in zit en forceren helpt niet. Probeer het wat los te laten en te waarderen welke taal van de liefde ze wel spreekt.
Er zijn in het verleden dingen gebeurd waardoor ik me fysiek niet heel gemakkelijk voel bij haar, maar ik weet ook dat ik haar daar niet op kan aanspreken omdat ik dan iets aanricht wat niet meer goedkomt. Als ze kritiek krijgt heeft ze vaker aangegeven dat dat een relatie kapot maakt dus ik laat het zo.
Ik kan warmer zijn naar vriendinnen omdat zij me wel nemen hoe ik ben, zij vragen ook niet meer van me dan ik kan geven qua fysiek contact waardoor ik me geforceerd ga voelen en de spontaniteit eraf gaat. Dat is hoe het met mijn moeder wel gaat en zij ziet dat ook aan mij vervolgens, wat ze weer niet leuk vindt.
Dat is mijn persoonlijke ervaring. Niet dat je moeder je gevoel en wens naast zich neer hoeft te leggen als jij er mee zit, maar zoiets fake je niet als het er niet in zit en forceren helpt niet. Probeer het wat los te laten en te waarderen welke taal van de liefde ze wel spreekt.
vrijdag 24 juli 2020 om 13:10
Ik denk dat je een blinde vlek hebt. Ze heeft juist geaccepteerd dat je zonder haar wou trouwen en is niet gaan zeuren of je op andere gedachtes gaan proberen te brengen. Jij wou haar er niet bij hebben en zij heeft zich daarbij neergelegd. Daar hoeft ze niets over te zeggen want dan voel jij je weer aangevallen en dat is niet wat ze wil. Denk ik dan he. Zou ik willen. Ik denk echt dat er een wereld voor je open gaat als je je moeder met andere ogen gaat bekijken. Ik vind het in elk geval heel knap wat ze heeft gedaan. De meeste moeders hadden wel wat sneren uitgedeeld. Uit gekwetstheid. Het is niet leuk om tegen Tante Annie te zeggen dat je dochter zonder jou wou trouwen (ik heb het over de meeste moeders, sommige zullen er echt niet mee zitten maar veruit de meeste wel).
vrijdag 24 juli 2020 om 13:14
Indien je nooit een traditionele bruiloft wilde, het prima is dat zij niet welkom was, waarom heb je dan nog zoveel verwachtingen van haar rondom je bruiloft?
En heb jij die verwachtingen van te voren uitgesproken richting je moeder?
Ik denk dat je meer lijkt op je moeder dan jezelf denkt. Je zegt sensitief en gevoelig te zijn, maar je staat niet open voor de onuitgesproken behoeftes en verwachtingen van een ander. Terwijl jezelf wel allerlei onuitgesproken wensen en verwachting hebt waar je moeder aan moet voldoen.
Ik vind het ook raar dat zij weinig positiefs over jou kan bedenken in therapie, maar het werkt blijkbaar twee kanten.
En heb jij die verwachtingen van te voren uitgesproken richting je moeder?
Ik denk dat je meer lijkt op je moeder dan jezelf denkt. Je zegt sensitief en gevoelig te zijn, maar je staat niet open voor de onuitgesproken behoeftes en verwachtingen van een ander. Terwijl jezelf wel allerlei onuitgesproken wensen en verwachting hebt waar je moeder aan moet voldoen.
Ik vind het ook raar dat zij weinig positiefs over jou kan bedenken in therapie, maar het werkt blijkbaar twee kanten.
This user may use sarcasm and cynicism in a way you are not accustomed to. You might suffer severe mental damage.
vrijdag 24 juli 2020 om 13:59
Viva_Amber
Je baseert je nu op allerlei aannames over mij, die ik niet zelf heb gezegd of bevestigd... Ik heb juist wel met mijn moeder gepraat en probeer mij juist in te leven en haar te begrijpen. Als ik dat nooit zou proberen, dan zou ik dit topic überhaupt niet geopend hebben toch?
Ik heb ook geen moeite om bewondering of andere positieve emoties richting haar uit te spreken, dat schreef ik in mijn originele post al.
Ik had ook geen torenhoge verwachtingen van mijn moeder rondom mijn trouwen, maar gewoon een lief woord of wat meer belangstelling in de gebeurtenis. Dat lijkt mij geen hele vreemde verwachting. Overigens weet ik ook dat ze op haar manier wel betrokkenheid heeft laten blijken, met de cadeaus, en daar ben ik haar ook heel dankbaar voor. Wellicht moet ik mij daar gewoon meer op focussen.
---
Verder over de andere reacties: het advies om meer te gaan kijken naar de dingen die wel goed zijn tussen ons en die ze wél uit, vind ik een hele goede. En ook naar de eigenschappen die ik heb ontwikkeld dankzij haar, die wellicht anders waren geweest als ik een wat 'zachtere' moeder had gehad. Ik denk wel dat haar houding mij wat weerbaarder heeft gemaakt, dus daar moet ik ook dankbaar voor zijn. Misschien heeft ze zich in mijn jeugd ook wel bewust zo opgesteld, omdat ze zag dat ik wat sterker in mijn schoenen moest staan. Wat jij schreef @Lolapaloeza, is misschien ook wel waar: Voelt zij mijn afhankelijkheid aan en neemt ze daarom wat meer afstand.
Waarschijnlijk ben ik onbewust - al vind ik het niet leuk om toe te geven - altijd nog wel een beetje aan het wachten geweest op een 'doorbraak'; een moment waarop ze zich anders zou uiten en ik het gevoel zou krijgen dat we closer zijn. Misschien is het ook een stukje angst van mij: dat ik bang ben dat zij mij geen goede dochter vindt. Dat soort gedachtes vind ik nu extra pijnlijk, omdat ze ziek is en ik er graag (op de juiste manier) voor haar wil zijn.
Ik ga zeker proberen wat meer haar 'taal' te doorgronden, te focussen op de goede dingen en niet (onbewust) te pushen. En ik hoop dat ik het type moeder die ik op sommige momenten misschien graag had gehad, in elk geval ooit voor mijn eigen kinderen zal kunnen zijn.
Je baseert je nu op allerlei aannames over mij, die ik niet zelf heb gezegd of bevestigd... Ik heb juist wel met mijn moeder gepraat en probeer mij juist in te leven en haar te begrijpen. Als ik dat nooit zou proberen, dan zou ik dit topic überhaupt niet geopend hebben toch?
Ik heb ook geen moeite om bewondering of andere positieve emoties richting haar uit te spreken, dat schreef ik in mijn originele post al.Ik had ook geen torenhoge verwachtingen van mijn moeder rondom mijn trouwen, maar gewoon een lief woord of wat meer belangstelling in de gebeurtenis. Dat lijkt mij geen hele vreemde verwachting. Overigens weet ik ook dat ze op haar manier wel betrokkenheid heeft laten blijken, met de cadeaus, en daar ben ik haar ook heel dankbaar voor. Wellicht moet ik mij daar gewoon meer op focussen.
---
Verder over de andere reacties: het advies om meer te gaan kijken naar de dingen die wel goed zijn tussen ons en die ze wél uit, vind ik een hele goede. En ook naar de eigenschappen die ik heb ontwikkeld dankzij haar, die wellicht anders waren geweest als ik een wat 'zachtere' moeder had gehad. Ik denk wel dat haar houding mij wat weerbaarder heeft gemaakt, dus daar moet ik ook dankbaar voor zijn. Misschien heeft ze zich in mijn jeugd ook wel bewust zo opgesteld, omdat ze zag dat ik wat sterker in mijn schoenen moest staan. Wat jij schreef @Lolapaloeza, is misschien ook wel waar: Voelt zij mijn afhankelijkheid aan en neemt ze daarom wat meer afstand.
Waarschijnlijk ben ik onbewust - al vind ik het niet leuk om toe te geven - altijd nog wel een beetje aan het wachten geweest op een 'doorbraak'; een moment waarop ze zich anders zou uiten en ik het gevoel zou krijgen dat we closer zijn. Misschien is het ook een stukje angst van mij: dat ik bang ben dat zij mij geen goede dochter vindt. Dat soort gedachtes vind ik nu extra pijnlijk, omdat ze ziek is en ik er graag (op de juiste manier) voor haar wil zijn.
Ik ga zeker proberen wat meer haar 'taal' te doorgronden, te focussen op de goede dingen en niet (onbewust) te pushen. En ik hoop dat ik het type moeder die ik op sommige momenten misschien graag had gehad, in elk geval ooit voor mijn eigen kinderen zal kunnen zijn.
vrijdag 24 juli 2020 om 14:04
Soms is het ook pijnlijk. Het hoeft niet perse aan haar of aan jou te liggen he. Gewoon de combinatie. Hoe is de band met je vader?
Nog 1 tip die ik met je wil delen, ga niet als je kinderen krijgt niet op je moeder proberen te lijken. Dat werkt niet en je word of haar evenbeeld of precies het tegenovergestelde en beide is niet goed. Probeer te kijken naar wat jij fijn vond in jouw jeugd en naar de behoefte van je kind. Bezig houden met wat waardevol is maakt het leuker dan proberen niet te doen wat zij deed.
Met de jaren (en zeker als je zelf kinderen hebt) zul je meer begrijpen van haar gedrag. Kinderen opvoeden is vaak nog niet zo makkelijk namelijk.
Nog 1 tip die ik met je wil delen, ga niet als je kinderen krijgt niet op je moeder proberen te lijken. Dat werkt niet en je word of haar evenbeeld of precies het tegenovergestelde en beide is niet goed. Probeer te kijken naar wat jij fijn vond in jouw jeugd en naar de behoefte van je kind. Bezig houden met wat waardevol is maakt het leuker dan proberen niet te doen wat zij deed.
Met de jaren (en zeker als je zelf kinderen hebt) zul je meer begrijpen van haar gedrag. Kinderen opvoeden is vaak nog niet zo makkelijk namelijk.
vrijdag 24 juli 2020 om 14:05
Nee mijn vader is niet afstandelijk, hij is gevoelig en ook meer praterig. Soms wil hij de familie ook wel in bescherming nemen, en houdt hij dus dingen achter. Maar hij is lang niet zo 'geheimzinnig' als mijn moeder.lolapaloeza schreef: ↑24-07-2020 13:52Maar TO, is je vader dan ook zo afstandelijk? Hij belt blijkbaar ook niet als hij in het ziekenhuis ligt. Of denk je dat hij je moeder vraagt om je te bellen en zij het niet doet?
In de situatie in het ziekenhuis: mijn vader heeft zelf geen what's app (lekker ouderwets, haha) en in dit soort situaties laat hij het contact dus via mijn moeder verlopen. Hij was zelf uiteraard ook niet fit genoeg om van alles te gaan regelen. Zij heeft toen de beslissing genomen om ons niet in te lichten. Hij is daar later ook wel een keertje tegenin gegaan. Ik heb het zelf ook aangegeven, dat ik het niet fijn vind als ze dingen achterhoudt, maar daar reageert ze dan niet echt op.
anoniem_63c07aaeea0a4 wijzigde dit bericht op 24-07-2020 14:34
Reden: spelfout
Reden: spelfout
0.05% gewijzigd
vrijdag 24 juli 2020 om 14:17
Dankje @LoveLucy, dat is een heel mooi advies! En ik zou ook zeker niet proberen om niet op mijn moeder te lijken, want ik vind dat ik in heel veel opzichten echt een goede moeder heb. Maar daarnaast, kijkend naar mijn eigen ervaringen en mijn eigen karakter, weet ik dat ik sommige dingen ook heel anders zou doen. En dat is niet erg, iedereen is verschillend.
Wat mij ook helpt is dat ik de afgelopen jaren wel iets meer te weten kwam over mijn moeders jeugd. Zij had juist weer broers en zussen die (in haar beleving) heel erg werden 'betutteld' door haar moeder, en zij zijn niet allemaal even goed terechtgekomen. Misschien heeft dat haar opvoeding ook wel beïnvloed of zit er zelfs nog een beetje wrok richting haar eigen jeugd. Ze zegt wel eens tegen mij dat ik op haar moeder lijk, dus misschien denkt ze ook wel eens: Oh god, heb je er weer zo eentje. (Nee, zo erg zal het niet zijn, haha!)
Met mijn vader is de band gelukkig wel beter! Wij lijken ook meer op elkaar denk ik. Grappig genoeg totaal niet qua interesses, maar wel qua karakter.
Bedankt voor jullie meedenken
Wat mij ook helpt is dat ik de afgelopen jaren wel iets meer te weten kwam over mijn moeders jeugd. Zij had juist weer broers en zussen die (in haar beleving) heel erg werden 'betutteld' door haar moeder, en zij zijn niet allemaal even goed terechtgekomen. Misschien heeft dat haar opvoeding ook wel beïnvloed of zit er zelfs nog een beetje wrok richting haar eigen jeugd. Ze zegt wel eens tegen mij dat ik op haar moeder lijk, dus misschien denkt ze ook wel eens: Oh god, heb je er weer zo eentje. (Nee, zo erg zal het niet zijn, haha!)
Met mijn vader is de band gelukkig wel beter! Wij lijken ook meer op elkaar denk ik. Grappig genoeg totaal niet qua interesses, maar wel qua karakter.
Bedankt voor jullie meedenken
