Relaties
alle pijlers
gelovige ouders & eenzaam zijn
zaterdag 25 juli 2020 om 19:46
Hi,
Ik heb 2 jaar geleden een topic gemaakt over mijn situatie thuis, dus gelovige ouders en zelf niet gelovig. Had gewild dat ik nu kon zeggen dat alles helemaal is opgelost en ik nu mijn eigen ding kan doen, maar nee helaas. Eigenlijk is er niet echt iets veranderd, logisch want 'nothing changes if nothing changes.' Elke keer als ik denk ik ga gewoon op kamers of ik vertel het gewoon, lukt het me niet. Hoe graag ik het ook anders wil zien, is het zo moeilijk voor me om iets te veranderen. Ik weet immers niet hoe het uit gaat pakken. Helemaal alleen zijn is een van mijn grootste angsten. Ik heb zoveel verdrietige momenten. Kan me niet gedragen hoe ik me wil gedragen. Zo lang een dubbelleven leiden eist ook zijn tol, elke dag hoofdpijn, paniekaanvallen en constant stress. Wat wil ik bereiken met dit topic? Geen idee, voel me op het moment gewoon heel eenzaam en onbegrepen. Dacht misschien zijn er wel mensen in soortgelijke situaties die erover willen praten zodat ik me in ieder geval minder alleen voel.
Ik heb 2 jaar geleden een topic gemaakt over mijn situatie thuis, dus gelovige ouders en zelf niet gelovig. Had gewild dat ik nu kon zeggen dat alles helemaal is opgelost en ik nu mijn eigen ding kan doen, maar nee helaas. Eigenlijk is er niet echt iets veranderd, logisch want 'nothing changes if nothing changes.' Elke keer als ik denk ik ga gewoon op kamers of ik vertel het gewoon, lukt het me niet. Hoe graag ik het ook anders wil zien, is het zo moeilijk voor me om iets te veranderen. Ik weet immers niet hoe het uit gaat pakken. Helemaal alleen zijn is een van mijn grootste angsten. Ik heb zoveel verdrietige momenten. Kan me niet gedragen hoe ik me wil gedragen. Zo lang een dubbelleven leiden eist ook zijn tol, elke dag hoofdpijn, paniekaanvallen en constant stress. Wat wil ik bereiken met dit topic? Geen idee, voel me op het moment gewoon heel eenzaam en onbegrepen. Dacht misschien zijn er wel mensen in soortgelijke situaties die erover willen praten zodat ik me in ieder geval minder alleen voel.
zaterdag 25 juli 2020 om 19:56
zaterdag 25 juli 2020 om 19:56
zaterdag 25 juli 2020 om 20:02
nee
zaterdag 25 juli 2020 om 20:03
Heb wel vriendinnen waar ik hierover mee zou kunnen praten, maar dat vind ik moeilijk en daarnaast denk ik niet dat zij mij kunnen helpen.
zaterdag 25 juli 2020 om 20:04
Het beste is toch echt op kamers te gaan. In het begin is het misschien eenzaam, maar als je eenmaal gewend bent, is het superchill. Heb je ook vrienden of dat helemaal niet? Dan zo snel mogelijk aansluiten bij clubjes in de stad waar je op kamers gaat. Sportclub, studievereniging etc. (ik weet niet of je nog studeert?). Heb je werk? Eventueel ga je in de avonden werken zodat je 's avonds niet alleen bent (horeca ofzo).
Je moet je niet laten tegenhouden doordat je denkt dat je eenzaam zult zijn.
Je moet je niet laten tegenhouden doordat je denkt dat je eenzaam zult zijn.
“We should make no mistake. Without concerted actions, the next generation will be roasted, toasted, fried and grilled.” - Christine Lagarde, IMF
zaterdag 25 juli 2020 om 20:05
Als je vriendinnen hebt, waarom ben je dan bang voor eenzaamheid? Als je niet meer bij je ouders woont kun je misschien ook weer vaker met vrienden afspreken, kun je leuke dingen gaan doen, alles wat jij wilt waar je weer nieuwe mensen leert kennen etc.anoniempjexxx3 schreef: ↑25-07-2020 20:03Heb wel vriendinnen waar ik hierover mee zou kunnen praten, maar dat vind ik moeilijk en daarnaast denk ik niet dat zij mij kunnen helpen.
“We should make no mistake. Without concerted actions, the next generation will be roasted, toasted, fried and grilled.” - Christine Lagarde, IMF
zaterdag 25 juli 2020 om 20:05
Dankjewel, ik ga het lezen.Het-groepje schreef: ↑25-07-2020 19:56Misschien heb je iets aan deze site
https://dogmavrij.nl/tips-en-adviezen/
zaterdag 25 juli 2020 om 20:07
Dit ligt wel wat ingewikkelder dan “moed verzamelen om op kamers te gaan”. Enig idee hoeveel impact het heeft om ervoor uit te komen dat alles waar je mee opgegroeid/opgevoed bent, je gehele sociale omgeving/gemeenschap jou niet (meer) past/je er niet (meer) in gelooft? Je daaruit los te maken en je eigen leven te gaan leiden? Vlak zo’n (streng) gelovige gemeenschap niet uit hoor.
anoniem_390828 wijzigde dit bericht op 25-07-2020 20:08
0.37% gewijzigd
zaterdag 25 juli 2020 om 20:10
Ja ik studeer nog. Heb wel wat vrienden hier, maar niet echt goede vrienden in de stad waar ik studeer. Ik vind het gewoon heel eng, ik zou ook niet weten hoe ik het dan moet aanpakken. Mijn ouders weten namelijk van niks en ik kan toch niet gewoon 's nachts een tas pakken en gewoon gaan... Ik kan het ook niet gewoon vertellen, want ik weet dat het dan fout gaat. Ik mag ook niet op kamers, ik mag pas het huis uit als ik getrouwd ben.CleopatraVII schreef: ↑25-07-2020 20:04Het beste is toch echt op kamers te gaan. In het begin is het misschien eenzaam, maar als je eenmaal gewend bent, is het superchill. Heb je ook vrienden of dat helemaal niet? Dan zo snel mogelijk aansluiten bij clubjes in de stad waar je op kamers gaat. Sportclub, studievereniging etc. (ik weet niet of je nog studeert?). Heb je werk? Eventueel ga je in de avonden werken zodat je 's avonds niet alleen bent (horeca ofzo).
Je moet je niet laten tegenhouden doordat je denkt dat je eenzaam zult zijn.
zaterdag 25 juli 2020 om 20:10
Voor de huisarts betaal je niets, voor de praktijkondersteuner volgens mij ook niets.
De GGZ wordt door de zorgverzekering betaald, dus dan wordt het eigen risico aangesproken.
Dat is zo'n 360 euro per jaar, behalve als je een hoger eigen risico afgesloten hebt.
Wat is de vraag die ik niet weet maar wel moet stellen?
zaterdag 25 juli 2020 om 20:12
Oja, woonruimte is schaars.
Schrijf u in als woningzoekende bij een lokale woningbouwvereniging, of bij een WBV in de stad waar u studeert of werkt.
Tegenwoordig gaat bijna alles via internet, dus misschien sturen ze geen post.
Het kan wel een klein bedrag kosten (denk aan 15 euro per jaar, maar dan betaalt u later veel minder huur dan in de commerciële sector).
Schrijf u in als woningzoekende bij een lokale woningbouwvereniging, of bij een WBV in de stad waar u studeert of werkt.
Tegenwoordig gaat bijna alles via internet, dus misschien sturen ze geen post.
Het kan wel een klein bedrag kosten (denk aan 15 euro per jaar, maar dan betaalt u later veel minder huur dan in de commerciële sector).
Wat is de vraag die ik niet weet maar wel moet stellen?
zaterdag 25 juli 2020 om 20:13
Ik heb hulp gezocht, echt ik heb het geprobeerd. Alles verteld en het enige wat ze voor me konden doen was een paar linkjes sturen via de mail naar sites met kamers. Heb ook gereageerd op wat kamers zovan als ik de kamer krijg dan kijk ik dan wel en misschien is het dan makkelijker om te gaan omdat ik dan ook gewoon een plek heb om naartoe te gaan. Maar heb de kamers niet gekregen. Naar de huisarts ben ik nog niet geweest, dus dat wil ik wel doen.Dahlia74 schreef: ↑25-07-2020 20:07Alleen jijzelf kan de situatie veranderen. En dat doe je niet. Hulp zoeken is een gedragsverandering, doe dat. Huisarts of maatschappelijk werk. En praat dan echt met ze, vertel echt jouw verhaal ook al is dat moeilijk. Doe je dat niet dan kunnen ze je niet helpen.
zaterdag 25 juli 2020 om 20:14
Dan dus wel gewoon je tas pakken en gaan (als je een kamer hebt gevonden). Contact verbreken en gelukkig worden. Je kunt het. Ik zou wel een briefje achterlaten met uitleg dat je weg bent gegaan en waarom (niet je adres geven).anoniempjexxx3 schreef: ↑25-07-2020 20:10Ja ik studeer nog. Heb wel wat vrienden hier, maar niet echt goede vrienden in de stad waar ik studeer. Ik vind het gewoon heel eng, ik zou ook niet weten hoe ik het dan moet aanpakken. Mijn ouders weten namelijk van niks en ik kan toch niet gewoon 's nachts een tas pakken en gewoon gaan... Ik kan het ook niet gewoon vertellen, want ik weet dat het dan fout gaat. Ik mag ook niet op kamers, ik mag pas het huis uit als ik getrouwd ben.
Als je een kamer kunt krijgen in de stad waar je studeert, kun je ook diepere vriendschappen opbouwen, je zult dan misschien vaker afspreken. Ook doe je misschien weer nieuwe vriendschappen op door je aan te sluiten bij clubjes, bijbaan etc.
“We should make no mistake. Without concerted actions, the next generation will be roasted, toasted, fried and grilled.” - Christine Lagarde, IMF
zaterdag 25 juli 2020 om 20:18
Wat rot dat je jezelf zo klem voelt zitten. Wat voor een geloof/kerk hangen je ouders aan? Dat helpt hier misschien om je nog wat gerichter naar een bepaalde instantie ofzo te verwijzen.
Je bent bang om je eenzaam te voelen, maar nu ben je toch ook supereenzaat? Kan het echt nog erger worden dan dit, als je op kamers gaat? Misschien dat het helpt om voor jezelf op te schrijven wat de voor- en nadelen zijn van op jezelf gaan en van bij je ouders blijven, dat een en ander wat inzichtelijker voor je wordt.
Kun je anders niet met een van de ouders van een van je vriendinnen praten? Dat je je misschien wat veiliger voelt en in ieder geval je verhaal eens kwijt kunt?
En tot slot, ik zou zeker naar de huisarts gaan. Sterkte!
Je bent bang om je eenzaam te voelen, maar nu ben je toch ook supereenzaat? Kan het echt nog erger worden dan dit, als je op kamers gaat? Misschien dat het helpt om voor jezelf op te schrijven wat de voor- en nadelen zijn van op jezelf gaan en van bij je ouders blijven, dat een en ander wat inzichtelijker voor je wordt.
Kun je anders niet met een van de ouders van een van je vriendinnen praten? Dat je je misschien wat veiliger voelt en in ieder geval je verhaal eens kwijt kunt?
En tot slot, ik zou zeker naar de huisarts gaan. Sterkte!
zaterdag 25 juli 2020 om 20:20
Gewoon je tas pakken en gaan is niet een makkelijke stap, maar je hoeft niet meteen al het contact te verbreken!
Er bestaat telefoon, dan kun je praten zonder dat ze je naar huis slepen.
I.p.v. een briefje neer te leggen zou ik bellen op het moment waarop je anders thuiskomt.
Het kan wel moeilijker zijn om vast te houden aan jouw besluit, als je veel met jouw ouders belt.
Er bestaat telefoon, dan kun je praten zonder dat ze je naar huis slepen.
I.p.v. een briefje neer te leggen zou ik bellen op het moment waarop je anders thuiskomt.
Het kan wel moeilijker zijn om vast te houden aan jouw besluit, als je veel met jouw ouders belt.
Wat is de vraag die ik niet weet maar wel moet stellen?
zaterdag 25 juli 2020 om 20:28
Je zegt het zelf al, er verandert niets als er niets verandert. Jij bent de enige die die verandering kan starten, iemand anders gaat (en kan) het niet voor je doen. Moeilijk? Ja. Eng? Ja. Nodig? Ja!
Hoe langer je wacht om voor jezelf en jouw eigen keuzes te gaan leven hoe langer je leven op pauze staat.
Je geeft aan dat je ouders je keuzes en je wens nooit zullen accepteren. Tja..en dan? Vind je het een aanvaardbaar alternatief om dan maar zo door te blijven gaan en de wil van je ouders te volgen? Nee toch?
Je kan weerstand verwachten. Wellicht harde woorden. En dat is heel vervelend, maar uiteindelijk ben jij de enige die jouw leven kan leiden en die jouw keuzes mag maken.
Ik heb wel met je te doen. Ondanks dat mijn situatie anders was heb ik me als jongvolwassene ook tegen de wil en wens van mijn ouders een heel andere richting op ontwikkeld. Dat was een aantal jaren erg lastig voor me en een flinke zoektocht naar mezelf, en ook behoorlijk wat ruzies, maar het was het driedubbel waard. Het was ook echt niet allemaal kommer en kwel maar vooral ook veel plezier (vrijheid!!).
De band met mijn ouders is inmiddels weer oké, al zijn er onderwerpen waar we het voor de lieve vrede maar gewoon niet over hebben, en dat werkt prima.
Je kan het !!
Hoe langer je wacht om voor jezelf en jouw eigen keuzes te gaan leven hoe langer je leven op pauze staat.
Je geeft aan dat je ouders je keuzes en je wens nooit zullen accepteren. Tja..en dan? Vind je het een aanvaardbaar alternatief om dan maar zo door te blijven gaan en de wil van je ouders te volgen? Nee toch?
Je kan weerstand verwachten. Wellicht harde woorden. En dat is heel vervelend, maar uiteindelijk ben jij de enige die jouw leven kan leiden en die jouw keuzes mag maken.
Ik heb wel met je te doen. Ondanks dat mijn situatie anders was heb ik me als jongvolwassene ook tegen de wil en wens van mijn ouders een heel andere richting op ontwikkeld. Dat was een aantal jaren erg lastig voor me en een flinke zoektocht naar mezelf, en ook behoorlijk wat ruzies, maar het was het driedubbel waard. Het was ook echt niet allemaal kommer en kwel maar vooral ook veel plezier (vrijheid!!).
De band met mijn ouders is inmiddels weer oké, al zijn er onderwerpen waar we het voor de lieve vrede maar gewoon niet over hebben, en dat werkt prima.
Je kan het !!
zaterdag 25 juli 2020 om 20:28
Hey beste TO, wat heb ik ontzettend met je te doen. Je verhaal is heel herkenbaar. Ook ik kom uit een zeer gelovig (Christelijk) gezin waarin het dagelijkse leven ontzettend beklemmend was. Echt een keurslijf waarin je moest vallen, helemaal omdat de familie om meerdere redenen op een sokkel stond. Verschrikkelijk en compleet niet van deze tijd.
Al vanaf m'n 14de droomde ik ervan om op mezelf te gaan wonen en een studie leek me de uitgelezen kans om dat te doen. Maar helaas, door omstandigheden ging ik met 'slechts' een Mavo / nu VMBO diploma van school en was de vervolgopleiding op slechts 15 km afstand. Te weinig excuus om op kamers te gaan, dat vond ik zelf toen ook al.
Uiteindelijk heeft het tot m'n 22ste geduurd voordat ik de kans schoon zag. Ik had mijn opleiding afgerond, iets wat leek op een vaste bron van inkomsten en ik had me ingeschreven bij alle woningstichtingen in een straal van 20 km. Mijn ouders, vooral mijn moeder, vonden het maar niks. Die waren van het traditionele 'vanuit huis trouwen', iets wat ik sowieso al niet zag zitten. Maar goed, met al die lange wachtrijen zou het toch wel even duren voordat ik aan een huisje kwam, toch?
Binnen drie maanden kreeg ik al een reactie. Ik mocht twee huizen bezichtigen. 1 een straat verderop, 1 op 10 km afstand. Echt, het meest kutterige gehucht wat je je kon voorstellen, maar de keuze was snel gemaakt. Mijn moeder was des duivels en heeft al het mogelijke gedaan om me dwars te zitten: spaargeld achtergehouden, de woning afgezeken, etc, etc.
In al die jaren dat ik daar woonde is ze maar 3 of 4 keer langsgeweest. En altijd compleet onverwachts, dus nooit op een verjaardag. Dat hele beklemmende gevoel raakte ik al snel kwijt, het contact verwaterde. Toen ik na 2,5 jaar naar een andere woning verhuisde is ze daar zelfs nooit meer geweest. Ze is 5 jaar nadat ik op mezelf ging wonen overleden aan een ziekte, mijn vader werd daarna gelukkig wel wat milder.
En in hun ogen heb ik alles fout gedaan wat ik kon doen. Op mezelf wonen, ongehuwd zwanger, ongehuwd samen wonen. Ik ben de eerste in alles en dat kan me werkelijk waar geen ene zak schelen.
Ik hoop dat jij snel de kans krijgt om op jezelf te gaan wonen. Een studentenkamer is bijvoorbeeld een goed begin. Maar wat dacht je van een studie in het buitenland? Of desnoods een jaartje au-pair (niet dat dat ideaal is, maar weg is weg). Ik gun het je.
Al vanaf m'n 14de droomde ik ervan om op mezelf te gaan wonen en een studie leek me de uitgelezen kans om dat te doen. Maar helaas, door omstandigheden ging ik met 'slechts' een Mavo / nu VMBO diploma van school en was de vervolgopleiding op slechts 15 km afstand. Te weinig excuus om op kamers te gaan, dat vond ik zelf toen ook al.
Uiteindelijk heeft het tot m'n 22ste geduurd voordat ik de kans schoon zag. Ik had mijn opleiding afgerond, iets wat leek op een vaste bron van inkomsten en ik had me ingeschreven bij alle woningstichtingen in een straal van 20 km. Mijn ouders, vooral mijn moeder, vonden het maar niks. Die waren van het traditionele 'vanuit huis trouwen', iets wat ik sowieso al niet zag zitten. Maar goed, met al die lange wachtrijen zou het toch wel even duren voordat ik aan een huisje kwam, toch?
Binnen drie maanden kreeg ik al een reactie. Ik mocht twee huizen bezichtigen. 1 een straat verderop, 1 op 10 km afstand. Echt, het meest kutterige gehucht wat je je kon voorstellen, maar de keuze was snel gemaakt. Mijn moeder was des duivels en heeft al het mogelijke gedaan om me dwars te zitten: spaargeld achtergehouden, de woning afgezeken, etc, etc.
In al die jaren dat ik daar woonde is ze maar 3 of 4 keer langsgeweest. En altijd compleet onverwachts, dus nooit op een verjaardag. Dat hele beklemmende gevoel raakte ik al snel kwijt, het contact verwaterde. Toen ik na 2,5 jaar naar een andere woning verhuisde is ze daar zelfs nooit meer geweest. Ze is 5 jaar nadat ik op mezelf ging wonen overleden aan een ziekte, mijn vader werd daarna gelukkig wel wat milder.
En in hun ogen heb ik alles fout gedaan wat ik kon doen. Op mezelf wonen, ongehuwd zwanger, ongehuwd samen wonen. Ik ben de eerste in alles en dat kan me werkelijk waar geen ene zak schelen.
Ik hoop dat jij snel de kans krijgt om op jezelf te gaan wonen. Een studentenkamer is bijvoorbeeld een goed begin. Maar wat dacht je van een studie in het buitenland? Of desnoods een jaartje au-pair (niet dat dat ideaal is, maar weg is weg). Ik gun het je.
zaterdag 25 juli 2020 om 20:33
En qua praktische zaken, heb je een bijbaan? Een beetje een oké inkomen? Of misschien wat spaargeld? Je kan lenen bij DUO (niet ideaal, maar je moet wat). Zijn er binnen je studie studiegenoten die een kamer weten? Of misschien een huisgenoot zoeken?
Je kan je bij kamerzoeksites inschrijven en gaan hospiteren (mocht dat in jouw studentenstad ook normaal zijn), niet echt leuk om te doen (vond ik) maar het hoort erbij.
En dan het moment dat je een kamer gevonden hebt, zorg voor een bed en wat spullen zodat je de eerste dagen doorkomt en vertel (of bel) je ouders dan dat je op jezelf bent gaan wonen.
Je kan het natuurlijk ook van te voren bespreken, maar omdat je aangeeft hier al meer dan 2 jaar mee te worstelen is die drempel misschien gewoon te hoog voor je, dat geeft niet.
Je kan je bij kamerzoeksites inschrijven en gaan hospiteren (mocht dat in jouw studentenstad ook normaal zijn), niet echt leuk om te doen (vond ik) maar het hoort erbij.
En dan het moment dat je een kamer gevonden hebt, zorg voor een bed en wat spullen zodat je de eerste dagen doorkomt en vertel (of bel) je ouders dan dat je op jezelf bent gaan wonen.
Je kan het natuurlijk ook van te voren bespreken, maar omdat je aangeeft hier al meer dan 2 jaar mee te worstelen is die drempel misschien gewoon te hoog voor je, dat geeft niet.
zaterdag 25 juli 2020 om 20:37
Goeie tips ook!FitsSprits schreef: ↑25-07-2020 20:28[...]
En in hun ogen heb ik alles fout gedaan wat ik kon doen. Op mezelf wonen, ongehuwd zwanger, ongehuwd samen wonen. Ik ben de eerste in alles en dat kan me werkelijk waar geen ene zak schelen.
Ik hoop dat jij snel de kans krijgt om op jezelf te gaan wonen. Een studentenkamer is bijvoorbeeld een goed begin. Maar wat dacht je van een studie in het buitenland? Of desnoods een jaartje au-pair (niet dat dat ideaal is, maar weg is weg). Ik gun het je.
En inderdaad, doe lekker je eigen zin en trek je niks aan van 'hoe het hoort'!
zaterdag 25 juli 2020 om 21:01
Mijn ouders hangen de islam aan.Maduixa schreef: ↑25-07-2020 20:18Wat rot dat je jezelf zo klem voelt zitten. Wat voor een geloof/kerk hangen je ouders aan? Dat helpt hier misschien om je nog wat gerichter naar een bepaalde instantie ofzo te verwijzen.
Je bent bang om je eenzaam te voelen, maar nu ben je toch ook supereenzaat? Kan het echt nog erger worden dan dit, als je op kamers gaat? Misschien dat het helpt om voor jezelf op te schrijven wat de voor- en nadelen zijn van op jezelf gaan en van bij je ouders blijven, dat een en ander wat inzichtelijker voor je wordt.
Kun je anders niet met een van de ouders van een van je vriendinnen praten? Dat je je misschien wat veiliger voelt en in ieder geval je verhaal eens kwijt kunt?
En tot slot, ik zou zeker naar de huisarts gaan. Sterkte!
Het is meer dat ik dan denk van ja als er dan een keer iets is, heb ik niet echt iemand om op terug te vallen. Dat vind ik een enge gedachte.
