Relaties
alle pijlers
Hopeloos en radeloos over familie. Is de schade al geleden?
zondag 26 juli 2020 om 14:15
Hoi allemaal,
In mijn familie is er, vooral aan de kant van mijn moeder, een hoop leed en onrust geweest. Vanaf het moment dat ik me kan heugen is er altijd spanning en zijn er veel onderwerpen onbesproken gebleven. De achtergrond hiervan is complex, maar denk aan de hoek 'streng gelovig, misbruik, mishandeling' en dan wel de schone schijn ophouden voor de buitenwereld. Een paar jaar geleden gebeurde er echter iets waardoor ik de hoop kreeg dat er beweging in de dynamiek zat.
Mijn moeder heeft een jaar of 4 geleden namelijk mijn zus en mij bij haar thuis uitgenodigd omdat ze iets wilde bespreken. Ze had toen voor een werkgerelateerde cursus een stuk over haar verleden geschreven en wilde dit - aangezien ze het óok met collega's had besproken (haar woorden) - met ons delen. We hebben geluisterd, gehuild, geknuffeld en besproken dat dit een bijzonder moment was. Tot dan toe was die toenadering er namelijk niet geweest en dus heb ik na een tijdje geopperd om dan ook mijn verhaal (en uiteraard dat van mijn zus) gezamenlijk te bespreken. Wij hebben ieder op onze unieke wijze, namelijk ook te maken gehad met de schade vanuit het verleden.
Ik heb voorgesteld om dit te doen met een maatschappelijk werker erbij, omdat ik het best lastig vond om mijn verhaal te doen. Dit gesprek was erg teleurstellend, omdat mijn moeder alles wat ik zei heeft ontkend en gebagetalliseerd. Bovendien werd mijn verhaal niet gehoord en is het vooral een gesprek geweest over hoe 'ik het verleden met rust moest laten'. De maatschappelijk werker heeft vooral de emoties bedaard en geconstateerd dat er een onwil is om het verleden te bespreken. Het gesprek is destijds afgesloten met de afspraak dat ik vanaf dan alles zou benoemen wat me dwars zat en dat zij dat ook zouden doen.
In de tussentijd heb ik een aantal keer mijn mond opengetrokken en dat heeft er toe geleidt dat ik mijn moeder een jaar lang bewust niet gesproken, nadat zo'n gesprek uitmondde in ruzie. Zij verweet mij agressief te zijn en luistert voor geen meter naar de inhoud van mijn verhaal. Waarschijnlijk lukt het haar niet om over haar schuldgevoel t.a.v. het verleden te stappen en wil zij dat we het over koetjes en kalfjes hebben. Net doen alsof er niks is gebeurd en we 'een goede band hebben' (en dit dan wel ongeneerd op sociale media plaatsen, zonder toestemming). Als ik haar zeg dat ik de indruk krijg dat zij de relatie alleen met 'bewezen' bijeenkomsten wil/kan invullen, dan krijg ik de reactie dat 'dit niet zo is'. Zelfs geen 'goh, vervelend dat jij er zo over denkt'. En daarna is het gesprek klaar.
Ik heb de tijd genomen om bij mezelf na te gaan wat ik hier verder mee wil en wat ik kan verwachten. Ook heb ik al jaren contact met een psycholoog (voordat mensen deze open deur in willen trappen). Vier jaar later, is het 'derde' gesprek - met mijn zus - er nog steeds niet geweest en zij wil dit ook niet. Mijn moeder heeft ook aangegeven dat ze niet meer over het verleden wil praten. Echter zijn ze beide terugkerend emotioneel als het gaat over 'gewone' onderwerpen en stoppen ze naar mijn idee beide hun gevoel zo diep weg dat het onvermijdelijk een keer aan de oppervlakte zal komen.
Natuurlijk niet mijn probleem dat zij zich zo koppig opstellen, maar ik heb er ontzettend veel moeite mee dat ik een relatie onderhoud die eigenlijk geen relatie is. In mijn ogen is openheid en vertrouwen wel de basis, maar dit ontbreekt. Er is ook amper empathie naar mijn kant, dus ik haal er niets meer uit. Er zijn voortdurend botte aannames over mij als persoon en mijn levensstijl. Ik ben begin 30, single, 'huurder' i.p.v. huiseigenaar en heb geen kinderwens, maar dat past niet in 'het straatje'. Waar ik me dan wél mee bezighoud is nooit onderwerp van gesprek en er wordt vanuit gegaan dat ik mijn dagen slijt met doorhalen in de kroeg (wat níet zo is). Als ik vertel dat ik lid ben geworden van een politieke partij, dan zijn er aannames over welke dit dan zal zijn en aannames over de kansen die dit zou bieden om een 'leuke man' te ontmoeten. Wordt er moe van dat ik niet gezien en gehoord wordt en ook van mijn eigen 'bewijsdrang' om te laten zien dat ik gewoon mijn ding doe. Zo gaat het al jaren en het kost me alleen maar energie, maar in de tijd dat het contact bevroren was werd ik door mijn zus en andere familieleden stelstelmatig onder druk gezet om het contact weer te hervatten (die hardnekkige 'schone schijn' waarschijnlijk).
Ben me er van bewust dat ik helaas niet de enige ben met een wankele familiegeschiedenis en ontbrekende emotionele banden, maar ik vind het te makkelijk om te zeggen dat ik alleen mijn eigen grenzen blijf bewaken en verder mijn schouders ophaal. Zijn er mensen die ook op een dergelijke manier worstelen met familierelaties? Mijn vraag is dus: moet ik nu gewoon over koetjes en kalfjes kletsen en mijn familie zoveel mogelijk op afstand houden of moet ik de confrontatie blijven aangaan op de momenten dat ik dat nodig vind?
Zou graag vanuit een ander persceptief willen horen hoe deze situatie overkomt en misschien tips om op een luchtige manier de confrontatie aan te gaan. Hoe ik voor mezelf omga met mijn teleurstelling en verdriet is iets dat ik met mijn psycholoog bespreek en waar ik enorm mee bezig ben. In hoeverre mag/moet/kan ik mijn familie laten weten dat ik aangedaan ben door gebeurtenissen uit het verleden en de botte aannames over mijn leven en in hoeverre is het wijzer om mijn eigen pad te trekken en afstand te nemen?
Je kiest ze niet uit...
Bedankt voor jullie input <3
In mijn familie is er, vooral aan de kant van mijn moeder, een hoop leed en onrust geweest. Vanaf het moment dat ik me kan heugen is er altijd spanning en zijn er veel onderwerpen onbesproken gebleven. De achtergrond hiervan is complex, maar denk aan de hoek 'streng gelovig, misbruik, mishandeling' en dan wel de schone schijn ophouden voor de buitenwereld. Een paar jaar geleden gebeurde er echter iets waardoor ik de hoop kreeg dat er beweging in de dynamiek zat.
Mijn moeder heeft een jaar of 4 geleden namelijk mijn zus en mij bij haar thuis uitgenodigd omdat ze iets wilde bespreken. Ze had toen voor een werkgerelateerde cursus een stuk over haar verleden geschreven en wilde dit - aangezien ze het óok met collega's had besproken (haar woorden) - met ons delen. We hebben geluisterd, gehuild, geknuffeld en besproken dat dit een bijzonder moment was. Tot dan toe was die toenadering er namelijk niet geweest en dus heb ik na een tijdje geopperd om dan ook mijn verhaal (en uiteraard dat van mijn zus) gezamenlijk te bespreken. Wij hebben ieder op onze unieke wijze, namelijk ook te maken gehad met de schade vanuit het verleden.
Ik heb voorgesteld om dit te doen met een maatschappelijk werker erbij, omdat ik het best lastig vond om mijn verhaal te doen. Dit gesprek was erg teleurstellend, omdat mijn moeder alles wat ik zei heeft ontkend en gebagetalliseerd. Bovendien werd mijn verhaal niet gehoord en is het vooral een gesprek geweest over hoe 'ik het verleden met rust moest laten'. De maatschappelijk werker heeft vooral de emoties bedaard en geconstateerd dat er een onwil is om het verleden te bespreken. Het gesprek is destijds afgesloten met de afspraak dat ik vanaf dan alles zou benoemen wat me dwars zat en dat zij dat ook zouden doen.
In de tussentijd heb ik een aantal keer mijn mond opengetrokken en dat heeft er toe geleidt dat ik mijn moeder een jaar lang bewust niet gesproken, nadat zo'n gesprek uitmondde in ruzie. Zij verweet mij agressief te zijn en luistert voor geen meter naar de inhoud van mijn verhaal. Waarschijnlijk lukt het haar niet om over haar schuldgevoel t.a.v. het verleden te stappen en wil zij dat we het over koetjes en kalfjes hebben. Net doen alsof er niks is gebeurd en we 'een goede band hebben' (en dit dan wel ongeneerd op sociale media plaatsen, zonder toestemming). Als ik haar zeg dat ik de indruk krijg dat zij de relatie alleen met 'bewezen' bijeenkomsten wil/kan invullen, dan krijg ik de reactie dat 'dit niet zo is'. Zelfs geen 'goh, vervelend dat jij er zo over denkt'. En daarna is het gesprek klaar.
Ik heb de tijd genomen om bij mezelf na te gaan wat ik hier verder mee wil en wat ik kan verwachten. Ook heb ik al jaren contact met een psycholoog (voordat mensen deze open deur in willen trappen). Vier jaar later, is het 'derde' gesprek - met mijn zus - er nog steeds niet geweest en zij wil dit ook niet. Mijn moeder heeft ook aangegeven dat ze niet meer over het verleden wil praten. Echter zijn ze beide terugkerend emotioneel als het gaat over 'gewone' onderwerpen en stoppen ze naar mijn idee beide hun gevoel zo diep weg dat het onvermijdelijk een keer aan de oppervlakte zal komen.
Natuurlijk niet mijn probleem dat zij zich zo koppig opstellen, maar ik heb er ontzettend veel moeite mee dat ik een relatie onderhoud die eigenlijk geen relatie is. In mijn ogen is openheid en vertrouwen wel de basis, maar dit ontbreekt. Er is ook amper empathie naar mijn kant, dus ik haal er niets meer uit. Er zijn voortdurend botte aannames over mij als persoon en mijn levensstijl. Ik ben begin 30, single, 'huurder' i.p.v. huiseigenaar en heb geen kinderwens, maar dat past niet in 'het straatje'. Waar ik me dan wél mee bezighoud is nooit onderwerp van gesprek en er wordt vanuit gegaan dat ik mijn dagen slijt met doorhalen in de kroeg (wat níet zo is). Als ik vertel dat ik lid ben geworden van een politieke partij, dan zijn er aannames over welke dit dan zal zijn en aannames over de kansen die dit zou bieden om een 'leuke man' te ontmoeten. Wordt er moe van dat ik niet gezien en gehoord wordt en ook van mijn eigen 'bewijsdrang' om te laten zien dat ik gewoon mijn ding doe. Zo gaat het al jaren en het kost me alleen maar energie, maar in de tijd dat het contact bevroren was werd ik door mijn zus en andere familieleden stelstelmatig onder druk gezet om het contact weer te hervatten (die hardnekkige 'schone schijn' waarschijnlijk).
Ben me er van bewust dat ik helaas niet de enige ben met een wankele familiegeschiedenis en ontbrekende emotionele banden, maar ik vind het te makkelijk om te zeggen dat ik alleen mijn eigen grenzen blijf bewaken en verder mijn schouders ophaal. Zijn er mensen die ook op een dergelijke manier worstelen met familierelaties? Mijn vraag is dus: moet ik nu gewoon over koetjes en kalfjes kletsen en mijn familie zoveel mogelijk op afstand houden of moet ik de confrontatie blijven aangaan op de momenten dat ik dat nodig vind?
Zou graag vanuit een ander persceptief willen horen hoe deze situatie overkomt en misschien tips om op een luchtige manier de confrontatie aan te gaan. Hoe ik voor mezelf omga met mijn teleurstelling en verdriet is iets dat ik met mijn psycholoog bespreek en waar ik enorm mee bezig ben. In hoeverre mag/moet/kan ik mijn familie laten weten dat ik aangedaan ben door gebeurtenissen uit het verleden en de botte aannames over mijn leven en in hoeverre is het wijzer om mijn eigen pad te trekken en afstand te nemen?
Je kiest ze niet uit...
Bedankt voor jullie input <3
zondag 26 juli 2020 om 14:31
zondag 26 juli 2020 om 14:36
Kappeyne_A schreef: ↑26-07-2020 14:15
Mijn moeder heeft een jaar of 4 geleden namelijk mijn zus en mij bij haar thuis uitgenodigd omdat ze iets wilde bespreken. Ze had toen voor een werkgerelateerde cursus een stuk over haar verleden geschreven en wilde dit - aangezien ze het óok met collega's had besproken (haar woorden) - met ons delen. We hebben geluisterd, gehuild, geknuffeld en besproken dat dit een bijzonder moment was.
[...]
Ik heb voorgesteld om dit te doen met een maatschappelijk werker erbij, omdat ik het best lastig vond om mijn verhaal te doen. Dit gesprek was erg teleurstellend, omdat mijn moeder alles wat ik zei heeft ontkend en gebagetalliseerd. Bovendien werd mijn verhaal niet gehoord en is het vooral een gesprek geweest over hoe 'ik het verleden met rust moest laten'.
Toen je moeder over haar verleden vertelde, was ze waarschijnlijk negatief over haar ouders en andere familieleden, en was er geen verwijt richting jullie, haar kinderen.
Als jij en je zus over jullie nare verleden vertellen, dan is dat hoogstwaarschijnlijk grotendeels wel een verwijt aan je ouders. Hoe zal dat voelen voor je moeder denk je? Had je echt verwacht dat zij zou zeggen 'je hebt gelijk, ik heb alles verkeerd gedaan'?
zondag 26 juli 2020 om 14:36
Dank je voor je reactie. Je vraag is zeer terecht, maar de andere kant zou zijn dat ik meewerk aan het in stand houden van een onechte relatie. Ik respecteer ook de wens om het verleden 'begraven' te laten, maar dingen aankaarten is niet altijd 'vervelend' lijkt me. Als het zou leiden tot meer begrip en betere afspraken of verwachtingen, dan zou er in een goede relatie wel ruimte voor moeten zijn. Bovendien vind ik dat ik op moet komen voor mezelf als ik zo'n botte aanname voor mijn kiezen krijg.viva-amber schreef: ↑26-07-2020 14:31Wanneer de relatie met je moeder alleen gebasseerd is op vervelende dingen tegen elkaar uitspreken: wat heeft het dan voor zin om die relatie verder te onderhouden?
anoniem_399884 wijzigde dit bericht op 26-07-2020 14:40
19.45% gewijzigd
zondag 26 juli 2020 om 14:39
Dank voor je reactie. Natuurlijk is het lastig om van je kinderen te horen dat zij pijn en verdriet hebben, maar je kunt allicht uitspreken dat je het vervelend vindt. Zij heeft echter in het gesprek alle schuld bij mijn vader en anderen neergelegd en is verzonken in een slachtofferrol. Bovendien vind ik het ontkennen van mijn herinneringen echt schadelijk.Marana schreef: ↑26-07-2020 14:36Toen je moeder over haar verleden vertelde, was ze waarschijnlijk negatief over haar ouders en andere familieleden, en was er geen verwijt richting jullie, haar kinderen.
Als jij en je zus over jullie nare verleden vertellen, dan is dat hoogstwaarschijnlijk grotendeels wel een verwijt aan je ouders. Hoe zal dat voelen voor je moeder denk je? Had je echt verwacht dat zij zou zeggen 'je hebt gelijk, ik heb alles verkeerd gedaan'?
zondag 26 juli 2020 om 14:42
Je hoeft de relatie niet in stand te houden: dat staat er niet.
Je wil dat je moeder veranderd, maar je hebt niet de invloed om haar te veranderen.
Je kunt haar accepteren zoals zij is of loslaten.
Daarnaast heb je zelf te verwerken dat de relatie met je moeder niet hetgeen gaat worden wat jij graag had gewild.
Je wil dat je moeder veranderd, maar je hebt niet de invloed om haar te veranderen.
Je kunt haar accepteren zoals zij is of loslaten.
Daarnaast heb je zelf te verwerken dat de relatie met je moeder niet hetgeen gaat worden wat jij graag had gewild.
This user may use sarcasm and cynicism in a way you are not accustomed to. You might suffer severe mental damage.
zondag 26 juli 2020 om 14:43
Kappeyne_A schreef: ↑26-07-2020 14:39Dank voor je reactie. Natuurlijk is het lastig om van je kinderen te horen dat zij pijn en verdriet hebben, maar je kunt allicht uitspreken dat je het vervelend vindt. Zij heeft echter in het gesprek alle schuld bij mijn vader en anderen neergelegd en is verzonken in een slachtofferrol. Bovendien vind ik het ontkennen van mijn herinneringen echt schadelijk.
Waarom ga je dan nog met haar om?
Je bent volwassen en vrij om je eigen keuzes te maken.
This user may use sarcasm and cynicism in a way you are not accustomed to. You might suffer severe mental damage.
zondag 26 juli 2020 om 14:45
Kappeyne_A schreef: ↑26-07-2020 14:39Dank voor je reactie. Natuurlijk is het lastig om van je kinderen te horen dat zij pijn en verdriet hebben, maar je kunt allicht uitspreken dat je het vervelend vindt. Zij heeft echter in het gesprek alle schuld bij mijn vader en anderen neergelegd en is verzonken in een slachtofferrol. Bovendien vind ik het ontkennen van mijn herinneringen echt schadelijk.
Zij kijkt gewoon anders terug op jullie jeugd dan jij. Ik denk dat jij in haar ogen in een slachtofferrol zit.
Jij verwacht echt teveel als jij denkt dat je iemand die jij van alles verwijt zo zal reageren.
Er is nooit 1 waarheid. Andere mensen hebben een andere waarheid. Jij wil dat jouw moeder jouw waarheid accepteert, jouw moeder wil juist dat jij haar waarheid accepteert. Jullie geven elkaar niet de ruimte hierin.
Jij doet waarschijnlijk hetzelfde als je moeder. De schuld bij anderen leggen, jezelf het slachtoffer voelen, je onbegrepen voelen hierover, en begrip van anderen eisen.
zondag 26 juli 2020 om 14:45
viva-amber schreef: ↑26-07-2020 14:42Je hoeft de relatie niet in stand te houden: dat staat er niet.
Je wil dat je moeder veranderd, maar je hebt niet de invloed om haar te veranderen.
Je kunt haar accepteren zoals zij is of loslaten.
Daarnaast heb je zelf te verwerken dat de relatie met je moeder niet hetgeen gaat worden wat jij graag had gewild.
Dit. Goed gezegd.
zondag 26 juli 2020 om 14:51
Jouw herinneringen zijn de hare niet. Het kan oprecht zijn dat ze niets herkenbaar ziet in wat je zei. De kunst is natuurlijk dat ze kan accepteren wat jouw herinneringen zijn, en dat ze niet gaat proberen er iets anders van te maken. Dat is best moeilijk, en misschien onmogelijk voor haar. De kans bestaat dat je je dus nooit gehoord gaat voelen.Kappeyne_A schreef: ↑26-07-2020 14:39Dank voor je reactie. Natuurlijk is het lastig om van je kinderen te horen dat zij pijn en verdriet hebben, maar je kunt allicht uitspreken dat je het vervelend vindt. Zij heeft echter in het gesprek alle schuld bij mijn vader en anderen neergelegd en is verzonken in een slachtofferrol. Bovendien vind ik het ontkennen van mijn herinneringen echt schadelijk.
Ik heb de keuze gemaakt destijds om het thuis alleen maar over ditjes en datjes te hebben, en had ook niet zoveel contact. Het ophalen van dingen van vroeger leidde tot ruzie en daar had ik geen zin in.
Maar dat is voor iedereen persoonlijk.. wil je contact, en zo ja, hoeveel en hoe vul je dat contact in..dat is aan jou.
Sterkte..
zondag 26 juli 2020 om 14:51
zondag 26 juli 2020 om 15:30
Ik zie mijn ouders als mensen die zichzelf net kunnen redden en er niet veel bij kunnen hebben.
Mijn moeder presteert het zelfs om openlijk jaloers te zijn.
Wat mij wel het besef geeft dat ik ondanks alles toch op hun schouders sta, en daarom bepaalde zaken heb bereikt. Dat zij van heel ver komen en het dus voor anderen een piepklein opstapje lijkt, zegt niet veel over hoe zwaar het voor HEN was.
Zij hebben toch op hun manier een bepaalde circel doorbroken.
Jouw moeder doet ook haar best, en van wat zij jou voortleeft leer je ook weer, ook de negatieve zaken.
Soms zijn dat de kaarten die voor jou geschud zijn, hard gezegd.
Mijn moeder presteert het zelfs om openlijk jaloers te zijn.
Wat mij wel het besef geeft dat ik ondanks alles toch op hun schouders sta, en daarom bepaalde zaken heb bereikt. Dat zij van heel ver komen en het dus voor anderen een piepklein opstapje lijkt, zegt niet veel over hoe zwaar het voor HEN was.
Zij hebben toch op hun manier een bepaalde circel doorbroken.
Jouw moeder doet ook haar best, en van wat zij jou voortleeft leer je ook weer, ook de negatieve zaken.
Soms zijn dat de kaarten die voor jou geschud zijn, hard gezegd.
zondag 26 juli 2020 om 15:38
Er zijn meerdere opties.
Ik haal de meeste rust uit conflict mijden en het houden bij koetjes en kalfjes. Zo hou ik contact met de familie. Niet al te vaak want het kost energie en levert weinig op. Maar breken is het me niet waard, dan zie ik mijn neefjes niet opgroeien en verliest mijn dochter ook haar familie.
Dat hele ‘confronteren omdat het ons verder helpt’, daar geloof ik niet zo in.
Als jullie elkaar zien en jij continu wordt uitgescholden of belachelijk gemaakt of wat dan ook, dan is het een ander verhaal. Maar als het gaat om ‘zolang het oppervlakkig blijft, is het best gezellig’, dan kies ik ervoor om het oppervlakkig te houden en een sporadische steek of opmerking te laten gaan.
Ik haal de meeste rust uit conflict mijden en het houden bij koetjes en kalfjes. Zo hou ik contact met de familie. Niet al te vaak want het kost energie en levert weinig op. Maar breken is het me niet waard, dan zie ik mijn neefjes niet opgroeien en verliest mijn dochter ook haar familie.
Dat hele ‘confronteren omdat het ons verder helpt’, daar geloof ik niet zo in.
Als jullie elkaar zien en jij continu wordt uitgescholden of belachelijk gemaakt of wat dan ook, dan is het een ander verhaal. Maar als het gaat om ‘zolang het oppervlakkig blijft, is het best gezellig’, dan kies ik ervoor om het oppervlakkig te houden en een sporadische steek of opmerking te laten gaan.
zondag 26 juli 2020 om 15:45
Maar dat omschrijft TO als nep gedrag.
To, ik heb sterk de indruk dat jouw eigen oordelen vooral de boel in de weg zitten. Je omschrijft jezelf als hulpeloos, je moeder moet veranderen en dat gaat niet gebeuren zoals je al hebt gemerkt krijg je alle kritiek op haar keihard terug omdat jij ook niet voldoet aan haar ideaalbeeld. Accepteren dat je over zaken van mening verschilt, dat volwassen genoeg bent om je eigen weg te gaan zonder haar goedkeuring, maar dat je toch een basis van beleefdheid hanteert omschrijf je als nep.
Heel veel volwassen kinderen gaan zo met hun ouders om. De acceptatie en goedkeuring van je ouders niet meer nodig hebben hoort ook bij het volwassen worden. Net zoals de acceptatie dat je over zaken van mening verschilt en dat je allebei jouw jeugd verschillende hebt ervaren.
Zij is niet verplicht om jouw mening over te nemen, net zoals jij niet verplicht bent om je leven in te delen naar haar maatstaven.
This user may use sarcasm and cynicism in a way you are not accustomed to. You might suffer severe mental damage.
zondag 26 juli 2020 om 17:31
Ik heb ooit ook een poging gedaan in zo’n gesprek met mijn moeder. Helaas dezelfde reactie als jij. Was de schuld van iedereen behalve haarzelf.
Na dat gesprek heb ik mij er bij neergelegd dat zij vast wel weet dat ze fouten heeft gemaakt, maar dat ze dit nooit zal erkennen. Kan ik niets aan veranderen.
Het makkelijkste is om te beseffen dat moeders niet altijd je dat kunnen geven wat je als kind nodig hebt. Het zijn ook maar mensen. Met hun eigen hang ups en minpunten.
Na dat gesprek heb ik mij er bij neergelegd dat zij vast wel weet dat ze fouten heeft gemaakt, maar dat ze dit nooit zal erkennen. Kan ik niets aan veranderen.
Het makkelijkste is om te beseffen dat moeders niet altijd je dat kunnen geven wat je als kind nodig hebt. Het zijn ook maar mensen. Met hun eigen hang ups en minpunten.
zondag 26 juli 2020 om 18:17
Ik ben het eens met de mensen die schrijven dat je je moeder niet kan veranderen, maar ik vind ook dat je je eigen grenzen goed moet bewaken. Je moeder heeft het verleden misschien anders dan jou ervaren, maar dat betekent niet dat jouw gevoel er niet mag zijn. En er zijn ook ouders die gebeurtenissen helemaal ontkennen, als dat het geval is, dan kan dat ook aan je zelfvertrouwen en zelfbeeld vreten. Dus let daar op.
Heb jij zelf het verleden al verwerkt en een plekje gegeven of zit je nog met opgekropte emoties hierover?
Heb jij zelf het verleden al verwerkt en een plekje gegeven of zit je nog met opgekropte emoties hierover?
zondag 26 juli 2020 om 18:28
Wat een mooie persoonlijke reactie. En wat een mooie manier om naar 'moeilijke' ouders te kijken. Ik kan me voorstellen dat het TO veel kan brengen als het haar lukt soms op deze manier de boel te bezien. Niet altijd makkelijk als je het idee hebt dat er af en toe op open wonden wordt gestompt, maar als het lukt heel waardevol.Het-groepje schreef: ↑26-07-2020 15:30Ik zie mijn ouders als mensen die zichzelf net kunnen redden en er niet veel bij kunnen hebben.
Mijn moeder presteert het zelfs om openlijk jaloers te zijn.
Wat mij wel het besef geeft dat ik ondanks alles toch op hun schouders sta, en daarom bepaalde zaken heb bereikt. Dat zij van heel ver komen en het dus voor anderen een piepklein opstapje lijkt, zegt niet veel over hoe zwaar het voor HEN was.
Zij hebben toch op hun manier een bepaalde circel doorbroken.
Jouw moeder doet ook haar best, en van wat zij jou voortleeft leer je ook weer, ook de negatieve zaken.
Soms zijn dat de kaarten die voor jou geschud zijn, hard gezegd.
zondag 26 juli 2020 om 18:33
ditKappeyne_A schreef: ↑26-07-2020 14:51. In ieder geval is duidelijk dat ik mijn eigen verwachtingen vooral bij moet stellen
maandag 27 juli 2020 om 10:04
Dank voor alle persoonlijke reacties! Als ik nu terugkijk naar de titel van mijn topic, dan zie ik een behoorlijk stuk emotie doorstralen en wellicht een stuk slachtofferrol. Ik heb er moeite mee om de situatie te accepteren en daar heeft mijn zelfbeeld inderdaad ook onder te lijden gehad. Het vervelende is dat dit links- of rechtsom altijd bij me zal blijven, ongeacht welke keuze ik maak. Ik wil er graag goed in worden om mijn grenzen op een luchtige manier aan te blijven geven en er hoog boven te staan als het over kinderen, werk of partners gaat. In het verleden heb ik de emoties naar binnen geduwd en mezelf vanallles aangedaan om ermee om te gaan. Later sloeg dat 180-graden de andere kant op en werd ik sneller boos of verdrietig in de openbaarheid van een huiskamer oid. Nu lijkt die wijzer steeds meer tot bedaren te komen en ik besef ook dat mijn moeder zelf vooral veel voor haar kiezen heeft gehad. Er zijn momenten dat ik denk dat ik alleen maar sterker kan worden van de situatie en dan zie ik het positief in, maar op sommige momenten word ik woest en weet ik niet waar ik met mijn gevoel naartoe moet. In ieder geval, kan ik er bij niemand in mijn familie mee terecht! Vriendinnen vragen er vaak naar, maar dan houd ik me best groot. Soms is het voor mij, en daar moeten jullie niet van schrikken, een fijn idee dat er ooit een dag komt dat mijn moeder er niet meer is en mij niet meer van achter in de nek kan vliegen om iets lelijks in mijn oor te fluisteren. Ik wens haar een hoop vriendinnen en ik hoop dat ze langzaam wat demonen kan vrijlaten.
woensdag 29 juli 2020 om 06:54
Familie dynamiek is heel ingewikkeld.
Ik verwacht van mijn ouders niks, verwachting loos erin staan doet me goed. Goedkeuring heb ik niet nodig ik ben volwassen en integer. Hun mening over mijn keuzes in mijn leven hoor ik maar leg het naast me neer. Ouders hebben vaak een beeld van wat hun her beste vinden voor hun kind. Ik voldoe daar niet aan. Was jong toen ik een kind kreeg nooit getrouwd geen relatie niet de uni gedaan. Maakt mij niet minder. Ik volg me passie en ben blij met mezelf. Ja soms wil meer begrip en empathie of liefde en steun.
Jij zegt ik ben bij een politieke partij. Je familie vult zelf in welke? Ik begrijp dat niet zo goed. Hou je je op de vlakte? Als ik bij bv groen links ga dan mag iedereen het weten. Als ik bij pvv of fvd ga dan zullen ze raar staan te kijken is ook niks voor mij maar past ook niet bij mijn familie.
Jammer dat praten niet goed lukt binnen jou familie. Ik ben als kind uit huis geplaatst. Word nooit over gepraat. Vind ik dat jammer? Ja. Hun tekortkomingen worden ze niet graag aan herinnerd.
Ik denk ook weer zo als ze overlijden dan ben ik er niet kapot van. Voor mijn dochter zijn ze niet een actieve opa en oma maar als mijn broertjes en zusje kinderen krijgen willen ze dat wel.
Wat blokkeert jou in contacten met hun? Ik heb bv therapie gehad mbt mijn ouders en hun starheid. Pmt dat hielp me. Beter leren mentaliseren ook. Zij veranderen niet ik wel. Hun verlies mijn winst. Ik vind ze er niet minder om. Iedereen heeft beperkingen.
Fijn dat je je moeder de kans gaf haar dingen te delen. Jammer dat het geen opening ga om jou dingen te delen.
Ik doe bij mijn dochter alles anders dan mijn ouders bij mij deden. Later zal me dochter daar ook wel wat van vinden positief en negatief. De opvoeding die ik wil geven hoeft niet perse te passen bij het karakter van me kind. Is gebaseerd op mijn normen en waarden en moraal. Wat ik belangrijk om mee te geven. Mag hopen dat ik haar er niet mee schaad. Opvoeding is erg ingewikkeld soms. Op iets mogen terugkomen valt niet bij iedereen goed(Fouten toegeven e.d)
Nu anno 2020 vinden we dat alles bespreekbaar is. Wie bepaald dat? Soms is draagvlak (creëren) voor wat je wil bespreekbaar maken belangrijk. Wat de boodschap is. Soms komt een metafoor beter aan dan een emotioneel verhaal. Afstemming en gespreksvaardigheden daarvoor ontwikkelen kunnen erg goed helpen. Al heeft het bij sommige mensen geen zin.
Gelukkig heb jij je zus.
Ik verwacht van mijn ouders niks, verwachting loos erin staan doet me goed. Goedkeuring heb ik niet nodig ik ben volwassen en integer. Hun mening over mijn keuzes in mijn leven hoor ik maar leg het naast me neer. Ouders hebben vaak een beeld van wat hun her beste vinden voor hun kind. Ik voldoe daar niet aan. Was jong toen ik een kind kreeg nooit getrouwd geen relatie niet de uni gedaan. Maakt mij niet minder. Ik volg me passie en ben blij met mezelf. Ja soms wil meer begrip en empathie of liefde en steun.
Jij zegt ik ben bij een politieke partij. Je familie vult zelf in welke? Ik begrijp dat niet zo goed. Hou je je op de vlakte? Als ik bij bv groen links ga dan mag iedereen het weten. Als ik bij pvv of fvd ga dan zullen ze raar staan te kijken is ook niks voor mij maar past ook niet bij mijn familie.
Jammer dat praten niet goed lukt binnen jou familie. Ik ben als kind uit huis geplaatst. Word nooit over gepraat. Vind ik dat jammer? Ja. Hun tekortkomingen worden ze niet graag aan herinnerd.
Ik denk ook weer zo als ze overlijden dan ben ik er niet kapot van. Voor mijn dochter zijn ze niet een actieve opa en oma maar als mijn broertjes en zusje kinderen krijgen willen ze dat wel.
Wat blokkeert jou in contacten met hun? Ik heb bv therapie gehad mbt mijn ouders en hun starheid. Pmt dat hielp me. Beter leren mentaliseren ook. Zij veranderen niet ik wel. Hun verlies mijn winst. Ik vind ze er niet minder om. Iedereen heeft beperkingen.
Fijn dat je je moeder de kans gaf haar dingen te delen. Jammer dat het geen opening ga om jou dingen te delen.
Ik doe bij mijn dochter alles anders dan mijn ouders bij mij deden. Later zal me dochter daar ook wel wat van vinden positief en negatief. De opvoeding die ik wil geven hoeft niet perse te passen bij het karakter van me kind. Is gebaseerd op mijn normen en waarden en moraal. Wat ik belangrijk om mee te geven. Mag hopen dat ik haar er niet mee schaad. Opvoeding is erg ingewikkeld soms. Op iets mogen terugkomen valt niet bij iedereen goed(Fouten toegeven e.d)
Nu anno 2020 vinden we dat alles bespreekbaar is. Wie bepaald dat? Soms is draagvlak (creëren) voor wat je wil bespreekbaar maken belangrijk. Wat de boodschap is. Soms komt een metafoor beter aan dan een emotioneel verhaal. Afstemming en gespreksvaardigheden daarvoor ontwikkelen kunnen erg goed helpen. Al heeft het bij sommige mensen geen zin.
Gelukkig heb jij je zus.
woensdag 29 juli 2020 om 08:01
Het minste wat je als moeder kan doen is begrip tonen voor de pijn van je kind en proberen naar jezelf en je eigen aandeel te kijken. Het lijkt wel alsof je bedoelt dat het TO’s eigen schuld is allemaa, en je de pijn van TO nu ook ontkentl? Of doet alsof moeder geen rol heeft in de pijn? TO is toch ook slachtoffer van haar opvoeding of niet soms? Moeder heeft TO opgevoed, en niet andersom. Als opvoeder heb je verantwoordelijkheid voor het welzijn van je kind. Als er dingen zijn misgegaan dan zou het mooi zijn als je kan luisteren naar je kind. Dat niet kunnen is al veelzeggend. Het enige wat TO wil is begrip, en gezien en gehoord worden.Marana schreef: ↑26-07-2020 14:45Zij kijkt gewoon anders terug op jullie jeugd dan jij. Ik denk dat jij in haar ogen in een slachtofferrol zit.
Jij verwacht echt teveel als jij denkt dat je iemand die jij van alles verwijt zo zal reageren.
Er is nooit 1 waarheid. Andere mensen hebben een andere waarheid. Jij wil dat jouw moeder jouw waarheid accepteert, jouw moeder wil juist dat jij haar waarheid accepteert. Jullie geven elkaar niet de ruimte hierin.
Jij doet waarschijnlijk hetzelfde als je moeder. De schuld bij anderen leggen, jezelf het slachtoffer voelen, je onbegrepen voelen hierover, en begrip van anderen eisen.
TO het is heel pijnlijk, maar je moeder is niet in staat tot zelfreflectie en om jouw kant van het verhaal te horen. Dat is heel lastig en geeft voor jou veel pijn. Ik denk dus dat het niet gaat helpen om dit allemaal met haar te bespreken, dat kan ze niet aan en is te pijnlijk voor haar. Ze zal alleen in de verdediging gaan en ontkennen, wil niet kijken naar haar eigen gebreken. Want natuurlijk heeft haar eigen verleden doorgewerkt in hoe ze met jullie omgaat. Het is belangrijk dat jij je eigen verleden zonder haar hulp verwerkt! Jouw eigen pijn en verdriet onder ogen ziet en jezelf toestaat te rouwen om wat je gemist hebt. Want dat heb je overduidelijk nog niet gedaan anders zat het je niet zo hoog. Misschien naar een andere therapeut of andere therapie gaan volgen? Werkt de therapie wel die je nu volgt?
Afstand nemen van de mensen die schadelijk voor jou zijn is ook belangrijk denk ik.
