Dringend advies nodig

Lieve medeforummers,

Gisterenavond had ik een gesprek met de man (W.) waarmee ik al zes maanden ''bezig ben'', in de hoop dat het wat meer wordt.

Ik zal de situatie in het kort beschrijven: hij is 32, ik 25. Vanaf het begin heeft hij het heel veel over zijn ex-vriendin gehad (zij hadden 9 jaar een relatie, die strandde omdat zij was vreemdgegaan), in het begin vond ik dit niet erg maar op een gegeven moment begon het mij op te vallen dat ik erg intieme details te horen kreeg en dat er veel vergelijking werd gemaakt tussen haar en mij. Hij ziet haar nog omdat zij samen een aantal knaagdieren hadden en wanneer zij op vakantie is zorgt hij voor het huis en de dieren. Ze wonen sinds hun breuk, ruim 3 jaar geleden, niet meer samen.

Belangrijk detail is dat hij in zijn begin twintiger jaren pas in Nederland woont, alle banden met zijn familie (Zuid-Amerika) heeft hij verbroken.

Op de eerste date zei hij dat ik niet in zijn mobiel mocht kijken, omdat er nog foto's van/met haar in stonden. Prima, dacht ik. Sowieso heb ik niet de behoefte iemand zijn telefoon te neuzen. Totdat hij zei dat hij haar wel wil blijven zien, als vrienden, maar dat zij er niet op zit te wachten om mij te ontmoeten en dat hij dat eigenlijk wel snapt.

Totdat we een keer naar de film gingen en haar tegenkwamen. Ze keek me amper aan, ik schudde haar netjes de hand. Het is immers de dame waarmee hij 9 jaar mee samen is geweest. Prima, ik had mijn beste kant laten zien.

Ondertussen maakte dit mij best onzeker, maar ik zette het opzij: ik gaf écht om W. en wilde niet dat zijn ex iets in de weg zou zitten. Hij heeft een moeilijk verleden, had nooit stabiliteit gekend, hier kon hij niets aan doen. Wellicht naïef, bedenk ik me nu naderhand.

Echter... Na een aantal maanden wat strubbelingen, W. was vier keer langs geweest bij haar - iets wat hij telkens naderhand pas vertelde. Dit vond ik niet tof. Dit gaf ik aan, en hij zei dat hij écht afscheid van haar aan het nemen was - mentaal. Hij was naar eigen zeggen op 80/90% om de banden af te kappen. Wederom ging ik ermee in.

Totdat ik haar vorige week tegenkwam in de stad, ik liep langs haar en zei gedag. Ze keek me aan maar zei niets terug. Naderhand zei W. dat hij het bizar vond dat ik haar had aangesproken en dat hij bang was dat hij haar zou bellen om verhaal te vragen, waarom ik haar überhaupt begroette en de confrontatie opzicht. Confrontatie? Pardon? Ik was alleen maar netjes. Als hij dan toch contact met haar wilde behouden, dan zou ik haar best beter willen leren kennen.

Echter, het feit dat zij hem om zoiets om verhaal zou kunnen vragen, brak echt mijn klomp. Daarnaast zei hij dat onze relatie een stuk makkelijker was geweest als zij niet in de buurt had gewoond. Naar zijn eigen zeggen heeft hij een loyaliteitsprobleem en had hij haar beloofd haar nooit te confronteren met een nieuwe vriendin. Andersom heeft zij sindsdien al enkele relaties gehad en nooit rekening gehouden met hem.

Het maakte mij erg verdrietig en onzeker. Dit had ik nog nooit meegemaakt, ik begreep en begrijp het gewoon niet.

De enige keer dat ik echt aangaf dat ik het niet trok (1,5 mnd geleden), verwijderde hij mij van al zijn social media en blokkeerde hij mij op Instagram. Hij volgde zijn ex nog wel. Ik wist niet wat er gebeurde, maar toen ik keek en ik zag dat hij alle foto's had geliked van haar, brak ik compleet. Uiteraard niet in zijn bijzijn of weten. Maar man, was mijn onheilspellende en onderdrukte onderbuikgevoel dan tóch waar? Een week later zocht hij contact op en zei dat hij mij had geblokkeerd omdat hij mij niet verder wilde kwetsen. Hij wilde mij niet kwijt, zei hij.

Het afgelopen halfjaar, telkens deze gebeurtenissen en vervolgens de mooie woorden (''je bent de mooiste vrouw die ik ooit heb ontmoet en ik zal het mezelf nooit vergeven als ik jou kwijtraak'', ''ik ben nooit verliefd op haar geweest en vond haar nooit aantrekkelijk, iets wat ik bij jou wel heb!'', ''geef het de tijd...!'') , heeft mij opgebroken. Mentaal en fysiek. Ik ben van nature een rustig persoon en ben niet van de confrontaties, maar ik trek dit niet langer. Ik weet dat als ik afstand neem, hij terug zal blijven komen. Dit is al eerder gebeurd, maar er verandert niets. Ik heb het gevoel dat ik mezelf verlies en kwel als ik hier maar hoop in blijf houden. Het doet echt, maar dan ook écht ontzettend veel pijn.

Mijn vraag aan jullie is: Wat zouden jullie in mijn situatie doen?

(Verder schrijf ik dit niet om ook maar iemand in een kwaad daglicht te zetten, alleen om te vragen wat jullie in een soortgelijke situatie zouden doen.)

madamzonderm schreef: ↑

28-07-2020 19:57

Goed bezig! Blijf vooral schrijven hier als het helpt.

Dankjewel , dat zal ik zeker doen!

@aardbeitje8 O, wat lief - dankjewel! Ik ben inderdaad blij dat ik, mede door het laatste zetje van het forum, eindelijk heb ingezien hoe de vork in de steel zit. Moet wel toegeven dat het inderdaad écht een detox is, het doet heel veel met me, maar ik MOET hier doorheen. Uiteindelijk kom ik hier sterker uit en zal ik met meer eigenwaarde dichter op het pad van een echte stabiele man komen. Al heeft dat totaal geen haast.

Ik moest echt heel hard lachen om het smsje dat je zou sturen, hahaha. In mijn gedachten zijn ook al duizend reacties gepasseerd, maar elk schrijntje aandacht dat ik nu nog geef zorgt weer voor negatieve energie. Hoop echt dat hij niet voor mijn deur zal staan, gelukkig woon ik op vier hoog en weet ik wanneer er mensen langskomen. Bij een onbekende bel doe ik de portiekdeur gewoon niet open. Laat staan de deur van mijn appartement. Al denk ik niet dat hij het zal doen.

Ben echt heel erg benieuwd.

''Met elke week verder in vrijheid zal je je telkens beter voelen.'' geeft me echt heel veel kracht, dankjewel!

Sjaantje37 schreef: ↑

29-07-2020 19:39

Ik trapte er op mijn 45ste nog in. In het begin merkte ik weinig van zijn ongezonde relatie met zijn ex omdat zij in een relatie zat maar toen ging het ook al door tussen hen hoorde ik later van haar ex.

Toen ze vrijgezel werd was het hek van de dam, heb in die drie en half jaar veel shit van hun gepikt. Had op een gegeven moment de kracht om het uit te maken maar het was echt een verslaving waar ik een jaar nodig heb gehad om af te kicken.
Ik wist pas hoe onbelangrijk ik voor hem was toen hij gelijk nadat ik de relatie verbrak het bed in dook met een vriendin van mij tevens zijn ‘beste’ vriendin.

Ben echt blij dat ik van hem af ben en ben inmiddels alweer een anderhalf jaar gelukkig met mijn huidige vriend. Maar ook ik moest flink detoxen. Ik heb alle banden verbroken ook online.

Wat heftig! Hoe gaat het nu met je, ben je gelukkig? Zo'n ''man'' verdien je zeker niet hoor. Heeft hij jou nog lastig gevallen nadat je definitief een grens had getrokken? Dat is hetgeen waar ik nu nog bang voor ben. Niet dat ik zal reageren, maar wel vanwege de schok in het ''afkicken''.

Farizia schreef: ↑

29-07-2020 19:30

Dit gaat echt voorbij hoor. Op een bepaald moment kijk je terug en denk je damn what was I thinking.. zonder dat het een naar gevoel met zich meebrengt. Kwestie van tijd.

Ik kijk nu al zó uit naar dat moment...!!

Via een gemeenschappelijke vriend te horen gekregen dat hij zich blijkbaar “zorgen om mij maakt” en dat hij zich afvraagt waarom ik hem geblokkeerd heb. Hij probeerde van de week weer contact te zoeken (niet via Whatsapp) en kreeg een: “hoe gaat het nu met je?” binnen via de SMS.

Geen enkele reactie op mijn ik-neem-nu-afstand-berichtje gehad (hoeft ook niet, had ik ook niet verwacht). Maar toch van de zotte dat hij dan weer contact probeert te zoeken alsof ik het nooit gestuurd heb.

Afgelopen twee avonden met vriendinnen afgesproken en écht plezier gehad, keihard gelachen vanuit mijn tenen sinds hele lange tijd en even helemaal geen zorgen gehad. Uiteraard was dat het moment van het sms’je (alsof ze het voelen), die ik direct heb gedelete en nog een hele gezellige avond gehad verder. Voelde als een opluchting.

Zo, dat wilde ik even van me af schrijven.

Fijn weekend, lieve dames (en eventueel heren).