Relaties
alle pijlers
Ik zie de oplossing niet meer
dinsdag 18 augustus 2020 om 20:14
Hoi allemaal,
Ik ben al lange tijd een meelezer op het forum. Maar vandaag heb ik toch maar een account aangemaakt, want ik kom er even niet meer uit. Misschien weet iemand hier raad.
Ik ben een vrouw van midden 40, bijna 20 jaar getrouwd en 2 kinderen. Een van onze zoons is inmiddels op kamers voor zijn studie, de tweede zit in de onderbouw van de middelbare school. Verder heb ik een goede baan en op papier een mooi leven.
Maar zoals vaak is de werkelijkheid anders. Ik heb me de afgelopen jaren regelmatig ongelukkig gevoeld in mijn relatie. Mijn man is geen slecht mens, maar hij is wel lastig om de omgang en wordt snel boos. Dat leidt regelmatig tot problemen op zijn werk, bij zijn hobby en in vriendschappen. Op het eerste gezicht is het een vriendelijke, beleefde en charmante man tot je iets doet dat zijn ego schaadt. Op dat moment krijg je zijn boze kant te zien en dan is er even niet meer met hem te praten. Hij kan dan echt heel onredelijk zijn en alles dat je zegt is olie op het vuur.
Waarom ik dan gebleven ben? Ik denk om een combinatie van een aantal dingen. Mijn ouders zijn bij elkaar gebleven tot alle 4 de kinderen het huis uit waren. Zij wilden voorkomen dat we in een gebroken gezin opgroeiden. En dat wil ik ook. Een scheiding zou voor onze jongste zoon enorme gevolgen hebben. Maar er was ook altijd nog wel een balans tussen de goede en minder goede momenten. Want we konden samen genieten van het leven en waren tevreden met weinig.
Maar de laatste tijd gaat het niet meer. Het gedrag van mijn man is de laatste maanden totaal uit de hand gelopen. Hij is nu dagelijks boos, dagelijks aan het schreeuwen. Begint ook verwijten te maken naar zijn kinderen. Zegt bijvoorbeeld dat ze bepaalde dingen expres doen om hem te pesten. Hij gooit dingen naar mijn hoofd als hij kwaad is, roept zelfs dingen uit het raam van de auto naar onschuldige voorbijgangers als ze zich niet aan de regels houden. Hij onderbreekt me als ik iets aan iemand vertel, omdat ik naar zijn mening al veel te lang aan het woord ben met mijn getetter. En hij leeft totaal in zijn eigen wereld, toont helemaal geen interesse meer naar mij of zijn kinderen.
Ik merk de laatste weken dat ik het niet meer trek. Ik ben een introverte vrouw, houd van rust om me heen. En nu leef ik samen met een vulkaan. En ik maak me zorgen over mijn thuiswonende zoon, die zich steeds voorzichter gaat gedragen in zijn bijzijn. Ik kan met dit gedrag niet omgaan en wil dat ook mijn zoon niet aandoen. De gedachte aan weggaan speelt bijna continu door mijn hoofd. Maar ik ben ook bang dat er misschien een lichamelijke oorzaak is voor zijn gedrag. Hij voelt zich al een tijdje niet lekker, heeft allerlei vage klachten. Daar zijn we ook naar de huisarts voor geweest, maar die heeft niets gevonden. En daar gaat hij dus ook niet meer naar terug. Maar wat als er toch iets ernstigs aan de hand is? Dit gedrag heb ik echt niet eerder zo gezien. En tijdens zijn buien kijkt hij ook heel vreemd uit zijn ogen.
Ik weet eigenlijk niet wat ik wil met dit topic. Even mijn ei kwijt. En misschien heeft iemand een goede tip waar ik iets mee kan. Wat zouden jullie doen?
Ik ben al lange tijd een meelezer op het forum. Maar vandaag heb ik toch maar een account aangemaakt, want ik kom er even niet meer uit. Misschien weet iemand hier raad.
Ik ben een vrouw van midden 40, bijna 20 jaar getrouwd en 2 kinderen. Een van onze zoons is inmiddels op kamers voor zijn studie, de tweede zit in de onderbouw van de middelbare school. Verder heb ik een goede baan en op papier een mooi leven.
Maar zoals vaak is de werkelijkheid anders. Ik heb me de afgelopen jaren regelmatig ongelukkig gevoeld in mijn relatie. Mijn man is geen slecht mens, maar hij is wel lastig om de omgang en wordt snel boos. Dat leidt regelmatig tot problemen op zijn werk, bij zijn hobby en in vriendschappen. Op het eerste gezicht is het een vriendelijke, beleefde en charmante man tot je iets doet dat zijn ego schaadt. Op dat moment krijg je zijn boze kant te zien en dan is er even niet meer met hem te praten. Hij kan dan echt heel onredelijk zijn en alles dat je zegt is olie op het vuur.
Waarom ik dan gebleven ben? Ik denk om een combinatie van een aantal dingen. Mijn ouders zijn bij elkaar gebleven tot alle 4 de kinderen het huis uit waren. Zij wilden voorkomen dat we in een gebroken gezin opgroeiden. En dat wil ik ook. Een scheiding zou voor onze jongste zoon enorme gevolgen hebben. Maar er was ook altijd nog wel een balans tussen de goede en minder goede momenten. Want we konden samen genieten van het leven en waren tevreden met weinig.
Maar de laatste tijd gaat het niet meer. Het gedrag van mijn man is de laatste maanden totaal uit de hand gelopen. Hij is nu dagelijks boos, dagelijks aan het schreeuwen. Begint ook verwijten te maken naar zijn kinderen. Zegt bijvoorbeeld dat ze bepaalde dingen expres doen om hem te pesten. Hij gooit dingen naar mijn hoofd als hij kwaad is, roept zelfs dingen uit het raam van de auto naar onschuldige voorbijgangers als ze zich niet aan de regels houden. Hij onderbreekt me als ik iets aan iemand vertel, omdat ik naar zijn mening al veel te lang aan het woord ben met mijn getetter. En hij leeft totaal in zijn eigen wereld, toont helemaal geen interesse meer naar mij of zijn kinderen.
Ik merk de laatste weken dat ik het niet meer trek. Ik ben een introverte vrouw, houd van rust om me heen. En nu leef ik samen met een vulkaan. En ik maak me zorgen over mijn thuiswonende zoon, die zich steeds voorzichter gaat gedragen in zijn bijzijn. Ik kan met dit gedrag niet omgaan en wil dat ook mijn zoon niet aandoen. De gedachte aan weggaan speelt bijna continu door mijn hoofd. Maar ik ben ook bang dat er misschien een lichamelijke oorzaak is voor zijn gedrag. Hij voelt zich al een tijdje niet lekker, heeft allerlei vage klachten. Daar zijn we ook naar de huisarts voor geweest, maar die heeft niets gevonden. En daar gaat hij dus ook niet meer naar terug. Maar wat als er toch iets ernstigs aan de hand is? Dit gedrag heb ik echt niet eerder zo gezien. En tijdens zijn buien kijkt hij ook heel vreemd uit zijn ogen.
Ik weet eigenlijk niet wat ik wil met dit topic. Even mijn ei kwijt. En misschien heeft iemand een goede tip waar ik iets mee kan. Wat zouden jullie doen?
woensdag 19 augustus 2020 om 01:10
Wat dan ook de oorzaak kan zijn van zijn gedrag, je situatie is zorgelijk.
vanwege je veiligheid en die van je thuiswonende zoon snap ik dat je denkt over weggaan en ik denk dat je voelt dat deze situatie nog veel verder uit de hand kan gaan lopen.
Dat risico wil je niet nemen, dus is er maar een oplossing over.
Betekend niet per se dat je je man niet kan ondersteunen bij het zich laten onderzoeken,
wie weet heeft het wel een lichamelijke oorzaak.
Maar ik zou dat doen vanuit een positie waarin jij en je zoon minder kwetsbaar en veiliger zijn.
vanwege je veiligheid en die van je thuiswonende zoon snap ik dat je denkt over weggaan en ik denk dat je voelt dat deze situatie nog veel verder uit de hand kan gaan lopen.
Dat risico wil je niet nemen, dus is er maar een oplossing over.
Betekend niet per se dat je je man niet kan ondersteunen bij het zich laten onderzoeken,
wie weet heeft het wel een lichamelijke oorzaak.
Maar ik zou dat doen vanuit een positie waarin jij en je zoon minder kwetsbaar en veiliger zijn.
woensdag 19 augustus 2020 om 13:15
Zou hij misschien overspannen kunnen zijn? Wat voor vage klachten heeft hij? Ik herken een aantal dingen wel bij iemand die hier vroeger ook last van heeft gehad, alleen dan in mindere mate. Verder eens met wat er gezegd wordt, de situatie moet veilig en leefbaar blijven en als dat op dit moment niet zo is zullen er toch (tijdelijk) dingen anders moeten. Aan jou om te bepalen wat deze dingen gaan zijn. Dan nog kan je je man helpen en steunen waar nodig en dat raad ik alleen maar aan als hij het toe laat, want stel je voor dat er inderdaad een oorzaak is en hij niet ‘gewoon een klootzak is’, zoals hier werd geopperd. Is er ruimte om met hem het gesprek aan te gaan over zijn gedrag? Sterkte!
woensdag 19 augustus 2020 om 13:19
Nou nee hoor. Jij stelt dat hij waarschijnlijk een ander heeft. Ik geef alleen aan uit eigen ervaring dat dit soort vreemd gedrag, bijvoorbeeld dat schreeuwen naar wildvreemde mensen, een heel andere oorzaak kan hebben.
Vind het nogal kort door de bocht om er meteen maar vanuit te gaan dat hij een ander heeft.
woensdag 19 augustus 2020 om 13:25
Er is al fysiek geweld. Hij gooit dingen naar haar hoofd. Dat vind ik behoorlijk fysiek, tenzij to dat figuurlijk bedoelde. Ik vat het in ieder geval letterlijk op.
To, het klinkt niet goed. Een behoorlijk heftige verandering in gedrag. Kun je met hem praten hierover? Beseft hij zelf dat dit extreem gedrag is?
Jezelf en je zoon in veiligheid brengen is de eerste prioriteit. Ook als dat betekent dat jullie vooralsnog niet bij elkaar kunnen zijn.
Hij zal een medische oorzaak moeten laten vaststellen danwel uitsluiten. Maar dat is aan hem zelf.
woensdag 19 augustus 2020 om 16:30
Amen. Daarnaast ziet jouw zoon nu dat dit patroon een mogelijkheid is: pa die zijn emoties niet kan beheersen en intimiderend en bepalend aanwezig is en ma die het pikt.
Als je de extremen eruit haalt is er nog steeds te veel over aan ongelijkwaardige elementen die hij straks zelf als standaard ziet.
woensdag 19 augustus 2020 om 16:41
het maakt niet uit wat de oorzaak is, als je maar regelt dat je niet meer de gevolgen over jou en je zoons heen laat gaan
hij mag ophoepelen en zelf gaan uitzoeken wat er mis is, dat is niet gemeen hoor... dat is gewoon zorgen voor jezelf
wordt hij dan boos, tuurlijk, maar goed dat is toch al een gegeven.
zorg dus voor back-up in de vorm van een vriendin of familielid die stevig in de schoenen staat
hij mag ophoepelen en zelf gaan uitzoeken wat er mis is, dat is niet gemeen hoor... dat is gewoon zorgen voor jezelf
wordt hij dan boos, tuurlijk, maar goed dat is toch al een gegeven.
zorg dus voor back-up in de vorm van een vriendin of familielid die stevig in de schoenen staat
Lorem Ipsum
woensdag 19 augustus 2020 om 22:43
Bedankt voor al jullie reacties. Ik reageer wat laat, omdat er gisteravond helemaal geen reacties kwamen. Dacht eigenlijk dat er iets mis was gegaan bij het plaatsen...
Ik merk dat ik heel erg op 2 gedachten hink en dat jullie precies vanuit die gedachten reageren. Voor mij is duidelijk dat ik deze situatie niet kan blijven volhouden. En dat deze buien voor mijn zoon schadelijk zijn. Maar ik ben ook echt bang dat er iets mis is met zijn gezondheid en dat hij zonder mijn aanwezigheid helemaal niet meer naar een arts zal gaan. Hij is namelijk erg bang voor dat soort dingen. Het is al heel wat dat hij zich recent heeft laten onderzoeken en dat was bij mij ook wel een teken dat hij zich ook zorgen maakt over zijn gezondheid.
De vage klachten die hij heeft zijn enorm zweten, weinig eetlust en toch een opgezette buik met veel lucht erin, vermoeidheid en hij ziet erg bleek. En dan die gekke buien. Hij kan van heel lief op het ene moment naar heel boos op het volgende moment gaan. En dat herken ik niet van vroeger, want toen wist ik precies welke situaties reacties zouden bovenhalen. Maar nu is hij zo onvoorspelbaar geworden. Maar de huisarts heeft wat onderzoekjes gedaan en geen echt gekke dingen gevonden. Hij gaf hem als advies om wat gezonder te gaan leven in verband met zijn leeftijd (50+). Tja, en wat dan... En sindsdien eindigt elk gesprek over de situatie in uitspraken van hem dat het wel goed komt als hij een tijdje gezond leeft.
Ik lees hier ook verhalen van vrouwen die zelf of via vrienden ervaring hebben met dit soort situaties. En ik vraag me af: wanneer moet je de grens trekken? En als er wel meer aan de hand is, hoe kun je dat dan achterhalen?
Overigens is er tot op heden nooit fysiek geweld geweest en ik ben daar ook nu nog nooit bang voor geweest. Als dat 1 keer voorkomt, dan is dat voor mij direct reden om te vertrekken...
Ik merk dat ik heel erg op 2 gedachten hink en dat jullie precies vanuit die gedachten reageren. Voor mij is duidelijk dat ik deze situatie niet kan blijven volhouden. En dat deze buien voor mijn zoon schadelijk zijn. Maar ik ben ook echt bang dat er iets mis is met zijn gezondheid en dat hij zonder mijn aanwezigheid helemaal niet meer naar een arts zal gaan. Hij is namelijk erg bang voor dat soort dingen. Het is al heel wat dat hij zich recent heeft laten onderzoeken en dat was bij mij ook wel een teken dat hij zich ook zorgen maakt over zijn gezondheid.
De vage klachten die hij heeft zijn enorm zweten, weinig eetlust en toch een opgezette buik met veel lucht erin, vermoeidheid en hij ziet erg bleek. En dan die gekke buien. Hij kan van heel lief op het ene moment naar heel boos op het volgende moment gaan. En dat herken ik niet van vroeger, want toen wist ik precies welke situaties reacties zouden bovenhalen. Maar nu is hij zo onvoorspelbaar geworden. Maar de huisarts heeft wat onderzoekjes gedaan en geen echt gekke dingen gevonden. Hij gaf hem als advies om wat gezonder te gaan leven in verband met zijn leeftijd (50+). Tja, en wat dan... En sindsdien eindigt elk gesprek over de situatie in uitspraken van hem dat het wel goed komt als hij een tijdje gezond leeft.
Ik lees hier ook verhalen van vrouwen die zelf of via vrienden ervaring hebben met dit soort situaties. En ik vraag me af: wanneer moet je de grens trekken? En als er wel meer aan de hand is, hoe kun je dat dan achterhalen?
Overigens is er tot op heden nooit fysiek geweld geweest en ik ben daar ook nu nog nooit bang voor geweest. Als dat 1 keer voorkomt, dan is dat voor mij direct reden om te vertrekken...
woensdag 19 augustus 2020 om 22:51
De grens is wanneer je kind hieronder lijdt.
Hij gaat zijn levensstijl niet veranderen zolang jij hem blijft faciliteren.
Zeg hem dat hij (tijdelijk) woonruimte gaat zoeken omdat met zijn gedrag niet meer te leven valt en dat hij zelf maar gaat uitzoeken wat hij wil. En direct doorzetten hierin.
En dan zoveel als mogelijk loslaten.
Je kunt dit je kind niet aandoen. Onderneem actie.
Hij gaat zijn levensstijl niet veranderen zolang jij hem blijft faciliteren.
Zeg hem dat hij (tijdelijk) woonruimte gaat zoeken omdat met zijn gedrag niet meer te leven valt en dat hij zelf maar gaat uitzoeken wat hij wil. En direct doorzetten hierin.
En dan zoveel als mogelijk loslaten.
Je kunt dit je kind niet aandoen. Onderneem actie.
woensdag 19 augustus 2020 om 22:59
Waarom maak je je druk om zijn gezondheid? Een buik vol lucht en zweten zorgen niet voor onmogelijke reacties in huis. Een hersentumor, ja, daarbij kan er gedragsverandering zijn.
Wat zegt hij zelf van zijn gedrag als je hem erop aanspreekt?
Als hij schreeuwt naar vreemden vanuit de auto?
Hij gooit boos dingen naar je? Dat is nogal wat! Stel dat hij net een hamer in zijn hand heeft?
Je hebt dit topic geopend omdat hij te ver gaat al langere tijd. Je kind lijdt, jij ook.
Eris nogal wat gaande.
Zijn gezondheid, zijn verantwoordelijkheid. Het is een volwassen kerel.
Wat zegt hij zelf over zijn continue boosheid?
Wat zegt hij zelf van zijn gedrag als je hem erop aanspreekt?
Als hij schreeuwt naar vreemden vanuit de auto?
Hij gooit boos dingen naar je? Dat is nogal wat! Stel dat hij net een hamer in zijn hand heeft?
Je hebt dit topic geopend omdat hij te ver gaat al langere tijd. Je kind lijdt, jij ook.
Eris nogal wat gaande.
Zijn gezondheid, zijn verantwoordelijkheid. Het is een volwassen kerel.
Wat zegt hij zelf over zijn continue boosheid?
woensdag 19 augustus 2020 om 23:18
Hij zegt zelf weinig over zijn boosheid. In het moment van de woede is er geen gesprek mogelijk. Naderhand valt hij vaak even stil en gaat hij uitleg geven over zijn standpunt en de reden van zijn uitbarsting. Vaak kan ik die uitleg niet goed volgen. Dan ziet hij dingen in het gedrag van anderen die ik er nooit in zou zien.
Ik snap heel goed wat jullie zeggen, maar het is wel gek dat die fysieke klachten gelijk zijn gekomen met zijn mentale veranderingen. Wat als er wel een lichamelijke reden is? Ik heb zelf gedacht aan zo'n volledige bodyscan, maar ik geloof dat dat ook niet erg betrouwbaar is. En zonde van het geld, als blijkt dat mijn man inderdaad gewoon een naar mens is (geworden)...
Kun je ook alleen met bijvoorbeeld een relatietherapeut gaan praten?
Ik snap heel goed wat jullie zeggen, maar het is wel gek dat die fysieke klachten gelijk zijn gekomen met zijn mentale veranderingen. Wat als er wel een lichamelijke reden is? Ik heb zelf gedacht aan zo'n volledige bodyscan, maar ik geloof dat dat ook niet erg betrouwbaar is. En zonde van het geld, als blijkt dat mijn man inderdaad gewoon een naar mens is (geworden)...
Kun je ook alleen met bijvoorbeeld een relatietherapeut gaan praten?
woensdag 19 augustus 2020 om 23:18
Hoe bedoel je het naar je hoofd gooien dan?chimera78 schreef: ↑19-08-2020 22:43Maar ik ben ook echt bang dat er iets mis is met zijn gezondheid en dat hij zonder mijn aanwezigheid helemaal niet meer naar een arts zal gaan.
Dit is je excuus om in een situatie te blijven ook al weet je dat die bedreigend is voor de ontwikkeling van je kind.
Stop met die smoesjes en kies voor degene die je het hardst nodig heeft: je kind. Je man kan voor zichzelf zorgen, wil hij geen zorg dan maar niet.
De vage klachten ...Hij kan van heel lief op het ene moment naar heel boos op het volgende moment gaan. En dat herken ik niet van vroeger, want toen wist ik precies welke situaties reacties zouden bovenhalen. Maar nu is hij zo onvoorspelbaar geworden.
Flippen is geen vage klacht. Heel lief naar heel boos is niet normaal. Dat jij vroeger wist hoe je hem moest benaderen wil niet zeggen dat het vroeger gezond was. Sorry
Maar de huisarts heeft wat onderzoekjes gedaan en geen echt gekke dingen gevonden. Hij gaf hem als advies om wat gezonder te gaan leven in verband met zijn leeftijd (50+). Tja, en wat dan... En sindsdien eindigt elk gesprek over de situatie in uitspraken van hem dat het wel goed komt als hij een tijdje gezond leeft.
Overigens is er tot op heden nooit fysiek geweld geweest en ik ben daar ook nu nog nooit bang voor geweest. Als dat 1 keer voorkomt, dan is dat voor mij direct reden om te vertrekken...
Dat is fysiek.
..
woensdag 19 augustus 2020 om 23:31
Nee relatietherapie doe je samen. Heb ik ook gedaan met mijn bijna ex nu vanwege zijn woede uitbarstingen. Het heeft ons geen oplossing gebracht. Hij is nu al heel lang niet meer zo woedend geworden, maar er is echt iets kapot gegaan. Mijn bijna ex zag wel in dat hij te boos kan worden. Tuurlijk is er altijd een reden om boos te zijn, maar er is altijd een betere reden om iets zonder boosheid te bespreken. Boosheid brengt niks.
woensdag 19 augustus 2020 om 23:41
Je hoeft niet meteen te scheiden, maar afstand nemen lijkt me geen overbodige luxe. Je denkt lang: wat doe ik mijn kind aan als ik wegga? Maar je bent te laat als je denkt: wat doe ik mijn kind eigenlijk aan als ik níet wegga?
En vervolgens de medische molen in. Je kunt je man daar best mee ondersteunen maar hij zal het zelf ook moeten willen. Verder gaan dan die huisarts dit klinkt niet als 'gezonder leven en alles is in orde'
En als hij niet geholpen wil worden, dan heb je een heel andere discussie.
Sterkte in ieder geval, dit klinkt niet fijn! Vergeet ook jezelf niet, juist nu hebben je kinderen je nodig, je moet zelf ook overeind blijven.
En vervolgens de medische molen in. Je kunt je man daar best mee ondersteunen maar hij zal het zelf ook moeten willen. Verder gaan dan die huisarts dit klinkt niet als 'gezonder leven en alles is in orde'
En als hij niet geholpen wil worden, dan heb je een heel andere discussie.
Sterkte in ieder geval, dit klinkt niet fijn! Vergeet ook jezelf niet, juist nu hebben je kinderen je nodig, je moet zelf ook overeind blijven.
donderdag 20 augustus 2020 om 00:00
Je kan natuurlijk nog een keer langs de huisarts gaan en je zorgen uiten zonder je man erbij, maar zolang jouw man niet mee wilt werken aan een eventueel onderzoek kun jij niks. En ondertussen gaat het gewoon door. Ik spreek als kind van ouders die ook 'voor de kinderen' bij elkaar bleven: ga uit elkaar. Alsjeblieft. Het doet echt meer schade om in deze situatie fysiek bij elkaar te zijn. Al vind je scheiden misschien een stap te ver omdat het mogelijk medisch kan zijn: zorg dat je niet bij hem in de buurt bent en vooral dat je kind dat ook niet is.
donderdag 20 augustus 2020 om 00:39
Wat een nare situatie voor jullie allemaal. Tenminste, ik neem aan dat je man ook liever een leuke man zou zijn. Je zegt dat je twee gedachten hebt: weggaan en "hij kan er niets aan doen want er is wat anders aan de hand". Eigenlijk heb je daar je antwoord al: je wil je man terug zoals hij was. En die man is er niet meer. Zelfs als er een achterliggende oorzaak is (hersentumor, dementie, burnout) dan is het niet zomaar weg. En jij kan er niet meer tegen.
Ik snap dat je ook voor je man wil zorgen. En er voor hem wilt zijn. En dat je het wil oplossen. Ik denk dat je het niet zomaar kan oplossen. Voor dit soort dingen is er geen quick fix.
Zorg goed voor jezelf en je zoon. Dat komt eerst. En zodra je dat hebt gedaan, kan je voor je man zorgen, als hij het tenminste toelaat.
Je bent verantwoordelijk voor je eigen leven. En je man ook.
Ik snap dat je ook voor je man wil zorgen. En er voor hem wilt zijn. En dat je het wil oplossen. Ik denk dat je het niet zomaar kan oplossen. Voor dit soort dingen is er geen quick fix.
Zorg goed voor jezelf en je zoon. Dat komt eerst. En zodra je dat hebt gedaan, kan je voor je man zorgen, als hij het tenminste toelaat.
Je bent verantwoordelijk voor je eigen leven. En je man ook.
donderdag 20 augustus 2020 om 15:40
Ik zou ook allereerst mijn kind en dan mezelf in veiligheid brengen maar ik zou ook eisen dat hij terug zou gaan naar de huisarts en deze evt een neuroloog in laten schakelen.
Mijn man heeft een hersentumor en hij heeft ook wisselende stemmingen. Gelukkig niet zo heftig als jouw man maar ik zit op een pagina op FB van partners van mensen met een hersentumor en het gedrag van jouw man lijkt erop.
Heel erg boos worden om niets, schreeuwen, niks is hun schuld maar het is altijd de schuld van een ander. Ineens willen ze scheiden, want de partner is veranderd en niet zijzelf en ga zo nog maar even door. Allemaal heel heftig.
En nogmaals, ik zeg niet dat het een hersentumor is, misschien is hij wel gewoon een klootzak of heeft hij een burn-out of wat dan ook.
Maar de veiligheid van je kind en jezelf staan voorop!
Mijn man heeft een hersentumor en hij heeft ook wisselende stemmingen. Gelukkig niet zo heftig als jouw man maar ik zit op een pagina op FB van partners van mensen met een hersentumor en het gedrag van jouw man lijkt erop.
Heel erg boos worden om niets, schreeuwen, niks is hun schuld maar het is altijd de schuld van een ander. Ineens willen ze scheiden, want de partner is veranderd en niet zijzelf en ga zo nog maar even door. Allemaal heel heftig.
En nogmaals, ik zeg niet dat het een hersentumor is, misschien is hij wel gewoon een klootzak of heeft hij een burn-out of wat dan ook.
Maar de veiligheid van je kind en jezelf staan voorop!
vrijdag 21 augustus 2020 om 15:43
chimera78 schreef: ↑19-08-2020 23:18Hij zegt zelf weinig over zijn boosheid. In het moment van de woede is er geen gesprek mogelijk. Naderhand valt hij vaak even stil en gaat hij uitleg geven over zijn standpunt en de reden van zijn uitbarsting. Vaak kan ik die uitleg niet goed volgen. Dan ziet hij dingen in het gedrag van anderen die ik er nooit in zou zien.
Ik snap heel goed wat jullie zeggen, maar het is wel gek dat die fysieke klachten gelijk zijn gekomen met zijn mentale veranderingen. Wat als er wel een lichamelijke reden is? Ik heb zelf gedacht aan zo'n volledige bodyscan, maar ik geloof dat dat ook niet erg betrouwbaar is. En zonde van het geld, als blijkt dat mijn man inderdaad gewoon een naar mens is (geworden)...
Kun je ook alleen met bijvoorbeeld een relatietherapeut gaan praten?
En dan is het okee? Bizar dat je dit accepteert. Besef je niet wat een ongezond beeld je zoon krijgt/moet hebben over relaties? Wat je hem daarmee aandoet, buiten de boze buien en de angst daarvoor om?
