Mag je "alles" als je oud bent?

Ik bedoel hiermee: is oud zijn en lichamelijke problemen hebben een vrijbrief om onredelijk, onbeleefd of zelfs onbeschoft te zijn?
Dit vraagt natuurlijk om wat uitleg.

Mijn moeder is over de 80 en kampt inderdaad met allerlei lichamelijke ongemakken/problemen. Geestelijk is ze beter bij dan menig jonger persoon. Ik merk dat ik regelmatig grote moeite heb met haar gedrag naar andere mensen en haar visie op de mensheid. Ik vraag me af of haar gedrag geheel goed te praten is met het feit dat ze oud is en het inderdaad niet gemakkelijk heeft of dat je kunt stellen dat er ook dan grenzen zijn voor wat echt niet door de beugel kan. Ben benieuwd wat jullie daarvan vinden.
Ook vraag ik me af hoe ik hiermee omga. En ik moet er in elk geval mee omgaan, want ze heeft hulp nodig bij allerlei zaken en die wil ik ook graag geven, dat is niet in het geding. Ook wil ik haar graag steunen als ze het moeilijk heeft. Nu merk ik echter dat ik soms geheel uitgeput ben na een telefoongesprek, daar moet ik dus iets aan zien te doen.

Er zijn grofweg 2 zaken die mij problemen geven:

Het onbeleefd (onbeschoft) zijn tegen andere mensen (iemand die bij de toegang van een gebouw zit om de (verplichte) Corona vragen te stellen, afbekken dat ze echt wel weet dat je niet moet komen als je klachten hebt en wat mevrouw wel denkt, dat ze voor haar lol komt etc.....). Ik zucht dan maar zachtjes in de richting van de aangevallene en trek een gezicht, waarbij iemand dan meestal iets terugmimed van: ja ja ik snap het. Maar leuk is het niet.

Tweede punt is het klagen, wat zeer snel overgaat in klagen over alles en iedereen tot vele jaren terug, aangevuld met allerlei dreigementen wat ze gaat doen als iemand “dit of dat doet”. Die klachten zijn voor haar vast reëel maar in mijn optiek vaak onredelijk (een bezorgde buurvrouw die alleen vriendelijk komt vragen of alles goed gaat, keer op keer voor bemoeiziek uitmaken). De dreigementen zijn meestal onuitvoerbare boze acties die echt onzinnig zijn. Na ongeveer 25 minuten daarvan aan de telefoon kun je me opvegen.
Wat ik heb geprobeerd: redelijk proberen uit te leggen dat je het ook anders kunt zien (dom, dom dom). Meepraten en gelijk geven krijg ik mijn bek niet uit, alleen luisteren en af en toe “mmmm, mmmm” zeggen red ik 10 minuten en dat ga ik toch weer de fout in en ga er op in. En dan begint eea van voren af aan. Nog even voor de duidelijkheid, het is dus niet dat ze over MIJ klaagt, maar de hele wereld deugt gewoon niet en dat stort ze over me uit.

Heel soms lukt het me om het gesprek om te buigen naar een prettiger onderwerp maar meestal ben ik zo “out” na een tijdje dat ik gewoon geen idee meer heb hoe ik dan kan doen.
Direct afkappen en ophangen is niet mijn ding, veel te bot en ongevoelig, maar ja, hoe dan wel?

We hebben trouwens tussen deze incidenten door WEL heel gezellig en prettig contact, doen leuke dingen en bellen gezellig. Het is niet louter kommer en kwel, maar de incidenten komen me toch te vaak voor en zijn ontregelend voor mij.