Relaties
alle pijlers
Liefdesverdriet, eigen schuld... toch een knuffel nodig
zaterdag 19 september 2020 om 01:41
Dag lieve mensen van het forum,
het is zover. Na 1,5 jaar gooi ik de handdoek in de ring. Zij die mij loepen (geen idee trouwens hoe men dit doet), zullen al snel doorhebben dat deze relatie aan alle kanten rinkelde.
Na een jaar relatie ben ik sinds een half jaar bij hem ingetrokken. Afgelopen weekend knalharde ruzie gehad omdat ik me ongezien voelde. Voor de zoveelste keer gezegd dat het nu voorbij was. Maandag samen met mijn psychotherapeut gesproken (ik ben in behandeling voor angstklachten en een burn-out). Psych raadde ons aan om even eerst helemaal te kalmeren voordat we radicale beslissingen namen. Ik was onder de indruk dat we het hier beide mee eens waren.
Daarna hebben we af en toe nog een serie gekeken samen in de avond. Wel wat meer afstand genomen ook al wonen we samen. Een half jaar op elkaars lip zitten door Corona was natuurlijk ook niet niets. Sinds woensdag is hij weer naar kantoor gegaan om te werken i.p.v. thuis. Stiekem hoopte ik dat we met deze afstand juist weer een manier konden vinden om nader tot elkaar te komen. Met mijn verstand verwachtte ik dat niet, maar helaas toch gehoopt en vanavond teleurgesteld.
Afgelopen half jaar hebben we elke vrijdagavond een vorm van date-night gehad. Ik wist eerlijk gezegd niet hoe we er vanavond voor zouden staan. Hij zou na vijf uur weer thuis komen (na afloop van heel veel meetings). Om 17.40 appte hij nog of we een gezamenlijke vriend morgenavond konden ontvangen bij ons thuis. Daarna heb ik hem sinds half tien geprobeerd te bereiken. Het is nu half twee 's nachts. Ik heb die vriend eerder vanavond opgebeld om te vragen of hij iets wist, maar niks. Ik heb hem gezegd dat morgen qua timing heel ongelukkig was voor hem om bij ons op visite te komen aangezien ik geen idee heb of ik bezorgd moet zijn dat ik niks hoor, of dat ik gewoon genegeerd word.
Mijn (ex)partner zal zich wel gekrenkt voelen en lekker met zijn werkvrienden zijn gaan stappen. Ik ben 34, hij 37. Ik had gehoopt dat we even ons ego opzij konden zetten en een weg proberen te vinden om of aan een respectvolle relatie te werken, of aan een respectvolle break-up. Wellicht vindt hij dat hij mij niks meer verschuldigd is, dat kan. Toch had ik meer van hem verwacht. Toch weer teleurgesteld.
Even voor alle duidelijkheid, ik ben zelf ook echt wel een heks natuurlijk. Ik ga zeker de onschuld niet uithangen. Ik vind het gewoon heel jammer. Ik zou echt een knuffel kunnen gebruiken. Stom he, ik heb altijd geweten dat het fout zat. Dat ik me niet goed voelde. Toch gehoopt dat ik dat recht kon trekken. Het positieve wat ik me nog kan voorstellen is dat dit een levensles is.
Poe... toch echt het einde van mijn relatie.
het is zover. Na 1,5 jaar gooi ik de handdoek in de ring. Zij die mij loepen (geen idee trouwens hoe men dit doet), zullen al snel doorhebben dat deze relatie aan alle kanten rinkelde.
Na een jaar relatie ben ik sinds een half jaar bij hem ingetrokken. Afgelopen weekend knalharde ruzie gehad omdat ik me ongezien voelde. Voor de zoveelste keer gezegd dat het nu voorbij was. Maandag samen met mijn psychotherapeut gesproken (ik ben in behandeling voor angstklachten en een burn-out). Psych raadde ons aan om even eerst helemaal te kalmeren voordat we radicale beslissingen namen. Ik was onder de indruk dat we het hier beide mee eens waren.
Daarna hebben we af en toe nog een serie gekeken samen in de avond. Wel wat meer afstand genomen ook al wonen we samen. Een half jaar op elkaars lip zitten door Corona was natuurlijk ook niet niets. Sinds woensdag is hij weer naar kantoor gegaan om te werken i.p.v. thuis. Stiekem hoopte ik dat we met deze afstand juist weer een manier konden vinden om nader tot elkaar te komen. Met mijn verstand verwachtte ik dat niet, maar helaas toch gehoopt en vanavond teleurgesteld.
Afgelopen half jaar hebben we elke vrijdagavond een vorm van date-night gehad. Ik wist eerlijk gezegd niet hoe we er vanavond voor zouden staan. Hij zou na vijf uur weer thuis komen (na afloop van heel veel meetings). Om 17.40 appte hij nog of we een gezamenlijke vriend morgenavond konden ontvangen bij ons thuis. Daarna heb ik hem sinds half tien geprobeerd te bereiken. Het is nu half twee 's nachts. Ik heb die vriend eerder vanavond opgebeld om te vragen of hij iets wist, maar niks. Ik heb hem gezegd dat morgen qua timing heel ongelukkig was voor hem om bij ons op visite te komen aangezien ik geen idee heb of ik bezorgd moet zijn dat ik niks hoor, of dat ik gewoon genegeerd word.
Mijn (ex)partner zal zich wel gekrenkt voelen en lekker met zijn werkvrienden zijn gaan stappen. Ik ben 34, hij 37. Ik had gehoopt dat we even ons ego opzij konden zetten en een weg proberen te vinden om of aan een respectvolle relatie te werken, of aan een respectvolle break-up. Wellicht vindt hij dat hij mij niks meer verschuldigd is, dat kan. Toch had ik meer van hem verwacht. Toch weer teleurgesteld.
Even voor alle duidelijkheid, ik ben zelf ook echt wel een heks natuurlijk. Ik ga zeker de onschuld niet uithangen. Ik vind het gewoon heel jammer. Ik zou echt een knuffel kunnen gebruiken. Stom he, ik heb altijd geweten dat het fout zat. Dat ik me niet goed voelde. Toch gehoopt dat ik dat recht kon trekken. Het positieve wat ik me nog kan voorstellen is dat dit een levensles is.
Poe... toch echt het einde van mijn relatie.
dinsdag 22 september 2020 om 12:44
dinsdag 22 september 2020 om 12:45
Eens! Niet op alles hoor, anders zat ik niet in een burn-out... maar wel als het om het kleinste beetje liefdesverdriet gaat.
dinsdag 22 september 2020 om 12:46
Dat weet ik wel zeker.
Verder eens met alle reacties eerder: kom uit je slachtofferrol, geef jezelf een enorme schop onder je kont; niemand anders kan dat nl voor je doen, al helemaal niet als je op alles een weerwoord of een zalvende reden voor jezelf hebt. Op mij komt dit alles echt over of je tijd te veel hebt! Begin bij de kern: zoek een baan! En erna: een zelfstandige woonruimte! En erna: een eigen leven
Je denkt nu dat je als je alleen moet wonen je heeeel eenzaam gaat zijn, maar ws ben je dat in je huidige leven veel meer!
dinsdag 22 september 2020 om 12:48
Het lijkt wel of je er trots op bent? Ik zou er mee kappen op deze manier, maar lief worden voor jezelf door je leven op orde te krijgen. Heb je veel meer aan dan een soort misplaatste “zachtheid”. Brrr!
dinsdag 22 september 2020 om 13:13
Tuurlijk kan je dat wel.... je wil het niet.Bijnasoms schreef: ↑22-09-2020 12:31In het verleden merkte ik dat weleens ja. Dat het verbreken rust geeft (waren eerder flings dan relatie). Wat ik ook merkte is dat het een proces is bij mij voordat ik echt toe ben aan de breuk. Tegen de tijd dat de breuk compleet is zal het geen pijn meer doen. Als ik het nu doe, dan doet het teveel pijn. Ik snap waarom je zegt wat je zegt. Jij zou niet voor de 'lijdensweg' gaan waar ik nu voor kies. Ik denk dat jouw manier ook effiecenter is. Maar ik kan het niet.
Er is geen enkele reden waarom jij niet nu een streep kunt zetten onder deze relatie.
Je bent bang voor de consquenties..... dat je daarna nog een redelijk gesprek moet voeren en actief aan de slag moet daadwerkelijk anders te doen.
Ja wat!? Pannekoek! Doei! ©
dinsdag 22 september 2020 om 13:17
Ik vind je helemaal niet lief voor jezelf om in zo’n afhankelijkheidsrelatie te zitten met een man die jou kutwijf noemt en jij meneer en te blijven plakken in die omgeving terwijl je allang weet dat het geen toekomst heeft.
Eerder kastijding.
Ja wat!? Pannekoek! Doei! ©
dinsdag 22 september 2020 om 13:24
Dat bedoelde ik dus ...
dinsdag 22 september 2020 om 13:59
Ik zit in tweestrijd. Ik ben het met iedereen hier eens. En toch voel ik een berg weerstand. Gooi daar een gevoel van schaamte bij en de blokkade is compleet.
Ik denk dat ik mijn eigen lot al in handen neem door er hier met jullie over te sparren. Maar zoals ik blijf zeggen; in mijn eigen tempo (slakkentempo die tot zelfkastijding leidt zoals Lorrelies het noemt).
bijnasoms wijzigde dit bericht op 22-09-2020 14:10
1.17% gewijzigd
dinsdag 22 september 2020 om 14:00
Dankjewel voor je advies.BbqViva schreef: ↑22-09-2020 12:46Dat weet ik wel zeker.
Verder eens met alle reacties eerder: kom uit je slachtofferrol, geef jezelf een enorme schop onder je kont; niemand anders kan dat nl voor je doen, al helemaal niet als je op alles een weerwoord of een zalvende reden voor jezelf hebt. Op mij komt dit alles echt over of je tijd te veel hebt! Begin bij de kern: zoek een baan! En erna: een zelfstandige woonruimte! En erna: een eigen leven
Je denkt nu dat je als je alleen moet wonen je heeeel eenzaam gaat zijn, maar ws ben je dat in je huidige leven veel meer!
dinsdag 22 september 2020 om 14:04
Ik weet niet precies waar je denk dat ik trots op ben. Zou je dat willen toelichten?
Ik ben overigens wel trots dat ik een patroon in mezelf heb herken. Daar ben ik blij mee.
Ik ben ook trots dat ik me vandaag niet zo aangevallen voel. Jullie berichten zetten me aan tot nadenken en dat maakt me trots. Dat klinkt misschien heel sullig maar voor mij is het een overwinning dat ik jullie boodschap beter kan ontvangen in plaats van dat ik meteen in de verdediging schiet en een 'wisseltruc' uithaal (zoals Lorrelies eerder aankaartte).
dinsdag 22 september 2020 om 14:07
Klopt. Ik voel me in tweestrijd. Een deel dat logica aanhaalt en zegt 'Hop, doe het!'. En een ander deel dat gewoon niet wil. En dat laatste deel wordt sinds twee maanden kleiner.Lorrelies schreef: ↑22-09-2020 13:13Tuurlijk kan je dat wel.... je wil het niet.
Er is geen enkele reden waarom jij niet nu een streep kunt zetten onder deze relatie.
Je bent bang voor de consquenties..... dat je daarna nog een redelijk gesprek moet voeren en actief aan de slag moet daadwerkelijk anders te doen.
Qua consequenties ben ik inderdaad bang voor eenzaamheid (eigen woning vinden niet).
dinsdag 22 september 2020 om 14:09
Ik verstond het lief zijn voor mezelf ook als sarcastisch... dat ze vond dat ik 'te' lief was voor mezelf. Ik verstond het als 'zachte heelmeesters maken stinkende wonden'.
Ik heb geen glazen bol dus ik weet niets, maar ik geloof er amper meer in.
dinsdag 22 september 2020 om 14:27
Hoeveel excuses heb je nog om niet naar je eigen verstand te luisteren?Bijnasoms schreef: ↑22-09-2020 14:07Klopt. Ik voel me in tweestrijd. Een deel dat logica aanhaalt en zegt 'Hop, doe het!'. En een ander deel dat gewoon niet wil. En dat laatste deel wordt sinds twee maanden kleiner.
Qua consequenties ben ik inderdaad bang voor eenzaamheid (eigen woning vinden niet).
Ja wat!? Pannekoek! Doei! ©
dinsdag 22 september 2020 om 14:57
dinsdag 22 september 2020 om 15:00
dinsdag 22 september 2020 om 15:08
Niet iedereen kan een knop omdraaien en direct actie ondernemen.
Ik heb daar ook heel erg lang de tijd voor nodig gehad helaas.
Te lang maar ik wist niet hoe ....ik wist gewoon weg niet hoe.( Maar bij mij zat er vooral angst voor mijn ex)
Ik vind dat to er in ieder geval al goed aan doen dat ze ermee bezig is en echt gaat inzien dat ze stappen moet ondernemen. Ze zoekt alleen nog de manier hoe.....
Blijf in jezelf geloven !
dinsdag 22 september 2020 om 15:36
Ze zoekt helemaal geen manieren hoe.05-2019 schreef: ↑22-09-2020 15:08Niet iedereen kan een knop omdraaien en direct actie ondernemen.
Ik heb daar ook heel erg lang de tijd voor nodig gehad helaas.
Te lang maar ik wist niet hoe ....ik wist gewoon weg niet hoe.( Maar bij mij zat er vooral angst voor mijn ex)
Ik vind dat to er in ieder geval al goed aan doen dat ze ermee bezig is en echt gaat inzien dat ze stappen moet ondernemen. Ze zoekt alleen nog de manier hoe.....
Ze zoekt excuses om niet in beweging te komen. En dat is rete jammer aangezien ze straks helemaal geen tijd heeft omdat haar meneer haar eruit flinkert.
Hoe?
Bij het begin beginnen. Een plan maken.
Voorbeeld.
Stap 1 :het uitmaken.
Stap 2 : andere woonruimte vinden
Stap 3 :tussendoor blijven ademen ervaren dat het TO die zichzelf klein hield en niemand anders.
Stap 4: burn out niet langer als excuus gebruiken
Stap 5: inpakken.
Stap 6: bel vrienden voor praktische hulp
Stap 7 ergens anders landen.
Resultaat nieuwe ruimte in hoofd en hart ervaren en daadwerkelijk uit burn out komen.
ALs je niet in beweging komt, kom je nergens
Ja wat!? Pannekoek! Doei! ©
dinsdag 22 september 2020 om 15:41
Wat een gelul toch weer....
zolang je maar niet in actie hoe te komen hé.
Er veranderd helemaal niks
Stop met je het omringen van jezelf met met mensen die je zelf medelijden groter maken.
Een schop onder je kont heb je nodig!
Niet lullen maar poetsen en daarna pas weer knuffelen.
Je prioriteiten liggen verkeerd.
Ga aan de slag en realiseer je dat je jezelf daar veel meer plezier mee doet dan dit gezever.
lorrelies wijzigde dit bericht op 22-09-2020 15:46
33.11% gewijzigd
Ja wat!? Pannekoek! Doei! ©
dinsdag 22 september 2020 om 15:43
Lorrelies ik bedoelde eigenlijk vanuit haar gevoel ze weet niet hoe...
Haar gevoel/emoties zijn nog niet zo ver.
Iedereen kan nog zo tegen haar zeggen dat ze weg moet maar daar is ze dus simpel weg nog niet klaar voor.
En het is ook heel makkelijk gezegd van een ander hoe ze het zou moeten doen maar dat zal ze dus echt zelf moeten doen en niemand kan dat voor haar beslissen wat daarin de beste keuze is.
Uit een "verslaving" stappen en de onzekerheid en angst tegemoet gaan vind niet iedereen altijd even makkelijk.
Haar gevoel/emoties zijn nog niet zo ver.
Iedereen kan nog zo tegen haar zeggen dat ze weg moet maar daar is ze dus simpel weg nog niet klaar voor.
En het is ook heel makkelijk gezegd van een ander hoe ze het zou moeten doen maar dat zal ze dus echt zelf moeten doen en niemand kan dat voor haar beslissen wat daarin de beste keuze is.
Uit een "verslaving" stappen en de onzekerheid en angst tegemoet gaan vind niet iedereen altijd even makkelijk.
Blijf in jezelf geloven !
dinsdag 22 september 2020 om 15:48
Invulling.
Glazen bol.
Goedbedoeld advies. Dank daarvoor.Lorrelies schreef: ↑22-09-2020 15:36Hoe?
Bij het begin beginnen. Een plan maken.
Voorbeeld.
Stap 1 :het uitmaken.
Stap 2 : andere woonruimte vinden
Stap 3 :tussendoor blijven ademen ervaren dat het TO die zichzelf klein hield en niemand anders.
Stap 4: burn out niet langer als excuus gebruiken
Stap 5: inpakken.
Stap 6: bel vrienden voor praktische hulp
Stap 7 ergens anders landen.
Resultaat nieuwe ruimte in hoofd en hart ervaren en daadwerkelijk uit burn out komen.
ALs je niet in beweging komt, kom je nergens
dinsdag 22 september 2020 om 15:49
Ik doe alles op mijn manier en mijn tempo.Lorrelies schreef: ↑22-09-2020 15:41Wat een gelul toch weer....
zolang je maar niet in actie hoe te komen hé.
Er veranderd helemaal niks
Stop met je het omringen van jezelf met met mensen die je zelf medelijden groter maken.
Een schop onder je kont heb je nodig!
Niet lullen maar poetsen en daarna pas weer knuffelen.
Je prioriteiten liggen verkeerd.
Ga aan de slag en realiseer je dat je jezelf daar veel meer plezier mee doet dan dit gezever.
dinsdag 22 september 2020 om 15:50
Niemand zegt ook dat het makkelijk is.05-2019 schreef: ↑22-09-2020 15:43Lorrelies ik bedoelde eigenlijk vanuit haar gevoel ze weet niet hoe...
Haar gevoel/emoties zijn nog niet zo ver.
Iedereen kan nog zo tegen haar zeggen dat ze weg moet maar daar is ze dus simpel weg nog niet klaar voor.
En het is ook heel makkelijk gezegd van een ander hoe ze het zou moeten doen maar dat zal ze dus echt zelf moeten doen en niemand kan dat voor haar beslissen wat daarin de beste keuze is.
Uit een "verslaving" stappen en de onzekerheid en angst tegemoet gaan vind niet iedereen altijd even makkelijk.
Je hebt gelukkig alleen ook hersens gekregen
Ja wat!? Pannekoek! Doei! ©
dinsdag 22 september 2020 om 15:55
En die hersenen kunnen je ook heel erg voor de gek houden.
Ook al weten de hersenen wel hoe het moet je gevoel past daar niet altijd bij. En soms maken je hersenen ook ruzie in je hoofd en weet je het niet allemaal helder meer.
To weet het wel alleen moet ze de kracht in zichzelf vinden en dan ook echt voor haar zelf kiezen.
Blijf in jezelf geloven !
