Relaties
alle pijlers
Liefdesverdriet, eigen schuld... toch een knuffel nodig
zaterdag 19 september 2020 om 01:41
Dag lieve mensen van het forum,
het is zover. Na 1,5 jaar gooi ik de handdoek in de ring. Zij die mij loepen (geen idee trouwens hoe men dit doet), zullen al snel doorhebben dat deze relatie aan alle kanten rinkelde.
Na een jaar relatie ben ik sinds een half jaar bij hem ingetrokken. Afgelopen weekend knalharde ruzie gehad omdat ik me ongezien voelde. Voor de zoveelste keer gezegd dat het nu voorbij was. Maandag samen met mijn psychotherapeut gesproken (ik ben in behandeling voor angstklachten en een burn-out). Psych raadde ons aan om even eerst helemaal te kalmeren voordat we radicale beslissingen namen. Ik was onder de indruk dat we het hier beide mee eens waren.
Daarna hebben we af en toe nog een serie gekeken samen in de avond. Wel wat meer afstand genomen ook al wonen we samen. Een half jaar op elkaars lip zitten door Corona was natuurlijk ook niet niets. Sinds woensdag is hij weer naar kantoor gegaan om te werken i.p.v. thuis. Stiekem hoopte ik dat we met deze afstand juist weer een manier konden vinden om nader tot elkaar te komen. Met mijn verstand verwachtte ik dat niet, maar helaas toch gehoopt en vanavond teleurgesteld.
Afgelopen half jaar hebben we elke vrijdagavond een vorm van date-night gehad. Ik wist eerlijk gezegd niet hoe we er vanavond voor zouden staan. Hij zou na vijf uur weer thuis komen (na afloop van heel veel meetings). Om 17.40 appte hij nog of we een gezamenlijke vriend morgenavond konden ontvangen bij ons thuis. Daarna heb ik hem sinds half tien geprobeerd te bereiken. Het is nu half twee 's nachts. Ik heb die vriend eerder vanavond opgebeld om te vragen of hij iets wist, maar niks. Ik heb hem gezegd dat morgen qua timing heel ongelukkig was voor hem om bij ons op visite te komen aangezien ik geen idee heb of ik bezorgd moet zijn dat ik niks hoor, of dat ik gewoon genegeerd word.
Mijn (ex)partner zal zich wel gekrenkt voelen en lekker met zijn werkvrienden zijn gaan stappen. Ik ben 34, hij 37. Ik had gehoopt dat we even ons ego opzij konden zetten en een weg proberen te vinden om of aan een respectvolle relatie te werken, of aan een respectvolle break-up. Wellicht vindt hij dat hij mij niks meer verschuldigd is, dat kan. Toch had ik meer van hem verwacht. Toch weer teleurgesteld.
Even voor alle duidelijkheid, ik ben zelf ook echt wel een heks natuurlijk. Ik ga zeker de onschuld niet uithangen. Ik vind het gewoon heel jammer. Ik zou echt een knuffel kunnen gebruiken. Stom he, ik heb altijd geweten dat het fout zat. Dat ik me niet goed voelde. Toch gehoopt dat ik dat recht kon trekken. Het positieve wat ik me nog kan voorstellen is dat dit een levensles is.
Poe... toch echt het einde van mijn relatie.
het is zover. Na 1,5 jaar gooi ik de handdoek in de ring. Zij die mij loepen (geen idee trouwens hoe men dit doet), zullen al snel doorhebben dat deze relatie aan alle kanten rinkelde.
Na een jaar relatie ben ik sinds een half jaar bij hem ingetrokken. Afgelopen weekend knalharde ruzie gehad omdat ik me ongezien voelde. Voor de zoveelste keer gezegd dat het nu voorbij was. Maandag samen met mijn psychotherapeut gesproken (ik ben in behandeling voor angstklachten en een burn-out). Psych raadde ons aan om even eerst helemaal te kalmeren voordat we radicale beslissingen namen. Ik was onder de indruk dat we het hier beide mee eens waren.
Daarna hebben we af en toe nog een serie gekeken samen in de avond. Wel wat meer afstand genomen ook al wonen we samen. Een half jaar op elkaars lip zitten door Corona was natuurlijk ook niet niets. Sinds woensdag is hij weer naar kantoor gegaan om te werken i.p.v. thuis. Stiekem hoopte ik dat we met deze afstand juist weer een manier konden vinden om nader tot elkaar te komen. Met mijn verstand verwachtte ik dat niet, maar helaas toch gehoopt en vanavond teleurgesteld.
Afgelopen half jaar hebben we elke vrijdagavond een vorm van date-night gehad. Ik wist eerlijk gezegd niet hoe we er vanavond voor zouden staan. Hij zou na vijf uur weer thuis komen (na afloop van heel veel meetings). Om 17.40 appte hij nog of we een gezamenlijke vriend morgenavond konden ontvangen bij ons thuis. Daarna heb ik hem sinds half tien geprobeerd te bereiken. Het is nu half twee 's nachts. Ik heb die vriend eerder vanavond opgebeld om te vragen of hij iets wist, maar niks. Ik heb hem gezegd dat morgen qua timing heel ongelukkig was voor hem om bij ons op visite te komen aangezien ik geen idee heb of ik bezorgd moet zijn dat ik niks hoor, of dat ik gewoon genegeerd word.
Mijn (ex)partner zal zich wel gekrenkt voelen en lekker met zijn werkvrienden zijn gaan stappen. Ik ben 34, hij 37. Ik had gehoopt dat we even ons ego opzij konden zetten en een weg proberen te vinden om of aan een respectvolle relatie te werken, of aan een respectvolle break-up. Wellicht vindt hij dat hij mij niks meer verschuldigd is, dat kan. Toch had ik meer van hem verwacht. Toch weer teleurgesteld.
Even voor alle duidelijkheid, ik ben zelf ook echt wel een heks natuurlijk. Ik ga zeker de onschuld niet uithangen. Ik vind het gewoon heel jammer. Ik zou echt een knuffel kunnen gebruiken. Stom he, ik heb altijd geweten dat het fout zat. Dat ik me niet goed voelde. Toch gehoopt dat ik dat recht kon trekken. Het positieve wat ik me nog kan voorstellen is dat dit een levensles is.
Poe... toch echt het einde van mijn relatie.
dinsdag 22 september 2020 om 15:55
Dit ervaar ik inderdaad. Dankjewel dat je begrip toont.05-2019 schreef: ↑22-09-2020 15:43Lorrelies ik bedoelde eigenlijk vanuit haar gevoel ze weet niet hoe...
Haar gevoel/emoties zijn nog niet zo ver.
Iedereen kan nog zo tegen haar zeggen dat ze weg moet maar daar is ze dus simpel weg nog niet klaar voor.
En het is ook heel makkelijk gezegd van een ander hoe ze het zou moeten doen maar dat zal ze dus echt zelf moeten doen en niemand kan dat voor haar beslissen wat daarin de beste keuze is.
Uit een "verslaving" stappen en de onzekerheid en angst tegemoet gaan vind niet iedereen altijd even makkelijk.
De reden dat ik deze weg kies is zodat ik de pijn in kleine stukjes kan toelaten en niet in een keer overspoeld raak. Cumulatief gezien is de pijn waarschijnlijk veel minder als ik Lorrelies haar advies volg.
Het blijft natuurlijk mijn keuze. En het fijne vind ik dat ik het nu zelf doorheb, en me minder aantrek dan gister als een ander dat niet respecteert.
Ik vermoed dat als ik Lorrelies haar pad volg, ik bij de volgende partner weer in dezelfde valkuilen stap. Ik neem mezelf namelijk mee.
dinsdag 22 september 2020 om 16:01
Dankje voor het zien dat het voor mij (om wat voor reden dan ook) een grote stap is. Knap van je dat je eruit ben gekomen!05-2019 schreef: ↑22-09-2020 15:08Niet iedereen kan een knop omdraaien en direct actie ondernemen.
Ik heb daar ook heel erg lang de tijd voor nodig gehad helaas.
Te lang maar ik wist niet hoe ....ik wist gewoon weg niet hoe.( Maar bij mij zat er vooral angst voor mijn ex)
Ik vind dat to er in ieder geval al goed aan doen dat ze ermee bezig is en echt gaat inzien dat ze stappen moet ondernemen. Ze zoekt alleen nog de manier hoe.....
Het is mij duidelijk dat je door je ervaring heel bewust ben geworden van de processen die spelen. Dankjewel dat je me hiermee een hart onder riem steekt!
dinsdag 22 september 2020 om 16:01
Dit inderdaad. Ik heb soms het gevoel dat ik de wereld door een caleidoscoop bekijk. Ik ben erg goed in details zien, en minder goed in het geheel zien. Soms is het lastig om het onderscheid te maken voor mij tussen wishfull thinking en optimistisch zijn.05-2019 schreef: ↑22-09-2020 15:55En die hersenen kunnen je ook heel erg voor de gek houden.
Ook al weten de hersenen wel hoe het moet je gevoel past daar niet altijd bij. En soms maken je hersenen ook ruzie in je hoofd en weet je het niet allemaal helder meer.
To weet het wel alleen moet ze de kracht in zichzelf vinden en dan ook echt voor haar zelf kiezen.
Die kracht kom ik steeds iets dichter bij. Voor mijn gevoel gaat het al beter met me dan een paar maanden terug.
dinsdag 22 september 2020 om 16:03
invulling
Ik vrees dat ik het door schade en schande moet leren. Sommige dingen leer ik alleen in de praktijk.
True! Het is een keuze.
woensdag 23 september 2020 om 11:06
Als je jezelf wil verbeteren moet je vaak juist doen wat je spannend vindt, niet de weg van de minste weerstand kiezen (en wachten tot hij straks besluit). Dus vind je het eng om alleen te zijn, ga erdoorheen en zorg eerst dat je een leuk leven hebt in je eentje. Dat is aan jezelf werken. Uit angst in een liefdeloze relatie zitten en je zelfstandigheid opgeven is dat niet.
woensdag 23 september 2020 om 15:23
Ik heb jaren alleen gewoond. Dat vond ik niet eng.Mumper schreef: ↑23-09-2020 11:06Als je jezelf wil verbeteren moet je vaak juist doen wat je spannend vindt, niet de weg van de minste weerstand kiezen (en wachten tot hij straks besluit). Dus vind je het eng om alleen te zijn, ga erdoorheen en zorg eerst dat je een leuk leven hebt in je eentje. Dat is aan jezelf werken. Uit angst in een liefdeloze relatie zitten en je zelfstandigheid opgeven is dat niet.
Aan mezelf werken doe ik in therapie, maar ook over mijn situatie sparren met jou en andere dames en heren van het forum, burn-out coach opdrachten uitvoeren.
Ik ervaar geen liefdeloze relatie. Ik ervaar momenten van overkoken en respectloosheid (van beide kanten). Ik ben nog net zo zelfstandig als de jaren dat ik alleen woonde.
Gister las ik een stuk waar ik me goed in kon vinden door een vlagster:
https://annevandersligte.nl/relatie-dra ... long-read/
Ik vond het heel herkenbaar en geestig.
