Valt het nog te repareren?

Dit is mijn allereerste topic ooit hier, wel vaker meegelezen, maar ik heb hulp nodig.
Uiteraard is dit een warrig en eenzijdig verhaal, ik zit nogal in de emotie op het moment, maar ik hoop dat jullie me een klein beetje kunnen volgen en mogelijk advies kunnen geven.


Eerst een klein stukje voorgeschiedenis.
Ik, man met 2 kids heb 4 jaar geleden, anderhalf jaar nadat moeder van kids me verliet, een mooie dame leren kennen, ook met 2 kids in de leeftijd van die van mij. Uiteraard in het begin allemaal heel erg mooi en vreselijk liefdevol, natuurljk leuke plannen gemaakt en ook snel weer bijgesteld omdat de kinderen het onderling niet zo goed konden vinden (klein dorp dus ze kenden elkaar al) .
Relatie is nadien met veel ups en downs verlopen (zoals elke relatie denk ik). We zijn wel een paar keer met zijn allen op vakantie geweest, ging niet overwegend heel erg goed zeg maar, mede door de verschillende karakters van de kinderen. Rustig en introvert versus enigszins dominant en adhd.

Onze liefde is altijd blijven bestaan, ondanks dat ik erachter ben gekomen dat er in de verhalen die ze me vertelde over haar verleden flinke hiaten en onwaarheden zaten. Daar heb ik haar destijds mee geconfronteerd en dit is ze altijd blijven ontkennen. Ik heb dat voor de rest maar min of meer geaccepteerd voor wat het is, met het oog op de toekomst. Vertrouwen had daardoor wel een deukje opgelopen.

We hadden geen plannen om een samengesteld gezin te vormen, hoe graag ze dat ook wilde maar dat zou de boel alleen maar heel snel laten verslechteren. Dus werd het latten wanneer het kon, al vond ze dat te weinig.
Omdat ik co-ouder ben (week op week af) en haar kinderen alleen in de weekends naar hun andere ouder gingen kwam het er dus op neer dat ik regelmatig bij haar was en alleen in de tijd dat mijn kinderen bij mij waren niet.

We hebben er na aardig wat pittige gesprekken voor gekozen dat dit de beste vorm was, zij vond het alleen wat onrechtvaardig dat ik wel bij haar ‘meevrat’ en met haar kinderen meeleefde en voelde zich niet welkom bij mij. In de weekenden dat haar kinderen er niet waren, waren we met zijn tweetjes en dat was altijd super! Uiteraard heb ik ook een flink aantal fouten gemaakt, ik ben van nature een vreselijk slechte prater en wel een denker, dus er zijn zat dingen die ik haar slecht of niet verteld heb waar zij wel belang aan hechtte, dingen over de verstandhouding met ex, regelingen etcetera. In alle eerlijkheid was dat ook niet iets in de top10 van onderwerpen die je in de beginfase bespreekt zeg maar. Desalniettemin heb ik ook veel fouten gemaakt en ook meerdere malen oprecht excuus voor aangeboden

Op een bepaald moment was er erg veel spanning en heb ik ervoor gekozen om voorlopig maar even niet meer samen te slapen, dit om meer spanning te vermijden, en een beetje rust te creëren, voor mezelf en ongevraagd ook voor haar. Had ik natuurlijk niet voor haar in moeten vullen maar die relatieve rust had ik echt nodig. Wel afgesproken dat het tijdelijk was en dat we samen zouden bouwen aan een mooie toekomst.

We wonen niet ver bij elkaar uit de buurt in hetzelfde dorpje, dus we konden regelmatig toch wel elkaar zien. Na een ruzie 2 maanden terug over iets onbenulligs (waar ik waarschijnlijk te zwaar aan getild heb) ben ik naar mijn eigen huis vertrokken en heb ik aangegeven waar de schoen wringt. Dat heeft geleid tot veel discussie en een paar dagen geen contact. Nadien heb ik geprobeerd het contact te herstellen en samen wat dingen te ondernemen, samen wat sporten en lieve appjes sturen om interesse te tonen, gewoon af te spreken en dat soort dingen meer.

Fast forward naar de kerst, we hadden eigenlijk geen plan om samen te zijn, maar ook niet uitgesproken om alleen te zijn, dus het liep zoals het liep en die heb ik alleen doorgebracht, zij met haar kinderen.
Nu met oud en nieuw wilde ik graag bij haar zijn, maar ik kreeg ineens geen reactie meer op berichten en telefoontje. Mijn alarmbelletje ging af (en hard ook, ik heb helaas zo’n intern stemmetje dat me waarschuwt als er iets niet helemaal in de haak is) dus op nieuwjaarsdag gevraagd hoe het zat, ze gaf aan dat ze vroeg naar bed was gegaan, ik was nog even langsgegaan ’s nachts en het licht brandde nog. (Ze gaat nooit slapen met licht aan) Ik heb haar toen gevraagd of ze soms met iemand anders was, ze gaf toen aan ‘alleen visite. Verder niets’.
Daarop heb ik gevraagd of ze soms een nieuwe vriend bij zich had, was niet zo volgens haar, wederom alleen visite.

Ik ben een rondje gaan lopen toen en op de terugweg kwam ik ze bij toeval samen tegen. Hand in hand. Ik heb me netjes voorgesteld en de beste kerel had geen idee wie ik was, dus toen ik vroeg wat ze van elkaar waren kreeg ik van hem een heel eerlijk antwoord. ‘We hebben elkaar al een tijdlang lief maar de status nieuwe vriend heb ik nog niet’. En desgevraagd gaf hij aan dat ze al even aan het ontdekken zijn of er meer inzat qua liefde. Ze keek ontzettend betrapt en wilde zo snel mogelijk weg. Romantisch wandelen in de zon.

Dit doet nu zo vreselijk veel pijn, hij heeft dus bij haar geslapen (er was niets gebeurd zegt ze) terwijl ik het idee had dat we onze relatie weer aan het opbouwen waren.

Ik heb haar later nog even kort gesproken, met hem erbij en toen gaf hij aan dat ze maar vooral duidelijk moest zijn. Ik vroeg toen of dit het was, of ik mezelf illusies maakte door te denken dat ‘we’ nog kans hadden samen, ze zei toen nee maar ik zag de twijfel. Later nog met haar geappt en gezegd hoe ik het ervaren heb de afgelopen tijd. Ze beroept zich op dat ze dacht dat het toch al niets meer was en dat ze blij wilde zijn en dat hij maar gewoon een goede vriend is. Korte tijd geleden heeft ze nog uitgesproken dat ik haar laatste liefde zou zijn, voor mij is zij dat wel in ieder geval, ik kan me (nu) niet zo goed voorstellen dat ik ooit nog amoureus ben met een ander persoon.

Het helpt al dat ik het even van me afschrijf. Maar wat kan ik nog doen? Ik weet dat een toekomst zoals zij die idealiseert niet kan, vanwege een lading kinderen. Ik zou het op zich wel zien zitten om samen te latten als het kan en de kinderen er verder niet mee te belasten. Dus in alle opzichten zal een ‘andere partner’ die ook nog eens geen kinderen heeft een betere optie voor haar zijn. Die kan dan fijn bij haar intrekken en stiefpapa spelen voor haar kids.
De vreselijke pijn en de stress die deze situatie me oplevert zijn iets wat ik nog niet eerder heb gevoeld. Ik heb dus uiteraard eerder relaties gehad die beëindigd zijn maar dit heb ik nog niet gevoeld. Hoe kom ik hiervan af?
Ik heb haar gevraagd of ze zeker weet dat ze klaar met me is, en of ik voortaan alleen door onze favoriete stad moet lopen. Daarop antwoordde ze dat het haar heel erg verwart allemaal.

Moet ik proberen haar te vergeten? Hulp zoeken? Mijn hele wezen is in de stress geschoten aan de gedachte van hun samen. Ik weet niet zo goed wat ik zou willen vragen hier, maar als iemand de moeite neemt om inzichten te delen ben ik al wat geholpen…

Moondream schreef: ↑

02-01-2021 00:09

Bedonderd worden is nooit leuk, ik heb het zelf meegemaakt na een relatie van 12 jaar. Het beste wat ik ooit gedaan heb, is hem subiet uit mijn leven verbannen. En was deed dat pijn, ik heb mijn hart voelen breken en dacht nooit meer zo'n liefde te kunnen voelen.

Nu, 5 jaar later, weet ik wat echte liefde is, en woon ik samen met mijn grote liefde, de man waarmee ik oud ga worden, de vader van mijn toekomstige kinderen. De man die eerlijk tegen me is over alles, niet iemand die zegt dat te zijn maar met de achterliggende intentie mij klein te houden.

Heel veel sterkte en succes in de komende periode, wat je ook beslist

Ja, na een relatie van 14 jaar met de moeder van mijn kinderen, die ook niet over rozen liep en uiteindelijk redelijk op goede voet beëindigd is had ik het idee dat ik in haar ook 'echte liefde' gevonden had. Zo voelde het in ieder geval wel. Ik maak me geen illusies dat het altijd pais en vree is en iedereen zijn fouten heeft, maar ik dacht wel oprecht dat ze 'de ware' was voor zover dat bestaat.... Dank voor je medeleven in ieder geval.

Minik schreef: ↑

02-01-2021 00:11

Oké, dus...

- kinderen kunnen niet met elkaar door één deur
- zij liegt over haar verleden
- jij geeft geen openheid over jouw relatie met jouw ex
- ze date met iemand anders en is daar niet eerlijk over

Waarom precies wil je nog met haar samen zijn?



Dit stukje krijg ik helemaal de kriebels van. Je projecteert wat jij denkt te zien of wilt zien op haar lijkt het.

Dit heeft geen enkele kans van slagen tenzij je jaren wacht en de kinderen het huis uit zijn en je gewoon tijd met z’n tweeën kunt doorbrengen en verder niks.

Waarom ik met haar wil zijn is simpel, ik heb enorm veel liefde voor haar en dus ook rek. Misschien teveel rek. Ze is op de dingen die ik noemde na een lief mens en er was ongelofelijk veel raakvlak tussen ons. Het is misschien projectie, maar ik meende te zien dat ze een beetje in die positie geduwd werd en er niet helemaal achter leek te staan. Misschien omdat ik het wilde zien, ik probeer me te bedenken dat ik haar vrij goed ken en heb haar beslissingen zien nemen waardoor ik denk een klein beetje in te kunnen schatten wanneer het oprecht resoluut is en wanneer een twijfelgeval...
In ieder geval dank voor je reactie, ik kan er zeker wel iets mee.

gaultier schreef: ↑

02-01-2021 00:14

Wat wil je weten? Dit wordt hem niet.
Ga verder met je leven. En zadel je kinderen niet zomaar op met een nieuwe vriendin en haar koters.

Dat deed ik ook niet, die kinderen zaten bij elkaar op school en kenden elkaar al voordat ik haar kende. Normaal zou ik de boel echt goed uit elkaar gehouden hebben maar dat was nu wat lastig. Verder zijn ze nooit gedwongen met elkaar te zijn, we hebben na een hele lange tijd eens een logeerpartijtje gehad, en dus in een later stadium een vakantie. Verder geen samengesteld-gezin-drama ofzo

Universeinmotion schreef: ↑

02-01-2021 00:25

Misschien niet zo'n ontzettende zooi van je leven maken? Misschien onder ogen zien dat je zelf blijft hangen in een situatie die niet gezond is. Dat jullie niet bij elkaar passen en beide gewoon verder moeten gaan. Dat je op emotioneel vlak helemaal niet zo volwassen klinkt, en ook geen eigenwaarde schijnt te hebben.
Dat ze helemaal niet zo leuk is, maar jij vooral wanhopig bent omdat je blijkbaar denkt dat het niet beter wordt of niet beter verdiend dan haar. Dat je een plaatje in je hoofd hebt gecreeerd en die niet past bij de werkelijkheid.

Kweek wat eigenwaarde en een ruggengraat en ban haar uit je leven. Ze is niet eerlijk en het gaat nooit wat worden. Accepteer dat, accepteer de pijn ook, maar ga vooral verder met je eigen leven en werk aan jezelf.

Wat een drama. Dat zou je toch niet in je leven moeten willen. Je maakt zelf de keuze om daar in te blijven sudderen. Waarom? Die vraag is belangrijk. Waarom kies jij daarvoor? En is dat normaal?

Dat van die eigenwaarde heb je gelijk in, ik realiseer me dat ik daarin tekort schiet, al heel lang. Heeft te maken met stelselmatig gepest worden op school, verlaten worden door de moeder van mijn kinderen (wat ik met hulp van een coach/psych wel gewoon verwerkt heb).

Dame in kwestie is een prachtige verschijning en was enorm liefdevol en puur naar mij toe, in het begin vroeg ik me dus ook af of ik dat wel verdiende, met name dus omdat ze oprecht voor me ging.
Combineer dat met een onzeker tiep als ikzelf met een slecht eigenbeeld en je voelt je de koning te rijk. En dat deed ik ook. Is dat normaal? Nee denk ik.
Vraag aan iemand bij welk 'rapportcijfer' ze het initiatief nemen om een relatie te verbreken en de meeste mensen zullen dat rapportcijfer, hoe slecht de relatie ook is, niet toekennen. Dus dan blijven ze vaak hangen in iets wat minder goed is in de hoop dat het zich herstelt.

valentinamaria schreef: ↑

02-01-2021 00:35

Blijkbaar hou jij van dit soort drama.

Niet bewust, maar ja, ik heb wel eens vaker gehoord dat ik soms als een geslagen hondje terugkeer...


Sorry als het een cringy verhaal is, maar het is wat het is.

valentinamaria schreef: ↑

02-01-2021 00:43

To, je bent gewoon pissig omdat ze seks heeft gehad met een andere man. Hoe heet dat boek ook alweer..... wie heeft mijn kaas gestolen, ofzo.

Nou eh..ja, als dat gebeurd is...als je het idee hebt dat je nog aan je relatie aan het werken bent en iets als dit gebeurt is 'pissig' wel een kleine understatement. Maar zie mijn openingspost, ik beschrijf redelijk wat ik voel

valentinamaria schreef: ↑

02-01-2021 00:48

Je was al voor de andere man ter sprake kwam niet erg positief over haar. Alleen qua uiterlijk.

Ik noemde liefdevol, puur en oprecht voor me gaan. Het had voor dit topic naar mijn idee niet heel veel toegevoegd als ik verteld had ik haar slim vond, of creatief of dat soort dingen meer. Ze is erg goed met kinderen en kan goed koken En ze heeft zat andere kwaliteiten maar omdat het gewicht van het probleem daar niet om draait heb ik dat allemaal niet genoemd.