Zwanger
alle pijlers
Wie ook ervaring met een gentle sectio gone wrong?
woensdag 3 februari 2021 om 20:50
Onlangs heb ik mijn 1e geplande keizersnede gekregen (na 2 eerdere keizersnedes, die ongepland waren, wegens niet vorderende onsluiting). Dit zou een zogenaamde "gentle sectio" worden. Ik keek er erg naar uit vooral omdat de eerste bevalling + keizersnede vrij akelig was gegaan. En de uiteindelijke 2e keizersnede ook als een teleurstelling was gekomen. Nu was het dan dus van tevoren gepland en zou ik voor het eerst vrij direct mijn kindje bij mij krijgen en houden. Het binnenkomen in de operatiekamer gaf natuurlijk wel weer een klinisch en wat kil gevoel, maar met my eye on the price...snel mijn kindje bij me, kon ik me daar wel overheen zetten. De kinderarts legde uit dat ze de apgar score in de OK zouden doen (links van mij), behalve als het niet goed was, dan zouden ze naar de ruimte die aan de OK zit gaan. Wat dus standaard gebeurt bij een ongeplande keizersnede. Toen ons kindje geboren was, lieten ze hem door een plastic venster in het operatie doek zien. Vervolgens zou hij dus door de kinderarts gecheckt worden. En ineens heb ik door, dat ze dus niet (meer) in diezelfde ruimte zijn. Er is dus iets mis! Paniek neemt bezit van me. En mijn vriend is niet meer aanwezig, want die is zoals gebruikelijk wel bij baby en kinderarts. Niemand vertelt mij iets. Het duurt heel lang. Hoe lang? Geen idee, natuurlijk, maar veel te lang voor een moeder om niet te weten wat er aan de hand is. Tot uiteindelijk de anesthesist zegt, dat hij opstartproblemen heeft, want vruchtwater in zijn longen. Dat dat wel vaker voorkomt. Moet dat mij geruststellen? Ik denk op een gegeven moment, misschien moet ik gaan gillen, zodat ze doorhebben dat ik hier ook nog ben. Uiteindelijk komt in vriend, die mij min of meer hetzelfde verteld als de anesthesist. Maar hij is zelf ook in paniek, natuurlijk en weet het ook niet zo goed allemaal. Hij zegt, dat ze nu naar de afdeling neonatologie gaan met hem. Uiteindelijk rijden ze mijn kindje nog even langs mij, voordat ze uit de OK vertrekken. Toen ik uiteindelijk zelf ook op neonatologie aankwam, was er ook nog steeds bijzonder weinig aandacht voor mij. Maar om daar niet teveel over uit te wijden, uiteindelijk is ons kind na een ochtend en middag aan de extra zuurstof te hebben gelegen, helemaal opgeknapt. En is het nu een supergezond heerlijk kereltje. Maar mijn vraag is dus hebben meer vrouwen hier dit meegemaakt? En is het ook jouw/jullie ervaring, dat er gewoon niet met je gecommuniceerd wordt of heb ik gewoon vette pech gehad. Het had dus een gentle sectio, ofwel natuurlijke keizersnede moeten zijn. Mistte er toch een verpleegkundige, die bij mij had moeten blijven? (heb nog een gesprek gepland staan met een gynocoloog van het ziekenhuis, waar ik deze vragen uiteraard ook zal stellen. Ben benieuwd naar ervaringen van anderen.)
What would Patsy do?
woensdag 3 februari 2021 om 21:54
Dank je wel, hier heb ik echt iets aan. Het is dus wel de taak van de anesthesist op dat moment, om zich enigszins om mij te bekommeren. Nou, dat was dan ook degene die dat inderdaad geprobeerd heeft. Maar toch voelde het totaal eenzaam. Je laatste zin raakt me, want dat is precies wat je voelt op dat moment.Skippy85 schreef: ↑03-02-2021 21:28Ik werk op de OK en wat er met je kindje gebeurde gebeurt vaker bij een sectio. Dat de communicatie daarover aan jou soms even op zich laat wachten, dat komt ook voor want het kindje heeft dan even prioriteit.
Maar wat ik op basis van jouw verhaal wel een misser vind, is dat je je zo alleen hebt gevoeld. Waar waren de anesthesioloog en de anesthesiemedewerker? Het is hun taak om jouw te begeleiden! Het klinkt alsof ze dat beter hadden kunnen doen.
Als ik in een dergelijke situatie kom (ik ben er voor de moeder) dan kan ik de moeder ook niet altijd gelijk informeren want ik heb de informatie ook niet. Van een afstandje is dat moeilijk te zien of in te schatten, en zodra er info is krijgt moeder die natuurlijk direct. Maar ik doe er dan wel ALLES aan om de moeder bij te staan en te zorgen dat ze zich gehoord en gezien voelt, zodat ook al wat het op dat moment heel rot, ze daar later toch hopelijk niet al te negatief op terug kijkt. Je bent mentaal zo vreselijk kwetsbaar op zo'n moment, daar is lang niet iedereen zich altijd van bewust.
Iedereen anders ook bedankt voor his or her 2 cents en vooral de knuffels voelen fijn.
Ik kom er wel bovenop hoor. Hell, ik heb een heerlijk kind. En zelfs een "goed" verlopen bevalling is een superheftige ervaring. Snap ik allemaal!
What would Patsy do?
woensdag 3 februari 2021 om 21:57
ik heb een spoed KS onder volledige narcose gehad waar ook mijn man niet bij mocht zijn vanwege de levensbedreigende situatie waarin we ons bevonden. Dus voor hem en mij nogal heftig.. Het was rennen door de gangen. Ik herinner me nu nog de kou van de OK, van het paniekerige , het roepen van "snijen nu " en daarna niets..
Het heeft uren geduurd voordat man wist dat alles oke was. Ze hebben hem letterlijk bij de deuren naar de ok achtergelaten. En voordat iemand dacht " oja.. vader is er ook nog" was kind al paar uur oud en lag in couveuse. Gynaecologe zag ik pas na paar dagen , kinderarts zag op dag van naar huis gaan. Ziekenhuis was heel echt heel slecht in informatie voorziening. Daar is nog een klacht over ingediend en die is gegrond verklaard.Niet dat het het beter maakte, maar dan hoop je dat het een ander niet overkomt.
Ik ben de eerste week compleet kwijt (door de nasleep van die situatie).. Ik ben uiteindelijk alleen maar dankbaar dat mijn kind er nog is (en kerngezonde vrouw inmiddels).. Heb er een PPD aan overgehouden destijds..
Het slijt .. het gevoel van onmacht, van het niet weten hoe of wat.. Maar is wel iets wat me, nu na 24 jaar nog steeds kippenvel geeft.
TO praat er over, zorg dat je het goed verwerkt en geniet van je mooie kindje
Het heeft uren geduurd voordat man wist dat alles oke was. Ze hebben hem letterlijk bij de deuren naar de ok achtergelaten. En voordat iemand dacht " oja.. vader is er ook nog" was kind al paar uur oud en lag in couveuse. Gynaecologe zag ik pas na paar dagen , kinderarts zag op dag van naar huis gaan. Ziekenhuis was heel echt heel slecht in informatie voorziening. Daar is nog een klacht over ingediend en die is gegrond verklaard.Niet dat het het beter maakte, maar dan hoop je dat het een ander niet overkomt.
Ik ben de eerste week compleet kwijt (door de nasleep van die situatie).. Ik ben uiteindelijk alleen maar dankbaar dat mijn kind er nog is (en kerngezonde vrouw inmiddels).. Heb er een PPD aan overgehouden destijds..
Het slijt .. het gevoel van onmacht, van het niet weten hoe of wat.. Maar is wel iets wat me, nu na 24 jaar nog steeds kippenvel geeft.
TO praat er over, zorg dat je het goed verwerkt en geniet van je mooie kindje
woensdag 3 februari 2021 om 21:58
Dat ze me helemaal aleen lieten voor mijn gevoel. Dat vooral.NM1717 schreef: ↑03-02-2021 21:48Maar zit het je vooral dwars dat je niet meteen wist wat er met je kindje aan de hand was? Natuurlijk wil je dat meteen weten, maar als ze druk bezig zijn is dat niet mogelijk, ze willen je kindje eerst stabiel hebben. Dat stukje moet je denk ik gewoon accepteren.
Of vind je het vervelend dat er niemand was die even bij jou is gebleven, even jou bezig hield in de tijd dat jij daar lag te wachten? Dit vind ik namelijk wel iets waar ze iets aan kunnen veranderen. Bij mij nam de anesthesist het praten van partner over toen hij even met de baby bij de kinderarts was.
What would Patsy do?
woensdag 3 februari 2021 om 22:00
En toch is dat zo'n beetje wat die anesthesist dus uiteindelijk wel zei. Dat hij opstartproblemen had, dat hij vruchtwater in de longen had, dat dat vaker voorkomt. Het voelde alsof hij het zei als een soort geruststelling, terwijl ik ook aan alles voelde dat het (nog) niet goed ging. Dat gaf me ook een onveilig gevoel.Nummer*Zoveel schreef: ↑03-02-2021 21:50Natuurlijk kunnen ze dat niet zeggen. Een kind met opstartproblemen dat aan het zuurstof moet, is wel degelijk reden tot zorg. Je moet er toch ook niet aan denken dat ze dat tegen je zeggen en dan later alsnog met slecht nieuws naast je staan? Soms is er gewoon geen goed of slecht nieuws omdat de situatie onzeker is, en dan is dat dus ook het enige wat ze je kunnen zeggen.
De tijd dat artsen de boel naar eigen goeddunken verzwegen of bij elkaar logen ligt gelukkig al een tijdje achter ons.
What would Patsy do?
woensdag 3 februari 2021 om 22:04
Oh, afschuwelijk, zeg. Voor jou en je man.poldervrouw schreef: ↑03-02-2021 21:57ik heb een spoed KS onder volledige narcose gehad waar ook mijn man niet bij mocht zijn vanwege de levensbedreigende situatie waarin we ons bevonden. Dus voor hem en mij nogal heftig.. Het was rennen door de gangen. Ik herinner me nu nog de kou van de OK, van het paniekerige , het roepen van "snijen nu " en daarna niets..
Het heeft uren geduurd voordat man wist dat alles oke was. Ze hebben hem letterlijk bij de deuren naar de ok achtergelaten. En voordat iemand dacht " oja.. vader is er ook nog" was kind al paar uur oud en lag in couveuse. Gynaecologe zag ik pas na paar dagen , kinderarts zag op dag van naar huis gaan. Ziekenhuis was heel echt heel slecht in informatie voorziening. Daar is nog een klacht over ingediend en die is gegrond verklaard.Niet dat het het beter maakte, maar dan hoop je dat het een ander niet overkomt.
Ik ben de eerste week compleet kwijt (door de nasleep van die situatie).. Ik ben uiteindelijk alleen maar dankbaar dat mijn kind er nog is (en kerngezonde vrouw inmiddels).. Heb er een PPD aan overgehouden destijds..
Het slijt .. het gevoel van onmacht, van het niet weten hoe of wat.. Maar is wel iets wat me, nu na 24 jaar nog steeds kippenvel geeft.
TO praat er over, zorg dat je het goed verwerkt en geniet van je mooie kindje
What would Patsy do?
woensdag 3 februari 2021 om 22:08
Bij mij ging het na een natuurlijke bevalling niet goed met de baby, waarop die ook de kamer uit werd gereden. Vader was mee met de baby, ik was ondertussen nog bezig met de nageboorte en werd gehecht. De verpleging wilde me min of meer zo snel mogelijk onder de douche zetten, maar ik voelde me erg slap. Ik wilde eerst wat eten en heb nog gevraagd of alles goed ging met de baby. Er werd gezegd van wel, dus ik rustig mijn broodje eten en douchen. Toen ik later bij de baby werd gebracht, bleek het helemaal niet goed te gaan. Kind was gereanimeerd en er was een team onderweg vanuit het academisch ziekenhuis om hem op te halen.
Ik vind het nog altijd verschrikkelijk dat ik gewoon een boterham heb liggen eten terwijl het met mijn baby echt slecht ging. Ik was nogal van het padje door de bevalling, dus neem het mezelf niet echt kwalijk. Van de verpleging vind ik het achteraf wel slecht, er werd gewoon niet gecommuniceerd tussen team baby en team moeder.
Ik vind het nog altijd verschrikkelijk dat ik gewoon een boterham heb liggen eten terwijl het met mijn baby echt slecht ging. Ik was nogal van het padje door de bevalling, dus neem het mezelf niet echt kwalijk. Van de verpleging vind ik het achteraf wel slecht, er werd gewoon niet gecommuniceerd tussen team baby en team moeder.
impalalelie wijzigde dit bericht op 03-02-2021 22:12
Reden: Aanvulling
Reden: Aanvulling
3.66% gewijzigd
woensdag 3 februari 2021 om 22:09
Oke dat stukje geen zorgen had ik weg moeten laten. Maar ik ben wel van mening: goed of slecht nieuws, zodra ze weten wat er aan de hand is moeten beide ouders dat te horen krijgen.Nummer*Zoveel schreef: ↑03-02-2021 21:50Natuurlijk kunnen ze dat niet zeggen. Een kind met opstartproblemen dat aan het zuurstof moet, is wel degelijk reden tot zorg. Je moet er toch ook niet aan denken dat ze dat tegen je zeggen en dan later alsnog met slecht nieuws naast je staan? Soms is er gewoon geen goed of slecht nieuws omdat de situatie onzeker is, en dan is dat dus ook het enige wat ze je kunnen zeggen.
De tijd dat artsen de boel naar eigen goeddunken verzwegen of bij elkaar logen ligt gelukkig al een tijdje achter ons.
En dat TO daar helemaal “alleen” lag zonder dat er ook maar iemand even aan haar zijde bleef staan vind ik echt slecht! Minuten duren dan echt uren, en als je dan ook nog zelf opmerkt dat partner en kind niet meer in de ok ruimte zijn.. ik snap haar gevoel helemaal!
woensdag 3 februari 2021 om 22:17
Ik vind dit toch ook zp apart! Zouden die verpleegkundigen niet hebben geweten waar je kind of zouden ze je gerust hebben willen stellen? Ik kan er echt niet bij dat dit gebeurt!impalalelie schreef: ↑03-02-2021 22:08Bij mij ging het na een natuurlijke bevalling niet goed met de baby, waarop die ook de kamer uit werd gereden. Vader was mee met de baby, ik was ondertussen nog bezig met de nageboorte en werd gehecht. De verpleging wilde me min of meer zo snel mogelijk onder de douche zetten, maar ik voelde me erg slap. Ik wilde eerst wat eten en heb nog gevraagd of alles goed ging met de baby. Er werd gezegd van wel, dus ik rustig mijn broodje eten en douchen. Toen ik later bij de baby werd gebracht, bleek het helemaal niet goed te gaan. Kind was gereanimeerd en er was een team onderweg vanuit het academisch ziekenhuis om hem op te halen.
Ik vind het nog altijd verschrikkelijk dat ik gewoon een boterham heb liggen eten terwijl het met mijn baby echt slecht ging. Ik was nogal van het padje door de bevalling, dus neem het mezelf niet echt kwalijk. Van de verpleging vind ik het achteraf wel slecht, er werd gewoon niet gecommuniceerd tussen team baby en team moeder.
-En jou is het uiteraard op geen enkele manier aan te rekenen!-
woensdag 3 februari 2021 om 22:21
Het kòmt ook vaker voor. Zeker met een keizersnede waarbij de longetjes niet goed leeg gedrukt worden.Ladyday21 schreef: ↑03-02-2021 22:00En toch is dat zo'n beetje wat die anesthesist dus uiteindelijk wel zei. Dat hij opstartproblemen had, dat hij vruchtwater in de longen had, dat dat vaker voorkomt. Het voelde alsof hij het zei als een soort geruststelling, terwijl ik ook aan alles voelde dat het (nog) niet goed ging. Dat gaf me ook een onveilig gevoel.
Ik moest een spoedkeizersnede ondergaan wegens uitgezakte navelstreng. Vanaf het moment dat de paniek uitbrak tot ik weer wakker was wist ik niet of mijn dochter überhaupt nog leefde.
Daarna hoorde ik dat het ‘goed’ ging, wat zoveel betekende als dat ze een uiteindelijk een hartslag had en na een kwartier adem ging halen. ‘Goed’ betekende dus in haar geval dat ze in ieder geval niet dood uit mijn buik gekomen was, maar dat gevaar was pas na een week (teruggekoeld tot 34 graden in het Sophia op de Nicu gelegen, dan mri voor hersentjes) geweken ivm zuurstoftekort.
Dus ja, de communicatie in een ziekenhuis is vaak op z’n minst bijzonder te noemen.
woensdag 3 februari 2021 om 22:26
Vreselijk, ook, dit! Ja, het gaat dus met regelmaat fout, gelukkig komt het ook weer vaak goed met het kind. Mijn hart gaat uit naar ouders waar dat niet voor geldt. Maar de communicatie kan dus sowieso vaak beter... Blijkt.impalalelie schreef: ↑03-02-2021 22:08Bij mij ging het na een natuurlijke bevalling niet goed met de baby, waarop die ook de kamer uit werd gereden. Vader was mee met de baby, ik was ondertussen nog bezig met de nageboorte en werd gehecht. De verpleging wilde me min of meer zo snel mogelijk onder de douche zetten, maar ik voelde me erg slap. Ik wilde eerst wat eten en heb nog gevraagd of alles goed ging met de baby. Er werd gezegd van wel, dus ik rustig mijn broodje eten en douchen. Toen ik later bij de baby werd gebracht, bleek het helemaal niet goed te gaan. Kind was gereanimeerd en er was een team onderweg vanuit het academisch ziekenhuis om hem op te halen.
Ik vind het nog altijd verschrikkelijk dat ik gewoon een boterham heb liggen eten terwijl het met mijn baby echt slecht ging. Ik was nogal van het padje door de bevalling, dus neem het mezelf niet echt kwalijk. Van de verpleging vind ik het achteraf wel slecht, er werd gewoon niet gecommuniceerd tussen team baby en team moeder.
What would Patsy do?
woensdag 3 februari 2021 om 23:06
Ach, super naar zo'n ervaring!
Ik zit met een soortgelijke situatie en ook nog geen plekje kunnen geven eerlijk gezegd. Een paar maanden geleden bevallen dmv keizersnede. Vooraf was idd ook verteld dat de kleine bij mij zou komen als alles goed was. Na de geboorte werd hij direct meegenomen en het duurde maar en duurde maar.. Uiteindelijk kwamen ze vertellen dat hij opstartproblemen had, vruchtwater in longen, en dat hij met de kinderarts mee moest naar de kinderafdeling. Heb hem nog snel een kusje mogen geven. Zelf werd ik na de operatie naar de IC gereden omdat ik veel bloed verloren was en er niemand op de slaapkamer was (midden in de nacht) Manlief was met de kleine mee. Ik heb daar dus 3 uur gelegen zonder ook maar iets te horen over de kleine. Heb zo vaak op de bel gedrukt maar personeel van IC wist het ook niet. Achteraf stom dat ik niet geëist heb dat ze belden oid. Uiteindelijk opgehaald en even langs de kinderafdeling gegaan. Daar mocht ik 5 min bij de kleine kijken en moesten manlief en ik samen naar de kraamafdeling. Ons zoontje is pas eind van de dag bij ons gekomen. Gelukkig gezond en wel! Maar heb er nog steeds moeite mee, voelde me al die uren zo alleen. Was ook bang dat hij aan het knokken was voor zijn leven terwijl er uiteindelijk (gelukkig) niet veel aan de hand was!
Ik denk dat we met ons verhaal zeker een punt moeten maken in het ziekenhuis. Alleen al om te vertellen hoe het voelt voor een moeder.. Als we het niet aangeven gebeurt er waarschijnlijk sowiso niet veel! Sterkte, het is heel naar dat je zoiets nooit meer anders over kan doen hè!
Ik zit met een soortgelijke situatie en ook nog geen plekje kunnen geven eerlijk gezegd. Een paar maanden geleden bevallen dmv keizersnede. Vooraf was idd ook verteld dat de kleine bij mij zou komen als alles goed was. Na de geboorte werd hij direct meegenomen en het duurde maar en duurde maar.. Uiteindelijk kwamen ze vertellen dat hij opstartproblemen had, vruchtwater in longen, en dat hij met de kinderarts mee moest naar de kinderafdeling. Heb hem nog snel een kusje mogen geven. Zelf werd ik na de operatie naar de IC gereden omdat ik veel bloed verloren was en er niemand op de slaapkamer was (midden in de nacht) Manlief was met de kleine mee. Ik heb daar dus 3 uur gelegen zonder ook maar iets te horen over de kleine. Heb zo vaak op de bel gedrukt maar personeel van IC wist het ook niet. Achteraf stom dat ik niet geëist heb dat ze belden oid. Uiteindelijk opgehaald en even langs de kinderafdeling gegaan. Daar mocht ik 5 min bij de kleine kijken en moesten manlief en ik samen naar de kraamafdeling. Ons zoontje is pas eind van de dag bij ons gekomen. Gelukkig gezond en wel! Maar heb er nog steeds moeite mee, voelde me al die uren zo alleen. Was ook bang dat hij aan het knokken was voor zijn leven terwijl er uiteindelijk (gelukkig) niet veel aan de hand was!
Ik denk dat we met ons verhaal zeker een punt moeten maken in het ziekenhuis. Alleen al om te vertellen hoe het voelt voor een moeder.. Als we het niet aangeven gebeurt er waarschijnlijk sowiso niet veel! Sterkte, het is heel naar dat je zoiets nooit meer anders over kan doen hè!
woensdag 3 februari 2021 om 23:09
Soortgelijke ervaring, maar dan wel met een vaginale bevalling. Onze dochter is uiteindelijk met een vacuumpomp geboren. Ze heeft daarna een seconden op mijn borst gelegen, maar bij de controles moest een kinderarts erbij komen en verdween man samen met baby en kinderarts, naar wat ik later begreep de neonatale afdeling waar dochter op een crashroom lag ivm zuurstof tekort en kans op infecties door meconium houdend vruchtwater. Ondertussen lag ik nog op de bevalkamer voor de nageboorte en hechtingen. Uiteindelijk kwam mijn man na een uur terug. Helemaal overstuur en ik begreep er niks van. Hij had dus gezien dat dochter aan de slangetjes en perslucht ging en moest zelf vragen wat er allemaal aan de hand was. Ik wist tot dan totaal niet wat er was.
Uiteindelijk ben ik verhuisd naar de neonatale afdeling voor rooming in met mijn baby, maar alles op die afdeling was gericht op het kind. Af en toe kwam er iemand van de moeder kind afdeling naar mijn hechtingen kijken, alleen onder de douche en de kolfmachine werd de kamer ingerold. Er mocht maar beperkt visite komen, geen Wi-Fi (klinkt beetje gek maar als je merendeel van de tijd alleen zit is het wel fijn voor contact), geen bloemen, enz. Voelde me erg eenzaam, maar ik was iig bij mijn baby. Daarna werden de 3 dagen in het ziekenhuis ook nog ingehouden op mijn uren kraamzorg. Ik had het me allemaal ook anders voorgesteld, een beetje aandacht voor de kraamvrouw en uitleg wat er allemaal was gebeurd was wel fijn geweest.
Uiteindelijk ben ik verhuisd naar de neonatale afdeling voor rooming in met mijn baby, maar alles op die afdeling was gericht op het kind. Af en toe kwam er iemand van de moeder kind afdeling naar mijn hechtingen kijken, alleen onder de douche en de kolfmachine werd de kamer ingerold. Er mocht maar beperkt visite komen, geen Wi-Fi (klinkt beetje gek maar als je merendeel van de tijd alleen zit is het wel fijn voor contact), geen bloemen, enz. Voelde me erg eenzaam, maar ik was iig bij mijn baby. Daarna werden de 3 dagen in het ziekenhuis ook nog ingehouden op mijn uren kraamzorg. Ik had het me allemaal ook anders voorgesteld, een beetje aandacht voor de kraamvrouw en uitleg wat er allemaal was gebeurd was wel fijn geweest.
woensdag 3 februari 2021 om 23:22
Oh ja. Vet trauma.
Ik kreeg ruzie op de uitslaapkamer omdat die man niet wilde bellen en ik daar maar lag te wachten. Nadat baby 1 al rennend gewikkeld in een soort aluminiumfolie was afgevoerd (vader erachteraan) en baby 2 in normaal tempo werd meegenomen (oma er achteraan).
Eindelijk, eindelijk kwam er een lieve dame aan mijn bed in de uitslaapkamer vertellen dat het met baby 2 goed ging. Die wist alleen niet dat ik een tweeling had en ik dacht echt dat de andere baby wel dood moest zijn omdat ze niks kon -of wilde- vertellen.
Ik voelde me net een gekooid dier met die verlamde benen van de ruggeprik. Er kwamen wel twee mannen met twee morfinespuiten (foutje, 1 was genoeg) om dat aan te sluiten, dat dan weer wel, waarvan ik eentje aanraadde om het op straat te verkopen. Maar nee, nee ook die wisten niks.
Uren later kwamen oma en vader olijk vertellen dat ze al aan de beschuit met muisjes hadden gezeten en dat iedereen toch zo vriendelijk was. En dat ze dus allebei leefden!
Tegen de tijd dat ik bij de NICU kwam, was baby 1 zó lekgeprikt dat ze mij aanraadden haar niet uit haar couveuse te halen. Baby 2 mocht ik gelukkig even knuffelen anders was ik helemaal naar geworden denk ik.
En na 17 jaar heb ik EMDR gehad hiervoor. Ik had zelf overigens pre-eclampsie en ben nog kantje boord geweest.
Maar wat me het meeste dwars zit, is inderdaad die onempatische hork in de uitslaapkamer die dreigde mij een kalmerend middel te geven en ik net zo hard terugdreigde hem een klacht aan zijn broek te geven als hij dat zou wagen en hem sommeerde te bellen met alle mogelijke afdelingen waar babies doorgaans kunnen terechtkomen na een keizersnede.
Ik kreeg ruzie op de uitslaapkamer omdat die man niet wilde bellen en ik daar maar lag te wachten. Nadat baby 1 al rennend gewikkeld in een soort aluminiumfolie was afgevoerd (vader erachteraan) en baby 2 in normaal tempo werd meegenomen (oma er achteraan).
Eindelijk, eindelijk kwam er een lieve dame aan mijn bed in de uitslaapkamer vertellen dat het met baby 2 goed ging. Die wist alleen niet dat ik een tweeling had en ik dacht echt dat de andere baby wel dood moest zijn omdat ze niks kon -of wilde- vertellen.
Ik voelde me net een gekooid dier met die verlamde benen van de ruggeprik. Er kwamen wel twee mannen met twee morfinespuiten (foutje, 1 was genoeg) om dat aan te sluiten, dat dan weer wel, waarvan ik eentje aanraadde om het op straat te verkopen. Maar nee, nee ook die wisten niks.
Uren later kwamen oma en vader olijk vertellen dat ze al aan de beschuit met muisjes hadden gezeten en dat iedereen toch zo vriendelijk was. En dat ze dus allebei leefden!
Tegen de tijd dat ik bij de NICU kwam, was baby 1 zó lekgeprikt dat ze mij aanraadden haar niet uit haar couveuse te halen. Baby 2 mocht ik gelukkig even knuffelen anders was ik helemaal naar geworden denk ik.
En na 17 jaar heb ik EMDR gehad hiervoor. Ik had zelf overigens pre-eclampsie en ben nog kantje boord geweest.
Maar wat me het meeste dwars zit, is inderdaad die onempatische hork in de uitslaapkamer die dreigde mij een kalmerend middel te geven en ik net zo hard terugdreigde hem een klacht aan zijn broek te geven als hij dat zou wagen en hem sommeerde te bellen met alle mogelijke afdelingen waar babies doorgaans kunnen terechtkomen na een keizersnede.
woensdag 3 februari 2021 om 23:24
To niet om iets te bagatelliseren ofzo,
maar als ik je goed begrijp was de anesthesist bij je en heeft deze uitgelegd wat er gebeurd was en verteld dat dit vaker voorkwam.
Wat had wie nog meer voor je kunnen doen om dat gevoel van eenzaamheid weg te nemen? Waarschijnlijk gaan ze je dat nl vragen in het gesprek...
Wat ik denk is echt dat zo’n situatie altijd traumatisch is voor een moeder en elke seconde dan te lang duurt en geen info behalve het komt goed voldoende zal zijn.
maar als ik je goed begrijp was de anesthesist bij je en heeft deze uitgelegd wat er gebeurd was en verteld dat dit vaker voorkwam.
Wat had wie nog meer voor je kunnen doen om dat gevoel van eenzaamheid weg te nemen? Waarschijnlijk gaan ze je dat nl vragen in het gesprek...
Wat ik denk is echt dat zo’n situatie altijd traumatisch is voor een moeder en elke seconde dan te lang duurt en geen info behalve het komt goed voldoende zal zijn.
drominique wijzigde dit bericht op 03-02-2021 23:28
Reden: Toevoeging
Reden: Toevoeging
21.01% gewijzigd
woensdag 3 februari 2021 om 23:43
Nou, ik heb nu van Skippy (geloof ik) begrepen, dat dit inderdaad de taak van de anesthesist is. Dat weet ik op zo'n moment niet en het voelde niet echt alsof ik het hele verhaal te horen kreeg. Ja, hij heeft vruchtwater in z'n longen, ja dat komt vaker voor bij een (geplande) sectio en dus? Wat betekent dat dan.... Kennelijk is het nog niet goed... Maar dat ze misschien niet meer kunnen zeggen, snap ik achteraf misschien wel. Op het moment zelf voelt het als een soort gerust tell, die niet echt geruststellend voelt. En dat maakt het eigenlijk juist onzekerder bijna. Maar nu ik dus weet dat die anesthesist er op dat moment was om met mij te communiceren, heb ik er de afgelopen anderhalf uur ofzo wel 9ver nagedacht. En het was bv prettig geweest als gevraagd was: wat kan ik voor je doen? Zal ik je man even halen? Zal ik nog even gaan kijken? Dat soort dingen. Het is voor mij op dat moment heel moeilijk om uit mezelf te communiceren/aan te geven wat je nodig hebt. Er ligt een operatie doek zo'n 10/15 cm van je gezicht (heel claustrofobisch), je kan eigenlijk amper links of rechts van je zien. Je hoort mensen, maar je ziet ze niet....drominique schreef: ↑03-02-2021 23:24To niet om iets te bagatelliseren ofzo,
maar als ik je goed begrijp was de anesthesist bij je en heeft deze uitgelegd wat er gebeurd was en verteld dat dit vaker voorkwam.
Wat had wie nog meer voor je kunnen doen om dat gevoel van eenzaamheid weg te nemen? Waarschijnlijk gaan ze je dat nl vragen in het gesprek...
Wat ik denk is echt dat zo’n situatie altijd traumatisch is voor een moeder en elke seconde dan te lang duurt en geen info behalve het komt goed voldoende zal zijn.
What would Patsy do?
donderdag 4 februari 2021 om 07:28
Klinkt bijzonder eng; dat huid op huid contact.MarijeMarije schreef: ↑03-02-2021 21:08Wat vervelend voor je, dat het zo is tegen gevallen. Dat blijft natuurlijk lastig in dit soort situaties: ze hopen op het beste, maar soms kan het toch even tegen vallen. Je geeft aan dat er weinig aandacht voor jou was, maar er was (waarschijnlijk) een heel team bezig met jouw operatie. Die zijn daar druk mee en kunnen niet bij de kinderarts gaan informeren. De anesthesist probeerde je te informeren, maar kon waarschijnlijk ook niet veel meer zeggen, omdat ze nog bezig waren. Op dat moment gaat je kindje voor: die willen ze eerst in orde krijgen, dus ik snap wel dat de focus van kinderarts daarop lag en dat er even geen tijd was voor huid op huid contact.
Nog even en we krijgen het op een receptje wat je bij de apotheek kan ophalen, dat huid op huid contact.
En als het vuur gedoofd is komen er wolven
donderdag 4 februari 2021 om 07:33
Ladyday21 schreef: ↑03-02-2021 22:00En toch is dat zo'n beetje wat die anesthesist dus uiteindelijk wel zei. Dat hij opstartproblemen had, dat hij vruchtwater in de longen had, dat dat vaker voorkomt. Het voelde alsof hij het zei als een soort geruststelling, terwijl ik ook aan alles voelde dat het (nog) niet goed ging. Dat gaf me ook een onveilig gevoel.
De anesthesist gaf jou alleen heel feitelijke info zonder daar een waardeoordeel aan te koppelen, omdat het op dat moment het enige was wat er gezegd kon worden. Als eraan toegevoegd was “we weten niet hoe dit uitpakt, want het kan nog helemaal goed komen maar het kan ook helemaal mis gaan” dan had jij je vast niet beter gevoeld. Jouw onveilige gevoel was geen gevolg van zijn mededeling, maar van het feit dat het op dat moment daadwerkelijk een onveilige situatie was.
donderdag 4 februari 2021 om 07:37
Ladyday21 schreef: ↑03-02-2021 23:43Maar nu ik dus weet dat die anesthesist er op dat moment was om met mij te communiceren, heb ik er de afgelopen anderhalf uur ofzo wel 9ver nagedacht. En het was bv prettig geweest als gevraagd was: wat kan ik voor je doen? Zal ik je man even halen? Zal ik nog even gaan kijken? Dat soort dingen.
De anesthesist mag natuurlijk niet bij jou weglopen terwijl ze nog met jou bezig zijn. Die is er in de eerste plaats om jouw vitale functies tijdens de operatie in de gaten te houden.
donderdag 4 februari 2021 om 07:52
Nou het vetgedrukte lijkt me daarom ook behoorlijk zuur hoor. Jij nog compleet onwetend en zij vrolijk op die afdeling en uren later pas bij jou. Oma had bijv. toch ook al wel eerder even naar jou kunnen komen?Mermedina schreef: ↑03-02-2021 23:22
Uren later kwamen oma en vader olijk vertellen dat ze al aan de beschuit met muisjes hadden gezeten en dat iedereen toch zo vriendelijk was. En dat ze dus allebei leefden!
Maar wat me het meeste dwars zit, is inderdaad die onempatische hork in de uitslaapkamer die dreigde mij een kalmerend middel te geven en ik net zo hard terugdreigde hem een klacht aan zijn broek te geven als hij dat zou wagen en hem sommeerde te bellen met alle mogelijke afdelingen waar babies doorgaans kunnen terechtkomen na een keizersnede.
donderdag 4 februari 2021 om 07:59
Ook een andere ervaring dan van te voren gedacht bij de eerste.
M’n eerste is geboren dmv een spoedkeizersnede.
Ontsluiting kwam niet op gang en uiteindelijk werd ik naar de OK gereden. Van te voren wist ik wel dat zoon groter zou zijn dan gemiddeld maar hij kwam eruit met 4650 gr. Dat had niemand verwacht.
Ondanks de goede score (hoe heet die score ook alweer), werd hij samen met m’n man meteen meegenomen. Ik kreeg hem pas weer te zien toen ik op de kraamkamer was.
Op dat moment liet ik alles over me heen komen, maar achteraf heb ik bepaalde besluiten wel als apart beschouwd. In het gesprek achteraf is ook gezegd dat zij dingen anders hadden kunnen doen.
Ik ben nu ruim 35 weken zwanger van m’n tweede. Deze is ook iets aan de grote kant en dus komt er een geplande keizersnede (ook door m’n zwangerschapssuiker).
Toch denk ik ook dat het een kwestie is van verwachtingen. Je hebt er een bepaalde voorstelling bij en als het door omstandigheden anders loopt, wat kan gebeuren, dan valt dat altijd tegen. Was bij mij in ieder geval zo.
Ik kon het na een tijdje gelukkig goed relativeren en bedacht me, de communicatie kon beter maar uiteindelijk hebben ze gedaan wat toen voor het kind het beste was.
Overigens hebben ze bij deze KS aangegeven dat het net zo zal gaan als jij schetste. Maar ik houd er ook rekening mee dat het ook deze keer weer anders kan lopen. Geeft me zelf meer rust. Je weet het gewoon niet.
M’n eerste is geboren dmv een spoedkeizersnede.
Ontsluiting kwam niet op gang en uiteindelijk werd ik naar de OK gereden. Van te voren wist ik wel dat zoon groter zou zijn dan gemiddeld maar hij kwam eruit met 4650 gr. Dat had niemand verwacht.
Ondanks de goede score (hoe heet die score ook alweer), werd hij samen met m’n man meteen meegenomen. Ik kreeg hem pas weer te zien toen ik op de kraamkamer was.
Op dat moment liet ik alles over me heen komen, maar achteraf heb ik bepaalde besluiten wel als apart beschouwd. In het gesprek achteraf is ook gezegd dat zij dingen anders hadden kunnen doen.
Ik ben nu ruim 35 weken zwanger van m’n tweede. Deze is ook iets aan de grote kant en dus komt er een geplande keizersnede (ook door m’n zwangerschapssuiker).
Toch denk ik ook dat het een kwestie is van verwachtingen. Je hebt er een bepaalde voorstelling bij en als het door omstandigheden anders loopt, wat kan gebeuren, dan valt dat altijd tegen. Was bij mij in ieder geval zo.
Ik kon het na een tijdje gelukkig goed relativeren en bedacht me, de communicatie kon beter maar uiteindelijk hebben ze gedaan wat toen voor het kind het beste was.
Overigens hebben ze bij deze KS aangegeven dat het net zo zal gaan als jij schetste. Maar ik houd er ook rekening mee dat het ook deze keer weer anders kan lopen. Geeft me zelf meer rust. Je weet het gewoon niet.
donderdag 4 februari 2021 om 08:14
Dit is een bekend risico van een keizersnee, aangezien de longetjes niet leeggedrukt worden door de passage door het geboortekanaal. Is dat je niet verteld bij de voorbereiding op de gentle sectio? Dat zou ik dan wel bespreken, dat de ridico’s je niet duidelijk verteld zijn.
Daarnaast denk ik dat je zelf de verwachtingen een beetje te hoog opgeschroefd hebt. In jouw hoofd zou dit de compensatie worden van de eerdere onprettige ervaringen, terwijl dat natuurlijk feitelijk helemaal niet zo is. Dit is de geboorte van je derde kind, een op zichzelf staande gebeurtenis. Niet 1 om andere ervaringen te compenseren, goed te maken etc. Dus dat deel, daar kun je zelf mee aan de slag of met iemand over gaan praten.
Daarnaast denk ik dat je zelf de verwachtingen een beetje te hoog opgeschroefd hebt. In jouw hoofd zou dit de compensatie worden van de eerdere onprettige ervaringen, terwijl dat natuurlijk feitelijk helemaal niet zo is. Dit is de geboorte van je derde kind, een op zichzelf staande gebeurtenis. Niet 1 om andere ervaringen te compenseren, goed te maken etc. Dus dat deel, daar kun je zelf mee aan de slag of met iemand over gaan praten.
donderdag 4 februari 2021 om 08:22
Dat is dus precies wat er wel gebeurd. Hoe denk je dat hij mij überhaupt iets vertellen kon? Maar dat is dus kennelijk ook de rol van de anesthesist (dat zegt tenminste een forumlid op pagina 1, die zelf op de OK werkt). Die ruimtes zitten ook gewoon aan elkaar. Het is niet dat dat minuten in beslag hoeft te nemen. Ze zijn ook met z'n 2en hè, de anesthesisten. En er van uitgaande dat het op zo'n moment dan ook de taak is van de anesthesist, dan had dat beter of laat ik het zo slzeggen anders gekund. En niet mij in stilte in paniek te laten. Maar minstens met/tegen mij te praten. Denk dat het moeilijk voor te stellen is, als je het zelf niet hebt meegemaakt (daar ga ik dan tenminste vanuit.) En volgens mij staat het topic nu vol voorbeelden van situaties waarin de communicatie echt anders had gekund. Maar eerlijk gezegd is het begrip van mensen, dat dit hele akelige situaties zijn al helend. Want als je in de situatie bent, krijg je dus absoluut niet het idee, dat iemand dat doorheeft.Nummer*Zoveel schreef: ↑04-02-2021 07:37De anesthesist mag natuurlijk niet bij jou weglopen terwijl ze nog met jou bezig zijn. Die is er in de eerste plaats om jouw vitale functies tijdens de operatie in de gaten te houden.
What would Patsy do?
donderdag 4 februari 2021 om 08:31
Nee, zeker dat is zo. Ik ben er min of meer van uit gegaan, dat de keizersnede min of meer hetzelfde zou zijn. Maar dan dat mijn kind niet weg zou hoeven. Risico's zijn idd niet echt besproken. (de eerste keren ook niet, maar die waren dus ongepland. Niet echt spoed, overigens). Dat er aan alle bevallingen risico's zitten, dat weet ik natuurlijk ook wel.En ik heb genoeg bevallingverhalen gehoord, om te weten, dat geen 1 hetzelfde verloop. Maar toch ga je er niet vanuit, dat het misgaat.) Achteraf is dat misschien naïef. Maar ook niet heel gek, dat je (al dan niet bewust) uitgaat van wat je al kent.aikidoka schreef: ↑04-02-2021 08:14Dit is een bekend risico van een keizersnee, aangezien de longetjes niet leeggedrukt worden door de passage door het geboortekanaal. Is dat je niet verteld bij de voorbereiding op de gentle sectio? Dat zou ik dan wel bespreken, dat de ridico’s je niet duidelijk verteld zijn.
Daarnaast denk ik dat je zelf de verwachtingen een beetje te hoog opgeschroefd hebt. In jouw hoofd zou dit de compensatie worden van de eerdere onprettige ervaringen, terwijl dat natuurlijk feitelijk helemaal niet zo is. Dit is de geboorte van je derde kind, een op zichzelf staande gebeurtenis. Niet 1 om andere ervaringen te compenseren, goed te maken etc. Dus dat deel, daar kun je zelf mee aan de slag of met iemand over gaan praten.
ladyday21 wijzigde dit bericht op 04-02-2021 08:34
8.26% gewijzigd
What would Patsy do?
donderdag 4 februari 2021 om 08:31
Dat is toch logisch? Allemaal heel naar hoor, maar je zou bij nr 3 moeten weten dat er niks te plannen valt en dat medische urgentie gaat boven jouw behoefte aan contact. Die mensen zijn met je kind bezig.
Ik snap dat het even verwerken is als het niet gaat zoals je wilt, maar ik vind je verwachtingen dan ook wel een beetje onrealistisch. Bevallingen en keizersnedes hebben risico’s en zijn onvoorspelbaar. Dat is kut, mag je best even van balen en ik zou het zeker bespreken. Maar er is niks geks gebeurd zo te lezen?
Ik ken het gevoel van je kind niet zien en niet weten hoe het gaat en je kind pas een tijd later vast kunnen houden ipv direct na de bevalling. Bij mij duurde het een week. Heel naar. Vooral de eerste tijd als je er aan denkt. Op lange termijn is het niet zo heel boeiend en/of belangrijk, dus dit gevoel verdwijnt vanzelf
donderdag 4 februari 2021 om 08:43
Dat die gevoelens verdwijnen., dat klopt wel. Dat dat vanzelf gebeurt.... Bij jou misschien. Misschien helpt het mij om er veel over te praten., Zoals nu bv op dit forum. Er is misschien niet iets heel geks gebeurd. Alhoewel (en dat geef ik ook ergens eerder aan), veel mensen (ook de verloskundigen en dus mensen waarvan je verwacht, dat ze ervaring hebben en wel weten hoe een en ander kan verlopen) dit ook geen "normale" gang van zaken lijkt. Maar goed, hier zijn er ook genoeg die dat idee dus wel hebben. Dat brengt de weegschaal misschien wat meer in evenwicht....Thordïs schreef: ↑04-02-2021 08:31Dat is toch logisch? Allemaal heel naar hoor, maar je zou bij nr 3 moeten weten dat er niks te plannen valt en dat medische urgentie gaat boven jouw behoefte aan contact. Die mensen zijn met je kind bezig.
Ik snap dat het even verwerken is als het niet gaat zoals je wilt, maar ik vind je verwachtingen dan ook wel een beetje onrealistisch. Bevallingen en keizersnedes hebben risico’s en zijn onvoorspelbaar. Dat is kut, mag je best even van balen en ik zou het zeker bespreken. Maar er is niks geks gebeurd zo te lezen?
Ik ken het gevoel van je kind niet zien en niet weten hoe het gaat en je kind pas een tijd later vast kunnen houden ipv direct na de bevalling. Bij mij duurde het een week. Heel naar. Vooral de eerste tijd als je er aan denkt. Op lange termijn is het niet zo heel boeiend en/of belangrijk, dus dit gevoel verdwijnt vanzelf
What would Patsy do?
