Wie nog weinig tot geen vriendinnen? Hoe mee omgaan?

Hoi, ik ben nieuw op dit forum en dit is mijn 1ste topic hier.
Ik vraag me af of er nog meer mensen in hetzelfde schuitje zitten, nl. enig kind en weinig (tot geen) vriendinnen?

Ik zal mijn situatie even kort toelichten: ik ben 37 jaar, getrouwd en mama van 2 tienerdochters. Ik ben een introvert persoon waardoor ik nooit veel behoefte heb gehad aan een grote vriendenkring. Al vanaf de middelbare school had ik 1 goeie vriendin waarmee ik lief en leed deelde en verder nog wat schoolvriendinnen waarmee het contact in de loop der jaren verwaterde. Op mijn 17de leerde ik mijn man kennen (die ook nooit veel vrienden heeft gehad), dus ik had mijn man én mijn beste vriendin en dat was prima.

Ik heb ook altijd leuke collega's gehad waarmee het super goed klikt, maar ik merk wel dat werk en privé echt wel gescheiden blijft (op een occasioneel team uitje na).

Ik kreeg snel kinderen (toen ik 24 was) en mijn vriendin was op dat moment nog single, dus zij heeft de 1ste 10 jaar van het leven van mijn kinderen heel intens meegemaakt: ze kwam oppassen, ging mee op weekend naar Center Parcs en ook onder ons 2tjes deden we veel: samen op vakantie, shoppen, uit eten, naar de film. Regelmatig werd er wel een meidenavond georganiseerd.

Sinds een paar jaar heeft ze een relatie (en ik ben echt enorm blij voor haar dat ze de liefde van haar leven gevonden heeft!) en sinds 2 jaar hebben ze een zoontje samen.
Ergens had ik gehoopt, verwacht misschien dat ze mij iéts meer zou betrekken in hun leven dan dat ze gedaan heeft. Ik verwachtte heus niet hetzelfde als toen ik kinderen kreeg. De situatie is ook helemaal anders: ik was nog jong, mijn man had onregelmatige werktijden waardoor hij er vaak in het weekend niet was. Terwijl haar vriend er elke avond en in het weekend is.

Tot voor corona gingen we af en toe nog wel eens iets drinken, of ging ik wel eens langs, maar ik denk dat ik haar zoontje op bijna 2 jaar tijd misschien 5 x gezien heb.
Het zijn rare tijden nu natuurlijk en ik weet niet wat de toekomst gaat brengen eenmaal ons leven terug een beetje normaler is, maar ik verwacht niet dat we mekaar dan ineens wel vaak gaan zien.
Haar vriend heeft wél een grote vriendengroep, met koppels die allemaal kindjes hebben van rond dezelfde leeftijd als haar zoontje.

Nu ik het allemaal zo opschrijf bedenk ik dat we misschien niet echt meer iets gemeen hebben. Mijn kinderen zijn tieners, haar zoontje een peutertje. Misschien is het tijd om te aanvaarden dat onze relatie gewoon 'op' is?
Maar als dat het geval is wil dat zeggen dat ik van 1 goeie vriendin naar 0 vriendinnen ga. Ik wil absoluut niet zielig doen, want ik ben echt wel gelukkig met mijn gezin, maar het zou zo fijn zijn om buiten mijn gezin toch minstens 1 iemand te hebben om eens over andere zaken te praten. Momenteel heb ik enkel mijn werk en mijn gezin (zoals zoveel mensen momenteel owv corona), maar ik merk dat ik het daar soms toch wat moeilijk mee heb.

Hebben jullie tips om nieuwe mensen te leren kennen, nog op mijn leeftijd? Zoals gezegd, ik ben introvert, zal nooit zomaar zelf op mensen afstappen, of de 1ste stap zetten, maar dat maakt nieuwe vriendschappen sluiten natuurlijk niet makkelijk.
Of tips om met die ene vriendin om te gaan? Of kan ik dat beter laten gaan?

Alvast bedankt voor het lezen en reageren!

Liefs, Sofie

Bedankt iedereen voor de reacties, eigen ervaringen en tips!

Iemand zei iets over de 'Hey Vina' app: ik had daar reeds een account op (die al enige tijd stil lag), dus die probeer ik nu terug nieuw leven in te blazen. Wie weet...

Ik zag regelmatig voorbijkomen om 'zelf initiatief te nemen'. Nu, hoever moet je daarin gaan, want naar mijn gevoel heb ik de laatste tijd een paar keer als 1ste iets laten weten, maar kwam er weinig reactie/geen nieuw voorstel terug. Ik wil mezelf ook niet opdringen, maar ik zal het even toelichten en dan hoor ik graag van jullie of ik overdrijf of niet:
een paar weken terug liet ik haar in een appje weten dat ik ons maandelijks uitje op café wel mis. In vroegere tijden (voor haar zwangerschap) gingen we ongeveer 1 x per maand iets drinken op café: lekker bijkletsen, beetje klagen over de mannen, het werk, ... Dat deed mij altijd zo ongelooflijk veel deugd. Even je ei kwijt kunnen, eens tegen iemand anders kunnen praten (ik kan moeilijk tegen mijn eigen man gaan klagen dat ie zijn vuile onderbroeken niet in de wasmand gooit . Nu ja, dat kan ik wel natuurlijk, maar het is gewoon fijn om daarover tegen je vriendin te kunnen klagen) Daarop kwam een korte reactie dat ik altijd welkom was om (nu we niet op café kunnen natuurlijk) bij hen iets te komen drinken. Verder niets. Dus moet ik dan zelf vragen: "ok, en wanneer zou ik dan mogen komen?" Ik heb daar echt moeite mee: mezelf uitnodigen. Plus, en dat is puur een gevoel dat ik heb, ik kan er compleet naast zitten, maar uit de toon van het appje kon ik afleiden dat zij zoiets had van: "oei, het gaat weer niet goed, haar vent doet weer vervelend, ze moet weer eens komen ventileren", terwijl zij momenteel in die heerlijke fase zit van verliefd (verloofd ook intussen).

Intussen zijn de privé sauna's bij ons in België weer open, dus ik stelde vorige week voor om misschien eens samen een paar uurtjes te gaan relaxen. Stuurde ze terug dat ze aan het proberen zijn voor een 2de kindje en dat ze daarom nu niet naar de sauna wil en dat we, bij beter weer, maar eens bij hen moeten afspreken (kunnen we buiten in de lounge zitten). Ok, dat kan ik allemaal aannemen, maar zelfde als hierboven: moet ik dan degene zijn die zichzelf dan weer uitnodigt?

Ik vind het echt heel moeilijk. Initiatief nemen, ok, maar moet een vriendschap niet van 2 kanten komen?

Bedankt voor het 'lezen'.

Liefs, Sofie

Alsof ze het gehoord had... kreeg ik net een appje om vanmiddag af te spreken

Hoi,

@Blomke82: ja, het was erg leuk! Bedankt om ernaar te informeren .

Ik besef dat het initiatief wat meer van mijn kant zal moeten komen en heb gisteren voorgesteld om deze zomer (als het hopelijk kan en mag met corona) maar eens bij ons langs te komen voor een (vroeg) etentje. Wij hebben een erg leuke peuterspeeltuin bij ons in de straat

Wat die sauna en 'kroeg' (van 20 tot 22 u even iets gaan drinken in een gezellig cafétje) betreft: dat zijn zaken die wij allebei graag deden en doen (en ook deden toen mijn kinderen heel erg klein waren). Ik heb mijn vriendin bv. voor haar verjaardag (toen haar zoontje een paar maanden oud was) een relax dagje uit cadeau gedaan, omdat ik weet hoe fijn het kan zijn om na een paar maanden moederschap er eens even lekker tussenuit te zijn: paar uurtjes shoppen, lekker eten, in de namiddag nog een heerlijke massage en dan lekker terug naar huis naar man en kind. En daar heeft ze heel erg van genoten.

Maar goed: ik neem de tips en tricks zeker mee! Bedankt!