Relaties
alle pijlers
Even feedback nodig
zaterdag 17 april 2021 om 19:20
Hoi iedereen.
Ik heb 12 jaar een relatie maar dit gaat erg slecht en ben voor mijn gevoel op een punt gekomen dat ik niet meer verder wil .
Maar we hebben 3 kinderen, jongste was niet gepland. Oudste is een zorgen kindje. Hiervoor heb ik enkele jaren geleden mijn baan opgezegd. Ik werk nu 1 dag per week en soms extra.
Sinds de geboorte van de tweede gaat onze relatie op en neer. Twee jaar terug zijn we verhuisd , naar zijn geboorteplaats. Dit heeft hij er best doorgedrukt zeg maar. Ik wou dit niet en was hier altijd duidelijk in. Voor mijn gevoel ook terecht. Ben veel thuis en door oudste ook erg aan huis gebonden.
Niet een goede situatie om een nieuw sociaal leven op te bouwen waar ik eigenlijk ook geen behoefte aan had.
Helaas zat de huizenmarkt niet mee en moest ik het vorige huis wat ik alleen kocht voor de relatie met veel schuld verkopen. Hierdoor had ik niet meer het gevoel dat ik "eisen" kon stellen.
Dom want ik voel me in het nieuwe huis en woonplaats nog steeds niet thuis. Dit neem ik mezelf maar (?onterecht) mijn vriend ook kwalijk. Terwijl ik er zelf bij was natuurlijk.
We zijn totaal uit elkaar gegroeid, ondanks vele gesprekken met een therapeut veranderd er niks en kunnen we geen goed gesprek hebben.
Het grootste struikelblok in onze relatie is dat ik me alleen voel, hij is de leukste vader als het de kinderen vrolijk zijn maar anders weet hij er niet om te gaan. Ik heb er echt jaren voor gestreden dat hij na het avondeten eens de afwas doet. Meedenkt met de planning of bv om een verjaardag denkt. ( Ik heb nog nooit iets op mijn verjaardag gehad)
Hij heeft een onregelmatig werkrooster
En is hierdoor vrij veel thuis maar gaat dan rustig een hele dag zijn hobby doen , volledig afwezig. Op dit moment is er veel gaande met de oudste , ik ben er erg druk mee en dan wil ik hem savonds als de kinderen slapen hiervan op de hoogte brengen maar hier heeft hij dan geen zin meer in. Hij is ivm werk vaak savonds weg en ook voor sport. Dus als hij er een keer wil ik even bijkletsen. Maar dan geeft hij me het gevoel dat ik zeur.
Over huishouden zeur ik ook. Klussen worden niet gedaan, we moeten nog veel in huis doen. Ik voel me eigenlijk zijn moeder. Ik regel alles thuis. En moet hem overal op attenderen. Als ik werk wordt er bv ook geen tanden gepoetst van de kinderen. Tijdens de geboorte van de jongste heeft hij me de hele dag met weeën alleen gelaten. ( Niet bij de bevalling hoor)
En echt we hebben het hier al zo vaak over gehad, dat ik zijn hulp nodig heb. Ik weet dat hem niet kan veranderen maar alle liefde, intimiteit en verbinding is weg. Hier is hij het mee eens. Ik voel ook niks geen liefde meer. We hebben ook al bijna 3 jaar geen sex gehad. Hij beloofd wel elke keer om meer te investeren maar ik merk het niet in daden.
Ik ben bereid voor onze kinderen eventueel samen te blijven maar weet niet of ik het volhoudt. Nu is het nog redelijk gezellig thuis maar dit kost erg veel energie.
De kinderen zijn gek op hem en hij is echt wel goed maar in zijn hoofd vindt hij het normaal dat vrouwen alles doen en hij kan absoluut niet met stress moeilijke gesprekken of eigenlijk iets wat moeilijk is omgaan.
Veels te lang verhaal en natuurlijk nog veel gecompliceerder maar zo maar even.
ik zal vast horen dat ik dit voordat we kinderen kregen ook wel wist maar, toen de oudste baby en.peuter was ging het goed. Pas toen er problemen kwamen.met oudste en de tweede werd geboren kwam er scheef groei en bleek hij niet opgewassen hiertegen.
Ik heb 12 jaar een relatie maar dit gaat erg slecht en ben voor mijn gevoel op een punt gekomen dat ik niet meer verder wil .
Maar we hebben 3 kinderen, jongste was niet gepland. Oudste is een zorgen kindje. Hiervoor heb ik enkele jaren geleden mijn baan opgezegd. Ik werk nu 1 dag per week en soms extra.
Sinds de geboorte van de tweede gaat onze relatie op en neer. Twee jaar terug zijn we verhuisd , naar zijn geboorteplaats. Dit heeft hij er best doorgedrukt zeg maar. Ik wou dit niet en was hier altijd duidelijk in. Voor mijn gevoel ook terecht. Ben veel thuis en door oudste ook erg aan huis gebonden.
Niet een goede situatie om een nieuw sociaal leven op te bouwen waar ik eigenlijk ook geen behoefte aan had.
Helaas zat de huizenmarkt niet mee en moest ik het vorige huis wat ik alleen kocht voor de relatie met veel schuld verkopen. Hierdoor had ik niet meer het gevoel dat ik "eisen" kon stellen.
Dom want ik voel me in het nieuwe huis en woonplaats nog steeds niet thuis. Dit neem ik mezelf maar (?onterecht) mijn vriend ook kwalijk. Terwijl ik er zelf bij was natuurlijk.
We zijn totaal uit elkaar gegroeid, ondanks vele gesprekken met een therapeut veranderd er niks en kunnen we geen goed gesprek hebben.
Het grootste struikelblok in onze relatie is dat ik me alleen voel, hij is de leukste vader als het de kinderen vrolijk zijn maar anders weet hij er niet om te gaan. Ik heb er echt jaren voor gestreden dat hij na het avondeten eens de afwas doet. Meedenkt met de planning of bv om een verjaardag denkt. ( Ik heb nog nooit iets op mijn verjaardag gehad)
Hij heeft een onregelmatig werkrooster
En is hierdoor vrij veel thuis maar gaat dan rustig een hele dag zijn hobby doen , volledig afwezig. Op dit moment is er veel gaande met de oudste , ik ben er erg druk mee en dan wil ik hem savonds als de kinderen slapen hiervan op de hoogte brengen maar hier heeft hij dan geen zin meer in. Hij is ivm werk vaak savonds weg en ook voor sport. Dus als hij er een keer wil ik even bijkletsen. Maar dan geeft hij me het gevoel dat ik zeur.
Over huishouden zeur ik ook. Klussen worden niet gedaan, we moeten nog veel in huis doen. Ik voel me eigenlijk zijn moeder. Ik regel alles thuis. En moet hem overal op attenderen. Als ik werk wordt er bv ook geen tanden gepoetst van de kinderen. Tijdens de geboorte van de jongste heeft hij me de hele dag met weeën alleen gelaten. ( Niet bij de bevalling hoor)
En echt we hebben het hier al zo vaak over gehad, dat ik zijn hulp nodig heb. Ik weet dat hem niet kan veranderen maar alle liefde, intimiteit en verbinding is weg. Hier is hij het mee eens. Ik voel ook niks geen liefde meer. We hebben ook al bijna 3 jaar geen sex gehad. Hij beloofd wel elke keer om meer te investeren maar ik merk het niet in daden.
Ik ben bereid voor onze kinderen eventueel samen te blijven maar weet niet of ik het volhoudt. Nu is het nog redelijk gezellig thuis maar dit kost erg veel energie.
De kinderen zijn gek op hem en hij is echt wel goed maar in zijn hoofd vindt hij het normaal dat vrouwen alles doen en hij kan absoluut niet met stress moeilijke gesprekken of eigenlijk iets wat moeilijk is omgaan.
Veels te lang verhaal en natuurlijk nog veel gecompliceerder maar zo maar even.
ik zal vast horen dat ik dit voordat we kinderen kregen ook wel wist maar, toen de oudste baby en.peuter was ging het goed. Pas toen er problemen kwamen.met oudste en de tweede werd geboren kwam er scheef groei en bleek hij niet opgewassen hiertegen.
maandag 19 april 2021 om 19:53
Latten zou ik nooit doen, dan heeft hij nog meer ruimte om zijn eigen ding te doen.
Waarom zou jij degene moeten zijn die in eerste instantie het huis uit moet?
Daarnaast is het mss tijd dat jij terug verhuist met je kinderen naar jouw buurt.
Als je dan toch alles alleen moet doen, dan tenminste met een vangnet, want dat heeft hij ook van je afgenomen, naast je eigen tijd. Sterker nog, je hebt geen 3 kinderen, maar 4, waarvan 1 een volwassen kleuter.
Hij moet eens wakker worden en beseffen dat een gezin samen betekend, we leven niet meer in de jaren 50.
Waarom zou jij degene moeten zijn die in eerste instantie het huis uit moet?
Daarnaast is het mss tijd dat jij terug verhuist met je kinderen naar jouw buurt.
Als je dan toch alles alleen moet doen, dan tenminste met een vangnet, want dat heeft hij ook van je afgenomen, naast je eigen tijd. Sterker nog, je hebt geen 3 kinderen, maar 4, waarvan 1 een volwassen kleuter.
Hij moet eens wakker worden en beseffen dat een gezin samen betekend, we leven niet meer in de jaren 50.
Nope
vrijdag 23 april 2021 om 21:24
Hoi allemaal.
Hebben ondertussen paar goede gesprekken gehad en binnenkort gesprek met relatie therapeut.
Ik kon nu gelukkig wel goed vertellen wat mij dwars zit zonder dat hij gelijk in de verdediging en beschuldigingen schoot. Het doet me ook heel zeer.
Ik zie hem wel zijn best doen nu maar het lijkt ook wel onkunde en geen onwil.
Hij is heel gelaten nu. Hij ziet het ook echt niet, moet steeds letterlijk zeggen wat er moet gebeuren en wat er nodig is.
Op dit moment is hij ook bezig met een interne sollicitatie en daar heeft hij van zijn manager wat de dezelfde kritiek gekregen. Dat hij wat onverschillig overkomt en meer initiatief kan tonen.
Denk niet dat hij veranderd , en ik ben ook veranderd.
Pfft vind het heel moeilijk allemaal.
Hebben ondertussen paar goede gesprekken gehad en binnenkort gesprek met relatie therapeut.
Ik kon nu gelukkig wel goed vertellen wat mij dwars zit zonder dat hij gelijk in de verdediging en beschuldigingen schoot. Het doet me ook heel zeer.
Ik zie hem wel zijn best doen nu maar het lijkt ook wel onkunde en geen onwil.
Hij is heel gelaten nu. Hij ziet het ook echt niet, moet steeds letterlijk zeggen wat er moet gebeuren en wat er nodig is.
Op dit moment is hij ook bezig met een interne sollicitatie en daar heeft hij van zijn manager wat de dezelfde kritiek gekregen. Dat hij wat onverschillig overkomt en meer initiatief kan tonen.
Denk niet dat hij veranderd , en ik ben ook veranderd.
Pfft vind het heel moeilijk allemaal.
