Zwanger
alle pijlers
NIPT: Trisomie 18, edwardssyndroom
vrijdag 21 mei 2021 om 10:18
Ik ben zwanger van een kind met trisomie 18, het edwardssyndroom.
Ik ben nu 13 weken en 3 dagen en op de dag dat de zwangerschap afgebroken wordt ben ik 14 weken en 1 dag zwanger.
De zwangerschap is niet vlekkeloos verlopen, maar iedere keer was alles toch goed op de echo's. Ook bij de termijnecho.
Helaas bleek uit de NIPT trisomie 18. Ik wacht nog op de uitslag van de vlokkentest, maar de echo in het ziekenhuis heeft eigenlijk al bevestiging genoeg gegeven.
Over een paar weken krijgen we de uitslag van het genetisch onderzoek, maar in minder dan 1% van de gevallen is trisomie 18 erfelijk. Ik duim dus maar dat we nu gewoon dikke pech hebben.
Wie heeft dit ook meegemaakt?
Ik ben nu 13 weken en 3 dagen en op de dag dat de zwangerschap afgebroken wordt ben ik 14 weken en 1 dag zwanger.
De zwangerschap is niet vlekkeloos verlopen, maar iedere keer was alles toch goed op de echo's. Ook bij de termijnecho.
Helaas bleek uit de NIPT trisomie 18. Ik wacht nog op de uitslag van de vlokkentest, maar de echo in het ziekenhuis heeft eigenlijk al bevestiging genoeg gegeven.
Over een paar weken krijgen we de uitslag van het genetisch onderzoek, maar in minder dan 1% van de gevallen is trisomie 18 erfelijk. Ik duim dus maar dat we nu gewoon dikke pech hebben.
Wie heeft dit ook meegemaakt?
vrijdag 21 mei 2021 om 10:31
Ik! Een curettage met 14 weken en 1 dag, hoewel het kindje de grootte had van 12 weken en 1 dag. Bij tien weken zagen ze op de echo al dat er iets niet klopte waarschijnlijk, er zat vocht om het kindje heen. De week erna zag de echo er hoopgevend uit, maar doordat ik precies wist wanneer ik zwanger was geworden wist ik al dat die groeiachterstand (was toen nog vijf dagen) niet kon.
Geen nipt meer gehad, maar meteen een vlokkentest.
Ik vond het heel zwaar. Het was een schok dat de eerste echo niet goed bleek te zijn, maar daarna wilde ik zo snel mogelijk van de zwangerschap af. Maar toen het eenmaal zo ver was, ging het pas echt slechter met me. Die lege buik vond ik heel confronterend. En ik vond het ook heftig om een misschien nog wel levend kindje weg te laten halen (we hebben het niet gevraagd, maar op de dag van de behandeling was ze nog maar één dag gegroeid in vijf dagen).
Ik wilde heel snel weer aan het werk, maar het UWV en mijn werkgever vonden dat ik twee weken bij moest komen. Degene bij het UWV die mijn contactpersoon was en de beslissingen nam had drie jaar daarvoor ook een Trismomie 18-kindje gehad.
Ik hield het ná die zwangerschap maandenlang niet droog hoor. Als iemand iets vroeg, of gewoon spontaan in bus of trein. Ik wilde liever niet naar buiten.
Mijn man wilde in eerste instantie niet nog een kindje, dat maakte het denk ik wel extra erg. Dat we het niet nog een keer probeerden. Uiteindelijk wel, en nog vijf miskramen later heb ik in 2021 na vijf jaar alsnog een baby gekregen.
Ik wens jou heel veel sterkte. Ik had zelf veel aan ervaringsverhalen, in die zin dat ik niet de enige was die dit meegemaakt had. Ik hoop dat jij ook iets hebt aan mijn verhaal en wens je heel veel sterkte.
Geen nipt meer gehad, maar meteen een vlokkentest.
Ik vond het heel zwaar. Het was een schok dat de eerste echo niet goed bleek te zijn, maar daarna wilde ik zo snel mogelijk van de zwangerschap af. Maar toen het eenmaal zo ver was, ging het pas echt slechter met me. Die lege buik vond ik heel confronterend. En ik vond het ook heftig om een misschien nog wel levend kindje weg te laten halen (we hebben het niet gevraagd, maar op de dag van de behandeling was ze nog maar één dag gegroeid in vijf dagen).
Ik wilde heel snel weer aan het werk, maar het UWV en mijn werkgever vonden dat ik twee weken bij moest komen. Degene bij het UWV die mijn contactpersoon was en de beslissingen nam had drie jaar daarvoor ook een Trismomie 18-kindje gehad.
Ik hield het ná die zwangerschap maandenlang niet droog hoor. Als iemand iets vroeg, of gewoon spontaan in bus of trein. Ik wilde liever niet naar buiten.
Mijn man wilde in eerste instantie niet nog een kindje, dat maakte het denk ik wel extra erg. Dat we het niet nog een keer probeerden. Uiteindelijk wel, en nog vijf miskramen later heb ik in 2021 na vijf jaar alsnog een baby gekregen.
Ik wens jou heel veel sterkte. Ik had zelf veel aan ervaringsverhalen, in die zin dat ik niet de enige was die dit meegemaakt had. Ik hoop dat jij ook iets hebt aan mijn verhaal en wens je heel veel sterkte.
vrijdag 21 mei 2021 om 10:43
Ik heb zeker wat aan je verhaal. Wel heel confronterend om te lezen. Al vind ik het niet hoopgevend dat het slechter met je ging na de curettage. Al verwacht ik dat ook wel. En lijkt het me ook heel logisch.
Ik wil absoluut niet ingeleid worden en bevallen van een levenloos kindje. Ik ga daarom naar een abortuskliniek. Daar krijg ik een lichte narcose. Ik heb goed opgezocht wat er gaat gebeuren tijdens een abortus bij deze termijn. Al zijn abortusklinieken daar heel vaag over. Ik heb wel nog gevraagd bij de abortuskliniek of het hartje gestopt wordt voor de behandeling begint en dat werd bevestigd. De toelichting volgt nog op de dag van de abortus en als dat niet naar mijn tevredenheid is dan moet het alsnog via het ziekenhuis.
Ik denk nu dat ik de uitslag van het genetisch onderzoek wil afwachten en dan meteen weer wil proberen.
Gefeliciteerd met je baby
Superfijn voor je.
Ik wil absoluut niet ingeleid worden en bevallen van een levenloos kindje. Ik ga daarom naar een abortuskliniek. Daar krijg ik een lichte narcose. Ik heb goed opgezocht wat er gaat gebeuren tijdens een abortus bij deze termijn. Al zijn abortusklinieken daar heel vaag over. Ik heb wel nog gevraagd bij de abortuskliniek of het hartje gestopt wordt voor de behandeling begint en dat werd bevestigd. De toelichting volgt nog op de dag van de abortus en als dat niet naar mijn tevredenheid is dan moet het alsnog via het ziekenhuis.
Ik denk nu dat ik de uitslag van het genetisch onderzoek wil afwachten en dan meteen weer wil proberen.
Gefeliciteerd met je baby
Superfijn voor je.
vrijdag 21 mei 2021 om 10:55
Ik ben ook naar een abortuskliniek gegaan. Omdat het ziekenhuis geen curettage wilde doen zonder narcose. Ik heb bij de kliniek alleen maar paracetamol en een prik bij de baarmoeder gehad (plaatselijke verdoving). En daarna antibiotica.
De ingreep zelf was een fluitje van een cent. Heeft ongeveer zes minuten geduurd in totaal. Ik kon in de middag ook gewoon mijn zoon van schoolreisje halen. Ik had wel die ‘lichtere’ ingreep omdat mijn kindje maar de grootte had van 12w1d. Weet niet hoe groot jouw kindje is?
Dat het met mij slechter ging na de ingreep kwam misschien ook doordat mijn man geen kindje meer wilde. Dat was wel een verzwaring denk ik. Misschien is dat bij jou anders en kan je sneller vooruit kijken?
De ingreep zelf was een fluitje van een cent. Heeft ongeveer zes minuten geduurd in totaal. Ik kon in de middag ook gewoon mijn zoon van schoolreisje halen. Ik had wel die ‘lichtere’ ingreep omdat mijn kindje maar de grootte had van 12w1d. Weet niet hoe groot jouw kindje is?
Dat het met mij slechter ging na de ingreep kwam misschien ook doordat mijn man geen kindje meer wilde. Dat was wel een verzwaring denk ik. Misschien is dat bij jou anders en kan je sneller vooruit kijken?
vrijdag 21 mei 2021 om 11:03
Ach wat naar Ixia, sterkte 
.
Hier ook bij termijnecho teveel vocht gezien en ipv NIPT rechtstreeks voor een vlokkentest gedaan. De uiteindelijke uitslag liet even op zich wachten (het was geen trisonomie 13, 18 of 21 die ze eerst onderzoeken, dus gingen ze daarna pas alle andere chromosomen onderzoeken). Nu wachten we nog op de uitslag of het erfelijk is.
Over abortus kan ik je weinig vertellen, ik ben wel in het ziekenhuis ingeleid en bevallen. Mocht je dat uiteindelijk ook gaan doen en vragen hebben, laat het vooral weten. Ik heb me daarna een week ziek gemeld en dat was ook wel nodig, fysiek ging het best goed maar er kwam een hoop vermoeidheid en verdriet uit. Daarna rustig weer opgebouwd met werken, leidinggevende is gelukkig begripvol.
@mybestfriend: heftig zeg, dat het na de afbreking slechter ging en je nog zo vaak een miskraam hebt moeten meemaken.
@Ixia: ik zou dus zeggen neem je tijd om alles te verwerken, en maak zo nodig gebruik van bijvoorbeeld maatschappelijk werk. Die hadden wij via het ziekenhuis al gesproken en ook na de bevalling nog contact mee gehad, vond ik zelf erg fijn.
. Hier ook bij termijnecho teveel vocht gezien en ipv NIPT rechtstreeks voor een vlokkentest gedaan. De uiteindelijke uitslag liet even op zich wachten (het was geen trisonomie 13, 18 of 21 die ze eerst onderzoeken, dus gingen ze daarna pas alle andere chromosomen onderzoeken). Nu wachten we nog op de uitslag of het erfelijk is.
Over abortus kan ik je weinig vertellen, ik ben wel in het ziekenhuis ingeleid en bevallen. Mocht je dat uiteindelijk ook gaan doen en vragen hebben, laat het vooral weten. Ik heb me daarna een week ziek gemeld en dat was ook wel nodig, fysiek ging het best goed maar er kwam een hoop vermoeidheid en verdriet uit. Daarna rustig weer opgebouwd met werken, leidinggevende is gelukkig begripvol.
@mybestfriend: heftig zeg, dat het na de afbreking slechter ging en je nog zo vaak een miskraam hebt moeten meemaken
. @Ixia: ik zou dus zeggen neem je tijd om alles te verwerken, en maak zo nodig gebruik van bijvoorbeeld maatschappelijk werk. Die hadden wij via het ziekenhuis al gesproken en ook na de bevalling nog contact mee gehad, vond ik zelf erg fijn.
happiness = reality - expectations
vrijdag 21 mei 2021 om 11:17
Ik heb nog niemand gelezen/gehoord die ook naar een abortuskliniek is gegaan. Dat is ook al heel fijn dat jij dat toen ook zo hebt gedaan. Ik krijg ongeacht hoe groot het is een roesje
Ik wil er echt niets van meekrijgen. Moet daarom alleen wel een uur of 5 minimaal daar aanwezig zijn.
Ik vind het ook wel spannend om mogelijk langs actievoerders naar binnen te moeten in de kliniek. Ik ben bang dat die wappies me toch meer raken op zo'n kwetsbaar moment.
Ik weet nu eigenlijk niet hoe groot het is, is bij de ziekenhuisecho niets over gezegd en ik had het eigenlijk te druk met al die kenmerken en gewoon kijken en verwerken.
Ik heb voor vanmiddag een 'pret'echo staan omdat ik wat meer beeldmateriaal wil hebben. Bij het maken van de afspraak was het echocentrum heel lief, ik krijg de echo zelfs gratis.
Ik was meteen zwanger na stoppen met anticonceptie dus had geen goed referentiepunt. Mijn vriend heeft het bij een eerdere echo wel gevraagd omdat we het idee hadden dat het klein was, maar het was allemaal nog normaal.
Ik heb al een gezonde dochter (andere vader) en heb er echt jaren over gedaan om weer zwanger te durven worden. Vond de bevalling best traumatisch en durfde het echt niet meer aan. Ik vond het eerst ook heel makkelijk om mezelf de schuld te geven, maar volgens mij komt t18 eigenlijk bij iedere leeftijd wel voor. En anders nog, ik kan er niets aan veranderen. En bijna alles geeft wel een verhoogde kans op iets.
Mijn vriend wil ook zo snel mogelijk weer proberen, tenzij ik niet meer wil.
Ik wil er echt niets van meekrijgen. Moet daarom alleen wel een uur of 5 minimaal daar aanwezig zijn.
Ik vind het ook wel spannend om mogelijk langs actievoerders naar binnen te moeten in de kliniek. Ik ben bang dat die wappies me toch meer raken op zo'n kwetsbaar moment.
Ik weet nu eigenlijk niet hoe groot het is, is bij de ziekenhuisecho niets over gezegd en ik had het eigenlijk te druk met al die kenmerken en gewoon kijken en verwerken.
Ik heb voor vanmiddag een 'pret'echo staan omdat ik wat meer beeldmateriaal wil hebben. Bij het maken van de afspraak was het echocentrum heel lief, ik krijg de echo zelfs gratis.
Ik was meteen zwanger na stoppen met anticonceptie dus had geen goed referentiepunt. Mijn vriend heeft het bij een eerdere echo wel gevraagd omdat we het idee hadden dat het klein was, maar het was allemaal nog normaal.
Ik heb al een gezonde dochter (andere vader) en heb er echt jaren over gedaan om weer zwanger te durven worden. Vond de bevalling best traumatisch en durfde het echt niet meer aan. Ik vond het eerst ook heel makkelijk om mezelf de schuld te geven, maar volgens mij komt t18 eigenlijk bij iedere leeftijd wel voor. En anders nog, ik kan er niets aan veranderen. En bijna alles geeft wel een verhoogde kans op iets.
Mijn vriend wil ook zo snel mogelijk weer proberen, tenzij ik niet meer wil.
vrijdag 21 mei 2021 om 11:27
Ik heb zelf geen ervaring met trisomie, wel heb ik een kindje gekend dat het had. De moeder heeft het de zwangerschap voldragen en ik weet hoe zwaar de keuze op hun drukte. Hun andere 2 kinderen waren kerngezond dus echt gewoon pech.
Ik wil je alleen wel op het hard drukken door te vragen bij de kliniek hoe ze te werk gaan ook op emotioneel vlak. Ik heb een curettage moeten doen en was er ook naderhand erg verdrietig over. Ik mocht niet gelijk weg (had een roesje gehad en dan moest je eerst eten voor je kon gaan), huilde en wilde mijn vriend bij me hebben, ik kreeg te horen dat er geen mannen mochten komen op de uitslaapkamer en ik moest stoppen met huilen want ik zou de andere overstuur maken. Ik heb me zelde zo alleen en klein gevoeld als toen. Dat moment heeft bij mij echt wat stuk gemaakt. Ik hoop dat het niet meer zo gaat (het is 8 jaar geleden) en mijn ervaring zegt niks over jou natuurlijk, maar ik kan me voorstellen dat je na de behandeling je partner bij je wil hebben en steun nodig hebt en misschien kan je dan beter in het ziekenhuis zijn. Ik wil alleen dat het zo goed gaat als kan voor jou, het is al verdrietig en erg genoeg.
Los daar van, heel veel sterkte.
Ik wil je alleen wel op het hard drukken door te vragen bij de kliniek hoe ze te werk gaan ook op emotioneel vlak. Ik heb een curettage moeten doen en was er ook naderhand erg verdrietig over. Ik mocht niet gelijk weg (had een roesje gehad en dan moest je eerst eten voor je kon gaan), huilde en wilde mijn vriend bij me hebben, ik kreeg te horen dat er geen mannen mochten komen op de uitslaapkamer en ik moest stoppen met huilen want ik zou de andere overstuur maken. Ik heb me zelde zo alleen en klein gevoeld als toen. Dat moment heeft bij mij echt wat stuk gemaakt. Ik hoop dat het niet meer zo gaat (het is 8 jaar geleden) en mijn ervaring zegt niks over jou natuurlijk, maar ik kan me voorstellen dat je na de behandeling je partner bij je wil hebben en steun nodig hebt en misschien kan je dan beter in het ziekenhuis zijn. Ik wil alleen dat het zo goed gaat als kan voor jou, het is al verdrietig en erg genoeg.
Los daar van, heel veel sterkte.
vrijdag 21 mei 2021 om 11:35
MonaLisa wat erg voor je. Wat een hufterige plek was dat voor je. Mijn vriend mag er in principe ook niet bij zijn. Ook door corona. Maar de mw. aan de telefoon zei uit zichzelf dat ik wel kon vragen of mijn vriend er waar mogelijk bij mocht zijn in mijn geval. Hij mag in ieder geval niet mee de wachtkamer in. Er is door de volkskrant geloof ik een heel artikel gemaakt over de kliniek waar ik naartoe ga. Ik heb er wel vertrouwen in en als ik twijfels heb dan ga ik daar alsnog weg. Mijn twijfels zitten nu vooral in hoe het hartje gestopt wordt en niet in hoe ze mij verder behandelen.
vrijdag 21 mei 2021 om 11:53
Vorig jaar heb ik hetzelfde meegemaakt. Andere trisomie, maar verder vergelijkbaar. Vlokkentest bevestigde helaas de uitslag. Ik had voor die test toch nog een sprankje hoop. Van tevoren had ik ook geen enkel slecht voorgevoel, dus het bleef heel onwerkelijk. De uitleg van het ziekenhuis van een ingeleide bevalling met 14 weken vond ik zo afschuwelijk klinken dat ik zelf heb uitgezocht hoe het ook zo kunnen. Bij een abortuskliniek dus inderdaad. Ik vind het best gek en ook enigszins vrouwonvriendelijk dat het ziekenhuis die optie eigenlijk niet noemt. Ik kende ook iemand die met 19 weken ingeleid was bevallen en zij zei ook: je hoeft jezelf dat echt niet aan te doen. Ik heb twee klinieken bezocht voor informatie en heb uiteindelijk voor Amsterdam gekozen, ook omdat ik daar het eerst terecht kon. Niets dan lof voor die kliniek. Geen demonstranten gezien gelukkig; wel een scala aan heel verschillende vrouwen in de wachtkamer, wat ik op een bepaalde manier indrukwekkend vond. Zoveel verdrietige verhalen van ongewenste of gewenste maar niet-gezonde zwangerschappen. De ervaring viel me mee, al blijft het onwerkelijk als je de pil krijgt om alles te verweken en je dan dus niet meer terug kunt. Ik heb het vruchtje meegenomen en begraven in de tuin. Klinkt misschien gek, maar daar achterlaten vond ik te kil, en echt cremeren groter dan ik het wilde maken. Mijn fysieke herstel was wonderbaarlijk snel en ik was van het ene op het andere moment af van de zwangerschapsvermoeidheid. Narcose is niet zwaar, dus daar had ik niet veel last van. Na een paar dagen stopte het bloeden en ben ik bij wijze van therapie obsessief gaan wandelen met mijn moeder en vriendinnen. Dat was heel heilzaam. Uiteraard ben ik (en ook mijn man) heel verdrietig geweest, maar ik heb heel bewust een plan gemaakt om niet in de ellende en treurigheid te verzinken. Veel naar buiten, veel vrolijke dingen kijken zoals Queer eye, Mooie boeken lezen en quality time met mijn twee kinderen doorbrengen. Twee weken na de ingreep was ik weer aan het werk.
Aanvankelijk wilde ik meteen door en weer zwanger worden, maar ik voelde dat ik er niet klaar voor was, ik was ook te angstig voor weer een slechte uitslag. Toen brak de coronatijd los en was het zo stressvol thuis en met werk dat ik meteen in een nieuwe modus kwam en alle gebeurtenissen van januari opeens heel ver weg leken. Vanaf de zomer hebben we het weer geprobeerd en afgesproken dat het in 2020 moest gebeuren, en anders niet meer. Mijn man kreeg Corona, weer een lockdown en zwanger worden stond opnieuw niet op het prioriteitenlijstje. Begin van dit jaar stortte ik in. Zo ontzettend moe was ik. Wat bleek? Ik was pril zwanger. Ongeveer geworden op de dag van de abortus het jaar ervoor. Gisteren de goede twintigwekenecho gehad en eindelijk, eindelijk haal ik opgelucht adem en voelt het alsof een derde kindje dan toch echt gaat komen.
Mijn advies: wees dapper, zorg goed voor jezelf en overhaast het opnieuw zwanger worden niet. Het is nogal een emotionele rollercoaster, met hormonen die er nog bij komen.
Veel sterkte! Je bent sterker dan je denkt
vrijdag 21 mei 2021 om 13:00
Die wappies zijn niet wijs en hebben niets beters te doen.
Dit besluit is ongetwijfeld heel moeilijk en verdrietig maar ook het beste wat jij als moeder voor jullie kindje kunt doen. Niet omdat jullie geen liefde hebben voor deze kleine maar omdat jullie een leven met deze aandoening niet als leven zien. Als het kindje de zwangerschap en bevalling überhaupt zou overleven.
Ik wens jullie veel sterkte en hoop dat je man veel bij je mag zijn om je te steunen.
vrijdag 21 mei 2021 om 13:23
Ik denk ook altijd als ik die demonstranten zie: Wat fijn voor jullie dat jullie nooit in een situatie hebben gezeten waarin abortus de enige uitweg leek.
Bij mij stonden ze niet (vijf jaar geleden). Maar ik geloof wel dat ze er de laatste tijd weer vaker staan. Bedenk maar dat het geen vrienden van je zijn, die mensen die zo’n oordeel menen te moeten hebben.
Vijf jaar geleden kreeg ik trouwens in die kliniek een eigen kamer en mocht m’n man er wel bij zijn. Dat was niet gebruikelijk, maar vanwege de verdrietige omstandigheid (vond ik trouwens vreemd, volgens mij zit iedereen daar onder verdrietige omstandigheden).
Bij mij stonden ze niet (vijf jaar geleden). Maar ik geloof wel dat ze er de laatste tijd weer vaker staan. Bedenk maar dat het geen vrienden van je zijn, die mensen die zo’n oordeel menen te moeten hebben.
Vijf jaar geleden kreeg ik trouwens in die kliniek een eigen kamer en mocht m’n man er wel bij zijn. Dat was niet gebruikelijk, maar vanwege de verdrietige omstandigheid (vond ik trouwens vreemd, volgens mij zit iedereen daar onder verdrietige omstandigheden).
donderdag 27 mei 2021 om 12:47
Het is vandaag gebeurd. Gisteren kregen we pas de bevestiging van de vlokkentest. Ik wilde het geslacht ook weten. De gynaecoloog zei toen dat ze zo ver nog niet had gelezen. Dat leg ik maar uit als zo snel mogelijk de uitslag door willen bellen. Ze zei dat het een jongen was. Dat klopte niet voor mij, maar goed. Vijf minuten later werd ik nog een keer gebeld dat het toch een meisje was.
Om 8 uur moest ik in de kliniek zijn. Het was iedereen wel duidelijk dat we hier goed over nagedacht hadden. Mijn vriend mocht ook mee en daarmee kreeg ik ook een eigen kamer. De andere vrouwen mochten dat niet zien omdat zij natuurlijk ook graag hun partner erbij willen hebben. Ik heb er veel troost aan gehad dat hij aanwezig mocht zijn.
Die medicatie innemen is me uiteindelijk nog meegevallen. Daarna werd ik opgehaald en daar waren de arts en de verpleegkundigen ook heel lief. Ik moest huilen bij het opzetten van het zuurstofmasker en toen vroegen ze ook of ik even wilde wachten. Dat hoefde niet en toen was ik heel snel in slaap. Heb er echt niets van meegekregen en dat was precies wat ik wilde. Na het wakker worden was het ook heel fijn om mijn vriend weer te zien en even uit te huilen. Ben meteen gaan eten en drinken en aankleden omdat ik zo snel mogelijk weer weg wilde.
Ik had een mandje mee omdat ik haar wel wil laten cremeren. Ik wil heel graag een tatoeage zetten met de as. Ik wilde haar daar sowieso niet achterlaten en ook niet in de tuin begraven. Ik heb namelijk ook een urn staan met mijn kat en vond het ook een beetje gek om dan kat in een urn te hebben en kind in de tuin.
We hebben haar een naam gegeven. Het is het moeilijkste wat ik ooit in mijn leven heb meegemaakt. Ik denk dat het me enorm geholpen heeft om echt even in de rouw te gaan. Ik zou wel zo snel mogelijk weer zwanger willen. Maar eerst afwachten of het de erfelijke variant was of niet.
Om 8 uur moest ik in de kliniek zijn. Het was iedereen wel duidelijk dat we hier goed over nagedacht hadden. Mijn vriend mocht ook mee en daarmee kreeg ik ook een eigen kamer. De andere vrouwen mochten dat niet zien omdat zij natuurlijk ook graag hun partner erbij willen hebben. Ik heb er veel troost aan gehad dat hij aanwezig mocht zijn.
Die medicatie innemen is me uiteindelijk nog meegevallen. Daarna werd ik opgehaald en daar waren de arts en de verpleegkundigen ook heel lief. Ik moest huilen bij het opzetten van het zuurstofmasker en toen vroegen ze ook of ik even wilde wachten. Dat hoefde niet en toen was ik heel snel in slaap. Heb er echt niets van meegekregen en dat was precies wat ik wilde. Na het wakker worden was het ook heel fijn om mijn vriend weer te zien en even uit te huilen. Ben meteen gaan eten en drinken en aankleden omdat ik zo snel mogelijk weer weg wilde.
Ik had een mandje mee omdat ik haar wel wil laten cremeren. Ik wil heel graag een tatoeage zetten met de as. Ik wilde haar daar sowieso niet achterlaten en ook niet in de tuin begraven. Ik heb namelijk ook een urn staan met mijn kat en vond het ook een beetje gek om dan kat in een urn te hebben en kind in de tuin.
We hebben haar een naam gegeven. Het is het moeilijkste wat ik ooit in mijn leven heb meegemaakt. Ik denk dat het me enorm geholpen heeft om echt even in de rouw te gaan. Ik zou wel zo snel mogelijk weer zwanger willen. Maar eerst afwachten of het de erfelijke variant was of niet.
donderdag 27 mei 2021 om 12:57
