‘Whiplash’ na een jaar

Ik ben op zoek naar ervaringsdeskundigen die zich misschien herkennen in mijn verhaal. Voor wat morele support, misschien tips om hier beter mee om te gaan.

Iets meer dan een jaar geleden werd ik van achter aangereden. De bestuurder achter ons had niet gezien dat we stil stonden (bij een stoplicht achter in de rij auto’s) en was zonder te remmen op onze auto gereden. Dezelfde avond kreeg ik last van mijn nek, hoofd, misselijkheid. Een paar weken was ik niks waard. De beweeglijkheid van de nek kwam langzaam terug maar allerlei klachten die overbleven heb ik nu al een jaar en ik kom er maar niet vanaf.
Hoofdpijn, nekpijn, rugpijn, duizeligheid, misselijkheid, dadelijks diarree, concentratieproblemen, vergeetachtigheid, en de altijd maar aanwezige moeheid, die op zijn ergst lijkt als ik ‘s ochtends wakker wordt. Ik ben onhandig en vergeet steeds wat ik ook alweer aan het doen was, loop vaak tegen meubels aan die al 5 jaar op dezelfde plek staan.

Dit beperkt me dusdanig dat mijn leven in niks lijkt op wat het was. Van een actieve werkende jonge moeder ben ik een haast bejaarde, altijd vermoeide vrouw geworden die bij alles wat ik doe tussendoor moet rusten om de dag door te komen.

5 maanden revalidatie in het ziekenhuis hebben me geleerd dat ik rekening moet houden met mijn energieverdeling. Ik kan niks ‘zomaar even’ doen zonder dat het consequenties heeft voor de rest van mijn dag/dagen.

Mijn sociale leven staat al een jaar on hold, en ik ben bang voor de toekomst. Moet ik hiermee leren leven? Ik wil niet zo zijn zoals ik nu ben.

De artsen hebben het maar over accepteren en dat het leven niet zo maakbaar is als velen denken. Dit weet ik zelf ook heus wel, heb ik altijd geweten.
Ik kan (deels) leren leven met hoe ik nu ben, alleen mijn omgeving vraagt vaak teveel van mij en ik ben iemand die niet graag altijd maar ‘nee’ antwoordt. En ik wil zelf ook wel eens wat, gewoon naar een verjaardag kunnen, met mijn dochter naar de speeltuin, een speelafspraakje thuis oid. Maar alles kost zoveel energie dat ik continu uitgeput ben en nergens echt van kan genieten. Ik schaam me ook voor hoe ik nu ben, kan vaak geen normaal gesprek voeren, krijg na een tijdje niks meer mee en reageer soms vreemd emotioneel op dingen.

De diagnose was in eerste instantie hersenschudding maar kwam later neer op whiplash. Niemand lijkt te weten wat ze voor me kunnen betekenen. Normaal zijn mensen binnen een paar weken/maanden van deze klachten af.

Ik ‘moet’ binnenkort beginnen met reïntegreren op mijn werk. Ik weet nog niet eens hoe ik mezelf op tijd gedoucht krijg en naar mijn werk toe moet gaan omdat dat in de ochtend al teveel energie en concentratie kost. Steeds ben ik aan het compenseren (dan maar de avond ervoor douchen en alvast ontbijt klaarzetten, dochter moet door iemand anders verzorgd worden want dat lukt me niet als ik mezelf moet verzorgen in de ochtend).
Ik voel me een enorme klager. Ik zou mezelf inmiddels toch weer terug op de rit moeten hebben?

Herkent iemand zich hierin en hoe ging het bij jullie? Kwam het na zo’n lange tijd nog goed of ging het alsnog beter na een tijdje? Hoe ga je ermee om als je omgeving steeds maar meer van je vraagt en je veel dingen nu eenmaal niet kan doen zonder er doodziek van te worden?

Bedankt voor al jullie berichten. Ik heb het meeste gelezen maar neem nu niet veel meer in me op, het wordt een brei. Vanavond of morgen als ik wat ben uitgerust lees ik alles nog eens na en zal op de meesta vragen proberen te antwoorden.
Lief dat jullie de moeite namen om het te lezen.

viva-amber schreef: ↑

28-06-2021 12:30

Soms moet je iets 5x vragen. De bedrijfsarts mag ook verwijzen, dus daar zou je ook nog een verwijzing naar een neuroloog kunnen vragen.
Er worden veel fouten gemaakt tijdens revalidatietrajecten door de oorzaak niet goed te onderzoeken.

Daar heb je misschien gelijk in. Ik denk erover om maar weer terug te gaan naar de huisarts en een nieuwe doorverwijzing of second opinion te vragen. Misschien kan mijn zorgverzekeraar hier ook nog iets in betekenen, die weten misschien welke artsen meer gespecialiseerd zijn hier in de omgeving.

Soms wordt mensen verweten dat ze ‘afwachtend’ zijn. Dat ben ik absoluut niet. Ik heb er alleen zo weinig energie voor om steeds een soort strijd aan te gaan om iets voor elkaar te krijgen bij een arts.

Als ik het gevoel heb dat iemand me niet serieus neemt voel ik me al snel neergeslagen en klap ik dicht, dan denk ik ‘praat jij maar door ik zoek wel weer verder als dit op niks uitdraait’. En ook ‘misschien heeft de man gelijk en moet ik dit gewoon een kans geven, zien we daarna wel weer verder’. En zelfs ‘misschien ligt het ook wel gewoon aan mij en stel ik me aan’.

Maar op een later moment weet ik gewoon dat ik zo niet verder kan en echt betere hulp nodig heb. Ik kan en wil me hier nog niet bij neerleggen. Dan zou ik, denk ik, nog depressief ook worden en dat kan ik er nu al helemaal niet bij hebben.

boekenlegger0 schreef: ↑

28-06-2021 12:45

@TO
Ik heb ervaring met een soortgelijk ongeluk. Dit is nu meer dan 10 jaar geleden. Ik had grotendeels dezelfde klachten als jij. Ik heb veel verschillende therapieen gedaan: fysio, oefentherapie, mensendieck, chiropractie, uiteindelijk ben ik verhuisd en ben ik door mijn nieuwe huisarts verwezen voor rontgenfoto en mri van nek en daarna doorverwezen naar pijnrevalidatie met verschillende specialisten. Hier heb ik absoluut baat bij gehad. Voorwaarde voor deelname aan dit revalidatietraject was dat je geen rechtszaak letselschade mocht hebben lopen omdat je niet aan de ene kant bezig kan zijn om beter te worden en aan de andere kant bezig kan zijn om te bewijzen dat je ziek bent.

Ik heb zelf bloedtesten laten doen waaruit bleek dat ik een ernstig vitamine b12 en vitamine d te kort had. Aanvullen van vooral vitamine b12 heeft mij heel erg geholpen.

Ik had erg veel last van spanning door het ongeluk. Ik heb er zelfs een vorm van PTSS aan overgehouden. Harde geluiden achter me of onverwacht aanrakingen van achter zorgen bij mij voor paniek en spierspanning. Hier heb ik EMDR therapie voor gehad en ook dit heeft geholpen. Heb jij hier ook last van?

Ik heb jaren niet kunnen werken, ik was volledig afgekeurd. Inmiddels werk ik weer. Ik ben minder fit dan gezonde collega's maar ik kan zoveel meer dan jaren eerder. Het is vooral erg belangrijk dat ik mezelf in acht neem. Ik kan niet na een werkdag naar een werkborrel (voor corona) en de dag daarna weer werken. Ik kies wat ik doe. Met de kerstactiviteit neem ik ervoor of erna vrij bijvoorbeeld vrij. Ik ga nog steeds vooruit.

Bedankt voor het delen van jouw verhaal.
Ptss heb ik gelukkig geen last van. Ben wel angstig in het verkeer, zelfs te voet. En schrikachtig bij harde geluiden. Maar dat heeft voor mijn gevoel meer met de snelle overprikkeling te maken. Bij veel prikkels in mijn omgeving voel ik me al snel totaal gedesoriënteerd.

Mooi om te lezen dat je nog steeds vooruit gaat. Dat je zelfs na volledig afgekeurd te zijn toch weer aan het werk kon gaan. Dat biedt hoop voor de toekomst.
Energieverdeling zal idd altijd een rol blijven spelen.

viva-amber schreef: ↑

28-06-2021 12:49

Rond de periode dat je 1 jaar ziekt bent, stelt normaliter de bedrijfsarts een lijst op et je beperkingen (FML/AML/inzetbaarheidsprofiel). Meestal schakelt de werkgever dan een arbeidsdeskundige in om te kijken wat je nog kan op het gebied van re-integratie.

Daar er sprake is van een bijzonder situatie, ongeval, verhaal opderde, ...etc. Zou je ook eens kunnen kijken of je in aanmerking komt voor arbeidsdeskundige advies door een professional die gespecialiseerd is in letselzaken.

Je zou dit bij je advocaat kunnen voorleggen om te kijken of de tegenpartij dat wil vergoeden. Je zou het ook met de bedrijfsarts en werkgever kunnen bespreken.
Een gerenomeerd bureau op dit gebied is Heling & partners. www.heling.nl

Uit het jaargesprek met de bedrijfsarts is gekomen dat ik moet beginnen met reïntegrerend. Ookal heb ik aangegeven dat ik niet weet hoe ik dat voor elkaar zou moeten krijgen met de klachten die ik nog heb. Ik moest de extra klachten maar accepteren want dat hoorde er nu eenmaal bij. En er zijn zoveel mensen met klachten die werken.
Ik wil het ook graag zelf, reintegreren. Maar dan moet ik het wel kunnen en dat is nu (nog) niet het geval.
Gelukkig heb ik een begripvolle werkgever die meedenkt, dus als het echt niet lukt kan ik dat bij mijn leidinggevende aangeven.

Een Arbeidsdeskundige is inmiddels aan mij gekoppeld door de verzekering. Ook gaat via het werk een (andere) Arbeidsdeskundige met mijn reintegreren meekijken.

Pergamon schreef: ↑

28-06-2021 12:50

Ik heb te maken gehad met een medische misser. Ik had vrij snel in de gaten dat het foute boel was, maar de arts stond er op dat er niks aan de hand was. Ik ben uiteindelijk zelf gaan leuren en heb doorgezet naar een revalidatiearts en van daaruit specialistische revalidatie-hulp. Daar ging toch even een wereld voor mij open! Herkenning, passende therapie... Het was een lang traject, maar ik ben echt zó opgeknapt daar!

Het heeft mij geleerd dat je naar jezelf moet luisteren in zo'n situatie. Als jouw arts geen scan wil geven, probeer dan een second opinion, via de bedrijfsarts, desnoods via de huisarts. Vindt een 'compagnon' die je wil helpen om een passende diagnose en behandeling vinden.

Zo’n ‘compagnon’ zou inderdaad een verademing zijn. Iemand met verstand van zaken die meedenkt.
Het is niet zo dat ik het gevoel het dat niemand me serieus neemt. De eerste fysiotherapeut en de therapeuten in het ziekenhuis, de neuroloog (die me doorstuurde naar revalidatie) bijvoorbeeld, herkenden veel van mijn klachten en hebben mij serieus proberen te helpen binnen de kaders die ze konden bieden. Het is alleen tot nu toe niet genoeg om mij weer zodanig op de rit te krijgen dat ik weer normaal kan functioneren. Ik zou eerlijk gezegd inmiddels al blij zijn als ik 50% zou worden van wie ik voorheen was. Dan zou ik in elk geval dingen kunnen doen die me voldoening geven, al moet ik daar dan misschien alsnog een hoop voor laten.

Snouth schreef: ↑

09-07-2021 12:37

De duizeligheid, vermoeidheid, (misselijkheid die die vermoeid met zich meebracht) slecht zien, pijn in mijn hoofd en nek.
Alles door de juiste houding (en de massages die erbij gegeven werden). Ik kreeg op een bepaald moment ook allemaal pukkels in mijn nek (niet waar de massageolie zat oid), het leek wel alsof de afvalstoffen er door mijn huid uitkwamen.
Die juiste houding is zo belangrijk. Want als je pijn hebt, ben je zo geneigd om een verkeerde houding aan te nemen en in een vicieuze cirkel terecht te komen.

Wat fijn dat je zoveel had aan deze therapie. Zeker het overwegen waard! Vooral omdat je aangeeft dat het ook hielp met de duizeligheid, misselijkheid, etc. Bedankt

Dahlia74 schreef: ↑

28-06-2021 13:12

Wat naar voor je dat ju nu zo beperkt wordt. Heb je weleens andere zorg overwogen? Ik kan je de rugpoli van harte aanbevelen. Zij hebben meerdere vestigingen en doen uitgebreid onderzoek. Zij kijken meestal anders naar jou klachten dan de reguliere ziekenhuiszorg.

Ander alternatief is de Maartenskliniek.

Voor nu praat erover met bedrijfsarts, wees eerlijk. En je grenzen aangeven, hoe lastig dat ook is.

In het laatste gesprek gaf de Arbeidsdeskundige ook aan dat ik nog meer moet vertellen aan de bedrijfsarts, al vertelde ik dingen dubbel ik moest maar blijven herhalen zodat ik niet duidelijker kon zijn voor mijn gevoel. Blijkbaar denken ze dat klachten op magische wijze zijn verdwenen als je er niet gesprek na gesprek op blijft terugkomen.

Een soort rugpoli (buiten het ziekenhuis) ligt hier ook in de buurt, ik zal me er eens over gaan inlezen. Bedankt!

Kiwi2017 schreef: ↑

28-06-2021 13:25

Sorry, dat van t uwv ging in mijn geval wel zo maar dat was waarschijnlijk door iets anders.

Maar er hoort toch wel een uitspraak gedaan te worden over eerste of tweede spoor? Als in de eerste jaars evaluatie is beoordeeld dat iemand waarschijnlijk weer volledig (in eigen functie) aan het werk gaat, moet deze inschatting ook geëvalueerd worden. Als de re-integratie na bv een jaar en 3 maanden stagneert moet toch een arbeidsdeskundige weer meekijken... dacht ik..

Mijn uiteindelijke doel blijft terugkeren in mijn eigen werk als dit mogelijk is. Er gaat nu inderdaad een arbeidsdeskundige via het werk ‘meekijken’.