Relaties
alle pijlers
Vriend in de put en weet ineens niet of hij nog kinderen wil
zaterdag 21 augustus 2021 om 08:18
Beste vivaleden,,
Uit het niets, maar dan ook echt uit het niet dropte mijn vriend gisteren de bom dat hij niet weet of hij kinderen wil.
We zijn nu anderhalf jaar samen en zouden binnenkort gaan samenwonen. In de relatie is hij altijd degene geweest met de meeste ‘haast’ wat betreft samenwonen en kinderen. Hij heeft heel vaak gezegd hoe graag hij kinderen wil, wat voor goede vader hij zou zijn enz. Hij heeft ook wel eens gezegd dat ik het moest zeggen als ik geen kinderen wilde, want het was voor hem heel belangrijk. Vorige maand nog zei hij compleet in de wolken dat als ik het ook wil, we een baby kunnen proberen te krijgen wanneer hij een nieuwe baan heeft.
Werk is voor hem momenteel een groot issue. Hij heeft een goedbetaalde baan, maar in zijn sector zijn er beter betaalde banen te vinden. Daarbij werd zijn contract vorig jaar niet verlengd (wat niks met zijn kwaliteiten te maken had) wat hem een grote deuk heeft gegeven en sindsdien zit hij in de put. Hij is zich nu tot in de perfectie aan voorbereiden op nieuwe sollicitaties, o.m. door te studeren, zodat hij straks de droom kandidaat is. Dat is zijn plan van aanpak. Ondertussen zit hij in een nieuwe job waar hij zich ondergewaardeerd voelt. Met vlagen voelt hij zich compleet verloren. Soms ziet hij het ook wat beter zitten en soms heeft hij heel goede dagen.
Echter nu zegt hij dus dat hij zich compleet verloren voelt, dat hij niet weet of hij wel kinderen wil en wat hij aan moet met z’n leven. Ik weet vervolgens weer niet wat ik hiermee aan moet. Ik snap best dat hij zich mogelijk voelt falen in alles, maar zo keihard ineens die kinderwens aan de kant zetten? Hij wilde dat steeds zo graag. Hij heeft me ervan verzekerd dat het niets met mij te maken heeft, want ik wilde natuurlijk weten of het niet zo is dat hij mij niet als de moeder van z’n kinderen ziet.
Ik herken hem niet echt op deze manier. Vorige maand nog zei hij dat hij me alles wilde geven wat hij had, en dat hij een kind wilde. Hij is daar vaker over begonnen, dat hij dat graag wil zodra hij z’n leven op orde heeft. Hij is vanaf het begin heel consistent geweest over hoe serieus hij onze relatie ziet. Ik heb gezegd dat ik hem wil bijstaan en helpen in zijn gevoel verloren te zijn, maar ik heb nu ook mijn eigen verdriet om mee te dealen.
Ik weet niet wat ik nu moet doen. Is dit puur koudwatervrees, en depressie of toch heel serieus? Ik ben verdrietig, maar weet niet of ik alleen wil zijn en wat de beste stap is. Ik zou maar mijn eigen huis kunnen gaan, maar wat dan? Gaan we dan volgende week weer gewoon gezellig samen zijn? Zoals het er nu naar uitziet, verschilt ons toekomstbeeld, maar ik weet niet of dat puur vanwege zijn depressieve stemming is.
Uit het niets, maar dan ook echt uit het niet dropte mijn vriend gisteren de bom dat hij niet weet of hij kinderen wil.
We zijn nu anderhalf jaar samen en zouden binnenkort gaan samenwonen. In de relatie is hij altijd degene geweest met de meeste ‘haast’ wat betreft samenwonen en kinderen. Hij heeft heel vaak gezegd hoe graag hij kinderen wil, wat voor goede vader hij zou zijn enz. Hij heeft ook wel eens gezegd dat ik het moest zeggen als ik geen kinderen wilde, want het was voor hem heel belangrijk. Vorige maand nog zei hij compleet in de wolken dat als ik het ook wil, we een baby kunnen proberen te krijgen wanneer hij een nieuwe baan heeft.
Werk is voor hem momenteel een groot issue. Hij heeft een goedbetaalde baan, maar in zijn sector zijn er beter betaalde banen te vinden. Daarbij werd zijn contract vorig jaar niet verlengd (wat niks met zijn kwaliteiten te maken had) wat hem een grote deuk heeft gegeven en sindsdien zit hij in de put. Hij is zich nu tot in de perfectie aan voorbereiden op nieuwe sollicitaties, o.m. door te studeren, zodat hij straks de droom kandidaat is. Dat is zijn plan van aanpak. Ondertussen zit hij in een nieuwe job waar hij zich ondergewaardeerd voelt. Met vlagen voelt hij zich compleet verloren. Soms ziet hij het ook wat beter zitten en soms heeft hij heel goede dagen.
Echter nu zegt hij dus dat hij zich compleet verloren voelt, dat hij niet weet of hij wel kinderen wil en wat hij aan moet met z’n leven. Ik weet vervolgens weer niet wat ik hiermee aan moet. Ik snap best dat hij zich mogelijk voelt falen in alles, maar zo keihard ineens die kinderwens aan de kant zetten? Hij wilde dat steeds zo graag. Hij heeft me ervan verzekerd dat het niets met mij te maken heeft, want ik wilde natuurlijk weten of het niet zo is dat hij mij niet als de moeder van z’n kinderen ziet.
Ik herken hem niet echt op deze manier. Vorige maand nog zei hij dat hij me alles wilde geven wat hij had, en dat hij een kind wilde. Hij is daar vaker over begonnen, dat hij dat graag wil zodra hij z’n leven op orde heeft. Hij is vanaf het begin heel consistent geweest over hoe serieus hij onze relatie ziet. Ik heb gezegd dat ik hem wil bijstaan en helpen in zijn gevoel verloren te zijn, maar ik heb nu ook mijn eigen verdriet om mee te dealen.
Ik weet niet wat ik nu moet doen. Is dit puur koudwatervrees, en depressie of toch heel serieus? Ik ben verdrietig, maar weet niet of ik alleen wil zijn en wat de beste stap is. Ik zou maar mijn eigen huis kunnen gaan, maar wat dan? Gaan we dan volgende week weer gewoon gezellig samen zijn? Zoals het er nu naar uitziet, verschilt ons toekomstbeeld, maar ik weet niet of dat puur vanwege zijn depressieve stemming is.
zaterdag 21 augustus 2021 om 15:18
Dus op 1.5 jaar tijd:
* Woedt Corona
* Heeft hij jou leren kennen
* Heeft hij een ontslag gehad
* Heeft hij een nieuwe baan moeten vinden
* Is hij aan 't studeren
* Wil weer een andere baan
En dan schrik je dat jullie véél te snel gaan én dat hij crasht?
Al helemaal als hij dus een perfectionist is.
Even 3 stappen terug zetten. En het eerstvolgende jaar of voor hij weer overgestapt is van baan niet gaan samenwonen en niet over kinderen beginnen.
* Woedt Corona
* Heeft hij jou leren kennen
* Heeft hij een ontslag gehad
* Heeft hij een nieuwe baan moeten vinden
* Is hij aan 't studeren
* Wil weer een andere baan
En dan schrik je dat jullie véél te snel gaan én dat hij crasht?
Al helemaal als hij dus een perfectionist is.
Even 3 stappen terug zetten. En het eerstvolgende jaar of voor hij weer overgestapt is van baan niet gaan samenwonen en niet over kinderen beginnen.
Is dit nu later?
Ik snap geen donder van het leven
Ik weet nog steeds niet wie ik ben
Ik snap geen donder van het leven
Ik weet nog steeds niet wie ik ben
zaterdag 21 augustus 2021 om 16:29
zaterdag 21 augustus 2021 om 17:26
Sommige mannen hangen veel van hun eigenwaarde op aan hun baan/inkomen. Soms is het idd ook nog cultureel bepaald dat dat erg samenhangt met status en de mannelijke verantwoordelijkheid om voor het gezin te (kunnen) zorgen. Zoiets lijk ik hier een beetje terug te lezen, hij klapt behoorlijk in elkaar van een gevoel van niet succesvol zijn op werkgebied (dat niet verlengen van het contract, nu een wat simpelere en minder goed betaalde baan onder zijn niveau en alles op alles zetten om daar uit te komen) en het leest alsof dat zo belangrijk voor hem is dat dat hem zo ongeveer definieert.
Nu zijn eigenwaarde in het gedrang is (zoals ik het lees, kan het natuurlijk mis hebben) kan het zijn dat hij dat koppelt aan de verantwoordelijkheid van een gezin (waarvan hij steeds heeft gezegd dat zo graag te willen, zij het misschien te veel onder verwachtingsdruk) en heeft hij die onzekerheid zo plotseling voor je voeten geworpen.
Ik denk dat hier misschien de weg naar de oplossing kan liggen, om met die eigenwaarde aan de slag te gaan.
Nu zijn eigenwaarde in het gedrang is (zoals ik het lees, kan het natuurlijk mis hebben) kan het zijn dat hij dat koppelt aan de verantwoordelijkheid van een gezin (waarvan hij steeds heeft gezegd dat zo graag te willen, zij het misschien te veel onder verwachtingsdruk) en heeft hij die onzekerheid zo plotseling voor je voeten geworpen.
Ik denk dat hier misschien de weg naar de oplossing kan liggen, om met die eigenwaarde aan de slag te gaan.
zaterdag 21 augustus 2021 om 17:58
Dit bevestigd mijn vermoeden dat hij inderdaad worstelt met of hij wel goed genoeg is om de toekomst vorm te kunnen geven zoals hij in gedachten had.Flamingo schreef: ↑21-08-2021 13:21De nodige ervaring in welke zin?
Hij zegt nu, dat hij zich verloren voelt omdat hij zo ongelukkig is met zijn werk, dat hij geen gezin heeft en niet weet of hij dat wel wil.
Hij heeft me wel beloofd dat hij me meer gaat uitleggen. Ik wil namelijk meer weten over waarom het zo voelt voor hem dat het om altijd om verwachtingen van anderen ging en niet die van zichzelf. Ik kan niet zoveel met ‘ik voel me nu eenmaal verloren’ zonder verder te praten.
Vraag eens hoe zijn leven er over 5 jaar uitziet als alles mogelijk is, waar ziet hij zichzelf qua werk, relatie, woonruimte.
Vraag hem of hij het gevoel heeft dat hij gefaalt heeft, wat hij eigenlijk al bereikt had willen hebben.
Waarom lijkt het vormen van een gezin nu ineens zo'n far away show, welke voorwaarden zitten daar in zijn beleving aanvast?
Wat maakt die perfecte baan zo belangrijk in combinatie met een gezin?
Hebben jullie het financieel ruim genoeg om een gezin te gaan stichten?
En dat levert dan meteen de vraag op wat je denkt dat er nodig is...
Als jullie deze vragen met elkaar bespreken, luisteren en doorvragen, heb je best kans dat jullie er samen uitkomen of het een kans van slagen heeft of niet.
zaterdag 21 augustus 2021 om 22:28
zaterdag 21 augustus 2021 om 22:30
2022 bedoel je? Dat vind ik niet realistisch, volgend jaar wordt ik 34 en ik verwacht wel dat hij , als het aan zijn huidige problemen ligt, wel wat eerder weet of hij überhaupt kinderen wil of niet.Wissewis schreef: ↑21-08-2021 15:18Dus op 1.5 jaar tijd:
* Woedt Corona
* Heeft hij jou leren kennen
* Heeft hij een ontslag gehad
* Heeft hij een nieuwe baan moeten vinden
* Is hij aan 't studeren
* Wil weer een andere baan
En dan schrik je dat jullie véél te snel gaan én dat hij crasht?
Al helemaal als hij dus een perfectionist is.
Even 3 stappen terug zetten. En het eerstvolgende jaar of voor hij weer overgestapt is van baan niet gaan samenwonen en niet over kinderen beginnen.
Ik ga tegen hem zeggen dat ik het gesprek graag binnenkort wil voeren, het hoeft niet nu maar binnen 2 weken ofzo. Dan heeft hij ook wat tijd om na te denken waar al die gevoelens nou vandaan komen.
zaterdag 21 augustus 2021 om 22:33
Ja ik denk het ook, hij werpt die onzekerheid ineens voor m’n voeten zonder daar eerder meer over gedeeld te hebben. Ik weet dus niks vsn de processen die in zijn hoofd hieraan vooraf zijn gegaan in zijn hoofd.maree schreef: ↑21-08-2021 17:26Sommige mannen hangen veel van hun eigenwaarde op aan hun baan/inkomen. Soms is het idd ook nog cultureel bepaald dat dat erg samenhangt met status en de mannelijke verantwoordelijkheid om voor het gezin te (kunnen) zorgen. Zoiets lijk ik hier een beetje terug te lezen, hij klapt behoorlijk in elkaar van een gevoel van niet succesvol zijn op werkgebied (dat niet verlengen van het contract, nu een wat simpelere en minder goed betaalde baan onder zijn niveau en alles op alles zetten om daar uit te komen) en het leest alsof dat zo belangrijk voor hem is dat dat hem zo ongeveer definieert.
Nu zijn eigenwaarde in het gedrang is (zoals ik het lees, kan het natuurlijk mis hebben) kan het zijn dat hij dat koppelt aan de verantwoordelijkheid van een gezin (waarvan hij steeds heeft gezegd dat zo graag te willen, zij het misschien te veel onder verwachtingsdruk) en heeft hij die onzekerheid zo plotseling voor je voeten geworpen.
Ik denk dat hier misschien de weg naar de oplossing kan liggen, om met die eigenwaarde aan de slag te gaan.
Maarja, hoe krijg ik hem aan de slag met z’n eigenwaarde? Hij weet al van zichzelf dat hij hard is voor zichzelf wanneer het op ‘falen’ aankomt.
zondag 22 augustus 2021 om 12:16
Ik zit nu ook te denken of hij niet een soort midlifecrisis heeft. Hij benadrukt heel vaak dat hij ‘al’ 40 is, dat hij oud wordt, en dikker. En nu dus ook die gedachte dat hij wil doen wat hij zelf wil (echter wat dat is weet hij niet) ipv doen wat altijd van hem werd verwacht (iets wat volgens mij ook meer in z’n hoofd zit dan dat het in werkelijkheid zo is).
Zijn broer vindt hij z’n grote voorbeeld, maar tegelijk is hij heel anders dan zijn broer. Dusja hij heeft wel wat ‘broerissues’ .
Zijn broer vindt hij z’n grote voorbeeld, maar tegelijk is hij heel anders dan zijn broer. Dusja hij heeft wel wat ‘broerissues’ .
zondag 22 augustus 2021 om 12:33
‘zwakte’, die quotes staan er niet voor niks
Wat willekeurige uitspaken
“ik zou niets kunnen met zo onstabiel zijn en regelmatig niet lekker in je vel zitten”
“Ik ben wellicht wat streng maar ik kan gewoon niks met dat wispelturige.”
“Ik zou hier mee stoppen. Hij is niet stabiel. En in de put omdat hij een mindere baan heeft dan hiervoor? Hij klinkt verwend. Daar wil je toch geen kinderen mee?”
zondag 22 augustus 2021 om 12:38
Dus... even alles op een rijtje.
- jullie hebben 1,5 jaar een relatie.
- gedurende die 1,5 jaar roept hij: ik wil kinderen, ik wil kinderen, als jij geen kinderen wil, dan moeten we het uitmaken.
- corona, ontslag, studie, suboptimale baan van partner - hij wordt depressief.
- gisteren (!!) gaf hij aan: ik weet niet hoor, of ik wel een kind wil.
- jij vraagt je af of de relatie voorbij is en of het jouw hele toekomst wijzigt.
De beste man schreeuwt om hulp. Gedraag je als zijn partner, ondersteun hem bij zijn pijn. Dit gaat volgens mij helemaal niet over plotseling verdwenen kinderwens, maar om even niet meer weten of het nog wel goedkomt met zijn plannen. Maar wat jij doet, is het exacte tegenovergestelde: 'op welke manier heeft dit impact op MIJ'.
- jullie hebben 1,5 jaar een relatie.
- gedurende die 1,5 jaar roept hij: ik wil kinderen, ik wil kinderen, als jij geen kinderen wil, dan moeten we het uitmaken.
- corona, ontslag, studie, suboptimale baan van partner - hij wordt depressief.
- gisteren (!!) gaf hij aan: ik weet niet hoor, of ik wel een kind wil.
- jij vraagt je af of de relatie voorbij is en of het jouw hele toekomst wijzigt.
De beste man schreeuwt om hulp. Gedraag je als zijn partner, ondersteun hem bij zijn pijn. Dit gaat volgens mij helemaal niet over plotseling verdwenen kinderwens, maar om even niet meer weten of het nog wel goedkomt met zijn plannen. Maar wat jij doet, is het exacte tegenovergestelde: 'op welke manier heeft dit impact op MIJ'.
zondag 22 augustus 2021 om 12:58
Dat Zijn langdurige relaties geweest. Zijn vorige vriendin is bij hem weggegaan. Hij zegt dat het al heel lang niet meer goed liep, te veel onuitgesproken irritaties en zij wilde niet meer werken aan de relatie. Zijn vriendin daarvoor is vreemdgegaan na een heel aantal jaar. Hij is wel het type van lange relaties.
zondag 22 augustus 2021 om 13:07
Alleen die relaties leidde nooit tot iets..in ieder geval niet tot een gezin; het was altijd werken aan en gedoe. Het verbaast mij niet.
Ik had ooit een vriendin die zei, wanneer je wacht en werkt tot alles perfect is, dan komt er nooit een kind, want er is altijd wel wat.
Ik had ooit een vriendin die zei, wanneer je wacht en werkt tot alles perfect is, dan komt er nooit een kind, want er is altijd wel wat.
This user may use sarcasm and cynicism in a way you are not accustomed to. You might suffer severe mental damage.
zondag 22 augustus 2021 om 13:32
zondag 22 augustus 2021 om 14:25
Zo gek vind ik het niet dat ze zich afvraagt of hij daadwerkelijk tot de conclusie komt dat hij geen kinderen wil, iets wat natuurlijk ook gewoon een enorme impact heeft op haar toekomstplannen, of dat het zijn depressie is die spreekt. En dat kan niemand ook weten, zij niet en wij hier al helemaal niet. Ik vind het vrij menselijk dat ze zich ook zorgen maakt om haar eigen toekomst, heel nobel dat er blijkbaar mensen zijn die dat compleet kunnen uitschakelen, maar ik snap heel goed dat zij dat niet kan.ludwina schreef: ↑22-08-2021 12:38Dus... even alles op een rijtje.
- jullie hebben 1,5 jaar een relatie.
- gedurende die 1,5 jaar roept hij: ik wil kinderen, ik wil kinderen, als jij geen kinderen wil, dan moeten we het uitmaken.
- corona, ontslag, studie, suboptimale baan van partner - hij wordt depressief.
- gisteren (!!) gaf hij aan: ik weet niet hoor, of ik wel een kind wil.
- jij vraagt je af of de relatie voorbij is en of het jouw hele toekomst wijzigt.
De beste man schreeuwt om hulp. Gedraag je als zijn partner, ondersteun hem bij zijn pijn. Dit gaat volgens mij helemaal niet over plotseling verdwenen kinderwens, maar om even niet meer weten of het nog wel goedkomt met zijn plannen. Maar wat jij doet, is het exacte tegenovergestelde: 'op welke manier heeft dit impact op MIJ'.
Dat het het exacte tegenovergestelde is lees ik ook nergens, want ik maak er niet uit op dat ze hem helemaal niet steunt. Maar ze mag zich wel gewoon zorgen maken over de mogelijkheid dat zijn kinderwens gewoon echt verdwenen is.
Stel dat ze blijft en over een jaar of twee blijkt dat hij echt geen kinderen wil en ze zou weer een topic openen, dikke kans dat ze dan voor haar voeten gegooid krijgt dat ze hem serieus had moeten nemen toen hij aangaf geen kinderwens meer te hebben en niet voor hem in had moeten vullen dat het een fase was en dat hij zichzelf niet was.
Don't waste your time on jealousy,
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
zondag 22 augustus 2021 om 17:23
Precies. En dit soort grote levensvragen op je dooie gemakje onderzoeken doe je als je twintig bent. Vooruit, als man zijnde een laatbloeier nog begin dertig. Als je al 40 bent en je gaat dit soort dingen nog eens overdenken, neem dan ajb een vriendin van 20 waar je mentaal mee op hetzelfde nivo staat. Mocht zij na 5 jaar genoeg hebben van het welles/nietes, dan is ze niet meteen over haar houdbaarheid heen.
Het is met name de leeftijd (40 jaar) dat maakt dat het onvolwassen wordt om het dan nóg niet te weten.
En sommigen vinden dat de man veel heeft meegemaakt waardoor het niet raar is dat hij nu knapt. Persoonlijk lees ik dat niet. Zo ontzettend wereldschokkend is het toch niet om een relatie te krijgen en een tijd later op zoek te moeten naar ander werk (en gelukkig te vinden, ook al is het niet je droombaan). De meeste levens gaan wel over hetere kolen dan dat. Ik bedoel, vervelend voor hem dat het 'm een beetje meer tegenzit dan hij gewend is. Maar kom op, waar hebben we het over? Kan er moeilijk bij dat iemand daar zó van in de put kan raken.
Bericht voor to: een midlife crisis duurt lang. Bericht voor to: een man die al veertig jaar het gevoel heeft te worden geleefd door zijn omgeving en zijn keuzes in zijn leven eigenlijk aan anderen ophangt, is geen volwassene. Dat zijn pubers die roepen: Ja, maar van jou moest ik (vul in)....
Mocht hij in een romantische bui toch ineens wél kinderen willen en je raakt zwanger, kijk dan niet raar op als hij dan binnen een jaar een verwijt voor je voeten gooit 'ja, maar ik heb me laten pushen, omdat jij zo duidelijk een kind wilde'. Deze kerel lijkt al 40 jaar lang weinig verantwoordelijkheid te nemen voor zijn eigen leven.
Pas op pas op....
Het is met name de leeftijd (40 jaar) dat maakt dat het onvolwassen wordt om het dan nóg niet te weten.
En sommigen vinden dat de man veel heeft meegemaakt waardoor het niet raar is dat hij nu knapt. Persoonlijk lees ik dat niet. Zo ontzettend wereldschokkend is het toch niet om een relatie te krijgen en een tijd later op zoek te moeten naar ander werk (en gelukkig te vinden, ook al is het niet je droombaan). De meeste levens gaan wel over hetere kolen dan dat. Ik bedoel, vervelend voor hem dat het 'm een beetje meer tegenzit dan hij gewend is. Maar kom op, waar hebben we het over? Kan er moeilijk bij dat iemand daar zó van in de put kan raken.
Bericht voor to: een midlife crisis duurt lang. Bericht voor to: een man die al veertig jaar het gevoel heeft te worden geleefd door zijn omgeving en zijn keuzes in zijn leven eigenlijk aan anderen ophangt, is geen volwassene. Dat zijn pubers die roepen: Ja, maar van jou moest ik (vul in)....
Mocht hij in een romantische bui toch ineens wél kinderen willen en je raakt zwanger, kijk dan niet raar op als hij dan binnen een jaar een verwijt voor je voeten gooit 'ja, maar ik heb me laten pushen, omdat jij zo duidelijk een kind wilde'. Deze kerel lijkt al 40 jaar lang weinig verantwoordelijkheid te nemen voor zijn eigen leven.
Pas op pas op....
zondag 22 augustus 2021 om 17:49
Het kostte me even wat, maar ik heb tegen hem gezegd dat ik merk dat het me ontzettend raakt, en dat ik het gevoel heb dat mn leven nu op z’n kop ligt. Dat ik weet dat het voor hem lastig is dat hij zich zo verloren voelt, maar dat ik niet kan doen alsof er niks aan de hand is. Dat ik het gevoel heb dat ik niet ben meegenomen in zijn gedachten en gevoelens en dat ik dat wel graag wil omdat het zo’n belangrijk onderwerp. Dat ik graag binnenkort hier goed over hem wil praten, omdat we geen relatie kunt hebben zonder moeilijke gesprekken te voeren. Daar was hij mee eens. Dus ik ga zo onderweg naar mijn eigen huis, ik moet even alleen zijn met mn gedachten. Moeilijk allemaal.
zondag 22 augustus 2021 om 17:50
Eens. Ik geloof ook niet zo in dat “in de war” gedoe.diyer schreef: ↑22-08-2021 17:23Precies. En dit soort grote levensvragen op je dooie gemakje onderzoeken doe je als je twintig bent. Vooruit, als man zijnde een laatbloeier nog begin dertig. Als je al 40 bent en je gaat dit soort dingen nog eens overdenken, neem dan ajb een vriendin van 20 waar je mentaal mee op hetzelfde nivo staat. Mocht zij na 5 jaar genoeg hebben van het welles/nietes, dan is ze niet meteen over haar houdbaarheid heen.
Het is met name de leeftijd (40 jaar) dat maakt dat het onvolwassen wordt om het dan nóg niet te weten.
En sommigen vinden dat de man veel heeft meegemaakt waardoor het niet raar is dat hij nu knapt. Persoonlijk lees ik dat niet. Zo ontzettend wereldschokkend is het toch niet om een relatie te krijgen en een tijd later op zoek te moeten naar ander werk (en gelukkig te vinden, ook al is het niet je droombaan). De meeste levens gaan wel over hetere kolen dan dat. Ik bedoel, vervelend voor hem dat het 'm een beetje meer tegenzit dan hij gewend is. Maar kom op, waar hebben we het over? Kan er moeilijk bij dat iemand daar zó van in de put kan raken.
Bericht voor to: een midlife crisis duurt lang. Bericht voor to: een man die al veertig jaar het gevoel heeft te worden geleefd door zijn omgeving en zijn keuzes in zijn leven eigenlijk aan anderen ophangt, is geen volwassene. Dat zijn pubers die roepen: Ja, maar van jou moest ik (vul in)....
Mocht hij in een romantische bui toch ineens wél kinderen willen en je raakt zwanger, kijk dan niet raar op als hij dan binnen een jaar een verwijt voor je voeten gooit 'ja, maar ik heb me laten pushen, omdat jij zo duidelijk een kind wilde'. Deze kerel lijkt al 40 jaar lang weinig verantwoordelijkheid te nemen voor zijn eigen leven.
Pas op pas op....
Iedere dag is gehaktdag
