Die andere vrouw..

Toch moet ik het even van me afschrijven. Het knaagt al zo lang aan me en ik kan het nergens kwijt.

Mijn vriend en ik, elfjarige relatie, verwachten binnen een paar maanden een kindje. Hele lieve en attente man, we kunnen erg goed praten met elkaar, veel gemeenschappelijke vrienden waar we regelmatig (altijd samen) mee afspreken, goede communicatie naar huishouden toe, dezelfde interesses, springt voor me wanneer ik het nodig heb. Kortom: mijn ideale man.

Maar.

Sinds een jaar of twee heeft hij (via Instagram) contact met een vrouw. Zowel hij als zij zijn beide geïnteresseerd in dezelfde sporten - zo hebben ze elkaar leren kennen - en zijn beide fan van dezelfde muziek, dezelfde soort tatoeages en dezelfde humor. Wat heb ik hierdoor opgemerkt: ik ben een jaloers type, ook al doe ik echt mijn best dit niet te zijn. In onze vriendenkring zitten veel vrouwen waar hij mee praat en ik heb daar nooit een probleem mee! Maar dus, hun gesprekken waren op zich heel banaal, zij heeft ook een vriend, maar toch voelde ik me er zo onzeker over. Ik heb een periode de berichtjes stiekem meegelezen. Telkens hij een melding op zijn gsm kreeg van haar, reageerde ik feller en feller. Het waren superzware weken, ik was zo wantrouwig. Ze wist soms dingen die ik niet wist, en dat kon ik niet verkroppen. Hij zei me altijd dat het om niets ging, legde altijd alles uit, luisterde naar mij en na eventjes discussie voelde ik me weer op mijn gemak.

Maar.

Instagram heeft die functie van foto's te sturen privé naar elkaar, waar je dan tekst en GIF's en zo kan inzetten. Zo gebeuren er sinds kort geen getypte gesprekken meer, maar gaat alles via van die als-je-de-foto-heb-aangeklikt-verdwijnt-hij-foto's. Doorheen de hele dag, dagen aan een stuk, van heel vroeg naar heel laat. Ik weet dit, omdat ik terug meekijk (maar de inhoud van de foto's kan ik dus niet zien). Aan zijn gedrag merk ik niets, hij is nog steeds lief en een grote steunpilaar tijdens de zwangerschap. Hét paniekpunt voor mij was een hele reeks van die fotogesprekken privé nadat ze een erg mooie instastory plaatste van zichzelf omdat ze "bad things" ging doen. Ook adopteerde ze "toevallig" hetzelfde soort ras hond als ons, wetende dat mijn vriend een enorm gekke fan is van dat unieke ras dat amper hier voorkomt.

Nu durf ik niet meer toegeven dat ik terug meekijk. Ik schaam me er zo voor, ik wil ermee stoppen. Ik durf er hem niet over aan spreken maar ik wil dat alles stopt. Met de kleine op komst, kan ik me zo'n stress niet permitteren. Voor hetzelfde geld is het allemaal vriendschappelijk, ik wil open-minded zijn, ik wil al die social-media shit toelaten, ik wil niet achterdochtig lijken. Hij heeft de laatste twee jaar ook veel tegenslagen gekend en ik wil niet de persoon zijn die zijn leven dan nog extra onstabiliteit brengt.

En toch kan ik het niet laten. De worst-case-scenario's komen elke nacht in mijn dromen voor. Het is vermoeiend. Ik kan haar naam niet zien of horen. Ik durf niet meer 's avonds vroeger dan hem in slaap vallen omdat ik niet wil dat hij naar haar zou sturen omdat ik me dan te saai voel om mee te praten. Ik haat het als hij te lang met zijn gsm bezig is, ook al is hij totaal niet met haar aan het praten (zie ik dan achteraf..) en ik vind het rot als ik besef dat ik al mijn tijd hiermee verdoe. Ik kan me in bed door zowel de zwangerschap als die continue gedachtegang niet meer met hem bezighouden en ik merk dat hij ook niet meer de behoefte heeft naar mij toe. Het is verschrikkelijk en ik weet niet wat te doen.

Het spijt me zo, maar ik moest dit echt eens kwijt!

Vele groetjes van een hormonale mama-to-be