Relaties
alle pijlers
Man is helemaal de weg kwijt
woensdag 5 januari 2022 om 22:56
Hi allemaal,
Mijn man is vanavond helemaal geflipt. Hij zit al een paar weken niet goed in z’n vel en ik moet het steeds ontgelden (waarna excuses komen blabla), maar wat er nu is gebeurd kan ik gewoon met m’n kop niet bij.
Hij kwam doodmoe thuis. Ik had lekker gekookt. Wij samen eten. Niet heel gezellig maar prima, hij was echt moe.
Daarna hij op de bank. Ik naast hem. Hij tv keihard aan, ik haat dat en dat weet hij dus ik vraag of hij wat zachter kan. Met veel gezucht en gesteun ietsje zachter.
Ik ga in godsnaam maar met oordopjes en muziek de keuken opruimen ipv lekker op de bank zitten. Goed, ik ben bezig met vaatwasser inruimen en hij komt de keuken in: DOE JE DAT EXPRES?! ZOVEEL HERRIE MAKEN TERWIJL IK PROBEER TE ONTSPANNEN?! Ik dacht al gelijk ‘oh god daar gaan we weer’ dus ik reageerde niet (ik maakte uiteraard niet “expres” zo’n herrie). Daarna ging ik dweilen met zo’n elektrische stoommachine die ook een beetje geluid maakt want de hond had vandaag een paar keer gekotst. Nou dat was de druppel. Hoe haal ik het in mijn hoofd om zoveel herrie te maken, zus en zo, hele woordenkots kwam eruit bij hem, hij haatte me, vond zijn leven zwaar klote met mij, wilde scheiden, etc etc. Ik heb niet gereageerd (al had ik hem het liefst een klap verkocht maar ik weet dat als hij in zo’n bui is dat alles het erger maakt).
Goed, ik ging de hond uitlaten en daarna in bad. Deur op slot gedaan. Reden voor hem om te badkamerdeur zowat te slopen omdat hij zijn tanden wilde poetsen en ik niet meteen open deed.
Daarna ging hij op de bank liggen en zei: wegwezen uit de huiskamer, ik ga slapen. Verbijsterd liep ik naar de slaapkamer en toen dacht ik, ja daag het is veel te vroeg, ik laat me niet wegjagen!
Dus ik weer terug naar de bank, ik zeg rustig: wat is er met je aan de hand joh? Ik snap er niks van. Hij staat op in grote woede, slaat een lamp kapot (!!!) en zegt: als ik jou was zou ik echt naar de slaapkamer gaan. Echt alles wat ik deed en zei maakte hem helemaal gek van woede, echt absurd was het.
Lang verhaal kort: ik zit in de slaapkamer (met hond want die schrok zich kapot). Ik vind dit zo’n absurde situatie!!!! Ik weet niet of ik moet lachen of huilen. Dit is vaker voorgekomen in het begin van onze relatie, ik heb toen relatie verbroken, daarna is het gestopt, daarna zijn we getrouwd. Nu denk ik: straks hebben we kinderen, ook al is dit 1 keer per jaar, dat is al teveel.
Mijn god zeg, wat moet ik nu doen?? (En ja er zijn ook goede kanten natuurlijk aan hem maar die zie ik nu echt niet)
Slapen gaat hem sowieso niet worden nu
Mijn man is vanavond helemaal geflipt. Hij zit al een paar weken niet goed in z’n vel en ik moet het steeds ontgelden (waarna excuses komen blabla), maar wat er nu is gebeurd kan ik gewoon met m’n kop niet bij.
Hij kwam doodmoe thuis. Ik had lekker gekookt. Wij samen eten. Niet heel gezellig maar prima, hij was echt moe.
Daarna hij op de bank. Ik naast hem. Hij tv keihard aan, ik haat dat en dat weet hij dus ik vraag of hij wat zachter kan. Met veel gezucht en gesteun ietsje zachter.
Ik ga in godsnaam maar met oordopjes en muziek de keuken opruimen ipv lekker op de bank zitten. Goed, ik ben bezig met vaatwasser inruimen en hij komt de keuken in: DOE JE DAT EXPRES?! ZOVEEL HERRIE MAKEN TERWIJL IK PROBEER TE ONTSPANNEN?! Ik dacht al gelijk ‘oh god daar gaan we weer’ dus ik reageerde niet (ik maakte uiteraard niet “expres” zo’n herrie). Daarna ging ik dweilen met zo’n elektrische stoommachine die ook een beetje geluid maakt want de hond had vandaag een paar keer gekotst. Nou dat was de druppel. Hoe haal ik het in mijn hoofd om zoveel herrie te maken, zus en zo, hele woordenkots kwam eruit bij hem, hij haatte me, vond zijn leven zwaar klote met mij, wilde scheiden, etc etc. Ik heb niet gereageerd (al had ik hem het liefst een klap verkocht maar ik weet dat als hij in zo’n bui is dat alles het erger maakt).
Goed, ik ging de hond uitlaten en daarna in bad. Deur op slot gedaan. Reden voor hem om te badkamerdeur zowat te slopen omdat hij zijn tanden wilde poetsen en ik niet meteen open deed.
Daarna ging hij op de bank liggen en zei: wegwezen uit de huiskamer, ik ga slapen. Verbijsterd liep ik naar de slaapkamer en toen dacht ik, ja daag het is veel te vroeg, ik laat me niet wegjagen!
Dus ik weer terug naar de bank, ik zeg rustig: wat is er met je aan de hand joh? Ik snap er niks van. Hij staat op in grote woede, slaat een lamp kapot (!!!) en zegt: als ik jou was zou ik echt naar de slaapkamer gaan. Echt alles wat ik deed en zei maakte hem helemaal gek van woede, echt absurd was het.
Lang verhaal kort: ik zit in de slaapkamer (met hond want die schrok zich kapot). Ik vind dit zo’n absurde situatie!!!! Ik weet niet of ik moet lachen of huilen. Dit is vaker voorgekomen in het begin van onze relatie, ik heb toen relatie verbroken, daarna is het gestopt, daarna zijn we getrouwd. Nu denk ik: straks hebben we kinderen, ook al is dit 1 keer per jaar, dat is al teveel.
Mijn god zeg, wat moet ik nu doen?? (En ja er zijn ook goede kanten natuurlijk aan hem maar die zie ik nu echt niet)
Slapen gaat hem sowieso niet worden nu
vrijdag 7 januari 2022 om 18:05
Eens wat betreft hellend vlak.
Het is echt niet zwart-wit inderdaad en er zijn altijd redenen om het nog even aan te kijken. Een rigoureuze beslissing wordt al snel gezien als overtrokken en daarom verkeerd, als opgeven, en je hebt immers zelf ook een aandeel (zoals hier ook al haarfijn op wordt gewezen), dus je zou er op z'n minst samen aan kunnen werken. Ineens ben je de boeman omdat je opgeeft.
Of iemand belooft in therapie te gaan en doet dat misschien zelfs ook, maar ik heb ook meegemaakt dat iemand therapie gebruikt om zijn gedrag goed te (laten) praten al dan niet door middel van bepaalde labels, waardoor er feitelijk niets verandert en het eind definitief zoek is.
Etc. etc. en voor je het weet heb je weer 10 jaar van je leven in een slechte relatie gezeten en zijn er inmiddels toch ook maar kinderen gekomen in een periode dat het weer beter leek te gaan. Zo gaan die dingen soms en dat is ook maar gewoon een realiteit. Ik zou op basis van dit verhaal nog niet direct verwachten dat deze mensen definitief afscheid van elkaar gaan nemen.
Het is echt niet zwart-wit inderdaad en er zijn altijd redenen om het nog even aan te kijken. Een rigoureuze beslissing wordt al snel gezien als overtrokken en daarom verkeerd, als opgeven, en je hebt immers zelf ook een aandeel (zoals hier ook al haarfijn op wordt gewezen), dus je zou er op z'n minst samen aan kunnen werken. Ineens ben je de boeman omdat je opgeeft.
Of iemand belooft in therapie te gaan en doet dat misschien zelfs ook, maar ik heb ook meegemaakt dat iemand therapie gebruikt om zijn gedrag goed te (laten) praten al dan niet door middel van bepaalde labels, waardoor er feitelijk niets verandert en het eind definitief zoek is.
Etc. etc. en voor je het weet heb je weer 10 jaar van je leven in een slechte relatie gezeten en zijn er inmiddels toch ook maar kinderen gekomen in een periode dat het weer beter leek te gaan. Zo gaan die dingen soms en dat is ook maar gewoon een realiteit. Ik zou op basis van dit verhaal nog niet direct verwachten dat deze mensen definitief afscheid van elkaar gaan nemen.
vrijdag 7 januari 2022 om 19:24
Daar zeg je wat.
Ik heb de indruk dat de TO al ver over haar eigen grenzen is gegaan met pikken en slikken. Of ze voelt haar grenzen niet, of ze verlegt ze en dan vraag ik me af waarom.
vrijdag 7 januari 2022 om 19:31
Je verdedigd hem wel en je bent je grenzen aan het verleggen. Durf bijna met zekerheid te zeggen dat als hij jou ooit een klap in het gezicht geeft dat je dat ook zal vergoeilijken en daar weer je grens verlegt.Helphelphelp schreef: ↑07-01-2022 17:02Overigens wil ik nog een toevoeging doen.
Sommige dingen zijn onvergeeflijk. Ik kan een heel verhaal houden over hoe leuk hij ook is, zijn goede kanten, hoe hij altijd voor me klaarstaat, maar als hij me een klap in mijn gezicht geeft (ik zeg maar wat) ben ik weg.
Wat er nu is gebeurd is wat mij betreft op het randje, als hij ermee aan de slag gaat is het wat mij betreft nog niet onvergeeflijk (alhoewel ik het vooral verschrikkelijk zielig voor de hond vond, daar blijf ik nog wel even geïrriteerd over). Zo sta ik er nu in ieder geval in, misschien over 2 weken heel anders. Met op het randje bedoel ik: dit mag niet meer gebeuren en de grens ligt heel ergens anders dan hij denkt. Maar ik ken ook de verzachtende omstandigheden en zie al langer hoe erg hij worstelt en zijn best doet om er bovenop te komen (en met ‘zijn best doen’ bedoel ik: mij vertellen hoe rot hij zich voelt, excuseren en uitleggen waarom hij zo kortaf doet, toch proberen om leuke dingen voor me te doen en plannen te maken om hieruit te komen - wat mij betreft komt ie niet eens in de buurt van de kern van zijn probleem en daardoor heb ik de eis van professionele hulp gesteld).
Ik verdedig hem niet! Deze actie kan niet. Ik ben niet zijn boksbal, dit is gewoon niet normaal en mag nooit meer voorkomen. Ik probeer alleen te nuanceren
Helaas heb ik dit teveel in mijn omgeving gezien.
Heeft hij al sorry gezegd?
vrijdag 7 januari 2022 om 21:11
Het is voor ons allemaal makkelijk roepen. We staan niet eens aan de zijlijn, maar horen alleen TO's verhaal. Ik zeg niet dat ze liegt of niet de waarheid spreekt.
Het zal allemaal genuanceerder liggen.
En zoals TO aangeeft, begrijp ik hoe de situatie is geweest en hoe dit zich ontsponnen heeft. Ze weet dat ze een aandeel heeft hierin, hoe klein dan ook en nogmaals man is echt heel, heel fout bezig.
Hij is ziek.
Of TO nu bij hem blijft of niet (en zij alleen kan bepalen of hij te ver is gegaan), hij zal echt hulp moeten zoeken, want geloof me, ook hij voelt zich niet fijn en prettig. Hij heeft zich gewoon niet meer in de hand. Ik ben geen dokter of psych, maar wel ervaringsdeskundig. Als dit geen persoonlijkheidsstoornis is en door de stress komt, dan is dit te verhelpen. Helaas zal hij wel moeten willen, voor zichzelf en voor niemand anders.
En ja, zijn gedrag is schadelijk, maar hopelijk wel wel te verhelpen als hij hulp en handvatten krijgt hoe om te gaan met stress en leert hoe hij zijn frustraties moet kanaliseren. En zeker niet moet botvieren op zijn omgeving, TO, hond of huisraad.
TO, neem je tijd, zeg alleen tegen hem dat hij na moet denken. Laat hem dit topic lezen, hopelijk beseft hij wat hij te verliezen heeft met zijn mallotige gedrag.
En blijf je grenzen bewaken. Nu uitpraten(over 2 weken aan beginnen, Amsterdam is ook niet in 1 dag gebouwd) en oplossingen zoeken of het houdt op.
Mss is goede start voor man de HA.
Het zal allemaal genuanceerder liggen.
En zoals TO aangeeft, begrijp ik hoe de situatie is geweest en hoe dit zich ontsponnen heeft. Ze weet dat ze een aandeel heeft hierin, hoe klein dan ook en nogmaals man is echt heel, heel fout bezig.
Hij is ziek.
Of TO nu bij hem blijft of niet (en zij alleen kan bepalen of hij te ver is gegaan), hij zal echt hulp moeten zoeken, want geloof me, ook hij voelt zich niet fijn en prettig. Hij heeft zich gewoon niet meer in de hand. Ik ben geen dokter of psych, maar wel ervaringsdeskundig. Als dit geen persoonlijkheidsstoornis is en door de stress komt, dan is dit te verhelpen. Helaas zal hij wel moeten willen, voor zichzelf en voor niemand anders.
En ja, zijn gedrag is schadelijk, maar hopelijk wel wel te verhelpen als hij hulp en handvatten krijgt hoe om te gaan met stress en leert hoe hij zijn frustraties moet kanaliseren. En zeker niet moet botvieren op zijn omgeving, TO, hond of huisraad.
TO, neem je tijd, zeg alleen tegen hem dat hij na moet denken. Laat hem dit topic lezen, hopelijk beseft hij wat hij te verliezen heeft met zijn mallotige gedrag.
En blijf je grenzen bewaken. Nu uitpraten(over 2 weken aan beginnen, Amsterdam is ook niet in 1 dag gebouwd) en oplossingen zoeken of het houdt op.
Mss is goede start voor man de HA.
Nope
vrijdag 7 januari 2022 om 21:15
Eens.Avelie schreef: ↑07-01-2022 17:57Hij was op zoek naar een reden om boos op haar te zijn. Al was ze stilletjes zijn onderbroeken gaan strijken. Het was niet goed geweest. Deze man was uit op escalatie.
Het is niet waar dat er altijd twee schuld hebben. Sommige mensen hebben dieperliggende problemen en hebben nooit geleerd om te gaan met hun emoties. Daar kan TO niks aan doen. Hij zal zelf aan de slag moeten.
Ze is meerdere keren verplaatst en hij kwam haar dan steeds opzoeken.
vrijdag 7 januari 2022 om 22:25
Je schrijft: "De optie dat hij op en duur over gaat op fysiek geweld acht ik realistisch." Dit vind ik heel zorgelijk. Ik ben 4 jaar gelukkig samen met mijn vriend en ik kan mijn handen ervoor in het vuur steken dat hij mij fysiek of verbaal nooit geweld zal aandoen. Hij heeft nooit geweld naar mij gebruikt (of naar anderen) en mijn partner is sowieso geen heethoofd met een kort lontje of emotieregulatie problemen. Voor mij is de basis in een relatie: vertrouwen, veiligheid en respect en deze dingen verdien jij ook TO. Jouw huwelijk komt zo onveilig op mij over. En hij lijkt ook weinig respect voor je te hebben. Ik lees zoveel rode vlaggen: Fysiek geweld acht je realistisch, hij sloopt een lamp (terwijl je niets hebt misdaan. Kan je nagaan hoe hij reageert als je per ongeluk zijn computer kapot maakt oid), hij schreeuwt dat hij je haat, dat zijn leven zwaar klote is met jou, dat hij wil scheiden, na het slopen van de lamp een dreigement: "als ik jou was zou ik echt naar de slaapkamer gaan." Na zijn debiele woede-uitbarsting stuurt hij een grappig filmpje wat ik echt ongepast en onvolwassen vind in deze door hem geëscaleerde situatie, de hond was doodsbang en zocht bescherming bij jou, jij bent de boksbal als hij stress heeft in zijn leven (in de toekomst reageert hij zich af op jullie kinderen?). Heeft hij zijn excuses al aangeboden TO? Überhaupt, doen zijn excuses er nog toe? Is hij niet inmiddels al veel te ver gegaan? Hoeveel rode vlaggen zijn er inmiddels al verschenen in jullie huwelijk? Hoeveel grenzen is hij al over gegaan? Ik begrijp dat je tijd nodig hebt om bij te komen voordat je zo'n grote beslissing als scheiden kan nemen. Maar dan heeft hij ook weer tijd om met (loze) excuses te komen en twijfel bij jou te zaaien. En dan herhaalt het riedeltje zich opnieuw. Het gevaar kan zijn dat grenzen vanuit jou steeds verder worden verlegd en geweld steeds heftiger en vaker plaatsvindt. Ik vind het goed dat je zegt dat je eist dat hij naar een professional gaat om iets aan zijn problemen te doen. Maar gaat hij dit ook echt doen? Hij vond dat toch onzin als man zijnde? En hoe snel kan hij daar terecht? Wachtlijsten zijn erg lang. Hoe ga je die tijd overbruggen? Eerlijk gezegd vraag ik me af of het niet al te laat is. Dat het huwelijk al te lang kapot is. Ik denk dat jullie huwelijk in een crisis zit. Ik denk dat als jullie echt verder willen er op z'n minst een goede psychotherapeut of klinisch psycholoog voor hem nodig is en een relatietherapeut voor jullie beiden.
vrijdag 7 januari 2022 om 23:11
Begrijpelijk dat je tijd nodig hebt. Maar misschien is het een kwestie van tijd voordat er in zijn hoofd echt kortsluiting ontstaat en hij je niet zegt dat je NU naar de slaapkamer (of badkamer) moet gaan. Dat hij dan jou of de hond te grazen neemt. Als dat een serieuze optie is, dan zou voor mij (als ik in jouw schoenen stond) de beslissing totaal niet lastig zijn. Dan kies ik voor mezelf.
vrijdag 7 januari 2022 om 23:17
Dit. Je veiligheid staat op het spel.greeneyedcoco schreef: ↑07-01-2022 23:11Begrijpelijk dat je tijd nodig hebt. Maar misschien is het een kwestie van tijd voordat er in zijn hoofd echt kortsluiting ontstaat en hij je niet zegt dat je NU naar de slaapkamer (of badkamer) moet gaan. Dat hij dan jou of de hond te grazen neemt. Als dat een serieuze optie is, dan zou voor mij (als ik in jouw schoenen stond) de beslissing totaal niet lastig zijn. Dan kies ik voor mezelf.
zaterdag 8 januari 2022 om 01:37
Dit is voor een situatie waar niemand ooit in wil komen, je partner bij wie jij je veilig moet voelen is ineens in staat om je te slaan. Wat je wil geloven en waar je op hoopt is dat je hem kan redden, je hebt medelijden met hem en hij smeekt je om hem te vergeven.
Het nadeel voor jou is dat het goed kan gaan maar hij kan je ook dwars door de kamer slaan omdat je je tanden te hard poetst. Er schijnt elke 10 dagen een vrouw te overlijden aan huiselijk geweld, we denken allemaal dat het ons niet zal overkomen maar die vrouwen hebben op hetzelfde punt gestaan als jij, wanneer stop je. Onderschat niet waar hij toe in staat was en hoe enorm hij op het randje zat.
Het nadeel voor jou is dat het goed kan gaan maar hij kan je ook dwars door de kamer slaan omdat je je tanden te hard poetst. Er schijnt elke 10 dagen een vrouw te overlijden aan huiselijk geweld, we denken allemaal dat het ons niet zal overkomen maar die vrouwen hebben op hetzelfde punt gestaan als jij, wanneer stop je. Onderschat niet waar hij toe in staat was en hoe enorm hij op het randje zat.
zaterdag 8 januari 2022 om 01:51
Maar hij is niet sterk. Hij is zwak want hij heeft zichzelf niet in de hand en reageert zich af op zijn vrouw die van hem houdt.Helphelphelp schreef: ↑06-01-2022 01:05Nee daar gelooft hij niet in, mannen moeten sterk zijn volgens hem (al 100 keer over gehad)
Wat ik wil? Dat hij op z’n blote knieën excuses aanbiedt, me vertelt wat een ongelofelijke klootzak hij tegen me is, me vertelt dat hij heus wel ziet hoe goed ik het probeer te doen en hem probeer te steunen, en dat hij in therapie gaat om dit aan te pakken.
Werkelijkheid? Ik ga weg (wel voor het eerst), ik verwacht dat hij nog bozer wordt, me overal op gaat blokkeren, en als ik weer thuiskom dat hij dan weg is en ik instort, ook al weet ik dat dat het beste is.
Ik ga trouwens gelijk 2 weken weg want ik ga volgende week op vakantie (met zus) en tot die tijd blijf ik bij vriendin. Wel irritant dat ik morgen gelijk al moet inpakken voor vakantie ook, ik denk dat ik een dag van tevoren even terug ga overdag om m’n spullen in te pakken, als hij aan het werk is
Zelfs als hij excuses aanbiedt en op zijn knietjes gaat is dit geen normale manier om bij stress je vrouw te behandelen. Daarnaast is het niet de eerste keer.
Je bent aan het wensdenken en vergoelijken en je grenzen aan het verleggen. Dit gedrag is niet ok, zelfs als je lawaai maakt is dit niet ok, zelfs als jij ook vervelend hebt gereageerd is dit niet ok. Er is geen excuus voor dit gedrag. De reden dat hij geen hulp wil is niet omdat hij vindt dat hij sterk moet zijn maar omdat hij weet dat hij fout is en niet wil veranderen. Zorg goed voor jezelf.
huiskwijt65 wijzigde dit bericht op 08-01-2022 01:53
1.01% gewijzigd
zaterdag 8 januari 2022 om 08:03
Helaas heb ik 5,5 jaar in zo’n relatie gezeten waarbij het redelijk onschuldig begon. Alles moest steeds op zijn manier want anders werd hij geïrriteerd of negeerde hij mij. Ik begon steeds meer naar zijn pijpen te dansen. Het begon na 1,5 jaar met scheldpartijen en spullen door het huis smijten. Een jaar later gaf hij mij de eerste klap. En wat er volgde waren vele mishandelingen, vernederingen en heel veel ellende waar ik op de dag van vandaag nog de zichtbare en onzichtbare littekens van meedraag. Ik was op het moment dat de relatie begon pas 17 jaar en kwam uit een vervelende thuissituatie zonder vangnet. Ook hij beloofde continue in therapie te gaan en had allerlei excuusjes om zijn gedrag te verklaren. Gelukkig ben ik destijds zelf in therapie gegaan en heb ik de relatie bijna 4 jaar geleden verbroken. Ik heb nu een hele leuke partner die mij behandeld zoals het hoort waarbij ik niet continue het gevoel heb op eieren te lopen en aangevallen/afgesnauwd te worden. Ik moet wel eerlijk bekennen dat het destijds lang geduurd heeft voordat ik de stap daadwerkelijk heb genomen om de relatie definitief te verbreken. Hopelijk hoeft dit voor jou niet zo te zijn en zet je jezelf op een.
zaterdag 8 januari 2022 om 10:24
1 2 3???Helphelphelp schreef: ↑07-01-2022 22:48Bedankt voor alle reacties weet. Ik weet dat ik bij hem weg moet maar zo’n beslissing is echt lastig, die neem je niet 1 2 3! Jullie reacties helpen wel, bedankt
Het is niet normaal (echt niet normaal!) hoe je partner zich heeft gedragen. Zie je dat echt niet? Of wil je het niet zien? Hoeveel eigenwaarde heb je?
zaterdag 8 januari 2022 om 10:39
TO, mijn ex vertoonde ook dit gedrag. Maar jammergenoeg wel pas nádat er een kind was. Als kind huilde, werd hij enorm boos want hij had zijn rust nodig (en met 3,5 dag werken in een heel eenvoudige baan was dat niet vanwege zijn werk). In het gunstigste geval was ie alleen maar boos, maar hij kon ook gaan schelden, vloeken en jammeren waarom zijn leven voorbij was. In het slechtste geval vloog er een nachtkastje door de slaapkamer. Ik was dus voortdurend op mijn hoede en bij de minste kik van kind was ik wakker om te zorgen dat hij het niet merkte.
Dit sloop erin, het ging steeds wat verder en achteraf zie je pas hoe je je grenzen hebt verlegd, langzaamaan worden dingen normaal die het niet zijn.
Hij heeft mij (of kind) nooit geslagen, reageerde altijd af op spullen. Maar de onvoorspelbaarheid was er wel altijd. Ik heb ook allerlei verwijten gehoord. Naast de scheldwoorden ook dat ik zijn leven kapot gemaakt heb, dat hij helemaal geen kind wilde (handig dat je dat vooraf even meldt dan), en dat ik de oorzaak van al zijn problemen was. Hij wou van me af, maar heeft zelf nooit die stap gezet. Hulp wilde hij niet, dat hielp toch niets. (Eén intake bij een therapeut die insinueerde dat er mogelijk sprake kon zijn van een persoonlijkheidsstoornis en hij ging nooit meer terug natuurlijk) Overigens vielen dit soort dingen voor als kind er niet was (opvang) of sliep, al heb ik niet de illusie dat ze er niks van gemerkt heeft. Achteraf denk je, waarom pak je bij het eerste voorval je spullen niet. Tja, als je er middenin zit, op van het slaapgebrek, je nauwelijks vangnet hebt, dan zie je het op een bepaald moment ook niet meer. Lamgeslagen is nog de beste omschrijving, apathisch.
Ik heb hulp gezocht voor mezelf, om te praten, om sterker te worden. Mijn grenzen aan te geven. Dat had consequenties voor hem ook, en maakte het bepaald niet beter. Maar daardoor kon ik wel weg. Mezelf en kind losmaken en gaan. We zijn nu al jaren verder en hij is nog steeds boos op me dat ik ging. Ik heb nog jaren last gehad van een slaapstoornis, eigenlijk nog steeds wel in lichte mate.
TO, bij jouw man wordt een kind een gigantische trigger (ieder life changing event zou dat kunnen zijn) en ik zou er nul komma nul vertrouwen in hebben dat dat goedkomt. Ook niet met therapie. En zeg nou zelf, wil je die gok nemen? Want garantie krijg je niet.
Dit sloop erin, het ging steeds wat verder en achteraf zie je pas hoe je je grenzen hebt verlegd, langzaamaan worden dingen normaal die het niet zijn.
Hij heeft mij (of kind) nooit geslagen, reageerde altijd af op spullen. Maar de onvoorspelbaarheid was er wel altijd. Ik heb ook allerlei verwijten gehoord. Naast de scheldwoorden ook dat ik zijn leven kapot gemaakt heb, dat hij helemaal geen kind wilde (handig dat je dat vooraf even meldt dan), en dat ik de oorzaak van al zijn problemen was. Hij wou van me af, maar heeft zelf nooit die stap gezet. Hulp wilde hij niet, dat hielp toch niets. (Eén intake bij een therapeut die insinueerde dat er mogelijk sprake kon zijn van een persoonlijkheidsstoornis en hij ging nooit meer terug natuurlijk) Overigens vielen dit soort dingen voor als kind er niet was (opvang) of sliep, al heb ik niet de illusie dat ze er niks van gemerkt heeft. Achteraf denk je, waarom pak je bij het eerste voorval je spullen niet. Tja, als je er middenin zit, op van het slaapgebrek, je nauwelijks vangnet hebt, dan zie je het op een bepaald moment ook niet meer. Lamgeslagen is nog de beste omschrijving, apathisch.
Ik heb hulp gezocht voor mezelf, om te praten, om sterker te worden. Mijn grenzen aan te geven. Dat had consequenties voor hem ook, en maakte het bepaald niet beter. Maar daardoor kon ik wel weg. Mezelf en kind losmaken en gaan. We zijn nu al jaren verder en hij is nog steeds boos op me dat ik ging. Ik heb nog jaren last gehad van een slaapstoornis, eigenlijk nog steeds wel in lichte mate.
TO, bij jouw man wordt een kind een gigantische trigger (ieder life changing event zou dat kunnen zijn) en ik zou er nul komma nul vertrouwen in hebben dat dat goedkomt. Ook niet met therapie. En zeg nou zelf, wil je die gok nemen? Want garantie krijg je niet.
-red- wijzigde dit bericht op 08-01-2022 10:40
1.99% gewijzigd
zaterdag 8 januari 2022 om 10:39
Dit vind ik ook wat eigenaardig. Je vindt het zielig voor de hond, maar voor jezelf kun je het wel accepteren? Wat voor vreemde logica is dat?
zaterdag 8 januari 2022 om 10:40
Ik had zo'n vader en heb nu helaas ook CPTSS. Sinds dat ik een kind was twijfelde mijn moeder om van mijn vader te scheiden vanwege het vele verbale geweld, de vernederingen, de woedeuitbarstingen, de onvoorspelbaarheid, de onveiligheid. Maar ze heeft die stap nooit genomen. Ze dacht dat het ooit misschien beter zou worden. Ik was als kind/tiener/jongvolwassene de enige in het gezin die mijn mond open trok naar mijn vader om hem te confronteren op zijn gedrag en ik kreeg alle agressie over me heen. Ik was de boksbal. Hij kon compleet door het lint gaan om niets (bijvoorbeeld een toetje eten die kennelijk nog niet klaar was). En hij weigerde stelselmatig psychologische hulp omdat hij vond dat er niks mis was met hem. Altijd na zijn woedeuitbarstingen voelde hij zich schuldig en beloofde hij mijn moeder dat hij zijn leven zou beteren. Dit gebeurde nooit. Het geweld is pas gestopt nadat hij overleed.
stoutekiwi wijzigde dit bericht op 08-01-2022 10:45
9.53% gewijzigd
zaterdag 8 januari 2022 om 10:41
-Red- schreef: ↑08-01-2022 10:39TO, mijn ex vertoonde ook dit gedrag. Maar jammergenoeg wel pas nádat er een kind was. Als kind huilde, werd hij enorm boos want hij had zijn rust nodig (en met 3,5 dag werken in een heel eenvoudige baan was dat niet vanwege zijn werk). In het gunstigste geval was ie alleen maar boos, maar hij kon ook gaan schelden, vloeken en jammeren waarom zijn leven voorbij was. In het slechtste geval vloog er een nachtkastje door de slaapkamer. Ik was dus voortdurend op mijn hoede en bij de minste kik van kind was ik wakker om te zorgen dat hij het niet merkte.
Dit sloop erin, het ging steeds wat verder en achteraf zie je pas hoe je je grenzen hebt verlegd, langzaamaan worden dingen normaal die het niet zijn.
Hij heeft mij (of kind) nooit geslagen, reageerde altijd af op spullen. Maar de onvoorspelbaarheid was er wel altijd. Ik heb ook allerlei verwijten gehoord. Naast de scheldwoorden ook dat ik zijn leven kapot gemaakt heb, dat hij helemaal geen kind wilde (handig dat je dat vooraf even meldt dan), en dat ik de oorzaak van al zijn problemen was. Hij wou van me af, maar heeft zelf nooit die stap gezet. Hulp wilde hij niet, dat hielp toch niets. (Eén intake bij een therapeut die insinueerde dat er mogelijk sprake kon zijn van een persoonlijkheidsstoornis en hij ging nooit meer terug natuurlijk) Overigens vielen dit soort dingen voor als kind er niet was (opvang) of sliep, al heb ik niet de illusie dat ze er niks van gemerkt heeft. Achteraf denk je, waarom pak je bij het eerste voorval je spullen niet. Tja, als je er middenin zit, op van het slaapgebrek, je nauwelijks vangnet hebt, dan zie je het op een bepaald moment ook niet meer. Lamgeslagen is nog de beste omschrijving, apathisch.
Ik heb hulp gezocht voor mezelf, om te praten, om sterker te worden. Mijn grenzen aan te geven. Dat had consequenties voor hem ook, en maakte het bepaald niet beter. Maar daardoor kon ik wel weg. Mezelf en kind losmaken en gaan. We zijn nu al jaren verder en hij is nog steeds boos op me dat ik ging. Ik heb nog jaren last gehad van een slaapstoornis, eigenlijk nog steeds wel in lichte mate.
TO, bij jouw man wordt een kind een gigantische trigger (ieder life changing event zou dat kunnen zijn) en ik zou er nul komma nul vertrouwen in hebben dat dat goedkomt. Ook niet met therapie. En zeg nou zelf, wil je die gok nemen? Want garantie krijg je niet.
zaterdag 8 januari 2022 om 10:44
To, je bent een volwassen vrouw of je nu 3x of 5x helpt schrijft, wanneer je zelf niet bereid bent om verantwoordelijkheid te nemen en actie: dan kan niemand je helpen.
Weggaan vind je moeilijk, denk je dat blijven niet moeilijk wordt?
Weggaan vind je moeilijk, denk je dat blijven niet moeilijk wordt?
This user may use sarcasm and cynicism in a way you are not accustomed to. You might suffer severe mental damage.
