Ruzie met moeder over eigen relatie

Tja ik kom uit een moeilijke situatie, een situatie waarin ik zorg droeg voor het huishouden omdat m’n moeder daar niet toe in staat was. Mijn ouders gaan scheiden, mijn vader heeft al vier jaar een relatie met een andere vrouw.

Ik ben in mei romantische gevoelens gaan ontwikkelen voor een man die ik bijna twee jaar ken. Die gevoelens zijn wederzijds en op de achtergrond hebben we een goede band gekregen en heb ik mijn contactmomenten met hem en dus zijn zoon ook voorzichtig opgebouwd omwille het welzijn van zijn 6 jarig zoontje die op zijn beurt weer een ingewikkelde moeder heeft. Sinds een dikke maand ben ik in mijn vrije tijd veel bij hem.

Nu is mijn moeder niet makkelijk, ze vergeet belangrijke momenten die voor mij belangrijk zijn. Een voorbeeld is dat ze mij halverwege mijn vakantie opbelt om te vragen waar ik ben. Dan vergeet ze gewoon dat ik op vakantie ben. Zij heeft een heel duidelijke mening over mijn vriend. En dat vind ik moeilijk omdat ik gelukkig ben met hem.

Mijn moeder vind hem te oud (6 jaar leeftijdsverschil) en daarnaast kaatst zij woorden op mij af in de trant van dat ik nooit een goede moeder kan zijn en niks met z’n zoon moet opbouwen, dat het moederschap mijn leven gaat verpesten.

Nu wonen vriend en ik een stuk uit elkaar maar maakt dat juist onze relatie erg sterk. Niet 24 uur per dag op elkaars lip maar wel samen in het weekend of onze vrije dagen. Gister ben ik daar en word ik door mijn moeder gebeld of zij mijn auto mag lenen. Ik leg uit dat ik niet in de buurt ben en dat dat lastig gaat. Bied haar aan om mijn vader te bellen om te vragen of hij misschien de nog gezamenlijke auto van m’n ouders aan m’n moeder wil lenen. Dan gaat ze meteen weer huilen en in de slachtofferrol zitten en vervolgens ligt ze nu alweer de hele dag op bed te huilen. Krijg berichtjes van haar dat ik niks voor haar wil doen en dergelijke.

En diep van binnen maakt zij mij verdrietig. Een depressie die zij al 20 jaar heeft en geen hulp wil aanvaarden. Vervolgens haar kinderen en met name mij betrekken in haar stemmingen. Ik wil m’n eigen leven leiden en gevoelsmatig word ik daarin beperkt doordat mijn moeder een bepaalde mening heeft over mijn vriend en zijn zoontje.

Ik ben 24 en woon op papier nog bij haar. In de praktijk leef ik ergens tussen m’n vriend, m’n vader en m’n oom en tante. En ben ik eens in de week bij m’n moeder thuis of ben ik daar aanwezig omdat m’n vader thuis slaapt. Verder kan ik gevoelsmatig mijn zusjes niet in de steek laten. M’n moeder gedraagt zich anders naar mij dan m’n zusjes.

Jufjoke schreef: ↑

08-01-2022 23:04

Je ouders zijn verantwoordelijk voor je zusjes. En dan nog, jij kunt er zijn voor je zussen ook als je niet thuis woont. Iets voor jezelf zoeken lijkt me raadzaam. Als je zussen echt in gevaar zijn, kun je Veilig Thuis raadplegen. Verder moet je dat denk ik wat meer loslaten.

Ik heb daar poosje terug een topic over geopend. Ik ben heel ver gekomen maar toen ik een woonruimte zo goed als rond had kreeg ik te horen dat m’n laatste contract niet verlengd word in kader van bezuinigingen. Ben nu in gesprek over het volgen van een andere opleiding waar wat meer toekomst perspectief is.

Samenwonen met m’n vriend lijkt mij nog niet helemaal prettig, en daarbij vind ik het belang van zijn zoon belangrijk.

Jufjoke schreef: ↑

08-01-2022 23:07

En dat anders gedragen herken ik. Mijn moeder is ook anders naar mij dan naar mijn siblings (sorry voor iedereen die nu in een acute shock raakt door allergie voor het woord, ik laat hun geslacht graag even in het midden). Ze leunt het zwaarst op mij. Maar ieder heeft zijn eigen unieke relatie onderling, en dat geldt voor jullie ook. Je bent niet verantwoordelijk voor het welzijn van je moeder of je zussen, en ook niet voor hun onderlinge relaties.

Rond mijn 9e kookte ik al voor een huishouden omdat mijn moeder dat niet deed. Daarna stofzuigde en dweilde ik altijd als er visite kwam. Zorgde er altijd voor dat de badkamer schoon was, ook in eigen belang.

Ik vind het moeilijk om los te laten en m’n zusjes zijn nu ook op een bijna volwassen leeftijd dat zij ook wat mogen doen. Ik heb zelfs een poosje een hekel gehad in het taalgebruik wat m’n moeder gebruikt. “Mama moet alles alleen doen, mama voelt zich zo moe (ja duh als je alleen maar op bed ligt) of mama is verdrietig vandaag en dan een hele riedel.”

Het staat m’n eigen relatie nu dus in de weg, bang dat geschiedenis zich herhaalt. Heb mede door mijn vriend en vooral zijn zoontje ingezien dat dat niet hoeft te zijn. Ontwikkel naar mijn mening een gezond verantwoordelijkheid gevoel naar die kleine, maar het geeft mij ook energie als hij blij is dat ik er ben. Dat we samen ik en kind of vriend ik en kind ook zonder problemen dingen kunnen ondernemen. Dat dat blijkbaar niet zo ingewikkeld en stress vol is vergeleken met vroeger. Ben als kind nooit op vakantie geweest of naar een pretpark/dierentuin met m’n beide ouders en zusjes. Was of met m’n vader alleen of helemaal niet. Omdat m’n moeder dat emotioneel niet kan.