Relaties
alle pijlers
Help, ik twijfel. 12 jaar relatie verbreken?
dinsdag 19 april 2022 om 15:30
Hoi lezers! Ik ben 12 jaar samen met mijn partner. We hebben elkaar altijd gesteund door dik en dun, maar ik geef wel veel meer in deze relatie dan dat ik ervoor terug krijg. Vanuit onze tienerjaren een relatie gekregen, getrouwd en een koophuis. En toch heb ik al lange tijd met vlagen flinke twijfels. Nu zo erg, dat ik voor het eerst nadenk over verbreken van onze relatie.
Ik heb vaak het gevoel dat ik voor hem niet goed genoeg ben/niet volledig mezelf kan zijn. En dat gevoel is enkel bij hem (niet op mijn werk, niet in mijn familie, niet bij vrienden). Ik stop veel energie in ons: ik plan leuke dingen in, doe het volledige huishouden (we werken beiden fulltime, heb jaren geprobeerd hem ook te motiveren), gun hem alle tijd met vrienden en ik kan mezelf compleet weg cijferen. Voor mijn gevoel krijg ik daar wel wat voor terug, we knuffelen en kussen genoeg bijvoorbeeld. Anderen zeggen dat de liefde te zien is (al is iedere kus die ik vraag ergens ook zoeken naar bevestiging). Maar toch steekt het me. Hij organiseert geen leuke dingen, is niet romantisch, pakt het huishouden niet op, doet waar hij zelf zin in heeft. Stopt eigenlijk weinig moeite in ons. Maar ook mede omdat het lijkt alsof hij mij dingen niet zo gunt of dat hij me wil veranderen. Ga ik met een vriendin iets doen, dan is hij daar chagrijnig over. Ik drink geen alcohol, daar maakt hij al jaren een ding van. Ik ben netjes en hou van plannen, dus ben ik volgens hem politiek correct en een controlefreak. Hij wil dat ik losbandiger ben en meer loslaat en ook alcohol ga drinken. Ik heb succes op mijn werk, hij reageert kortaf dat hij dat op zijn werk ook wel wil. Alsof hij het me daarin niet gunt. Bovenstaand komt al jaren terug, vormen een rode draad in de relatie, en zorgden ervoor dat ik nog meer ging geven, mijn best doen en voldoen aan wat er van me verwacht wordt. Dat maakt me zo intens onzeker.
Maar ook de kleine opmerkingen, dat ik (als ik een grapje maak) niet zo dom moet doen, of dat ik me anders moet kleden, dat ik een nieuwe jurk aan heb en hij zegt: kan je niet iets aandoen zoals haar (wijzend naar iemand op straat)?, dat ik een onderkin zou hebben, en dus geen alcohol drink. Maar ook dat ik het hele huis gepoetst heb en hij binnen voor mijn neus zn zanderige kleren uitklopt en vervolgens weg gaat.
Nu denk je wellicht, waarom nu ineens de twijfel of je wel door wil? Waarom na 12 jaar?
Hij is een aantal maanden naar Amerika voor werk, waardoor ik hem veel minder spreek. Ik mis hem weinig, en ik bloei ook op. Ik zit lekker in mijn vel. Ik merk dat ik zonder hem ook goed genoeg ben, en dat ik de wereld prima alleen aan zou kunnen als dat moet. Maar ik hou ook van hem, het is zo dubbel allemaal. Hij is ook mijn eerste echte relatie, dus vergelijking heb ik niet. Maar dat het me eigenlijk al jaren zo onzeker maakt met periodes en die onzekerheid afneemt als ik me weer aanpas, dat steekt.
Ik vind het zo lastig en moeilijk. Ik denk er continu over na. Is houden van genoeg? Moet ik mezelf op 1 zetten en weg gaan? Welke keuze is de juiste? Hoe kom ik daar achter?
Ik heb vaak het gevoel dat ik voor hem niet goed genoeg ben/niet volledig mezelf kan zijn. En dat gevoel is enkel bij hem (niet op mijn werk, niet in mijn familie, niet bij vrienden). Ik stop veel energie in ons: ik plan leuke dingen in, doe het volledige huishouden (we werken beiden fulltime, heb jaren geprobeerd hem ook te motiveren), gun hem alle tijd met vrienden en ik kan mezelf compleet weg cijferen. Voor mijn gevoel krijg ik daar wel wat voor terug, we knuffelen en kussen genoeg bijvoorbeeld. Anderen zeggen dat de liefde te zien is (al is iedere kus die ik vraag ergens ook zoeken naar bevestiging). Maar toch steekt het me. Hij organiseert geen leuke dingen, is niet romantisch, pakt het huishouden niet op, doet waar hij zelf zin in heeft. Stopt eigenlijk weinig moeite in ons. Maar ook mede omdat het lijkt alsof hij mij dingen niet zo gunt of dat hij me wil veranderen. Ga ik met een vriendin iets doen, dan is hij daar chagrijnig over. Ik drink geen alcohol, daar maakt hij al jaren een ding van. Ik ben netjes en hou van plannen, dus ben ik volgens hem politiek correct en een controlefreak. Hij wil dat ik losbandiger ben en meer loslaat en ook alcohol ga drinken. Ik heb succes op mijn werk, hij reageert kortaf dat hij dat op zijn werk ook wel wil. Alsof hij het me daarin niet gunt. Bovenstaand komt al jaren terug, vormen een rode draad in de relatie, en zorgden ervoor dat ik nog meer ging geven, mijn best doen en voldoen aan wat er van me verwacht wordt. Dat maakt me zo intens onzeker.
Maar ook de kleine opmerkingen, dat ik (als ik een grapje maak) niet zo dom moet doen, of dat ik me anders moet kleden, dat ik een nieuwe jurk aan heb en hij zegt: kan je niet iets aandoen zoals haar (wijzend naar iemand op straat)?, dat ik een onderkin zou hebben, en dus geen alcohol drink. Maar ook dat ik het hele huis gepoetst heb en hij binnen voor mijn neus zn zanderige kleren uitklopt en vervolgens weg gaat.
Nu denk je wellicht, waarom nu ineens de twijfel of je wel door wil? Waarom na 12 jaar?
Hij is een aantal maanden naar Amerika voor werk, waardoor ik hem veel minder spreek. Ik mis hem weinig, en ik bloei ook op. Ik zit lekker in mijn vel. Ik merk dat ik zonder hem ook goed genoeg ben, en dat ik de wereld prima alleen aan zou kunnen als dat moet. Maar ik hou ook van hem, het is zo dubbel allemaal. Hij is ook mijn eerste echte relatie, dus vergelijking heb ik niet. Maar dat het me eigenlijk al jaren zo onzeker maakt met periodes en die onzekerheid afneemt als ik me weer aanpas, dat steekt.
Ik vind het zo lastig en moeilijk. Ik denk er continu over na. Is houden van genoeg? Moet ik mezelf op 1 zetten en weg gaan? Welke keuze is de juiste? Hoe kom ik daar achter?
dinsdag 19 april 2022 om 15:49
dinsdag 19 april 2022 om 15:50
dinsdag 19 april 2022 om 15:51
Ik zou nu knopen doorhakken. Die gaat heus niet ineens na 12 jaar strijd wel veranderen.
dinsdag 19 april 2022 om 15:52
Het is geen kind dat afhankelijk is van jou en er ook niet om heeft gevraagd er te zijn en het is geen zielig dier uit een asiel dat overgeleverd is aan de grillen van een baasje. Het is een volwassen man. En als jij na 12 jaar denkt: ‘Nee, zo ga ik niet nog eens 12 jaar van mijn leven doorbrengen’ dan mag dat.
Wat betreft de omschrijving van jullie relatie: ik heb huisdieren die echt niet voor mij hebben mogen kiezen die nog meer wederkerigheid en respect geven dan de man zoals beschreven.
Wat betreft de omschrijving van jullie relatie: ik heb huisdieren die echt niet voor mij hebben mogen kiezen die nog meer wederkerigheid en respect geven dan de man zoals beschreven.
dinsdag 19 april 2022 om 15:52
Hier 14+ jaar en ik heb het gedaan. Ik regelde het meeste toch al een paar jaar zo ongeveer alleen net als jij zo te lezen, en praten veranderde niets. Dan maar helemaal alleen.
Edit: en mijn ex was niet eens een lul met stomme opmerkingen.
Edit: en mijn ex was niet eens een lul met stomme opmerkingen.
Those who can make you believe absurdities can make you commit atrocities.
dinsdag 19 april 2022 om 15:58
Houden van is niet genoeg en je moet in ieder geval op een gedeelde eerste plaats staan.
Je bent opgebloeid zeg je dus werkt de ruimte die je nu ervaart in ieder geval positief. Probeer die periode dan maar te verlengen om eens te kijken of er nog meer in de wereld te koop is?
dinsdag 19 april 2022 om 16:00
Als je hem een kans wil geven zou ik hem duidelijk vertellen dat je nu zo twijfelt en dat je hem niet mist.
Daarnaast zou ik voor je eigenwaarde gelijk iets terug geven als hij een rot opmerking maakt. Dat zand zou ik lekker laten liggen, zijn was, kleding enz. Ook. Ik zou pas wat harder gaan lopen als hij ook iets terug doet.
Hij heeft deze ruimte aangevoeld en ingenomen. Omdat het al vanaf het begin van de relatie er in zit is dit ook een soort patroon wat jullie samen hebben. Dit patroon doorbreken is best wel pittig maar kan wel, als hij tenminste ook bereid is om te investeren.
Daarnaast zou ik voor je eigenwaarde gelijk iets terug geven als hij een rot opmerking maakt. Dat zand zou ik lekker laten liggen, zijn was, kleding enz. Ook. Ik zou pas wat harder gaan lopen als hij ook iets terug doet.
Hij heeft deze ruimte aangevoeld en ingenomen. Omdat het al vanaf het begin van de relatie er in zit is dit ook een soort patroon wat jullie samen hebben. Dit patroon doorbreken is best wel pittig maar kan wel, als hij tenminste ook bereid is om te investeren.
dinsdag 19 april 2022 om 16:00
Je bent simpelweg bang voor hem.
Je past je gedrag aan, zodat hij maar niet moppert en zeikt.
Als dit sinds je puberteit is, dan heb je nooit geleerd hoe het is als iemand jou waardeert om jou.
Oftewel, er kan alleen maar een prachtige wereld voor je opengaan, waarin jij jezelf kunt gaan zijn én als de tijd er rijp voor is, iemand jou kan waarderen om wie je bent.
Geef hem een fijne terugkomst in een leeg huis zonder een vrouw met onderkin die toch niks aan is omdat ze niet drinkt. Win-win.
Je past je gedrag aan, zodat hij maar niet moppert en zeikt.
Als dit sinds je puberteit is, dan heb je nooit geleerd hoe het is als iemand jou waardeert om jou.
Oftewel, er kan alleen maar een prachtige wereld voor je opengaan, waarin jij jezelf kunt gaan zijn én als de tijd er rijp voor is, iemand jou kan waarderen om wie je bent.
Geef hem een fijne terugkomst in een leeg huis zonder een vrouw met onderkin die toch niks aan is omdat ze niet drinkt. Win-win.
Hips, hopsakee en pierlala.
dinsdag 19 april 2022 om 16:06
Juist ja. Ik heb het idee dat jij hem door dik en dun steunt, maar dat dat andersom niet geldt. Hoezo is hij niet blij als jij succes hebt in je werk. Als hij dat zelf ook wil dan zal hij harder moeten werken.
Lees je OP nog eens door en doe alsof je beste vriendin dit over haar vriend geschreven heeft. Hoe zou je dan reageren? Wat vind je familie eigenlijk van hem?
okkervil wijzigde dit bericht op 19-04-2022 16:08
Reden: foutje
Reden: foutje
0.53% gewijzigd
dinsdag 19 april 2022 om 16:12
Ik zou het niet eens meer proberen, wat win je daar mee? Als je nu merkt dat je je zoveel beter voelt...
Als je je vriendin op die manier benadert, en haar kleineert, dan ben je gewoon een (onzekere) lul.
En hoezo zou jij het hele huishouden moeten doen, terwijl hij zijn gang kan gaan? Als hij geen schone kleren meer in de kast heeft, gaat hij vast de was wel doen. En als mijn man binnen zijn kleren zou uitkloppen, dan zou ik hem vragen of hij niet goed snik is. Dat doet toch niemand? Tenzij hij dat als pesterij naar jou toe doen
En als je verder gaat, dan komen er misschien ooit kinderen, en dan wordt dit alleen maar erger, kan je de kinderen ook nog alleen erbij doen. Zal je zien, dan ben jij logischerwijs heel moe, en dan gaat hij klagen dat jij te weinig aandacht voor hem hebt of dat je te weinig puf voor seks hebt.
Als je je vriendin op die manier benadert, en haar kleineert, dan ben je gewoon een (onzekere) lul.
En hoezo zou jij het hele huishouden moeten doen, terwijl hij zijn gang kan gaan? Als hij geen schone kleren meer in de kast heeft, gaat hij vast de was wel doen. En als mijn man binnen zijn kleren zou uitkloppen, dan zou ik hem vragen of hij niet goed snik is. Dat doet toch niemand? Tenzij hij dat als pesterij naar jou toe doen
En als je verder gaat, dan komen er misschien ooit kinderen, en dan wordt dit alleen maar erger, kan je de kinderen ook nog alleen erbij doen. Zal je zien, dan ben jij logischerwijs heel moe, en dan gaat hij klagen dat jij te weinig aandacht voor hem hebt of dat je te weinig puf voor seks hebt.
dinsdag 19 april 2022 om 16:38
Ik kan er echt niet over uit dat als je beiden fulltime werkt, het hele huishouden op 1 iemand neerkomt.
Ik bedoel; dan ben je toch ook een lul als je je vriendin ziet poetsen/boodschappen doen/koken/wassen/ et cet, en jij zit lekker met je reet op de bank. Dan moet je je toch schuldig voelen als mens? Dat wil je toch niet voor een ander? Als hij ook maar iets om jouw welzijn zou geven, dan zou hij dit niet doen op deze manier
Ik bedoel; dan ben je toch ook een lul als je je vriendin ziet poetsen/boodschappen doen/koken/wassen/ et cet, en jij zit lekker met je reet op de bank. Dan moet je je toch schuldig voelen als mens? Dat wil je toch niet voor een ander? Als hij ook maar iets om jouw welzijn zou geven, dan zou hij dit niet doen op deze manier
dinsdag 19 april 2022 om 16:42
Je geeft zelf al het antwoord. En 'juiste keuzes' kun je beter zien als 'keuzes'. Pas na een tijdje (zoals nu bijvoorbeeld) kun je ergens goed op reflecteren en het wat meer in perspectief zien. Maar het blijft altijd een moeilijke beslissing TO. Sterkte.Ximena schreef: ↑19-04-2022 15:30Hij is een aantal maanden naar Amerika voor werk, waardoor ik hem veel minder spreek. Ik mis hem weinig, en ik bloei ook op. Ik zit lekker in mijn vel. Ik merk dat ik zonder hem ook goed genoeg ben, en dat ik de wereld prima alleen aan zou kunnen als dat moet. Maar ik hou ook van hem, het is zo dubbel allemaal. Hij is ook mijn eerste echte relatie, dus vergelijking heb ik niet. Maar dat het me eigenlijk al jaren zo onzeker maakt met periodes en die onzekerheid afneemt als ik me weer aanpas, dat steekt.
Ik vind het zo lastig en moeilijk. Ik denk er continu over na. Is houden van genoeg? Moet ik mezelf op 1 zetten en weg gaan? Welke keuze is de juiste? Hoe kom ik daar achter?
"Wees gewoon jezelf....maar in jouw geval dringend een ander"
