Kinderen
alle pijlers
Taboe op praten over de roze wolk met donkergrijze rand
donderdag 13 maart 2025 om 21:08
Hi moeders,
Toch lastig om te delen.. maar ik doe het toch. Zijn hier meer moeders die best struggelen met het moederschap en hun gezondheid? Mentaal en lichamelijk? Soms heb ik het gevoel dat mijn emmer overloopt en het allemaal te veel is.
Context:
Ons zoontje is 4 weken te vroeg geboren, de bevalling verliep (naar omstandigheden) prima en we hebben daarna 2 weken in het ZH moeten blijven. Een rollercoaster aan emoties en onzekerheid. Daarna 4 maanden een huilbaby waarbij we veel in het ZH zijn geweest om opzoek te gaan naar een oorzaak. Drie soorten voeding, een betere structuur, zeg het maar.. Het was zo zielig en hartverscheurend hem zo te zien, en tegelijk ook gekmakend en frustrerend. Gevoelens die je niet wil voelen maar er wel zijn..
Nu word mijn ventje steeds makkelijker, leuker, blijer en we kunnen eindelijk vaker de deur uit in plaats van alleen maar binnen zitten door het opgelaten voelen door het huilen.. dus je zou zeggen; top!
Maar ik voel me moe, ik heb lichamelijke klachten (rusteloze benen, drie keer ziek in vier weken tijd, etc) en vooral veel last van een continue gevoel van interne stres en onrust.
Ik heb bloed laten prikken maar daar kwam niks uit. Waar ik stiekem van baal want dat had het in mijn ogen makkelijker gemaakt; medicatie, of extra vitaminen en door.. Maar nee, dan is het dus wellicht echt puur mentaal. Heb volgende week een afspraak bij de praktijk ondersteuner waar ik vooral wil aandringen op een doorverwijzing voor EMDR, om iets te doen aan de trigger die ik nog altijd ervaar bij het huilen, of de gedachte dat hij gaat huilen.
Soms heb ik zo het gevoel dat er alleen maar word gesproken over hoe leuk het is, hoe schattig de kleintjes zijn en wat een verrijking een kind is voor je leven. Maar dat er amper word gesproken over wat je kan verliezen in jezelf, hoe pittig en zwaar het soms is en dat je leven totaal verandert.
Ik bedoel dit echt niet om te zeuren. Want heel vaak geniet ik ook oprecht met die kleine en ben zo ontzettend blij en dankbaar dat hij er is, echt waar
Zijn er moeders die dit herkennen?
Wat heeft jou geholpen?
Toch lastig om te delen.. maar ik doe het toch. Zijn hier meer moeders die best struggelen met het moederschap en hun gezondheid? Mentaal en lichamelijk? Soms heb ik het gevoel dat mijn emmer overloopt en het allemaal te veel is.
Context:
Ons zoontje is 4 weken te vroeg geboren, de bevalling verliep (naar omstandigheden) prima en we hebben daarna 2 weken in het ZH moeten blijven. Een rollercoaster aan emoties en onzekerheid. Daarna 4 maanden een huilbaby waarbij we veel in het ZH zijn geweest om opzoek te gaan naar een oorzaak. Drie soorten voeding, een betere structuur, zeg het maar.. Het was zo zielig en hartverscheurend hem zo te zien, en tegelijk ook gekmakend en frustrerend. Gevoelens die je niet wil voelen maar er wel zijn..
Nu word mijn ventje steeds makkelijker, leuker, blijer en we kunnen eindelijk vaker de deur uit in plaats van alleen maar binnen zitten door het opgelaten voelen door het huilen.. dus je zou zeggen; top!
Maar ik voel me moe, ik heb lichamelijke klachten (rusteloze benen, drie keer ziek in vier weken tijd, etc) en vooral veel last van een continue gevoel van interne stres en onrust.
Ik heb bloed laten prikken maar daar kwam niks uit. Waar ik stiekem van baal want dat had het in mijn ogen makkelijker gemaakt; medicatie, of extra vitaminen en door.. Maar nee, dan is het dus wellicht echt puur mentaal. Heb volgende week een afspraak bij de praktijk ondersteuner waar ik vooral wil aandringen op een doorverwijzing voor EMDR, om iets te doen aan de trigger die ik nog altijd ervaar bij het huilen, of de gedachte dat hij gaat huilen.
Soms heb ik zo het gevoel dat er alleen maar word gesproken over hoe leuk het is, hoe schattig de kleintjes zijn en wat een verrijking een kind is voor je leven. Maar dat er amper word gesproken over wat je kan verliezen in jezelf, hoe pittig en zwaar het soms is en dat je leven totaal verandert.
Ik bedoel dit echt niet om te zeuren. Want heel vaak geniet ik ook oprecht met die kleine en ben zo ontzettend blij en dankbaar dat hij er is, echt waar
Zijn er moeders die dit herkennen?
Wat heeft jou geholpen?
donderdag 13 maart 2025 om 21:22
Goed dat je hulp gezocht hebt.
Ik heb nog steeds een alarmreactie bij huilende baby's, maar ik kan steeds sneller bedenken dat het niet mijn kind is, dat mijn kind geen baby meer is, dat het geen alarm is.
Wat mij geholpen heeft is tijd. Ik was blijkbaar geen baby-type. Ik hield zielsveel van mijn baby's, maar ik vond het zwaar om voor ze te zorgen. Niet per se praktisch, vooral psychisch. Dat is inderdaad niet een heel populair onderwerp. Toch ben je absoluut niet de enige met deze gevoelens, TO.
Ik heb nog steeds een alarmreactie bij huilende baby's, maar ik kan steeds sneller bedenken dat het niet mijn kind is, dat mijn kind geen baby meer is, dat het geen alarm is.
Wat mij geholpen heeft is tijd. Ik was blijkbaar geen baby-type. Ik hield zielsveel van mijn baby's, maar ik vond het zwaar om voor ze te zorgen. Niet per se praktisch, vooral psychisch. Dat is inderdaad niet een heel populair onderwerp. Toch ben je absoluut niet de enige met deze gevoelens, TO.
Ook al woon je in een krot, met de huisdeur kapot. Je weet toch dat ik van je hou.
donderdag 13 maart 2025 om 21:23
Zelf heb ik lang niet herkend dat ik wat te verwerken had, en achteraf is dat zonde. Want dan had ik er eerder iets aan kunnen doen.
Mijn zwangerschap, nu ruim achttien jaar geleden, is lichamelijk goed verlopen. Maar het was emotioneel gezien een zware, stressvolle periode. Zonder in teveel details te treden, heb ik in die negen maanden met drie sterfgevallen in mijn directe omgeving te maken gekregen. Twee jonge volwassenen en een kind. En ik was zwanger, dus ik werd ook geacht om blij en gelukkig te zijn. Het was een verdrietige en verwarrende tijd. Mijn kind is gezond maar heel erg klein ter wereld gekomen. Pas vijf jaar later herkende ik dat ik echt vastliep, en dat onverwerkte emoties daar een grote rol in speelden. Ik heb toen EMDR gehad, wat me enorm heeft geholpen.
Mijn zwangerschap, nu ruim achttien jaar geleden, is lichamelijk goed verlopen. Maar het was emotioneel gezien een zware, stressvolle periode. Zonder in teveel details te treden, heb ik in die negen maanden met drie sterfgevallen in mijn directe omgeving te maken gekregen. Twee jonge volwassenen en een kind. En ik was zwanger, dus ik werd ook geacht om blij en gelukkig te zijn. Het was een verdrietige en verwarrende tijd. Mijn kind is gezond maar heel erg klein ter wereld gekomen. Pas vijf jaar later herkende ik dat ik echt vastliep, en dat onverwerkte emoties daar een grote rol in speelden. Ik heb toen EMDR gehad, wat me enorm heeft geholpen.
donderdag 13 maart 2025 om 21:34
Jazeker, herkenning hier. Ik voelde me mijn oudste ook zo. Afschuwelijk. Ik durfde er met niemand over te praten. Tot ik het wel deed. Ik was de hond aan het uitlaten toen de achterbuurvrouw (kende ik amper) vroeg hoe het ging. Ik begon te huilen (schaamde me dood, voelde me ondankbaar) en zei dat ik het best zwaar en pittig vond. Waarop zij zei: “ach toch, dat had ik bij onze oudste precies hetzelfde. Het is niet altijd alleen maar een roze wolk….”.
Dat deed me zó goed. Dat ik niet de enige was. De erkenning dat het idd niet alleen maar leuk en fijn is maar soms ook gewoon zwaar.
Dat is nu 16 jaar geleden, en inmiddels heb ik al heel wat kersverse ouders gesproken die zich precies zou voelen als ik toen, en jij nu.
Aan de andere kant; bij onze tweede voelde ik me totaal anders. wel het “roze wolk” idee. Het bestaat allebei, het mag er allebei zijn.
Heel veel sterkte en echt; het wordt beter.
Dat deed me zó goed. Dat ik niet de enige was. De erkenning dat het idd niet alleen maar leuk en fijn is maar soms ook gewoon zwaar.
Dat is nu 16 jaar geleden, en inmiddels heb ik al heel wat kersverse ouders gesproken die zich precies zou voelen als ik toen, en jij nu.
Aan de andere kant; bij onze tweede voelde ik me totaal anders. wel het “roze wolk” idee. Het bestaat allebei, het mag er allebei zijn.
Heel veel sterkte en echt; het wordt beter.
donderdag 13 maart 2025 om 21:42
Allereerst gefeliciteerd met je kindje.
Wat goed dat je naar de praktijkondersteuner gaat. Het hele gebeuren gaat je ook niet in de koude kleren zitten, ook al gaat het nu goed met de baby. Er moet nog heel wat verwerkt worden en het is heel slim om dat nu te doen.
Ikzelf ben er mee doorgelopen en belande na 2 jaar in een burn-out en depressie, dus toen was ik veel te laat.
Trouwens herkenbaar dat dat huilen zo’n Trigger is. Mijn zoon is nu 13 en ik kan nog steeds hartkloppingen krijgen van huilende baby’s
.
Ben je alweer aan het werk ook? Let op dat je niet te snel wil gaan, al is het ook lekker om weer in het normale leven te kunnen stappen.
Veel sterkte, er zijn heel veel jonge moeders die soortgelijke gevoelens ervaren hoor.
Wat goed dat je naar de praktijkondersteuner gaat. Het hele gebeuren gaat je ook niet in de koude kleren zitten, ook al gaat het nu goed met de baby. Er moet nog heel wat verwerkt worden en het is heel slim om dat nu te doen.
Ikzelf ben er mee doorgelopen en belande na 2 jaar in een burn-out en depressie, dus toen was ik veel te laat.
Trouwens herkenbaar dat dat huilen zo’n Trigger is. Mijn zoon is nu 13 en ik kan nog steeds hartkloppingen krijgen van huilende baby’s
. Ben je alweer aan het werk ook? Let op dat je niet te snel wil gaan, al is het ook lekker om weer in het normale leven te kunnen stappen.
Veel sterkte, er zijn heel veel jonge moeders die soortgelijke gevoelens ervaren hoor.
Schuin spaan en Zee gras planten potjes
donderdag 13 maart 2025 om 22:43
Ik snap eigenlijk niet dat we er nog zijn, de mensheid. De hele voortplanting toestand is geen picnic. Ik weet niet of we niet gewoon vrouwen meer zouden moeten waarschuwen nog. Misschien op middelbare scholen al. Luister meiden, alles wat je denkt te weten over jezelf en je lichaam, gooi dat maar in de prullenbak. Je gaat in alle opzichten uit balans zijn. Je bepaalt niet langer zelf wat je eet voor zover je al ergens zin in hebt. Zit je even rustig dan wordt je geschopt. Schrijf maar je geboorte plan van 2 pagina's en maak er dan een mooi balletje van, ok gooi maar uit het raam. Zodra je kindje er is moet je zien te herstellen, terwijl je van je leven nog niet zo hard gewerkt hebt op zo weinig slaap. Je kindje is een vreemd wezen. Het lijkt nergens op wat iedereen ook beweert. Tegelijkertijd heb je je nog nooit ergens zo druk om gemaakt. Genoeg dit, niet te weinig dat, te koud te warm. Maakt het geluid alarm, maakt het geen geluid paniek. Leuk hoor.
Lorem Ipsum
donderdag 13 maart 2025 om 22:59
Als je er middenin zit, snap ik echt dat het zo kan voelen. Ik heb ook een zwarte wolk ervaren na de geboorte van mijn eerste kind en vond het veel en veel heftiger dan ik me ooit van tevoren had kunnen bedenken. Zware zwangerschap, klote bevalling en baby huilde de eerste maanden uren en uren aan een stuk. Vreselijk was het. Maar zoals jij het hier beschrijft, zou ik het toch nooit beschrijven.turquasi schreef: ↑13-03-2025 22:43Ik snap eigenlijk niet dat we er nog zijn, de mensheid. De hele voortplanting toestand is geen picnic. Ik weet niet of we niet gewoon vrouwen meer zouden moeten waarschuwen nog. Misschien op middelbare scholen al. Luister meiden, alles wat je denkt te weten over jezelf en je lichaam, gooi dat maar in de prullenbak. Je gaat in alle opzichten uit balans zijn. Je bepaalt niet langer zelf wat je eet voor zover je al ergens zin in hebt. Zit je even rustig dan wordt je geschopt. Schrijf maar je geboorte plan van 2 pagina's en maak er dan een mooi balletje van, ok gooi maar uit het raam. Zodra je kindje er is moet je zien te herstellen, terwijl je van je leven nog niet zo hard gewerkt hebt op zo weinig slaap. Je kindje is een vreemd wezen. Het lijkt nergens op wat iedereen ook beweert. Tegelijkertijd heb je je nog nooit ergens zo druk om gemaakt. Genoeg dit, niet te weinig dat, te koud te warm. Maakt het geluid alarm, maakt het geen geluid paniek. Leuk hoor.
Want uiteindelijk ging het licht toch schijnen. En heb ik ook EMDR gehad om dingen te verwerken. Durfde ik toch een tweede en uiteindelijk zelfs derde zwangerschap en baby aan. En heb ik bij de tweede en derde wél een roze wolk mogen ervaren (met echt nog wel zwarte randjes op momenten hoor!)
Ik denk dat je ergens gelijk hebt dat we onvoldoende voorbereid hieraan beginnen, maar had het jou geholpen als iemand dit zo had verteld aan je? Mij niet.. misschien hebben mensen zelfs wel pogingen gedaan, maar ik stond daar totaal niet voor open.
Ik heb er wel gelijk vanaf het begin over gepraat dat ik het echt moeilijk had. Zo veel gehuild. En ook ervaren wat iemand anders schreef, dat als je erover praat, mensen er ook echt wel begrip voor hebben. En dat dat gigantisch oplucht.
TO, praat echt gewoon over je gevoelens. Dit is net zoiets als miskramen, het is een soort algemene code dat je daar niet zo over praat ofzo, maar als je het gewoon toch doet, ervaar je echt voornamelijk steun om je heen. Ik in elk geval wel. Het taboe op erover praten zat meer tussen mijn oren dan dat mensen daar echt niks over wilden horen. Je hebt echt een pittige start gehad met je kindje en het is heel normaal dat dit tijd kost om te verwerken. Die gevoelens van vermoeidheid, verdriet, uitputting, weemoed naar hoe makkelijk het soms was zonder kind, het is allemaal normaal en het mag er allemaal zijn. Wees niet te streng voor jezelf.
donderdag 13 maart 2025 om 23:22
Mijn oudste heeft de eerste paar maanden ook continue gehuild, dit had wel een duidelijke oorzaak. Maar doordat ik jong was, werd ik niet serieus genomen door de artsen of dokters (waarbij ik aankaarte dat mijn oudste niet zomaar huilde maar pijn had), want.. baby’s huilen nou eenmaal en ik was volgens hun jong en onervaren. Bleek achteraf reflux te hebben en in zo’n erge mate dat zijn slokdarm geheel ontstoken was.
Inmiddels 2e kindje gekregen, was een heel zoet kind en sliep lekker, ook nooit huilen. Inmiddels ook een 3e en die huilde de eerste 2 weken zo erg dat ik flashbacks kreeg aan de 1e en me toen pas besefte hóeveel het me triggerde, het gehuil.
En toen werd de roze wolk opeens heel donker. En niemand die je dan ook nog echt begrijpt want; het zullen wel kraamtranen zijn, het is een baby en een baby huilt nou eenmaal, je bent moe gaat wel weer over, och ze zijn zo groot.
Gelukkig, echt gelukkig na die 2 weken werd het beter en is het een super vrolijk kind maar had het langer geduurd dan was ik verdronken in mijn eigen gehuil.
Nee, praat er over. We zouden het meer bespreekbaar moeten (kunnen) maken zodat we ons niet schamen, wat we bijna wel zouden doen.
Ik hoop dat het snel beter met je gaat en dat je je gehoord voelt, want ik weet hoe eenzaam je je kunt voelen in deze periode.
Inmiddels 2e kindje gekregen, was een heel zoet kind en sliep lekker, ook nooit huilen. Inmiddels ook een 3e en die huilde de eerste 2 weken zo erg dat ik flashbacks kreeg aan de 1e en me toen pas besefte hóeveel het me triggerde, het gehuil.
En toen werd de roze wolk opeens heel donker. En niemand die je dan ook nog echt begrijpt want; het zullen wel kraamtranen zijn, het is een baby en een baby huilt nou eenmaal, je bent moe gaat wel weer over, och ze zijn zo groot.
Gelukkig, echt gelukkig na die 2 weken werd het beter en is het een super vrolijk kind maar had het langer geduurd dan was ik verdronken in mijn eigen gehuil.
Nee, praat er over. We zouden het meer bespreekbaar moeten (kunnen) maken zodat we ons niet schamen, wat we bijna wel zouden doen.
Ik hoop dat het snel beter met je gaat en dat je je gehoord voelt, want ik weet hoe eenzaam je je kunt voelen in deze periode.
vrijdag 14 maart 2025 om 03:21
Geen tips, maar wel heel veel herkenning hier. Mijn tweeling is ook 4 weken te vroeg geboren, toen 2 weken ziekenhuis en nu twee huilbaby's van 13 weken. Terwijl ik dit schrijf lig ik met twee huilende kindjes. Ook als ik even buiten ben (zonder hen) denk ik constant dat ik ze ergens hoor huilen. Gekmakend is het. En eenzaam. En het geeft me zo'n falend gevoel als ik vriendinnen spreek die zeggen: oh mijn kindje is zo makkelijk, het is zoooo leuk en gezellig, blablabla. Mijn moeder zei laatst: het is ook gewoon veel makkelijker om je een goede moeder te voelen als je een makkelijke baby hebt. Dat voelde ergens wel relativerend.
Heel veel sterkte en als je ooit wilt kletsen met iemand in dezelfde fase, stuur me gerust een pb.
Heel veel sterkte en als je ooit wilt kletsen met iemand in dezelfde fase, stuur me gerust een pb.
vrijdag 14 maart 2025 om 06:49
Gefeliciteerd met de geboorte en een dikke
Ik herken die zwarte wolk heel goed. Ik had een makkelijke zwangerschap en bevalling en ons kind was ook geen huilbaby. Maar toch overviel de ontzettend grote verantwoordelijkheid me. Het benauwde me enorm dat ik ineens een baby er bij had die ik niet zomaar kon achterlaten. Dat ik niet meer zo naar buiten kon lopen zonder iets te regelen. Ik kreeg gedachtes over een ongeluk krijgen als we in de auto zaten. Dat kind dan om zou komen en ik eindelijk weer rust had. Of dat ik haar met maxi cosi en al in het kanaal kon gooien hier, of uit het raam. Vreselijke gedachtes waar ik gelukkig niks mee heb gedaan, maar ik wilde gewoon zo graag weer de rust in mijn lijf van voor de geboorte. Ik stond stijf van de stress en kind sliep ook slecht, dat helpt al helemaal niet. Ik had nachten waarbij ik er wel 10 keer uit ging, omdat ik haar hoorde. Dan was het speen geven en weer terug. Ik liep erbij als een zombie. Na zo’n 1,5 jaar ging ze beter slapen en kreeg ik meer rust in mijn lijf. Ik weet uiteindelijk niet hoe ik die periode ben doorgekomen, heb geen hulp gehad daarbij of zo. De huisarts wuifde het een beetje weg, net zoals mijn omgeving. Ik had toch een leuk kind, geen huilbaby, hartstikke lief dus wat kon er mis zijn? In de eerste 4 weken na de bevalling ben ik 10kg kwijt geraakt, ik at niks en was alleen maar gespannen continu. Dat eten kwam langzaam wel terug, maar die spanning bleef. Ik denk dat bij mij gewoon het idee dat je niet meer alleen bent me heel erg benauwde. Dat ik de zorg over iets had en niet meer spontaan iets kon gaan doen zonder na te denken over de baby die dan mee moest of ergens heen moest. Dat icm heel slecht slapen was killing voor mij. Ik heb ook meteen geroepen dat er nooit een 2e zou komen, omdat ik deze hele periode niet nog eens wilde meemaken. Ik heb ook niks met baby’s, nooit gehad. Man zit bij kraamvisite met een baby in de armen, ik niet. Gelukkig ging ons kind al heel snel goed praten (met 2 jaar en 4 maanden al hele zinnen van 10 woorden) en dat heeft me heel erg geholpen. Toen begreep ik mijn kind beter en sindsdien is het alleen maar leuker geworden! Inmiddels is het een puber en vind ik het geweldig! Ze is mijn alles en echt de allerliefste en leukste
Ik had het voor geen goud willen missen, maar ben heel blij dat het bij 1 is gebleven.
Maar goed, praat er dus over. Er zijn zoveel meer mensen die dit hebben meegemaakt en het is echt niet raar. Je bent echt niet de enige.
Ik herken die zwarte wolk heel goed. Ik had een makkelijke zwangerschap en bevalling en ons kind was ook geen huilbaby. Maar toch overviel de ontzettend grote verantwoordelijkheid me. Het benauwde me enorm dat ik ineens een baby er bij had die ik niet zomaar kon achterlaten. Dat ik niet meer zo naar buiten kon lopen zonder iets te regelen. Ik kreeg gedachtes over een ongeluk krijgen als we in de auto zaten. Dat kind dan om zou komen en ik eindelijk weer rust had. Of dat ik haar met maxi cosi en al in het kanaal kon gooien hier, of uit het raam. Vreselijke gedachtes waar ik gelukkig niks mee heb gedaan, maar ik wilde gewoon zo graag weer de rust in mijn lijf van voor de geboorte. Ik stond stijf van de stress en kind sliep ook slecht, dat helpt al helemaal niet. Ik had nachten waarbij ik er wel 10 keer uit ging, omdat ik haar hoorde. Dan was het speen geven en weer terug. Ik liep erbij als een zombie. Na zo’n 1,5 jaar ging ze beter slapen en kreeg ik meer rust in mijn lijf. Ik weet uiteindelijk niet hoe ik die periode ben doorgekomen, heb geen hulp gehad daarbij of zo. De huisarts wuifde het een beetje weg, net zoals mijn omgeving. Ik had toch een leuk kind, geen huilbaby, hartstikke lief dus wat kon er mis zijn? In de eerste 4 weken na de bevalling ben ik 10kg kwijt geraakt, ik at niks en was alleen maar gespannen continu. Dat eten kwam langzaam wel terug, maar die spanning bleef. Ik denk dat bij mij gewoon het idee dat je niet meer alleen bent me heel erg benauwde. Dat ik de zorg over iets had en niet meer spontaan iets kon gaan doen zonder na te denken over de baby die dan mee moest of ergens heen moest. Dat icm heel slecht slapen was killing voor mij. Ik heb ook meteen geroepen dat er nooit een 2e zou komen, omdat ik deze hele periode niet nog eens wilde meemaken. Ik heb ook niks met baby’s, nooit gehad. Man zit bij kraamvisite met een baby in de armen, ik niet. Gelukkig ging ons kind al heel snel goed praten (met 2 jaar en 4 maanden al hele zinnen van 10 woorden) en dat heeft me heel erg geholpen. Toen begreep ik mijn kind beter en sindsdien is het alleen maar leuker geworden! Inmiddels is het een puber en vind ik het geweldig! Ze is mijn alles en echt de allerliefste en leukste
Ik had het voor geen goud willen missen, maar ben heel blij dat het bij 1 is gebleven. Maar goed, praat er dus over. Er zijn zoveel meer mensen die dit hebben meegemaakt en het is echt niet raar. Je bent echt niet de enige.
vrijdag 14 maart 2025 om 08:06
Gefeliciteerd met je kindje!!
Ooit was hier een topic, de titel was iets als 'wat ze je niet vertellen'...
En hoewel dat topic best hilarisch was, is het natuurlijk wel gewoon waar. Tuurlijk is jouw kind lief en leuk en geweldig en ja, dat een bevalling pijn kan doen, dat weet je op voorhand ook nog wel. Voor de rest word je vooral voorbereid op wat je allemaal zogenaamd nodig hebt, wat je wel en vooral niet meer mag eten, drinken, doen. Je hoorde over nesteldrang en misschien heb je iets gelezen over vaak plassen en maagzuur.
Wat je vrijwel nergens leest is wat er allemaal mis kan gaan. Dat je compleet kunt uitscheuren, dat je in coma kunt raken, dat je een weeënstorm kunt krijgen. Je hoort ook bijzonder weinig over donkere wolken, soms alleen maar omdat je fysiek, mentaal en hormonaal volledig afgebroken en opnieuw in elkaar gezet wordt, alleen niet persé in dezelfde volgorde.
We hebben het vooraf ook niet over de eerste keer dat je ongesteld wordt (zorg dat je kraamverband in huis hebt...), krampjes, reflux, huilen en je hebt geen flauw idee waarom en vooral het gevoel dat je nergens meer tijd voor hebt, je dagen en nachten bestaan vooral uit opstaan, baby verschonen, baby aankleden, baby voeden, baby verschonen, baby slapen, snel opruimen, baby wakker, oma wil baby knuffelen, en graag koffie, baby voeden, baby verschonen, baby slapen, koken, baby weer wakker, baby voeden, baby badderen, baby slapen... Intussen willen mensen baby komen bewonderen en graag verzorgd worden met een hapje en een drankje. Intussen loop je op je tenen en wat je zou willen is dat iedereen opflikkert en jou met rust laat. Baby incluis. En dan had ik nog een makkelijk kind.
En heel eerlijk: als iemand blij zwanger is, doe je dat ook gewoon niet. Ik heb zwangere vrouwen nooit verteld dat ik het bijna niet overleefde. Hooguit ná de bevalling. Ik heb ze allemaal lekker op hun roze wolk laten zitten.
Ooit was hier een topic, de titel was iets als 'wat ze je niet vertellen'...
En hoewel dat topic best hilarisch was, is het natuurlijk wel gewoon waar. Tuurlijk is jouw kind lief en leuk en geweldig en ja, dat een bevalling pijn kan doen, dat weet je op voorhand ook nog wel. Voor de rest word je vooral voorbereid op wat je allemaal zogenaamd nodig hebt, wat je wel en vooral niet meer mag eten, drinken, doen. Je hoorde over nesteldrang en misschien heb je iets gelezen over vaak plassen en maagzuur.
Wat je vrijwel nergens leest is wat er allemaal mis kan gaan. Dat je compleet kunt uitscheuren, dat je in coma kunt raken, dat je een weeënstorm kunt krijgen. Je hoort ook bijzonder weinig over donkere wolken, soms alleen maar omdat je fysiek, mentaal en hormonaal volledig afgebroken en opnieuw in elkaar gezet wordt, alleen niet persé in dezelfde volgorde.
We hebben het vooraf ook niet over de eerste keer dat je ongesteld wordt (zorg dat je kraamverband in huis hebt...), krampjes, reflux, huilen en je hebt geen flauw idee waarom en vooral het gevoel dat je nergens meer tijd voor hebt, je dagen en nachten bestaan vooral uit opstaan, baby verschonen, baby aankleden, baby voeden, baby verschonen, baby slapen, snel opruimen, baby wakker, oma wil baby knuffelen, en graag koffie, baby voeden, baby verschonen, baby slapen, koken, baby weer wakker, baby voeden, baby badderen, baby slapen... Intussen willen mensen baby komen bewonderen en graag verzorgd worden met een hapje en een drankje. Intussen loop je op je tenen en wat je zou willen is dat iedereen opflikkert en jou met rust laat. Baby incluis. En dan had ik nog een makkelijk kind.
En heel eerlijk: als iemand blij zwanger is, doe je dat ook gewoon niet. Ik heb zwangere vrouwen nooit verteld dat ik het bijna niet overleefde. Hooguit ná de bevalling. Ik heb ze allemaal lekker op hun roze wolk laten zitten.
ceylon2 wijzigde dit bericht op 14-03-2025 13:17
0.05% gewijzigd
vrijdag 14 maart 2025 om 09:17
Je leest hier al veel herkenning en terecht, het is niet niks wat je hebt meegemaakt en het is meer dan logisch als je hulp nodig hebt bij de verwerking.
Ik heb het zelf niet zo erg gehad als jij (wel een refluxbaby, maar die sliep gewoon als hij rechtop op mij lag), maar ik vond het eerste jaar eigenlijk gewoon overleven. Lichamelijk, maar ook emotioneel. Ik vond het effect van de hormonen tijdens borstvoeding echt 10x erger dan tijdens de zwangerschap. Toen ik daarmee stopte, was het net alsof de zon weer ging schijnen (middenin de winter) en alsof er een hele zware last van me af viel.
Een vriendin van mij heeft wel in een soortgelijke situatie gezeten. Een HG zwangerschap en huilbaby, met als resultaat ook na de bevalling angst voor eten en overgeven en paniek bij elk huiltje. Ze heeft daarom 6 jaar gewacht met de tweede, die helaas ook een huilbaby werd. Ze vond dat wel minder erg want was er op voorbereid zei ze. Uiteindelijk heeft ze ook therapie gehad. Haar kinderen zijn nu 4 en 10 en toevallig vertelde ze laatst dat ze het wel een plekje heeft kunnen geven. Destijds was ik zelf nog geen moeder en ik moet eerlijk bekennen dat ik me toen niet goed in haar kon verplaatsen en niet begreep hoe allesomvattend het kan zijn. Nu begrijp ik het veel beter en hebben we ook veel fijnere gesprekken over de zware kanten van moederschap.
Afgaande op die ervaring: geef jezelf de tijd, het is heel normaal om in therapie te gaan en er zijn echt veel meer mensen zoals jij dan je denkt.
sterkte aan iedereen die het nodig heeft
Ik heb het zelf niet zo erg gehad als jij (wel een refluxbaby, maar die sliep gewoon als hij rechtop op mij lag), maar ik vond het eerste jaar eigenlijk gewoon overleven. Lichamelijk, maar ook emotioneel. Ik vond het effect van de hormonen tijdens borstvoeding echt 10x erger dan tijdens de zwangerschap. Toen ik daarmee stopte, was het net alsof de zon weer ging schijnen (middenin de winter) en alsof er een hele zware last van me af viel.
Een vriendin van mij heeft wel in een soortgelijke situatie gezeten. Een HG zwangerschap en huilbaby, met als resultaat ook na de bevalling angst voor eten en overgeven en paniek bij elk huiltje. Ze heeft daarom 6 jaar gewacht met de tweede, die helaas ook een huilbaby werd. Ze vond dat wel minder erg want was er op voorbereid zei ze. Uiteindelijk heeft ze ook therapie gehad. Haar kinderen zijn nu 4 en 10 en toevallig vertelde ze laatst dat ze het wel een plekje heeft kunnen geven. Destijds was ik zelf nog geen moeder en ik moet eerlijk bekennen dat ik me toen niet goed in haar kon verplaatsen en niet begreep hoe allesomvattend het kan zijn. Nu begrijp ik het veel beter en hebben we ook veel fijnere gesprekken over de zware kanten van moederschap.
Afgaande op die ervaring: geef jezelf de tijd, het is heel normaal om in therapie te gaan en er zijn echt veel meer mensen zoals jij dan je denkt.
sterkte aan iedereen die het nodig heeft
vrijdag 14 maart 2025 om 10:07
Mijn baby is nu 10 maanden en ik herken het gevoel.
Maar ik heb dus best een tevreden baby en als ik er ook maar iets over uitspreek dan krijg ik: ‘maar hoezo? Je hebt toch geen huilbaby? En je werkt toch maar drie dagen? ’
Nee, maar ik heb wel een geschiedenis van OCD
Klachten zoals dwanggedachten icm met een baby, dat is mentaal best pittig. Vind het dus wel echt zwaar soms. Ook omdat er daarnaast geen tijd meer is voor mezelf, continu zorgen, opletten, rekening houden met, het huishouden, werken, sociale dingen enz.
En tegelijk voel ik me nu ook weer heel erg schuldig om dit te typen.. En voel ik me zo ondankbaar en triggert het ook meteen weer die dwanggedachten.
Mijn man kwam een tijd terug met het idee om ons kindje een extra dag naar de opvang te doen. Op een dag dat ik niet hoef te werken. Zodat ik één dag in de week echt voor mezelf heb. En hoewel dat eerst gedachten opriep over mezelf dat ik dan een slechte moeder zou zijn, heb ik het toch gedaan.
Ik kan het heel erg aanraden. Even bijkomen. Even iets doen voor jezelf. Of uitgebreid boodschappen doen. Even grondig de kasten opruimen. Een boek lezen. Heel fijn.
Is dat misschien een (tijdelijk) idee voor je TO?
Maar ik heb dus best een tevreden baby en als ik er ook maar iets over uitspreek dan krijg ik: ‘maar hoezo? Je hebt toch geen huilbaby? En je werkt toch maar drie dagen? ’
Nee, maar ik heb wel een geschiedenis van OCD
Klachten zoals dwanggedachten icm met een baby, dat is mentaal best pittig. Vind het dus wel echt zwaar soms. Ook omdat er daarnaast geen tijd meer is voor mezelf, continu zorgen, opletten, rekening houden met, het huishouden, werken, sociale dingen enz.
En tegelijk voel ik me nu ook weer heel erg schuldig om dit te typen.. En voel ik me zo ondankbaar en triggert het ook meteen weer die dwanggedachten.
Mijn man kwam een tijd terug met het idee om ons kindje een extra dag naar de opvang te doen. Op een dag dat ik niet hoef te werken. Zodat ik één dag in de week echt voor mezelf heb. En hoewel dat eerst gedachten opriep over mezelf dat ik dan een slechte moeder zou zijn, heb ik het toch gedaan.
Ik kan het heel erg aanraden. Even bijkomen. Even iets doen voor jezelf. Of uitgebreid boodschappen doen. Even grondig de kasten opruimen. Een boek lezen. Heel fijn.
Is dat misschien een (tijdelijk) idee voor je TO?
vrijdag 14 maart 2025 om 10:18
Ik ben juist heel blij geweest met de 'negatieve' ervaringsverhalen van andere vrouwen. Door de openhartigheid van mijn schoonzus die ik verder eigenlijk nauwelijks spreek wist ik tenminste dat de kans bestaat dat je placenta operatief verwijderd moet worden als dat niet vanzelf gaat. Dus toen dat bij mij aan de orde bleek was ik tenminste voorbereid, dat heeft een hoop gescheeld. Ik had al een ruggenprik gehad en ze wilde me onder narcose brengen maar dat hoeft dus eigenlijk niet. Omdat ik niet overdonderd werd door het nieuws van die placenta kon ik ze daarop wijzen en werd het een snelle operatie zonder verkoever en was ik zo weer terug bij mijn baby. Helaas was de placenta toch niet helemaal goed verwijderd en bloedde ik twee maanden later nog elke dag. Ook daar had ik graag op voorbereid geweest want ik moest dus terug naar het ziekenhuis met een ontsteking en die was heel gevaarlijk. Wist ik veel wat normaal was qua bloedingen. Ook bij de zwangerschapsdiabetes heb ik veel gehad aan de verhalen van andere vrouwen. Zo blijkt de lat voor die diagnose in Nederland lager te liggen dan in andere westerse landen en het is niet duidelijk waarom. Maar je wordt wel in die molen gezogen met bloedprikken en eetlijstjes en zorgen. Achteraf dus echt niet nodig al dat drama.
Lorem Ipsum
vrijdag 14 maart 2025 om 10:22
Zo'n dag voor jezelf is echt het allergezondste wat je kunt doen om een fijne moeder te kunnen zijn! Heerlijk een dag geen prikkels en gewoon aan de slag kunnen ergens mee of een boek lezen in bad. Of allebei. Doen! Je zal zien dat zo'n dag ook in het water valt af en toe hoor want kind ziek thuis toch of calamiteit zus of zo maar dan mis je dat echt.Skellar schreef: ↑14-03-2025 10:07Mijn baby is nu 10 maanden en ik herken het gevoel.
Maar ik heb dus best een tevreden baby en als ik er ook maar iets over uitspreek dan krijg ik: ‘maar hoezo? Je hebt toch geen huilbaby? En je werkt toch maar drie dagen? ’
Nee, maar ik heb wel een geschiedenis van OCD
Klachten zoals dwanggedachten icm met een baby, dat is mentaal best pittig. Vind het dus wel echt zwaar soms. Ook omdat er daarnaast geen tijd meer is voor mezelf, continu zorgen, opletten, rekening houden met, het huishouden, werken, sociale dingen enz.
En tegelijk voel ik me nu ook weer heel erg schuldig om dit te typen.. En voel ik me zo ondankbaar en triggert het ook meteen weer die dwanggedachten.
Mijn man kwam een tijd terug met het idee om ons kindje een extra dag naar de opvang te doen. Op een dag dat ik niet hoef te werken. Zodat ik één dag in de week echt voor mezelf heb. En hoewel dat eerst gedachten opriep over mezelf dat ik dan een slechte moeder zou zijn, heb ik het toch gedaan.
Ik kan het heel erg aanraden. Even bijkomen. Even iets doen voor jezelf. Of uitgebreid boodschappen doen. Even grondig de kasten opruimen. Een boek lezen. Heel fijn.
Is dat misschien een (tijdelijk) idee voor je TO?
Lorem Ipsum
vrijdag 14 maart 2025 om 11:07
Dit!! Dit heb ik gedaan (zelf bedacht en geregeld) nu bij onze tweede. Ik neem een dag ouderschapsverlof op, maar die dag heb ik geen baby in huis. En hoewel deze baby een compleet en totaal ander kind is dan mijn eerste (officieel vast geen huilbaby maar een heel pittig kind - nog steeds (7)) vind ik het nog steeds heerlijk iedere week. (Hoewel, dit is pas de derde dag dat het echt zo is geloof ik, haha! Griep, vaccinaties, werk inhalen.. er komt vaak iets tussen).Skellar schreef: ↑14-03-2025 10:07
Mijn man kwam een tijd terug met het idee om ons kindje een extra dag naar de opvang te doen. Op een dag dat ik niet hoef te werken. Zodat ik één dag in de week echt voor mezelf heb. En hoewel dat eerst gedachten opriep over mezelf dat ik dan een slechte moeder zou zijn, heb ik het toch gedaan.
Ik kan het heel erg aanraden. Even bijkomen. Even iets doen voor jezelf. Of uitgebreid boodschappen doen. Even grondig de kasten opruimen. Een boek lezen. Heel fijn.
Is dat misschien een (tijdelijk) idee voor je TO?
Ik denk dat het mede kind-afhankelijk is hoe je er dat eerste jaar bij zit. Is het een kindje dat veel huilt en slecht slaapt? Logisch dat dat dan enorme impact maakt. Maar sommige babies zijn echt heel relaxed (ik heb er nu zo’n exemplaar), en dan zijn de zware dagen voor de meeste mensen goed te behappen en krijg je inderdaad de positieve verhalen te horen.
vrijdag 14 maart 2025 om 11:11
Ik ben heel blij met deze reacties. Inderdaad het gevoel te hebben er niet alleen zo in te staan helpt al. Het is gewoon zo ontzettend dubbel.. Omdat het gevoel van uit elkaar klappen van liefde en schattigheid wanneer je kind iets leuks doet zich afwisselt met soms kwade gedachten en reacties die niet genuanceerd of doordacht zijn. Dat maakt je gewoon gek en zorgt ervoor dat ik het soms het gevoel heb mezelf te verliezen.
Ik ben van nature super gestructureerd, een echte planner en daadkrachtig. Het gevoel dat nu te verliezen vind ik eng...
Echter denk ik ook dat acceptatie een groot deel is van herstel. Maar ik hoop wel ontzettend dat de EMDR of gesprekken met de praktijkondersteuner of eventueel daarna met een psycholoog me gaan helpen.
Daarnaast ben ik nu heel erg opzoek naar ''afleiding'' of vormen van ontspanning.
Buiten wandelen, en een luisterboek (heb nu het luisterboek van Leslie van echte gooise moeders geluisterd over haar postnatale depressie, en ben nu bezig met ''Het boek waarvan je wilde dat je ouders het hadden gelezen'' aan het luisteren) geeft ook een vorm van ontspanning.
Zijn er dingen die bij jullie hielpen?
Ik ben van nature super gestructureerd, een echte planner en daadkrachtig. Het gevoel dat nu te verliezen vind ik eng...
Echter denk ik ook dat acceptatie een groot deel is van herstel. Maar ik hoop wel ontzettend dat de EMDR of gesprekken met de praktijkondersteuner of eventueel daarna met een psycholoog me gaan helpen.
Daarnaast ben ik nu heel erg opzoek naar ''afleiding'' of vormen van ontspanning.
Buiten wandelen, en een luisterboek (heb nu het luisterboek van Leslie van echte gooise moeders geluisterd over haar postnatale depressie, en ben nu bezig met ''Het boek waarvan je wilde dat je ouders het hadden gelezen'' aan het luisteren) geeft ook een vorm van ontspanning.
Zijn er dingen die bij jullie hielpen?
vrijdag 14 maart 2025 om 11:18
Wat heeft geholpen was tijd: het wordt namelijk makkelijker als ze ouder worden. Ook ben je er dan aan gewend dat je oude leven voorbij is en daar een nieuwe vorm voor komt.
Verder: slaap, ik ging met regelmaat in de logeerkamer slapen als we weer doorwaakte nachten hadden.
En ook nog therapie, maar dat had niet zo zeer met kind te maken maar meer met mezelf.
Verder: slaap, ik ging met regelmaat in de logeerkamer slapen als we weer doorwaakte nachten hadden.
En ook nog therapie, maar dat had niet zo zeer met kind te maken maar meer met mezelf.
vrijdag 14 maart 2025 om 14:06
Werken hielp bij mij. Iets gaan doen dat niets met waar ik doorheen ging te maken had. Zonder kind. Het leven ervaren zoals het is, even "jezelf" weer zijn. Niet alleen moeder.Hitime schreef: ↑14-03-2025 11:11Ik ben heel blij met deze reacties. Inderdaad het gevoel te hebben er niet alleen zo in te staan helpt al. Het is gewoon zo ontzettend dubbel.. Omdat het gevoel van uit elkaar klappen van liefde en schattigheid wanneer je kind iets leuks doet zich afwisselt met soms kwade gedachten en reacties die niet genuanceerd of doordacht zijn. Dat maakt je gewoon gek en zorgt ervoor dat ik het soms het gevoel heb mezelf te verliezen.
Ik ben van nature super gestructureerd, een echte planner en daadkrachtig. Het gevoel dat nu te verliezen vind ik eng...
Echter denk ik ook dat acceptatie een groot deel is van herstel. Maar ik hoop wel ontzettend dat de EMDR of gesprekken met de praktijkondersteuner of eventueel daarna met een psycholoog me gaan helpen.
Daarnaast ben ik nu heel erg opzoek naar ''afleiding'' of vormen van ontspanning.
Buiten wandelen, en een luisterboek (heb nu het luisterboek van Leslie van echte gooise moeders geluisterd over haar postnatale depressie, en ben nu bezig met ''Het boek waarvan je wilde dat je ouders het hadden gelezen'' aan het luisteren) geeft ook een vorm van ontspanning.
Zijn er dingen die bij jullie hielpen?
En het allerbeste werkte dat ze 1 jaar werd. Ineens kon ik de wereld weer aan, begreep ik wat ze wilde en werd het een stuk makkelijker. Daar heb je nu nog niets aan, maar het wordt echt beter. Dat gehuil is overigens 8 jaar later nog steeds een trigger. Alleen weet ik nu heel goed dat die van mij niet meer zo huilt
vrijdag 14 maart 2025 om 21:35
zaterdag 15 maart 2025 om 20:21
Mijn enige droom in mijn leven was moeder worden. Ik werd zwanger en was denk ik nog nooit zo gelukkig geweest. Tot de baby werd geboren. Direct, meteen, boem, een heel diep naar rot gevoel. Hoe kon dat nou? Dit was alles wat ik ooit had gewild. Het was een zwarte wolk. Vreselijk. Ik zie iedereen nog blij boven die wieg hangen, en ik dacht alleen maar: waarom zijn jullie zo blij? Ik voelde me zo slecht en eenzaam. Uiteindelijk naar de huisarts gegaan en die heeft me met medicijnen geholpen.
Het is dus heel herkenbaar en komt echt vaker voor dan je denkt. Probeer afleiding te zoeken, ook echt aan jezelf te denken, en met de tijd zal het echt beter gaan. Vooral geen blije social media berichten lezen over mama's die net bevallen zijn en op die geweldige roze wolk zitten. Heel veel sterkte, het komt echt goed.
Het is dus heel herkenbaar en komt echt vaker voor dan je denkt. Probeer afleiding te zoeken, ook echt aan jezelf te denken, en met de tijd zal het echt beter gaan. Vooral geen blije social media berichten lezen over mama's die net bevallen zijn en op die geweldige roze wolk zitten. Heel veel sterkte, het komt echt goed.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
