Relaties
alle pijlers
Man in depressie
zaterdag 29 maart 2025 om 09:43
En wat vind ik dat lastig en pittig.
Natuurlijk gaat het in eerste instantie om mijn man die het ook moeilijk heeft.
Toch wil ik als partner zijnde ook mijn verhaal doen.
Mijn man heeft sinds zijn jong volwassen zijn al te maken met depressie die fluctureert.
Het blijft een tijdlang weg en "ineens" is het er weer.
Zijn jeugd was heftig dus daar ligt de wortel "denk ik".
Tevens is hij wel wat zwartgallig.
Wij zijn zo'n 5jr samen.
In deze jaren zijn er nogal wat life events voor hem geweest betreft het verlies van dierbaren.
Dat veroorzaakte uiteindelijk weer een depressie.
De 1e was ong 3.5jr geleden, vanuit het niets maakte hij ook een eind aan onze relatie.
Ik was in totale paniek, had het niet aan zien komen, een half jaar daarvoor alles uit de opslag weggedaan om samen verder te gaan, verhuisd van mijn woonplaats naar hem en zijn puberkind.
Natuurlijk was zijn gedrag anders, afstandelijk, in zijn bubbel, geen enkele vorm van toenadering, etc.
Het was voor mij ook nieuw om een andere man te zien.
Ik heb hem de ruimte gegeven, en het kwam weer goed tussen ons.
Maar eigenlijk is het nooit uitgepraat en daar zit ik nog steeds mee.
Hij is aan de medicatie gegaan, huisarts deed voorstel een hulp verlener in te zetten.
En dat heeft hij niet gedaan.
Er kwam een 3e overlijden in 4jr tijd.
Hij gleed uiteindelijk na een mnd of 4 weer af en medicatie verhoogd.
Werd weer stabiel, tussen ons ging het goed hoewel de intimiteit heel laag stond.
Febr dit jaar is hij uit zichzelf gaan afbouwen, eerst leek het goed te gaan, maar ik merkte weer hoe afstandelijk hij was, weer geen toenadering naar mij, geen emotie, geen interesse(ook niet naar zijn kind)
Ik heb hem gezegd dat ik dat opmerkte, en hij gaf ook toe dat hij niet lekker zat..
Dat hij emoties weer voelde binnenkomen waar hij onrustig van werd.
Hij geeft ook aan dat hij niet verwerkt heeft wat er allemaal is gebeurd.
Maar weigert hup in te schakelen.
Want het helpt toch niet, hij heeft dat vroeger ook wel eens geprobeerd.
De medicatie is een hulpmiddel en prima om je erdoorheen te slepen.
Maar soms heb je wat meer nodig dan dat.
Nou ja iig , ik loop er zo mee vast.
Ik ben gespannen, ik voel geen connectie en verbondenheid met hem, er is afstand.
Ben ik zijn partner of een vriendin?
Ik weet het even niet.
Het scenario van 3.5jr geleden komt weer naar boven en ben ik op mijn hoede.
Ik begrijp echt wel dat er ruimte nodig is om zichzelf weer te hervinden.
Maar hoe ga ik hiermee om, wat kan ik doen of niet doen.
Natuurlijk gaat het in eerste instantie om mijn man die het ook moeilijk heeft.
Toch wil ik als partner zijnde ook mijn verhaal doen.
Mijn man heeft sinds zijn jong volwassen zijn al te maken met depressie die fluctureert.
Het blijft een tijdlang weg en "ineens" is het er weer.
Zijn jeugd was heftig dus daar ligt de wortel "denk ik".
Tevens is hij wel wat zwartgallig.
Wij zijn zo'n 5jr samen.
In deze jaren zijn er nogal wat life events voor hem geweest betreft het verlies van dierbaren.
Dat veroorzaakte uiteindelijk weer een depressie.
De 1e was ong 3.5jr geleden, vanuit het niets maakte hij ook een eind aan onze relatie.
Ik was in totale paniek, had het niet aan zien komen, een half jaar daarvoor alles uit de opslag weggedaan om samen verder te gaan, verhuisd van mijn woonplaats naar hem en zijn puberkind.
Natuurlijk was zijn gedrag anders, afstandelijk, in zijn bubbel, geen enkele vorm van toenadering, etc.
Het was voor mij ook nieuw om een andere man te zien.
Ik heb hem de ruimte gegeven, en het kwam weer goed tussen ons.
Maar eigenlijk is het nooit uitgepraat en daar zit ik nog steeds mee.
Hij is aan de medicatie gegaan, huisarts deed voorstel een hulp verlener in te zetten.
En dat heeft hij niet gedaan.
Er kwam een 3e overlijden in 4jr tijd.
Hij gleed uiteindelijk na een mnd of 4 weer af en medicatie verhoogd.
Werd weer stabiel, tussen ons ging het goed hoewel de intimiteit heel laag stond.
Febr dit jaar is hij uit zichzelf gaan afbouwen, eerst leek het goed te gaan, maar ik merkte weer hoe afstandelijk hij was, weer geen toenadering naar mij, geen emotie, geen interesse(ook niet naar zijn kind)
Ik heb hem gezegd dat ik dat opmerkte, en hij gaf ook toe dat hij niet lekker zat..
Dat hij emoties weer voelde binnenkomen waar hij onrustig van werd.
Hij geeft ook aan dat hij niet verwerkt heeft wat er allemaal is gebeurd.
Maar weigert hup in te schakelen.
Want het helpt toch niet, hij heeft dat vroeger ook wel eens geprobeerd.
De medicatie is een hulpmiddel en prima om je erdoorheen te slepen.
Maar soms heb je wat meer nodig dan dat.
Nou ja iig , ik loop er zo mee vast.
Ik ben gespannen, ik voel geen connectie en verbondenheid met hem, er is afstand.
Ben ik zijn partner of een vriendin?
Ik weet het even niet.
Het scenario van 3.5jr geleden komt weer naar boven en ben ik op mijn hoede.
Ik begrijp echt wel dat er ruimte nodig is om zichzelf weer te hervinden.
Maar hoe ga ik hiermee om, wat kan ik doen of niet doen.
zaterdag 29 maart 2025 om 09:49
Het klinkt misschien rot maar je bent niet verplicht om bij hem te blijven. Zeker niet als hij hulp weigert en het met jou uitmaakt als ie zich rot voelt.
Overigens is medicatie alleen niet de oplossing. Het is een ondersteuning naast therapie.
Voor mij zou het echt zijn of je gaat in therapie of ik stop ermee.
Overigens is medicatie alleen niet de oplossing. Het is een ondersteuning naast therapie.
Voor mij zou het echt zijn of je gaat in therapie of ik stop ermee.
zaterdag 29 maart 2025 om 10:09
Hij weigert hulp in te schakelen want heeft dat vroeger ook geprobeerd en het helpt toch niet… dit is dus gewoon al een hele tijd wie hij is. Ook al voordat jij hem leerde kennen. En toen je hem nog niet zo lang kende had hij ook al zo’n episode.
Ik vrees dat het te nemen of te laten is.
Wat wil jij voor jezelf? Hem veranderen gaat niet lukken, dit is hoe hij is. Is dit wat je voor jezelf in gedachten had?
Ik vrees dat het te nemen of te laten is.
Wat wil jij voor jezelf? Hem veranderen gaat niet lukken, dit is hoe hij is. Is dit wat je voor jezelf in gedachten had?
zaterdag 29 maart 2025 om 10:24
De life-events hebben de depressie niet veroorzaakt. Dat lijkt de reden en is voor hem ook reden om de depressie 'geoorloofd' te vinden. Er zijn natuurlijk zaken aan de hand waardoor hij niet kan dealen met zulke events en vervolgens depressief wordt. En het is ook een vicieuze cirkel waar hij in zit zo.
Zolang hij geen therapie wil, blijft dit zo. Hij durft blijkbaar niet de onderste steen boven te krijgen, of in ieder geval alles aan te pakken en ermee aan de slag te gaan. Niet voor jullie, voor jou, zijn kind, zichzelf.
Zolang hij geen therapie wil, blijft dit zo. Hij durft blijkbaar niet de onderste steen boven te krijgen, of in ieder geval alles aan te pakken en ermee aan de slag te gaan. Niet voor jullie, voor jou, zijn kind, zichzelf.
zaterdag 29 maart 2025 om 10:33
Dat therapie niet helpt is onzin, zoek anders maar eens bij Psyche naar mijn relaas over schematherapie.
Het is wel zo dat het niet eenvoudig is, dat het niet hetzelfde is als het spalken van een gebroken arm. Het is geen paracetamol die de hoofdpijn weghaalt.
Het vereist inzet en doorzettingsvermogen en tijd. Het vereist dat je met jezelf aan de slag gaat, je open stelt en niet verwacht dat een ander het voor je op gaat lossen.
Dus als je partner hierin blijft volharden dan gaat het nooit weg en komt het steeds weer terug. Jij gaat er op een gegeven moment ook de angst voor krijgen omdat je antennes gaat ontwikkelen die zodra het mis gaat je waarschuwen.
Het is wel zo dat het niet eenvoudig is, dat het niet hetzelfde is als het spalken van een gebroken arm. Het is geen paracetamol die de hoofdpijn weghaalt.
Het vereist inzet en doorzettingsvermogen en tijd. Het vereist dat je met jezelf aan de slag gaat, je open stelt en niet verwacht dat een ander het voor je op gaat lossen.
Dus als je partner hierin blijft volharden dan gaat het nooit weg en komt het steeds weer terug. Jij gaat er op een gegeven moment ook de angst voor krijgen omdat je antennes gaat ontwikkelen die zodra het mis gaat je waarschuwen.
zaterdag 29 maart 2025 om 10:33
Je kan iemand niet dwingen om medicijnen te gebruiken of om in therapie te gaan. Je kan alleen maar heel goed voor je zelf zorgen. Je hebt hem jouw visie gegeven, nu is het aan jou om te bekijken hoe je hier verder mee wil. Is hij op goede momenten zo leuk dat hij het waard is om verder mee te gaan of maken zijn slechte periodes je zo onzeker of vragen ze zoveel energie van jou, dat het niet opweegt tegen de goede momenten? Jij bent de enige die dit kan bepalen. Heb je zelf ook kinderen? Dan moet je hun belang zeker ook meewegen in je afweging. Succes en sterkte
zaterdag 29 maart 2025 om 10:39
En je kunt hem de ruimte geven om zichzelf weer te hervinden, maar wat precies hervindt hij dan weer? Dat de depressie weer afzakt, hij zich beter voelt en vervolgens zeker niet in therapie zal gaan, want hij voelt zich toch goed dan?
Hoe jij je nu voelt is als iemand die al over haar grens heen zit. Je bent al te veel, te lang met hem bezig geweest en hebt jezelf verwaarloosd.
Ik durf te wedden dat hij nooit zo met jou is bezig geweest. Ook niet in goede periodes. Dat hij zich bekommert om jou en je aan alles laat blijken dat hij er voor jou is en wil dat jij gelukkig bent (met hem).
Het is tijd dat jij aan jou gaat denken. De stress die er nu al is, is een groot teken dat de situatie waar jij nu in zit niet gezond voor je is.
Hoe jij je nu voelt is als iemand die al over haar grens heen zit. Je bent al te veel, te lang met hem bezig geweest en hebt jezelf verwaarloosd.
Ik durf te wedden dat hij nooit zo met jou is bezig geweest. Ook niet in goede periodes. Dat hij zich bekommert om jou en je aan alles laat blijken dat hij er voor jou is en wil dat jij gelukkig bent (met hem).
Het is tijd dat jij aan jou gaat denken. De stress die er nu al is, is een groot teken dat de situatie waar jij nu in zit niet gezond voor je is.
zaterdag 29 maart 2025 om 11:06
zaterdag 29 maart 2025 om 11:28
Wat een rot situatie. Helaas is ziekte inzicht niet altijd even goed bij psychische problematiek.
Een pilletje kan voor lichte gevallen echt voldoende zijn. Maar bij terugkerende depressies is toch echt meer nodig.
Jij bent niet verplicht om bij hem te blijven. Je bent zijn partner en niet zijn hulpverlener. Natuurlijk steun je je partner, maar dan mag je ook verwachten dat deze ook stappen zet en op zoek gaat naar een goede behandeling, en niet alle vooraf al afschiet.
Ga in gesprek, en vertel hem wat dit met jou doet en wat jouw grenzen zijn. Het is geen wedstrijd wie het zieligste is, en de situatie zal voor hem veel ingrijpender zijn. Maar dit betekent niet dat het voor jou niet ook een ingrijpende situatie is en invloed heeft op jouw leven.
Misschien helpt het voor jou om contact op te nemen (online) met mensen in vergelijkbare situaties voor herkenning en tips.
Soms is loslaten het beste wat je voor je zelf EN je partner kan doen.
Een pilletje kan voor lichte gevallen echt voldoende zijn. Maar bij terugkerende depressies is toch echt meer nodig.
Jij bent niet verplicht om bij hem te blijven. Je bent zijn partner en niet zijn hulpverlener. Natuurlijk steun je je partner, maar dan mag je ook verwachten dat deze ook stappen zet en op zoek gaat naar een goede behandeling, en niet alle vooraf al afschiet.
Ga in gesprek, en vertel hem wat dit met jou doet en wat jouw grenzen zijn. Het is geen wedstrijd wie het zieligste is, en de situatie zal voor hem veel ingrijpender zijn. Maar dit betekent niet dat het voor jou niet ook een ingrijpende situatie is en invloed heeft op jouw leven.
Misschien helpt het voor jou om contact op te nemen (online) met mensen in vergelijkbare situaties voor herkenning en tips.
Soms is loslaten het beste wat je voor je zelf EN je partner kan doen.
zaterdag 29 maart 2025 om 11:29
Dit was voor mij de reden om het uit te maken met mijn ex. Was wel iets makkelijker, want geen kinderen, maar al wel tig jaar samen en koophuis.
Vooral de passieve houding en er niks aan doen vond ik vreselijk. Het ging dus nooit beter worden dan het was (hij was op en af depressief, ik vermoed dysthymie). Uiteindelijk kwam ik heel hard tot de conclusie dat ik het meestal leuker vond zonder hem dan met hem.
Vooral de passieve houding en er niks aan doen vond ik vreselijk. Het ging dus nooit beter worden dan het was (hij was op en af depressief, ik vermoed dysthymie). Uiteindelijk kwam ik heel hard tot de conclusie dat ik het meestal leuker vond zonder hem dan met hem.
zaterdag 29 maart 2025 om 12:30
"Life events" zullen zich blijven voordoen, dat is niet iets wat maar een keer gebeurt. Dus dit patroon zal doorgaan, een leven lang, zolang jullie daar beiden voor kiezen. Blijf je bij hem, dan is dit je verleden, heden en toekomst (en vaak wordt het steeds erger omdat de mens steeds meer flexibiliteit verliest met het ouder worden).
Dat uitpraten lijk je buiten jezelf te leggen, je verwoordt het in elk geval zo. Waarom heb jij het niet uitgepraat? Te bang om het wankele evenwicht, de 'goede' tijd weer te verstoren? Dat werkt niet, dat ondermijnt een relatie en maakt het ongelijkwaardig.
En dat merk je, want het komt nu allemaal weer naar boven en nu is hij al helemaal niet bereikbaar om ook maar iets uit te praten en zit jij er weer/nog mee.
Dit gaat niet over. Het is heel pijnlijk, maar dit is hij ook. En hij wil of kan er niet mee aan de slag. Aan jou of je hier wel mee om wil gaan. Je hebt godzijdank een keuze (zijn kind niet).
De 1e was ong 3.5jr geleden, vanuit het niets maakte hij ook een eind aan onze relatie.
Ik was in totale paniek, had het niet aan zien komen, een half jaar daarvoor alles uit de opslag weggedaan om samen verder te gaan, verhuisd van mijn woonplaats naar hem en zijn puberkind.
Natuurlijk was zijn gedrag anders, afstandelijk, in zijn bubbel, geen enkele vorm van toenadering, etc.
Het was voor mij ook nieuw om een andere man te zien.
Ik heb hem de ruimte gegeven, en het kwam weer goed tussen ons.
Maar eigenlijk is het nooit uitgepraat en daar zit ik nog steeds mee.
Dat uitpraten lijk je buiten jezelf te leggen, je verwoordt het in elk geval zo. Waarom heb jij het niet uitgepraat? Te bang om het wankele evenwicht, de 'goede' tijd weer te verstoren? Dat werkt niet, dat ondermijnt een relatie en maakt het ongelijkwaardig.
En dat merk je, want het komt nu allemaal weer naar boven en nu is hij al helemaal niet bereikbaar om ook maar iets uit te praten en zit jij er weer/nog mee.
Dit gaat niet over. Het is heel pijnlijk, maar dit is hij ook. En hij wil of kan er niet mee aan de slag. Aan jou of je hier wel mee om wil gaan. Je hebt godzijdank een keuze (zijn kind niet).
zaterdag 29 maart 2025 om 14:00
Ik wist dat hij daar ooit mee te maken heeft gehad.
En dat was al een tijd geleden voordat het weer begon.
Het is weer ontstaan na een overlijden vlak nadat wij elkaar leerden kennen.
In dat jaar ging het wel goed, uiteindelijk besloten om samen te wonen.
En na een paar mnd ging het bergafwaarts.
zaterdag 29 maart 2025 om 14:12
Het is niet alleen maar negatief natuurlijk.
We hebben ook mooie momenten, alleen overheerst dit weer "even".
Ik hou oprecht van hem.
Hij ook van mij.
Ik voel mij buiten dit om veilig en fijn bij hem.
En dat is niet altijd voldoende, dat besef ik.
Hij stimuleert mij juist om voor mijzelf te zorgen, en niet altijd rekening te houden met hem, de dingen die ik wil doen ook ga doen als het even niet in zijn vermogen ligt om daarin mee te gaan.
Het lijkt nu alsof hij geen rekening met mij houdt, maar of dat echt zo is vraag ik mij af.
Daar ga ik serieus over nadenken.
In gevoel en emotie is hij niet open.
Dat hij geen hulp inschakelt heeft te maken met confrontatie die hij niet durft aan te gaan.
Dat zijn zijn woorden.
Natuurlijk hou je life events, die heb ik ook genoeg meegemaakt, alleen ga ik daar totaal anders mee om.
Ik heb hem verzocht toch eens na te gaan denken wat hij echt nodig heeft, en dan ook eerlijk te zijn naar hem zelf toe.
Dat therapie juist wel kan helpen, helpen om het een plek te geven, handvaten aangereikt te krijgen en er anders mee om te gaan ipv alles op te kroppen.
En dat uitpraten is misschien ook zo dat het een wankel evenwicht brengt.
We hebben vandaag al een gesprek samen gehad, en heb ik hem dat verteld.
Hij was verbaasd dat ik daar zolang mee blijf zitten.
Hij geeft ook aan dat als ik ergens mee zit hem dat moet zeggen.
Maar ik bespaar hem daar weer mee, wat ik helemaal niet moet doen, dat zegt hij ook.
Dit weekend vervolgen wij ons gesprek, we staan er nu beide open in, en het lucht op.
We hebben ook mooie momenten, alleen overheerst dit weer "even".
Ik hou oprecht van hem.
Hij ook van mij.
Ik voel mij buiten dit om veilig en fijn bij hem.
En dat is niet altijd voldoende, dat besef ik.
Hij stimuleert mij juist om voor mijzelf te zorgen, en niet altijd rekening te houden met hem, de dingen die ik wil doen ook ga doen als het even niet in zijn vermogen ligt om daarin mee te gaan.
Het lijkt nu alsof hij geen rekening met mij houdt, maar of dat echt zo is vraag ik mij af.
Daar ga ik serieus over nadenken.
In gevoel en emotie is hij niet open.
Dat hij geen hulp inschakelt heeft te maken met confrontatie die hij niet durft aan te gaan.
Dat zijn zijn woorden.
Natuurlijk hou je life events, die heb ik ook genoeg meegemaakt, alleen ga ik daar totaal anders mee om.
Ik heb hem verzocht toch eens na te gaan denken wat hij echt nodig heeft, en dan ook eerlijk te zijn naar hem zelf toe.
Dat therapie juist wel kan helpen, helpen om het een plek te geven, handvaten aangereikt te krijgen en er anders mee om te gaan ipv alles op te kroppen.
En dat uitpraten is misschien ook zo dat het een wankel evenwicht brengt.
We hebben vandaag al een gesprek samen gehad, en heb ik hem dat verteld.
Hij was verbaasd dat ik daar zolang mee blijf zitten.
Hij geeft ook aan dat als ik ergens mee zit hem dat moet zeggen.
Maar ik bespaar hem daar weer mee, wat ik helemaal niet moet doen, dat zegt hij ook.
Dit weekend vervolgen wij ons gesprek, we staan er nu beide open in, en het lucht op.
zaterdag 29 maart 2025 om 14:32
Jij verwoord het goed.Natsuro schreef: ↑29-03-2025 10:33Dat therapie niet helpt is onzin, zoek anders maar eens bij Psyche naar mijn relaas over schematherapie.
Het is wel zo dat het niet eenvoudig is, dat het niet hetzelfde is als het spalken van een gebroken arm. Het is geen paracetamol die de hoofdpijn weghaalt.
Het vereist inzet en doorzettingsvermogen en tijd. Het vereist dat je met jezelf aan de slag gaat, je open stelt en niet verwacht dat een ander het voor je op gaat lossen.
Dus als je partner hierin blijft volharden dan gaat het nooit weg en komt het steeds weer terug. Jij gaat er op een gegeven moment ook de angst voor krijgen omdat je antennes gaat ontwikkelen die zodra het mis gaat je waarschuwen.
En zeker ook dat laatste stuk.
De angst inderdaad, mijn antennes staan uit.
zaterdag 29 maart 2025 om 15:01
zondag 30 maart 2025 om 09:52
zondag 30 maart 2025 om 09:57
Nou ja, onpopulaire mening....Iedereen hier zegt ongeveer hetzelfde.Honingbij_ schreef: ↑30-03-2025 09:52Onpopulaire mening denk ik, maar ik vind een goede mentale gezondheid - of op z’n minst bereidheid om daaraan te werken - toch wel een vereiste voor een relatie. Als het daaraan ontbreekt, dan zou het wat mij betreft klaar zijn.
Deze man gaat niet beter worden als hij geen hulp gaat zoeken.
zondag 30 maart 2025 om 10:03
Ik bedoel meer in algemene zin. Ik had laatst een discussie over met wat mensen en toen waren er een aantal wat geschokt toen ik zei dat ik geen relatie zou kunnen hebben met iemand die kampt met depressie of een persoonlijkheidsstoornis en toen werd daar nogal geschokt op gereageerd omdat psychische problemen tegenwoordig veel voorkomen. Maar ja, persoonlijke voorkeuren I guess.
zondag 30 maart 2025 om 10:03
Klopt, en dat zeg ik hem ok, en hij weet het ook.
De vraag is nu, wat gaat hij er nu zelf aan doen?
En ja ik lijd eronder, want ik zit weer op het wachtbankje.
We zouden gister hierover in gesprek gaan, maar kreeg onverwacht bezoek.
Vanmiddag gaan we er even uit en plan van aanpak bespreekbaar maken.
zondag 30 maart 2025 om 10:09
Ik vind dat je dat wel mag vinden en doen.Honingbij_ schreef: ↑30-03-2025 10:03Ik bedoel meer in algemene zin. Ik had laatst een discussie over met wat mensen en toen waren er een aantal wat geschokt toen ik zei dat ik geen relatie zou kunnen hebben met iemand die kampt met depressie of een persoonlijkheidsstoornis en toen werd daar nogal geschokt op gereageerd omdat psychische problemen tegenwoordig veel voorkomen. Maar ja, persoonlijke voorkeuren I guess.
Want het is zwaar en je kan natuurlijk niet in de toekomst kijken wat er dan op je pad komt.
Ik wist voordat wij in relatie gingen dat hij in het verleden een depressie had gehad, en dat was al lang geleden.
Voor mij dus geen reden om de relatie niet aan te gaan.
De depressie die stak weer de kop op toen wij al in een relatie zaten, we waren zo'n 1,5 jaar samen toen de 1e verschijnselen begonnen te komen en een half jaar later zaten we er middenin.
Dan loop ik niet meteen weg, en het ging uiteindelijk "goed".
Totdat hij nu probeert te stoppen met de medicatie en ontrekking verschijnselen heeft of een terugslag.
Hij gaat morgen naar de huisarts.
zondag 30 maart 2025 om 13:46
Nou ben ik zélf degene geweest in een relatie met terugkerende depressies én persoonlijkheidsstoornissen. Ik kan me best wel voorstellen dat je dit zegt, ik zou het zelf ook niet (meer) kunnen of willen. Toch denk ik dat, als we het iets anders hadden aangepakt, we een ander resultaat hadden gehad.Honingbij_ schreef: ↑30-03-2025 10:03[...] dat ik geen relatie zou kunnen hebben met iemand die kampt met depressie of een persoonlijkheidsstoornis .
Dan waren we tevreden geweest denk ik, maar niet zo tevreden als ik nu ben.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
