Afgewimpeld door psycholoog?

Lang verhaal kort: ik ging in therapie vanwege mijn jeugd, sociale angst, een heel stressvol 2024 en omdat ik me blijkbaar extreem snel en intens hecht aan moederfiguren (in tijden van stress). Maar na 7 sessies zegt de psycholoog dat het alweer tijd wordt om af te ronden met de mededeling dat ze z.s.m. niet meer onmisbaar moet zijn en dat ik ook weer alleen verder moet. Ik voel me bijna dom om dit te vragen, maar dit is toch niet hoe therapie werkt? Word ik hier nu echt afgewimpeld of zijn mijn problemen/angsten echt niet serieus genoeg voor langdurige therapie? Ik ben dus helemaal in de war hiervan..

Lange versie: Ok, ik vind het al eng om hier een topic over te openen, dus dat zegt meteen iets over mijn angst. Ik praat niet graag over mezelf en blijkbaar schrijf ik ook niet graag over mezelf. Ik ben altijd wel angstig geweest, vooral op sociaal vlak. Dat besefte ik ook altijd wel, maar het belemmerde me niet heel erg, dus heb daar verder nooit iets mee gedaan. Hoewel, nu ik erover nadenk, heb ik de afgelopen jaren ook vrijwel geen sociale contacten gehad behalve de vriendenkring van mijn man. Dus dat zegt ook wel weer wat, niemand komt dichtbij.

Maar vorig jaar gebeurde er nogal wat in mijn leven.. een gebeurtenis waar ik niet echt over kan uitweiden online, maar wat geresulteerd heeft in een ernstige aangifte tegen een goede bekende. En vervolgens kreeg ik tijdens diezelfde periode ook de diagnose borstkanker. Heel veel stress dus! De kanker is een beetje aan me voorbij gegaan (operatie, bestralingen en medicatie, was lichamelijk allemaal goed te doen). Maar die andere situatie heeft me compleet ontregeld. Ik was alleen nog maar aan het piekeren, kon niet meer slapen en heb me extreem gehecht aan iemand die indirect bij de situatie betrokken was en zich een beetje over mij ontfermde toen (door advies te geven en gewoon een luisterend oor te bieden). De hele situatie en het contact met haar deed me beseffen hoe ik eigenlijk altijd een moeder heb gemist in mijn leven. Inmiddels na veel lezen en nadenken kan ik denk ik wel zeggen dat er in mijn jeugd sprake is geweest van emotionele verwaarlozing. Bij een aantal van mijn siblings heeft zich dit geuit in zeer ernstige verslavingen, depressies en ongezonde relaties. Ik heb ook nooit op een gezonde manier met emoties leren omgaan, maar bij mij keerde zich dat meer naar binnen ipv naar buiten. Dus extreme zelfkritiek, zelftwijfel en in mijn jeugd ook een periode van zelfbeschadiging. Maar voor de buitenwereld leek het altijd goed te gaan met mij. En dat is nog steeds zo. Vorig jaar heeft niemand aan mij gemerkt hoeveel stress ik had door beide situaties. En nu pas kom ik er dus ook achter dat ik veel te goed ben ik het dragen van een masker en hoewel ik dat masker heel graag wil afzetten, het lukt me gewoon niet. Ik kan niet bij mijn emoties komen, laat staan ze delen met anderen. Tijdens mijn behandeling in het ziekenhuis had ik de mogelijkheid om eens in gesprek te gaan met een psycholoog. Ik dacht, een keertje praten, dat zal wel opluchten. Maar de gesprekken die ik met haar had, triggerden mij zo hard dat ik echt nog meer ontregeld raakte. En, waar ik me een beetje voor schaam, echt binnen no time heb ik me ook op een extreme manier aan haar gehecht. Wat bedoel ik daarmee? Een soort obsessief denken aan haar, alsof zij nog de enige belangrijke persoon is in mijn leven. Wat ik dus ook bij die andere persoon had, die inmiddels op een abrupte manier weer uit mijn leven verdween (kon niet anders).

Het werd meteen duidelijk dat mijn problemen wel een beetje te groot waren voor in het ziekenhuis, dus ik besloot al snel daarna om bij diezelfde psycholoog in therapie te gaan in een privépraktijk. Ik ben daar nu 7 keer geweest en het kostte me wel wat moeite om me open te stellen en vooral ook om te bepalen; wat zijn nu eigenlijk precies mijn problemen en wat is er precies gebeurd in mijn jeugd waardoor ik nu tegen deze problemen aan loop. Enfin, ik doe echt heel hard mijn best om me open te stellen, heb de laatste sessies veel gedeeld over vroeger, maar ook eerlijk gezegd dat ik al heel snel aan haar gehecht raakte. En dat dat niet alleen bij haar gebeurde, maar eigenlijk bij veel meer ‘moederfiguren’ in mijn leven. Al van jongs af aan.

Nu ik de laatste sessies wel echt de diepte in ben gegaan, had ik gedacht dat we daar op door zouden gaan en dat het echte werk nu zou beginnen. Hoe dat er dan ook uitziet, want eerlijk, ik heb eigenlijk echt geen idee hoe therapie werkt. Maar in plaats daarvan heeft ze aangegeven dat het alweer tijd wordt om sessies te verminderen en de therapie binnenkort af te ronden. Maar hoe dan?! Ik ging juist naar haar privépraktijk omdat ik daar de tijd en ruimte zou hebben om mijn ‘oude pijn’ te onderzoeken, in tegenstelling tot het ziekenhuis waar je natuurlijk meer beperkt bent tot het oncologische.

Ik ben gewoon helemaal in de war hiervan.. Ik ben echt nieuw op het gebied van therapie, dus ik wist niet zo goed hoe het eruit zou komen te zien. Maar met 7 sessies ben je toch nergens als het gaat om je jeugd doorspitten, oude patronen doorbreken, emoties leren voelen, etc. Kunnen jullie mij eens helpen met het delen van gedachten en ervaringen? Want ik voel me eerlijk gezegd gewoon afgewimpeld door de psycholoog en dat doet (een beetje veel) pijn.