Psyche
alle pijlers
Ouder in psychose
donderdag 1 mei 2025 om 05:10
Hoi allemaal,
Mijn vader is sinds kort opgenomen vanwege een psychose. Het gaat op dit moment absoluut niet goed. Hij heeft zelf aangegeven aan alles te twijfelen, de achterdocht is groot. En het doet me fysiek pijn om dit te typen maar het is gebleken dat de kans op zelfmoord
zeer aanwezig is.
Zelf heb ik jaren ervaring in de gehandicaptenzorg maar de psychiatrie altijd vermeden omdat het niet mijn doelgroep is. De ervaring helpt al erg in de omgang en weet dan ook de basis van hoe ik het beste met hem om kan gaan. Daarnaast is het fijn dat ik al weet hoe een gemiddelde behandeling zal zijn.
Ik merk dat de shock en pijn van alle gebeurtenissen de afgelopen tijd me dwarszitten. Ergens was ik hier heel ver weg al op voorbereid (hij is niet de enige in de familie) maar het kwam echt rauw op mijn dak dat hij er echt ernstig aan toe blijkt te zijn.
Ik heb ook een baby van bijna 6 maanden (goede slaper, gaat heel goed gelukkig), ben thuisblijf moeder en nog lichamelijk herstellende van de bevalling. Mijn man moet veel werken veel maar heeft mij en mijn familie veel bij kunnen staan, gelukkig.
Dit is mijn eerste slechte nacht maar ik ga in de ochtend wel de huisarts bellen of ze eventueel wat voor me kunnen betekenen m.b.t. een slaapmiddel. Ik wil het in huis hebben liggen voordat ik oververmoeid ben.
Tegen beter weten in hoop ik dat zijn vrouw en ik een soort anker in de realiteit voor hem kunnen zijn maar ik begrijp ook dat hij nooit het achterste van zijn tong zal laten zien zolang hij er nog in zit.
Zijn er mensen met tips hoe hier mee om te gaan? Ik bedoel dan met name hoe je hier als naaste rust in kan gaan vinden. Of misschien niet ál te negatieve ervaringen die iemand wil delen? Want doemscenario's heb ik genoeg
Alvast bedankt.
Mijn vader is sinds kort opgenomen vanwege een psychose. Het gaat op dit moment absoluut niet goed. Hij heeft zelf aangegeven aan alles te twijfelen, de achterdocht is groot. En het doet me fysiek pijn om dit te typen maar het is gebleken dat de kans op zelfmoord
zeer aanwezig is.
Zelf heb ik jaren ervaring in de gehandicaptenzorg maar de psychiatrie altijd vermeden omdat het niet mijn doelgroep is. De ervaring helpt al erg in de omgang en weet dan ook de basis van hoe ik het beste met hem om kan gaan. Daarnaast is het fijn dat ik al weet hoe een gemiddelde behandeling zal zijn.
Ik merk dat de shock en pijn van alle gebeurtenissen de afgelopen tijd me dwarszitten. Ergens was ik hier heel ver weg al op voorbereid (hij is niet de enige in de familie) maar het kwam echt rauw op mijn dak dat hij er echt ernstig aan toe blijkt te zijn.
Ik heb ook een baby van bijna 6 maanden (goede slaper, gaat heel goed gelukkig), ben thuisblijf moeder en nog lichamelijk herstellende van de bevalling. Mijn man moet veel werken veel maar heeft mij en mijn familie veel bij kunnen staan, gelukkig.
Dit is mijn eerste slechte nacht maar ik ga in de ochtend wel de huisarts bellen of ze eventueel wat voor me kunnen betekenen m.b.t. een slaapmiddel. Ik wil het in huis hebben liggen voordat ik oververmoeid ben.
Tegen beter weten in hoop ik dat zijn vrouw en ik een soort anker in de realiteit voor hem kunnen zijn maar ik begrijp ook dat hij nooit het achterste van zijn tong zal laten zien zolang hij er nog in zit.
Zijn er mensen met tips hoe hier mee om te gaan? Ik bedoel dan met name hoe je hier als naaste rust in kan gaan vinden. Of misschien niet ál te negatieve ervaringen die iemand wil delen? Want doemscenario's heb ik genoeg
Alvast bedankt.
donderdag 1 mei 2025 om 06:29
He, wat een moeilijke situatie. Heb weinig tips, een blauwe maandag in de psychiatrie gewerkt daarna met gierende bandjes terug naar de gehandicaptenzorg maar wat ik in die paar maanden heb geleerd is dat de mensen in psychose het gevoel hebben dat er niet naar ze wordt geluisterd en ze niet serieus worden genomen, daar kwam echt de meeste frustratie vandaan. Probeer te luisteren en veroordeel niet maar geef ondertussen ook aan dat jij de situatie anders ervaart.
Pas goed op jezelf, neem op tijd wat afstand als dat nodig is.
Sterkte!
Pas goed op jezelf, neem op tijd wat afstand als dat nodig is.
Sterkte!
donderdag 1 mei 2025 om 07:58
Wat verdrietig allemaal...
Denk dat je hier pas iets rust in zal vinden als je je realiseert dat jij je vader niet kan redden uit deze psychose. Enige wat je kan doen ,is goed voor jezelf zorgen ,zodat je er voor je baby kan zijn.
Hoe verdrietig ook, je vader is nu , als het goed is, in goede handen, bij mensen die weten wat ze moeten doen.
Voor mij helaas iets herkenbare situatie met een vrijgezelle zwager met schizofrenie èn psychoses. Ookal wilde ik nog zo graag, ik kón hem niet ermee helpen. Dus toen geprobeerd me los te koppelen van zijn situatie en het over te laten aan de experts. Zodat ik me kon focussen op mn kleine kinderen.
Sterkte to!
Denk dat je hier pas iets rust in zal vinden als je je realiseert dat jij je vader niet kan redden uit deze psychose. Enige wat je kan doen ,is goed voor jezelf zorgen ,zodat je er voor je baby kan zijn.
Hoe verdrietig ook, je vader is nu , als het goed is, in goede handen, bij mensen die weten wat ze moeten doen.
Voor mij helaas iets herkenbare situatie met een vrijgezelle zwager met schizofrenie èn psychoses. Ookal wilde ik nog zo graag, ik kón hem niet ermee helpen. Dus toen geprobeerd me los te koppelen van zijn situatie en het over te laten aan de experts. Zodat ik me kon focussen op mn kleine kinderen.
Sterkte to!
donderdag 1 mei 2025 om 08:14
donderdag 1 mei 2025 om 09:00
Heel veel sterkte TO.
Tips heb ik niet voor je.
Wel heb ik (helaas) ervaring met een psychotische ouder.
De druk die jij omschrijft herken ik maar al te goed. Vooral toen mijn kinderen nog klein waren had ik vaak het gevoel dat ik behalve een goede moeder, ook een hele goede, trouwe dochter moest zijn. En dat heeft echt zijn tol geëist.
Als ik dan tóch één tip kan bedenken: niet te streng zijn voor jezelf. Jezelf geen verwijten maken. Makkelijker gezegd dan gedaan, dat weet ik.
In mijn geval was die ouder nooit suïcidaal, omdat het geloof dat verbiedt. Maar wel hardop om een ernstige ziekte wensen, dan was het maar voorbij.
Zeggen dat je jaloers bent op de buurvrouw die uitgezaaide longkanker heeft. "Kreeg ik dat maar.."
Wat dat met je doet als kind zijnde is eigenlijk niet te omschrijven.
Enerzijds hang je er maar een beetje bij, doe je er blijkbaar niet genoeg toe, en anderzijds moet je het verschil maken.
Lastig samen te vatten ook.. het is zo'n complexe brei van van alles.
Wél de huisarts bellen hoor!
Je hoeft niet alleen maar flink te zijn.
Tips heb ik niet voor je.
Wel heb ik (helaas) ervaring met een psychotische ouder.
De druk die jij omschrijft herken ik maar al te goed. Vooral toen mijn kinderen nog klein waren had ik vaak het gevoel dat ik behalve een goede moeder, ook een hele goede, trouwe dochter moest zijn. En dat heeft echt zijn tol geëist.
Als ik dan tóch één tip kan bedenken: niet te streng zijn voor jezelf. Jezelf geen verwijten maken. Makkelijker gezegd dan gedaan, dat weet ik.
In mijn geval was die ouder nooit suïcidaal, omdat het geloof dat verbiedt. Maar wel hardop om een ernstige ziekte wensen, dan was het maar voorbij.
Zeggen dat je jaloers bent op de buurvrouw die uitgezaaide longkanker heeft. "Kreeg ik dat maar.."
Wat dat met je doet als kind zijnde is eigenlijk niet te omschrijven.
Enerzijds hang je er maar een beetje bij, doe je er blijkbaar niet genoeg toe, en anderzijds moet je het verschil maken.
Lastig samen te vatten ook.. het is zo'n complexe brei van van alles.
Wél de huisarts bellen hoor!
Je hoeft niet alleen maar flink te zijn.
donderdag 1 mei 2025 om 09:09
Wat naar TO. Dit is voor jou en voor je vader een hele nare tijd. Een bezoek aan de huisarts kan zeker geen kwaad.
Ondanks zijn psychose is het voor je vader evengoed fijn om een netwerk om zich heen te hebben dat hem steunt. De behandelaren zullen waarschijnlijk ook in gaan zetten op een goede relatie tussen je vader en zijn netwerk.
Probeer naar je vader te luisteren zonder oordeel. Dus niet zijn denkbeelden ontkennen maar ook niet erin meegaan.
Vanuit mijn werk ( psychiatrie ) zijn ik vaak goede resultaten, meestal al na enkele weken. Vooral de juiste medicatie kan wonderen doen bij psychoses.
Verder zijn er op de opname afdeling vaak folders voor familie van de patiënt waarin informatie over hulp voor de naaste familie staat. Dit kun je vragen aan de begeleiding of een van de behandelaren die er werken.
Sterkte!
Ondanks zijn psychose is het voor je vader evengoed fijn om een netwerk om zich heen te hebben dat hem steunt. De behandelaren zullen waarschijnlijk ook in gaan zetten op een goede relatie tussen je vader en zijn netwerk.
Probeer naar je vader te luisteren zonder oordeel. Dus niet zijn denkbeelden ontkennen maar ook niet erin meegaan.
Vanuit mijn werk ( psychiatrie ) zijn ik vaak goede resultaten, meestal al na enkele weken. Vooral de juiste medicatie kan wonderen doen bij psychoses.
Verder zijn er op de opname afdeling vaak folders voor familie van de patiënt waarin informatie over hulp voor de naaste familie staat. Dit kun je vragen aan de begeleiding of een van de behandelaren die er werken.
Sterkte!
donderdag 1 mei 2025 om 09:10
Bedankt voor de reacties! Ik heb er veel aan om te lezen dat mensen vergelijkbare situaties hebben meegemaakt. Psychosenet ga ik zeker op kijken, dat is ook waar ik naar op zoek was. Vanuit het ziekenhuis werd er ook maatschappelijk werk aangeboden.
Wat heftig om te lezen, Hallodaar...
Wat op de eerste dag van zijn opname het meeste in mijn hoofd speelde, waren mijn zorgen over de toekomst. Ik weet dat de kans er is dat hij hier nooit écht uit gaat komen en misschien met enkel nog depressieve klachten om wat er allemaal gebeurd is, uit de opname gaat komen.
Nu is dat meer het hier en nu. Nu blijkt dat hij echt denkt dat hij beter zichzelf dood kan maken dan dat "zij" het doen of ons "te pakken krijgen". Dat maakt dat ik vannacht alleen maar aan hem heb liggen denken.
Ik heb met mijn man al i.v.m. lichamelijke klachten na de bevalling besproken om huishoudelijke hulp in te schakelen want dat doe ik alleen en dat gaat nu zeker niet meer.
Wat heftig om te lezen, Hallodaar...
Wat op de eerste dag van zijn opname het meeste in mijn hoofd speelde, waren mijn zorgen over de toekomst. Ik weet dat de kans er is dat hij hier nooit écht uit gaat komen en misschien met enkel nog depressieve klachten om wat er allemaal gebeurd is, uit de opname gaat komen.
Nu is dat meer het hier en nu. Nu blijkt dat hij echt denkt dat hij beter zichzelf dood kan maken dan dat "zij" het doen of ons "te pakken krijgen". Dat maakt dat ik vannacht alleen maar aan hem heb liggen denken.
Ik heb met mijn man al i.v.m. lichamelijke klachten na de bevalling besproken om huishoudelijke hulp in te schakelen want dat doe ik alleen en dat gaat nu zeker niet meer.
donderdag 1 mei 2025 om 09:19
O en ik heb inderdaad niet het idee dat ik hem hierbij kan helpen. Wel heel erg het gevoel dat ik er voor hem wil zijn. Ik ga mezelf daar wel in begrenzen en heb dit ook met mijn man afgesproken. Hij kan mij daarin altijd goed bij de les houden, haha.
Er is ook een afscheidsbrief geschreven en ik was gelukkig wel zo helder om die niet te lezen. Dat kan ik echt niet dragen op dit moment. Ik heb in ieder geval al gezegd tegen hem wat ik wil zeggen dus daar zal ik rust in moeten vinden. En hopen op een betere toekomst.
Dit is overigens voor het eerst dat mijn vader überhaupt iets heeft. Dus ergens is er ook de hoop dat hij hier (net als ik bij cliënten heb gezien) weer uit komt.
Er is ook een afscheidsbrief geschreven en ik was gelukkig wel zo helder om die niet te lezen. Dat kan ik echt niet dragen op dit moment. Ik heb in ieder geval al gezegd tegen hem wat ik wil zeggen dus daar zal ik rust in moeten vinden. En hopen op een betere toekomst.
Dit is overigens voor het eerst dat mijn vader überhaupt iets heeft. Dus ergens is er ook de hoop dat hij hier (net als ik bij cliënten heb gezien) weer uit komt.
donderdag 1 mei 2025 om 09:23
Ik heb ervaring met mijn broer, maar werk zelf ook soort van in die richting. Ik zou je vooral mee willen geven om zijn dochter te blijven. Pak het aanbod van maatschappelijk werk aan, zij kunnen meedenken hoe ook ondersteuning voor hem en naasten kan worden opgezet. Als er medicatie wordt gegeven kan hij ook weer snel stabiliseren. Wat betreft mijn broer zorg ik dat ik altijd transparant ben en extra benoem wat ik doe en denk. Dat vermindert de achterdocht, ook als ik me zorgen maak om hem. Dan is hij de eerste die het hoort en dan zeg ik bijv dat ik erover denk om dat met zijn hulpverlener te delen. Hij kan dan zelf aangeven wat hij ervan vindt. Dan komt het er eigenlijk altijd op neer dat we samen bellen, onder het mom van het gaat over jou. Benoemen wat je ziet met een stukje begrip (ik begrijp jouw angst/gevoel, vertel er maar over, en dit is wat ik zie en ik heb er vertrouwen in dat het beter wordt.) Een psychose is erg angstig.
Kijk je zelf een beetje uit met slaapmedicatie?
Kijk je zelf een beetje uit met slaapmedicatie?
donderdag 1 mei 2025 om 09:36
Ik vind het fijn om te lezen want dat is precies hoe ik er ook in sta. Toen ik gebeld werd door hem dat hij in het ziekenhuis lag, wist ik de situatie nog niet goed. Ik heb hem toen direct op de man af gevraagd of hij suïcidaal is en toen heeft hij gezegd van niet. Binnen 10 minuten had ik door dat hij inderdaad psychotisch was, of in ieder geval niet in orde, en toen heb ik dat ook naar hem benoemd.
Nogmaals: heel fijn om te lezen. Dankjewel.
Oh en dat is ook een teken dat ik zelf van slag ben: geen moment aan melatonine gedacht, wat altijd goed werkt bij mij. Dus dat ga ik eerst proberen. De huisarts belt mij wel later vandaag terug dus ik ga alsnog bespreken wat eventuele mogelijkheden zijn.
Nogmaals: heel fijn om te lezen. Dankjewel.
Oh en dat is ook een teken dat ik zelf van slag ben: geen moment aan melatonine gedacht, wat altijd goed werkt bij mij. Dus dat ga ik eerst proberen. De huisarts belt mij wel later vandaag terug dus ik ga alsnog bespreken wat eventuele mogelijkheden zijn.
arlandria wijzigde dit bericht op 01-05-2025 09:37
Reden: Vergeten wat toe te voegen
Reden: Vergeten wat toe te voegen
22.21% gewijzigd
donderdag 1 mei 2025 om 13:24
Tjonge Arlandia, dat valt niet mee allemaal!
Wat ik zelf heb geleerd is om een psychiatrische ziekte steeds te vergelijken met een lichamelijke ziekte.
Ik kan geen griep genezen, maar ik kan er wel zijn als iemand dat fijn vindt.
Ik kan de koorts niet doen dalen, maar ik kan wel paracetamol en een glas water geven. Tegelijk moet ik opletten om zelf niet besmet te raken, dus goed afwegen wat ik wel en niet kan, en op welke manier ik dat doe.
Als iemand met een psychische ziekte een te groot beroep op mij doet: laat me niet in de steek! (laat mijn koorts dalen!), dan kan ik er een poosje zijn en luisteren (paracetamol geven) en ik blijf me ook bewust dat ík het niet op kan lossen. Ik kan 'alleen maar' meelijden.
Snap je een beetje wat ik bedoel? Als je vader een te groot appel op je doet, geef dan wat je kunt geven en meer niet.
Hardlopers zijn doodlopers. Wat je nu voor hem kunt doen is hem niet in de steek laten maar ook niet nu álles geven wat je in je hebt. Je hebt een lange adem nodig dus doseren is heel belangrijk. Ga niet tot je grenzen maar stop een stukje ervoor al.
En wat mij ook lucht heeft gegeven is het besef dat je aan een psychische ziekte kunt overlijden. Meestal is dat dan door zelfdoding. Daar hebben anderen geen schuld aan.
Sommige mensen genezen van kanker, sommige mensen overlijden eraan.
Sommige mensen genezen van een psychose, depressie, wat dan ook, en anderen overlijden eraan.
Dat is afschuwelijk voor de nabestaanden, maar geen kwestie van schuld of iets verkeerd gedaan hebben. Dat zou je bij overlijden aan kanker ook niet denken.
Heel veel sterkte de komende tijd!
Wat ik zelf heb geleerd is om een psychiatrische ziekte steeds te vergelijken met een lichamelijke ziekte.
Ik kan geen griep genezen, maar ik kan er wel zijn als iemand dat fijn vindt.
Ik kan de koorts niet doen dalen, maar ik kan wel paracetamol en een glas water geven. Tegelijk moet ik opletten om zelf niet besmet te raken, dus goed afwegen wat ik wel en niet kan, en op welke manier ik dat doe.
Als iemand met een psychische ziekte een te groot beroep op mij doet: laat me niet in de steek! (laat mijn koorts dalen!), dan kan ik er een poosje zijn en luisteren (paracetamol geven) en ik blijf me ook bewust dat ík het niet op kan lossen. Ik kan 'alleen maar' meelijden.
Snap je een beetje wat ik bedoel? Als je vader een te groot appel op je doet, geef dan wat je kunt geven en meer niet.
Hardlopers zijn doodlopers. Wat je nu voor hem kunt doen is hem niet in de steek laten maar ook niet nu álles geven wat je in je hebt. Je hebt een lange adem nodig dus doseren is heel belangrijk. Ga niet tot je grenzen maar stop een stukje ervoor al.
En wat mij ook lucht heeft gegeven is het besef dat je aan een psychische ziekte kunt overlijden. Meestal is dat dan door zelfdoding. Daar hebben anderen geen schuld aan.
Sommige mensen genezen van kanker, sommige mensen overlijden eraan.
Sommige mensen genezen van een psychose, depressie, wat dan ook, en anderen overlijden eraan.
Dat is afschuwelijk voor de nabestaanden, maar geen kwestie van schuld of iets verkeerd gedaan hebben. Dat zou je bij overlijden aan kanker ook niet denken.
Heel veel sterkte de komende tijd!
donderdag 1 mei 2025 om 13:47
Sterkte, zo moeilijk! Twee vriendinnen van mij hebben psychotische episodes gehad, ik wist niet hoe daarmee om te gaan, probeerde er voor hen te zijn maar vind eigenlijk niet dat ik genoeg heb gedaan. Met depressie omgaan is ook zo moeilijk, mijn moeder is de laatste jaren gedeprimeerd (met periodes van opleving) en ik vrees dat ze haar oudere zus achterna gaat, die naarmate ze ouder wordt steeds diepere en langere depressieve periodes heeft. Dan lijkt ze goed op medicatie te reageren maar na een tijdje niet meer. Ook een tante van mijn moeder was haar hele bejaarde leven depressief en wilde niet meer leven, als je haar nog vele jaren wenste op haar verjaardag was ze diep beledigd, ook als iemand stierf die jonger was dan zij (ze werd uiteindelijk iets van 85). Mijn moeder wil niets weten van medicatie of therapie. Ik zeg vaak tegen haar dat het een chemisch proces is, waar je dus ook op in kunt grijpen. Het irriteert me ook dat ze daar zo passief en afwijzend in is. Dat hele depressieve irriteert me en daar voel ik me dan weer ontzettend schuldig over.
Gelukkig krijgt jouw vader wel passende hulp op dit moment, ik hoop voor jou/jullie dat het toch de betere kant op zal gaan. Veel sterkte!
Gelukkig krijgt jouw vader wel passende hulp op dit moment, ik hoop voor jou/jullie dat het toch de betere kant op zal gaan. Veel sterkte!
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
donderdag 1 mei 2025 om 14:26
@Zakdoek, ik zal je niet quoten, maar wat een goede post! Een echte eye-opener.
TO, je vraagt of we niet teveel doemscenario's willen schetsen, dat zal ik dan ook niet doen. Mijn ex-partner heeft twee keer een psychotische depressie gehad. Ik had zoiets ook nog nooit meegemaakt natuurlijk, ik heb in die periode maar gedaan wat me op dat moment goed leek.
Toen hij eenmaal opgenomen was, ben ik gelijk met de huisarts gaan praten, zij heeft me direct doorverwezen naar de POH. Het was fijn dat ik iets "voor mezelf" had, iemand om mee te praten. En ik kreeg oxazepam, voor de nacht. Ik heb dat maar twee keer geslikt, maar het gaf rust om te weten dat ik het in huis had.
En hoe ik met hem omging... Om eerlijk te zijn vond ik het doodeng dat hij zo niet zichzelf was door de wanen. Ben gaan kijken op psychose.net, daar vond ik veel informatie. Mijn baas gaf me ook de ruimte, ik kreeg zorgverlof. En als ik bij mijn ex was, praatten we gewoon over koetjes en kalfjes, niet over zijn ziekte. Dat was, zoals jij zegt, het anker in de realiteit. Maar de zorg, de weg uit zijn psychose, dat was de taak van de psychiater en de verpleegkundigen. Niet van mij, daarvoor was het "te groot". Het lijkt me goed als je dat voor ogen houdt.
Het heeft ruim zes jaar geduurd voor hij heeft kunnen accepteren dat zijn leven nooit meer hetzelfde zal zijn. Nu zit hij ook eindelijk op de goede medicatie, hij werkt, woont in een leuke woongroep. Hij heeft eindelijk hulp geaccepteerd. En het mooiste: hij is niet meer suïcidaal. Maar het is een lang proces geweest.
TO, je vraagt of we niet teveel doemscenario's willen schetsen, dat zal ik dan ook niet doen. Mijn ex-partner heeft twee keer een psychotische depressie gehad. Ik had zoiets ook nog nooit meegemaakt natuurlijk, ik heb in die periode maar gedaan wat me op dat moment goed leek.
Toen hij eenmaal opgenomen was, ben ik gelijk met de huisarts gaan praten, zij heeft me direct doorverwezen naar de POH. Het was fijn dat ik iets "voor mezelf" had, iemand om mee te praten. En ik kreeg oxazepam, voor de nacht. Ik heb dat maar twee keer geslikt, maar het gaf rust om te weten dat ik het in huis had.
En hoe ik met hem omging... Om eerlijk te zijn vond ik het doodeng dat hij zo niet zichzelf was door de wanen. Ben gaan kijken op psychose.net, daar vond ik veel informatie. Mijn baas gaf me ook de ruimte, ik kreeg zorgverlof. En als ik bij mijn ex was, praatten we gewoon over koetjes en kalfjes, niet over zijn ziekte. Dat was, zoals jij zegt, het anker in de realiteit. Maar de zorg, de weg uit zijn psychose, dat was de taak van de psychiater en de verpleegkundigen. Niet van mij, daarvoor was het "te groot". Het lijkt me goed als je dat voor ogen houdt.
Het heeft ruim zes jaar geduurd voor hij heeft kunnen accepteren dat zijn leven nooit meer hetzelfde zal zijn. Nu zit hij ook eindelijk op de goede medicatie, hij werkt, woont in een leuke woongroep. Hij heeft eindelijk hulp geaccepteerd. En het mooiste: hij is niet meer suïcidaal. Maar het is een lang proces geweest.
There's point in your life, you got to reach and when you do
You know it, and now I'm here.
You know it, and now I'm here.
donderdag 1 mei 2025 om 16:19
Zakdoek, heel erg bedankt voor je bericht. Heel duidelijk en ik kan hier zeker wat mee. 13th_star, ook jouw bericht helpt me.
Ik ga denk ik wat dingen opschrijven voor zijn partner uit jullie berichten. Dan kan ze er wat mee als ze wil/wanneer ze er behoefte aan heeft.
Mijn vader staat vooralsnog heel welwillend tegenover alle hulp. Ik merk dat hij echt zijn best doet om realiteit van wanen te onderscheiden. Het is wel moeilijk om overduidelijk te horen dat hij doodsbang is, zonder dat hij dat überhaupt durft te benoemen. "Hoe meer je zegt, hoe meer ze weten..." zoiets zegt hij dan. Of dat hij al teveel gepraat heeft dus geen namen meer gaat noemen.
Ik heb het echt met hem te doen.
Ik zie dat ook zo, wat betreft sterven aan een psychische aandoening. Alleen het is wel confronterend als het dan je eigen familie is. Ik kan best een grote mond hebben, maak vaak grapjes over dingen die moeilijk zijn maar dit brengt me toch wel van mijn stuk.
Zelf ben ik ook wat warrig op het moment, haha. Dus ik ga mezelf dwingen om thuis te blijven morgen en misschien ook de dag daarna. Hij moet ook de kans krijgen om daar te aarden zonder ons.
Nogmaals bedankt voor jullie verhalen.
Ik ga denk ik wat dingen opschrijven voor zijn partner uit jullie berichten. Dan kan ze er wat mee als ze wil/wanneer ze er behoefte aan heeft.
Mijn vader staat vooralsnog heel welwillend tegenover alle hulp. Ik merk dat hij echt zijn best doet om realiteit van wanen te onderscheiden. Het is wel moeilijk om overduidelijk te horen dat hij doodsbang is, zonder dat hij dat überhaupt durft te benoemen. "Hoe meer je zegt, hoe meer ze weten..." zoiets zegt hij dan. Of dat hij al teveel gepraat heeft dus geen namen meer gaat noemen.
Ik heb het echt met hem te doen.
Ik zie dat ook zo, wat betreft sterven aan een psychische aandoening. Alleen het is wel confronterend als het dan je eigen familie is. Ik kan best een grote mond hebben, maak vaak grapjes over dingen die moeilijk zijn maar dit brengt me toch wel van mijn stuk.
Zelf ben ik ook wat warrig op het moment, haha. Dus ik ga mezelf dwingen om thuis te blijven morgen en misschien ook de dag daarna. Hij moet ook de kans krijgen om daar te aarden zonder ons.
Nogmaals bedankt voor jullie verhalen.
donderdag 1 mei 2025 om 18:14
Wat moeilijk! Wel heel fijn dat hij hulp aanvaard.
Mijn moeder heeft ooit een psychose gehad door verkeerde medicatie. De machteloosheid die je dan voelt is verschrikkelijk. Het goede nieuws is is dat ze opgeknapt is en tot nog toe nooit meer een terugval heeft gehad.
Je schrijft dat hij niet eerder " iets gehad" heeft. Maar heeft hij te maken met zware stress of iets dergelijks? Of komt het echt uit het niets?
Uiteraard hoef je op deze vragen geen antwoordt te geven.
Ik wens je veel sterkte, verlies jezelf niet uit het oog in deze moeilijke tijd
.
Mijn moeder heeft ooit een psychose gehad door verkeerde medicatie. De machteloosheid die je dan voelt is verschrikkelijk. Het goede nieuws is is dat ze opgeknapt is en tot nog toe nooit meer een terugval heeft gehad.
Je schrijft dat hij niet eerder " iets gehad" heeft. Maar heeft hij te maken met zware stress of iets dergelijks? Of komt het echt uit het niets?
Uiteraard hoef je op deze vragen geen antwoordt te geven.
Ik wens je veel sterkte, verlies jezelf niet uit het oog in deze moeilijke tijd
.
Bij een scheiding in je haar gaat het ook 2 kanten uit dus dikke doei! (by GrumpyCat1983)
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
