Opnieuw begonnen, oude dynamiek?

Hallo,

Ruim een jaar geleden opende ik hier ook een topic over mijn destijds nieuwe relatie. Ik liep toen al tegen bepaalde dingen aan, maar vond het moeilijk om helder te zien wat er nou echt speelde. Uiteindelijk heb ik naar aanleiding van dat topic de stap gezet, wel een half jaar later pas: ik heb de relatie toen kort verbroken.

Tijdens deze breuk hielden we toch wel steeds contact. En eerlijk is eerlijk, dat voelde als 'vanouds' of zoals het begin. We vierden samen de feestdagen, ik steunde hem na een operatie, hij nam me zelfs mee voor een weekendje weg. Uiteindelijk kwam het punt dat hij zei dat het tijd wordt om definitief afscheid te nemen, of om er opnieuw vol voor te gaan.

De eerste maanden dat we elkaar opnieuw terugvonden waren oprecht heel fijn. Ik voelde verbinding, we hadden plezier en er was wederzijdse moeite. Maar langzaamaan kwamen wel de oude patronen terug. Gelukkig geen grote ruzies, op een enkele uitbarsting van mij na, maar een subtiel patroon. Kleine opmerkingen. Verwachtingen waar ik voor mijn gevoel niet aan voldoe. Geen directe eisen, maar regelmatig subtiele opmerkingen, suggesties of vergelijkingen die me onzeker maken.

Het is zo subtiel dat ik begin te twijfelen of het aan mij ligt. Of het niet normaal is dat je elkaar steekjes geeft, elkaar met regelmaat aanspreekt. Maar tegelijkertijd voel ik me steeds vaker onzeker, klein en uitgeput. Ik voel me niet goed genoeg en ik voel dat er nog werk aan de winkel is voor mij om wel te voldoen. Het voelt alsof het aan mij en aan mijn 'rugzak' ligt.

Een beetje achtergrond; ik heb voordat ik deze man ontmoette een scheiding meegemaakt die voor mij als donderslag bij heldere hemel kwam. Er was in die relatie achteraf ook sprake van overspel en de verhoudingen met mijn ex-partner in de samenwerking met mijn kind zijn nog steeds niet goed te noemen. Ik heb de afgelopen 1,5 jaar ook intensieve schematherapie gehad vanwege mijn zelfbeeld. Het was een roerige periode, waarin ik ook steeds meer besef dat ik naïef ben geweest in een aantal (vriendschappelijke) relaties. Deze heb ik ook verbroken.

Mijn huidige vriend heeft me heel erg ondersteund in de communicatie naar mijn ex-partner en de problemen die hier rondom spelen. We hebben het ook veel over de complicaties die ik mee breng. Een veeleisende vriendin, een beste vriend misschien wel of niet gevoelens voor me heeft, een lastige ex-partner, mijn kwetsbaarheid/zelfbeeld en het feit dat ik al een kind (7) heb uit een eerdere relatie.

Ik heb vaak geprobeerd te bespreken dat sommige grapjes of opmerkingen dit gevoel veroorzaken. Ik hoor dan vaak dat ik wel erg kwetsbaar ben en dat ik dingen verkeerd opvat of dat het niet zo bedoeld is. En ik denk ook echt dat ik hierin een aandeel heb. En ik weet ook dat hij echt veel voor me doet, ook voor mijn kind.

Ik probeer nu uit alle macht 'goed genoeg' te zijn. Moeite te doen op de manier die hij fijn vindt. Te werken aan de gedoetjes met anderen oplossen. Als zich dan weer iets voordoet, een opmerking ofzo en ik het bespreekbaar probeer te maken en ik steeds weer terug krijg dat ik dit ook doe, dat ik nogal kwetsbaar ben, dat het niet zo bedoeld is, dat het maar een grapje is, knapt er soms iets. Dan word ik heel stil. Of ik barst echt enorm uit in (onaangepaste) woede of emotie. Ik herken mezelf daarin totaal niet en ik schaam me daar echt kapot voor. Deze uitbarstingen zorgen er ook voor dat mijn gevoel dat het allemaal bij mij ligt wordt versterkt en ik nog meer probeer het goed te maken.

Ik weet inmiddels niet meer of het gevoel van 'niet voldoen' komt doordat dat het iets is in mij (mijn verleden, mijn zelfbeeld, mijn kwetsbaarheid) of dat hij mij zo laat voelen. Hij geeft immers aan dat die opmerkingen niet zo bedoeld zijn. Ik merk dat die twijfel aan mezelf er ook voor zorgt dat ik niet meer weet waar ik nu goed aan doe. Ik weet niet meer of ik in deze relatie moet blijven (omdat het iets is in mij en ik anders mijn grote liefde weg gooi), of dat ik mezelf stukje bij beetje verlies in een relatie die niet oké is.

Dit alles en deze twijfels houden mij heel erg bezig. Ik hou van hem. Er zijn heel veel super leuke momenten. Ik wil hem niet kwijt. De twijfel houd me ook bezig omdat hij heeft aangegeven dat hij een volgende stap wil. Ik snap dat wel, want we zijn beiden al ruim in de dertig en ook al 2,5 jaar onderweg. Aangezien hij niet naar mij en mijn kind wil verhuizen, heeft hij gezegd dat de relatie alleen kan werken als ik en mijn kind in zijn dorp komen wonen. Dat is op zo'n uur rijden van mijn huidige woonplaats en brengt vanzelfsprekend veel complicaties met zich mee (toestemming van mijn ex-partner, als dat al lukt, kind uit vertrouwde omgeving halen, aarden in een nieuwe sociale omgeving). Dat voelt als een grote opoffering. Een optie waarbij hij toch naar mij toe komt of blijven LATten is onbespreekbaar. Zodoende voelt het ook als een eenzijdige opoffering, al is het natuurlijk helemaal oké dat hij aangeeft waar hij wel en niet gelukkig van wordt.

Ik hoef niet direct een oordeel. Ik worstel met de vraag: ligt het aan mij, of is het niet oké? Ik ben bang om mezelf kwijt te raken, maar ook bang om iets waardevols op te geven. Dankjewel als je de moeite neemt mee te lezen of te reageren.

Sjaantje37 schreef: ↑

30-06-2025 14:12

Wat zijn de leuke momenten?

Er gaan weken voorbij dat we eigenlijk geen gedoe hebben.

Wat ik leuk vind is dat als we iets leuks met kind, of als kind er niet is, en zijn we het weekend bij hem en doen we een spelletje bij zijn vrienden, hebben we een verjaardagsfeestje, gaan we uit eten. Laatst zijn we ook een paar dagen naar Frankrijk geweest.

Kleine dingen of gebaren vind ik ook leuk. In de ochtend wakker gemaakt worden met cappuccino en lekker in bed opdrinken. Stomme kattenfilmpjes kijken samen. Even bellen in de auto naar huis en kletsen over hoe onze dag was.

Ik las net ook de vraag wat de winst voor mij is om mij zo te laten behandelen.
Ik vind dat een heel goede vraag. Eigenlijk natuurlijk helemaal niets. Maar soms denk ik ook wel dat je bepaalde aanpassingen wel zouden moeten kunnen doen voor elkaar. Als de een iets heel leuk of lekker vindt, waarom zou je het dan niet eens doen of eten?

Maar er zitten natuurlijk echt wel angsten achter dat ik dit toe laat. Ik denk dat ik bang ben dat ik echt eenzaam wordt. Er is niet veel meer over van mijn vrienden. Lege weekenden daarom in het verschiet als kind er niet is. Daarnaast is in een eerder stadium ook wel eens gezegd dat niet iedereen zit te wachten op een vrouw met een kind. En ik heb me ook wel afgevraagd of het gras wel echt groener is ergens anders?

Lalaloepsie schreef: ↑

30-06-2025 14:40

Je bent dus bang om alleenstaand te zijn?

Nee. Ik ben bang dat ik eenzaam wordt. Zoals gezegd; mijn sociale kring is klein. Naast mijn contact met hem en mijn gezin (ouders, broer, zus) en koffiepraat met collega's heb ik één vriend die ik af en toe zie.

Dropdrop schreef: ↑

30-06-2025 14:47

Dat je niet blij bent met je eigen leven, maakt je heel kwetsbaar om maar te blijven hangen aan iemand die stiekem je eigenwaarde weghakt.

Nu steek je heel veel energie in hem, waardoor er ook niets ontstaat in jouw eigen leven.

Wat heb je geleerd in schematherapie?

Ik denk dat ik er meer uit had kunnen halen. We zijn met name bezig geweest met de hardnekkige gedachten over het niet waard zijn, mijn gevoelens opnieuw leren herkennen en grenzen aangeven. EDMR op traumatische gebeurtenissen rondom mijn scheiding gehad en wat imiginatie oefeningen om een aantal kerngebeurtenissen uit mijn jeugd aan te pakken.

Zij gaf zelf ook aan ik nu eerst aan de slag moet met mijn gevoelens herkennen, grenzen herkennen, grenzen aangeven en dat er daarna misschien ruimte is om verder te gaan met een andere therapie.

Hij gaf aan dat zijn omgeving kansen biedt voor mij. Hij heeft een groot netwerk van vrienden en die hebben allemaal partners waar ik goed bij zou passen in vriendschap. Ik denk dat hij daar wel echt gelijk in heeft. Het zijn leuke meiden. Heb ook wel gezegd dat ik liever een eigen vriendenkring heb, naast de vrienden die ik via hem ken. Daarover zei hij dat daar ruimte voor komt als we samenwonen, omdat ik dan ook doordeweeks (als hij oppast) even kan sporten bijv. en dat het dan vanzelf wel gaat rollen.

Ik probeer hier sowieso ook wel het nodige. Ik maak altijd een praatje met moeders van vriendjes/vriendinnetjes op het schoolplein. Maar duurt op mijn leeftijd wel veel langer tot uit dit soort contact wat opbloeit hoor.. Dat ging zo veel makkelijker toen ik 20-25 was. Heb ook een vrouwelijke collega waar ik het goed mee kan vinden. Ook heb ik me onlangs aangemeld voor een middagje koffie zetten in een buurtcafé. Dat was voor nu even te veel, maar dat is wel iets wat ik zou oppakken als ik me weer iets fijner voel.

En nu je het zegt, klopt. Die collega valt op vrouwen, is net getrouwd. Heeft hij wel iets over opgemerkt. Als ik aangeef dat ik heb afgesproken met de vriend die ik nog wel zie, is er altijd een bepaalde onbenoemde spanning.

Merys schreef: ↑

30-06-2025 15:15

Niet om lullig te doen, maar hij kan natuurlijk niet bepalen of die partners van zijn vrienden ook zin hebben in een nieuwe vriendschap hè?

Wat zegt de vader van je kind ervan, dat je een uur verderop zou gaan wonen?

Er is sowieso sprake van reisafstand. Voor ex-partner ben ik destijds wel naar 90 km verderop verhuisd. Ik heb daar 5 jaar gewoond. Ik ben na de scheiding met kind van 3 terug gegaan naar woonplaats waar ik ben opgegroeid. Voor ex-partner maakt het qua reisafstand niet uit. Nieuwe plaats is iets dichterbij voor hem. Ik denk wel dat hij er iets van vind als ik kind van school haal.

urim schreef: ↑

30-06-2025 14:59

Mag je je kind daar de dupe van laten worden?

Je schreef eerder: "We hebben het ook veel over de complicaties die ik mee breng. [ je benoemt de relaties / banden / omgang die je hebt met andere mensen] en het feit dat ik al een kind (7) heb uit een eerdere relatie."
Ik vermoed dat je je niet hebt gerealiseerd dat het nogal wat is wanneer je je kind 'een complicatie' noemt.
Noemt hij dat zo?

Denk alsjeblieft heel hard na of je wel verder zult gaan met deze man. Hij heeft onvoldoende waardering voor je, je raakt het contact met jezelf kwijt en weet - als je zo doorgaat - niet meer wat je zelf wilt en waar je voorkeuren liggen.

En dat alleen maar omdat je bang bent dat je - misschien - ooit in de toekomst je eenzaam gaat voelen?

Voel je je nu niet eenzaam dan, wanneer hij zich gedraagt zoals hij nu doet?

Ik voel me nu ook regelmatig eenzaam. Ik had dit soort relatieperikelen veel liever bij een paar goede vrienden die me goed kennen op de bank geuit. En ik mis het ook wel heel erg om iets voor mezelf / met eigen vrienden te doen in het weekend.

Geen complicatie. Wel impactvol in de relatie en niet alledaags. Hij heeft gezegd dat het niet zomaar iets is. Dat we ons bewust moeten zijn van de impact die het heeft en het toch een hele verantwoordelijkheid is om erbij te nemen als alleenwonende man. En dat lang niet iedereen daarop zit te wachten. Dit was in de context dat hij soms de waardering mist en ik het als vanzelfsprekend ervaar dat hij meedraait in het gezin als hij er doordeweeks is.

Ik vind het eigenlijk ook vanzelfsprekend dat hij meedraait. Ik snap dat hij het impactvol vind in zijn leven, maar dat is zijn keuze. Ik zie mijn kind niet als complicatie. Die hoort er gewoon bij.