Koudwatervrees verre reis

Ik heb al eerder een topic geopend omdat we destijds een cruise wilden gaan doen maar we hebben het plan inmiddels alweer 10 keer omgegooid....

We zijn al jaren aan het sparen om een verre reis te maken als ons kind van de basisschool naar de middelbare gaat, en dat zit er nu dus heel dicht aan te komen, maar ik krijg enorm koudwatervrees. Ik moet gewoon even mijn verhaal kwijt en misschien dat mensen het herkennen of een beetje geruststelling kunnen geven.

Wat ik allemaal aan beren op de weg zie:

1. het is zo duur
ja we hebben er jaren voor gespaard dus i wist dat het eraan zat te komen dat we dat geld ooit zouden moeten gaan uitgeven, maar nu het puntje bij paaltje komt schrik ik toch wel heel erg af van het feit om 10.000 euro te gaan betalen aan een reis waarvan ik niet 100% zeker ben of we het leuk gaan vinden (als we het geld zouden uitgeven aan een vakantie ergens in Europa zou ik het wel aandurven maar mijn man wil persé buiten Europa)

2. jetlag
Het plan is nu Japan, 8 uur tijdsverschil. Ik heb al last van de overgang van zomer- naar wintertijd en andersom

3. wat als er iemand doodgaat?
We hebben twee (schoon)ouders met kanker, ze zijn weliswaar beide nog onder behandeling en niet terminaal, maar ik heb het al even uitgezocht: als ze tijdens onze vakantie komen te overlijden dan hebben we hoogstwaarschijnlijk geen recht op een vergoeding om eerder terug te komen omdat we nu al weten dat ze ziek zijn. Plus uit Japan ben je ook niet 1,2,3 terug

4. uberhaupt de vliegreis.
12 tot 20 uur onderweg Bagage die kwijt kan raken. Trombosebenen door het lange zitten.... Ja, ik weet het ik ben doemscenario's aan het bedenken maar

5. japan
Enerzijds lijkt het me een prachtig land, aan de andere kant: we spreken de taal niet, we kennen de gebruiken daar niet etc. etc.


Uiteindelijk gaan we het waarschijnlijk wel doen hoor, maar ik ben er zo onwijs gespannen over. Herkent iemand dit en wat doe je eraan?


Updte: we hebben de reis inmiddels geboekt.

Mijn inschatting maakt in deze niet zoveel uit, het is de vader van mijn man dus hij zal die keuze en inschatting moeten maken. En hij zegt: mocht het zo ver komen, dan kies ik toch voor het voortzetten van de vakantie en niet eerder naar huis gaan.

Wij hechten beide niet zoveel waarde aan dit soort rituelen en verwerken dingen eigenlijk het liefst samen denk ik.

Ik ga me hierin niet lopen verdedigen. Dit is een keuze die wij mogelijk moeten maken en die kan ik niet baseren op meningen en ervaringen van mensen op internet, maar op het gevoel van mijn man.

Neemt niet weg dat ik het erg waardeer dat iedereen zo de moeite neemt om te blijven reageren en ik besef me ook dat dit voortkomt uit een gevoel van "we moeten voorkomen dat ze een fout maken waar ze spijt van krijgen".

Als iemand zegt dat ik koud en afstandelijk erin sta heb ik wel degelijk de neiging om dat te willen verdedigen. Maar eigenlijk is dat niet echt nodig idd

Nu het een beetje is bezonken merk ik dat mijn voorgevoel dat het helemaal misgaat tidens de vakantie wel wat begint te zakken. Inmiddels komt er steeds meer informatie vanuit de artsen. Ze hebben nog steeds geen prognose gegeven maar gaan wel een levensverlengende behandeling geven die nog tot het eind van onze vakantie duurt, dus de artsen gaan er in elk geval vanuit dat ie er dan nog is, dus dat doe ik dan zelf ook maar.

Mijn stress-systeem is echt helemaal op hol heb ik af en toe het gevoel Momenteel veel te gevoelig afgesteld.

Update: ik was toch een beetje overgevoelig aan het reageren op het nieuws van mijn schoonvader, gelukkig lijkt mijn slechte voorgevoel toch niet te kloppen. Hij krijgt nog een levensverlengende behandeling van een maand, dus ik ga er nu maar gewoon vanuit dat iedereen er gewoon nog is na de vakantie. Gelukkig maar, op alle vlaken natuurlijk