Psyche
alle pijlers
Hier mag alles zijn en weer verdwijnen - 5
zaterdag 10 mei 2025 om 21:03
Een gedeelde plek om verder te kunnen schrijven en ook weer te kunnen wissen. Voel je welkom in dit topic: Hier delen we zielenroerselen die je IRL niet op tafel gooit.
In de eerdere edities werd duidelijk dat de zwaarste thema's respectvol en empathisch besproken kunnen worden. Een oproep aan iedere schrijver om daar aan mee te werken.
Wissen mag altijd en daarom geldt hier de regel: 'NIET QUOOTEN' zodat elke schrijver zelf kan bepalen wat er wel of niet blijft staan.
In de eerdere edities werd duidelijk dat de zwaarste thema's respectvol en empathisch besproken kunnen worden. Een oproep aan iedere schrijver om daar aan mee te werken.
Wissen mag altijd en daarom geldt hier de regel: 'NIET QUOOTEN' zodat elke schrijver zelf kan bepalen wat er wel of niet blijft staan.
maandag 7 juli 2025 om 20:01
Ha, gecrossed. Had je al ge-pb-ed want wilde het weg hebben.
Ik was in heel veel dingen het verlengstuk van mijn moeder. Thuis lag ze altijd in bed, at ook in bed. Ze was ziek, en al haar energie ging naar "keeping up apperances", dus thuis was de energie op. Vanaf dat ik heel klein was totdat ik uit huis ging, lag ik bij haar. Zorgen dat ze eten en drinken kreeg en aanspraak had. Luisteren naar haar (relatie) problemen, ruzies met mensen (er was altijd wel iemand waar ze ruzie mee had). Luisteren naar haar depressieve gedachten en zelfdodinggedachten.
Ik denk dat van alles, ik dat het zwaarst vond. Dat ik vanaf een jaar of 5/6 (dat ik weet) verantwoordelijk werd gemaakt voor het geluk en de emotieregulatie van mijn moeder, en voor het in leven blijven van mijn moeder.
Ik was in heel veel dingen het verlengstuk van mijn moeder. Thuis lag ze altijd in bed, at ook in bed. Ze was ziek, en al haar energie ging naar "keeping up apperances", dus thuis was de energie op. Vanaf dat ik heel klein was totdat ik uit huis ging, lag ik bij haar. Zorgen dat ze eten en drinken kreeg en aanspraak had. Luisteren naar haar (relatie) problemen, ruzies met mensen (er was altijd wel iemand waar ze ruzie mee had). Luisteren naar haar depressieve gedachten en zelfdodinggedachten.
Ik denk dat van alles, ik dat het zwaarst vond. Dat ik vanaf een jaar of 5/6 (dat ik weet) verantwoordelijk werd gemaakt voor het geluk en de emotieregulatie van mijn moeder, en voor het in leven blijven van mijn moeder.
Ik heb niet gefaald. Ik heb gewoon 10.000 manieren ontdekt die niet werken - T. Edison
maandag 7 juli 2025 om 20:11
Tyche: ik heb heel veel bij de oude praktijk verwerkt via emdr. Of toch in elk geval heel veel individuele situaties. Ze wisten dus wel hoe het was bij mij thuis.
Het niet leerbare zat denk ik in het niet kunnen gaan voelen, en geen eigen verantwoordelijkheid kunnen gaan pakken (of onvoldoende). Nog steeds moeite met emotieregulatie, nog steeds neigingen naar codependent gedrag en mijn veiligheid niet in mijzelf kunnen vinden maar bij de ander zoeken. Ook na drie en half jaar. Ze hebben een punt.
Ik kom er steeds meer achter dat de oude praktijk een heel duidelijke visie had en heel duidelijke "mal" qua behandeling. En ik kom erachter dat dat bjj mij die mal voor extra afhankelijkheid zorgde, want ik moest voldoen aan en dat lukte me niet afdoende om goedkeuring te krijgen.
Het is goed dat ik weg ben. En ik begin langzaam blij te zijn bij waar ik nu ben.
Het niet leerbare zat denk ik in het niet kunnen gaan voelen, en geen eigen verantwoordelijkheid kunnen gaan pakken (of onvoldoende). Nog steeds moeite met emotieregulatie, nog steeds neigingen naar codependent gedrag en mijn veiligheid niet in mijzelf kunnen vinden maar bij de ander zoeken. Ook na drie en half jaar. Ze hebben een punt.
Ik kom er steeds meer achter dat de oude praktijk een heel duidelijke visie had en heel duidelijke "mal" qua behandeling. En ik kom erachter dat dat bjj mij die mal voor extra afhankelijkheid zorgde, want ik moest voldoen aan en dat lukte me niet afdoende om goedkeuring te krijgen.
Het is goed dat ik weg ben. En ik begin langzaam blij te zijn bij waar ik nu ben.
lucy wijzigde dit bericht op 07-07-2025 20:20
0.46% gewijzigd
Ik heb niet gefaald. Ik heb gewoon 10.000 manieren ontdekt die niet werken - T. Edison
maandag 7 juli 2025 om 20:13
Echt, die visie dat je jezelf in een soort van slachtofferrol zou hebben gezet ivm fight /flight /freeze/fawn reactie en dat je daar echt wel in had kunnen kiezen in het nu, wat een kloothommels. Emdr is lang niet altijd afdoende bij zulk stapeltrauma. Dan is opnieuw leren waarnemen, hechting aangaan met jezelf en hechting aangaan met ander voorliggend. En andere vormen van traumaverwerking ook nodig. Hoe omgaan met triggers, in vivo oefenen met peut is dan zo belangrijk.
Toen ik ging praten was emdr nog niet uitgevonden, bestond er geen traumasensitief handelen. Waren misbruikte meisjes/vrouwen óf fantasten óf hysterisch aan het overdrijven óf borderliner en daarmee chronisch zwaar gestoord en iets om afstand van te houden (die behandel je niet - die verwijs je door, hihi grapje, leuk maar niet heus).
Toen ik ging praten was emdr nog niet uitgevonden, bestond er geen traumasensitief handelen. Waren misbruikte meisjes/vrouwen óf fantasten óf hysterisch aan het overdrijven óf borderliner en daarmee chronisch zwaar gestoord en iets om afstand van te houden (die behandel je niet - die verwijs je door, hihi grapje, leuk maar niet heus).
hanke321 wijzigde dit bericht op 07-07-2025 20:30
20.97% gewijzigd
maandag 7 juli 2025 om 20:15
En Olle: het is zo raar he, hoe siblings kunnen kijken naar elkaar.
Ik word ook als jongste en meest verwende gezien. En broers snappen echt niet dat ik contact heb verbroken (of op een zeer laag pitje).
Ik heb mededogen met jouw kleine meisje en hoezeer ze zichzelf klein probeerde te maken. En klojo heb ik geen woorden voor. En dan ook nog in deze situatie...
Ik word ook als jongste en meest verwende gezien. En broers snappen echt niet dat ik contact heb verbroken (of op een zeer laag pitje).
Ik heb mededogen met jouw kleine meisje en hoezeer ze zichzelf klein probeerde te maken. En klojo heb ik geen woorden voor. En dan ook nog in deze situatie...
Ik heb niet gefaald. Ik heb gewoon 10.000 manieren ontdekt die niet werken - T. Edison
maandag 7 juli 2025 om 20:26
Poeh Ollie wat en hoop chronische stress, zo jong al.
Raar he, dat positie in gezin zoveel kan doen.
Toen mijn sibling halverwege mijn tienertijd m.o.b. verdween, werd alles nog een haartje erger thuis. Dader was inmiddels dood, maar fysiek belagen en pesten van pa door ma werd erger, ook dat ik net zo lekker geparentificeerd de notulist was geworden bij hun ruzies. Los van het isolement op school, het pesten daar en op straat/onderweg. De depressie, en ptss die ouders niet konden zien. De fysieke klachten die ik had, die met eenvoudig HA bezoek hadden aangepakt kunnen worden, maar die ik niet meldde uit angst niet serieus genomen te worden. De uren die mijn lijf lag te shaken van alle spanning, jarenlang.
Net als jaren hoofdpijn hebben en pas na boos bewijs zoeken bij opticien om van mijn gezeur af te zijn, een bril aangemeten krijgen.
Heel herkenbaar, zorgen voor ma die regelmatig in bed lag, bij toenemende stress ondergewicht, en daarnaast wat andere fysieke klachten. Ik nam deel huishouden over, kookte dagelijks incl logistiek eromheen toen er gewerkt werd door beide.
Omdat ik zakgeldverhoging voor kreeg, zag ik het als een bijbaan en als eigenbelang. Was het deels ook.
Dus verwend en lui, ergens klopte het wel en ergens ook helemaal niet.
Raar he, dat positie in gezin zoveel kan doen.
Toen mijn sibling halverwege mijn tienertijd m.o.b. verdween, werd alles nog een haartje erger thuis. Dader was inmiddels dood, maar fysiek belagen en pesten van pa door ma werd erger, ook dat ik net zo lekker geparentificeerd de notulist was geworden bij hun ruzies. Los van het isolement op school, het pesten daar en op straat/onderweg. De depressie, en ptss die ouders niet konden zien. De fysieke klachten die ik had, die met eenvoudig HA bezoek hadden aangepakt kunnen worden, maar die ik niet meldde uit angst niet serieus genomen te worden. De uren die mijn lijf lag te shaken van alle spanning, jarenlang.
Net als jaren hoofdpijn hebben en pas na boos bewijs zoeken bij opticien om van mijn gezeur af te zijn, een bril aangemeten krijgen.
Heel herkenbaar, zorgen voor ma die regelmatig in bed lag, bij toenemende stress ondergewicht, en daarnaast wat andere fysieke klachten. Ik nam deel huishouden over, kookte dagelijks incl logistiek eromheen toen er gewerkt werd door beide.
Omdat ik zakgeldverhoging voor kreeg, zag ik het als een bijbaan en als eigenbelang. Was het deels ook.
Dus verwend en lui, ergens klopte het wel en ergens ook helemaal niet.
hanke321 wijzigde dit bericht op 07-07-2025 20:46
32.99% gewijzigd
maandag 7 juli 2025 om 20:26
Jemig Hanke, dat de laffe draai van Freud nog zó lang heeft doorgewerkt.
Ik weet eigenlijk niet waarom ik nog verbaasd ben. Je ziet dat soort misogyn gedachtengoed tenslotte nu nog steeds, hoewel godzijdank dus niet bij goede hulpverlening.
Lucy, dan is dat filmpje op de vorige bladzijde zeker ook voor jou.
Ik blijf twijfelen aan het punt dat ze hadden. Of beter gezegd: ze hadden een punt als het de behandeling bij hen betrof.
Ik weet eigenlijk niet waarom ik nog verbaasd ben. Je ziet dat soort misogyn gedachtengoed tenslotte nu nog steeds, hoewel godzijdank dus niet bij goede hulpverlening.
Lucy, dan is dat filmpje op de vorige bladzijde zeker ook voor jou.
Ik blijf twijfelen aan het punt dat ze hadden. Of beter gezegd: ze hadden een punt als het de behandeling bij hen betrof.
What a nuanced anxiety
maandag 7 juli 2025 om 20:39
Ik kookte ook vanaf dat ik 12 was, 1 dag in de week (behalve mijn moeder kookten we allemaal 1 dag in de week. Dus dat was eigenlijk wel goed verdeeld).
Ik had ook al jong chronisch fysieke klachten. En vanaf 17 ga ik van chronische aandoening naar chronische aandoening, waar bij de meeste er een component is met "niet veilig zijn/psychtisch".
Jouw jeugd klinkt ook erg heftig Hanke
Ik had ook al jong chronisch fysieke klachten. En vanaf 17 ga ik van chronische aandoening naar chronische aandoening, waar bij de meeste er een component is met "niet veilig zijn/psychtisch".
Jouw jeugd klinkt ook erg heftig Hanke
Ik heb niet gefaald. Ik heb gewoon 10.000 manieren ontdekt die niet werken - T. Edison
maandag 7 juli 2025 om 20:43
Ach jeetje Olle: je was zelf nog kind, je hebt zo hard je best gedaan. Het was niet jouw schuld. Echt niet. Je ouders waren om zeer begrijpelijke redenen niet emotioneel beschikbaar en jij had nooit je ouders kunnen vervangen voor je zusje.
Wat verdrietig dat je oudere zussen niet zien wat dit met je heeft gedaan, dat ze je zo afkappen. Juist de mensen die haar ook gekend hebben...
Wat verdrietig dat je oudere zussen niet zien wat dit met je heeft gedaan, dat ze je zo afkappen. Juist de mensen die haar ook gekend hebben...
Ik heb niet gefaald. Ik heb gewoon 10.000 manieren ontdekt die niet werken - T. Edison
maandag 7 juli 2025 om 20:49
Ach lieverds, een hele dikke knuffel voor alle kleine en grote meisjes die zoveel oneerlijkheid, pijn en eenzaamheid mee hebben gemaakt.
Lucy, ik snap wat je zegt. Maar ik denk ook dat je de essentie te pakken hebt met het idee dat je vorige behandelaren eigenlijk een heel vast idee hadden van hun uitgangsvisie en de behandeling die ze konden bieden. En dat heeft je ook veel gebracht, stappen laten zetten en op weg geholpen. Maar het is denk ik wel jammer, en potentieel belemmerend en schadelijk, dat ze niet duidelijker hebben benoemd dat zij je niet meer konden bieden wat je nodig had om verder te groeien. Niet: jij bent niet leerbaar, maar: jij bent uit hun behandelvisie gegroeid. Je hebt je zover ontwikkelt dat zij jou niet meer bij konden brengen wat de volgende stap was. Dat is níet jouw gebrek, maar die van hun (of in ieder geval matchte jouw vraag niet meer met hun aanbod).
Toch enigszins ironisch dat je in eerste instantie het idee had dat je in de reguliere ggz niet zou passen door hun mogelijk vastomlijnde visies, terwijl je eigenlijk achteraf niet meer zo bleek te passen in de vastomlijnde visie van je vorige hulpverleners. Fijn dat je je daar nu steeds prettiger gaat voelen. Zo'n opdracht is super ingewikkeld, maar zet je dus duidelijk wel aan het denken.
Lucy, ik snap wat je zegt. Maar ik denk ook dat je de essentie te pakken hebt met het idee dat je vorige behandelaren eigenlijk een heel vast idee hadden van hun uitgangsvisie en de behandeling die ze konden bieden. En dat heeft je ook veel gebracht, stappen laten zetten en op weg geholpen. Maar het is denk ik wel jammer, en potentieel belemmerend en schadelijk, dat ze niet duidelijker hebben benoemd dat zij je niet meer konden bieden wat je nodig had om verder te groeien. Niet: jij bent niet leerbaar, maar: jij bent uit hun behandelvisie gegroeid. Je hebt je zover ontwikkelt dat zij jou niet meer bij konden brengen wat de volgende stap was. Dat is níet jouw gebrek, maar die van hun (of in ieder geval matchte jouw vraag niet meer met hun aanbod).
Toch enigszins ironisch dat je in eerste instantie het idee had dat je in de reguliere ggz niet zou passen door hun mogelijk vastomlijnde visies, terwijl je eigenlijk achteraf niet meer zo bleek te passen in de vastomlijnde visie van je vorige hulpverleners. Fijn dat je je daar nu steeds prettiger gaat voelen. Zo'n opdracht is super ingewikkeld, maar zet je dus duidelijk wel aan het denken.
maandag 7 juli 2025 om 20:50
Lastig en pijnlijk he Ollie, als siblings zich afsluiten, niet willen horen hoe het voor jou was. Zulke zware verliezen en stress, de vanzelfsprekendheid van 'er wordt voor me gezorgd' van hen terwijl je totaal iets anders ervaart op dat moment, en vervolgens met minder basis 2 gecompliceerde rouw ervaringen opdoen...
maandag 7 juli 2025 om 20:56
Olle, wat een verdriet. Nee, het was niet jouw verantwoordelijkheid om te zien hoe het met je zusje ging. Je was nog maar een kind, en heb veel meer gedaan dan er van je verwacht kon worden of dan paste bij je leeftijd. Maar ik snap wel dat het zo voelt, ookal is je gevoel niet terecht.
Wat naar dat je zussen niet meer over haar willen praten. Het klinkt alsof moeilijke situaties en gevoelens snel genegeerd worden in de familie?
Lieve Lucy, ook jij was nog maar een kind, met een onnoemelijke grote last om te dragen.
Dat meisje dat geen kind kon en mocht zijn, en door de mensen die haar veilig moesten houden steeds weer in onveilige situaties werd gebracht.
Wat naar dat je zussen niet meer over haar willen praten. Het klinkt alsof moeilijke situaties en gevoelens snel genegeerd worden in de familie?
Lieve Lucy, ook jij was nog maar een kind, met een onnoemelijke grote last om te dragen.
Dat meisje dat geen kind kon en mocht zijn, en door de mensen die haar veilig moesten houden steeds weer in onveilige situaties werd gebracht.
maandag 7 juli 2025 om 21:01
Het is niet psych geweest die dat vond of zei, maar GT. Dat laatste gesprek met hem is giftig geweest voor mij. En toch kan ik het zo moeilijk loslaten. Zo irritant.
Maar ja, langzaam ga ik het ook zien Maisnon. En idd, het is ironisch dat de ggz me eigenlijk veel meer kan bieden, althans: in elk geval andere dingen. De oude praktijk heeft dingen in gang gezet, maar ik vrees dat ik een tr zwaar geval was (of te hardleers) voor hun praktijk
Maar ja, langzaam ga ik het ook zien Maisnon. En idd, het is ironisch dat de ggz me eigenlijk veel meer kan bieden, althans: in elk geval andere dingen. De oude praktijk heeft dingen in gang gezet, maar ik vrees dat ik een tr zwaar geval was (of te hardleers) voor hun praktijk
Ik heb niet gefaald. Ik heb gewoon 10.000 manieren ontdekt die niet werken - T. Edison
maandag 7 juli 2025 om 21:11
@Lucy: Ik kan me helemaal aansluiten bij de post van Huisje van 20.49 uur. Echt jij hebt stappen gemaakt waardoor je hen nu ontgroeid bent. En ik ben blij om lezen dat je 'moeilijk' huiswerk van je opvolgende vennoot hebt. Je bent toe aan die uitdaging, al moet je er aan wennen maar deze stap leest gewoon goed.
Je deelt hier nu. Het moment zegt wat. Het zegt wat het met je doet maar ook wat je samen met je vorige samenwerkingspartner afgerond hebt. Je hebt daar echt resultaat geboekt. Al werd er bij hun realisatie dat ze jou niet meer konden bieden, lullige termen gebruikt.
Ik denk aan je, aan je meisje en aan je gezin en zeker ook aan meis.
Je deelt hier nu. Het moment zegt wat. Het zegt wat het met je doet maar ook wat je samen met je vorige samenwerkingspartner afgerond hebt. Je hebt daar echt resultaat geboekt. Al werd er bij hun realisatie dat ze jou niet meer konden bieden, lullige termen gebruikt.
Ik denk aan je, aan je meisje en aan je gezin en zeker ook aan meis.
maandag 7 juli 2025 om 21:22
Allemachtig, lieve vrouwen. Wat een ellendige verhalen lees ik hier toch. En heel, heel veel bewondering voor jullie.
Hier ook geparentifceerd. Mijn moeder werd ziek en ik was de andere vrouw in huis. Dus viel het huishouden mij ten deel.
Lucy, wat een ongelofelijke omkering van die GT. Jij was niet niet-leerbaar, jij was zijn competenties ontgroeid. En in plaats van dat die lulhannes dat zegt…
Hier ook geparentifceerd. Mijn moeder werd ziek en ik was de andere vrouw in huis. Dus viel het huishouden mij ten deel.
Lucy, wat een ongelofelijke omkering van die GT. Jij was niet niet-leerbaar, jij was zijn competenties ontgroeid. En in plaats van dat die lulhannes dat zegt…
maandag 7 juli 2025 om 21:36
maandag 7 juli 2025 om 21:45
Hanke, psych is voor mij de eerste persoon in mijn leven geweest die veilig voelde. Die ik echt volledig vertrouwde. Psych heeft ook tegen mij gezegd: "ik moet je doorsturen want ik kan je niet meer bieden wat jij nodig hebt". Psych afvallen zal ik nooit doen. Echt niet.
Voor wat betreft GT: ik had er afgelopen week een gesprek over met mijn beste vriendin. Ik denk dat GT ten koste van alles aan psych wilde laten zien dat ze afscheid van me moest nemen. Zijn prioriteit lag bij haar, niet bij mij.
Daarbij denk ik dat het een man is die nooit zal zeggen dat hij tekort schiet. Dus als zijn therapie niet werkt, dan ligt dat aan de patiënt.
Ik heb altijd een rare relatie gehad met GT. Ben enorm door hem getriggerd, maar moest zijn goedkeuring. Veel meer van hem dan van psych. Hij zal wel iets gespiegeld hebben van vroeger. Hij was net zo analytisch als mijn moeder, net zo intelligent, en mogelijk net zo manipulerend. En net zo afwijzend.
En ik zie het. En toch kan ik het niet loslaten. Zijn mening over mij niet, zijn afwijzing, het niet voldoen, het dood moeten (of althans, dat was de vibe die ik kreeg in het laatste gesprek). Ik heb geen idee waarom zijn fucking goedkeuring, die ik nooit zal krijgen, zo belangrijk is. Het zal wel.projectie zijn.
Maar goed. Dit waren alweer meer dan genoeg woorden.
Voor wat betreft GT: ik had er afgelopen week een gesprek over met mijn beste vriendin. Ik denk dat GT ten koste van alles aan psych wilde laten zien dat ze afscheid van me moest nemen. Zijn prioriteit lag bij haar, niet bij mij.
Daarbij denk ik dat het een man is die nooit zal zeggen dat hij tekort schiet. Dus als zijn therapie niet werkt, dan ligt dat aan de patiënt.
Ik heb altijd een rare relatie gehad met GT. Ben enorm door hem getriggerd, maar moest zijn goedkeuring. Veel meer van hem dan van psych. Hij zal wel iets gespiegeld hebben van vroeger. Hij was net zo analytisch als mijn moeder, net zo intelligent, en mogelijk net zo manipulerend. En net zo afwijzend.
En ik zie het. En toch kan ik het niet loslaten. Zijn mening over mij niet, zijn afwijzing, het niet voldoen, het dood moeten (of althans, dat was de vibe die ik kreeg in het laatste gesprek). Ik heb geen idee waarom zijn fucking goedkeuring, die ik nooit zal krijgen, zo belangrijk is. Het zal wel.projectie zijn.
Maar goed. Dit waren alweer meer dan genoeg woorden.
Ik heb niet gefaald. Ik heb gewoon 10.000 manieren ontdekt die niet werken - T. Edison
maandag 7 juli 2025 om 22:01
Niets mop, ik heb verder echt heel veel geluk gehad.
Mijn moeder was een toegewijde huisvrouw, dus altijd schoon huis, meer dan genoeg te eten, mooie, schone en genoeg kleren.
Siblings werden vertroeteld en op handen gedragen. Dus daar ook geen dingen.
Geen verslavingen, ziektes, en op bed liggen mocht alleen als je goed ziek was. Ouders zijn beide type we lopen met alles door. Hulp vragen is geen optie, hulp aannemen bijna onmogelijk.
Geen scheiding, geen ruzies tussen hen.
Ze waren echt het perfecte gezin als ik er niet geweest was.
Met therapie: je hoeft niet van wit naar zwart.
Probeer de helikopterview eens waarin je probeert alleen feiten te observeren.
Je was uitgeleerd daar. GT had een opvallende werkwijze, jullie relatie was ingewikkeld.
Psych was de eerste waar je je veilig voelde. Je hebt er alles uitgehaald wat er uit te halen viel.
Nu mag je door naar de middelbare.
Mijn moeder was een toegewijde huisvrouw, dus altijd schoon huis, meer dan genoeg te eten, mooie, schone en genoeg kleren.
Siblings werden vertroeteld en op handen gedragen. Dus daar ook geen dingen.
Geen verslavingen, ziektes, en op bed liggen mocht alleen als je goed ziek was. Ouders zijn beide type we lopen met alles door. Hulp vragen is geen optie, hulp aannemen bijna onmogelijk.
Geen scheiding, geen ruzies tussen hen.
Ze waren echt het perfecte gezin als ik er niet geweest was.
Met therapie: je hoeft niet van wit naar zwart.
Probeer de helikopterview eens waarin je probeert alleen feiten te observeren.
Je was uitgeleerd daar. GT had een opvallende werkwijze, jullie relatie was ingewikkeld.
Psych was de eerste waar je je veilig voelde. Je hebt er alles uitgehaald wat er uit te halen viel.
Nu mag je door naar de middelbare.
maandag 7 juli 2025 om 22:07
De loyaliteit snap ik trouwens wel heel goed.
Bij coach, maar ook bij mentor middelbaar ooit, en oppasmoeder.
Ik weet niet hoe het bij jou zit, maar ik weet van mezelf dat ik, als ik diegene moet gaan missen en dat te ingewikkeld vind, totaal omsla daarin.
Dan maak ik ze tot een soort slechterik, hebben ze me nooit gemoeten, en ga ik dingen ineens anders interpreteren.
Ik weet nu dat dat een vorm van zelfbescherming is van een deel dat absoluut niet tegen afscheid en verlies kan.
Het is dan dragelijker dat ik het verkeerd onthouden heb en de herrinneringen proberen aan te passen (en dus mijn gevoel naar ze) dan te voelen hoe dierbaar ze me zijn, en hoe groot het gat is dat ze achterlaten.
(En hoe onbelangrijk ik blijkbaar voor hen ben, dat het hen geen moeite kost)
Bij coach, maar ook bij mentor middelbaar ooit, en oppasmoeder.
Ik weet niet hoe het bij jou zit, maar ik weet van mezelf dat ik, als ik diegene moet gaan missen en dat te ingewikkeld vind, totaal omsla daarin.
Dan maak ik ze tot een soort slechterik, hebben ze me nooit gemoeten, en ga ik dingen ineens anders interpreteren.
Ik weet nu dat dat een vorm van zelfbescherming is van een deel dat absoluut niet tegen afscheid en verlies kan.
Het is dan dragelijker dat ik het verkeerd onthouden heb en de herrinneringen proberen aan te passen (en dus mijn gevoel naar ze) dan te voelen hoe dierbaar ze me zijn, en hoe groot het gat is dat ze achterlaten.
(En hoe onbelangrijk ik blijkbaar voor hen ben, dat het hen geen moeite kost)
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
