Relaties
alle pijlers
Complexe relatie met moeder (en/of vader)
vrijdag 11 juli 2025 om 19:50
Het lijkt wel of iedereen ouders heeft met een gezellige en leuke relatie, die normaal tegen elkaar doen en die voor elkaar zorgen en van elkaar houden.
Mijn ouders hebben geen leuke liefdevolle relatie en ik zit daar als (volwassen) kind zijnde vaak tussen en probeer alles een beetje te sussen en probeer zoveel mogelijk op te lossen.
Wat me een hoop stress en verdriet bezorgd.
Want ik kan het huwelijk van mijn ouders natuurlijk niet goed maken en ook hun problemen niet oplossen.
Vooral mijn moeder praat veel negatief over mijn vader, dat ie dit niet goed doet en dat niet etc.
Er is weinig wat mijn vader goed kan doen, dit is al zolang als ik ze ken en ik wilde dat ze toen maar gescheiden waren dat had een hoop geruzie, waar mijn zusje en ik de dupe van zijn, gescheeld.
Ik heb al een paar keer tegen haar gezegd dat ik het niet wil horen dat negatieve gepraat over mijn vader en dat ik daar heel verdrietig van wordt, maar ze heeft verder geen mensen aan wie ze het kwijt kan dus ben ik (en mijn zusje) vaak de klos.
Ik heb verder een lieve betrokken moeder, maar haar problemen met mijn vader bespreekt ze met haar kinderen en ik vindt dat eigenlijk niet dat je als ouder zijnde dat met je kinderen moet delen.
Zeker omdat ik daar dus heel verdrietig van wordt.
Verder is mijn relatie met mijn moeder moeilijk in dit verhaal uit te leggen, maar het is ook vooral dat ik het fijn zou vinden om met andere mensen, die ook een ingewikkelde relatie hebben met hun ouder(s), ervaringen te delen.
En kan je het bij iemand kwijt? Want je hebt het toch niet gauw met vrienden over de relatie met je ouders.
Ik vind dit in ieder geval een moeilijk onderwerp, omdat ik superveel hou van mijn moeder en ze is lief en doet alles voor ons, maar ook is er die andere kant waarmee ze ons veel verdriet doet.
Mijn ouders hebben geen leuke liefdevolle relatie en ik zit daar als (volwassen) kind zijnde vaak tussen en probeer alles een beetje te sussen en probeer zoveel mogelijk op te lossen.
Wat me een hoop stress en verdriet bezorgd.
Want ik kan het huwelijk van mijn ouders natuurlijk niet goed maken en ook hun problemen niet oplossen.
Vooral mijn moeder praat veel negatief over mijn vader, dat ie dit niet goed doet en dat niet etc.
Er is weinig wat mijn vader goed kan doen, dit is al zolang als ik ze ken en ik wilde dat ze toen maar gescheiden waren dat had een hoop geruzie, waar mijn zusje en ik de dupe van zijn, gescheeld.
Ik heb al een paar keer tegen haar gezegd dat ik het niet wil horen dat negatieve gepraat over mijn vader en dat ik daar heel verdrietig van wordt, maar ze heeft verder geen mensen aan wie ze het kwijt kan dus ben ik (en mijn zusje) vaak de klos.
Ik heb verder een lieve betrokken moeder, maar haar problemen met mijn vader bespreekt ze met haar kinderen en ik vindt dat eigenlijk niet dat je als ouder zijnde dat met je kinderen moet delen.
Zeker omdat ik daar dus heel verdrietig van wordt.
Verder is mijn relatie met mijn moeder moeilijk in dit verhaal uit te leggen, maar het is ook vooral dat ik het fijn zou vinden om met andere mensen, die ook een ingewikkelde relatie hebben met hun ouder(s), ervaringen te delen.
En kan je het bij iemand kwijt? Want je hebt het toch niet gauw met vrienden over de relatie met je ouders.
Ik vind dit in ieder geval een moeilijk onderwerp, omdat ik superveel hou van mijn moeder en ze is lief en doet alles voor ons, maar ook is er die andere kant waarmee ze ons veel verdriet doet.
vrijdag 11 juli 2025 om 22:13
Wat lief dat je moeder je gesteund en geholpen heeft.MissKat schreef: ↑11-07-2025 22:08Ik heb inderdaad snel medelijden ( met iedereen) maar begin steeds meer in te zien dat ik wat deze situatie betreft me iets meer moet beschermen en harder worden.
Dat is ook echt wat ik wil, maar ben een erg gevoelig persoon met veel emoties en vind het erg moeilijk om harder te worden.
Ook omdat het mijn moeder is en ik toch veel aan haar te danken heb.
Als ik dit zo opschrijf zie ik hoe verrot dat klinkt, maar ik heb zelf ook een behoorlijke bagage achter me waar mijn moeder me erg me gesteund en mee geholpen heeft.
En nu advocaat van de duivel: dat is ook haar taak. Zij heeft ervoor gekozen om een kind, jij, op de wereld te zetten. Van dat kind houden, het steunen en helpen, is haar taak als jouw moeder. En soms loopt die taak ook door in volwassenheid, soms heeft een volwassen kind ouderlijke steun nodig. Dat heeft ze je gegeven, dat is fantastisch. Maar ook vrij normaal. Er is geen scorebord.
vrijdag 11 juli 2025 om 22:25
Dat is inderdaad wat ik haar verteld heb, doordat ze zo negatief over mijn vader steeds was ik ook steeds negatiever over hem ging denken en dat helemaal niet wilde omdat ze zo dus een loyaliteits conflict creëerde.Itsnojoke schreef: ↑11-07-2025 22:09Natuurlijk. Je moeder wil je vast niet bewust kwetsen. Mijn moeder mij ook niet. Maar het resultaat is desondanks hetzelfde, dus aangeven dat je niet meer in een loyaliteitsconflict wil belanden, is heel redelijk. Ze wil je niet kwetsen, dus ze wil ongetwijfeld weten dat ze dat nu wél doet. Want dan kan ze ermee ophouden.
Mijn moeder heeft ook echt geen verkeerde intenties. Ik heb haar wel eens tegen mensen horen zeggen: Itsnojoke redt zich wel, die is zo sterk. Dat is haar misvatting, dat ik het er allemaal wel bij kan hebben. Moeders hebben het soms mis, en daar mag je ze op wijzen. Dat is ook liefde, want uiteindelijk wil je daar de band mee verbeteren.
En dat is natuurlijk ook niet wat ze wilt.
Helaas glipt er zo nu en dan weer eens iets kwalijks uit haar mond en ik heb dan niet elke keer zin om dat tegen haar te zeggen. Soms weet ze er dan ook net een draai aan te geven dat je niet zeker weet of het een negatieve klacht is of een soort ‘grapje’
Ik moet dat soort dingen gewoon even vaker horen: dat ik mijn moeder mag en kan wijzen op dingen die ze niet altijd juist heeft of zegt, zonder dat ik minder van haar hou.
Dank je!
vrijdag 11 juli 2025 om 23:56
Ik heb ook een lastige relatie met mijn moeder. Dit is ontstaan in mijn puberteit toen ze aan de alcohol is geraakt en er nooit meer vanaf is gekomen. Ook al weet ik dat het een ziekte is, ik kan toch niet accepteren dat ze nooit heeft doorgezet om er vanaf te komen. En dat ze er tot de dag van vandaag over liegt. Hierdoor is er lang geleden al iets veranderd en heb ik nooit een echte band gehad. Heb me er eigenlijk bij neer gelegd dat ze sinds die tijd geen moeder meer voor mij is geweest.
Sinds ik zelf kinderen heb probeer ik haar als oma een 2e kans te geven. Maar ook dit blijkt lastig, oppas dagen komt ze vaak gewoon niet, confronteren doe ik al niet meer want altijd een smoes terwijl we beiden wel weten hoe het zit maar niet uitspreken.
Spontaan met de kids langsgaan ook meer want vaak voor hun een teleurstelling omdat ze dan 'ziek' in bed ligt. Alles is altijd moeilijk, een mail sturen is al zuchten steunen maar ondertussen wel klagen dat dingen niet geregeld zijn. Rijdt geen auto en verwacht wel dat m'n broer en ik altijd taxi zijn. En op die momenten is ze ook nooit ziek.
De keren dat we elkaar zien hangt er altijd een spanning, gemaakte praatjes en probeer ik het voor de kinderen maar leuk te maken (die het om een of andere reden wel altijd heel leuk vinden om naar oma te gaan).
Als ik geen kinderen gehad zou hebben was er waarschijnlijk ook geen contact meer geweest.
Ik herken ook wel dat je het er niet makkelijk met anderen over hebt. Toch een stukje schaamte ofzo. Al weet mijn omgeving wel dat we geen goede band hebben en dat alles altijd moeilijk is bij haar, maar hoe en wat precies bespreken we eigenlijk nooit.
Sinds ik zelf kinderen heb probeer ik haar als oma een 2e kans te geven. Maar ook dit blijkt lastig, oppas dagen komt ze vaak gewoon niet, confronteren doe ik al niet meer want altijd een smoes terwijl we beiden wel weten hoe het zit maar niet uitspreken.
Spontaan met de kids langsgaan ook meer want vaak voor hun een teleurstelling omdat ze dan 'ziek' in bed ligt. Alles is altijd moeilijk, een mail sturen is al zuchten steunen maar ondertussen wel klagen dat dingen niet geregeld zijn. Rijdt geen auto en verwacht wel dat m'n broer en ik altijd taxi zijn. En op die momenten is ze ook nooit ziek.
De keren dat we elkaar zien hangt er altijd een spanning, gemaakte praatjes en probeer ik het voor de kinderen maar leuk te maken (die het om een of andere reden wel altijd heel leuk vinden om naar oma te gaan).
Als ik geen kinderen gehad zou hebben was er waarschijnlijk ook geen contact meer geweest.
Ik herken ook wel dat je het er niet makkelijk met anderen over hebt. Toch een stukje schaamte ofzo. Al weet mijn omgeving wel dat we geen goede band hebben en dat alles altijd moeilijk is bij haar, maar hoe en wat precies bespreken we eigenlijk nooit.
zaterdag 12 juli 2025 om 07:46
Ouders zijn nooit perfect of onfeilbaar.
Een moeder die niet goed is in bepaalde zaken en zich schaamt kan ik zeker inkomen, maar het is een volwassen vrouw, dus hulp regelen is dan aan haar.
Mijn vader durfde eigenlijk eerder niet zoveel met taal en computers/smartphone, maar nadat ik hem in een middag heeeeeel rustig de basics van whatsapp had voorgedaan, hem er mee had laten oefenen kon hij berichtjes sturen. De app geeft uiteraard ook spellingcontrole, top als je onzeker over taal bent. Hek was daarna van de dam.
Ik heb nog nooit iemand zo gelukkig gezien met een smartphone. De hele dag mensen appen (vader was heel sociaal dus dit was een uitkomst).
Hij was bang, want ook ouders zijn wel eens bang.
Mijn moeder is altijd al zelfredzaam en kan waarschijnlijk dingen op de pc die ik niet kan.
Maar je mag van een volwassen iemand wel reflectievermogen, leerbaarheid en assertiviteit verwachten.
Zorgen voor je ouders is een optie als zij het echt niet meer kunnen en ook dan moet je jezelf nagaan: kan ik dit aan, wat kost mij dit, ben ik bekwaam genoeg en is mijn ouder me dat waard? Een ouder waar je altijd al een complexe relatie mee hebt zeker niet.
Een moeder die niet goed is in bepaalde zaken en zich schaamt kan ik zeker inkomen, maar het is een volwassen vrouw, dus hulp regelen is dan aan haar.
Mijn vader durfde eigenlijk eerder niet zoveel met taal en computers/smartphone, maar nadat ik hem in een middag heeeeeel rustig de basics van whatsapp had voorgedaan, hem er mee had laten oefenen kon hij berichtjes sturen. De app geeft uiteraard ook spellingcontrole, top als je onzeker over taal bent. Hek was daarna van de dam.
Ik heb nog nooit iemand zo gelukkig gezien met een smartphone. De hele dag mensen appen (vader was heel sociaal dus dit was een uitkomst).
Hij was bang, want ook ouders zijn wel eens bang.
Mijn moeder is altijd al zelfredzaam en kan waarschijnlijk dingen op de pc die ik niet kan.
Maar je mag van een volwassen iemand wel reflectievermogen, leerbaarheid en assertiviteit verwachten.
Zorgen voor je ouders is een optie als zij het echt niet meer kunnen en ook dan moet je jezelf nagaan: kan ik dit aan, wat kost mij dit, ben ik bekwaam genoeg en is mijn ouder me dat waard? Een ouder waar je altijd al een complexe relatie mee hebt zeker niet.
zaterdag 12 juli 2025 om 07:52
Daar is het forum ook fijn voor vind ik, mensen die jou en je ouders niet kennen en dus een open blik hebben.
zaterdag 12 juli 2025 om 08:56
Op zich snap ik je medelijden best en ook dat het moeilijk is om die grens aan te geven. Maar bedenk wel dat zij de ouder is in deze verhouding TO. Zij zou zich moeten beseffen dat het totaal oneerlijk en ongepast is om haar relatieproblemen met haar dochter te bespreken.
Trek nu een grens. Daar is niks verkeerd of gemeen aan. Sterker nog, het is liefdevol. Zowel naar jezelf als naar haar. Want jij beschermt jezelf en daarmee ook jullie relatie. Als je dit door laat sudderen dan ga je het haar verwijten en dan gaat dat ook effect hebben op jullie band.
Trek nu een grens. Daar is niks verkeerd of gemeen aan. Sterker nog, het is liefdevol. Zowel naar jezelf als naar haar. Want jij beschermt jezelf en daarmee ook jullie relatie. Als je dit door laat sudderen dan ga je het haar verwijten en dan gaat dat ook effect hebben op jullie band.
zaterdag 12 juli 2025 om 12:05
Zo herkenbaar dit, ik heb gisteren letterlijk gezegd dat ik genoeg heb aan mijn eigen kinderen en hun sores. Ja zegt ze dan aan wie moet ik het anders kwijt.
Mijn ouders hebben het ook moeilijk samen al jaren en zijn ook nog ziekelijk dus ik ben mantelzorger, mijn vader weigert alle zorg die hij nodig heeft en ik word er gek van. Al die negativiteit neem ik mee naar huis en ik denk er soms hele dagen aan. Ik maak me dan zorgen, dan bel ik wel eens en als mijn moeder dan goede zin heeft kan ik weer 2 dagen normaal functioneren. Ik weet dit is niet normaal, maar wel hoe het al jaren gaat.
Mijn man zegt steeds laat het los, ze zijn bejaard en willen zelf zo leven. Niet jouw probleem, maar dit is heel moeilijk.
Mijn broer is er heel simpel in, die zegt hun keuze dus laat gaan. Tja kon dat maar.
Mijn ouders hebben het ook moeilijk samen al jaren en zijn ook nog ziekelijk dus ik ben mantelzorger, mijn vader weigert alle zorg die hij nodig heeft en ik word er gek van. Al die negativiteit neem ik mee naar huis en ik denk er soms hele dagen aan. Ik maak me dan zorgen, dan bel ik wel eens en als mijn moeder dan goede zin heeft kan ik weer 2 dagen normaal functioneren. Ik weet dit is niet normaal, maar wel hoe het al jaren gaat.
Mijn man zegt steeds laat het los, ze zijn bejaard en willen zelf zo leven. Niet jouw probleem, maar dit is heel moeilijk.
Mijn broer is er heel simpel in, die zegt hun keuze dus laat gaan. Tja kon dat maar.
zaterdag 12 juli 2025 om 12:49
Als je broer dat kan, kun jij het ook.Jeusnbdhdudh schreef: ↑12-07-2025 12:05Zo herkenbaar dit, ik heb gisteren letterlijk gezegd dat ik genoeg heb aan mijn eigen kinderen en hun sores. Ja zegt ze dan aan wie moet ik het anders kwijt.
Mijn ouders hebben het ook moeilijk samen al jaren en zijn ook nog ziekelijk dus ik ben mantelzorger, mijn vader weigert alle zorg die hij nodig heeft en ik word er gek van. Al die negativiteit neem ik mee naar huis en ik denk er soms hele dagen aan. Ik maak me dan zorgen, dan bel ik wel eens en als mijn moeder dan goede zin heeft kan ik weer 2 dagen normaal functioneren. Ik weet dit is niet normaal, maar wel hoe het al jaren gaat.
Mijn man zegt steeds laat het los, ze zijn bejaard en willen zelf zo leven. Niet jouw probleem, maar dit is heel moeilijk.
Mijn broer is er heel simpel in, die zegt hun keuze dus laat gaan. Tja kon dat maar.
zaterdag 12 juli 2025 om 14:38
Jeusnbdhdudh schreef: ↑12-07-2025 12:05Zo herkenbaar dit, ik heb gisteren letterlijk gezegd dat ik genoeg heb aan mijn eigen kinderen en hun sores. Ja zegt ze dan aan wie moet ik het anders kwijt.
Mijn ouders hebben het ook moeilijk samen al jaren en zijn ook nog ziekelijk dus ik ben mantelzorger, mijn vader weigert alle zorg die hij nodig heeft en ik word er gek van. Al die negativiteit neem ik mee naar huis en ik denk er soms hele dagen aan. Ik maak me dan zorgen, dan bel ik wel eens en als mijn moeder dan goede zin heeft kan ik weer 2 dagen normaal functioneren. Ik weet dit is niet normaal, maar wel hoe het al jaren gaat.
Mijn man zegt steeds laat het los, ze zijn bejaard en willen zelf zo leven. Niet jouw probleem, maar dit is heel moeilijk.
Mijn broer is er heel simpel in, die zegt hun keuze dus laat gaan. Tja kon dat maar.
Zoek hier hulp voor. Echt.
En wat Pina zegt: als je broer het kan, kan jij het ook.
zaterdag 12 juli 2025 om 15:05
Ik weet het, mede doordat ik alle medische dingen regel zit ik er teveel in, maar eenmaal thuis kan ik dingen niet loslaten. Mega irritant van mezelf.
Maar ik heb het haar dus gisteren weer gezegd dat ik er last van heb. Ze gaf ook zelf aan dat zij me niet teveel tot last wil zijn. Maar ondertussen is ze het wel. Voorheen belde ze me regelmatig, nu niet meer. Waardoor ik weer zit te bedenken of alles wel goed gaat. Mijn man zegt dan heel simpel van zolang je niks hoort is het prima.
Ik ga elke week een uurtje koffie drinken, ga de medische afspraken met haar af en hoor alles aan. En inderdaad zolang ik verder niks hoor moet ik het echt loslaten. Ik weet het, het is ingewikkeld.
Overigens hoor ik het vaker in mijn omgeving, ouders rond 1950 die erg moeilijk zijn .
Maar ik heb het haar dus gisteren weer gezegd dat ik er last van heb. Ze gaf ook zelf aan dat zij me niet teveel tot last wil zijn. Maar ondertussen is ze het wel. Voorheen belde ze me regelmatig, nu niet meer. Waardoor ik weer zit te bedenken of alles wel goed gaat. Mijn man zegt dan heel simpel van zolang je niks hoort is het prima.
Ik ga elke week een uurtje koffie drinken, ga de medische afspraken met haar af en hoor alles aan. En inderdaad zolang ik verder niks hoor moet ik het echt loslaten. Ik weet het, het is ingewikkeld.
Overigens hoor ik het vaker in mijn omgeving, ouders rond 1950 die erg moeilijk zijn .
zaterdag 12 juli 2025 om 16:17
Dat lijkt me ook heel moeilijk, zeker nu je kinderen hebt en je gewoon wilt dat ze een ‘normale’ oma hebben.Evy schreef: ↑11-07-2025 23:56Ik heb ook een lastige relatie met mijn moeder. Dit is ontstaan in mijn puberteit toen ze aan de alcohol is geraakt en er nooit meer vanaf is gekomen. Ook al weet ik dat het een ziekte is, ik kan toch niet accepteren dat ze nooit heeft doorgezet om er vanaf te komen. En dat ze er tot de dag van vandaag over liegt. Hierdoor is er lang geleden al iets veranderd en heb ik nooit een echte band gehad. Heb me er eigenlijk bij neer gelegd dat ze sinds die tijd geen moeder meer voor mij is geweest.
Sinds ik zelf kinderen heb probeer ik haar als oma een 2e kans te geven. Maar ook dit blijkt lastig, oppas dagen komt ze vaak gewoon niet, confronteren doe ik al niet meer want altijd een smoes terwijl we beiden wel weten hoe het zit maar niet uitspreken.
Spontaan met de kids langsgaan ook meer want vaak voor hun een teleurstelling omdat ze dan 'ziek' in bed ligt. Alles is altijd moeilijk, een mail sturen is al zuchten steunen maar ondertussen wel klagen dat dingen niet geregeld zijn. Rijdt geen auto en verwacht wel dat m'n broer en ik altijd taxi zijn. En op die momenten is ze ook nooit ziek.
De keren dat we elkaar zien hangt er altijd een spanning, gemaakte praatjes en probeer ik het voor de kinderen maar leuk te maken (die het om een of andere reden wel altijd heel leuk vinden om naar oma te gaan).
Als ik geen kinderen gehad zou hebben was er waarschijnlijk ook geen contact meer geweest.
Ik herken ook wel dat je het er niet makkelijk met anderen over hebt. Toch een stukje schaamte ofzo. Al weet mijn omgeving wel dat we geen goede band hebben en dat alles altijd moeilijk is bij haar, maar hoe en wat precies bespreken we eigenlijk nooit.
Het is ook zo jammer dat je moeder blijkbaar niet kan genieten van haar kleinkinderen op deze manier.
En inderdaad, ik bespreek wel dingen over mijn moeder, maar zo diep ga ik er nu ook weer niet op in.
zaterdag 12 juli 2025 om 16:22
Precies dit dus. Heel herkenbaar.Jeusnbdhdudh schreef: ↑12-07-2025 12:05Zo herkenbaar dit, ik heb gisteren letterlijk gezegd dat ik genoeg heb aan mijn eigen kinderen en hun sores. Ja zegt ze dan aan wie moet ik het anders kwijt.
Mijn ouders hebben het ook moeilijk samen al jaren en zijn ook nog ziekelijk dus ik ben mantelzorger, mijn vader weigert alle zorg die hij nodig heeft en ik word er gek van. Al die negativiteit neem ik mee naar huis en ik denk er soms hele dagen aan. Ik maak me dan zorgen, dan bel ik wel eens en als mijn moeder dan goede zin heeft kan ik weer 2 dagen normaal functioneren. Ik weet dit is niet normaal, maar wel hoe het al jaren gaat.
Mijn man zegt steeds laat het los, ze zijn bejaard en willen zelf zo leven. Niet jouw probleem, maar dit is heel moeilijk.
Mijn broer is er heel simpel in, die zegt hun keuze dus laat gaan. Tja kon dat maar.
Ik heb ook genoeg aan mezelf en mijn kind, dat vind ik soms al een hele opgave, en als ik dan ook nog die negativiteit van mijn moeder mee moet nemen, dat kan ik er gewoon echt niet bij hebben.
Het helpt ook zeker niet mee dat je vader elke vorm van hulp weigert en dus alles op jouw schouders terecht komt.
Moeilijk hoor de relatie met je ouders, juist omdat je zoveel van ze houdt, kunnen ze je ook het meest raken.
Bedankt voor het delen van je verhaal.
zaterdag 12 juli 2025 om 16:26
Het loslaten inderdaad is zo moeilijk, dan zit je er thuis nog over te denken.Jeusnbdhdudh schreef: ↑12-07-2025 15:05Ik weet het, mede doordat ik alle medische dingen regel zit ik er teveel in, maar eenmaal thuis kan ik dingen niet loslaten. Mega irritant van mezelf.
Maar ik heb het haar dus gisteren weer gezegd dat ik er last van heb. Ze gaf ook zelf aan dat zij me niet teveel tot last wil zijn. Maar ondertussen is ze het wel. Voorheen belde ze me regelmatig, nu niet meer. Waardoor ik weer zit te bedenken of alles wel goed gaat. Mijn man zegt dan heel simpel van zolang je niks hoort is het prima.
Ik ga elke week een uurtje koffie drinken, ga de medische afspraken met haar af en hoor alles aan. En inderdaad zolang ik verder niks hoor moet ik het echt loslaten. Ik weet het, het is ingewikkeld.
Overigens hoor ik het vaker in mijn omgeving, ouders rond 1950 die erg moeilijk zijn .
En als je niks hoort is het ook weer niet goed, moeilijk!
Ik denk ook inderdaad dat de leeftijd een stukje meespeelt, mijn moeder voelt zich altijd minder en onzeker en valt altijd weer in die slachtofferrol, omdat ze zich waarschijnlijk vroeger niet genoeg gehoord en gezien voelde.
Ze kon daar natuurlijk ook helemaal niet over praten.
Dat deed je niet, de vuile was buiten zetten.
zaterdag 12 juli 2025 om 16:30
Soms vind ik het wel eens fijn om te horen hoe het bij anderen gaat, zeker als ik het herken. Ik doe er ook alles aan om mijn kinderen een goed gevoel te geven. Heb ook een kind uit huis al.
Ik zie dan met kerst die reclames en dan denk ik van dat heb ik nooit gekend. Aan de andere kant gaan we wel met kerst en ondanks de negativiteit soms is het uiteindelijk op hun manier toch gezellig. Volgens mij hebben ze het ook nooit door wat het ons doet en vooral mij.
Ik kreeg ooit de tip van als je nooit zo'n kerstreclame heb gekend creëer hem dan zelf voor je kinderen. En dat probeer ik ook. Maar man wat een energie kosten de ouders soms. Als we 20 jaar terug in de tijd hadden gezeten zaten ze waarschijnlijk bijna in een bejaardentehuis. Nu komt alles op ons neer, en ik doe alles met volle liefde, maar man wat meer positiviteit zou welkom zijn en wat minder zorgen.
Ik bedacht me net dat mijn nieuwe mantra gaat worden geen nieuws goed nieuws...
Ik zie dan met kerst die reclames en dan denk ik van dat heb ik nooit gekend. Aan de andere kant gaan we wel met kerst en ondanks de negativiteit soms is het uiteindelijk op hun manier toch gezellig. Volgens mij hebben ze het ook nooit door wat het ons doet en vooral mij.
Ik kreeg ooit de tip van als je nooit zo'n kerstreclame heb gekend creëer hem dan zelf voor je kinderen. En dat probeer ik ook. Maar man wat een energie kosten de ouders soms. Als we 20 jaar terug in de tijd hadden gezeten zaten ze waarschijnlijk bijna in een bejaardentehuis. Nu komt alles op ons neer, en ik doe alles met volle liefde, maar man wat meer positiviteit zou welkom zijn en wat minder zorgen.
Ik bedacht me net dat mijn nieuwe mantra gaat worden geen nieuws goed nieuws...
zaterdag 12 juli 2025 om 16:33
Ja hier ook, geen contact meer met vader ( met reden). En moeder is een narcist, wil dat ik altijd klaar voor haar sta, maakt niet uit of ik druk ben of geen tijd heb. En al zit ik in zuid Spanje, zij is het belangrijkste en niemand anders… je snapt het al, ik ben haar regelmatig ontzettend beu. Oww en ik word regelmatig uitgescholden, gekleineerd en genegeerd door haar. Afgewisseld door geslijm met cadeaus en uitjes…
Voor iedereen een groene tuin
zaterdag 12 juli 2025 om 16:42
Nee, want hij heeft zich nog nooit wat van hun aangetrokken , ook niet in betere tijden. Toch is zijn nuchterheid verhelderend. Ach ik zorg voor hun zolang het kan, ik moet alleen harder worden en hun negatieve gedrag negeren. Het feit dat ik het al uitspreek naar hun toe is al heel wat. Wat dat betreft ga ik vooruit.
Ik heb trouwens een heerlijke jeugd gehad, het is echt iets van de laatste jaren, pa met pensioen, werd ziek, moeder ziek. Dus ja, geen excuus natuurlijk, maar dat maakt het wat draaglijker. Plus een hele nuchtere echtgenoot. Ook fijn.
zaterdag 12 juli 2025 om 21:48
Je zegt dat je moeder niemand heeft om tegen te klagen of haar verdriet uit te spreken. Zodra jij haar klaagmuur bent, hoeft ze ook niet op zoek naar contact buiten de deur.
Voor eenzame ouderen is er heel veel te vinden. Sportochtenden, wandelen in het park, handwerken, schildercursussen. Als ze meer onder de mensen komt, heeft ze ook minder last van je vader. En kan ze lekker tegen andere oudjes klagen. (Die vast lekker terugklagen over andere dingen.)
Juist omdat jij haar op dit gebied ontlast, hoeft ze geen andere oplossing te zoeken.
Voor eenzame ouderen is er heel veel te vinden. Sportochtenden, wandelen in het park, handwerken, schildercursussen. Als ze meer onder de mensen komt, heeft ze ook minder last van je vader. En kan ze lekker tegen andere oudjes klagen. (Die vast lekker terugklagen over andere dingen.)
Juist omdat jij haar op dit gebied ontlast, hoeft ze geen andere oplossing te zoeken.
zaterdag 12 juli 2025 om 22:20
It-is-joysjuhhh schreef: ↑12-07-2025 07:46Ouders zijn nooit perfect of onfeilbaar.
Een moeder die niet goed is in bepaalde zaken en zich schaamt kan ik zeker inkomen, maar het is een volwassen vrouw, dus hulp regelen is dan aan haar.
Mijn vader durfde eigenlijk eerder niet zoveel met taal en computers/smartphone, maar nadat ik hem in een middag heeeeeel rustig de basics van whatsapp had voorgedaan, hem er mee had laten oefenen kon hij berichtjes sturen. De app geeft uiteraard ook spellingcontrole, top als je onzeker over taal bent. Hek was daarna van de dam.
Ik heb nog nooit iemand zo gelukkig gezien met een smartphone. De hele dag mensen appen (vader was heel sociaal dus dit was een uitkomst).
Hij was bang, want ook ouders zijn wel eens bang.
Mijn moeder is altijd al zelfredzaam en kan waarschijnlijk dingen op de pc die ik niet kan.
Maar je mag van een volwassen iemand wel reflectievermogen, leerbaarheid en assertiviteit verwachten.
Zorgen voor je ouders is een optie als zij het echt niet meer kunnen en ook dan moet je jezelf nagaan: kan ik dit aan, wat kost mij dit, ben ik bekwaam genoeg en is mijn ouder me dat waard? Een ouder waar je altijd al een complexe relatie mee hebt zeker niet.
Wat ontzettend lief zeg. Fijn dat je je vader zo hebt kunnen helpen.
maandag 14 juli 2025 om 19:13
Nou ja, dat is op zich niet ingewikkeld. Veel ouderen zijn niet meer mobiel. Fijn dat er nog volk over de vloer komt. Jouw vader wil ook niet meer buiten de deur?Jeusnbdhdudh schreef: ↑12-07-2025 21:59Helaas kan dat niet ivm ziekte. Het is te ingewikkeld om uit te leggen. Gelukkig krijgen ze wel veel bezoek. Sta er soms versteld van, mensen van vroeger en die klagen allemaal.
Laatste vertelde een collega dat haar ouders naar het verzorgingstehuis gingen. Eerst moeder daarna vader. Mijn collega wilde hun twee toegewezen kamers verdelen in een slaapkamer en een woonkamer.
Het personeel raadde dat af. Blijkbaar krijgen veel oude stellen waarmee het niet meer goed gaat ongenoegen als ze veel op elkaars lip zitten. Vooral als één van de twee vergeetachtig wordt. Nu hebben ze allebei een eigen kamer en hebben ze het erg naar hun zin. Als het genoeg is, kunnen ze even naar hun eigen kamer.
Het is ook eigenlijk wel veel gevraagd van oude zieke mensen. Je moet elkaar maar de hele dag verdragen.
Kan je moeder een eigen kamer in huis krijgen met een tv/stoel of bed waar ze even apart van je vader kan zitten?
dinsdag 15 juli 2025 om 06:45
Kerst reclames, dat is net zoiets als bier reclames. Een groepje mensen zo laten acteren dat zelfs mensen met veel leuke gezonde relaties en vriendschappen nog het idee krijgen dat ze iets missen en daarnaar moeten streven.
Valt in de categorie Instagram: waarbij je alleen de highlights ziet van iemands leven en de selfies met filters.
Valt in de categorie Instagram: waarbij je alleen de highlights ziet van iemands leven en de selfies met filters.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
