Psyche
alle pijlers
Hier mag alles zijn en weer verdwijnen - 5
zaterdag 10 mei 2025 om 21:03
Een gedeelde plek om verder te kunnen schrijven en ook weer te kunnen wissen. Voel je welkom in dit topic: Hier delen we zielenroerselen die je IRL niet op tafel gooit.
In de eerdere edities werd duidelijk dat de zwaarste thema's respectvol en empathisch besproken kunnen worden. Een oproep aan iedere schrijver om daar aan mee te werken.
Wissen mag altijd en daarom geldt hier de regel: 'NIET QUOOTEN' zodat elke schrijver zelf kan bepalen wat er wel of niet blijft staan.
In de eerdere edities werd duidelijk dat de zwaarste thema's respectvol en empathisch besproken kunnen worden. Een oproep aan iedere schrijver om daar aan mee te werken.
Wissen mag altijd en daarom geldt hier de regel: 'NIET QUOOTEN' zodat elke schrijver zelf kan bepalen wat er wel of niet blijft staan.
Als het gras bij de buren altijd groener is dan is het kunstgras.
dinsdag 28 oktober 2025 om 19:16
woensdag 29 oktober 2025 om 21:57
Nee, zoiets is nooit de schuld van het vier-jarige kind. Het was ook niet de schuld van de puber. Een kind kan nooit de schuld krijgen, kan nooit als oorzaak aangewezen worden.
En als het vier-jarige meisje ouders had die haar niet veilig gehouden hebben is dat heel erg verdrietig. Ook als het kind heel ingewikkeld was hadden de ouders dit een kind niet aan mogen doen. Ook niet als de ouders misschien ergens toch goede bedoelingen hadden of zelf onder druk stonden. Het is best logisch dat de volwassen vrouw hier niets van snapt, en daar boos, verdrietig of in de war van is.
En als het vier-jarige meisje ouders had die haar niet veilig gehouden hebben is dat heel erg verdrietig. Ook als het kind heel ingewikkeld was hadden de ouders dit een kind niet aan mogen doen. Ook niet als de ouders misschien ergens toch goede bedoelingen hadden of zelf onder druk stonden. Het is best logisch dat de volwassen vrouw hier niets van snapt, en daar boos, verdrietig of in de war van is.
woensdag 29 oktober 2025 om 22:46
Je hoeft niet direct te besluiten, kiezen, veranderen, watdanook-en.
Je hebt zó veel moeten verduren aan verraad en manipulatie, dat je meer dan je tijd mag nemen om te merken welk pad bij jou past.
Je mag nog heel lang blijven achter je masker van lieve vrede om overeind te blijven terwijl je heus ondertussen weet en voelt dat het verraad groter is dan giftige paddestoelen ooit kunnen compenseren.
Een goede of rechtvaardige reden voor wat jou is aangedaan ga je noooit krijgen, omdat die er niet is.
Maar jij hebt álle goede redenen én rechtvaardiging om je eigen tempo te kiezen.
Je hebt zó veel moeten verduren aan verraad en manipulatie, dat je meer dan je tijd mag nemen om te merken welk pad bij jou past.
Je mag nog heel lang blijven achter je masker van lieve vrede om overeind te blijven terwijl je heus ondertussen weet en voelt dat het verraad groter is dan giftige paddestoelen ooit kunnen compenseren.
Een goede of rechtvaardige reden voor wat jou is aangedaan ga je noooit krijgen, omdat die er niet is.
Maar jij hebt álle goede redenen én rechtvaardiging om je eigen tempo te kiezen.
Je hebt zo’n 26.000 dagen tussen níets en eeuwigheid, je kunt lachen, je kunt klagen, maar elke dag ben je voor eeuwig kwijt.
woensdag 29 oktober 2025 om 22:54
Iva Bicanic zegt dat het voor het misbruikte kind heel belangrijk is dat het erkenning krijgt van de betrokkenen en de omstanders. Wij zijn die omstanders die het meisje geloven, die haar vertellen dat het niet haar schuld was en dat de volwassenen dit nooit hadden mogen doen. Dat zij daartegen beschermd had moeten worden. Misschien is het (voor nu) voldoende als jij ook zo’n omstander bent. Dat is al een enorme verschuiving in hoe je het eerder beleefde. Misschien is het nog te vroeg voor zo’n volgende stap, de gedachte daaraan geeft niet voor niets zoveel paniek.
Iva zegt ook dat ze vroeger altijd dacht dat delen en je uitspreken nodig was voor herstel, maar dat ze daarop terug is gekomen. Dat dit niet in alle gevallen geldt, omdat delen met mensen die niet goed reageren verder kan beschadigen. Dat het gezinnen kapot kan maken. Dus in die zin ben ik het wel met coach eens, het een hoeft niet automatisch ook het ander te betekenen.
Ik blijf dit ook een heel moeilijk punt vinden. Ik heb het uiteindelijk wel verteld aan familie omdat ik de poppenkast niet meer vol kon houden (en omdat ik verlangde naar erkenning). Maar daar heb ik soms nog steeds spijt van. De poppenkast die hoeft niet meer, maar de erkenning is niet gekomen. Ik heb niet gebroken met mijn familie, maar een deel van de familie wel met mij. Zij kunnen de waarheid niet aan en verkiezen radiostilte boven erkenning van wat mij is aangedaan. Ik moet het alleen oplossen. Dat doet veel pijn.
Ik kan je geen advies geven wat je moet doen, behalve je op het hart drukken dat je er de tijd voor mag nemen.
Iva zegt ook dat ze vroeger altijd dacht dat delen en je uitspreken nodig was voor herstel, maar dat ze daarop terug is gekomen. Dat dit niet in alle gevallen geldt, omdat delen met mensen die niet goed reageren verder kan beschadigen. Dat het gezinnen kapot kan maken. Dus in die zin ben ik het wel met coach eens, het een hoeft niet automatisch ook het ander te betekenen.
Ik blijf dit ook een heel moeilijk punt vinden. Ik heb het uiteindelijk wel verteld aan familie omdat ik de poppenkast niet meer vol kon houden (en omdat ik verlangde naar erkenning). Maar daar heb ik soms nog steeds spijt van. De poppenkast die hoeft niet meer, maar de erkenning is niet gekomen. Ik heb niet gebroken met mijn familie, maar een deel van de familie wel met mij. Zij kunnen de waarheid niet aan en verkiezen radiostilte boven erkenning van wat mij is aangedaan. Ik moet het alleen oplossen. Dat doet veel pijn.
Ik kan je geen advies geven wat je moet doen, behalve je op het hart drukken dat je er de tijd voor mag nemen.
bloemenvaasje wijzigde dit bericht op 29-10-2025 22:57
0.92% gewijzigd
woensdag 29 oktober 2025 om 23:06
Natuurlijk niet.
Jij gaat gewoon die tuin spitten,
al die vieze moddersokken wassen,
Brandnetelsoep brouwen,
De boomhut winterklaar maken
Enzovoort.
Je hebt zo’n 26.000 dagen tussen níets en eeuwigheid, je kunt lachen, je kunt klagen, maar elke dag ben je voor eeuwig kwijt.
donderdag 30 oktober 2025 om 09:20
Ik denk niet dat die omschakeling bij mij al volledig is. Het zijn korte momenten waarop ik kan voelen dat het niet oké is wat er toen gebeurde en dat ik dan besef dat ik dat meisje was. Dat zij niet volwassen was toen het gebeurde, maar een kind en dat ze beschermd had moeten worden. Vaak word ik dan al snel overspoeld door verdriet waardoor ik snel dat meisje verander in iemand die ik niet ken. Heel soms voel ik boosheid, maar dan vooral naar de omstanders en mijn ouders, waarom was er niemand voor mij? Daar kan ik echter niet met mijn ouders over praten, het is te pijnlijk en in de gesprekken die er wel zijn geweest worden vaak in de emotie hele kwetsende dingen tegen me gezegd. Of ik word doodgezwegen en mag er alleen zijn als dit iets van het verleden blijft.
Dingen die me wel helpen om die klik zoals jij beschrijft te voelen: hier meelezen en meeschrijven en me dan soms even realiseren “hé, dat meisje ken ik, dit gaat over mij”, gesprekken met mijn therapeut en met lotgenoten, rechters die vertellen dat volwassen mensen nooit seksueel contact met kinderen mogen hebben en dat als ze dit wel doen dit altijd de verantwoordelijkheid van de volwassene en NOOIT de schuld van het kind is. Een aantal sessies traumatherapie waar iets veranderends gebeurde en waarvan ik nog steeds terug kan halen wat ik toen voelde, een sessie bij het TC waar een behandelaar me de rechten van het kind voorlas die zijn vastgelegd in het kinderrechtenverdrag.
En tijd. Het is een proces en ik denk dat ik goed op weg ben. Ik hoop dat ik ooit dat punt bereik waarop ik kan zeggen dat het echt niet mijn schuld was en dat ik dat daarna niet meer hoef te ontkrachten omdat het teveel pijn doet.
Heel veel succes op werk vandaag!
Dingen die me wel helpen om die klik zoals jij beschrijft te voelen: hier meelezen en meeschrijven en me dan soms even realiseren “hé, dat meisje ken ik, dit gaat over mij”, gesprekken met mijn therapeut en met lotgenoten, rechters die vertellen dat volwassen mensen nooit seksueel contact met kinderen mogen hebben en dat als ze dit wel doen dit altijd de verantwoordelijkheid van de volwassene en NOOIT de schuld van het kind is. Een aantal sessies traumatherapie waar iets veranderends gebeurde en waarvan ik nog steeds terug kan halen wat ik toen voelde, een sessie bij het TC waar een behandelaar me de rechten van het kind voorlas die zijn vastgelegd in het kinderrechtenverdrag.
En tijd. Het is een proces en ik denk dat ik goed op weg ben. Ik hoop dat ik ooit dat punt bereik waarop ik kan zeggen dat het echt niet mijn schuld was en dat ik dat daarna niet meer hoef te ontkrachten omdat het teveel pijn doet.
Heel veel succes op werk vandaag!
donderdag 30 oktober 2025 om 14:35
Ik lees mee lieve mensen.
Cadeautje, het is al een prachtige stap dat je omstander kan zijn die gelooft. Je hoeft niet meteen ook de rechter te zijn die veroordeelt, ook als wel af toe de advocaat opduikt met sterke argumenten voor veroordeling.
Alles op z'n tijd.
Bloem, ik bewonder je. Dat je deelt terwijl het nog niet helemaal geheeld is en dat je daarmee zo helpend bent, zo lief en dapper is dat. Ik denk wel eens dat de eenzaamheid het allermoeilijkst is aan dit soort ervaringen. In elk geval een van de moeilijkste kanten ervan, achteraf, versterkt door onbegrip en domme, kwetsende uitspraken van anderen.
Cadeautje, het is al een prachtige stap dat je omstander kan zijn die gelooft. Je hoeft niet meteen ook de rechter te zijn die veroordeelt, ook als wel af toe de advocaat opduikt met sterke argumenten voor veroordeling.
Alles op z'n tijd.
Bloem, ik bewonder je. Dat je deelt terwijl het nog niet helemaal geheeld is en dat je daarmee zo helpend bent, zo lief en dapper is dat. Ik denk wel eens dat de eenzaamheid het allermoeilijkst is aan dit soort ervaringen. In elk geval een van de moeilijkste kanten ervan, achteraf, versterkt door onbegrip en domme, kwetsende uitspraken van anderen.
This is an unacceptable timeline
donderdag 30 oktober 2025 om 14:57
Bloem, even een dikke knuffel voor jou, als je die wilt.
Ik kwam ook op een punt in mijn leven (..toen alles instortte) dat ik alleen achterbleef, zonder mijn kinderen, en dat er in contacten met mijn familie geen 'buffers' meer waren, dat het voor mij niet meer vol te houden was om die poppenkast (ja dat idd) vol te houden.
Het was alsof er een roze olifant in de kamer was, zeg maar..
en niemand had het er ooit over.
Uiteindelijk tegen mijn moeder verteld, maar de gevolgen waren groot. Zij geloofde mij niet; vervolgens geloofden mijn zussen en broer mij ook niet. Moeder nam alles en iedereen erin mee, en ik werd uitgekotst als het ware - tot op de dag van vandaag. Heel grote gevolgen dus, terwijl de dader al heel, heel lang dood is (vader).
Toch geen spijt van het vertellen op zich. Het was niet meer binnen te houden. Ik ging eraan kapot.
Ik kwam ook op een punt in mijn leven (..toen alles instortte) dat ik alleen achterbleef, zonder mijn kinderen, en dat er in contacten met mijn familie geen 'buffers' meer waren, dat het voor mij niet meer vol te houden was om die poppenkast (ja dat idd) vol te houden.
Het was alsof er een roze olifant in de kamer was, zeg maar..
en niemand had het er ooit over.
Uiteindelijk tegen mijn moeder verteld, maar de gevolgen waren groot. Zij geloofde mij niet; vervolgens geloofden mijn zussen en broer mij ook niet. Moeder nam alles en iedereen erin mee, en ik werd uitgekotst als het ware - tot op de dag van vandaag. Heel grote gevolgen dus, terwijl de dader al heel, heel lang dood is (vader).
Toch geen spijt van het vertellen op zich. Het was niet meer binnen te houden. Ik ging eraan kapot.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
donderdag 30 oktober 2025 om 16:05
Dank voor jullie lieve reacties 
EV, het niet meer binnen kunnen houden, zo was het precies ja. Wat ontzettend verdrietig dat jij ook zulke nare reacties hebt gekregen van je familie. Ik vind het zo pijnlijk dat er familieleden zijn (oa mijn vader) die het makkelijker vinden om geen contact meer met mij te hebben dan om te erkennen wat er gebeurd is.
Het is eenzaam en vaak ook wel bevestigend dat ik niks waard zou zijn, de ander tot last ben met mijn trauma. Als je eigen ouders er al niet voor je kunnen zijn…. Maar zij hebben ook weer hun eigen trauma’s waardoor ze het misschien wel zouden willen maar het gewoonweg niet kunnen. En zegt dat niet zoveel over mij.
Hoe was werk Avo?
EV, het niet meer binnen kunnen houden, zo was het precies ja. Wat ontzettend verdrietig dat jij ook zulke nare reacties hebt gekregen van je familie. Ik vind het zo pijnlijk dat er familieleden zijn (oa mijn vader) die het makkelijker vinden om geen contact meer met mij te hebben dan om te erkennen wat er gebeurd is.
Het is eenzaam en vaak ook wel bevestigend dat ik niks waard zou zijn, de ander tot last ben met mijn trauma. Als je eigen ouders er al niet voor je kunnen zijn…. Maar zij hebben ook weer hun eigen trauma’s waardoor ze het misschien wel zouden willen maar het gewoonweg niet kunnen. En zegt dat niet zoveel over mij.
Hoe was werk Avo?
donderdag 30 oktober 2025 om 21:17
Ach lieve Avo, je wanhoop is zo duidelijk voelbaar. Is dit gevoel van vandaag en getriggert door op werk te zijn, of afgelopen dagen ook al?
Voor nu is het vooral belangrijk te blijven ademen en ik hoop heel erg voor je dat de pillen helpen bij een redelijke nacht, dat je even uit mag.
Kun je wat je hier schrijft naar hapto sturen?
Voor nu is het vooral belangrijk te blijven ademen en ik hoop heel erg voor je dat de pillen helpen bij een redelijke nacht, dat je even uit mag.
Kun je wat je hier schrijft naar hapto sturen?
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
