Relaties
alle pijlers
Wereld op z’n kop
zaterdag 29 november 2025 om 16:03
Ik denk dat TO meer heeft aan realistische reacties. Ze is niet dermate beperkt dat ze het huishouden niet kan doen - ze zegt immers zelf dat ze behalve na haar operatie alles thuis deed zelf. En heeft een man zonder fysieke beperking. Dus huishoudelijke hulp uit die hoek gaat er gewoon niet komen en verder is de WMO voor hulpmiddelen.oranjetulpen schreef: ↑29-11-2025 15:23Ik schrik van de harde reacties, eerlijk gezegd. Ik denk dat jullie beiden al lang lager belastbaar zijn en structureel lijden aan de overbelasting die een gezin met (waarvan een zorgintensief) kinderen met zich meebrengt.
En elkaar in de stress en overleving verloren zijn qua verbinding. Ik herken het behalve dat wij bewust voor een kinderloos bestaan gekozen hebben wegens chronische ziekten en verminderde belastbaarheid man door asperger.
Om TO nu aan te vallen op het hebben van kinderen, vind ik niet ok. Iedereen kan ziek worden, zowel fysiek als mentaal, ook als je kinderen hebt.
Bovendien is het nu zo als het is en verwijten lossen niks op.
Mijn advies: wees open naar elkaar, heb oog voor elkaars pijn en beperkingen. En ga samen hulp vragen om praktische ondersteuning.
En WMO kan echt uitzondering maken ipv partner aan te wijzen als degene overspannen is of tegen het randje.
Veel sterkte!
En inderdaad, iedereen kan iets overkomen. Maar deze TO had al een chronische aandoening waardoor ze volledig is afgekeurd, plus een flinke psychische rugzak en een ingewikkelde relatie. Natuurlijk mag ze besluiten kinderen te nemen, maar dan is het wel aan haar en partmer om ervoor te zorgen dat die kinderen niet onder die keuze lijden.
zaterdag 29 november 2025 om 16:35
Jullie klinken beiden behoorlijk op. Jij door je fysieke gezondheid, de mental load en alles wat er de afgelopen jaren op je bord is gekomen, maar hij ook. Je schrijft zelf dat hij (volgens jou) nooit goed is hersteld van zijn burn-out. Een burn-out is net zo min een keuze als een chronische ziekte en als iemand daar nooit echt uit is gekomen, is “meer moeten doen” vaak simpelweg onmogelijk, hoe graag je als partner ook zou willen dat het anders is.
Jullie zitten vast in een systeem dat voor jullie allebei te zwaar is geworden. Jij leunt noodgedwongen meer op hem door je gezondheid, hij kan door zijn mentale staat dat beetje extra niet meer geven en dan wordt ieder gesprek een botsing in plaats van een samenwerking..heel schrijnend voor jou, maar ook een realiteit om rekening mee te houden.
Het betekent niet dat jij moet blijven ploeteren het betekent dat de oplossing buiten jullie twee gezocht moet worden (professionele hulp, praktische ondersteuning, etc.).
Scheiden zou de last voor hem waarschijnlijk aanzienlijk verlichten, maar voor jou niet. Hij valt dan weg als partner die nu (hoe minimaal of inconsistent ook) nog een deel van de zorg draagt. Jij blijft achter met je gezondheid, drie jonge kinderen en waarschijnlijk het grootste deel van de dagelijkse zorg. Voor hem valt juist een heel deel van de druk weg, die van het zorgen voor een chronisch zieke partner en het functioneren als steunpilaar.
Misschien helpt het om heel korte termijn te kijken. Wat kunnen jullie doen om de last voor jullie beiden de komende weken te verlichten?
Hele kleine, praktische stapjes niet meteen de grote beslissingen. Eerst stabiliseren, dan pas verder denken.
Jullie zitten vast in een systeem dat voor jullie allebei te zwaar is geworden. Jij leunt noodgedwongen meer op hem door je gezondheid, hij kan door zijn mentale staat dat beetje extra niet meer geven en dan wordt ieder gesprek een botsing in plaats van een samenwerking..heel schrijnend voor jou, maar ook een realiteit om rekening mee te houden.
Het betekent niet dat jij moet blijven ploeteren het betekent dat de oplossing buiten jullie twee gezocht moet worden (professionele hulp, praktische ondersteuning, etc.).
Scheiden zou de last voor hem waarschijnlijk aanzienlijk verlichten, maar voor jou niet. Hij valt dan weg als partner die nu (hoe minimaal of inconsistent ook) nog een deel van de zorg draagt. Jij blijft achter met je gezondheid, drie jonge kinderen en waarschijnlijk het grootste deel van de dagelijkse zorg. Voor hem valt juist een heel deel van de druk weg, die van het zorgen voor een chronisch zieke partner en het functioneren als steunpilaar.
Misschien helpt het om heel korte termijn te kijken. Wat kunnen jullie doen om de last voor jullie beiden de komende weken te verlichten?
Hele kleine, praktische stapjes niet meteen de grote beslissingen. Eerst stabiliseren, dan pas verder denken.
zaterdag 29 november 2025 om 16:51
Ik krijg een beetje het gevoel dat je jouw leed erger vindt dan dat van je man dus hij moet niet zeuren.
Hij geeft zijn grens aan dat hij er niet meer bij kan hebben. Daar heb je geen begrip voor.
Dat hij nog niet hersteld is van zijn burn-out is ook zijn eigen schuld want hij had maar naar je moeten luisteren.
Je zit vol verwijten naar je man.
Hij geeft zijn grens aan dat hij er niet meer bij kan hebben. Daar heb je geen begrip voor.
Dat hij nog niet hersteld is van zijn burn-out is ook zijn eigen schuld want hij had maar naar je moeten luisteren.
Je zit vol verwijten naar je man.
Jij mag alles worden wat je wilt.
Ok, ik word een probleem.
Ok, ik word een probleem.
zaterdag 29 november 2025 om 17:01
Ik vind het ook wel erg dat je je man omschrijft als een vierde kind. Terwijl jij degene bent die de grootste beperkingen heeft en daardoor er meer last bij je man komt te liggen. En iemand wees ook al eerder op het gevaar dat de kinderen in een mantelzorgrol komen, dat is natuurlijk levensgroot aanwezig. Daar moet je ook vooruitkijken. Je moet echt met jezelf aan de slag Kinderen die in de mantelzorgrol gedrukt worden hebben daar hun hele leven last van.
zaterdag 29 november 2025 om 17:03
Ja, zo zie ik het ook. En TO gebruikt haar beperkingen ook als excuus om geen begrip te hoeven hebben voor haar man.Quinnepin schreef: ↑29-11-2025 16:51Ik krijg een beetje het gevoel dat je jouw leed erger vindt dan dat van je man dus hij moet niet zeuren.
Hij geeft zijn grens aan dat hij er niet meer bij kan hebben. Daar heb je geen begrip voor.
Dat hij nog niet hersteld is van zijn burn-out is ook zijn eigen schuld want hij had maar naar je moeten luisteren.
Je zit vol verwijten naar je man.
zaterdag 29 november 2025 om 17:15
Zo komt het op mij ook wel over eerlijk gezegd.Quinnepin schreef: ↑29-11-2025 16:51Ik krijg een beetje het gevoel dat je jouw leed erger vindt dan dat van je man dus hij moet niet zeuren.
Hij geeft zijn grens aan dat hij er niet meer bij kan hebben. Daar heb je geen begrip voor.
Dat hij nog niet hersteld is van zijn burn-out is ook zijn eigen schuld want hij had maar naar je moeten luisteren.
Je zit vol verwijten naar je man.
TO, je zegt dat jouw ziek zijn geen keuze is, maar zijn burnout is dat net zomin. En dat lijkt je niet erg serieus te nemen, zelfs te bagatelliseren.
Vervolgens check je tijdens zijn, wellicht niet zo handige maar duidelijke, tirade gewoon uit. Die man schreeuwt ook om begrip maar dat zie jij dan weer niet want hij kan toch -insert je wensen/eisen-.
There is always something happening, and it's usually right now
zaterdag 29 november 2025 om 17:49
Weten dat je laag belastbaar bent etc, niet in eigen inkomen kan voorzien/kan bijdragen aan gezinsinkomen, en dan toch kiezen voor drie kinderen.
En nu wordt de slachtofferrol uitgemolken.
Arme kinderen.
Neem je verantwoordelijkheid richting je kinderen, en je man. Ga met jezelf aan de slag. Neem je verantwoordelijkheid (en ja, dat staat er bewust 2 keer).
En nu wordt de slachtofferrol uitgemolken.
Arme kinderen.
Neem je verantwoordelijkheid richting je kinderen, en je man. Ga met jezelf aan de slag. Neem je verantwoordelijkheid (en ja, dat staat er bewust 2 keer).
zaterdag 29 november 2025 om 17:52
Ze zit ook middenin de dagelijkse dynamiek, wat het lastig maakt om uit te zoomen. To ziet allang niet meer wat hij allemaal wél doet, maar alleen hoe zijn beperking haar extra last bezorgt. Een scheiding zou ze mentaal waarschijnlijk niet overleven, want dan wordt pas echt duidelijk hoe belangrijk die extra pilaar is.
zaterdag 29 november 2025 om 18:02
Even over de kinderen en dat die er gezien de gezondheid van to er eigenlijk, of iig niet alledrie, hadden moeten zijn. Achteraf gelul wat mij betreft. Ze zijn er nou eenmaal, alledrie. Dat is een feit. Punt.
Wat heeft het voor zin nu nog om te melden dat dat onbegrijpelijk zou zijn? Is iedereen ietwat te laat mee, want ze zijn er dus.
Wat heeft het voor zin nu nog om te melden dat dat onbegrijpelijk zou zijn? Is iedereen ietwat te laat mee, want ze zijn er dus.
There is always something happening, and it's usually right now
zaterdag 29 november 2025 om 18:21
Klopt. En dat is haar niet 'overkomen'. Dat was 3 keer een bewuste keuze wetende dat ze er zelf niet voor kan zorgen.Grobbekuiken_ schreef: ↑29-11-2025 18:02Even over de kinderen en dat die er gezien de gezondheid van to er eigenlijk, of iig niet alledrie, hadden moeten zijn. Achteraf gelul wat mij betreft. Ze zijn er nou eenmaal, alledrie. Dat is een feit. Punt.
Wat heeft het voor zin nu nog om te melden dat dat onbegrijpelijk zou zijn? Is iedereen ietwat te laat mee, want ze zijn er dus.
Ze is geen slachtoffer van die keuzes, ze is er verantwoordelijk voor. En die verantwoordelijkheid zal ze (en haar man) moeten nemen. Geen slachtofferrol, ze heeft de keuzes zelf gemaakt. Haar kinderen niet.
Schouders eronder, en gaan denken in oplossingen.
zaterdag 29 november 2025 om 18:26
Om het te begrijpen en te kijken waar ruimte zit in wat TO wel kan doen. Mijn man heeft kanker gehad en toen heb ik een jaar lang voor 2 jonge kinderen gezorgd en 36 uur gewerkt. Ik was op, dus snap man van TO heel goed.Grobbekuiken_ schreef: ↑29-11-2025 18:02Even over de kinderen en dat die er gezien de gezondheid van to er eigenlijk, of iig niet alledrie, hadden moeten zijn. Achteraf gelul wat mij betreft. Ze zijn er nou eenmaal, alledrie. Dat is een feit. Punt.
Wat heeft het voor zin nu nog om te melden dat dat onbegrijpelijk zou zijn? Is iedereen ietwat te laat mee, want ze zijn er dus.
En zelfs met 2 goede banen kun je veel hulp inkopen, maar dat lost maar een deel op. Het is gewoon pittig zieke partner, fulltime werken en kinderen. Ik heb ook verwijtende gevoelens naar man gehad hoewel dat nergens op sloeg.
zaterdag 29 november 2025 om 18:39
Maar het blijft dus gelul achteraf, want feit is dat ze er zijn. En dat stoort me (vaker hier trouwens) omdat de aanwezigheid van kinderen nou eenmaal onomkeerbaar is.
Is het pittig en moeilijk? Oh ja! Zeker weten! Been there, done that.
Maar hou op met 'je had toen al beter moeten weten hoor', want daar kan niemand meer wat mee. Ik kots daar echt van.
Is het pittig en moeilijk? Oh ja! Zeker weten! Been there, done that.
Maar hou op met 'je had toen al beter moeten weten hoor', want daar kan niemand meer wat mee. Ik kots daar echt van.
There is always something happening, and it's usually right now
zaterdag 29 november 2025 om 18:42
Je man geeft het misschien niet zo tactisch aan, maar: waarom zou hij er niet om mogen ‘rouwen’ dat zijn toekomstbeeld er heel anders uitziet dan hij altijd gehoopt had? En dat misschien extra heftig ervaart door een (nog steeds?) burn out/‘taken’ die zich opstapelen?
Ik denk dat relatietherapie jullie een heel eind op weg kan helpen!
Ik denk dat relatietherapie jullie een heel eind op weg kan helpen!
zaterdag 29 november 2025 om 18:53
Eens, beiden moeten verantwoordelijkheid nemen. Dit zwelgen is echt zo schadelijk voor de kinderen.Truud schreef: ↑29-11-2025 18:21Klopt. En dat is haar niet 'overkomen'. Dat was 3 keer een bewuste keuze wetende dat ze er zelf niet voor kan zorgen.
Ze is geen slachtoffer van die keuzes, ze is er verantwoordelijk voor. En die verantwoordelijkheid zal ze (en haar man) moeten nemen. Geen slachtofferrol, ze heeft de keuzes zelf gemaakt. Haar kinderen niet.
Schouders eronder, en gaan denken in oplossingen.
Scheiden gaat het echt niet beter maken.
Zelfs als je vindt dat je man niets doet, hij doet meer dan je denkt, beginnend met full time werken, het geld binnen brengen, de was en de kinderen halen.
Jij brengt de kinderen en bent daarna dus de hele dag thuis en doet wat?
Boodschappen doen hoeft niet, die kun je laten bezorgen, je huishouden, je kunt ook een hulp in dienst nemen. Ik zie niet wat jij meer zou doen dan je man, behalve dat je misschien het eten kookt, maar misschien zie ik iets over het hoofd.
Ik zou ook niet graag in de schoenen van de hulpverleners staan. Er wordt hier meermaals aangegeven dat er meer hulp moet komen (vooral praktisch), maar ik zou als hulpverlener misschien toch eens gaan kijken of er geen veiligere omgeving zou kunnen zijn voor de kinderen. Zeker als TO alles wat ze hier schrijft ook op deze manier met de hulpverleners bespreekt, zou ik eens naar een tijdelijke opvang gaan kijken voor de 3 minderjarige kinderen om die tot rust te laten komen.
zaterdag 29 november 2025 om 19:07
Jullie zitten allebei moervast. Je man kan o.a. moeilijk dingen weggooien, belandde in een burnout en zit sindsdien in een soort lethargische toestand waarbij hij volledig is uitgechecked. Het lijken me geen symptomen van eigenwijsheid, maar van psychische problematiek. Je zet al zijn dingen vrij makkelijk weg als karaktereigenschappen, terwijl het alles bij elkaar leest alsof het veel meer is dan dat.
En daarnaast sta jij, ook flink belast en met ook een eigen gebruiksaanwijzing. Jij bent ziek en ik denk dat je je man ook zo mag gaan zien, niet alleen vanwege die burnout, gok ik.
En daarnaast sta jij, ook flink belast en met ook een eigen gebruiksaanwijzing. Jij bent ziek en ik denk dat je je man ook zo mag gaan zien, niet alleen vanwege die burnout, gok ik.
zaterdag 29 november 2025 om 19:14
Als dit puur wordt aangehaald om te oordelen, is dat zeker niet helpend. Wat ik wél interessant vind, is dat het iets zegt over hoe TO omgaat met haar eigen beperkingen. Ze weet dat ze lichamelijk en mentaal beperkt is, maar neemt toch een grote verantwoordelijkheid op zich. Dat kan verschillende redenen hebben, misschien speelde de wens van haar partner mee en het geeft daardoor inzicht in haar keuzes, prioriteiten en hoe ze uitdagingen aanpakt. Vanuit dat oogpunt vind ik het helemaal niet irrelevant om dit te bespreken.Grobbekuiken_ schreef: ↑29-11-2025 18:39Maar het blijft dus gelul achteraf, want feit is dat ze er zijn. En dat stoort me (vaker hier trouwens) omdat de aanwezigheid van kinderen nou eenmaal onomkeerbaar is.
Is het pittig en moeilijk? Oh ja! Zeker weten! Been there, done that.
Maar hou op met 'je had toen al beter moeten weten hoor', want daar kan niemand meer wat mee. Ik kots daar echt van.
Ook haar redenering met betrekking tot scheiden is opvallend: ze lijkt echt te denken dat een scheiding haar minder zou belasten, alsof ze niet helemaal kan inschatten hoe zwaar een dergelijke verandering in werkelijkheid uitpakt. Toch best verontrustend.
zaterdag 29 november 2025 om 19:32
Denk dat we het wel eens zijn.Zenah schreef: ↑29-11-2025 19:14Als dit puur wordt aangehaald om te oordelen, is dat zeker niet helpend. Wat ik wél interessant vind, is dat het iets zegt over hoe TO omgaat met haar eigen beperkingen. Ze weet dat ze lichamelijk en mentaal beperkt is, maar neemt toch een grote verantwoordelijkheid op zich. Dat kan verschillende redenen hebben, misschien speelde de wens van haar partner mee en het geeft daardoor inzicht in haar keuzes, prioriteiten en hoe ze uitdagingen aanpakt. Vanuit dat oogpunt vind ik het helemaal niet irrelevant om dit te bespreken.
Ook haar redenering met betrekking tot scheiden is opvallend: ze lijkt echt te denken dat een scheiding haar minder zou belasten, alsof ze niet helemaal kan inschatten hoe zwaar een dergelijke verandering in werkelijkheid uitpakt. Toch best verontrustend.
There is always something happening, and it's usually right now
zaterdag 29 november 2025 om 22:18
Sorry TO, maar het is nog erger dan ik dacht. De problemen in jullie zijn gezin zijn groot en ze bestaan al veel langer. Al voor diagnose van je kind had je blijkbaar al externe hulp en begeleiding. En alles heeft te maken met jouw belastbaarheid, of het ontbreken daarvan. Daardoor is de relatie ook ongelijkwaardig. Wat ga jij doen om jouw belastbaarheid te verbeteren? Want ook jouw beperkingen zijn natuurlijk niet vaststaand slecht. Daarin valt ook nog wel wat te behalen heb je bijvoorbeeld wel eens een revalidatietraject gedaan?
Ook als het over je zijn burnout hebt leg je de oorzaak helemaal buiten het gezin maar een burn-out komt nooit van het werk alleen. De thuissituatie speelt een hele grote rol in een burn-out, zij het niet de grootste rol. Dat hij geen bedrijfsarts heeft gezien is helemaal niet relevant. Je hebt geen bedrijfsarts nodig om te herstellen van een burn-out. Je hebt wel steun van je partner nodig en de vraag is in hoeverre hij dat heeft.
Verder zeg je dat je kinderen het heel goed doen en veilig gehecht zijn, et cetera. Dat kan ik me moeilijk voorstellen anders zou er geen begeleiding zijn voor hen. Zij hebben ook last van deze situatie. Een moeder met psychische beperkingen is voor kinderen heftig. En ook een grote risicofactor om zelf psychische klachten te ontwikkelen. Ik denk niet dat je daarin een realistische kijk hebt.
Gaat jullie relatie wel over iets anders dan over hulp en ziekte en beperking? Doen jullie samen wel leuke dingen? Heb jij eigenlijk zelf een leven buiten je gezin? Dat soort vragen zijn ook belangrijk en het is voor jou belangrijk om te onderzoeken hoe je minder afhankelijk kan worden.
Ook als het over je zijn burnout hebt leg je de oorzaak helemaal buiten het gezin maar een burn-out komt nooit van het werk alleen. De thuissituatie speelt een hele grote rol in een burn-out, zij het niet de grootste rol. Dat hij geen bedrijfsarts heeft gezien is helemaal niet relevant. Je hebt geen bedrijfsarts nodig om te herstellen van een burn-out. Je hebt wel steun van je partner nodig en de vraag is in hoeverre hij dat heeft.
Verder zeg je dat je kinderen het heel goed doen en veilig gehecht zijn, et cetera. Dat kan ik me moeilijk voorstellen anders zou er geen begeleiding zijn voor hen. Zij hebben ook last van deze situatie. Een moeder met psychische beperkingen is voor kinderen heftig. En ook een grote risicofactor om zelf psychische klachten te ontwikkelen. Ik denk niet dat je daarin een realistische kijk hebt.
Gaat jullie relatie wel over iets anders dan over hulp en ziekte en beperking? Doen jullie samen wel leuke dingen? Heb jij eigenlijk zelf een leven buiten je gezin? Dat soort vragen zijn ook belangrijk en het is voor jou belangrijk om te onderzoeken hoe je minder afhankelijk kan worden.
zaterdag 29 november 2025 om 22:19
Er is toch geen woonruimte. Als hij zo nodig scheiden wil zal hij een kamer voor je uit moeten ruimen. Of voor zichzelf.
En wil hij niet scheiden zal hij iets moeten doen aan de teringzooi, zijn telefoongebruik en zijn houding naar de hulpverlening. Ook jij mag eisen stellen, he.
Wat gebeurt er, denk je, als hij op zijn werk is en jij gooit spullen weg ?
En wil hij niet scheiden zal hij iets moeten doen aan de teringzooi, zijn telefoongebruik en zijn houding naar de hulpverlening. Ook jij mag eisen stellen, he.
Wat gebeurt er, denk je, als hij op zijn werk is en jij gooit spullen weg ?
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
