Relaties
alle pijlers
Wereld op z’n kop
zondag 30 november 2025 om 11:22
Ik lees dat er al veel hulp is voor jullie, maar niet alles wordt benut. Waarom wil hij geen logeeradres? Als hij zelf niet kan bijdragen, heeft hij ook minder zeggenschap over hoe dit wordt opgelost, niet om hem buitenspel te zetten, maar omdat het gezin anders omvalt. Regel een gesprek met de hulpverleners om dit aan zijn verstand te peuteren, want dit is juist een stap die veel lucht zou kunnen scheppen en ruimte creëert voor meer tijd met elkaar.
Gebruik de hulp die er nu is strategisch: laat de huishoudelijke hulp vaker komen en taken overnemen zoals de was, zodat hij ruimte heeft om weer een keer echt tijd met de kinderen door te brengen. Maaltijden 3x per week laten bezorgen ook iets waar je jezelf structureel mee zou kunnen ontlasten.
Misschien nog wel het allerbelangrijkst: blijven rondlopen met een burn-out, hoardingsproblemen of mogelijke ASS-problematiek is geen optie meer. Dat moet hij aanpakken. Jij kunt niet eeuwig alles managen terwijl hij weigert hulp te accepteren. Zet hier écht je voet neer.
Gebruik de hulp die er nu is strategisch: laat de huishoudelijke hulp vaker komen en taken overnemen zoals de was, zodat hij ruimte heeft om weer een keer echt tijd met de kinderen door te brengen. Maaltijden 3x per week laten bezorgen ook iets waar je jezelf structureel mee zou kunnen ontlasten.
Misschien nog wel het allerbelangrijkst: blijven rondlopen met een burn-out, hoardingsproblemen of mogelijke ASS-problematiek is geen optie meer. Dat moet hij aanpakken. Jij kunt niet eeuwig alles managen terwijl hij weigert hulp te accepteren. Zet hier écht je voet neer.
zondag 30 november 2025 om 11:31
Uit alles wat je schrijft blijkt ook echt dat het beter wil, maar het gewoon nu even niet weet hoe. Of dat je tegen je eigen grenzen aan loopt.NoaVale89 schreef: ↑30-11-2025 10:42Het klopt dat ik niet voldoende opgekomen ben voor mezelf en de kinderen. vanuit mijn verleden heb ik geleerd/mezelf aangeleerd ‘onderdanig’ te reageren.
Jullie reacties raken me echt, dinsdag is er weer contact met de hulpverlening. Ik zal de dingen die ik uit dit topic gehaald heb wel ook meenemen en delen. Ik wil écht beter, dat meen ik
In het belang van je kinderen is het belangrijk uit die onderdanige rol te stappen. Als jij jouw gedrag verandert, kan dat de hele situatie uiteindelijk ten goede komen. Dat komt in ieder geval de kinderen ten goede.
Het gedrag van je man kan je niet veranderen, hij zal echt veel meer zelfinzicht moeten krijgen. Maar je kunt wellicht wel beginnen met het beperken van de verzamelwoede. Te kleine kleding gooi je gewoon weg, zonder overleg. Verzamelen mag alleen in zijn eigen werkkamer bijvoorbeeld.
zondag 30 november 2025 om 11:56
Sorry maar dit vind ik zo vreselijk tenenkrommend.
Twee ouders met zware psychische problematiek, complex trauma, chronische ziekte, jarenlange zorgvraag, kind met diagnose, en speciaal onderwijs maar ze zijn absoluut veilig gehecht.
Jullie zijn een textbook gezin waarin onveilige hechting bestaat, bij alle gezinsleden.
Ik vraag me soms af wat voor beeld mensen hebben bij onveilige hechting. Het betekent niets meer dan dat je kinderen zich aangepast hebben aan jullie gezinssituatie.
Hoe verzin je het dat twee mensen in een chronische overlevingsstand de liefde kunnen geven die een kind nodig heeft. Jullie hebben niet eens liefde voor jezelf of elkaar.
Begrijp me niet verkeerd, zij dragen hun eigen lot en overleven hun jeugd heus wel. Maar wat je nu beweert is gewoon ontkenning.
zondag 30 november 2025 om 12:10
Helemaal eens met bovenstaande. Je kunt niet verwachten dat kinderen écht veilig gehecht zijn als de ene ouder continu op haar tandvlees loopt van alle zorg die ze draagt en de ander door een burn-out nauwelijks tijd of aandacht kan geven. Alleen een dak boven het hoofd en wat knuffels af en toe is niet genoeg; echte hechting vraagt ook dagelijkse betrokkenheid en emotionele beschikbaarheid. In zo’n situatie kan dat gewoon niet volledig aanwezig zijn, hoe goed de intenties ook zijn.
zondag 30 november 2025 om 12:40
Ik zou de kinderen echt naar dat logeerhuis brengen zodat jullie eens tijd hebben voor elkaar en om thuis een begin te maken met alle zooi op te ruimen/weg te gooien/naar de kringloop te brengen/ te verkopen. Kinderkleding die te klein is heb je niks meer aan want er komt geen nummer 4 neem ik aan?
Je man heeft zo te horen echt problemen met het accepteren van hulp, wellicht uit schaamte. Dat hebben meer mensen maar dat mag geen reden zijn om het dan maar niet aan te nemen in deze situatie. Jullie verzuipen met de kinderen in de chaos.
Je man heeft zo te horen echt problemen met het accepteren van hulp, wellicht uit schaamte. Dat hebben meer mensen maar dat mag geen reden zijn om het dan maar niet aan te nemen in deze situatie. Jullie verzuipen met de kinderen in de chaos.
zondag 30 november 2025 om 13:19
Ik heb jouw aanvulling gelezen en dit maakt het beeld wel helderder. Heb je wel eens gehoord van het cassandra syndroom. Ik werd er zelf vorig jaar opgewezen door iemand die de kar in haar gezin altijd getrokken heeft, ten koste van zichzelf. Zelf heb ik vanuit mijn eigen daadkracht, ondanks fysieke beperkingen, ook de beperkingen van mijn man met autisme proberen te compenseren. Gelukkig geen kinderen.
Maar zelf heb ik hierdoor niet goed voor mijzelf gezorgd en ben er in 2 decennia emotioneel op leeggelopen.
Ook hij kwam niet in beweging, accepteerde zijn Ass niet en hield het masker voor de buitenwereld en zijn werk op. Ten koste van mij. En natuurlijk had ik ook mijn verantwoordelijkheid. Ik schoof mijn grenzen op en we raakten steeds meer verstrikt in deze ongezonde dynamiek.
Totdat er een acute crisis ontstond door mijn ongeval en hij het hele circus, incl. zorg voor mij, moest draaien.
Hulp stond hij niet toe. In dat half jaar kon ik hem met mijn roep om naar mijn wensen te luisteren, niet bereiken. Weer kwam hij in een burnout en pas toen ik aangaf niet meer verder te willen op deze wijze en als hij niet ging inzien dat ook hij een aandeel had, ontstond er verandering. De coach die hij nu heeft vanuit WMO geeft meer rust: ik kan uit de hulpverlenersrol en leg zaken ook letterlijk terug bij hem. Langzaamaan ontstaat er beweging en ruimte.
Nog steeds best een complexe situatie hoor, om samen een relatie te hebben en beiden op onze wijze met onze beperkingen te dealen. Maar onze basis, de liefde en respect voor elkaar, geven grond aan de groei die er nu is.
Maar zelf heb ik hierdoor niet goed voor mijzelf gezorgd en ben er in 2 decennia emotioneel op leeggelopen.
Ook hij kwam niet in beweging, accepteerde zijn Ass niet en hield het masker voor de buitenwereld en zijn werk op. Ten koste van mij. En natuurlijk had ik ook mijn verantwoordelijkheid. Ik schoof mijn grenzen op en we raakten steeds meer verstrikt in deze ongezonde dynamiek.
Totdat er een acute crisis ontstond door mijn ongeval en hij het hele circus, incl. zorg voor mij, moest draaien.
Hulp stond hij niet toe. In dat half jaar kon ik hem met mijn roep om naar mijn wensen te luisteren, niet bereiken. Weer kwam hij in een burnout en pas toen ik aangaf niet meer verder te willen op deze wijze en als hij niet ging inzien dat ook hij een aandeel had, ontstond er verandering. De coach die hij nu heeft vanuit WMO geeft meer rust: ik kan uit de hulpverlenersrol en leg zaken ook letterlijk terug bij hem. Langzaamaan ontstaat er beweging en ruimte.
Nog steeds best een complexe situatie hoor, om samen een relatie te hebben en beiden op onze wijze met onze beperkingen te dealen. Maar onze basis, de liefde en respect voor elkaar, geven grond aan de groei die er nu is.
zondag 30 november 2025 om 14:22
Ik vind het ook een probleem voor de kinderen dat ze geen voorbeeld krijgen van hun ouders hoe je je staande kan houden in de samenleving. Er is zoveel hulp van anderen nodig en nog lukt het niet. Hoe kunnen die kinderen later ooit zelf zelfstandig en onafhankelijk worden, het voorbeeld hebben ze nooit gehad.
zondag 30 november 2025 om 14:41
Logeerhuizen zijn voor kinderen die zelf doorgaans ernstige beperkingen hebben, om hun verzorgers te ontlasten. Ik gok dat TO's oudste daarvoor niet ernstig genoeg is. Het is verder inderdaad een geweldige uitvinding: mijn kind (met meervoudige verstandelijke beperking gaat er wekelijks heen. Zonder die optie had ze nu anders allang niet meer thuis kunnen wonen, daarvoor is de zorg te intensief. Maar goed, dat terzijde, TO had het over 'logeeradressen' en/of 'weekendpleeggezinnen' - misschien voor de kinderen inderdaad een uitkomst, maar ik vind het eigenlijk ook wel vreselijk triest voor hen. Gezien de hoeveelheid hulp die er al om dit gezin heen hangt, doen de ouders wel echt the bare minimum qua hun kinderen in leven houden als die in het weekend dan ook nog naar een ander gezin moeten. Het is beter dan uit huis worden geplaatst, dat absoluut. Maar verder vind ik het enorm verdrietig voor die drie.jorchugh_jor schreef: ↑30-11-2025 09:57Dat logeerhuis: ik weet niet waarom man daartegen is, schaamte misschien?
Als dat helpt: ik ken in mijn omgeving verschillende gezinnen die af en toe kind naar logeerhuis sturen. Gezinnen die prima voor hun kinderen zorgen en die gewoon zelf de zeggenschap houden over hun eigen kind-met-rugzakje. Het is echt niet meer dan dat: een weekendje uit logeren.
zondag 30 november 2025 om 14:45
Je laat je kind dag en nacht achter in een relatief onbekende omgeving bij mensen die je ook amper kent. Niet iets waar ik als ouder achter zou staan.
Dus nogmaals, fijn dat het er is als het je helpt. Maar het aanbod afwijzen omdat je je er als ouder niet prettig bij voelt mag ook gewoon. Voor zover ik weet is het niet verplicht ofzo.
zondag 30 november 2025 om 14:51
Ik vermoed dat TO ook geen (goed) voorbeeld heeft gehad. Dit gaat vaak van generatie op generatie.Bontebok schreef: ↑30-11-2025 14:22Ik vind het ook een probleem voor de kinderen dat ze geen voorbeeld krijgen van hun ouders hoe je je staande kan houden in de samenleving. Er is zoveel hulp van anderen nodig en nog lukt het niet. Hoe kunnen die kinderen later ooit zelf zelfstandig en onafhankelijk worden, het voorbeeld hebben ze nooit gehad.
zondag 30 november 2025 om 15:38
zondag 30 november 2025 om 15:55
En wordt dat beter als ze minder hulp krijgen?Bontebok schreef: ↑30-11-2025 14:22Ik vind het ook een probleem voor de kinderen dat ze geen voorbeeld krijgen van hun ouders hoe je je staande kan houden in de samenleving. Er is zoveel hulp van anderen nodig en nog lukt het niet. Hoe kunnen die kinderen later ooit zelf zelfstandig en onafhankelijk worden, het voorbeeld hebben ze nooit gehad.
Wat is de vraag die ik niet weet maar wel moet stellen?
zondag 30 november 2025 om 16:15
Benieuwd wat jij TO aanraadt. Oh wacht, jij kwam alleen de reacties van anderen veroordelen.oranjetulpen schreef: ↑30-11-2025 15:38Wat een veroordeling lees ik hier. Buiten dat het het weinig constructief is, realiseert menigeen zich blijkbaar niet dat niet iedereen een liefdevolle, fijne jeugd heeft gehad plus een steunende omgeving. Of gewoonweg ook pech kan hebben gehad. Niet alles is maakbaar of te fixen.
Het kan wellicht ook zijn dat veel mensen zich zo druk maken om TO's kinderen omdat ze zelf goed weten hoe het is om geen fijne jeugd te hebben.
zondag 30 november 2025 om 18:43
LolplusLolisHiHi schreef: ↑30-11-2025 16:15Benieuwd wat jij TO aanraadt. Oh wacht, jij kwam alleen de reacties van anderen veroordelen.
Het kan wellicht ook zijn dat veel mensen zich zo druk maken om TO's kinderen omdat ze zelf goed weten hoe het is om geen fijne jeugd te hebben.
exact.
zondag 30 november 2025 om 19:32
Eens met dit bericht. Ook ik weet geen advies, maar ik wil mijn respect uitspreken dat je een topic hierover hebt geopend én blijft reageren!oranjetulpen schreef: ↑30-11-2025 15:38Wat een veroordeling lees ik hier. Buiten dat het het weinig constructief is, realiseert menigeen zich blijkbaar niet dat niet iedereen een liefdevolle, fijne jeugd heeft gehad plus een steunende omgeving. Of gewoonweg ook pech kan hebben gehad. Niet alles is maakbaar of te fixen.
Ik wens je veel sterkte met jullie situatie.
zondag 30 november 2025 om 21:37
Wat een complexe knoop aan problemen en emoties en wederzijdse verwijten.
Los van mijn persoonlijke mening (ik ben wel zo'n vermoeden wat dit gezin de gemeente kost per jaar en een kleine gemeente kan hier helemaal stuk op gaan), toch een poging om het iets positiever in te zien.
Jij wil zaken (elk kind een eigen slaapkamer, geen telefoon aan tafel) en je man wilt zaken (meer tijd alleen, zelf bepalen welke spullen hij wil houden).
Zou er ergens ruimte zijn om samen een lijst te maken met wat jullie willen en dat zonder oordelen eerst een op te schrijven.
Dan allebei nadenken over hoe je dingen op de lijst kunt realiseren zonder de wensen van de ander daarmee te torpederen en zonder in verwijten terecht te komen. Alles wat begint met "door jou.." en "als jij nou eens..". En spreek een dag en tijd af wanneer je er over gaat praten en begin er voor die tijd ook niet over. Dat geeft alleen maar irritatie.
En dan samen bespreken wat van die lijst je als eerste op kunt pakken (het laaghangend fruit) om zo ruimte te krijgen voor de moeilijkere zaken. En daar kan best een voor-wat-hoort-wat in zitten.
Als ik het zo lees, denk ik dat je uit kan komen bij:
- geen telefoon meer aan de tafel
- elke week neem jij op een vast tijdstip de kinderen mee zodat hij het huis voor zich alleen heeft.
- alle kinderkleding die niet meer past gaat weg
- Er worden slaapkamers leeggemaakt voor de kinderen De rest gaat naar zolder of een opslagruimte.
- Jij gaat - in een goed en apart bed - een kamer delen van een van de kinderen
- Een keer per maand gaan jullie iets met de kinderen doen (voor mijn part de kinderboerderij om de hoek) zonder mobiel. Al is het maar een uurtje.
En als dat goed gaat, gaan jullie allebei individueel hulp zoeken.
Los van mijn persoonlijke mening (ik ben wel zo'n vermoeden wat dit gezin de gemeente kost per jaar en een kleine gemeente kan hier helemaal stuk op gaan), toch een poging om het iets positiever in te zien.
Jij wil zaken (elk kind een eigen slaapkamer, geen telefoon aan tafel) en je man wilt zaken (meer tijd alleen, zelf bepalen welke spullen hij wil houden).
Zou er ergens ruimte zijn om samen een lijst te maken met wat jullie willen en dat zonder oordelen eerst een op te schrijven.
Dan allebei nadenken over hoe je dingen op de lijst kunt realiseren zonder de wensen van de ander daarmee te torpederen en zonder in verwijten terecht te komen. Alles wat begint met "door jou.." en "als jij nou eens..". En spreek een dag en tijd af wanneer je er over gaat praten en begin er voor die tijd ook niet over. Dat geeft alleen maar irritatie.
En dan samen bespreken wat van die lijst je als eerste op kunt pakken (het laaghangend fruit) om zo ruimte te krijgen voor de moeilijkere zaken. En daar kan best een voor-wat-hoort-wat in zitten.
Als ik het zo lees, denk ik dat je uit kan komen bij:
- geen telefoon meer aan de tafel
- elke week neem jij op een vast tijdstip de kinderen mee zodat hij het huis voor zich alleen heeft.
- alle kinderkleding die niet meer past gaat weg
- Er worden slaapkamers leeggemaakt voor de kinderen De rest gaat naar zolder of een opslagruimte.
- Jij gaat - in een goed en apart bed - een kamer delen van een van de kinderen
- Een keer per maand gaan jullie iets met de kinderen doen (voor mijn part de kinderboerderij om de hoek) zonder mobiel. Al is het maar een uurtje.
En als dat goed gaat, gaan jullie allebei individueel hulp zoeken.
zondag 30 november 2025 om 21:43
Wat ik eigenlijk vooral bedoelde te zeggen: laat zien dat je ook wil luisteren naar hem. Dus hoewel ik hier een voorschot doe, doe dat zeker niet in het gesprek maar laat het vanuit hem komen. En jij alleen de dingen die voor jou echt belangrijk zijn. En dan niet "ik wil dat jij dit en dat oppakt" maar "taak x en y kost mij bovenmatig veel energie". Dat laatste geeft ruimte voor andere oplossingen als een schoonmaakster, een robotstofzuiger (je merkt, ik heb zelf vooral een hekel aan stofzuigen) of voor mijn part iemand die de was doet. Of maaltijden laten thuisbezorgen ofzo.
En dat ik zo zit op tijd voor hem is pure projectie (maar ik ben zelf hoogsensitief dus wellicht is er een overlap): toen ik overspannen was, was ik hypergevoelig voor aanwezigheid om me heen. Alleen thuis of 'iedereen in een andere kamer dan ik' was echt een wereld van verschil.
En dat ik zo zit op tijd voor hem is pure projectie (maar ik ben zelf hoogsensitief dus wellicht is er een overlap): toen ik overspannen was, was ik hypergevoelig voor aanwezigheid om me heen. Alleen thuis of 'iedereen in een andere kamer dan ik' was echt een wereld van verschil.
zondag 30 november 2025 om 22:26
Er zijn blijkbaar al een heel scala aan hulpverleners betrokken bij dit gezin. En geloof me dat ik genoeg persoonlijke ervaring heb met geen fijne jeugd. Ik begrijp alleen niet goed dat er zulke harde uitspraken gedaan worden over TO. Vanaf de zijlijn is het zo gemakkelijk oordelen.LolplusLolisHiHi schreef: ↑30-11-2025 16:15Benieuwd wat jij TO aanraadt. Oh wacht, jij kwam alleen de reacties van anderen veroordelen.
Het kan wellicht ook zijn dat veel mensen zich zo druk maken om TO's kinderen omdat ze zelf goed weten hoe het is om geen fijne jeugd te hebben.
En natuurlijk zijn de kinderen het slachtoffer van de zooi en chaos die ouders ervan maken. Maar ik lees nergens dat moeder hulpverlening ontloopt. Zij reageert op best felle reacties en geeft mij de indruk best naar haarzelf te kunnen en willen kijken.
En de stelling: "misschien hadden TO en haar partner vanuit hun situatie niet voor kinderen moeten kiezen" heeft weinig zin meer. Ze zijn er en gelukkig is er hulp en begeleiding. En ziet moeder in dat het zo niet verder kan en is de boodschap dat dit schadelijk is voor de kinderen ook heus wel duidelijk gemaakt.
En gemakkelijke adviezen zijn er in deze kluwen niet, behalve dit met hulpverlening bespreken, ook met man erbij en een plan van aanpak maken. Op basis van dit topic kan ik geen kort advies geval behalve mijn steun uitspreken.
maandag 1 december 2025 om 07:25
Dat komt omdat ik het best vaak zie: moeder met wajong uitkering met 3 a 4 kinderen. Je kunt niet werken, hoe bedenk je dan dat je wel voor 4 kinderen kunt zorgen. En dan klagen als de gemeente niet wil bijspringen met zwemles etc.oranjetulpen schreef: ↑30-11-2025 22:26Er zijn blijkbaar al een heel scala aan hulpverleners betrokken bij dit gezin. En geloof me dat ik genoeg persoonlijke ervaring heb met geen fijne jeugd. Ik begrijp alleen niet goed dat er zulke harde uitspraken gedaan worden over TO. Vanaf de zijlijn is het zo gemakkelijk oordelen.
En natuurlijk zijn de kinderen het slachtoffer van de zooi en chaos die ouders ervan maken. Maar ik lees nergens dat moeder hulpverlening ontloopt. Zij reageert op best felle reacties en geeft mij de indruk best naar haarzelf te kunnen en willen kijken.
En de stelling: "misschien hadden TO en haar partner vanuit hun situatie niet voor kinderen moeten kiezen" heeft weinig zin meer. Ze zijn er en gelukkig is er hulp en begeleiding. En ziet moeder in dat het zo niet verder kan en is de boodschap dat dit schadelijk is voor de kinderen ook heus wel duidelijk gemaakt.
En gemakkelijke adviezen zijn er in deze kluwen niet, behalve dit met hulpverlening bespreken, ook met man erbij en een plan van aanpak maken. Op basis van dit topic kan ik geen kort advies geval behalve mijn steun uitspreken.
Om topic; als TO voldoende vermogen is scheiden de beste optie. Kinderen zitten op school dus de zorg zou te doen moeten zijn.
maandag 1 december 2025 om 07:38
Hoe zou dat te doen moeten zijn? Ze kan het nu niet alleen, heeft haar man nodig voor de dagelijkse dingen. Als ze alleen is zal ze die dingen zelf moeten doen, terwijl ze nu juist wil dat man meer gaat doen.Zonnigzonnetje schreef: ↑01-12-2025 07:25
Om topic; als TO voldoende vermogen is scheiden de beste optie. Kinderen zitten op school dus de zorg zou te doen moeten zijn.
maandag 1 december 2025 om 09:41
Ik ben het met je eens dat het flauw en weinig productef is om TO te blijven wijzen op het feit dat ze geen 3 kinderen had moeten nemen. Ik geloof overigens prima dat jij geen leuke jeugd hebt gehad (wel heel kut voor je, oprecht) - ik reageerde alleen op jouw opmerking dat mensen die iets van deze situatie vinden vast zelf niks hadden meegemaakt. Ik denk dat het omgekeerde eerder het geval is: dat het mensen raakt omdat ze dondersgoed weten hoe het is om niet fijn op te groeien. En het onderwerp 'waarom zoveel kinderen' doet hier tegelijk ook wel terzake omdat het iets zegt over het gebrek aan ziekte inzicht en realiteitszin van deze TO.oranjetulpen schreef: ↑30-11-2025 22:26Er zijn blijkbaar al een heel scala aan hulpverleners betrokken bij dit gezin. En geloof me dat ik genoeg persoonlijke ervaring heb met geen fijne jeugd. Ik begrijp alleen niet goed dat er zulke harde uitspraken gedaan worden over TO. Vanaf de zijlijn is het zo gemakkelijk oordelen.
En natuurlijk zijn de kinderen het slachtoffer van de zooi en chaos die ouders ervan maken. Maar ik lees nergens dat moeder hulpverlening ontloopt. Zij reageert op best felle reacties en geeft mij de indruk best naar haarzelf te kunnen en willen kijken.
En de stelling: "misschien hadden TO en haar partner vanuit hun situatie niet voor kinderen moeten kiezen" heeft weinig zin meer. Ze zijn er en gelukkig is er hulp en begeleiding. En ziet moeder in dat het zo niet verder kan en is de boodschap dat dit schadelijk is voor de kinderen ook heus wel duidelijk gemaakt.
En gemakkelijke adviezen zijn er in deze kluwen niet, behalve dit met hulpverlening bespreken, ook met man erbij en een plan van aanpak maken. Op basis van dit topic kan ik geen kort advies geval behalve mijn steun uitspreken.
Je kan niet aan de ene kant nog fysiek in redelijke doen zijn geweest toen de kinderen er kwamen terwijl je aan de andere kant al volledig was afgekeurd. Net zoals het bijzonder is om te stellen dat je de basis thuis prima redt terwijl er tegelijk betaalde huishoudelijke hulp en BSO is voor de kinderen, plus gesprekken over weekendopvang. En het is ook apart om te stellen dat het met de kinderen prima gaat en ze veilig zijn gehecht terwijl ze een vader hebben die emotioneel totaal afwezig is, een huis vol rommel, aan beide kanten geen betrokken families, een moeder met een hoop worstelingen én er sinds jongs afaan gezinshulp bij ze is betrokken.
Ik denk dat realiteitszin en ziekte inzicht bij beide ouders de sleutel is voor een begin van verbetering. Net zo goed voor meneer TO dus, maar ja, die schrijft hier niet. Want tsja, er kunnen duizend hulpverleners betrokken zijn, maar degenen om wie het gaat moeten wel in staat zijn open en eerlijk naar de situatie te kijken om dingen te kunnen veranderen.
maandag 1 december 2025 om 11:51
Ik ben het hier ontzettend mee eens. En wat ook al eerder gezegd is, dit is geen op zichzelf staand geval. Er zijn meer ouders in dezelfde situatie en zoals ook eerder gezegd, het gaat van generatie op generatie over. Het benoemen voelt misschien als: achteraf kijk je een koe in de kont, maar het is wel degelijk belangrijk om het patroon te kunnen doorbreken. Niet perse van TO maar wel van anderen die misschien meelezen en met hetzelfde worstelen.LolplusLolisHiHi schreef: ↑01-12-2025 09:41Ik ben het met je eens dat het flauw en weinig productef is om TO te blijven wijzen op het feit dat ze geen 3 kinderen had moeten nemen. Ik geloof overigens prima dat jij geen leuke jeugd hebt gehad (wel heel kut voor je, oprecht) - ik reageerde alleen op jouw opmerking dat mensen die iets van deze situatie vinden vast zelf niks hadden meegemaakt. Ik denk dat het omgekeerde eerder het geval is: dat het mensen raakt omdat ze dondersgoed weten hoe het is om niet fijn op te groeien. En het onderwerp 'waarom zoveel kinderen' doet hier tegelijk ook wel terzake omdat het iets zegt over het gebrek aan ziekte inzicht en realiteitszin van deze TO.
Je kan niet aan de ene kant nog fysiek in redelijke doen zijn geweest toen de kinderen er kwamen terwijl je aan de andere kant al volledig was afgekeurd. Net zoals het bijzonder is om te stellen dat je de basis thuis prima redt terwijl er tegelijk betaalde huishoudelijke hulp en BSO is voor de kinderen, plus gesprekken over weekendopvang. En het is ook apart om te stellen dat het met de kinderen prima gaat en ze veilig zijn gehecht terwijl ze een vader hebben die emotioneel totaal afwezig is, een huis vol rommel, aan beide kanten geen betrokken families, een moeder met een hoop worstelingen én er sinds jongs afaan gezinshulp bij ze is betrokken.
Ik denk dat realiteitszin en ziekte inzicht bij beide ouders de sleutel is voor een begin van verbetering. Net zo goed voor meneer TO dus, maar ja, die schrijft hier niet. Want tsja, er kunnen duizend hulpverleners betrokken zijn, maar degenen om wie het gaat moeten wel in staat zijn open en eerlijk naar de situatie te kijken om dingen te kunnen veranderen.
maandag 1 december 2025 om 12:48
LolplusLolisHiHi en Bontebok,
Ik ben het met jullie eens hoor, fijn dat jullie het toelichten.
Ik ben zelf werkzaam geweest in GGZ en kwam het zeker teveel tegen. Kinderen die leden aan de keuzes van ouders die eigenlijk niet in staat waren hun rol als opvoeder te nemen. En daarmee afhankelijk werden van hulpverlening. Het is goed dat ze daar een beroep op kunnen doen want dat is in het belang van hun kinderen.
Helaas doorbreek je niet zomaar generationele problemen. Als je niet beter weet, kun je ook niet beter doorgeven aan je kinderen.
Dan moet jezelf al heel veel inzicht in je eigen patronen en blauwdruk hebben en dit hebben kunnen doorbreken om je eigen kinderen iets anders mee te geven.
Zelf heb ik dan ook bewust ervoor gekozen, samen met mijn man om kinderloos te blijven. Om dat mijn gezondheid ook al vanaf puberteit niet betrouwbaar genoeg is en mijn man ook verminderd belastbaar is door ass.
Juist omdat kinderen een stabiele basis nodig hebben, heb ik ervoor gekozen om mijn kinderwens niet te beantwoorden. Liever ik de rouw dan evt. kinderen de dupe van mijn keuzes.
Ondanks mijn eigen situatie of misschien wel juist, voel ik mee met TO, maar ook met de kinderen en man. Ik zou haar en hun iemand gunnen die op een systemische manier met hun aan de slag gaat. Juist om de volgende generatie te behoeden voor nieuwe problematiek.
Ik ben het met jullie eens hoor, fijn dat jullie het toelichten.
Ik ben zelf werkzaam geweest in GGZ en kwam het zeker teveel tegen. Kinderen die leden aan de keuzes van ouders die eigenlijk niet in staat waren hun rol als opvoeder te nemen. En daarmee afhankelijk werden van hulpverlening. Het is goed dat ze daar een beroep op kunnen doen want dat is in het belang van hun kinderen.
Helaas doorbreek je niet zomaar generationele problemen. Als je niet beter weet, kun je ook niet beter doorgeven aan je kinderen.
Dan moet jezelf al heel veel inzicht in je eigen patronen en blauwdruk hebben en dit hebben kunnen doorbreken om je eigen kinderen iets anders mee te geven.
Zelf heb ik dan ook bewust ervoor gekozen, samen met mijn man om kinderloos te blijven. Om dat mijn gezondheid ook al vanaf puberteit niet betrouwbaar genoeg is en mijn man ook verminderd belastbaar is door ass.
Juist omdat kinderen een stabiele basis nodig hebben, heb ik ervoor gekozen om mijn kinderwens niet te beantwoorden. Liever ik de rouw dan evt. kinderen de dupe van mijn keuzes.
Ondanks mijn eigen situatie of misschien wel juist, voel ik mee met TO, maar ook met de kinderen en man. Ik zou haar en hun iemand gunnen die op een systemische manier met hun aan de slag gaat. Juist om de volgende generatie te behoeden voor nieuwe problematiek.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
