Psyche
alle pijlers
En wat als het mij wél iets doet?
dinsdag 20 oktober 2009 om 20:01
Je praat zeker niet in jezelf Elmervrouw. Er zijn eigenlijk altijd mensen die veel mooier kunnen zeggen wat ik denk of die veel mooiere woorden hebben om je een hart onder de riem te steken.
Je zolder project klinkt goed! Ik ben een styling nitwit dus aan mij heb je niks. Maar ik zie weleens hele mooie moodboards voorbij komen in andere topics hier dus er zijn vast wat creatieve zielen die je aan tips kunnen helpen. Wellicht een nieuw topic over openen?
Moest trouwens erg lachen om je Rockchick act Fijn om de laatste tijd weer iets luchtigere berichten van je te lezen. Het zware is niet weg natuurlijk, maar dit geeft jezelf toch ook wel even een beetje lucht lijkt me.
Je zolder project klinkt goed! Ik ben een styling nitwit dus aan mij heb je niks. Maar ik zie weleens hele mooie moodboards voorbij komen in andere topics hier dus er zijn vast wat creatieve zielen die je aan tips kunnen helpen. Wellicht een nieuw topic over openen?
Moest trouwens erg lachen om je Rockchick act Fijn om de laatste tijd weer iets luchtigere berichten van je te lezen. Het zware is niet weg natuurlijk, maar dit geeft jezelf toch ook wel even een beetje lucht lijkt me.
woensdag 21 oktober 2009 om 12:59
Ik zit ziek te zijn in bed en heb dus tijd genoeg om eens na te denken over waar we het eerder over hadden: waarom aan het leven blijven hechten terwijl het leven zo'n pijn kan doen.
Ik merk dat ik het nog steeds moeilijk vind om er een antwoord op te geven dat ook echt iets zégt. Het is namelijk zo moeilijk onder woorden te brengen, ook al is het gevoelsmatig wel heel duidelijk.
Ten eerste heeft het ermee te maken dat ik van heel dichtbij mijn broer heb meegemaakt die meerdere (zeer serieuze) zelfmoordpogingen deed. Ik begreep het, ik snapte waar het vandaan kwam en we hebben er vaak en veel over gepraat. We deelden tenslotte dezelfde hel als jeugd en het is dan gek om te merken hoe hij daarmee omging, en hoe ik dat deed.
Zijn doodswens heb ik nooit veroordeeld, ik wist te goed hoeveel pijn het hem deed. Maar zelf ken ik dat niet en daar hebben we heel wat discussies over gehad.
Ergens zegt iets in mij dat er meer moét zijn in het leven dan pijn en door alle kansen af te kappen, door dood te gaan, weet je zeker dat je die mooie dingen nooit meer krijgt.
Ten tweede zie ik om me heen teveel mensen te jong dood gaan. Mijn moeder, mijn beste vriendin, allemaal mensen die een leven vol pijn gehad hebben en nu nooit meer van een zonsondergang kunnen genieten. Ik wil niet zo ver gaan als te zeggen dat ik het gevoel heb dat ik ook voor hen moet leven, maar ik besef wel degelijk dat ik nog kan genieten waar zij dat nooit meer kunnen.
Een soort verantwoordelijkheid om "goed" te leven, als ik daarmee tenminste iets begrijpelijks zeg.
En tot slot zijn er de momenten dat ik zelf op het randje van de dood stond, tijdens mijn eerste chemo. Ik heb toen gevoeld dat mijn lichaam niet meer kon en dat het mijn geest was die vasthield. Ik heb toen tot in de uithoeken van mijn ziel gevoeld dat ik niet klaar was hier. En dat de pijn erbij hoorde, want pijn is tenminste léven en in de dood is alles koud.
Ik kies voor leven, want ik heb liever pijn en verdriet dan dat ik er helemaal niet meer ben.
Ik begrijp dat bovenstaande niet echt duidelijk is misschien. Maar het onderwerp raakt me heel erg en ik heb zelf, in mijn zwarte uurtjes, nogal vaak nagedacht over de dood en vooral over waarom ik er nog ben.
En ik ben tot nog toe niet verder gekomen dan bovenstaande, maar ik weet dat dat voor mij waar is.
Ik merk dat ik het nog steeds moeilijk vind om er een antwoord op te geven dat ook echt iets zégt. Het is namelijk zo moeilijk onder woorden te brengen, ook al is het gevoelsmatig wel heel duidelijk.
Ten eerste heeft het ermee te maken dat ik van heel dichtbij mijn broer heb meegemaakt die meerdere (zeer serieuze) zelfmoordpogingen deed. Ik begreep het, ik snapte waar het vandaan kwam en we hebben er vaak en veel over gepraat. We deelden tenslotte dezelfde hel als jeugd en het is dan gek om te merken hoe hij daarmee omging, en hoe ik dat deed.
Zijn doodswens heb ik nooit veroordeeld, ik wist te goed hoeveel pijn het hem deed. Maar zelf ken ik dat niet en daar hebben we heel wat discussies over gehad.
Ergens zegt iets in mij dat er meer moét zijn in het leven dan pijn en door alle kansen af te kappen, door dood te gaan, weet je zeker dat je die mooie dingen nooit meer krijgt.
Ten tweede zie ik om me heen teveel mensen te jong dood gaan. Mijn moeder, mijn beste vriendin, allemaal mensen die een leven vol pijn gehad hebben en nu nooit meer van een zonsondergang kunnen genieten. Ik wil niet zo ver gaan als te zeggen dat ik het gevoel heb dat ik ook voor hen moet leven, maar ik besef wel degelijk dat ik nog kan genieten waar zij dat nooit meer kunnen.
Een soort verantwoordelijkheid om "goed" te leven, als ik daarmee tenminste iets begrijpelijks zeg.
En tot slot zijn er de momenten dat ik zelf op het randje van de dood stond, tijdens mijn eerste chemo. Ik heb toen gevoeld dat mijn lichaam niet meer kon en dat het mijn geest was die vasthield. Ik heb toen tot in de uithoeken van mijn ziel gevoeld dat ik niet klaar was hier. En dat de pijn erbij hoorde, want pijn is tenminste léven en in de dood is alles koud.
Ik kies voor leven, want ik heb liever pijn en verdriet dan dat ik er helemaal niet meer ben.
Ik begrijp dat bovenstaande niet echt duidelijk is misschien. Maar het onderwerp raakt me heel erg en ik heb zelf, in mijn zwarte uurtjes, nogal vaak nagedacht over de dood en vooral over waarom ik er nog ben.
En ik ben tot nog toe niet verder gekomen dan bovenstaande, maar ik weet dat dat voor mij waar is.
woensdag 21 oktober 2009 om 17:19
ik lees ook mee, en wat een leuk plan je zolder opknappen, elmervrouw !
En Robo, mooie echte woorden die overbrengen waarom je het leven verkiest boven de dood, waarom je hoe moeilijk dat soms ook is toch doorgaat, dat pijn ook bij het leven hoort, en dat je door door te gaan, ook weer kunt genieten van de de zonneopkomst.
En Robo, mooie echte woorden die overbrengen waarom je het leven verkiest boven de dood, waarom je hoe moeilijk dat soms ook is toch doorgaat, dat pijn ook bij het leven hoort, en dat je door door te gaan, ook weer kunt genieten van de de zonneopkomst.
woensdag 21 oktober 2009 om 21:13
Wat is dat toch? Dat je perse die goedkeuring van je ouders nodig hebt. Het schouderklopje. En niet alleen van je ouders. Ook van broers en zussen. Ik wordt hier even met mijn neus op de feiten gedrukt. In veel mindere mate dan sommige het hier ervaren, maar ik was ook ooit eens de verschoppeling. Kon toch niks, nog niet eens fatsoenlijk een school afmaken en ach, ik was toch een goedkope dienstmeid. Het aller eerste en allerlaatste compliment dat ik ooit van mijn vader kreeg was toen ik als beste van de klas slaagde voor mijn typediploma.
Mijn vader leeft niet meer en van mijn moeder hoef ik zoiets helemaal niet te verwachten.
Maar waarom kan ik het dan zo goed van me afzetten? En kan ik dat wel? Interesseert het me dan niet? Als ik erover na ga denken doet het me wel wat. Ik wil het mijn moeder altijd naar de zin maken. Als ik daar ben sleep ik haar altijd overal mee naar toe. En aan het einde van de dag, nog geen bedankje. Niets want het is toch normaal dat je zoiets doet voor je moeder. Ik ben dan heel even teleurgesteld en zet het van me af. Is dat zelfbescherming? Geen flauw idee.
Ik ben nu al tien minuten te laat weg van mijn werk.
Ik ga hier eens over nadenken.
Ook wat Robo allemaal geschreven heeft.
Fijne avond.
Mijn vader leeft niet meer en van mijn moeder hoef ik zoiets helemaal niet te verwachten.
Maar waarom kan ik het dan zo goed van me afzetten? En kan ik dat wel? Interesseert het me dan niet? Als ik erover na ga denken doet het me wel wat. Ik wil het mijn moeder altijd naar de zin maken. Als ik daar ben sleep ik haar altijd overal mee naar toe. En aan het einde van de dag, nog geen bedankje. Niets want het is toch normaal dat je zoiets doet voor je moeder. Ik ben dan heel even teleurgesteld en zet het van me af. Is dat zelfbescherming? Geen flauw idee.
Ik ben nu al tien minuten te laat weg van mijn werk.
Ik ga hier eens over nadenken.
Ook wat Robo allemaal geschreven heeft.
Fijne avond.
vrijdag 23 oktober 2009 om 14:31
Wat een bijzondere dag met je vriendin! Klinkt erg inspirerend.
Wat mooi omschreven Robo
ik herken het ook zo vanuit mijn eigen situatie.
Ik heb me ook afgevraagd waarom toch kiezen voor het leven, hoe zwaar ook. Zolang ik me nog kan richten naar de zon en daar energie uit kan halen, voel ik dat ik leef en wil ik dat vasthouden. Ooit kreeg ik hier een levensles door van iemand. Dit is me altijd bijgebleven. Ik durf het hier wel te delen..
Ik kwam namelijk in contact met iemand die als jong meisje in een Jappenkamp had gezeten. Natuurlijk waren daar de meest verschrikkelijke dingen te zien en te ervaren geweest. Vooral doordat ze nog zo jong was, heeft dit grote indruk op haar gemaakt. Toch had ze geleerd dat er elke dag wel één ding was, dat boven alle ellende uitstak. Ze haalde voorbeelden aan van iemand die haar een knipoog gaf, of haar groette door de hand op te heffen. Soms smaakte het eten net iets beter dan de dag ervoor. Ik vond dit voorbeeld uit haar leven erg veelzeggend. En heb er vaak aan teruggedacht.
Deze - in feite kleine - dingen kunnen je kracht geven als alles donker en ellendig lijkt. We zijn zo geneigd om eraan voorbij te lopen. Of we gaan zoeken naar nog meer, en gaan dan voorbij aan wat er nu wel is. Daardoor gaat het ene toch weer verloren.
Ik werd door wat ze me hieruit wilde leren diep getroffen. Vanaf deze ontmoeting ben ik heel bewust gaan opschrijven wat voor mij positief was, elke dag opnieuw. Het gaf me het besef dat ik kon leven, dat er toch elke dag altijd iets positiefs was, ongeacht hoe ziek ik was. Hoe zwaar ik het ook had, hoe groot mijn ellende ook was, ik kon daardoor bewust leven, dag voor dag.
Zo leven is echt een levenskunst, lang niet gemakkelijk. Maar maakt wel heel rijk.
verentooi
Wat mooi omschreven Robo
ik herken het ook zo vanuit mijn eigen situatie.
Ik heb me ook afgevraagd waarom toch kiezen voor het leven, hoe zwaar ook. Zolang ik me nog kan richten naar de zon en daar energie uit kan halen, voel ik dat ik leef en wil ik dat vasthouden. Ooit kreeg ik hier een levensles door van iemand. Dit is me altijd bijgebleven. Ik durf het hier wel te delen..
Ik kwam namelijk in contact met iemand die als jong meisje in een Jappenkamp had gezeten. Natuurlijk waren daar de meest verschrikkelijke dingen te zien en te ervaren geweest. Vooral doordat ze nog zo jong was, heeft dit grote indruk op haar gemaakt. Toch had ze geleerd dat er elke dag wel één ding was, dat boven alle ellende uitstak. Ze haalde voorbeelden aan van iemand die haar een knipoog gaf, of haar groette door de hand op te heffen. Soms smaakte het eten net iets beter dan de dag ervoor. Ik vond dit voorbeeld uit haar leven erg veelzeggend. En heb er vaak aan teruggedacht.
Deze - in feite kleine - dingen kunnen je kracht geven als alles donker en ellendig lijkt. We zijn zo geneigd om eraan voorbij te lopen. Of we gaan zoeken naar nog meer, en gaan dan voorbij aan wat er nu wel is. Daardoor gaat het ene toch weer verloren.
Ik werd door wat ze me hieruit wilde leren diep getroffen. Vanaf deze ontmoeting ben ik heel bewust gaan opschrijven wat voor mij positief was, elke dag opnieuw. Het gaf me het besef dat ik kon leven, dat er toch elke dag altijd iets positiefs was, ongeacht hoe ziek ik was. Hoe zwaar ik het ook had, hoe groot mijn ellende ook was, ik kon daardoor bewust leven, dag voor dag.
Zo leven is echt een levenskunst, lang niet gemakkelijk. Maar maakt wel heel rijk.
verentooi
zaterdag 24 oktober 2009 om 20:59
quote:Elmervrouw schreef op 24 oktober 2009 @ 18:03:
Want oh, ik voel mij nu op dit moment ook weer zo ontzettend wanhopig, ik ben vanmiddag zó onrespectvol naar mezelf geweest en eigenlijk is het allemaal pijn, die bijna niet te dragen is
Wat is er gebeurd, EV? Als ik vragen mag natuurlijk.
Wat is er gebeurd dat je je nu zò voelt? Over jezelf?
Want oh, ik voel mij nu op dit moment ook weer zo ontzettend wanhopig, ik ben vanmiddag zó onrespectvol naar mezelf geweest en eigenlijk is het allemaal pijn, die bijna niet te dragen is
Wat is er gebeurd, EV? Als ik vragen mag natuurlijk.
Wat is er gebeurd dat je je nu zò voelt? Over jezelf?
zaterdag 24 oktober 2009 om 23:54
Lieve Elmervrouw,
Je bent zo bang omdat je dingen tegenkomt die je zo ontzettend lang verstopt hebt. Die had je weggestopt met een reden. Dat aangaan gaat zeer doen/doet al zeer. Natuurlijk ben je daar bang voor. En je therapeute heeft dan natuurlijk wel een mooi principe "al die gevoelens mogen er zijn" en dat is natuurlijk ook zo maar hoe doe je dat dan. Na je therapie ga je gewoon weer naar huis en gaat alles gewoon door. Anderen groeien niet mee met jouw gevoel. Zij voelen niet wat jij voelt. Dan is het moeilijk om je 'plekje te veroveren' lijkt mij. Vooral als je nooit gewend bent om dat te doen.
Maar als je nu voor jezelf kijkt hoeveel je al gewonnen hebt het afgelopen jaar, hoeveel goede keuzes je hebt gemaakt, hoeveel sterker je bent geworden, hoe je keuzes maakt die goed zijn voor JOU dan zul je ook zien dat het met kleine stapjes gaat maar je gaat wel vooruit.
En die stapjes gaan ook weleens achteruit. Vandaag was zo'n dag als ik het zo lees dat de stapjes achteruit gingen. Dat geeft niet. Morgen gaan ze weer vooruit. 1 stapje tegelijk. Je zult er echt op moeten vertrouwen dat het zo werkt. Vertrouwen op je eigen stapjes. Vertrouwen op je PMT.
Voor nu verder alleen maar even
PS: Begrijp ik nou goed dat je een vergunning moet hebben voor het verbouwen van je zolder?
Je bent zo bang omdat je dingen tegenkomt die je zo ontzettend lang verstopt hebt. Die had je weggestopt met een reden. Dat aangaan gaat zeer doen/doet al zeer. Natuurlijk ben je daar bang voor. En je therapeute heeft dan natuurlijk wel een mooi principe "al die gevoelens mogen er zijn" en dat is natuurlijk ook zo maar hoe doe je dat dan. Na je therapie ga je gewoon weer naar huis en gaat alles gewoon door. Anderen groeien niet mee met jouw gevoel. Zij voelen niet wat jij voelt. Dan is het moeilijk om je 'plekje te veroveren' lijkt mij. Vooral als je nooit gewend bent om dat te doen.
Maar als je nu voor jezelf kijkt hoeveel je al gewonnen hebt het afgelopen jaar, hoeveel goede keuzes je hebt gemaakt, hoeveel sterker je bent geworden, hoe je keuzes maakt die goed zijn voor JOU dan zul je ook zien dat het met kleine stapjes gaat maar je gaat wel vooruit.
En die stapjes gaan ook weleens achteruit. Vandaag was zo'n dag als ik het zo lees dat de stapjes achteruit gingen. Dat geeft niet. Morgen gaan ze weer vooruit. 1 stapje tegelijk. Je zult er echt op moeten vertrouwen dat het zo werkt. Vertrouwen op je eigen stapjes. Vertrouwen op je PMT.
Voor nu verder alleen maar even
PS: Begrijp ik nou goed dat je een vergunning moet hebben voor het verbouwen van je zolder?
