Thuis
alle pijlers
Help, mijn hond heeft een trauma!
woensdag 3 maart 2010 om 16:15
Hallo allemaal!
Ik zal het verhaal even schetsen.
Kyra is een herplaatser, ze is een 5 jaar oude cocker spaniel teefje en ze is ontzettend lief, vriendelijk en ze is dol op knuffelen, verstoppertje spelen, speuren, zoekspelletjes en natuurlijk... lekker eten. Kyra is september 2008 bij ons in huis gekomen. Kyra was een hond die echt wel stoer was. Ze was totaal niet mensenschuw, iedereen mocht haar aanraken, haar optillen, aan haar plukken en ze kon gerust 3 uur op de trimtafel zitten en de dierenartsenpraktijk liep ze fluitend in en uit.
Er is onlangs een heel groot probleem ontstaan waar ik verschrikkelijk verdrietig om ben.
Vorig jaar september 2009 heeft Kyra met buiten spelen een nagel gescheurd, het duimpje. Dit komt wel vaker voor bij honden en dat is natuurlijk ontzettend pijnlijk. We zijn meteen naar de dierenarts gegaan. De nagel moest eruit worden getrokken. Ze vertelde dat het zo gebeurd was maar dat het verschrikkelijk veel pijn zou doen. De dierenarts heeft die nagel eruit getrokken, zonder verdoving en Kyra natuurlijk gillen als een speenvarken wat logisch was, dat heeft echt verschrikkelijk veel pijn gedaan. Ik heb buiten staan huilen totdat ze klaar was. Nu achteraf denk ik ook, waarom heeft ze geen verdoving gegeven? Ik wou dat ik het toen had gevraagd. Wij waren toen onwetend. We dachten dat het niet anders kon. Onlangs heb ik dit nog een keer nagevraagd volgens deze dierenarts worden er voor gescheurde nagels nooit verdovingen gegeven. Achteraf heb ik zo'n spijt ervan dat ik niet om een verdoving heb gevraagd. Ik ben nog steeds woest op de dierenarts. Bezoekjes aan dierenartsen gaan sindsdien niet meer zonder problemen. Alleen al voor een consult raakt Kyra helemaal in paniek en gilt ze de hele tent bij elkaar en als ze aangeraakt wordt dan gromt ze en laat ze haar tanden zien en dan moeten ze uitkijken dat ze niet bijt.
Gisteren is gebleken dat het probleem vele malen groter is dan alleen de dierenarts. Gisteren was het de dag dat Kyra zou worden getrimt. De trimster wilde haar oppakken om haar op tafel te zetten maar ook dit liet Kyra niet toe. Ze kreeg die strakke blik in haar ogen en zodra de trimster haar wilde optillen raakte ze helemaal in paniek. De trimster zei meteen 'hier begin ik niet aan' wat ik absoluut kan begrijpen. Dit betekent dus dat de dierenarts op haar geweten heeft dat mijn hond nu een trauma heeft voor de rest van haar leven en een mega-angst heeft voor trimsters en dierenartsen en ook mensen die haar willen optillen. Dit betekent ook dat ik haar niet meer naar de trimsalon kan brengen en haar nooit meer kan laten enten zonder dat Kyra helemaal in paniek raakt. Ik ben boos, verdrietig en ik voel me hulpeloos. Laat mij maar eens een trimster en/of dierenarts vinden die alle tijd heeft en haar voor dit probleem alle aandacht wil schenken, laat staan mijn Kyra van deze angst af te kunnen helpen. Zodra Kyra bij de dierenarts is en een klein pijntje voelt van een prikje dan begint alles weer van voor af aan, ben ik bang.
Het is gelukkig wel zo dat Kyra mij wel vertrouwt. Ik mag haar borstelen, haren knippen, plukken, nagels knippen e.d., ze vertrouwt mij volledig.
Dit is pas sinds kort een megagroot probleem en als en nu niets aan wordt gedaan dan blijft het een levenslang probleem. Ik wil hier echt samen met Kyra aan gaan werken zodat ze binnen een aanzienlijke periode weer vrolijk naar de dierarts en trimsalon kan, zoals ze voorheen ook deed.
Ik zou ook de dierenarts willen aanklagen. Wie weet hoe ik dit kan aanpakken?
Hoe moet ik dit probleem gaan aanpakken? Ik zou hier graag hulp bij willen hebben om dit hopelijk uit haar te krijgen, wat het ook kost en hoe ver ik ook moet rijden. Alle tips zijn welkom!
Ik zal het verhaal even schetsen.
Kyra is een herplaatser, ze is een 5 jaar oude cocker spaniel teefje en ze is ontzettend lief, vriendelijk en ze is dol op knuffelen, verstoppertje spelen, speuren, zoekspelletjes en natuurlijk... lekker eten. Kyra is september 2008 bij ons in huis gekomen. Kyra was een hond die echt wel stoer was. Ze was totaal niet mensenschuw, iedereen mocht haar aanraken, haar optillen, aan haar plukken en ze kon gerust 3 uur op de trimtafel zitten en de dierenartsenpraktijk liep ze fluitend in en uit.
Er is onlangs een heel groot probleem ontstaan waar ik verschrikkelijk verdrietig om ben.
Vorig jaar september 2009 heeft Kyra met buiten spelen een nagel gescheurd, het duimpje. Dit komt wel vaker voor bij honden en dat is natuurlijk ontzettend pijnlijk. We zijn meteen naar de dierenarts gegaan. De nagel moest eruit worden getrokken. Ze vertelde dat het zo gebeurd was maar dat het verschrikkelijk veel pijn zou doen. De dierenarts heeft die nagel eruit getrokken, zonder verdoving en Kyra natuurlijk gillen als een speenvarken wat logisch was, dat heeft echt verschrikkelijk veel pijn gedaan. Ik heb buiten staan huilen totdat ze klaar was. Nu achteraf denk ik ook, waarom heeft ze geen verdoving gegeven? Ik wou dat ik het toen had gevraagd. Wij waren toen onwetend. We dachten dat het niet anders kon. Onlangs heb ik dit nog een keer nagevraagd volgens deze dierenarts worden er voor gescheurde nagels nooit verdovingen gegeven. Achteraf heb ik zo'n spijt ervan dat ik niet om een verdoving heb gevraagd. Ik ben nog steeds woest op de dierenarts. Bezoekjes aan dierenartsen gaan sindsdien niet meer zonder problemen. Alleen al voor een consult raakt Kyra helemaal in paniek en gilt ze de hele tent bij elkaar en als ze aangeraakt wordt dan gromt ze en laat ze haar tanden zien en dan moeten ze uitkijken dat ze niet bijt.
Gisteren is gebleken dat het probleem vele malen groter is dan alleen de dierenarts. Gisteren was het de dag dat Kyra zou worden getrimt. De trimster wilde haar oppakken om haar op tafel te zetten maar ook dit liet Kyra niet toe. Ze kreeg die strakke blik in haar ogen en zodra de trimster haar wilde optillen raakte ze helemaal in paniek. De trimster zei meteen 'hier begin ik niet aan' wat ik absoluut kan begrijpen. Dit betekent dus dat de dierenarts op haar geweten heeft dat mijn hond nu een trauma heeft voor de rest van haar leven en een mega-angst heeft voor trimsters en dierenartsen en ook mensen die haar willen optillen. Dit betekent ook dat ik haar niet meer naar de trimsalon kan brengen en haar nooit meer kan laten enten zonder dat Kyra helemaal in paniek raakt. Ik ben boos, verdrietig en ik voel me hulpeloos. Laat mij maar eens een trimster en/of dierenarts vinden die alle tijd heeft en haar voor dit probleem alle aandacht wil schenken, laat staan mijn Kyra van deze angst af te kunnen helpen. Zodra Kyra bij de dierenarts is en een klein pijntje voelt van een prikje dan begint alles weer van voor af aan, ben ik bang.
Het is gelukkig wel zo dat Kyra mij wel vertrouwt. Ik mag haar borstelen, haren knippen, plukken, nagels knippen e.d., ze vertrouwt mij volledig.
Dit is pas sinds kort een megagroot probleem en als en nu niets aan wordt gedaan dan blijft het een levenslang probleem. Ik wil hier echt samen met Kyra aan gaan werken zodat ze binnen een aanzienlijke periode weer vrolijk naar de dierarts en trimsalon kan, zoals ze voorheen ook deed.
Ik zou ook de dierenarts willen aanklagen. Wie weet hoe ik dit kan aanpakken?
Hoe moet ik dit probleem gaan aanpakken? Ik zou hier graag hulp bij willen hebben om dit hopelijk uit haar te krijgen, wat het ook kost en hoe ver ik ook moet rijden. Alle tips zijn welkom!
Als je het nuchter bekijkt, lost alcohol niets op.
woensdag 3 maart 2010 om 17:02
Hinde, ik was hier al bang voor dat het nooit meer zal worden als voorheen. Tijd, liefde en geduld heb ik zeker. Ik heb er echt alles voor over om Kyra in ieder geval van de ergste angst af te helpen. Tot zover weer bedankt voor alle lieve reacties.
Als je het nuchter bekijkt, lost alcohol niets op.
woensdag 3 maart 2010 om 17:05
quote:akka schreef op 03 maart 2010 @ 16:57:
[...]
Heeft er toch niks mee te maken of HOND wel of niet op de bank mag slapen?
Als jouw HOND, voor mijn part cavia of parkiet gilt van de pijn, dan raakt je dat toch?
Zeg alsjeblieft ja, anders ben je in mijn ogen echt kei en keihard.
Ik hoef jou in ieder geval niet te vragen of je op de partij voor de dieren gestemd hebt.Ik denk het niet. Ze vind het alleen vervelend, dat gaf ze zo aan. Waarschijnlijk vindt ze dat net zo vervelend als de rekening betalen bij de dierenarts.
[...]
Heeft er toch niks mee te maken of HOND wel of niet op de bank mag slapen?
Als jouw HOND, voor mijn part cavia of parkiet gilt van de pijn, dan raakt je dat toch?
Zeg alsjeblieft ja, anders ben je in mijn ogen echt kei en keihard.
Ik hoef jou in ieder geval niet te vragen of je op de partij voor de dieren gestemd hebt.Ik denk het niet. Ze vind het alleen vervelend, dat gaf ze zo aan. Waarschijnlijk vindt ze dat net zo vervelend als de rekening betalen bij de dierenarts.
Als je het nuchter bekijkt, lost alcohol niets op.
woensdag 3 maart 2010 om 17:05
Ik heb al tranen in mijn ogen als ik een muis hoor schreeuwen die door onze kat is gegrepen ....
En dat heeft niets met krampachtig te maken, maar met het feit dat ik geen enkel levend wezen pijn gun.
Er slaapt geen muis in m'n bed, er zit geen muis op m'n bank, want het is namelijk een MUIS. Maar als die muis schreeuwt van pijn zie ik niet in waarom die pijn minder erg zou zijn als de pijn van een groter dier of van een mens.
En dat heeft niets met krampachtig te maken, maar met het feit dat ik geen enkel levend wezen pijn gun.
Er slaapt geen muis in m'n bed, er zit geen muis op m'n bank, want het is namelijk een MUIS. Maar als die muis schreeuwt van pijn zie ik niet in waarom die pijn minder erg zou zijn als de pijn van een groter dier of van een mens.
woensdag 3 maart 2010 om 17:07
woensdag 3 maart 2010 om 17:08
quote:Gebakkie schreef op 03 maart 2010 @ 16:15:
Onlangs heb ik dit nog een keer nagevraagd volgens deze dierenarts worden er voor gescheurde nagels nooit verdovingen gegeven. Ik zou ook de dierenarts willen aanklagen. Wie weet hoe ik dit kan aanpakken?
Tenzij je zeker weet dat het trekken van een nagel in de meeste praktijken wel onder verdoving gebeurt en je dierenarts dus echt een fout heeft gemaakt en goede zorg heeft onthouden zou ik hem/haar niet aanklagen. Je kunt met je dierenarts bespreken dat er kennelijk honden zijn waarbij dit extreem pijnlijk is en dus een verdoving uit voorzorg wel verstandig is. En in ieder geval weet je nu dat het bij jouw hond een goed idee is. Een goede gesprek lijkt me veel constructiever, misschien heeft hij nog tips om je hond weer angstvrij te kijgen.
Onlangs heb ik dit nog een keer nagevraagd volgens deze dierenarts worden er voor gescheurde nagels nooit verdovingen gegeven. Ik zou ook de dierenarts willen aanklagen. Wie weet hoe ik dit kan aanpakken?
Tenzij je zeker weet dat het trekken van een nagel in de meeste praktijken wel onder verdoving gebeurt en je dierenarts dus echt een fout heeft gemaakt en goede zorg heeft onthouden zou ik hem/haar niet aanklagen. Je kunt met je dierenarts bespreken dat er kennelijk honden zijn waarbij dit extreem pijnlijk is en dus een verdoving uit voorzorg wel verstandig is. En in ieder geval weet je nu dat het bij jouw hond een goed idee is. Een goede gesprek lijkt me veel constructiever, misschien heeft hij nog tips om je hond weer angstvrij te kijgen.
woensdag 3 maart 2010 om 17:11
Wat al is gezegd: kijken of je het op kunt bouwen. Vaak naar de dierenarts gaan (op een rustig moment, dus niet met de wachtkamer vol gestresste beesten) en dan alleen maar een snoepje halen. Kijk ook of je met je dierenarts kunt bespreken dat je hond voorlopig niet op de tafel hoeft maar op de grond kan worden ingeent/nagekeken. Zelf ook veel aan haar zitten, zodat aanraking wel vertrouwd blijft.
En heel, heel veel geduld. Zoals Hinde zegt, weg zal het niet meer gaan, maar als ze een beetje fatsoenlijk ingeent of getrimd kan worden scheelt het al flink.
Wij hebben iets soortgelijks gehad met onze vorige hond, maar die was na een tijdje weer om te kopen met iets lekkers. Bij hem was het trouwens ook geen pijn die de paniek veroorzaakte. Hij moest onder narcose en raakte volledig in paniek daarvan. Zo erg dat hij tot drie keer toe een extra dosis narcosemiddel moest krijgen omdat hij door de stress en adrenaline steeds weer opstond.
Na heel veel koekjes en brokjes hebben we hem langzaam weer de dierenartspraktijk in gekregen (met veel hulp van de dierenarts moet ik zeggen, die heeft hem dus ook een tijdje op de grond behandeld omdat hij in de stress raakte van de tafel). Hij stond daarna weliswaar trillend van angst in de praktijk, maar de paniek was eruit.
Als je nog een tip voor een goede gedragstherapeut in het midden van het land wilt, geef maar een gil, die heb ik wel voor je!
En heel, heel veel geduld. Zoals Hinde zegt, weg zal het niet meer gaan, maar als ze een beetje fatsoenlijk ingeent of getrimd kan worden scheelt het al flink.
Wij hebben iets soortgelijks gehad met onze vorige hond, maar die was na een tijdje weer om te kopen met iets lekkers. Bij hem was het trouwens ook geen pijn die de paniek veroorzaakte. Hij moest onder narcose en raakte volledig in paniek daarvan. Zo erg dat hij tot drie keer toe een extra dosis narcosemiddel moest krijgen omdat hij door de stress en adrenaline steeds weer opstond.
Na heel veel koekjes en brokjes hebben we hem langzaam weer de dierenartspraktijk in gekregen (met veel hulp van de dierenarts moet ik zeggen, die heeft hem dus ook een tijdje op de grond behandeld omdat hij in de stress raakte van de tafel). Hij stond daarna weliswaar trillend van angst in de praktijk, maar de paniek was eruit.
Als je nog een tip voor een goede gedragstherapeut in het midden van het land wilt, geef maar een gil, die heb ik wel voor je!
woensdag 3 maart 2010 om 17:16
Helaas kan ik me herinneren dat onze Jack Russell dit ook vaak heeft gehad met wild spelen en onze dierenarts ook het nageltje helemaal afknipte zonder verdoving. Het zou dus heel goed kunnen dat het klopt wat je dierenarts zei. In dat geval is het doodzonde dat dit gebeurd is maar kun je de dierenarts niet aanklagen.
Er moet al sprake zijn van echte dierenmishandeling om de arts aan te klagen en dat is hier niet het geval.
O ja, wij hebben na een aantal keren het duimpje laten verwijderen (natuurlijk wel onder narcose). Dat vond de dierenarts zelf beter omdat het best vaak gebeurde. Dat was een ideale oplossing, anders had hij in zijn 15-jarige leventje nog heel wat van deze pijnlijke ingrepen moeten ondergaan.
Er moet al sprake zijn van echte dierenmishandeling om de arts aan te klagen en dat is hier niet het geval.
O ja, wij hebben na een aantal keren het duimpje laten verwijderen (natuurlijk wel onder narcose). Dat vond de dierenarts zelf beter omdat het best vaak gebeurde. Dat was een ideale oplossing, anders had hij in zijn 15-jarige leventje nog heel wat van deze pijnlijke ingrepen moeten ondergaan.
woensdag 3 maart 2010 om 17:21
@Binti, ja dat van die narcose was bij onze russel ook zo. Hij weigerde zich eraan over te geven en uiteindelijk had hij een hoeveelheid narcosemiddel in zijn lijfje bestemd voor een bouvier!
Voor zijn castratie heeft hij 1,5 uur door de (lege) wachtkamer gewaggeld voor hij ging liggen en we hem op tafel konden leggen.
Bij nagels knippen sloten de DA en de assistente een weddenschap af; wie gebeten werd moest een vlaai kopen
Voor zijn castratie heeft hij 1,5 uur door de (lege) wachtkamer gewaggeld voor hij ging liggen en we hem op tafel konden leggen.
Bij nagels knippen sloten de DA en de assistente een weddenschap af; wie gebeten werd moest een vlaai kopen
woensdag 3 maart 2010 om 17:29
quote:missspanje schreef op 03 maart 2010 @ 16:32:
Ik las idd ook in de OP dat het een hond was, maar als TO er zo krampachtig mee omgaat dacht ik toch echt dat we het over haar dochter hadden. Buiten staan huilen bij de dierenarts...
Jah, ik heb ook een hond, maar die slaapt in z'n hondenhok, mag niet op de bank, niet naar boven ed. Ook sta ik niet te huilen bij de dierenarts, want het is namelijk een HOND. En jah het is vervelend dat ze bang is voor de dierenarts, maar het lijkt me niet het einde van de wereld...
Damn, wat ben jij stom en vooroordelend zeg! Dat jij niks geeft om je hond, betekent niet dat andere mensen niet geven om hun huisdier!
Ik had ook de tranen in mijn ogen toen mijn cavia haar nagels werden geknipt, gewoon omdat ik het zo zielig vond dat ze het helemaal niet leuk vond (was nml duidelijk, mevrouw gilde alles bij elkaar ).
Omdat ik veel om dieren geef!
Ik las idd ook in de OP dat het een hond was, maar als TO er zo krampachtig mee omgaat dacht ik toch echt dat we het over haar dochter hadden. Buiten staan huilen bij de dierenarts...
Jah, ik heb ook een hond, maar die slaapt in z'n hondenhok, mag niet op de bank, niet naar boven ed. Ook sta ik niet te huilen bij de dierenarts, want het is namelijk een HOND. En jah het is vervelend dat ze bang is voor de dierenarts, maar het lijkt me niet het einde van de wereld...
Damn, wat ben jij stom en vooroordelend zeg! Dat jij niks geeft om je hond, betekent niet dat andere mensen niet geven om hun huisdier!
Ik had ook de tranen in mijn ogen toen mijn cavia haar nagels werden geknipt, gewoon omdat ik het zo zielig vond dat ze het helemaal niet leuk vond (was nml duidelijk, mevrouw gilde alles bij elkaar ).
Omdat ik veel om dieren geef!
woensdag 3 maart 2010 om 18:10
Hmm, wat je er aan zou kunnen doen?
Ik denk heel weinig
Zomaar een vraag uit nieuwsgierigheid...je hebt toch wel een andere DA gezocht?
Ik zou zelf namelijk zelf geen sikkepit vertrouwen meer hebben in zo iemand.
En verder...oefenen met Kyra
Thuis mensen haar op laten pakken, samen naar de trimsalon en dat jij haar op de tafel zet, gewoon met heel veel geduld en ontzettend veel liefde...
Ik denk heel weinig
Zomaar een vraag uit nieuwsgierigheid...je hebt toch wel een andere DA gezocht?
Ik zou zelf namelijk zelf geen sikkepit vertrouwen meer hebben in zo iemand.
En verder...oefenen met Kyra
Thuis mensen haar op laten pakken, samen naar de trimsalon en dat jij haar op de tafel zet, gewoon met heel veel geduld en ontzettend veel liefde...
Luister nou maar gewoon naar wat ik zeg!
woensdag 3 maart 2010 om 18:19
Ik heb in het asiel waar ik heb gewerkt helaas heel wat (ernstig) getraumatiseerde honden gezien en helaas is het mogelijk dat je hond de dierenarts nooit meer zal vertrouwen.
Als dat het geval is kun je de dierenarts vragen of je zelf mag leren enten (dat is heel simpel) en of je thuis bij andere serieuzere dingen een narcose mag geven zodat de hond verdoofd naar de dierenarts vervoerd kan worden en daar behandeld kan worden. Dit is wel wat ongebruikelijk voor de meeste dierenartsen, maar het is uiteindelijk dan ook veiliger voor de dierenarts zelf.
In de tussentijd kun je inderdaad oefenen met bezoekjes naar de dierenarts zonder verdere behandeling en dit steeds meer uitbreiden.
Dit alles kost veel veel tijd, moeite en geduld, maar laat je nooit wijsmaken dat het onzin is, want een getraumatiseerd dier of een dier in pijn is wel zielig!
Als dat het geval is kun je de dierenarts vragen of je zelf mag leren enten (dat is heel simpel) en of je thuis bij andere serieuzere dingen een narcose mag geven zodat de hond verdoofd naar de dierenarts vervoerd kan worden en daar behandeld kan worden. Dit is wel wat ongebruikelijk voor de meeste dierenartsen, maar het is uiteindelijk dan ook veiliger voor de dierenarts zelf.
In de tussentijd kun je inderdaad oefenen met bezoekjes naar de dierenarts zonder verdere behandeling en dit steeds meer uitbreiden.
Dit alles kost veel veel tijd, moeite en geduld, maar laat je nooit wijsmaken dat het onzin is, want een getraumatiseerd dier of een dier in pijn is wel zielig!
woensdag 3 maart 2010 om 18:23
Mocht je een klacht in willen dienen tegen de dierenarts: http://www.agro.nl/vtc/
woensdag 3 maart 2010 om 18:25
quote:Summerdance schreef op 03 maart 2010 @ 18:10:
Hmm, wat je er aan zou kunnen doen?
Ik denk heel weinig
Zomaar een vraag uit nieuwsgierigheid...je hebt toch wel een andere DA gezocht?
Zeker, ik heb achteraf nog veel meer negatieve verhalen gehoord over deze dierenarts, niet in details maar deze dierenarts wordt door veel mensen absoluut niet aangeraden. Maar ja, allemaal acheraf he Ik woon nog niet zo lang in deze gemeente dus ik had toendertijd de meest dichtsbijzijnde dierenarts opgezocht. Achteraf heb ik echt spijt dat ik niet ben gaan zoeken naar de beste dierenarts.
Hmm, wat je er aan zou kunnen doen?
Ik denk heel weinig
Zomaar een vraag uit nieuwsgierigheid...je hebt toch wel een andere DA gezocht?
Zeker, ik heb achteraf nog veel meer negatieve verhalen gehoord over deze dierenarts, niet in details maar deze dierenarts wordt door veel mensen absoluut niet aangeraden. Maar ja, allemaal acheraf he Ik woon nog niet zo lang in deze gemeente dus ik had toendertijd de meest dichtsbijzijnde dierenarts opgezocht. Achteraf heb ik echt spijt dat ik niet ben gaan zoeken naar de beste dierenarts.
Als je het nuchter bekijkt, lost alcohol niets op.
woensdag 3 maart 2010 om 18:33
Wat een domme reacties geven sommige mensen zeg!
Maar goed; ik vind het heel erg voor jou en je hondje! Maar wat nu te doen?
Ik vind de tip van een gedragstherapeut wel een goede, dat zou ik zeker eens gaan proberen.
En misschien (wat hier al gezegd is) proberen om het heel langzaam op te bouwen.
Vanaf welk moment raakt je hondje in paniek? Is dat al als je de praktijk binnengaat?
De vraag is wat zij precies met die pijn is gaan associëren. Dat kan zijn het moment dat ze opgepakt wordt, of misschien associeert ze de trimtafel, of de tafel bij de dierenarts, met die pijn. Het kan iets heel geks zijn.
Ik denk ook dat het belangrijk is dat je haar niet gaat troosten, of er op ingaat, op het moment dat ze in paniek raakt. Hoe moeilijk dat ook is. Dan bevestig je namelijk dat er iets heel ergs aan de hand is.
Succes!
Maar goed; ik vind het heel erg voor jou en je hondje! Maar wat nu te doen?
Ik vind de tip van een gedragstherapeut wel een goede, dat zou ik zeker eens gaan proberen.
En misschien (wat hier al gezegd is) proberen om het heel langzaam op te bouwen.
Vanaf welk moment raakt je hondje in paniek? Is dat al als je de praktijk binnengaat?
De vraag is wat zij precies met die pijn is gaan associëren. Dat kan zijn het moment dat ze opgepakt wordt, of misschien associeert ze de trimtafel, of de tafel bij de dierenarts, met die pijn. Het kan iets heel geks zijn.
Ik denk ook dat het belangrijk is dat je haar niet gaat troosten, of er op ingaat, op het moment dat ze in paniek raakt. Hoe moeilijk dat ook is. Dan bevestig je namelijk dat er iets heel ergs aan de hand is.
Succes!
woensdag 3 maart 2010 om 18:35
woensdag 3 maart 2010 om 18:36
Jeetje, wat een afschuwelijk verhaal. Kan me voorstellen dat je er aardig door van slag bent en je hond al helemaal.
Zou idd ook contact opnemen met een gedragstherapeut en natuurlijk een andere dierenarts. Entingen etc. doet een van mijn dierenartsen (ik heb er 2) gewoon als de hond op de grond staat. Ze mag daar ook altijd lekker snuffelen en krijgt koekjes. Misschien helpt het bij jou ook al als je hond niet op de tafel hoeft te staan.
@Miss Spanje, dus omdat het een hond is mag je niet huilen omdat hij pijn heeft? Doe normaal zeg!
Zou idd ook contact opnemen met een gedragstherapeut en natuurlijk een andere dierenarts. Entingen etc. doet een van mijn dierenartsen (ik heb er 2) gewoon als de hond op de grond staat. Ze mag daar ook altijd lekker snuffelen en krijgt koekjes. Misschien helpt het bij jou ook al als je hond niet op de tafel hoeft te staan.
@Miss Spanje, dus omdat het een hond is mag je niet huilen omdat hij pijn heeft? Doe normaal zeg!
woensdag 3 maart 2010 om 18:47
He Gebakkie,
Wat vervelend en wat zielig voor je hondje.
Mijn vorige hond, een duitse herder, was ook panisch voor de dierenarts. Geen idee hoe het kwam, hij was ook een herplaatser. Maar wat een drama was dat iedere keer weer...Hij zette heel de praktijk op stelten, ze kregen hem geen muilkorf om, als ik dat thuis al deed, kreeg ik hem met geen mogelijkheid meer in de auto en omdat hij zo sterk was, kon ik hem bijna niet houden. Hij heeft zelfs eens een keer de dierenarts keihard gebeten. Heel naar allemaal.
Ik heb ook geprobeerd dit op te bouwen, door steeds koekjes te gaan halen op rustige momenten en zo, maar daar liet hij zich helaas niet door beinvloeden...
Uiteindelijk heb ik met de dierenarts iedere keer buiten een afspraak gemaakt, dat ging eigenlijk het beste. Hij deed dan zijn witte jas uit, ik stond op een veldje met hond en met balletje en de dierenarts deed als een speer de spuit erin.
Toen er echter meer aan de hand was en hij echt de onderzoekskamer in moest, kreeg ik kalmeringstabletjes die ik een uur van te voren al kon geven. Hij kon dan nog wel gewoon meelopen, maar was rustig en erg slaperig, waardoor het redelijk ging.
Ik ben heel benieuwd of het met een gedragsdeskundige lukt om je hondje ander gedrag aan te leren, ik lees met interesse mee!
succes in ieder geval!
Wat vervelend en wat zielig voor je hondje.
Mijn vorige hond, een duitse herder, was ook panisch voor de dierenarts. Geen idee hoe het kwam, hij was ook een herplaatser. Maar wat een drama was dat iedere keer weer...Hij zette heel de praktijk op stelten, ze kregen hem geen muilkorf om, als ik dat thuis al deed, kreeg ik hem met geen mogelijkheid meer in de auto en omdat hij zo sterk was, kon ik hem bijna niet houden. Hij heeft zelfs eens een keer de dierenarts keihard gebeten. Heel naar allemaal.
Ik heb ook geprobeerd dit op te bouwen, door steeds koekjes te gaan halen op rustige momenten en zo, maar daar liet hij zich helaas niet door beinvloeden...
Uiteindelijk heb ik met de dierenarts iedere keer buiten een afspraak gemaakt, dat ging eigenlijk het beste. Hij deed dan zijn witte jas uit, ik stond op een veldje met hond en met balletje en de dierenarts deed als een speer de spuit erin.
Toen er echter meer aan de hand was en hij echt de onderzoekskamer in moest, kreeg ik kalmeringstabletjes die ik een uur van te voren al kon geven. Hij kon dan nog wel gewoon meelopen, maar was rustig en erg slaperig, waardoor het redelijk ging.
Ik ben heel benieuwd of het met een gedragsdeskundige lukt om je hondje ander gedrag aan te leren, ik lees met interesse mee!
succes in ieder geval!
woensdag 3 maart 2010 om 18:48
Ik ga zeker een gedragstherapeut in schakelen. Zoals ik daarstraks al zei, ik heb Marco Starink van het programma Dierz al gemaild. Toevallig zag ik een een blad waarnaar ze op zoek zijn naar probleemhonden. Nou, ik vind dat het verhaal van Kyra best een uitdaging is voor hen dus wie weet. Ben benieuwd. ook ga ik morgen de DA bellen en vragen of ze me hiermee wil helpen. Ze heeft mijn hond aan het trauma geholpen dus ik verwacht ook dat ze me zal helpen om haar hier weer vanaf te helpen met herhaaldelijke prettige bezoekjes zonder pijntjes, alleen koekjes en een aai.
Voor de zal het enorm veel tijd en geduld gaan kosten maar goed, ik heb het voor mijn lieverd over.
Toen Kyra bij ons kwam had ik een hele zware tijd. Ik kan oprecht zeggen dat Kyra mij deels door deze zware tijd heen heeft geholpen. Ze is zo ontzettend lief en ze is mijn trouwe vriendinnetje, ook al spreekt ze geen mensentaal. Ik geef heel erg veel om dat beestje, het is jammer dat er nog steeds mensen zijn die een hond maar als een ding/object zien met 4 poten dat vreet, blaft en schijt. Jammer hoor...
Voor de zal het enorm veel tijd en geduld gaan kosten maar goed, ik heb het voor mijn lieverd over.
Toen Kyra bij ons kwam had ik een hele zware tijd. Ik kan oprecht zeggen dat Kyra mij deels door deze zware tijd heen heeft geholpen. Ze is zo ontzettend lief en ze is mijn trouwe vriendinnetje, ook al spreekt ze geen mensentaal. Ik geef heel erg veel om dat beestje, het is jammer dat er nog steeds mensen zijn die een hond maar als een ding/object zien met 4 poten dat vreet, blaft en schijt. Jammer hoor...
Als je het nuchter bekijkt, lost alcohol niets op.
woensdag 3 maart 2010 om 18:54
Ik lees overigens verschillende verhalen op internet. Op de ene site staat dat een verdoving meer pijn doet dan het er snel uitrukken van de nagel en op de andere site staat dat een dierenarts een teen verdooft voor deze de nagel eruit rukt. d.m.v. bevriezing. Ik heb sowieso mijn vraag ook op gratis adviseurs gezet met ook de vraag of deze martelbehandeling 'normaal' is. Ik kan het me zo slecht voorstellen dat Kyra nu de enige is met dit trauma door deze verschrikkelijke ervaring.
Als je het nuchter bekijkt, lost alcohol niets op.
woensdag 3 maart 2010 om 19:03
Lieve Gebakkie,
Ik kan je hierin helemaal niet helpen jammergenoeg.
Maar vind het zoo sneu. Inderdaad honden kunnen zoveel voor je betekenen, ik heb er zelf 2 en ze hebben mij al door heel wat moeilijke tijden heen gesleept. En uiteraard wil je dan ook jou hond helpen wanneer zij het moeilijk heeft.
Onze Hopper had ooit (volgens de d.a.) een verhuistrauma. We waren toen noodgedwonen verhuisd en hij ging na de verhuizing de vloer uitgebreid likken. Op zich ging de vloer er misschien wel van glimmen maar het leek mij toch wat minder fris
. Dat bleek toen ook een vorm van trauma verwerking te zijn, vond zelf de verhuizing ook knap balen maar heb na enige overweging toch maar besloten zijn stress uiting niet op te volgen.
Gelukkig toen we weer terug waren in onze eigen woonplaats, kwamen zowel Hopper als ikzelf weer in ons normale doen, dus geen gelik meer aan de grond.
Heb je natuurlijk helemaal niks aan maar ik wil in ieder geval je moed geven. Geef je hond maar een extra knuf.
Ik kan je hierin helemaal niet helpen jammergenoeg.
Maar vind het zoo sneu. Inderdaad honden kunnen zoveel voor je betekenen, ik heb er zelf 2 en ze hebben mij al door heel wat moeilijke tijden heen gesleept. En uiteraard wil je dan ook jou hond helpen wanneer zij het moeilijk heeft.
Onze Hopper had ooit (volgens de d.a.) een verhuistrauma. We waren toen noodgedwonen verhuisd en hij ging na de verhuizing de vloer uitgebreid likken. Op zich ging de vloer er misschien wel van glimmen maar het leek mij toch wat minder fris
. Dat bleek toen ook een vorm van trauma verwerking te zijn, vond zelf de verhuizing ook knap balen maar heb na enige overweging toch maar besloten zijn stress uiting niet op te volgen.Gelukkig toen we weer terug waren in onze eigen woonplaats, kwamen zowel Hopper als ikzelf weer in ons normale doen, dus geen gelik meer aan de grond.
Heb je natuurlijk helemaal niks aan maar ik wil in ieder geval je moed geven. Geef je hond maar een extra knuf.
Je moet in feite gewoon niet te diep nadenken en dan klopt alles. (Herman Finkers)
woensdag 3 maart 2010 om 19:03
@gebakkie je moet het jezelf echt niet kwalijk nemen hoor! Zodra je wist dat DA niet goed was voor je hond, ben je naar een andere gegaan...
Maar wat heeft de (oude) DA gezegd over jouw klachten?? Dat jouw hond volledig van karakter is veranderd sinds het incident? Heb je op zijn minst excuus gekregen?
Maar wat heeft de (oude) DA gezegd over jouw klachten?? Dat jouw hond volledig van karakter is veranderd sinds het incident? Heb je op zijn minst excuus gekregen?
woensdag 3 maart 2010 om 19:07
Ik las net dat je met een gedragstherapeut aan de gang wil gaan en dat vind ik ook een heel goed idee, want bij Cocker Spaniels loop je helaas een verhoogd risico op valsheid.
Ik weet niet precies waar het door komt, maar het is één van de hondenrassen die door een dergelijk trauma een grotere kans loopt op een verknipte persoonlijkheid of zelf valsheid dan andere hondenrassen. Gelukkig is jouw hond niet zo ver, maar het is goed om dit niet te laten verergeren.
Vraag ook eens raad bij een Cocker Spaniel vereniging op het internet of een hondenforum.
Ik weet niet precies waar het door komt, maar het is één van de hondenrassen die door een dergelijk trauma een grotere kans loopt op een verknipte persoonlijkheid of zelf valsheid dan andere hondenrassen. Gelukkig is jouw hond niet zo ver, maar het is goed om dit niet te laten verergeren.
Vraag ook eens raad bij een Cocker Spaniel vereniging op het internet of een hondenforum.
