Thuis
alle pijlers
Help, mijn hond heeft een trauma!
woensdag 3 maart 2010 om 16:15
Hallo allemaal!
Ik zal het verhaal even schetsen.
Kyra is een herplaatser, ze is een 5 jaar oude cocker spaniel teefje en ze is ontzettend lief, vriendelijk en ze is dol op knuffelen, verstoppertje spelen, speuren, zoekspelletjes en natuurlijk... lekker eten. Kyra is september 2008 bij ons in huis gekomen. Kyra was een hond die echt wel stoer was. Ze was totaal niet mensenschuw, iedereen mocht haar aanraken, haar optillen, aan haar plukken en ze kon gerust 3 uur op de trimtafel zitten en de dierenartsenpraktijk liep ze fluitend in en uit.
Er is onlangs een heel groot probleem ontstaan waar ik verschrikkelijk verdrietig om ben.
Vorig jaar september 2009 heeft Kyra met buiten spelen een nagel gescheurd, het duimpje. Dit komt wel vaker voor bij honden en dat is natuurlijk ontzettend pijnlijk. We zijn meteen naar de dierenarts gegaan. De nagel moest eruit worden getrokken. Ze vertelde dat het zo gebeurd was maar dat het verschrikkelijk veel pijn zou doen. De dierenarts heeft die nagel eruit getrokken, zonder verdoving en Kyra natuurlijk gillen als een speenvarken wat logisch was, dat heeft echt verschrikkelijk veel pijn gedaan. Ik heb buiten staan huilen totdat ze klaar was. Nu achteraf denk ik ook, waarom heeft ze geen verdoving gegeven? Ik wou dat ik het toen had gevraagd. Wij waren toen onwetend. We dachten dat het niet anders kon. Onlangs heb ik dit nog een keer nagevraagd volgens deze dierenarts worden er voor gescheurde nagels nooit verdovingen gegeven. Achteraf heb ik zo'n spijt ervan dat ik niet om een verdoving heb gevraagd. Ik ben nog steeds woest op de dierenarts. Bezoekjes aan dierenartsen gaan sindsdien niet meer zonder problemen. Alleen al voor een consult raakt Kyra helemaal in paniek en gilt ze de hele tent bij elkaar en als ze aangeraakt wordt dan gromt ze en laat ze haar tanden zien en dan moeten ze uitkijken dat ze niet bijt.
Gisteren is gebleken dat het probleem vele malen groter is dan alleen de dierenarts. Gisteren was het de dag dat Kyra zou worden getrimt. De trimster wilde haar oppakken om haar op tafel te zetten maar ook dit liet Kyra niet toe. Ze kreeg die strakke blik in haar ogen en zodra de trimster haar wilde optillen raakte ze helemaal in paniek. De trimster zei meteen 'hier begin ik niet aan' wat ik absoluut kan begrijpen. Dit betekent dus dat de dierenarts op haar geweten heeft dat mijn hond nu een trauma heeft voor de rest van haar leven en een mega-angst heeft voor trimsters en dierenartsen en ook mensen die haar willen optillen. Dit betekent ook dat ik haar niet meer naar de trimsalon kan brengen en haar nooit meer kan laten enten zonder dat Kyra helemaal in paniek raakt. Ik ben boos, verdrietig en ik voel me hulpeloos. Laat mij maar eens een trimster en/of dierenarts vinden die alle tijd heeft en haar voor dit probleem alle aandacht wil schenken, laat staan mijn Kyra van deze angst af te kunnen helpen. Zodra Kyra bij de dierenarts is en een klein pijntje voelt van een prikje dan begint alles weer van voor af aan, ben ik bang.
Het is gelukkig wel zo dat Kyra mij wel vertrouwt. Ik mag haar borstelen, haren knippen, plukken, nagels knippen e.d., ze vertrouwt mij volledig.
Dit is pas sinds kort een megagroot probleem en als en nu niets aan wordt gedaan dan blijft het een levenslang probleem. Ik wil hier echt samen met Kyra aan gaan werken zodat ze binnen een aanzienlijke periode weer vrolijk naar de dierarts en trimsalon kan, zoals ze voorheen ook deed.
Ik zou ook de dierenarts willen aanklagen. Wie weet hoe ik dit kan aanpakken?
Hoe moet ik dit probleem gaan aanpakken? Ik zou hier graag hulp bij willen hebben om dit hopelijk uit haar te krijgen, wat het ook kost en hoe ver ik ook moet rijden. Alle tips zijn welkom!
Ik zal het verhaal even schetsen.
Kyra is een herplaatser, ze is een 5 jaar oude cocker spaniel teefje en ze is ontzettend lief, vriendelijk en ze is dol op knuffelen, verstoppertje spelen, speuren, zoekspelletjes en natuurlijk... lekker eten. Kyra is september 2008 bij ons in huis gekomen. Kyra was een hond die echt wel stoer was. Ze was totaal niet mensenschuw, iedereen mocht haar aanraken, haar optillen, aan haar plukken en ze kon gerust 3 uur op de trimtafel zitten en de dierenartsenpraktijk liep ze fluitend in en uit.
Er is onlangs een heel groot probleem ontstaan waar ik verschrikkelijk verdrietig om ben.
Vorig jaar september 2009 heeft Kyra met buiten spelen een nagel gescheurd, het duimpje. Dit komt wel vaker voor bij honden en dat is natuurlijk ontzettend pijnlijk. We zijn meteen naar de dierenarts gegaan. De nagel moest eruit worden getrokken. Ze vertelde dat het zo gebeurd was maar dat het verschrikkelijk veel pijn zou doen. De dierenarts heeft die nagel eruit getrokken, zonder verdoving en Kyra natuurlijk gillen als een speenvarken wat logisch was, dat heeft echt verschrikkelijk veel pijn gedaan. Ik heb buiten staan huilen totdat ze klaar was. Nu achteraf denk ik ook, waarom heeft ze geen verdoving gegeven? Ik wou dat ik het toen had gevraagd. Wij waren toen onwetend. We dachten dat het niet anders kon. Onlangs heb ik dit nog een keer nagevraagd volgens deze dierenarts worden er voor gescheurde nagels nooit verdovingen gegeven. Achteraf heb ik zo'n spijt ervan dat ik niet om een verdoving heb gevraagd. Ik ben nog steeds woest op de dierenarts. Bezoekjes aan dierenartsen gaan sindsdien niet meer zonder problemen. Alleen al voor een consult raakt Kyra helemaal in paniek en gilt ze de hele tent bij elkaar en als ze aangeraakt wordt dan gromt ze en laat ze haar tanden zien en dan moeten ze uitkijken dat ze niet bijt.
Gisteren is gebleken dat het probleem vele malen groter is dan alleen de dierenarts. Gisteren was het de dag dat Kyra zou worden getrimt. De trimster wilde haar oppakken om haar op tafel te zetten maar ook dit liet Kyra niet toe. Ze kreeg die strakke blik in haar ogen en zodra de trimster haar wilde optillen raakte ze helemaal in paniek. De trimster zei meteen 'hier begin ik niet aan' wat ik absoluut kan begrijpen. Dit betekent dus dat de dierenarts op haar geweten heeft dat mijn hond nu een trauma heeft voor de rest van haar leven en een mega-angst heeft voor trimsters en dierenartsen en ook mensen die haar willen optillen. Dit betekent ook dat ik haar niet meer naar de trimsalon kan brengen en haar nooit meer kan laten enten zonder dat Kyra helemaal in paniek raakt. Ik ben boos, verdrietig en ik voel me hulpeloos. Laat mij maar eens een trimster en/of dierenarts vinden die alle tijd heeft en haar voor dit probleem alle aandacht wil schenken, laat staan mijn Kyra van deze angst af te kunnen helpen. Zodra Kyra bij de dierenarts is en een klein pijntje voelt van een prikje dan begint alles weer van voor af aan, ben ik bang.
Het is gelukkig wel zo dat Kyra mij wel vertrouwt. Ik mag haar borstelen, haren knippen, plukken, nagels knippen e.d., ze vertrouwt mij volledig.
Dit is pas sinds kort een megagroot probleem en als en nu niets aan wordt gedaan dan blijft het een levenslang probleem. Ik wil hier echt samen met Kyra aan gaan werken zodat ze binnen een aanzienlijke periode weer vrolijk naar de dierarts en trimsalon kan, zoals ze voorheen ook deed.
Ik zou ook de dierenarts willen aanklagen. Wie weet hoe ik dit kan aanpakken?
Hoe moet ik dit probleem gaan aanpakken? Ik zou hier graag hulp bij willen hebben om dit hopelijk uit haar te krijgen, wat het ook kost en hoe ver ik ook moet rijden. Alle tips zijn welkom!
Als je het nuchter bekijkt, lost alcohol niets op.
vrijdag 5 maart 2010 om 23:56
Mararoulette, bedankt voor je goedbedoelde advies. Toch moet ik wel zeggen dat we zelf al heel veel positieve dingen bij hem bereikt hebben de afgelopen jaren. Dit door toch goed consequent te zijn. We zijn er bijv. achtergekomen dat "vreemde" mannen die bij ons binnenkomen, het beste eerst even kunnen gaan zitten. Dan wordt onze hond meteen rustig, nieuwsgierig, gaat even snuffelen en dan is zijn angst ook over. Verder had hij de neiging om tegen iedereen op te springen die binnen kwam, hem nu aangeleefd dat hij eerst een touw moet pakken, dan springt hij namelijk niet meer. Het touw pakt hij nu uit zichzelf al. Hoewel hij in het begin toch ook erge verlatingsangst had, hebben we hem al vroeg kunnen leren om in een kennel (zit aan het huis vast) te zitten, als wij aan het werk zijn. Dit gaat ook prima, hij blaft niet, breekt de boel niet af. Dus ik kan wel zeggen dat we zelf al heel veel bereikt hebben met hem. En, het is een grote lieverd!!
zaterdag 6 maart 2010 om 11:43
quote:iris1969 schreef op 05 maart 2010 @ 20:25:
Ik vind het zo jammer dat iedereen het altijd maar over een roesje heeft, want een roesje bestaat niet. Dit is gewoon een lichte verdoving met dezelfde middelen en met dezelfde kans dat het dier er niet meer uit komt (al is die kans gelukkig heel klein). Door dit woord lijkt het net of het iets totaal anders en heel onschuldigs is en dat is niet zo.
een roesje klinkt minder heftig en dacht dus ook dat dat zo was. weer wat geleerd
ik wilde voornamelijk niet dat zij verdovende middelen kreeg omdat ze al zo ziek is (allergien).
het was wel moeilijk om dat ook vol te houden want de dierenarts gaf me toch het gevoel dat ik het niet goed deed.
maar toen ik zag hoe het bij een andere dierenarts goed ging zonder verdoving wist ik dat ik een goede beslissing had gemaakt.
gebakkie, het advies wat al eerder was gegeven van een gedrag deskundige is natuurlijk naar mijn idee ook het beste voor je hond. succes ermee ben erg benieuwd hoe het gaat.
en zoveel om je hond geven vind ik niet overdreven hoor, heb ik zelf ook als ik zie dat mijn hond pijn heb wordt ik ook verdrietig.
Ik vind het zo jammer dat iedereen het altijd maar over een roesje heeft, want een roesje bestaat niet. Dit is gewoon een lichte verdoving met dezelfde middelen en met dezelfde kans dat het dier er niet meer uit komt (al is die kans gelukkig heel klein). Door dit woord lijkt het net of het iets totaal anders en heel onschuldigs is en dat is niet zo.
een roesje klinkt minder heftig en dacht dus ook dat dat zo was. weer wat geleerd
ik wilde voornamelijk niet dat zij verdovende middelen kreeg omdat ze al zo ziek is (allergien).
het was wel moeilijk om dat ook vol te houden want de dierenarts gaf me toch het gevoel dat ik het niet goed deed.
maar toen ik zag hoe het bij een andere dierenarts goed ging zonder verdoving wist ik dat ik een goede beslissing had gemaakt.
gebakkie, het advies wat al eerder was gegeven van een gedrag deskundige is natuurlijk naar mijn idee ook het beste voor je hond. succes ermee ben erg benieuwd hoe het gaat.
en zoveel om je hond geven vind ik niet overdreven hoor, heb ik zelf ook als ik zie dat mijn hond pijn heb wordt ik ook verdrietig.
zaterdag 6 maart 2010 om 12:23
quote:stabijtje schreef op 05 maart 2010 @ 23:56:
. Hoewel hij in het begin toch ook erge verlatingsangst had, hebben we hem al vroeg kunnen leren om in een kennel (zit aan het huis vast) te zitten, als wij aan het werk zijn. Dit gaat ook prima, hij blaft niet, breekt de boel niet af. Dus ik kan wel zeggen dat we zelf al heel veel bereikt hebben met hem. En, het is een grote lieverd!!
Dat vind ik echt heel erg knap. Ik heb een hond moeten herplaatsen om haar verlatingsangst. Dat is echt het allermoeilijkste wat ik ooit heb gedaan, maar wij zaten op dat moment niet in een situatie waarin we het konden oplossen.
Helaas. Ik heb nog af en toe contact met haar nieuwe eigenaresse en ook haar is het niet gelukt. Maar zij heeft er wel een oplossing voor kunnen vinden gelukkig.
De rest klinkt ook heel goed
Fijn dat jullie het zo hebben kunnen oplossen. (Mijn hond vind mannen ook soms eng, maar dan alleen aan de riem.. we zijn er mee bezig maar er is iets met de riem wat voor hem heel veel dingen moeilijker maakt. Eigenlijk weet ik het wel trouwens, hij kan dan namelijk niet weg. En hij loopt nogal graag met een grote boog overal omheen. )
. Hoewel hij in het begin toch ook erge verlatingsangst had, hebben we hem al vroeg kunnen leren om in een kennel (zit aan het huis vast) te zitten, als wij aan het werk zijn. Dit gaat ook prima, hij blaft niet, breekt de boel niet af. Dus ik kan wel zeggen dat we zelf al heel veel bereikt hebben met hem. En, het is een grote lieverd!!
Dat vind ik echt heel erg knap. Ik heb een hond moeten herplaatsen om haar verlatingsangst. Dat is echt het allermoeilijkste wat ik ooit heb gedaan, maar wij zaten op dat moment niet in een situatie waarin we het konden oplossen.
Helaas. Ik heb nog af en toe contact met haar nieuwe eigenaresse en ook haar is het niet gelukt. Maar zij heeft er wel een oplossing voor kunnen vinden gelukkig. De rest klinkt ook heel goed
Fijn dat jullie het zo hebben kunnen oplossen. (Mijn hond vind mannen ook soms eng, maar dan alleen aan de riem.. we zijn er mee bezig maar er is iets met de riem wat voor hem heel veel dingen moeilijker maakt. Eigenlijk weet ik het wel trouwens, hij kan dan namelijk niet weg. En hij loopt nogal graag met een grote boog overal omheen. )
zaterdag 6 maart 2010 om 20:33
Onze hond is ook vaak bang voor andere honden, groot of klein, maakt niet uit. Van te voren gaat hij dan al blaffen, dat is wel erg vervelend. Tenzij hij ze regelmatig tegenkomt, dan begint hij toch wel nieuwsgierig te worden en uiteindelijk sluit hij meestel wel "vriendschap" met ze. Met onze buurhond heeft het een jaar geduurd voordat ze elkaar accepteerden. Tuurlijk zijn wij ook wel een beetje trots op wat we bereikt hebben met hem...
zaterdag 6 maart 2010 om 20:56
@ Stabijtje: je hebt vast een Friese Stabij of niet? Doe je een fotootje als Avatar, zodat we hem kunnen bewonderen?
Wel knap hoor dat jullie zo ver met hem gekomen zijn. Hij moet jullie wel heel erg vertrouwen en dat na alle ellende tijdens zijn socialisatieperiode, dat is een groot compliment van zo'n dier!
Wel knap hoor dat jullie zo ver met hem gekomen zijn. Hij moet jullie wel heel erg vertrouwen en dat na alle ellende tijdens zijn socialisatieperiode, dat is een groot compliment van zo'n dier!
zondag 7 maart 2010 om 14:53
Ik heb niet het hele topic doorgelezen, hoop dat TO naar een gedragstherapeut gaat. Wat je zelf zou kunnen doen is de hond uit laten in de buurt van de dierenkliniek. Iedere dag iets dichter bij (als dat te doen is, als je dit dagelijks zou oefenen gaat het natuurlijk sneller dan als je slechts eens in de week gaat). Dus gewoon relaxed wandelen en zo dicht in de buurt van de kliniek komen dat de hond niet gaan panieken. Wandelen tot bij de kliniek, als dat goed gaat tot bij de deur. Als dat goed gaat de deur even open en dicht. Als dat goed gaat even naar binnen. Als dat goed gaat even de wachtkamer in. Enz enz enz.
Dus steeds iets dichter bij de dierenarts in de buurt, en zorgen dat je zulke kleine stapjes neemt dat de hond geen angst krijgt.
Heel belangrijk is wel dat in de periode dat je dit traint, de hond géén behandeling hoeft te ondergaan en dus geen nare ervaring opdoet.
Je zou ook helemaal van dierenarts kunnen wisselen om 'schoon' te beginnen. Dan licht je de dierenarts in en ga je er eerste eens een paar keer op bezoek. Dus wachtkamer in, hond krijgt wat koekjes, wachtkamer weer uit. Helemaal mooi zou zijn om, als dat goed gaat, ook een paar keer met de hond in de behandelkamer te gaan zonder dat er wat gebeurt.
Wat ook nogal eens wil helpen, is als de dierenarts even zijn witte jas wil uitdoen, zodat hij er minder dierenartsig uitziet.
Dus steeds iets dichter bij de dierenarts in de buurt, en zorgen dat je zulke kleine stapjes neemt dat de hond geen angst krijgt.
Heel belangrijk is wel dat in de periode dat je dit traint, de hond géén behandeling hoeft te ondergaan en dus geen nare ervaring opdoet.
Je zou ook helemaal van dierenarts kunnen wisselen om 'schoon' te beginnen. Dan licht je de dierenarts in en ga je er eerste eens een paar keer op bezoek. Dus wachtkamer in, hond krijgt wat koekjes, wachtkamer weer uit. Helemaal mooi zou zijn om, als dat goed gaat, ook een paar keer met de hond in de behandelkamer te gaan zonder dat er wat gebeurt.
Wat ook nogal eens wil helpen, is als de dierenarts even zijn witte jas wil uitdoen, zodat hij er minder dierenartsig uitziet.
I only get one shot at life - so I shoot to kill
zondag 7 maart 2010 om 18:55
Allemaal heel erg bedankt voor jullie reacties!
Ik kan zeggen dat ik best wel wat van honden af weet. Bijna heel mijn leven heb ik honden gehad, toen ik nog bij mijn ouders woonde hadden we al honden dus dat zit wel goed.
Toen Kyra bij ons kwam had ze al gedragsproblemen zoals ook verlatingsangst. Ze plaste 's nachts in huis en jankte en blafte als ik even boodschappen ging doen. Ze sliep dus in een bench en ze was dit bij de vorige eigenaar nooit anders gewent. Inmiddels staat de bench in de kelder en de verlatingsangst hebben wij er godzijdank uit gekregen anders had ze niet eens bij ons kunnen blijven (regelement VVE) Ook is ze bang voor andere honden maar nu anderhalf jaar later gaat dit vele malen beter. Ze zal nooit vrienden maken met andere honden maar ze rent er niet meer jankend voor weg. Ze loopt gewoon een boogje om hun heen.
Ik heb vandeweek een clicker gekocht en daar ben ik haar nu mee aan het trainen en dat gaat heel erg goed. Click = goed dus beloning. Bij elk goed gedrag click ik en krijgt een een snoepje. Ik heb met de dierenarts afgsproken dat ik 's morgens tussen 9.00 en 9.30 en 's middags tussen 14.00 en 14.30 altijd langs mag komen, gewoon om even binnen te stappen en een koekje te halen. Met de clicker natuurlijk en uiteraard zonder dat er maar verder iets gebeurt. Dit hebben we dus vrijdagmiddag gedaan. Op de weg erheen was ze niet bang. Voor de deur stond ze even te blaffen maar met de clicker is ze uit zichzelf toch naar binnen gelopen en kort erna liep ze kwispelent door de praktijk. We streven ernaar om haar op de tafel te kunnen zetten zonder dat ze bang gaat worden. Al moet het een jaar duren, ik heb het ervoor over. Sowieso ga ik ook naar de andere dierenarts waar ik een afspraak heb over 2 weken, kijken of deze dierenarts haar mag borstelen. Deze dame heeft heel erg veel ervaring met probleemhonden.
Ik kan zeggen dat ik best wel wat van honden af weet. Bijna heel mijn leven heb ik honden gehad, toen ik nog bij mijn ouders woonde hadden we al honden dus dat zit wel goed.
Toen Kyra bij ons kwam had ze al gedragsproblemen zoals ook verlatingsangst. Ze plaste 's nachts in huis en jankte en blafte als ik even boodschappen ging doen. Ze sliep dus in een bench en ze was dit bij de vorige eigenaar nooit anders gewent. Inmiddels staat de bench in de kelder en de verlatingsangst hebben wij er godzijdank uit gekregen anders had ze niet eens bij ons kunnen blijven (regelement VVE) Ook is ze bang voor andere honden maar nu anderhalf jaar later gaat dit vele malen beter. Ze zal nooit vrienden maken met andere honden maar ze rent er niet meer jankend voor weg. Ze loopt gewoon een boogje om hun heen.
Ik heb vandeweek een clicker gekocht en daar ben ik haar nu mee aan het trainen en dat gaat heel erg goed. Click = goed dus beloning. Bij elk goed gedrag click ik en krijgt een een snoepje. Ik heb met de dierenarts afgsproken dat ik 's morgens tussen 9.00 en 9.30 en 's middags tussen 14.00 en 14.30 altijd langs mag komen, gewoon om even binnen te stappen en een koekje te halen. Met de clicker natuurlijk en uiteraard zonder dat er maar verder iets gebeurt. Dit hebben we dus vrijdagmiddag gedaan. Op de weg erheen was ze niet bang. Voor de deur stond ze even te blaffen maar met de clicker is ze uit zichzelf toch naar binnen gelopen en kort erna liep ze kwispelent door de praktijk. We streven ernaar om haar op de tafel te kunnen zetten zonder dat ze bang gaat worden. Al moet het een jaar duren, ik heb het ervoor over. Sowieso ga ik ook naar de andere dierenarts waar ik een afspraak heb over 2 weken, kijken of deze dierenarts haar mag borstelen. Deze dame heeft heel erg veel ervaring met probleemhonden.
Als je het nuchter bekijkt, lost alcohol niets op.
zondag 7 maart 2010 om 19:21
Ken je het boekje 'een hond en een dolfijn'? Dat is een klein, goedkoop boekje waarin heel goeie tips staan als je begint met clickeren. Ik vind de clicker een super uitvinding, maar je kan er ook fouten mee maken. Ik zou je dat boekje zeker aanraden.
I only get one shot at life - so I shoot to kill
