Thuis
alle pijlers
Mijn lieve sterke kanjer is niet meer....
donderdag 15 april 2010 om 15:20
En het doet zo'n pijn.
Ik heb afscheid moeten nemen van mijn beste vriend.
Mijn lieve sterke hondje.
Ik heb hem in moeten laten slapen maar het doet zo'n pijn.
Ik heb hem laten cremeren en zijn as hier met kaarsje.
Het doet zo'n pijn.
Ik wil graag een gedichtje hier plaatsen voor hem, ter na gedachtenis aan mijn lieve maatje, mijn sterke kleine man.
Zwijgzaam lopen we tussen de bomen
En kijken droevig om ons heen
Hoe vaak zijn we hier niet gekomen
Maar voor het eerst, nu alleen.
We zijn dankbaar voor de tijd
Dat je bij ons hebt mogen zijn
Het onvermijdelijke afscheid
Verscheurt ons hart en doet zo’n pijn.
Na vijftien jaar kwamen de zorgen
Je kon niet meer lopen, gaan of staan
Zodat we besloten op een morgen
Dat dit zo niet verder kon gaan.
We zullen altijd aan je denken
Je wijsheid, kracht en geduld
De warmte die je deed schenken
En waarmee je onze harten hebt gevuld
Ik heb afscheid moeten nemen van mijn beste vriend.
Mijn lieve sterke hondje.
Ik heb hem in moeten laten slapen maar het doet zo'n pijn.
Ik heb hem laten cremeren en zijn as hier met kaarsje.
Het doet zo'n pijn.
Ik wil graag een gedichtje hier plaatsen voor hem, ter na gedachtenis aan mijn lieve maatje, mijn sterke kleine man.
Zwijgzaam lopen we tussen de bomen
En kijken droevig om ons heen
Hoe vaak zijn we hier niet gekomen
Maar voor het eerst, nu alleen.
We zijn dankbaar voor de tijd
Dat je bij ons hebt mogen zijn
Het onvermijdelijke afscheid
Verscheurt ons hart en doet zo’n pijn.
Na vijftien jaar kwamen de zorgen
Je kon niet meer lopen, gaan of staan
Zodat we besloten op een morgen
Dat dit zo niet verder kon gaan.
We zullen altijd aan je denken
Je wijsheid, kracht en geduld
De warmte die je deed schenken
En waarmee je onze harten hebt gevuld
donderdag 22 april 2010 om 08:53
quote:Soulcats schreef op 21 april 2010 @ 23:18:
Ach arme Butterfly, je verdriet spat van het scherm....
Ik voel zó met je mee meis. Je gemis is nog zo vers, en natuurlijk doet het vreselijk veel pijn.
Ik heb vandaag op de dag af precies 3 maanden geleden mijn allerliefste kat van bijna 21 jaar moeten laten inslapen. Ondanks zijn zeer respectabele leeftijd, heb ik zóveel verdriet gehad.
De eerste weken na zijn inslapen gebeurden er ook 'vreemde' dingen in huis, waar ik eigenlijk liever niet over praat, bang om voor gek verklaard te worden Maar ik had ook heel sterk het gevoel dat mijn lieve kat nog 'ergens' bij me was. Ik werd er op zich wel rustig van.
Ik kan alleen maar zeggen, voel wat je wil voelen, en zie wat je wil zien, het is jouw verdriet en niemand anders dan jij kan hieraan invulling geven. Het verdriet slijt, echt. Maar het kost tijd. Nu heb je waarschijnlijk nog een gapend gat in je hart, maar probeer dit gat te vullen met alle mooie herinneringen aan jouw lieve hond.
Nu na een paar maanden ben ik gelukkig niet meer heel verdrietig, maar ik mis mijn grote kanjer nog dagelijks. De knuffelsteen, waar een klein beetje van zijn as in zit, ligt op mijn nachtkastje en krijgt elke avond een zoen
Heel kinderachtig waarschijnlijk, maar ik voel me er goed bij.
Heel veel sterkte nogmaals en ik hoop dat je canvas heel erg mooi wordt zodat je een mooie herinnering zult hebben.
Soulcats heel erg bedankt voor jouw lieve bericht.
En je hoeft je niet te schamen, en bang zijn dat je voor gek verklaard wordt, jammer dan wij weten dat we niet gek zijn!
Jou kat heeft idd een hele mooie leeftijd gehaald jeetje zeg 21 jaar, maar idd dat maakt het verlies er niet minder om.
Ik weet ook wel dat het een beetje gaat slijten, maar dat ik hem idd altijd zal blijven missen.
Nou weer heel erg bedankt voor de mooie lieve woorden.
Liefs
Ach arme Butterfly, je verdriet spat van het scherm....
Ik voel zó met je mee meis. Je gemis is nog zo vers, en natuurlijk doet het vreselijk veel pijn.
Ik heb vandaag op de dag af precies 3 maanden geleden mijn allerliefste kat van bijna 21 jaar moeten laten inslapen. Ondanks zijn zeer respectabele leeftijd, heb ik zóveel verdriet gehad.
De eerste weken na zijn inslapen gebeurden er ook 'vreemde' dingen in huis, waar ik eigenlijk liever niet over praat, bang om voor gek verklaard te worden Maar ik had ook heel sterk het gevoel dat mijn lieve kat nog 'ergens' bij me was. Ik werd er op zich wel rustig van.
Ik kan alleen maar zeggen, voel wat je wil voelen, en zie wat je wil zien, het is jouw verdriet en niemand anders dan jij kan hieraan invulling geven. Het verdriet slijt, echt. Maar het kost tijd. Nu heb je waarschijnlijk nog een gapend gat in je hart, maar probeer dit gat te vullen met alle mooie herinneringen aan jouw lieve hond.
Nu na een paar maanden ben ik gelukkig niet meer heel verdrietig, maar ik mis mijn grote kanjer nog dagelijks. De knuffelsteen, waar een klein beetje van zijn as in zit, ligt op mijn nachtkastje en krijgt elke avond een zoen
Heel kinderachtig waarschijnlijk, maar ik voel me er goed bij.
Heel veel sterkte nogmaals en ik hoop dat je canvas heel erg mooi wordt zodat je een mooie herinnering zult hebben.
Soulcats heel erg bedankt voor jouw lieve bericht.
En je hoeft je niet te schamen, en bang zijn dat je voor gek verklaard wordt, jammer dan wij weten dat we niet gek zijn!
Jou kat heeft idd een hele mooie leeftijd gehaald jeetje zeg 21 jaar, maar idd dat maakt het verlies er niet minder om.
Ik weet ook wel dat het een beetje gaat slijten, maar dat ik hem idd altijd zal blijven missen.
Nou weer heel erg bedankt voor de mooie lieve woorden.
Liefs
donderdag 22 april 2010 om 15:42
Lieve kleine rooie man,
Het is nu iets meer dan een week geleden dat ik je liet inslapen.
Wat ik de laatste tijd vooral doe is terug denken aan alle mooie dingen die we samen hebben mee gemaakt.
Het is vooral de onvoorwaardelijke liefde die jij me gaf die me steeds raakt.
Je mooie rode haren in de wind, je mooie bruine ogen met de lieve blik erin, die je alleen aan mij gaf.
Dan ineens weer die ijzige kou, je bent er niet meer , jij de gene van wie ik zoveel hou.
Mijn lieve kleine man, mijn kameraad, waarom ben jij het om wie ik nu zo rouw?
1 ding moet je weten, ik zal jou nooit vergeten.
Je bent en blijft altijd in mijn hart,.
Oh ik zou een moord doen, als ik je nog 1 keer in mijn armen nemen kon...maar helaas dat kan niet meer.
Maar ik weet dat ooit ergens op een dag ik jou weer zal zien,en je weer in mijn armen sluiten mag, en tot die tijd lieve rode beer ben jij in mijn gedachten, iedere dag weer.
Het is nu iets meer dan een week geleden dat ik je liet inslapen.
Wat ik de laatste tijd vooral doe is terug denken aan alle mooie dingen die we samen hebben mee gemaakt.
Het is vooral de onvoorwaardelijke liefde die jij me gaf die me steeds raakt.
Je mooie rode haren in de wind, je mooie bruine ogen met de lieve blik erin, die je alleen aan mij gaf.
Dan ineens weer die ijzige kou, je bent er niet meer , jij de gene van wie ik zoveel hou.
Mijn lieve kleine man, mijn kameraad, waarom ben jij het om wie ik nu zo rouw?
1 ding moet je weten, ik zal jou nooit vergeten.
Je bent en blijft altijd in mijn hart,.
Oh ik zou een moord doen, als ik je nog 1 keer in mijn armen nemen kon...maar helaas dat kan niet meer.
Maar ik weet dat ooit ergens op een dag ik jou weer zal zien,en je weer in mijn armen sluiten mag, en tot die tijd lieve rode beer ben jij in mijn gedachten, iedere dag weer.
donderdag 22 april 2010 om 17:44
Ook wij hebben vanmiddag afscheid moeten nemen van onze hond, 16 jaar en 4 maanden oud is hij geworden.
Hij was al vanaf de zomer incontinent. Vorige week nog een gesprek met de dierenarts gehad en toen besloten dat ik er toch nog niet klaar voor was om hem in te laten slapen, vooral ook omdat hij verder op het oog niets mankeerde.
Vanaf gisteren ging het ineens slechter, hij trilde vreselijk, stond wankel op de poten en heeft gisteren en vandaag verschillende malen overgegeven.
vanmorgen heb ik hem nog lekker in bad gedaan omdat hij stonk naar overgeefsel en urine.
Vanmiddag ging hij ineens heel zwaar ademhalen. De dokter gebeld en we konden gelijk komen. Volgens de dierenarts is hij in de afgelopen week heel erg achteruit gegaan en dacht hij aan een beroerte. Als we nog langer zouden wachten zou hij gaan lijden en dat wilden we absoluut niet.
Dus toch besloten het dan maar gelijk te doen. Ik kan het nog niet beseffen dat hij er echt niet meer is.
16 Jaar lang was hij onze beste vriend.
Hij was al vanaf de zomer incontinent. Vorige week nog een gesprek met de dierenarts gehad en toen besloten dat ik er toch nog niet klaar voor was om hem in te laten slapen, vooral ook omdat hij verder op het oog niets mankeerde.
Vanaf gisteren ging het ineens slechter, hij trilde vreselijk, stond wankel op de poten en heeft gisteren en vandaag verschillende malen overgegeven.
vanmorgen heb ik hem nog lekker in bad gedaan omdat hij stonk naar overgeefsel en urine.
Vanmiddag ging hij ineens heel zwaar ademhalen. De dokter gebeld en we konden gelijk komen. Volgens de dierenarts is hij in de afgelopen week heel erg achteruit gegaan en dacht hij aan een beroerte. Als we nog langer zouden wachten zou hij gaan lijden en dat wilden we absoluut niet.
Dus toch besloten het dan maar gelijk te doen. Ik kan het nog niet beseffen dat hij er echt niet meer is.
16 Jaar lang was hij onze beste vriend.
donderdag 17 juni 2010 om 20:49
Naar aanleiding van een berichtje 2 maanden terug is het onvermijdelijke moment dan toch gekomen.
We hebben onze hond in moeten laten slapen...........
Meisje je wordt gemist...........'t is opeens zo stil.
Voor jou is het beter maar oh wat een pijn doet dit.
En dat van die Rainbow Bridge dat hoop ik ook ja, nu meer dan ooit.
We hebben onze hond in moeten laten slapen...........
Meisje je wordt gemist...........'t is opeens zo stil.
Voor jou is het beter maar oh wat een pijn doet dit.
En dat van die Rainbow Bridge dat hoop ik ook ja, nu meer dan ooit.
donderdag 17 juni 2010 om 21:06
Ik zit ook de hele dag met een dikke keel, wil niet te veel huilen voor onze dochter van bijna 4 want die snapt dit allemaal nog niet echt.
Wel heb ik dit verdriet heel erg onderschat,ik dacht namelijk dat omdat we het al 2 maanden wisten dat ik wel enigsinds voorbereid zou zijn.Wat heb ik dat fout want het valt dus helemaal niet mee..........
Weet verder niks te zeggen dan dat het echt pijn doet.
Wel heb ik dit verdriet heel erg onderschat,ik dacht namelijk dat omdat we het al 2 maanden wisten dat ik wel enigsinds voorbereid zou zijn.Wat heb ik dat fout want het valt dus helemaal niet mee..........
Weet verder niks te zeggen dan dat het echt pijn doet.
