Thuis
alle pijlers
Eerst op jezelf wonen?
maandag 31 mei 2010 om 10:33
Ik vroeg me af hoe jullie denken over het fenomeen vanuit huis te gaan samenwonen.
Je hoort wel regelmatig dat mensen vinden dat je beter eerst een periode (en hoe lang dan??) op jezelf kan gaan wonen voordat je samen gaat wonen. Maar naar mijn idee zijn er genoeg die vanuit huis gelijk gaan samenwonen en dus nooit écht een eigen plekje hebben gehad.
Hoe hebben jullie dat gedaan? En is dat bevallen of zou je het anders doen als je het over kon doen? Misschien is er iemand die vanuit huis gelijk is gaan samenwonen en later alsnog op zichzelf?
Ben benieuwd naar jullie reacties!
Je hoort wel regelmatig dat mensen vinden dat je beter eerst een periode (en hoe lang dan??) op jezelf kan gaan wonen voordat je samen gaat wonen. Maar naar mijn idee zijn er genoeg die vanuit huis gelijk gaan samenwonen en dus nooit écht een eigen plekje hebben gehad.
Hoe hebben jullie dat gedaan? En is dat bevallen of zou je het anders doen als je het over kon doen? Misschien is er iemand die vanuit huis gelijk is gaan samenwonen en later alsnog op zichzelf?
Ben benieuwd naar jullie reacties!
maandag 31 mei 2010 om 11:08
Ik ben vanuit huis in een studentenhuis gaan wonen.
Ik heb die tijd niet willen missen. Het is leerzaam geweest op allerlei gebieden.
Was ik meteen gaan samenwonen dan had ik een heel leuk deel van mijn leven gemist.
Wanneer je uit huis samen gaat wonen, zorg er dan wel voor dat je ook je eigen sociale leven hebt. Je eigen vrienden met je eigen uitgaansleven.
Ik heb die tijd niet willen missen. Het is leerzaam geweest op allerlei gebieden.
Was ik meteen gaan samenwonen dan had ik een heel leuk deel van mijn leven gemist.
Wanneer je uit huis samen gaat wonen, zorg er dan wel voor dat je ook je eigen sociale leven hebt. Je eigen vrienden met je eigen uitgaansleven.
maandag 31 mei 2010 om 11:13
Tis maar net hoe je in elkaar zit..
Bijvoorbeeld: ik ben een type dat als kind af aan al niet zoveel durft. Mijn moeder heeft mij vaak gepushed om zelfstandig/zelfverzekerd te worden. Uit huis gaan was voor mij dus een hele waardevolle les omdat ik nu weet dat ik het alleen kan.
Mijn vriend woont nog thuis en doet daar ook niet zoveel in het huishouden. Maar bij mij maakt hij vaak wel schoon! Afwas/stofzuigen/dweilen/opruimen e.d. Hij is dan ook een dag of 5/6 in de week bij mij (slapen). Ik heb het vermoeden dat hij als hij het huis uit gaat, hij bij mij wil intrekken. Hij is hier van harte welkom.
Vind het ook weer anders als je 6 dagen bij elkaar bent..zonde om voor die ene dag een kamer/huisje te huren tenzij 1 van de partijen daar behoefte aan heeft.
Bijvoorbeeld: ik ben een type dat als kind af aan al niet zoveel durft. Mijn moeder heeft mij vaak gepushed om zelfstandig/zelfverzekerd te worden. Uit huis gaan was voor mij dus een hele waardevolle les omdat ik nu weet dat ik het alleen kan.
Mijn vriend woont nog thuis en doet daar ook niet zoveel in het huishouden. Maar bij mij maakt hij vaak wel schoon! Afwas/stofzuigen/dweilen/opruimen e.d. Hij is dan ook een dag of 5/6 in de week bij mij (slapen). Ik heb het vermoeden dat hij als hij het huis uit gaat, hij bij mij wil intrekken. Hij is hier van harte welkom.
Vind het ook weer anders als je 6 dagen bij elkaar bent..zonde om voor die ene dag een kamer/huisje te huren tenzij 1 van de partijen daar behoefte aan heeft.
maandag 31 mei 2010 om 11:13
Ik ben gelijk gaan samenwonen en ik ga deze zomervakantie alsnog op kamers. Het samenwonen was eigenlijk meer een noodoplossing, maar ik heb er geen spijt van(:. Volgend jaar studeren, en dan een jaartje (of langer, als het bevalt) op kamers. Gewoon om lekker mijn eigen gang te gaan. Kan hier ook, maar het is toch anders.
maandag 31 mei 2010 om 11:24
quote:traincha2 schreef op 31 mei 2010 @ 10:43:
[...]
Dat geloof ik niet hoor. Als mannen van huis uit al gewend zijn dat de zooi voor hen wordt opgeruimd, dan zullen ze dat ook minder snel doen als ze op zichzelf wonen, want het is ze gewoon niet aangeleerd.En is dat anders voor meiden dan, als ze thuis nooit iets hebben hoeven doen?
[...]
Dat geloof ik niet hoor. Als mannen van huis uit al gewend zijn dat de zooi voor hen wordt opgeruimd, dan zullen ze dat ook minder snel doen als ze op zichzelf wonen, want het is ze gewoon niet aangeleerd.En is dat anders voor meiden dan, als ze thuis nooit iets hebben hoeven doen?
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
maandag 31 mei 2010 om 11:37
Ik ben ook een voorstander voor eerst een tijd op jezelf wonen. Het werd hierboven ook al gezegd, maar ik ben in de jaren opmezelf echt zelfstandiger geworden en geleerd voor mezelf te zorgen. Ik heb ook meer zelfvertrouwen gekregen.
Je krijgt de ruimte om je leven in te richten zoals jij dat wil en dat vond ik heel leerzaam. Ik heb dingen over mezelf geleerd. Ik heb nu 9 jaar op mezelf gewoond, in verschillende studentenhuizen, later in een klein appartement en nu in een groter huurappartement.
Ik heb nu iemand gevonden wiens manier van leven past bij mijn manier van leven. Ik wil heel graag samenwonen, maar gun hem nog even de tijd om te genieten van de ultieme vrijheid van het op jezelf wonen (hij is 5 jaar jonger)
Je krijgt de ruimte om je leven in te richten zoals jij dat wil en dat vond ik heel leerzaam. Ik heb dingen over mezelf geleerd. Ik heb nu 9 jaar op mezelf gewoond, in verschillende studentenhuizen, later in een klein appartement en nu in een groter huurappartement.
Ik heb nu iemand gevonden wiens manier van leven past bij mijn manier van leven. Ik wil heel graag samenwonen, maar gun hem nog even de tijd om te genieten van de ultieme vrijheid van het op jezelf wonen (hij is 5 jaar jonger)
maandag 31 mei 2010 om 11:38
maandag 31 mei 2010 om 11:41
quote:blijfgewoonbianca schreef op 31 mei 2010 @ 11:24:
[...]
En is dat anders voor meiden dan, als ze thuis nooit iets hebben hoeven doen?Het ging in de eerste instantie over mannen he? Daar reageerde ik op. Mijn punt was dat, als je gewend bent om nooit wat te hoeven doen, je dat moeilijk kunt ombuigen. Denk ik dan.
[...]
En is dat anders voor meiden dan, als ze thuis nooit iets hebben hoeven doen?Het ging in de eerste instantie over mannen he? Daar reageerde ik op. Mijn punt was dat, als je gewend bent om nooit wat te hoeven doen, je dat moeilijk kunt ombuigen. Denk ik dan.
maandag 31 mei 2010 om 11:42
Ik ben uit huis meteen gaan samenwonen. Mijn vriend had al wel een paar jaar op zichzelf gewoond, maar of dit wat uitmaakt??
Ik vond het wel prettig om meteen te gaan samenwonen, het is misschien nog wel lastiger dan op jezelf wonen. Meteen goede afspraken maken en alles samen zien te regelen etc is lastiger dan alleen denk ik.
Ik heb er nooit spijt van gehad, samenwonen gaat 5 jaar later nog steeds goed
Ik vond het wel prettig om meteen te gaan samenwonen, het is misschien nog wel lastiger dan op jezelf wonen. Meteen goede afspraken maken en alles samen zien te regelen etc is lastiger dan alleen denk ik.
Ik heb er nooit spijt van gehad, samenwonen gaat 5 jaar later nog steeds goed
maandag 31 mei 2010 om 11:43
Op dit moment ben ik aan het kijken naar een appartement, waarin ik na mijn studie in kan trekken. Ik kijk wel alleen naar appartementen in de woonplaats van mijn vriend, omdat ik ervan uit ga dat hij na een aantal maanden bij mij intrekt. Ik heb altijd eerst op mezelf willen wonen en nu krijg ik die kans voor een aantal maanden. Het gaat mij erom dat ik daadwerkelijk op eigen benen kan staan en me financieel ook alleen kan redden. Maar het samenwonen met mijn vriend lijkt mij fantastisch!
maandag 31 mei 2010 om 12:05
Wat ieder voor zichzelf beslist, en wat het beste voor iemand is, ligt waarschijnlijk aan diens karakter.
Ik ben vanuit huis meteen gaan samenwonen.
Voor onszelf zorgen konden we allebei al prima en we doen beiden ons eigen ding.
Dat 'eigen' plekje mis ik niet. Had ook op kamers kunnen gaan, maar in een studentenflat had ik me toch minder prettig gevoeld. Daarnaast vind ik het juist heerlijk dat m'n vriend en ik nu lekker samen kunnen zijn.
Het bevalt super en ik zou het absoluut niet anders willen doen als het over kon.
Ik ben vanuit huis meteen gaan samenwonen.
Voor onszelf zorgen konden we allebei al prima en we doen beiden ons eigen ding.
Dat 'eigen' plekje mis ik niet. Had ook op kamers kunnen gaan, maar in een studentenflat had ik me toch minder prettig gevoeld. Daarnaast vind ik het juist heerlijk dat m'n vriend en ik nu lekker samen kunnen zijn.
Het bevalt super en ik zou het absoluut niet anders willen doen als het over kon.
maandag 31 mei 2010 om 12:07
Het valt mij aan de reacties op dat er toch redelijk wat mensen zijn die eerst op zichzelf willen wonen en daarna pas samen.
In mijn omgeving is dat ongebruikelijk. Persoonlijk ken ik geen stelletjes die van huis uit eerst apart hebben gewoond en daarna samen (behalve mensen die op kamers wonen vanwege studie). Dit komt mede doordat het vanuit financieel oogpunt gewoon logisch is dat je gaat samenwonen. In de regio waar ik woon is het huuraanbod al schaars en dat wát er beschikbaar is alleen bijna niet te betalen.
Ook het argument dat je eerst voor jezelf moet kunnen zorgen klinkt mij nogal raar in de oren. Ik mag toch hopen dat de gemiddelde nederlander van begin 20 die het huis uit gaat wel enigzins voor zichzelf kan zorgen. Ik woon nog thuis en als mijn ouders op vakantie zijn dan zorg ik ook voor de was, kook ik etc. Oke, dat is niet vergelijkbaar met een eigen huishouden en ik moet zeker nog veel leren maar toch het is al een begin. Mijn vriend woont alleen met zijn vader en moet dus ook regelmatig koken, de was opvouwen etc.
Kortom het ligt echt volledig aan de situatie..maar ik denk wel dat je als je met z'n 2en woont je ook een eigen plekje kunt creeëren.
In mijn omgeving is dat ongebruikelijk. Persoonlijk ken ik geen stelletjes die van huis uit eerst apart hebben gewoond en daarna samen (behalve mensen die op kamers wonen vanwege studie). Dit komt mede doordat het vanuit financieel oogpunt gewoon logisch is dat je gaat samenwonen. In de regio waar ik woon is het huuraanbod al schaars en dat wát er beschikbaar is alleen bijna niet te betalen.
Ook het argument dat je eerst voor jezelf moet kunnen zorgen klinkt mij nogal raar in de oren. Ik mag toch hopen dat de gemiddelde nederlander van begin 20 die het huis uit gaat wel enigzins voor zichzelf kan zorgen. Ik woon nog thuis en als mijn ouders op vakantie zijn dan zorg ik ook voor de was, kook ik etc. Oke, dat is niet vergelijkbaar met een eigen huishouden en ik moet zeker nog veel leren maar toch het is al een begin. Mijn vriend woont alleen met zijn vader en moet dus ook regelmatig koken, de was opvouwen etc.
Kortom het ligt echt volledig aan de situatie..maar ik denk wel dat je als je met z'n 2en woont je ook een eigen plekje kunt creeëren.
maandag 31 mei 2010 om 12:16
Ja dat valt me ook op. En voornamelijk dat de mensen die alleen hebben gewoond dat als positief hebben ervaren. In mijn omgeving is het heel wisselend, maar ook veel mensen hebben een tijd alleen gewoond.
Naar mijn idee is het ook niet echt dat je leert voor jezelf te zorgen in praktische dingen (zoals schoonmaken koken ed), want dat kan je wel en is anders snel te leren. Ik heb meer het idee dat het voor jezelf zorgen gaat om jezelf leren kennen, wie ben je wat wil je en waar ga je voor? Als je samenwoont kan je nog zoveel vrijheid hebben, maar je bent nooit echt op jezelf aangewezen.
Uiteraard ligt het ook aan je karakter en ik kan me voorstellen dat mensen het ook prettig kunnen vinden gelijk te gaan samenwonen. Dat dacht ik eerst ook. Maar ik ben nogal een 'zoeker' in het leven, denk dat voor mij het punt gekomen is dat ik op mezelf moet gaan wonen en mezelf moet gaan zoeken
Edit: vanwege het financiele plaatje kan ik het absoluut begrijpen, maar denk dat dat niet het juiste uitgangspunt is. Ik ben blij dat ik met mijn huidige salaris de mogelijkheid heb om zelf iets te huren of te kopen.
Naar mijn idee is het ook niet echt dat je leert voor jezelf te zorgen in praktische dingen (zoals schoonmaken koken ed), want dat kan je wel en is anders snel te leren. Ik heb meer het idee dat het voor jezelf zorgen gaat om jezelf leren kennen, wie ben je wat wil je en waar ga je voor? Als je samenwoont kan je nog zoveel vrijheid hebben, maar je bent nooit echt op jezelf aangewezen.
Uiteraard ligt het ook aan je karakter en ik kan me voorstellen dat mensen het ook prettig kunnen vinden gelijk te gaan samenwonen. Dat dacht ik eerst ook. Maar ik ben nogal een 'zoeker' in het leven, denk dat voor mij het punt gekomen is dat ik op mezelf moet gaan wonen en mezelf moet gaan zoeken
Edit: vanwege het financiele plaatje kan ik het absoluut begrijpen, maar denk dat dat niet het juiste uitgangspunt is. Ik ben blij dat ik met mijn huidige salaris de mogelijkheid heb om zelf iets te huren of te kopen.
maandag 31 mei 2010 om 12:41
quote:Mutsy02 schreef op 31 mei 2010 @ 12:07:
Het valt mij aan de reacties op dat er toch redelijk wat mensen zijn die eerst op zichzelf willen wonen en daarna pas samen.
In mijn omgeving is dat ongebruikelijk. Persoonlijk ken ik geen stelletjes die van huis uit eerst apart hebben gewoond en daarna samen (behalve mensen die op kamers wonen vanwege studie). Dit komt mede doordat het vanuit financieel oogpunt gewoon logisch is dat je gaat samenwonen. In de regio waar ik woon is het huuraanbod al schaars en dat wát er beschikbaar is alleen bijna niet te betalen. Ook het argument dat je eerst voor jezelf moet kunnen zorgen klinkt mij nogal raar in de oren. Ik mag toch hopen dat de gemiddelde nederlander van begin 20 die het huis uit gaat wel enigzins voor zichzelf kan zorgen. Ik woon nog thuis en als mijn ouders op vakantie zijn dan zorg ik ook voor de was, kook ik etc. Oke, dat is niet vergelijkbaar met een eigen huishouden en ik moet zeker nog veel leren maar toch het is al een begin. Mijn vriend woont alleen met zijn vader en moet dus ook regelmatig koken, de was opvouwen etc.Kortom het ligt echt volledig aan de situatie..maar ik denk wel dat je als je met z'n 2en woont je ook een eigen plekje kunt creeëren.
Eerste vetgedrukte: Ligt dat er ook niet aan wat voor verwachtingen je hebt? Ik heb eerst 8 maanden op 8m2 gewoond, toen 4 op 14m2. Vervolgens ging ik naar een andere stad en ging ik weer ongeveer een jaar op 9m2 wonen. Dat was klein en ik snap dat niet iedereen daar zin in heeft, maar alleen een appartement betalen is inderdaad lastig.
tweede vetgedrukte: volgens mij zijn dit niet de dingen die hier bedoeld worden als het gaat om zelfstandig worden, voor jezelf zorgen. Het gaat om het gevoel zelf helemaal verantwoordelijk te zijn voor alles. Zelf je eigen keuzes kunnen maken en daar de gevolgen van ondervinden. Dat is als je gaat samenwonen toch echt anders.
Het valt mij aan de reacties op dat er toch redelijk wat mensen zijn die eerst op zichzelf willen wonen en daarna pas samen.
In mijn omgeving is dat ongebruikelijk. Persoonlijk ken ik geen stelletjes die van huis uit eerst apart hebben gewoond en daarna samen (behalve mensen die op kamers wonen vanwege studie). Dit komt mede doordat het vanuit financieel oogpunt gewoon logisch is dat je gaat samenwonen. In de regio waar ik woon is het huuraanbod al schaars en dat wát er beschikbaar is alleen bijna niet te betalen. Ook het argument dat je eerst voor jezelf moet kunnen zorgen klinkt mij nogal raar in de oren. Ik mag toch hopen dat de gemiddelde nederlander van begin 20 die het huis uit gaat wel enigzins voor zichzelf kan zorgen. Ik woon nog thuis en als mijn ouders op vakantie zijn dan zorg ik ook voor de was, kook ik etc. Oke, dat is niet vergelijkbaar met een eigen huishouden en ik moet zeker nog veel leren maar toch het is al een begin. Mijn vriend woont alleen met zijn vader en moet dus ook regelmatig koken, de was opvouwen etc.Kortom het ligt echt volledig aan de situatie..maar ik denk wel dat je als je met z'n 2en woont je ook een eigen plekje kunt creeëren.
Eerste vetgedrukte: Ligt dat er ook niet aan wat voor verwachtingen je hebt? Ik heb eerst 8 maanden op 8m2 gewoond, toen 4 op 14m2. Vervolgens ging ik naar een andere stad en ging ik weer ongeveer een jaar op 9m2 wonen. Dat was klein en ik snap dat niet iedereen daar zin in heeft, maar alleen een appartement betalen is inderdaad lastig.
tweede vetgedrukte: volgens mij zijn dit niet de dingen die hier bedoeld worden als het gaat om zelfstandig worden, voor jezelf zorgen. Het gaat om het gevoel zelf helemaal verantwoordelijk te zijn voor alles. Zelf je eigen keuzes kunnen maken en daar de gevolgen van ondervinden. Dat is als je gaat samenwonen toch echt anders.
maandag 31 mei 2010 om 12:42
quote:Bloometje schreef op 31 mei 2010 @ 12:16:
Ja dat valt me ook op. En voornamelijk dat de mensen die alleen hebben gewoond dat als positief hebben ervaren. In mijn omgeving is het heel wisselend, maar ook veel mensen hebben een tijd alleen gewoond.
Naar mijn idee is het ook niet echt dat je leert voor jezelf te zorgen in praktische dingen (zoals schoonmaken koken ed), want dat kan je wel en is anders snel te leren. Ik heb meer het idee dat het voor jezelf zorgen gaat om jezelf leren kennen, wie ben je wat wil je en waar ga je voor? Als je samenwoont kan je nog zoveel vrijheid hebben, maar je bent nooit echt op jezelf aangewezen.
Uiteraard ligt het ook aan je karakter en ik kan me voorstellen dat mensen het ook prettig kunnen vinden gelijk te gaan samenwonen. Dat dacht ik eerst ook. Maar ik ben nogal een 'zoeker' in het leven, denk dat voor mij het punt gekomen is dat ik op mezelf moet gaan wonen en mezelf moet gaan zoeken
.
Ik ben wel benieuwd naar negatieve ervaringen van mensen die alleen hebben gewoond. En vooral ook wel naar de verwachtingen die mensen hadden van het alleen wonen.
Verder klinkt het alsof je er echt aan toe bent om even op jezelf te wonen.
Ja dat valt me ook op. En voornamelijk dat de mensen die alleen hebben gewoond dat als positief hebben ervaren. In mijn omgeving is het heel wisselend, maar ook veel mensen hebben een tijd alleen gewoond.
Naar mijn idee is het ook niet echt dat je leert voor jezelf te zorgen in praktische dingen (zoals schoonmaken koken ed), want dat kan je wel en is anders snel te leren. Ik heb meer het idee dat het voor jezelf zorgen gaat om jezelf leren kennen, wie ben je wat wil je en waar ga je voor? Als je samenwoont kan je nog zoveel vrijheid hebben, maar je bent nooit echt op jezelf aangewezen.
Uiteraard ligt het ook aan je karakter en ik kan me voorstellen dat mensen het ook prettig kunnen vinden gelijk te gaan samenwonen. Dat dacht ik eerst ook. Maar ik ben nogal een 'zoeker' in het leven, denk dat voor mij het punt gekomen is dat ik op mezelf moet gaan wonen en mezelf moet gaan zoeken
.
Ik ben wel benieuwd naar negatieve ervaringen van mensen die alleen hebben gewoond. En vooral ook wel naar de verwachtingen die mensen hadden van het alleen wonen.
Verder klinkt het alsof je er echt aan toe bent om even op jezelf te wonen.
maandag 31 mei 2010 om 12:51
Ik ben op mijn 18e uit huis gegaan en ik een studentenkamer (12m2) gaan wonen. Tijd van mijn leven gehad daar, en goede vrienden gemaakt met huisgenoten. Daarna naar een grotere kamer verhuisd, en nu 8 jaar later woon ik nog steeds -naar volle tevredenheid- in mijn eentje. Ik ben er wel een voorstander van om eerst een periode alleen te wonen. Niet zozeer om het wassen/strijken/schoonmaken, maar meer om het op jezelf aangewezen zijn. Als ik later kinderen krijg, dan zal ik ze ook zeker aanmoedigen om eerst lekker op kamers te gaan.
maandag 31 mei 2010 om 13:14
Ik ben ook direct gaan samenwonen toen ik het huis uitging. En dat bevalt prima eigenlijk! Ik vind niet dat je zelfstandigheid krijgt als je alleen woont, dat kan ook als je samenwoont. Ik vond het juist heerlijk om zelf wat zaken uit te zoeken die ik nog niet wist, qua strijken, de was en schoonmaken e.d.
Momenteel zit ik twee weken alleen thuis en toch vind ik thuiskomen ineens heel anders. In plaats van je vriend te knuffelen kijk je naar twee katten die denken dat ze doodgaan van de honger en veel aanspraak heb ik er niet van. Met mijn vriend zou ik gaan eten, afwassen, de dag doorspreken en rustig de avond ingaan.
Ik denk niet dat ik mijn vrienden genoeg spreek om het alles wat ik nu heb op te vullen. Maar dat is mijn grootste punt denk ik omdat wij thuis vaak bij elkaar zaten als gezin. Ik merk ook aan mijn broer dat hij als alleenwonige wel eenzaam voelt.
Het is toch een bepaalde keuze die je maakt. Sommige willen graag op zichzelf en anderen niet. En daar zijn bepaalde factoren voor. Als jij voelt dat je op je eigen moet TO, zou ik het doen. Dat gevoel ervaar je nu eenmaal zo en dan zou ik er voor gaan. Je wilt graag een 'eigen' plekje en dat is jouw factor.
Momenteel zit ik twee weken alleen thuis en toch vind ik thuiskomen ineens heel anders. In plaats van je vriend te knuffelen kijk je naar twee katten die denken dat ze doodgaan van de honger en veel aanspraak heb ik er niet van. Met mijn vriend zou ik gaan eten, afwassen, de dag doorspreken en rustig de avond ingaan.
Ik denk niet dat ik mijn vrienden genoeg spreek om het alles wat ik nu heb op te vullen. Maar dat is mijn grootste punt denk ik omdat wij thuis vaak bij elkaar zaten als gezin. Ik merk ook aan mijn broer dat hij als alleenwonige wel eenzaam voelt.
Het is toch een bepaalde keuze die je maakt. Sommige willen graag op zichzelf en anderen niet. En daar zijn bepaalde factoren voor. Als jij voelt dat je op je eigen moet TO, zou ik het doen. Dat gevoel ervaar je nu eenmaal zo en dan zou ik er voor gaan. Je wilt graag een 'eigen' plekje en dat is jouw factor.
maandag 31 mei 2010 om 14:08
quote:Mutsy02 schreef op 31 mei 2010 @ 12:07:
Het valt mij aan de reacties op dat er toch redelijk wat mensen zijn die eerst op zichzelf willen wonen en daarna pas samen.
In mijn omgeving is dat ongebruikelijk. Persoonlijk ken ik geen stelletjes die van huis uit eerst apart hebben gewoond en daarna samen (behalve mensen die op kamers wonen vanwege studie). Dit komt mede doordat het vanuit financieel oogpunt gewoon logisch is dat je gaat samenwonen. In de regio waar ik woon is het huuraanbod al schaars en dat wát er beschikbaar is alleen bijna niet te betalen.In de val van financien wilde ik niet trappen, heel verleidelijk want ja het ligt inderdaad meer voor de hand. Maar nee, dat is voor mij echt een no go zo'n dergelijke onderliggende motivatie.quote:Ook het argument dat je eerst voor jezelf moet kunnen zorgen klinkt mij nogal raar in de oren. Ik mag toch hopen dat de gemiddelde nederlander van begin 20 die het huis uit gaat wel enigzins voor zichzelf kan zorgen.Heel praktisch gezien jezelf kunnen verzorgen, basaal, ja dat kunnen de meesten vast wel. Maar je bent nog jong en moet nog steeds dingen leren, ervaren en ontwikkelen. Die ontwikkeling vind plaats tussen je 18e en je 25e(/30ste). En als je die ontwikkeling samen met iemand aangaat, ontwikkel je gewoon anders dan als je het eerst alleen doet. Geheel zonder invloed van je partner, relatie, het samenzijn, je moet (mijns inziens) als je voor het eerst echt op eigen benen gaat staan, die ontwikkeling zelf doormaken. Daarna pas ga je die met iemand delen, waarmee je samen wilt zijn. Er is een groot verschil tussen 'wel voor jezelf kunnen zorgen' en op je eigen benen leren staan (daar komt meer bij kijken dan zelf je wasje doen en boodschappen doen). Ik had niet de tijd willen missen dat ik het eerst zelf deed, en ik heb het als prettiger ervaren om met mannen een relatie te hebben, die ook eerst op zichzelf hebben gewoond.quote:
Ik woon nog thuis en als mijn ouders op vakantie zijn dan zorg ik ook voor de was, kook ik etc. Oke, dat is niet vergelijkbaar met een eigen huishouden en ik moet zeker nog veel leren maar toch het is al een begin. Mijn vriend woont alleen met zijn vader en moet dus ook regelmatig koken, de was opvouwen etc.
Kortom het ligt echt volledig aan de situatie..maar ik denk wel dat je als je met z'n 2en woont je ook een eigen plekje kunt creeëren.
Een eigen plekje creeeren als je samenwoont is een must, dit heeft alleen niets te maken met het zelf op eigen benen leren staan en dit helemaal zelf doen, zonder je partner.
Maar ieder zijn/haar 'ding'. Nogmaals, ik vond die ontwikkeling belangrijk op de manier waarop ik het heb gedaan. Ik heb ook daarbij gekeken naar mensen, die vanuit huis gingen samenwonen. Hun wijze van ontwikkeling sprak me niet aan. Mede daardoor heb ik een bewuste keuze gemaakt. Ergens ligt het ook in je persoonlijkheid denk ik, er zijn mensen die het echt niet fijn vinden om op zichzelf te wonen. Er zijn mensen, die zich daar juist heel goed bij voelen.
Het valt mij aan de reacties op dat er toch redelijk wat mensen zijn die eerst op zichzelf willen wonen en daarna pas samen.
In mijn omgeving is dat ongebruikelijk. Persoonlijk ken ik geen stelletjes die van huis uit eerst apart hebben gewoond en daarna samen (behalve mensen die op kamers wonen vanwege studie). Dit komt mede doordat het vanuit financieel oogpunt gewoon logisch is dat je gaat samenwonen. In de regio waar ik woon is het huuraanbod al schaars en dat wát er beschikbaar is alleen bijna niet te betalen.In de val van financien wilde ik niet trappen, heel verleidelijk want ja het ligt inderdaad meer voor de hand. Maar nee, dat is voor mij echt een no go zo'n dergelijke onderliggende motivatie.quote:Ook het argument dat je eerst voor jezelf moet kunnen zorgen klinkt mij nogal raar in de oren. Ik mag toch hopen dat de gemiddelde nederlander van begin 20 die het huis uit gaat wel enigzins voor zichzelf kan zorgen.Heel praktisch gezien jezelf kunnen verzorgen, basaal, ja dat kunnen de meesten vast wel. Maar je bent nog jong en moet nog steeds dingen leren, ervaren en ontwikkelen. Die ontwikkeling vind plaats tussen je 18e en je 25e(/30ste). En als je die ontwikkeling samen met iemand aangaat, ontwikkel je gewoon anders dan als je het eerst alleen doet. Geheel zonder invloed van je partner, relatie, het samenzijn, je moet (mijns inziens) als je voor het eerst echt op eigen benen gaat staan, die ontwikkeling zelf doormaken. Daarna pas ga je die met iemand delen, waarmee je samen wilt zijn. Er is een groot verschil tussen 'wel voor jezelf kunnen zorgen' en op je eigen benen leren staan (daar komt meer bij kijken dan zelf je wasje doen en boodschappen doen). Ik had niet de tijd willen missen dat ik het eerst zelf deed, en ik heb het als prettiger ervaren om met mannen een relatie te hebben, die ook eerst op zichzelf hebben gewoond.quote:
Ik woon nog thuis en als mijn ouders op vakantie zijn dan zorg ik ook voor de was, kook ik etc. Oke, dat is niet vergelijkbaar met een eigen huishouden en ik moet zeker nog veel leren maar toch het is al een begin. Mijn vriend woont alleen met zijn vader en moet dus ook regelmatig koken, de was opvouwen etc.
Kortom het ligt echt volledig aan de situatie..maar ik denk wel dat je als je met z'n 2en woont je ook een eigen plekje kunt creeëren.
Een eigen plekje creeeren als je samenwoont is een must, dit heeft alleen niets te maken met het zelf op eigen benen leren staan en dit helemaal zelf doen, zonder je partner.
Maar ieder zijn/haar 'ding'. Nogmaals, ik vond die ontwikkeling belangrijk op de manier waarop ik het heb gedaan. Ik heb ook daarbij gekeken naar mensen, die vanuit huis gingen samenwonen. Hun wijze van ontwikkeling sprak me niet aan. Mede daardoor heb ik een bewuste keuze gemaakt. Ergens ligt het ook in je persoonlijkheid denk ik, er zijn mensen die het echt niet fijn vinden om op zichzelf te wonen. Er zijn mensen, die zich daar juist heel goed bij voelen.
maandag 31 mei 2010 om 14:16
quote:BarbaraAnn schreef op 31 mei 2010 @ 13:14:
Ik ben ook direct gaan samenwonen toen ik het huis uitging. En dat bevalt prima eigenlijk! Ik vind niet dat je zelfstandigheid krijgt als je alleen woont, dat kan ook als je samenwoont. Ik vond het juist heerlijk om zelf wat zaken uit te zoeken die ik nog niet wist, qua strijken, de was en schoonmaken e.d.
Momenteel zit ik twee weken alleen thuis en toch vind ik thuiskomen ineens heel anders. In plaats van je vriend te knuffelen kijk je naar twee katten die denken dat ze doodgaan van de honger en veel aanspraak heb ik er niet van. Met mijn vriend zou ik gaan eten, afwassen, de dag doorspreken en rustig de avond ingaan. En dat vind ik dus geen goede zaak. Dat je het niet prettig vindt om alleen thuis te komen. Natuurlijk vind ik het fijn om samen met iemand de dag af te sluiten, samen te eten, de dag door te nemen. Maar ik ben ook helemaal in mijn sas als ik alleen thuis kom. Lekker voor jezelf koken, glaasje inschenken, muziekje aan of de tv, of juist lekker iets van de afhaal of simpel een pizza in de oven. Heerlijk! Gaan de kaarsjes aan, heerlijk ontspannen. Daar mis ik niemand bij. Maar goed, het is geen must om dit fijn te hoeven vinden. Ik zet alleen mijn vraagtekens bij mensen, die zich dan alleen voelen en niet prettig voelen. Je hebt altijd jezelf, daar begin je mee en eindig je mee, dat moet in de basis goed voelen.quote:Ik denk niet dat ik mijn vrienden genoeg spreek om het alles wat ik nu heb op te vullen. Maar dat is mijn grootste punt denk ik omdat wij thuis vaak bij elkaar zaten als gezin. Ik merk ook aan mijn broer dat hij als alleenwonige wel eenzaam voelt.Waarom spreek je je vrienden niet genoeg? En waarom moet er iets opgevuld worden?
Ik ben ook direct gaan samenwonen toen ik het huis uitging. En dat bevalt prima eigenlijk! Ik vind niet dat je zelfstandigheid krijgt als je alleen woont, dat kan ook als je samenwoont. Ik vond het juist heerlijk om zelf wat zaken uit te zoeken die ik nog niet wist, qua strijken, de was en schoonmaken e.d.
Momenteel zit ik twee weken alleen thuis en toch vind ik thuiskomen ineens heel anders. In plaats van je vriend te knuffelen kijk je naar twee katten die denken dat ze doodgaan van de honger en veel aanspraak heb ik er niet van. Met mijn vriend zou ik gaan eten, afwassen, de dag doorspreken en rustig de avond ingaan. En dat vind ik dus geen goede zaak. Dat je het niet prettig vindt om alleen thuis te komen. Natuurlijk vind ik het fijn om samen met iemand de dag af te sluiten, samen te eten, de dag door te nemen. Maar ik ben ook helemaal in mijn sas als ik alleen thuis kom. Lekker voor jezelf koken, glaasje inschenken, muziekje aan of de tv, of juist lekker iets van de afhaal of simpel een pizza in de oven. Heerlijk! Gaan de kaarsjes aan, heerlijk ontspannen. Daar mis ik niemand bij. Maar goed, het is geen must om dit fijn te hoeven vinden. Ik zet alleen mijn vraagtekens bij mensen, die zich dan alleen voelen en niet prettig voelen. Je hebt altijd jezelf, daar begin je mee en eindig je mee, dat moet in de basis goed voelen.quote:Ik denk niet dat ik mijn vrienden genoeg spreek om het alles wat ik nu heb op te vullen. Maar dat is mijn grootste punt denk ik omdat wij thuis vaak bij elkaar zaten als gezin. Ik merk ook aan mijn broer dat hij als alleenwonige wel eenzaam voelt.Waarom spreek je je vrienden niet genoeg? En waarom moet er iets opgevuld worden?
maandag 31 mei 2010 om 16:23
quote:Igoneh schreef op 31 mei 2010 @ 14:16:
[...]
En dat vind ik dus geen goede zaak. Dat je het niet prettig vindt om alleen thuis te komen. Natuurlijk vind ik het fijn om samen met iemand de dag af te sluiten, samen te eten, de dag door te nemen. Maar ik ben ook helemaal in mijn sas als ik alleen thuis kom. Lekker voor jezelf koken, glaasje inschenken, muziekje aan of de tv, of juist lekker iets van de afhaal of simpel een pizza in de oven. Heerlijk! Gaan de kaarsjes aan, heerlijk ontspannen. Daar mis ik niemand bij. Maar goed, het is geen must om dit fijn te hoeven vinden. Ik zet alleen mijn vraagtekens bij mensen, die zich dan alleen voelen en niet prettig voelen. Je hebt altijd jezelf, daar begin je mee en eindig je mee, dat moet in de basis goed voelen.
[...]
Je stelt goede vragen Igoneh! Je zet me zeker aan het denken. Het is niet zo dat ik me prima kan vermaken in mijn eentje. Ik ben meer een type die graag alleen thuis zit, muziekje aan, glaasje wijn erbij en ik ben in mijn element. Juist alleen! Ik ben ook totaal niet bang om alleen te zijn. Maar tsja, ik ben toch graag samen omdat ik het gewoon gewend ben denk ik. Ben niet helemaal in mijn element als ik niemand heb om mee te praten 's ochtends en gezellig kan aanschuiven aan de keukentafel. Ik denk dat het gewenning is. Meer het idee van het samen doen allemaal vind ik fijn. Tsja, waarom dat nou precies zo is weet ik niet. Want voordat ik ging samenwonen had ik juist zo de drang het ouderlijk huis te verlaten, maar zeker niet door alle fijne dingetjes die ik van toen meekreeg.
Waarom spreek je je vrienden niet genoeg? En waarom moet er iets opgevuld worden?Tsja, vrienden spreek ik niet veel omdat ik fulltime werk en zij ook werken of studeren. Daarnaast hou ik het huis graag schoon en daar gaat ook het nodige werk inzitten. Tsja, dat opvullen... ze vullen de tijd niet zozeer op zonder me eenzaam te gaan voelen denk ik. Sjeez, je maakt het me niet makkelijk hoor! Als je nog vragen hebt mag je ze nog stellen hoor.
[...]
En dat vind ik dus geen goede zaak. Dat je het niet prettig vindt om alleen thuis te komen. Natuurlijk vind ik het fijn om samen met iemand de dag af te sluiten, samen te eten, de dag door te nemen. Maar ik ben ook helemaal in mijn sas als ik alleen thuis kom. Lekker voor jezelf koken, glaasje inschenken, muziekje aan of de tv, of juist lekker iets van de afhaal of simpel een pizza in de oven. Heerlijk! Gaan de kaarsjes aan, heerlijk ontspannen. Daar mis ik niemand bij. Maar goed, het is geen must om dit fijn te hoeven vinden. Ik zet alleen mijn vraagtekens bij mensen, die zich dan alleen voelen en niet prettig voelen. Je hebt altijd jezelf, daar begin je mee en eindig je mee, dat moet in de basis goed voelen.
[...]
Je stelt goede vragen Igoneh! Je zet me zeker aan het denken. Het is niet zo dat ik me prima kan vermaken in mijn eentje. Ik ben meer een type die graag alleen thuis zit, muziekje aan, glaasje wijn erbij en ik ben in mijn element. Juist alleen! Ik ben ook totaal niet bang om alleen te zijn. Maar tsja, ik ben toch graag samen omdat ik het gewoon gewend ben denk ik. Ben niet helemaal in mijn element als ik niemand heb om mee te praten 's ochtends en gezellig kan aanschuiven aan de keukentafel. Ik denk dat het gewenning is. Meer het idee van het samen doen allemaal vind ik fijn. Tsja, waarom dat nou precies zo is weet ik niet. Want voordat ik ging samenwonen had ik juist zo de drang het ouderlijk huis te verlaten, maar zeker niet door alle fijne dingetjes die ik van toen meekreeg.
Waarom spreek je je vrienden niet genoeg? En waarom moet er iets opgevuld worden?Tsja, vrienden spreek ik niet veel omdat ik fulltime werk en zij ook werken of studeren. Daarnaast hou ik het huis graag schoon en daar gaat ook het nodige werk inzitten. Tsja, dat opvullen... ze vullen de tijd niet zozeer op zonder me eenzaam te gaan voelen denk ik. Sjeez, je maakt het me niet makkelijk hoor! Als je nog vragen hebt mag je ze nog stellen hoor.
maandag 31 mei 2010 om 16:49
quote:traincha2 schreef op 31 mei 2010 @ 11:41:
[...]
Het ging in de eerste instantie over mannen he? Daar reageerde ik op. Mijn punt was dat, als je gewend bent om nooit wat te hoeven doen, je dat moeilijk kunt ombuigen. Denk ik dan.
Och.... ik heb 2 zoons die een zooi van hun kamer maakten en als ik daar genoeg van had ruimde ik het altijd op. In de huishouding deden ze hooguit wat op dringend verzoek. Ik heb er nooit veel strijd over gemaakt.
Nu wonen ze allebei op kamers...en ik ben glimlach stiekem als ik zie hoe ze hun eigen bedoeninkje wél netjes houden en in het huishouden dezelfde dingen als ik belangrijk vinden en ook zelf doen
En mijn huis blijft zalig opgeruimd....
[...]
Het ging in de eerste instantie over mannen he? Daar reageerde ik op. Mijn punt was dat, als je gewend bent om nooit wat te hoeven doen, je dat moeilijk kunt ombuigen. Denk ik dan.
Och.... ik heb 2 zoons die een zooi van hun kamer maakten en als ik daar genoeg van had ruimde ik het altijd op. In de huishouding deden ze hooguit wat op dringend verzoek. Ik heb er nooit veel strijd over gemaakt.
Nu wonen ze allebei op kamers...en ik ben glimlach stiekem als ik zie hoe ze hun eigen bedoeninkje wél netjes houden en in het huishouden dezelfde dingen als ik belangrijk vinden en ook zelf doen
En mijn huis blijft zalig opgeruimd....
maandag 31 mei 2010 om 17:39
quote:BarbaraAnn schreef op 31 mei 2010 @ 16:23:
[...]
Je stelt goede vragen Igoneh! Je zet me zeker aan het denken. Het is niet zo dat ik me prima kan vermaken in mijn eentje. Ik ben meer een type die graag alleen thuis zit, muziekje aan, glaasje wijn erbij en ik ben in mijn element. Juist alleen! Ik ben ook totaal niet bang om alleen te zijn. Maar tsja, ik ben toch graag samen omdat ik het gewoon gewend ben denk ik. Ben niet helemaal in mijn element als ik niemand heb om mee te praten 's ochtends en gezellig kan aanschuiven aan de keukentafel. Ik denk dat het gewenning is. Meer het idee van het samen doen allemaal vind ik fijn. Tsja, waarom dat nou precies zo is weet ik niet. Want voordat ik ging samenwonen had ik juist zo de drang het ouderlijk huis te verlaten, maar zeker niet door alle fijne dingetjes die ik van toen meekreeg. Kan me voorstellen dat als je het niet gewend bent, en juist gewend bent voornamelijk in het gezelschap van een ander te verkeren, dat je ongemakkelijke gevoel kan voortkomen uit iets niet gewend zijn. Het is natuurlijk ook best fijn en gezellig om samen dingen te doen. Maar het lijkt me niet verkeerd om de ervaring te hebben ook een tijdje alleen te wonen. Je leert jezelf beter kennen, jezelf wat gemakkelijker te gaan voelen bij alleen zijn en ik ben ervan overtuigd dat je hierdoor ook wat sterker en zelfverzekerder in het leven komt te zijn. Uiteraard is dat mijn idee, daar hoeft niet iedereen het mee eens te zijn.quote:Tsja, vrienden spreek ik niet veel omdat ik fulltime werk en zij ook werken of studeren. Daarnaast hou ik het huis graag schoon en daar gaat ook het nodige werk inzitten. Tsja, dat opvullen... ze vullen de tijd niet zozeer op zonder me eenzaam te gaan voelen denk ik. Sjeez, je maakt het me niet makkelijk hoor! Als je nog vragen hebt mag je ze nog stellen hoor.
Ik wilde je niet het vuur aan de schenen leggen hoor
Weet je, soms (of eigenlijk best wel vaak) kan het samenwonen je lui maken in het onderhouden van sociale contacten. Het lijkt minder belangrijk te worden. Je werkt de hele week, in het weekend een beetje boodschappen doen en je huishouden en bij dit alles is er meestal het gezelschap van je partner. Dan is het ineens een stuk eenzamer/'alleeniger' als die partner er niet is of echt wegvalt (relatie over). Dan word je met de neus op de feiten gedrukt, dat je de boel hebt laten verwateren. Je had eerst minder de noodzaak om ook aan je sociale contacten te werken. Als je alleen woont, of eerst alleen hebt gewoon, heb je meestal dat sociale leven onderhouden en weet je dat dit belangrijk is om te behouden ook als je samenwoont.
Denk je wel eens na wat je zou doen, als je niet met een partner samenwoonde? Hoe zou je leven eruit zien als je partner weg valt, word je blij van dat beeld, ben je er dan tevreden mee. Of zie je dat je eigenlijk (te) veel geleund hebt op het gezelschap van je partner?
[...]
Je stelt goede vragen Igoneh! Je zet me zeker aan het denken. Het is niet zo dat ik me prima kan vermaken in mijn eentje. Ik ben meer een type die graag alleen thuis zit, muziekje aan, glaasje wijn erbij en ik ben in mijn element. Juist alleen! Ik ben ook totaal niet bang om alleen te zijn. Maar tsja, ik ben toch graag samen omdat ik het gewoon gewend ben denk ik. Ben niet helemaal in mijn element als ik niemand heb om mee te praten 's ochtends en gezellig kan aanschuiven aan de keukentafel. Ik denk dat het gewenning is. Meer het idee van het samen doen allemaal vind ik fijn. Tsja, waarom dat nou precies zo is weet ik niet. Want voordat ik ging samenwonen had ik juist zo de drang het ouderlijk huis te verlaten, maar zeker niet door alle fijne dingetjes die ik van toen meekreeg. Kan me voorstellen dat als je het niet gewend bent, en juist gewend bent voornamelijk in het gezelschap van een ander te verkeren, dat je ongemakkelijke gevoel kan voortkomen uit iets niet gewend zijn. Het is natuurlijk ook best fijn en gezellig om samen dingen te doen. Maar het lijkt me niet verkeerd om de ervaring te hebben ook een tijdje alleen te wonen. Je leert jezelf beter kennen, jezelf wat gemakkelijker te gaan voelen bij alleen zijn en ik ben ervan overtuigd dat je hierdoor ook wat sterker en zelfverzekerder in het leven komt te zijn. Uiteraard is dat mijn idee, daar hoeft niet iedereen het mee eens te zijn.quote:Tsja, vrienden spreek ik niet veel omdat ik fulltime werk en zij ook werken of studeren. Daarnaast hou ik het huis graag schoon en daar gaat ook het nodige werk inzitten. Tsja, dat opvullen... ze vullen de tijd niet zozeer op zonder me eenzaam te gaan voelen denk ik. Sjeez, je maakt het me niet makkelijk hoor! Als je nog vragen hebt mag je ze nog stellen hoor.
Ik wilde je niet het vuur aan de schenen leggen hoor
Weet je, soms (of eigenlijk best wel vaak) kan het samenwonen je lui maken in het onderhouden van sociale contacten. Het lijkt minder belangrijk te worden. Je werkt de hele week, in het weekend een beetje boodschappen doen en je huishouden en bij dit alles is er meestal het gezelschap van je partner. Dan is het ineens een stuk eenzamer/'alleeniger' als die partner er niet is of echt wegvalt (relatie over). Dan word je met de neus op de feiten gedrukt, dat je de boel hebt laten verwateren. Je had eerst minder de noodzaak om ook aan je sociale contacten te werken. Als je alleen woont, of eerst alleen hebt gewoon, heb je meestal dat sociale leven onderhouden en weet je dat dit belangrijk is om te behouden ook als je samenwoont.
Denk je wel eens na wat je zou doen, als je niet met een partner samenwoonde? Hoe zou je leven eruit zien als je partner weg valt, word je blij van dat beeld, ben je er dan tevreden mee. Of zie je dat je eigenlijk (te) veel geleund hebt op het gezelschap van je partner?
maandag 31 mei 2010 om 18:33
quote:Bloometje schreef op 31 mei 2010 @ 10:47:
Bedankt voor de snelle reacties!
Ik ben ook vanuit huis gelijk gaan samenwonen. Maar nu begin ik te twijfelen of dat wel helemaal verstandig is. Ik merk dat ik behoefte begin te krijgen aan echt een eigen plekje, helemaal voor mezelf. Vandaar mijn vraag.
Over de mannen, mijn kerel heeft wel een aantal jaar op zichzelf gewoond. Maar opruimen, ho maar.
Kan je niet een eigen plekje creëren in je huis?
Ik heb overigens overal en nergens gewoond, ben toen vanuit het buitenland weer bij mijn ouders gaan wonen om een studie af te ronden.
Nu woon ik samen, mijn man heeft nooit op zichzelf gewoond maar is altijd nogal aan zijn lot overgelaten (om het maar cru te zeggen) hierdoor is hij wel heel erg zelfstandig.
Nu kriebelt het bij mij nog weleens dat ik graag op mezelf zou zitten.
Maar ik weet dat ik hem dan juist verschrikkelijk zou missen.
Maar ik denk dat het afhangt van persoon tot persoon en van je relatie. Sommige mensen zijn van huis uit (en qua karakter) zelfstandiger. En het ligt er natuurlijk ook aan hoe "claimerig" je bent in een relatie.
Al ben ik zelf volgensmij een enorme claimert .
Bedankt voor de snelle reacties!
Ik ben ook vanuit huis gelijk gaan samenwonen. Maar nu begin ik te twijfelen of dat wel helemaal verstandig is. Ik merk dat ik behoefte begin te krijgen aan echt een eigen plekje, helemaal voor mezelf. Vandaar mijn vraag.
Over de mannen, mijn kerel heeft wel een aantal jaar op zichzelf gewoond. Maar opruimen, ho maar.
Kan je niet een eigen plekje creëren in je huis?
Ik heb overigens overal en nergens gewoond, ben toen vanuit het buitenland weer bij mijn ouders gaan wonen om een studie af te ronden.
Nu woon ik samen, mijn man heeft nooit op zichzelf gewoond maar is altijd nogal aan zijn lot overgelaten (om het maar cru te zeggen) hierdoor is hij wel heel erg zelfstandig.
Nu kriebelt het bij mij nog weleens dat ik graag op mezelf zou zitten.
Maar ik weet dat ik hem dan juist verschrikkelijk zou missen.
Maar ik denk dat het afhangt van persoon tot persoon en van je relatie. Sommige mensen zijn van huis uit (en qua karakter) zelfstandiger. En het ligt er natuurlijk ook aan hoe "claimerig" je bent in een relatie.
Al ben ik zelf volgensmij een enorme claimert .
dinsdag 1 juni 2010 om 18:48
moeilijke zaak. Ik merk onder vrienden en exvriendjes dat jongeren met gescheiden ouders zeker een voordeel hebben. Ze zijn gewend deel uit te maken van het huishouden, inclusief het koken, poetsen, enz. Dat zie ik ook weer terug bij mijn huidige vriend. Hij wil graag meteen gaan samenwonen, ik vind dat gewoon niet reëel. Ga eerst maar eens je eigen ruimte creëren, voordat je dat met een ander doet.
