31 jaar en graag iets totaal anders willen

Ja, dat klopt er zijn we meerdere vrouwen die dat hebben. Of er wat mee gedaan wordt... Ik wel. Alleen had ik wel geluk.Nou ja... geluk eerder oorlog! Reorganisaties in het bedrijf en ik kon weg na 18 jr. ( wel met advocaten trekkerij...)Maar diep in mezelf was ik er al een tijdje klaar voor om die switch te maken. Wat ook is, ik woon samen en onze kosten zijn niet hoog. Dus ik ben weer in de schoolbanken gedoken. Ben nu met me laatste jaar bezig en heb ook mijn stageplaats weten te bemachtigen als baan. Ik wil niet meer een 40+ urige werkweek. Werk nu lekker parttime als jongerenwerker. En kwam uit de detailhandel als manager.



Ik wist ook wel al ongeveer wat ik wilde... Maar niet helemaal precies, maar na wat testjes en praten met mensen. Ben ik gewoon in het diepe gedoken.



Check je gevoelens... en toch realistisch blijven..

Heel veel succes!!

Ach, alsof ik mezelf hoor praten. Ben dus ook 31 en geen idee welke kant ik op moet gaan. Op jonge leeftijd moet je al kiezen welke kant je op wil gaan. Lastig verhaal, waar ik niet uitkom.

Ga eens naar een loopbaanbegeleider toe. Die kan met behulp van gesprekken en testen er samen met jou achterkomen waar je interesses liggen, waar je goed in bent en hoe je je doelen kunt bereiken.

Ook ik ben dit jaar geswitched. Ik ben 31 jaar en woon samen (geen kinderen) Ik heb via een loopbaanbegeleider uitgevonden wat ik wil, en dat is werken met mensen, mensen begeleiden en helpen. Maatschappelijk werk lijkt me erg leuk!

Maar omdat ik een technische opleiding heb gehad en in een commercieel technische functie heb gewerkt, ga ik dus de schoolbanken weer in. Ik ben net begonnen met de deeltijd opleiding PTP (propedeuse toegepaste psychologie) daarna kan ik dan verder met MWD. Ik zoek hierbij nog wel een parttime baan, het liefst zo snel mogelijk omdat ik niet lang zonder inkomen kan zitten. (ik heb ontslag genomen bij mijn werkgever omdat dit niet te combineren viel met de opleiding)



Mensen zeggen mij vaak dat ze het zo knap van mij vinden dat ik deze stap neem; zekerheden opgeven en weer studeren.

Maar ik zie het anders; ik heb 1 grote zekerheid opgegeven, en dat is mijn ontevredenheid in mijn werk, en daardoor de kans op een ongemotiveerd en 'klagend' leven te krijgen.

Het is erg verleidelijk om te blijven hangen in je leven, om de stap niet te nemen en de confrontatie niet aan te gaan. Op korte termijn dus de makkelijkste weg. Om uit te vinden wat je wilt, kost best veel tijd en moeite, maar het is het zeker waard, want ... wie niet waagt, wie niet wint...



Succes met je kezes, en als je nog meer info wilt, dan hoor ik het wel!

Heb je geen mogelijkheden binnen de baan die je hebt. Als secretaresse op de school waar je nu werkt, of congierge, of.. geen idee wat er op school nog meer rondrent. Of iets op een andere school, ander soort onderwijs. En als je de kant van het ziekenhuis opwilt, waarom dan niet eens ter plaatse kijken wat ze nodig zouden kunnen hebben.. misschien juf maar dan voor kinderen die lange tijd in het ziekenhuis moeten blijven.



Je moet zo'n beetje met 10 jaar al weten wat je worden wilt. En daarvoor kun je dan leren. En als het niet bevalt, en er is geen geld meer om verder te studeren, tja, dan zit je ermee. Want als je later, als je groot bent, echt iets totaal anders wilt gaan doen, krijg je te maken met studiegenoten die veel jonger (lees: goedkoper) zijn, dus een baan vinden wordt er dan ook niet makkelijker op.



Ik had dus hetzelfde probleem. Na jaren in de verkoop was het niet makkelijk om nog wat anders te vinden. En de verkoop wilde ik niet meer, omdat je dan van 9 tot 6 moet werken, of in ieder geval in die tijd beschikbaar moet zijn. Dan moet er na sluitingstijd nog opgeruimd worden, de kas moet geteld, en als je mazzel hebt ben je om half zeven weg (maar het werd ook wel half acht). Dus iets anders. Maar ja. Studeren? Dat kost geld en helaas, dat hebben we niet. Ik ben via een uitzendburo bij de belastingdienst begonnen. Jakkes. Niks aan. Wegwezen. Een tijdje postkantoor. Maar dat is ook tot 18.00 uur open. En toen zat ik thuis en kwam in contact met iemand die reuma heeft en een poetshulp zocht. En ik dacht, ach, nu zit ik thuis te niksen, kan ik haar ook een poosje uit de brand helpen. Van de een kwam de ander, en inmiddels heb ik een wachtlijst. Ideaal te combineren met schooltijden, sportfeesten, verwachte en onverwachte vrije dagen, ziekte enz. En nee, het is niet mijn droombaan. Maar ik denk dat elke baan zijn voor- en nadelen heeft. En ik vind het huishouden doen niet erg, zeker als het niet mijn eigen is..... Ik zorg ervoor dat ik keurig binnen de grenzen van de belasting blijf, heb daarnaast geen uitkering ofzo, en manlief werkt ook. Dus voorlopig blijf ik hier nog wat in rondhangen. En over een jaar of 5 zie ik wel weer. Ik kan wel aan de slag in een callcentre, ik spreek 2 talen vloeiend en woon in de grensstreek. Maar dan moet ik toch op een tijd beginnen die niet op de schoolbus aansluit, en ik kom pas thuis als dochterlelie al een half uur voor de deur staat. Dat is nog te regelen met een sleutel. Maar zij heeft 6 weken zomervakantie, 2 weken herftsvakantie, 2 weken kerst, 2 weken met pasen..... en dan? Oma woont niet om de hoek. En af en toe kan ze wel een ochtend bij een vriendinnetje spelen, maar dat kan niet 6 weken achter elkaar. Dus als het voor docherlief nodig is, meld ik dat ik niet kom. Of ik neem haar mee, of ik verander mijn werktijden. En als ik over een poosje een baan zie die me wat lijkt, zal ik daarop reageren, en als ik het dan niet word zal dat geen ramp zijn. Mijn wederhelft heeft de rekeningen baan, en ik de leuke dingen doen baan. Perfekt geregeld dus. Voorlopig.

Hier nog zo'n twijfelaar.

Werk in de zorg als begeleider, maar ben alle bezuinigingsrondes en gekonkel beetje zat aan het worden. Ik ben nu aan het kijken of ik het in een andere setting nog wil proberen of dat ik een totaal andere richting in ga slaan. De eerste sollicitatiebrief is al weg, in de commerciele richting.

Ik ben zeer benieuwd of ik een kans maak.

Nara aanleiding van het bovenstaande: hoe kom je in contact met een loopbaanbegeleider (of eigenlijk: waar kan je een goede aan herkennen)? Zijn daar kosten aan verbonden en zo ja, hoeveel? Kan je aan je huidige werkgever vragen om hieraan mee te betalen?

Hmmm, ik zag pas een interview met een loopbaanbegeleider in de Intermediair? Carp? die in 5 tot 8 gesprekken met je voert a E 55,- per uur. Dat valt een stuk beter te overzien . Waarschijnlijk is de ZKM van een organisatie ipv 1 iemand, dus dat is wel vaker een stuk duurder.

Ik werk niet in het onderwijs en heb een werkgever die er min of meer op is ingesteld dat je niet al te lang er werkt. Ze zijn een stuk meewerkender als het gaat om studies die je aan een andere baan gaan helpen. Tot E 600,- per jaar kan ook bijgedragen worden door de werkgever, aangezien deze dat kan aftrekken van de belasting. Daarom vroeg ik me af of mijn werkgever daaraan bij kan dragen.

WOW wat een herkenning!!!



Ik ben ook 31 jaar en enorm uitgekeken op het basisonderwijs. Ik heb ook 2 kindjes dus wil parttime werken, maar weet niet zo goed wat.



Na de geboorte van mijn 2e kindje heb ik ouderschapsverlof genomen, toen nog zomervakantie en nu ben ik sinds kort weer aan het werk. Ik vind het veel, ik vind het zwaar, ik heb veel moeilijke kinderen in een drukke groep en geen leuke collega's. Ik mis mijn eigen kinderen en ben aan het rondkijken voor een andere baan. Liefst wil ik volgende week al weg...



Wat staat jullie zo tegen aan het onderwijs?



Groetjes Puk