Werk & Studie
alle pijlers
alleen maar werken en studeren
dinsdag 4 maart 2008 om 21:36
Hallo allemaal,
Om maar meteen met de deur in huis te vallen: mijn man en ik hebben een kinderwens die niet kan worden vervuld, erg jammer.
Inmiddels ben ik 33 jaar en weet ik dat die wens nooit in vervulling zal kunnen gaan. Nu ben ik niet het type dat gaat zitten mokken; en heb altijd voor ogen gehouden dat ik niet de hele medische wereld ga bewandelen om het toch gedaan te krijgen: of het komt spontaan; of het komt niet: bij ons dus niet!
Eén onderzoek heeft uitgewezen dat het medisch in eerste instantie niet mogelijk is; verder wil ik gewoon niet gaan!
Mijn leven gaat door; ook zonder kinderen is er een leven in mijn ogen. Daarom ben ik andere uitdagingen en invullingen gaan zoeken, namelijk studie. Ik mag ontzettend graag studeren, ik vind het heerlijk om op vrije dagen en in t weekend de studieboeken in te duiken. Mijn man heeft zijn eigen hobby's en vermaakt zich prima.
Nu mijn probleem
Ik krijg veel onbegrip uit mijn omgeving. Mensen doen erg onbegrijpelijk over het feit dat ik de medische molen niet in ga voor kinderen. "Dan wil je ze ook niet echt dus"....dat is me wel eens gezegd.
Ik geniet volop van mijn leven en daar waar een ander de zorg voor kinderen op zich neemt, duik ik gewoon lekker in de boeken; doe zelfs 2 studies
Ik weet ook niet of ik er uiteindelijk iets mee gaan doen, waarschijnlijk haal ik het voor mijn 40ste niet eens in dit tempo, maar ik voel me er happy bij. Het boeit me en ik doe het met veel plezier.
Ik zou zo graag willen dat mensen meer begrip voor onze situatie zouden hebben; ik ben niet zielig, ik ben niet depressief door de situatie, maar wil er gewoon uithalen wat er in zit en op een ander gebied dan mijn omgeving.
Al mijn vriendinnen hebben allemaal gezinnen; ze leven in zo'n andere wereld als wij......ik raak er gewoon vriendinnen door kwijt
Het gaat zelfs zo ver dat ik momenteel gewoon maar zeg dat ik alleen maar werk....studie noem ik in gesprekken zo min mogelijk, omdat ik daarmee toch wel het signaal afgeef dat ik definitief niet de medische molen inga...klinkt toch idioot he
Ik verzwijg het gewoon!!
Wellicht zijn er mensen die dit herkennen? Waarom reageren mensen zo vreselijk bot en waarom kunnen zij het nog moeilijker accepteren dan wij zelf? Op de één of andere manier blijft er een druk vanuit de omgeving.....een gezinnetje hoort er nou eenmaal bij..
Bij de één gaat dat nu eenmaal makkelijker dan bij de ander.....
Ik word er zo moe van
Om maar meteen met de deur in huis te vallen: mijn man en ik hebben een kinderwens die niet kan worden vervuld, erg jammer.
Inmiddels ben ik 33 jaar en weet ik dat die wens nooit in vervulling zal kunnen gaan. Nu ben ik niet het type dat gaat zitten mokken; en heb altijd voor ogen gehouden dat ik niet de hele medische wereld ga bewandelen om het toch gedaan te krijgen: of het komt spontaan; of het komt niet: bij ons dus niet!
Eén onderzoek heeft uitgewezen dat het medisch in eerste instantie niet mogelijk is; verder wil ik gewoon niet gaan!
Mijn leven gaat door; ook zonder kinderen is er een leven in mijn ogen. Daarom ben ik andere uitdagingen en invullingen gaan zoeken, namelijk studie. Ik mag ontzettend graag studeren, ik vind het heerlijk om op vrije dagen en in t weekend de studieboeken in te duiken. Mijn man heeft zijn eigen hobby's en vermaakt zich prima.
Nu mijn probleem
Ik krijg veel onbegrip uit mijn omgeving. Mensen doen erg onbegrijpelijk over het feit dat ik de medische molen niet in ga voor kinderen. "Dan wil je ze ook niet echt dus"....dat is me wel eens gezegd.
Ik geniet volop van mijn leven en daar waar een ander de zorg voor kinderen op zich neemt, duik ik gewoon lekker in de boeken; doe zelfs 2 studies
Ik weet ook niet of ik er uiteindelijk iets mee gaan doen, waarschijnlijk haal ik het voor mijn 40ste niet eens in dit tempo, maar ik voel me er happy bij. Het boeit me en ik doe het met veel plezier.
Ik zou zo graag willen dat mensen meer begrip voor onze situatie zouden hebben; ik ben niet zielig, ik ben niet depressief door de situatie, maar wil er gewoon uithalen wat er in zit en op een ander gebied dan mijn omgeving.
Al mijn vriendinnen hebben allemaal gezinnen; ze leven in zo'n andere wereld als wij......ik raak er gewoon vriendinnen door kwijt
Het gaat zelfs zo ver dat ik momenteel gewoon maar zeg dat ik alleen maar werk....studie noem ik in gesprekken zo min mogelijk, omdat ik daarmee toch wel het signaal afgeef dat ik definitief niet de medische molen inga...klinkt toch idioot he
Ik verzwijg het gewoon!!Wellicht zijn er mensen die dit herkennen? Waarom reageren mensen zo vreselijk bot en waarom kunnen zij het nog moeilijker accepteren dan wij zelf? Op de één of andere manier blijft er een druk vanuit de omgeving.....een gezinnetje hoort er nou eenmaal bij..
Bij de één gaat dat nu eenmaal makkelijker dan bij de ander.....
Ik word er zo moe van
dinsdag 4 maart 2008 om 21:47
Misschien is het goed om onderscheid te maken tussen vrienden enerzijds en vage kennissen anderzijds. Kennissen zullen wel meer aspecten van je even niet kennen of niet begrijpen. Is ook niet erg, zolang je vrienden hebt die je wel steunen. Heb je al eens geprobeerd om het je vrienden uit te leggen zoals je het hier beschreven hebt?
dinsdag 4 maart 2008 om 21:48
Jeetje Anne, dat klinkt heftig, zowel jullie teleurstelling als de reactie op hoe jullie invulling geven aan jullie leven.
Ik kan me het besluit om niet te kiezen voor de medische molen toch wel goed voorstellen en vind de genoemde reactie erop (dat je dan wel niet zo graag zou willen) heel erg onbeschoft, kwetsend en onbegrijpelijk. 'n Beetje afhankelijk van hoe je relatie met die persoon is misschien, maar voor mij zou dat toch wat veranderen in de vriendschap.Naast de wens die jullie hadden (dat zal niet van de ene op de andere dag verdwenen zijn) heb ik respect voor hoe jullie er mee omgaan en voor een andere invulling hebben gekozen die jullie beide zo lezen goed bevalt. Welk recht heeft iemand dat te bekritiseren??
Zelf heb ik geen kinderen (kwam niet de juiste partner tegen, toen jammer, nu niet meer) en zie wel in mijn omgeving voornamelijk gezinssituaties. 'n Hulpverleenster (nota bene!) heeft me trouwens wel eens iets soortgelijks gezegd: als je geen alleenstaande moeder wilt worden zal het met de kinderwens wel meevallen. Pardon! Dat was ook de laatste sessie met haar (we zaten nog in de beginfase) maar van zo iemand neem je bij zo'n uitspraak makkelijker afstand, want daar had ik verder niets mee.
En die vriendinnen/vrienden hebben inderdaad een andere invulling van hun tijd. Maar we respecteren dat naar elkaar toe.
Ik hoop dat jullie je bij deze andere invulling van je leven/relatie goed blijven voelen en bevrediging kunnen putten uit JULLIE KEUZES! Ik heb dus geen ervaring of advies maar kan me zo bedenken dat ik zou proberen wat 'snedige' antwoorden te 'verzinnen' die volgende zg. goed bedoelde opmerkingen in de kiem smoren zonder dat je je in allerlei bochten hoeft te wringen over wat je wel en niet kwijt kunt over je werk, studie en relatie.
Studeer je trouwens puur voor kennis/fun of wil je in de toekomst ook iets met die studies gaan doen?
Hou je haaks en succes met de botheid die je vast nog vaker tegen zult komen!
Ik kan me het besluit om niet te kiezen voor de medische molen toch wel goed voorstellen en vind de genoemde reactie erop (dat je dan wel niet zo graag zou willen) heel erg onbeschoft, kwetsend en onbegrijpelijk. 'n Beetje afhankelijk van hoe je relatie met die persoon is misschien, maar voor mij zou dat toch wat veranderen in de vriendschap.Naast de wens die jullie hadden (dat zal niet van de ene op de andere dag verdwenen zijn) heb ik respect voor hoe jullie er mee omgaan en voor een andere invulling hebben gekozen die jullie beide zo lezen goed bevalt. Welk recht heeft iemand dat te bekritiseren??
Zelf heb ik geen kinderen (kwam niet de juiste partner tegen, toen jammer, nu niet meer) en zie wel in mijn omgeving voornamelijk gezinssituaties. 'n Hulpverleenster (nota bene!) heeft me trouwens wel eens iets soortgelijks gezegd: als je geen alleenstaande moeder wilt worden zal het met de kinderwens wel meevallen. Pardon! Dat was ook de laatste sessie met haar (we zaten nog in de beginfase) maar van zo iemand neem je bij zo'n uitspraak makkelijker afstand, want daar had ik verder niets mee.
En die vriendinnen/vrienden hebben inderdaad een andere invulling van hun tijd. Maar we respecteren dat naar elkaar toe.
Ik hoop dat jullie je bij deze andere invulling van je leven/relatie goed blijven voelen en bevrediging kunnen putten uit JULLIE KEUZES! Ik heb dus geen ervaring of advies maar kan me zo bedenken dat ik zou proberen wat 'snedige' antwoorden te 'verzinnen' die volgende zg. goed bedoelde opmerkingen in de kiem smoren zonder dat je je in allerlei bochten hoeft te wringen over wat je wel en niet kwijt kunt over je werk, studie en relatie.
Studeer je trouwens puur voor kennis/fun of wil je in de toekomst ook iets met die studies gaan doen?
Hou je haaks en succes met de botheid die je vast nog vaker tegen zult komen!
dinsdag 4 maart 2008 om 23:01
(Hai Thee, kom je weer eens msn-en? 
)
Anne, wat een lastige situatie zeg! Ik zit helemaal niet in die situatie, maar ik ben wel gestopt met mijn baan om weer fulltime te gaan studeren en doe ook twee studies. Enerzijds omdat ik een andere kant op wil, maar anderzijds omdat ik studeren gewoon zo ontzettend leuk vind. En dat stuit ook nog wel eens op onbegrip. Het is kennelijk een rare hobby
Over je helaas niet vervulde kinderwens - ik kan me heel goed voorstellen dat je deze keuze maakt, en vind het, net als Thee, behoorlijk kwetsend en respectloos dat je dit soort reacties krijgt. Alsof het een misdaad is zeg, dat je niet koste wat kost een kind op de wereld wilt zetten. Maar weet je, als je wél die medische molen in zou gaan, zou je waarschijnlijk omgekeerde reacties krijgen. Voor sommige mensen is het nou eenmaal snel niet goed als je niet precies hun straatje volgt.
Ik sprak zaterdag een vriendin, zij is 38, vrijgezel en dol op stappen. Een levenswijze die door vrienden van haar wordt afgekeurd. Ze zou zich naar haar leeftijd moeten gedragen, netjes op de bank gaan zitten en wachten tot de ware aanbelt. Puur en alleen omdat die vrienden zelf een fijn gesetteld leven leiden. Alles wat anders is, dat kan alleen maar heel verschrikkelijk slecht zijn, en ze moet wel doodongelukkig zijn. Ander verhaal dus weer, maar wel weer een illustratie van: het is nooit goed.
Het is misschien slim om niet meer over de kinderwens te praten, behalve met mensen die je wél begrijpen. Tegen de anderen kun je vol passie over je werk en je studies vertellen. Desnoods speel je de zieligheidstruuk: "daar wil ik liever niet over praten, dat ligt te gevoelig". Laat ze maar denken wat ze willen. Dit is jouw, jullie manier om met deze situatie om te gaan, en daar het beste uit te halen. Dat zij het anders zouden doen, tja, dat kan. Jullie doen het op jullie manier, de manier die voor jullie het beste is. Echte vrienden zouden dat op z'n minst accepteren.
Succes meis!
)Anne, wat een lastige situatie zeg! Ik zit helemaal niet in die situatie, maar ik ben wel gestopt met mijn baan om weer fulltime te gaan studeren en doe ook twee studies. Enerzijds omdat ik een andere kant op wil, maar anderzijds omdat ik studeren gewoon zo ontzettend leuk vind. En dat stuit ook nog wel eens op onbegrip. Het is kennelijk een rare hobby
Over je helaas niet vervulde kinderwens - ik kan me heel goed voorstellen dat je deze keuze maakt, en vind het, net als Thee, behoorlijk kwetsend en respectloos dat je dit soort reacties krijgt. Alsof het een misdaad is zeg, dat je niet koste wat kost een kind op de wereld wilt zetten. Maar weet je, als je wél die medische molen in zou gaan, zou je waarschijnlijk omgekeerde reacties krijgen. Voor sommige mensen is het nou eenmaal snel niet goed als je niet precies hun straatje volgt.
Ik sprak zaterdag een vriendin, zij is 38, vrijgezel en dol op stappen. Een levenswijze die door vrienden van haar wordt afgekeurd. Ze zou zich naar haar leeftijd moeten gedragen, netjes op de bank gaan zitten en wachten tot de ware aanbelt. Puur en alleen omdat die vrienden zelf een fijn gesetteld leven leiden. Alles wat anders is, dat kan alleen maar heel verschrikkelijk slecht zijn, en ze moet wel doodongelukkig zijn. Ander verhaal dus weer, maar wel weer een illustratie van: het is nooit goed.
Het is misschien slim om niet meer over de kinderwens te praten, behalve met mensen die je wél begrijpen. Tegen de anderen kun je vol passie over je werk en je studies vertellen. Desnoods speel je de zieligheidstruuk: "daar wil ik liever niet over praten, dat ligt te gevoelig". Laat ze maar denken wat ze willen. Dit is jouw, jullie manier om met deze situatie om te gaan, en daar het beste uit te halen. Dat zij het anders zouden doen, tja, dat kan. Jullie doen het op jullie manier, de manier die voor jullie het beste is. Echte vrienden zouden dat op z'n minst accepteren.
Succes meis!
-
dinsdag 4 maart 2008 om 23:12
Hai Anne,
Jouw verhaal is erg herkenbaar voor mij, op één puntje na: de reacties van anderen. In onze omgeving reageren mensen meestal juist begripvol en met alle respect. Wanneer anderen vragen waarom ik geen kinderen heb zeg ik gewoon eerlijk dat ik ze niet kan krijgen, en verder ga ik er niet op in. Dat is privé en dat zeg ik dan ook als ze doorvragen en ik me er niet goed bij voel. Ook wij hebben de instelling dat je leven zinvol kan zijn zonder kinderen en geven hier mede een invulling aan door werk en studie. Fijn om te lezen dat er meer mensen zijn die hier zo in staan! Misschien is het een idee om het onderwerp niet (te veel) te bespreken met anderen, totdat je zeker weet dat het mensen zijn die je niet zullen veroordelen omdat je er voor kiest niet mee te gaan in de medische molen? Deze keuzes zijn zo persoonlijk, ik bespreek het alleen met familie en goede vrienden wanner het onderwerp ter sprake komt en incidenteel met een kennis bij wie ik me goed voel. Ik vind het zelf soms raar dat het feit dat er medisch gezien van alles mogelijk is tegelijkertijd zou moeten betekenen dat je hier dan ook altijd gebruik van moet maken. Als jullie je goed voelen bij de manier waarop jullie hier mee om gaan heeft een ander dat niet te veroordelen. En doen ze dat wel, dan zegt dat veel meer over hen. Cliché, maar wel waar!
Succes en groetjes!
Jouw verhaal is erg herkenbaar voor mij, op één puntje na: de reacties van anderen. In onze omgeving reageren mensen meestal juist begripvol en met alle respect. Wanneer anderen vragen waarom ik geen kinderen heb zeg ik gewoon eerlijk dat ik ze niet kan krijgen, en verder ga ik er niet op in. Dat is privé en dat zeg ik dan ook als ze doorvragen en ik me er niet goed bij voel. Ook wij hebben de instelling dat je leven zinvol kan zijn zonder kinderen en geven hier mede een invulling aan door werk en studie. Fijn om te lezen dat er meer mensen zijn die hier zo in staan! Misschien is het een idee om het onderwerp niet (te veel) te bespreken met anderen, totdat je zeker weet dat het mensen zijn die je niet zullen veroordelen omdat je er voor kiest niet mee te gaan in de medische molen? Deze keuzes zijn zo persoonlijk, ik bespreek het alleen met familie en goede vrienden wanner het onderwerp ter sprake komt en incidenteel met een kennis bij wie ik me goed voel. Ik vind het zelf soms raar dat het feit dat er medisch gezien van alles mogelijk is tegelijkertijd zou moeten betekenen dat je hier dan ook altijd gebruik van moet maken. Als jullie je goed voelen bij de manier waarop jullie hier mee om gaan heeft een ander dat niet te veroordelen. En doen ze dat wel, dan zegt dat veel meer over hen. Cliché, maar wel waar!
Succes en groetjes!
woensdag 5 maart 2008 om 00:41
Proberen (makkelijker gezegd dan gedaan) die mensen lekker te laten praten: zij kunnen zich maar een heel klein beetje voorstellen hoe jouw situatie is; hoe het precies allemaal zit weten ze toch niet.
Had vroeger altijd erg snel m'n oordeel klaar, nu ben ik er wat voorzichtiger in; weet ik veel hoe de situatie van mensen precies in elkaar steekt; er zijn zo veel factoren.
Dat je vriendinnen kwijt raakt doordat ze kinderen krijgen is ben ik bang niet te voorkomen; jullie krijgen gewoon hele andere levens!
Maar verder; mensen die niet begrijpen dat je niet verder het medische circuit in gaat; laat gaan!!!!! Wat weten zij nou van jou!!!!
Had vroeger altijd erg snel m'n oordeel klaar, nu ben ik er wat voorzichtiger in; weet ik veel hoe de situatie van mensen precies in elkaar steekt; er zijn zo veel factoren.
Dat je vriendinnen kwijt raakt doordat ze kinderen krijgen is ben ik bang niet te voorkomen; jullie krijgen gewoon hele andere levens!
Maar verder; mensen die niet begrijpen dat je niet verder het medische circuit in gaat; laat gaan!!!!! Wat weten zij nou van jou!!!!
woensdag 5 maart 2008 om 08:39
De keuze om wel of niet te studeren heeft in mijn beleving in zoverre met het krijgen van kinderen te maken, dat het voor mij een andere op- en invulling is. Ik denk namelijk niet dat wanneer onze kinderwens in vervulling zou zijn gegaan, ik 2 studies ernaast zou gaan doen!
Misschien zou ik wel wat blijven studeren, maar dan zag het er toch allemaal even heel anders uit. Ik zou denk ik zo'n 'ouderwetse' moeder worden die hele dagen thuis is bij de kinderen, voor zoverre dat ouderwets te noemen valt natuurlijk he...! Maar oke; dat is een andere discussie en zit er niet in en doet dan ook niet meer zo ter zake!
Ik woon gewoon in een klein dorpje waar iedereen iedereen kent en waar bepaalde zaken nu eenmaal als een lopend vuurtje rondgaan.
Ik denk dat het slim is het onderwerp alleen nog maar te bespreken met echte vrienden die het wél begrijpen en onderhand weet ik eigenlijk ook wel wie die mensen zijn!
Een vriendin (die wel kinderen heeft) zei op een gegeven moment eens: "Vind je het nou niet raar dat iedereen kinderen heeft en jij (nog) niet?" Dat was op het moment dat ze niet wist dat we er wel 100% mee bezig waren....Dat soort opmerkingen vind ik zo vreselijk banaal; dan weet ik gewoon even niet wat ik terug moet zeggen en antwoord voor ik het weet met: "Ja, eigenlijk wel". Achteraf denk ik dan...had ik dit of dat maar gezegd!
Ik heb in de periode dat we er mee bezig zijn geweest aan niemand iets verteld. Pas na 6 jaar proberen en toen ik 100% zekerheid had dat het zonder de medische weg niet mogelijk was, heb ik het aan mensen verteld. Ik vond het een prive zaak, maar op de één of andere manier voel je dan toch een soort van druk vanuit de omgeving. Heel vreemd.
Wat betreft mijn studie...of ik er ooit wat mee gaan doen? Ik weet het niet!
Wellicht wel hoor; maar ik ben natuurlijk wel een stuk ouder als ik ben afgestudeerd en ik weet niet hoe makkelijk/moeilijk het is om dan nog werk te vinden..Maar het is niet het belangrijkste. Studeren is voor mij op dit moment één grote hobby en heb er eigenlijk te weinig tijd voor:-)
Bedankt voor de fijne reacties trouwens...Goed te weten dat er toch wel meer mensen zijn in dezelfde situatie, of die het wel begrijpen!
Misschien zou ik wel wat blijven studeren, maar dan zag het er toch allemaal even heel anders uit. Ik zou denk ik zo'n 'ouderwetse' moeder worden die hele dagen thuis is bij de kinderen, voor zoverre dat ouderwets te noemen valt natuurlijk he...! Maar oke; dat is een andere discussie en zit er niet in en doet dan ook niet meer zo ter zake!
Ik woon gewoon in een klein dorpje waar iedereen iedereen kent en waar bepaalde zaken nu eenmaal als een lopend vuurtje rondgaan.
Ik denk dat het slim is het onderwerp alleen nog maar te bespreken met echte vrienden die het wél begrijpen en onderhand weet ik eigenlijk ook wel wie die mensen zijn!
Een vriendin (die wel kinderen heeft) zei op een gegeven moment eens: "Vind je het nou niet raar dat iedereen kinderen heeft en jij (nog) niet?" Dat was op het moment dat ze niet wist dat we er wel 100% mee bezig waren....Dat soort opmerkingen vind ik zo vreselijk banaal; dan weet ik gewoon even niet wat ik terug moet zeggen en antwoord voor ik het weet met: "Ja, eigenlijk wel". Achteraf denk ik dan...had ik dit of dat maar gezegd!
Ik heb in de periode dat we er mee bezig zijn geweest aan niemand iets verteld. Pas na 6 jaar proberen en toen ik 100% zekerheid had dat het zonder de medische weg niet mogelijk was, heb ik het aan mensen verteld. Ik vond het een prive zaak, maar op de één of andere manier voel je dan toch een soort van druk vanuit de omgeving. Heel vreemd.
Wat betreft mijn studie...of ik er ooit wat mee gaan doen? Ik weet het niet!
Wellicht wel hoor; maar ik ben natuurlijk wel een stuk ouder als ik ben afgestudeerd en ik weet niet hoe makkelijk/moeilijk het is om dan nog werk te vinden..Maar het is niet het belangrijkste. Studeren is voor mij op dit moment één grote hobby en heb er eigenlijk te weinig tijd voor:-)
Bedankt voor de fijne reacties trouwens...Goed te weten dat er toch wel meer mensen zijn in dezelfde situatie, of die het wel begrijpen!
