blijven of vertrekken ?

Na lang zoeken en wachten heb ik een baan dicht bij huis zodat ik behalve alleen maar werken of reizen van en naar werk ook weer een prive leven heb, ik was ook erg blij met deze baan.

Nu blijkt de baas een eikel te zijn. Hij maakt iedereen belachelijk, is onbeschoft en zeikt echt iedereen af, zelfs zijn eigen vriendin. Hij maakt hatelijke opmerkingen: "zou maar eens een cursus Nederlands gaan doen", "heb je nooit geleerd om goed door te verbinden?" in die trant. Het vervelende is dat als je lang genoeg hoort dat je achterlijk bent, je je ook zo gaat voelen. Ik wordt onzeker en gespannen. Sla helemaal dicht bij hem en dat terwijl ik normaal gesproken veel te fel ben en altijd wel mijn woordje klaar heb. Ik durf niet eens om een salarisspecificatie te vragen, daar loop ik twee dagen tegen aan te hikken. Een vrije dag vragen maakt dat het zweet in mijn handen staat. Ik ga met ontzettende tegenzin naar mijn werk en heb veel maagpijn en ben benauwd, echt het gevoel geen adem te krijgen.

Ik begrijp mezelf niet: waarom kan ik het gedrag van die man niet gewoon naast me neerleggen? Het is maar werk immers? Het zijn maar woorden waar hij mee werkt?

Ik heb voor meer moeilijke mensen gewerkt en daar had ik geen last van, mensen waar andere mensen gewoon bang voor waren, kregen gewoon een grote mond terug en klaar, niets geen last verder.

Maar nu, Ik durf gewoon niets meer te zeggen of te doen, bang voor de zoveelste sneer, grote mond etc.



Mijn verstand zegt wegwezen maar wat als het aan mij ligt, te gevoelig, te veeleisend? Het kan natuurlijk niet altijd feest zijn op je werk, maar dit is het andere uiterste voor mijn gevoel.



Het overige personeel werkt allemaal parttime, ik ben de enige fulltimer, de andere moeten hem ook niet maarja voor die paar uurtjes in de week dat ze hem zien kan het ze niet echt boeien.

Silvy schreef op 11 april 2008 @ 21:22:

Het klinkt me bekent! Werk je toevallig heeeel dicht bij Amsterdam? Jaren geleden heb ik ook zo'n baas gehad. Ik ben zeker niet op mijn mond gevallen maar bij hem kreeg ik er geen fatsoenlijk woord uit, ik was gewoon bang voor hem (en als je al eens wat zei dan werd je afgeblaft).



[b][i]ja precies! Normaal ben ik bijdehand genoeg maar dit is voor mij voor het eerst dat ik ook gewoon dichtklap. Ik heb in Amsterdam gewerkt en daar had ik geen enkele moeite met aso's en nu inene wel en dat is nou net wat ik van mezelf niet snap

b][/i]

Ik heb het een maand of 2 uitgehouden en toen ben ik daar gestopt. Het kostte me zoveel energie (in het weekend zag ik alweer tegen de maandag op waardoor ik ook niet van mijn weekend kon genieten). Wanneer iemand zo respectloos met mij omgaat dan vind ik dat ik beter verdien. Ben een mens, geen deurmat. Ik hoop dat jij ook voor jezelf kiest!

sartan schreef op 11 april 2008 @ 20:58:

Nou ik snap best dat je dit niet allemaal naast je neer kan/wil neerleggen, je zou een keertje iets terug kunnen zeggen als die man zo'n rotopmerking maakt maar ik denk dat de sfeer daar niet echt veel beter van wordt.



Ik kom bij hem niet uit mijn woorden en krimp helemaal in, ook moet hij jou dan de hele dag hebben als je tegengas geeft dus ik zwijg maar.

Maar ondertussen krijg ik steeds meer lichamelijke klachten omdat ik er erg slecht tegen kan, dat katten, dat laag bij de grondse getrap.

Eigenlijk geef ik zelf al antwoord op mijn twijfels: ik moet daar weg kennelijk . . . .





Ik begrijp dat je blij bent met het feit dat je een baan dicht bij huis had gevonden maar jah als je fulltime werkt is dat werk wel een heel groot gedeelte van je leven, een beetje jammer om dat in zo'n rotsfeer door te brengen... ik zou zeggen... wegwezen!!! Succes.

bedankt voor de reactie's !