Werk & Studie
alle pijlers
Boventallig, sociaal plan, en nu?
dinsdag 22 mei 2007 om 23:20
Dag lezer,
Sinds 2003 weet ik al dat mijn baan ophoudt, vanwege een fusie per januari 2006. De datum is steeds uitgesteld, maar nu is het eindelijk zover. Per 1 juli ben ik officieel boventallig verklaard, en gaat ons sociaal plan in werking. Dat houdt in dat ik 9 maanden de tijd krijg om een andere baan te vinden, terwijl ik word doorbetaald. Ik hoef in die tijd niet meer te werken, maar er wordt van me verwacht dat ik al mijn contracturen besteed aan het zoeken naar een nieuwe baan.
Dat klinkt heel fijn, ware het niet dat ik er even helemaal doorheen zit. De afgelopen anderhalf jaar ben ik drie keer van werkplek verhuisd en heb ik vijf verschillende managers gehad. Bovendien zijn mijn werkzaamheden tegen de verwachtingen in heel snel afgenomen, waardoor ik me al een jaar kapotverveel. Ik sleep me elke dag naar m'n werk om daar vervolgens de hele dag niets te doen. Killing. Maar ik wilde persé het project zelf ten einde brengen. Ik heb vaak bij de opeenvolgende managers aangegeven dat ik weinig werk had, maar een oplossing had niemand. Bij de ene manager mocht ik m'n uren zelf indelen; bij de volgende werd ik weer geacht al m'n uren aanwezig te zijn. Gek werd ik ervan. En altijd maar dat schuldgevoel naar m'n collega's als ik weer eens eerder naar huis ging.
Mijn huidige manager heb ik vorige week aangesproken, en hij begrijpt gelukkig dat deze situatie voor mij onhoudbaar is/was. Ik zit nu sinds een paar dagen met toestemming thuis en hoef alleen nog maar over te dragen.
Al met al heeft alles er behoorlijk ingehakt. Ik ben vaak somber en kan weinig energie opbrengen voor m'n gezin en huishouden. Ik slaap slecht en heb op de gekste momenten huilbuien.
Nu mijn vraag: per 1 juli kom ik dus in de molen van het sociaal plan, en moet ik aantonen dat ik er alles aan doe om nieuw werk te vinden. Maar daar ben ik nog helemaal niet aan toe! Ik wil uitpuffen, rustig bedenken wat ik met mijn toekomst wil (ik denk dat ik een heel andere richting wil inslaan). Ik wil me niet ziek melden, want dat ben ik niet. Ik wil een paar maanden tijd om tot rust te komen en uit te zoeken wat ik wil. Ik wil in januari examen doen voor een cursus (die in mijn ogen vrij cruciaal is voor het vinden van een andere baan). Ik wil erkenning voor mijn "offer", door niet eerder te vertrekken. Zelf denk ik nu eigenlijk, stom, had eerder ander werk gezocht, dan had ik me een hoop ellende bespaard. Maar dat is achteraf.
En nu echt mijn vraag: moet ik eerlijk zijn en wat tijd voor mezelf vragen, of moet ik ja en amen knikken en me uitsluitend bezighouden met het schrijven van sollicitatiebrieven.
Ik wil dat sociaal plan niet kwijt; na die negen maanden zoektermijn gaan er nog vier maanden opzegtermijn in, en als ik dan nog niets gevonden heb krijg ik nog een jaar 95% ww. Dat wil ik echt niet, ik wil echt wel weer aan de slag, maar nu nog even niet. Ik voel me gesloopt.
Wie heeft advies?
Sinds 2003 weet ik al dat mijn baan ophoudt, vanwege een fusie per januari 2006. De datum is steeds uitgesteld, maar nu is het eindelijk zover. Per 1 juli ben ik officieel boventallig verklaard, en gaat ons sociaal plan in werking. Dat houdt in dat ik 9 maanden de tijd krijg om een andere baan te vinden, terwijl ik word doorbetaald. Ik hoef in die tijd niet meer te werken, maar er wordt van me verwacht dat ik al mijn contracturen besteed aan het zoeken naar een nieuwe baan.
Dat klinkt heel fijn, ware het niet dat ik er even helemaal doorheen zit. De afgelopen anderhalf jaar ben ik drie keer van werkplek verhuisd en heb ik vijf verschillende managers gehad. Bovendien zijn mijn werkzaamheden tegen de verwachtingen in heel snel afgenomen, waardoor ik me al een jaar kapotverveel. Ik sleep me elke dag naar m'n werk om daar vervolgens de hele dag niets te doen. Killing. Maar ik wilde persé het project zelf ten einde brengen. Ik heb vaak bij de opeenvolgende managers aangegeven dat ik weinig werk had, maar een oplossing had niemand. Bij de ene manager mocht ik m'n uren zelf indelen; bij de volgende werd ik weer geacht al m'n uren aanwezig te zijn. Gek werd ik ervan. En altijd maar dat schuldgevoel naar m'n collega's als ik weer eens eerder naar huis ging.
Mijn huidige manager heb ik vorige week aangesproken, en hij begrijpt gelukkig dat deze situatie voor mij onhoudbaar is/was. Ik zit nu sinds een paar dagen met toestemming thuis en hoef alleen nog maar over te dragen.
Al met al heeft alles er behoorlijk ingehakt. Ik ben vaak somber en kan weinig energie opbrengen voor m'n gezin en huishouden. Ik slaap slecht en heb op de gekste momenten huilbuien.
Nu mijn vraag: per 1 juli kom ik dus in de molen van het sociaal plan, en moet ik aantonen dat ik er alles aan doe om nieuw werk te vinden. Maar daar ben ik nog helemaal niet aan toe! Ik wil uitpuffen, rustig bedenken wat ik met mijn toekomst wil (ik denk dat ik een heel andere richting wil inslaan). Ik wil me niet ziek melden, want dat ben ik niet. Ik wil een paar maanden tijd om tot rust te komen en uit te zoeken wat ik wil. Ik wil in januari examen doen voor een cursus (die in mijn ogen vrij cruciaal is voor het vinden van een andere baan). Ik wil erkenning voor mijn "offer", door niet eerder te vertrekken. Zelf denk ik nu eigenlijk, stom, had eerder ander werk gezocht, dan had ik me een hoop ellende bespaard. Maar dat is achteraf.
En nu echt mijn vraag: moet ik eerlijk zijn en wat tijd voor mezelf vragen, of moet ik ja en amen knikken en me uitsluitend bezighouden met het schrijven van sollicitatiebrieven.
Ik wil dat sociaal plan niet kwijt; na die negen maanden zoektermijn gaan er nog vier maanden opzegtermijn in, en als ik dan nog niets gevonden heb krijg ik nog een jaar 95% ww. Dat wil ik echt niet, ik wil echt wel weer aan de slag, maar nu nog even niet. Ik voel me gesloopt.
Wie heeft advies?
woensdag 23 mei 2007 om 11:58
Ga eens praten met personeelszaken. er is een sociaal plan, dus mischien zijn er ook wel afspraken met outplacementbureaus die je kunnen begeleiden met je zoektocht naar een neiuwe baan. Ook in je boventalligheidsperiode bouw je vakantie-uren op, dus je kunt bets even een paar weken de tijd nemen om tot rust te komen en daarna met goede moed beginnen aal je solicitaties.
Succes en ik hoop dat je snel iets anders vind
Succes en ik hoop dat je snel iets anders vind
woensdag 23 mei 2007 om 13:09
ga ook zo snel mogelijk bij CWI langs, CWI gaat ervan uit dta jij zogauw je weet dat je ontslagen gaat worden begint met een andere baan te zoeken.
Dus niet ik weett al een half jaar en vandaag is het officieel dus nu ga ik solliciteren, nee ze verwachten dat je er dan toch al wel geruime tijd mee bezig bent. Zoniet dan wordt je ww gelijk voor enkele maanden gekort.Zorg dus dat je bewijzen hebt van sollicitaties ed
succes en sterkte
Dus niet ik weett al een half jaar en vandaag is het officieel dus nu ga ik solliciteren, nee ze verwachten dat je er dan toch al wel geruime tijd mee bezig bent. Zoniet dan wordt je ww gelijk voor enkele maanden gekort.Zorg dus dat je bewijzen hebt van sollicitaties ed
succes en sterkte
De waarheid is dat iedereen zomaar wat probeert
vrijdag 25 mei 2007 om 23:25
Hoi nlies,
Wat jij schetst is gelukkig niet aan de orde. Mijn werkgever betaalt zelfs na die 13 maanden "wachttijd" nog een aanvulling op m'n ww tot 95%. Het sociaal plan is dus wel fijn geregeld.
Het gaat mij erom dat ik me totaal uitgeput voel na afgelopen anderhalf jaar en daardoor behoefte heb aan een adempauze. De vraag is of zij daar begrip voor kunnen opbrengen (m.a.w. ook kunnen waarderen dat ik me tot het laatst toe voor hen heb willen inzetten), en toestaan dat ik me de komende maanden even niet bezighoud met solliciteren. Ik ben inmiddels al gestopt met werken omdat m'n manager inzag dat het voor beide partijen niet echt zinvol is als ik daar met huilogen zit. (ik kan nu niet teruglezen of ik dit al in m'n openingspost heb gezegd).
Ik wil gewoon waardering voor het feit dat ik de boel niet in de steek heb gelaten, door me even wat tijd te gunnen. En ik heb ook enorme behoefte aan wat extra tijd voor m'n dochters.
Maar zo werkt het natuurlijk niet in de werkwereld.
Ik verwacht dat ik binnen een paar maanden tegen de muur opvlieg van verveling en dan vanzelf weer werk zal vinden, maar ik wil nu even een tijdje rust (liefst met toestemming!).
Wat jij schetst is gelukkig niet aan de orde. Mijn werkgever betaalt zelfs na die 13 maanden "wachttijd" nog een aanvulling op m'n ww tot 95%. Het sociaal plan is dus wel fijn geregeld.
Het gaat mij erom dat ik me totaal uitgeput voel na afgelopen anderhalf jaar en daardoor behoefte heb aan een adempauze. De vraag is of zij daar begrip voor kunnen opbrengen (m.a.w. ook kunnen waarderen dat ik me tot het laatst toe voor hen heb willen inzetten), en toestaan dat ik me de komende maanden even niet bezighoud met solliciteren. Ik ben inmiddels al gestopt met werken omdat m'n manager inzag dat het voor beide partijen niet echt zinvol is als ik daar met huilogen zit. (ik kan nu niet teruglezen of ik dit al in m'n openingspost heb gezegd).
Ik wil gewoon waardering voor het feit dat ik de boel niet in de steek heb gelaten, door me even wat tijd te gunnen. En ik heb ook enorme behoefte aan wat extra tijd voor m'n dochters.
Maar zo werkt het natuurlijk niet in de werkwereld.
Ik verwacht dat ik binnen een paar maanden tegen de muur opvlieg van verveling en dan vanzelf weer werk zal vinden, maar ik wil nu even een tijdje rust (liefst met toestemming!).
zaterdag 26 mei 2007 om 12:15
Uit jouw verhaal hoor ik eigenlijk vooral dat je erg depressief bent (huilen, piekeren, je naar je werk slepen, slecht slapen, shchuldgevoel). Misschien is dat iets om te gaan veranderen. En ik kan me voorstellen dat je hiervoor, net zoals in de normale situatie als je elke dag naar je werk zou moeten, je je hiervoor ziek kan melden terwijl je die sollicitatieplicht hebt. Zoals ik je verhaal lees ben je opgebrand, mede door je baan. Misschien dat het slim is om naar je huisarts of arboarts te gaan.
zaterdag 26 mei 2007 om 13:02
Mijn advies aan jou: neem je eigen verantwoordelijkheid!
Uit je verhaal komt naar voren dat je de afgelopen anderhalf jaar het gevoel hebt dat je je opgeofferd hebt voor je werkgever. Maar....daar was je zelf bij! Het was jouw eigen keuze je project te willen afmaken. Je weet al jaren dat je overtallig gaat raken, je werkzaamheden werden minder interessant, je bent heen en weer geschoven, maar JIJ hebt besloten te blijven.
Dat doet op zich natuurlijk niets af aan het feit dat je nu het gevoel hebt aan het eind van je Latijn te zijn. Je schrijft dat je nu thuis zit. Pas er voor op dat je niet in een soort lethargie wegzakt. Stel jezelf heldere doelen. Geef jezelf bijvoorbeeld een week om bij te komen. Gebruik die tijd dan ook voor niets anders, slaap uit, ga in het zonnetje zitten, ruim je huis op, ga fietsen, zolang het maar niets met je werk te maken heeft. Zorg wel dat je dat in overleg met je leidinggevende en het liefst de bedrijfsarts doet.
Na die week ga je terug naar je werk, en concentreer je op twee dingen. Draag je taken over. En maak een plan voor de periode daarna. Bedenk wat je nodig hebt om een nieuwe baan te vinden. Is dat een gesprek met een loopbaanadviseur? Tijd om je examen voor te bereiden? Hoe wil je solliciteren? Via vacatures in de krant? Via vacaturesites? Wil je je inschrijven bij een detacheringsbureau? Is je cv bijgewerkt? Heb je daar hulp bij nodig? Breng voor jezelf in kaart wat jij kan doen, wat je werkgever kan betekenen, en waar je eventueel externe hulp nodig hebt. Wanneer wil je wat gedaan hebben?
Bespreek dat plan met je werkgever. Je hebt 9 maanden waarin je geacht wordt bezig te zijn met het vinden van een nieuwe baan. Dat betekent niet direct dat je 9 maanden ook moet solliciteren. Als jij middels je plan kunt aangeven dat er eerst andere stappen zijn die jou daarbij helpen, is de kans groot dat je werkgever daarmee zal instemmen - mits je maar duidelijk aangeeft wat je wilt doen, en tot welke resultaten dat zal leiden. Als je een nieuw project begint, dan ga je toch ook niet meteen uitvoeren? Dan maak je toch ook eerst een initiatie document en voer je verkennend onderzoek uit? Zie het vinden van een nieuwe baan ook als project....
Zorg wel dat je een afgebakende periode neemt. Plan een vakantie in, ga even helemaal weg, gebruik die tijd voor je kinderen. Zorg dat je voor vertrek je plan geschreven en besproken is, en begin er na je vakantie met frisse moed aan.
Bedenk wel dat het vinden van een nieuwe baan jouw verantwoordelijkheid is. Je werkgever geeft je de tijd om dat te doen, maar mag wel van je verwachten dat dat ergens toe leidt. Een resultaatverplichting is wat lastig, maar een inspanningsverplichting heb je wel. Wees dus realistisch in je wensen en eisen. Stellen dat je eerst drie maanden wil uitrusten is iets heel anders dan aangeven dat je de eerste drie maanden zou willen gebruiken om je te oriënteren, en dat je daarvoor stap A, B en C gaat doorlopen, en dat dat tot die en die resultaten zal leiden.
Twee praktische tips nog:
- Er zijn genoeg boeken die je kunnen helpen hierbij. Welke kleur heeft jouw parachute van Richard Nelson Bolles kan je helpen bij het bepalen wat voor baan je nu wilt. Opnieuw inpakken van Shapiro & Leider gaat over het bepalen wat voor jou in je leven belangrijk is. En zo zijn er nog heel veel meer te krijgen...
- Wat ook helpt is het maken van een soort vacaturecollage. Speur alle mogelijke vacatures in de krant door. Scheur alle vacatures eruit waarin iets staat wat je aanspreekt. Wellicht spreekt de functie van dierenarts je niet aan, omdat je niet van dieren houdt, maar het sociale en hulpverlendende aspect wél. Scheur die vacature uit, en onderstreep dat aspect. Als je dat een tijd lang gedaan hebt, kan je op die manier je ideale baan bij elkaar puzzelen.
Veel succes!
Uit je verhaal komt naar voren dat je de afgelopen anderhalf jaar het gevoel hebt dat je je opgeofferd hebt voor je werkgever. Maar....daar was je zelf bij! Het was jouw eigen keuze je project te willen afmaken. Je weet al jaren dat je overtallig gaat raken, je werkzaamheden werden minder interessant, je bent heen en weer geschoven, maar JIJ hebt besloten te blijven.
Dat doet op zich natuurlijk niets af aan het feit dat je nu het gevoel hebt aan het eind van je Latijn te zijn. Je schrijft dat je nu thuis zit. Pas er voor op dat je niet in een soort lethargie wegzakt. Stel jezelf heldere doelen. Geef jezelf bijvoorbeeld een week om bij te komen. Gebruik die tijd dan ook voor niets anders, slaap uit, ga in het zonnetje zitten, ruim je huis op, ga fietsen, zolang het maar niets met je werk te maken heeft. Zorg wel dat je dat in overleg met je leidinggevende en het liefst de bedrijfsarts doet.
Na die week ga je terug naar je werk, en concentreer je op twee dingen. Draag je taken over. En maak een plan voor de periode daarna. Bedenk wat je nodig hebt om een nieuwe baan te vinden. Is dat een gesprek met een loopbaanadviseur? Tijd om je examen voor te bereiden? Hoe wil je solliciteren? Via vacatures in de krant? Via vacaturesites? Wil je je inschrijven bij een detacheringsbureau? Is je cv bijgewerkt? Heb je daar hulp bij nodig? Breng voor jezelf in kaart wat jij kan doen, wat je werkgever kan betekenen, en waar je eventueel externe hulp nodig hebt. Wanneer wil je wat gedaan hebben?
Bespreek dat plan met je werkgever. Je hebt 9 maanden waarin je geacht wordt bezig te zijn met het vinden van een nieuwe baan. Dat betekent niet direct dat je 9 maanden ook moet solliciteren. Als jij middels je plan kunt aangeven dat er eerst andere stappen zijn die jou daarbij helpen, is de kans groot dat je werkgever daarmee zal instemmen - mits je maar duidelijk aangeeft wat je wilt doen, en tot welke resultaten dat zal leiden. Als je een nieuw project begint, dan ga je toch ook niet meteen uitvoeren? Dan maak je toch ook eerst een initiatie document en voer je verkennend onderzoek uit? Zie het vinden van een nieuwe baan ook als project....
Zorg wel dat je een afgebakende periode neemt. Plan een vakantie in, ga even helemaal weg, gebruik die tijd voor je kinderen. Zorg dat je voor vertrek je plan geschreven en besproken is, en begin er na je vakantie met frisse moed aan.
Bedenk wel dat het vinden van een nieuwe baan jouw verantwoordelijkheid is. Je werkgever geeft je de tijd om dat te doen, maar mag wel van je verwachten dat dat ergens toe leidt. Een resultaatverplichting is wat lastig, maar een inspanningsverplichting heb je wel. Wees dus realistisch in je wensen en eisen. Stellen dat je eerst drie maanden wil uitrusten is iets heel anders dan aangeven dat je de eerste drie maanden zou willen gebruiken om je te oriënteren, en dat je daarvoor stap A, B en C gaat doorlopen, en dat dat tot die en die resultaten zal leiden.
Twee praktische tips nog:
- Er zijn genoeg boeken die je kunnen helpen hierbij. Welke kleur heeft jouw parachute van Richard Nelson Bolles kan je helpen bij het bepalen wat voor baan je nu wilt. Opnieuw inpakken van Shapiro & Leider gaat over het bepalen wat voor jou in je leven belangrijk is. En zo zijn er nog heel veel meer te krijgen...
- Wat ook helpt is het maken van een soort vacaturecollage. Speur alle mogelijke vacatures in de krant door. Scheur alle vacatures eruit waarin iets staat wat je aanspreekt. Wellicht spreekt de functie van dierenarts je niet aan, omdat je niet van dieren houdt, maar het sociale en hulpverlendende aspect wél. Scheur die vacature uit, en onderstreep dat aspect. Als je dat een tijd lang gedaan hebt, kan je op die manier je ideale baan bij elkaar puzzelen.
Veel succes!
dinsdag 29 mei 2007 om 22:56
Jutta,
Je hebt gelijk. Momenteel loop ik een beetje over van zelfmedelijden en dreig ik daarin te verzanden. Vandaag was ik op m'n werk om de nieuwe progammatuur te testen, en na thuiskomst had ik een paar uur nodig om weer bij te komen. Werd zelfs misselijk.
Ik weet dat ik mezelf weer op moet rapen na een rustpauze, en dat zal ik ook wel doen. Ik heb me ingeschreven voor een aantal cursussen, zowel voor de lol als voor de "toekomst".
Maar het is zo lekker om op dit forum even de frustraties van je af te schrijven; even zielig zijn mag wel vind ik.
Ben nu moe, morgen lees ik je uitgebreide reactie (bedankt daarvoor!) nog eens rustig door.
Extrahalo,
Bedankt voor je begrip, eigenlijk zeg je precies wat ik horen wil! Maar eigenlijk weet ik dat ik gewoon een schop onder m'n kont nodig heb...
Heerlijk forum dit!
Oiseau.
Je hebt gelijk. Momenteel loop ik een beetje over van zelfmedelijden en dreig ik daarin te verzanden. Vandaag was ik op m'n werk om de nieuwe progammatuur te testen, en na thuiskomst had ik een paar uur nodig om weer bij te komen. Werd zelfs misselijk.
Ik weet dat ik mezelf weer op moet rapen na een rustpauze, en dat zal ik ook wel doen. Ik heb me ingeschreven voor een aantal cursussen, zowel voor de lol als voor de "toekomst".
Maar het is zo lekker om op dit forum even de frustraties van je af te schrijven; even zielig zijn mag wel vind ik.
Ben nu moe, morgen lees ik je uitgebreide reactie (bedankt daarvoor!) nog eens rustig door.
Extrahalo,
Bedankt voor je begrip, eigenlijk zeg je precies wat ik horen wil! Maar eigenlijk weet ik dat ik gewoon een schop onder m'n kont nodig heb...
Heerlijk forum dit!
Oiseau.