Werk & Studie
alle pijlers
Burn Out???
zaterdag 15 maart 2008 om 14:46
Mijn zakenpartner claimt een burn out te hebben en is al maanden niet aanspreekbaar en ook sporadisch aanwezig. Hij krijgt wel gewoon z'n (vette) salaris.
Nu heb ik via via vernomen dat hij binnenkort z'n eerste boek uitbrengt. Huh? Ik wist niet dat hij er een tweede carriere op na hield?
Mijn vraag aan jullie:
Kun je een burn out hebben maar wel de motivatie vinden om een heel andere ambitie tot in de puntjes te verwezenlijken?
Nu heb ik via via vernomen dat hij binnenkort z'n eerste boek uitbrengt. Huh? Ik wist niet dat hij er een tweede carriere op na hield?
Mijn vraag aan jullie:
Kun je een burn out hebben maar wel de motivatie vinden om een heel andere ambitie tot in de puntjes te verwezenlijken?
zaterdag 15 maart 2008 om 15:31
Ik moest op aanraden van de psych op zoek naar een hobby om te ontspannen. Ik schilder nu en daarnaast doe ik wat lichte werkzaamheden voor het bedrijf van mijn schoonmoeder. (denk hierbij aan het ontwerpen van visite- en menukaarten)
Het gaat bij mij allemaal op een laag tempo en staat totaal los van mijn normale dagelijkse werkzaamheden.
Een boek schrijven zou voor mij onbegonnen werk zijn omdat ik het concentratievermogen van een goudvis heb op het moment.
Maar ik neem aan dat iedereen zijn burn out anders ervaart en ook andere dingen doet om te ontspannen.
Het gaat bij mij allemaal op een laag tempo en staat totaal los van mijn normale dagelijkse werkzaamheden.
Een boek schrijven zou voor mij onbegonnen werk zijn omdat ik het concentratievermogen van een goudvis heb op het moment.
Maar ik neem aan dat iedereen zijn burn out anders ervaart en ook andere dingen doet om te ontspannen.
zaterdag 15 maart 2008 om 15:57
Vaak wordt inderdaad juist aangeraden om iets heel anders te gaan doen waar je energie uit haalt, en ja, dat kan dus ook het schrijven van een boek zijn. Ik heb vorig jaar zelf een burn-out gehad, en ben toen op aanraden van de artsen veel gaan wandelen, oa in de dierentuin vlak bij mijn huis. Sommige collega's vonden het ook wel raar als ik na een halve dag naar huis ging (dat was de afspraak), en dan de volgende dag wel vertelde dat ik zo'n leuk baby-girafje had gezien. Maar voor mij was het juist heel ontspannend, terwijl ik letterlijk misselijk werd als ik die uren door bleef werken.
Je zegt dat je zakenpartner 'claimt' een burn-out te hebben. Daaruit maak ik op dat jij het niet zo gelooft? Als je daar goede redenen voor hebt (en het dus niet frustratie is over het feit dat jij nu veel harden moet werken terwijl hij nog steeds zijn geld krijgt), dan is het misschien eens tijd voor een gesprek. Ik weet niet hoe het bij zelfstandigen zit, maar ik moest binnen zoveel tijd een plan maken met wat ik er aan wilde gaan doen. Dat kan betekenen dat je een plan maakt voor opbouw van uren, maar ook dat hij hulp gaat zoeken bij een psycholoog oid. Of dat de taken anders verdeeld gaan worden etc etc.
Ik snap hoe moeilijk het is om te begrijpen waarom iemand smmige dingen niet kan, maar andere wel, maar probeer een open gesprek aan te gaan. Door stille verwijten los je dit niet op.
Je zegt dat je zakenpartner 'claimt' een burn-out te hebben. Daaruit maak ik op dat jij het niet zo gelooft? Als je daar goede redenen voor hebt (en het dus niet frustratie is over het feit dat jij nu veel harden moet werken terwijl hij nog steeds zijn geld krijgt), dan is het misschien eens tijd voor een gesprek. Ik weet niet hoe het bij zelfstandigen zit, maar ik moest binnen zoveel tijd een plan maken met wat ik er aan wilde gaan doen. Dat kan betekenen dat je een plan maakt voor opbouw van uren, maar ook dat hij hulp gaat zoeken bij een psycholoog oid. Of dat de taken anders verdeeld gaan worden etc etc.
Ik snap hoe moeilijk het is om te begrijpen waarom iemand smmige dingen niet kan, maar andere wel, maar probeer een open gesprek aan te gaan. Door stille verwijten los je dit niet op.
zaterdag 15 maart 2008 om 16:02
Hoogwaarschijnlijk heeft hij dit boek al gemaakt/geschreven voor zijn burnout. Iedereen die ooit een boek heeft (willen) uitbrengen weet dat er makkelijk een jaar voorbij kan gaan tussen het manucript indienen en het tijdstip dat het boek in de winkel ligt.
Wat wel een punt is, is dat dit boek ook een aandeel kan hebben gehad in zijn burnout; en werken en een boek uitbrengen kan teveel zijn geweest.
Zoals de anderen al zeiden schrijven kan als een ontspanning worden gezien en niet als werk. Maar een boek uitbrengen is andere koek, denk dus niet dat hij dat in de afgelopen maanden voor kunnen doen.
Wat wel een punt is, is dat dit boek ook een aandeel kan hebben gehad in zijn burnout; en werken en een boek uitbrengen kan teveel zijn geweest.
Zoals de anderen al zeiden schrijven kan als een ontspanning worden gezien en niet als werk. Maar een boek uitbrengen is andere koek, denk dus niet dat hij dat in de afgelopen maanden voor kunnen doen.
anoniem_58680 wijzigde dit bericht op 15-03-2008 16:03
Reden: typo
Reden: typo
% gewijzigd
zaterdag 15 maart 2008 om 16:17
zaterdag 15 maart 2008 om 22:34
Eh, je kunt niet zomaar drie jaar thuiszitten met een burn-out, dan moet er meer aan de hand zijn. Na twee jaar ziek zijn kom je in de WIA terecht, en daar laten ze je zeker niet 'zomaar' thuiszitten.
Het advies bij een burn-out is inderdaad om iets van werk te blijven doen, al is het alleen maar af en toe koffie drinken of plantjes water geven. Zo verlies je het contact met je werk niet, en is de drempel om weer te beginnen minder groot. In mijn geval ben ik halve dagen blijven werken (trouwens maar twee maanden). Maar er zijn ook gevallen waar dat niet gaat. Als iemand een leidinggevende functie heeft en er mentaal echt beroerd aan toe is, is het niet altijd beter om dan maar plantjes water te geven. En als de oorzaak van de burn-out een enorm arbeidsconflict is, is het ook niet altijd aan te raden om daar voortdurend mee geconfronteerd te worden.
Het advies bij een burn-out is inderdaad om iets van werk te blijven doen, al is het alleen maar af en toe koffie drinken of plantjes water geven. Zo verlies je het contact met je werk niet, en is de drempel om weer te beginnen minder groot. In mijn geval ben ik halve dagen blijven werken (trouwens maar twee maanden). Maar er zijn ook gevallen waar dat niet gaat. Als iemand een leidinggevende functie heeft en er mentaal echt beroerd aan toe is, is het niet altijd beter om dan maar plantjes water te geven. En als de oorzaak van de burn-out een enorm arbeidsconflict is, is het ook niet altijd aan te raden om daar voortdurend mee geconfronteerd te worden.
zondag 16 maart 2008 om 12:07
@wuiles: Hij is mijn zakenpartner in de zin dat we samen een zaak hebben met personeel. Hij en ik zijn de baas. We zijn dus "zelfstandigen".
Natuurlijk irriteert het mij dat hij sporadisch op de zaak is en dat de rest zich een slag in de rondte moet werken. Verder is er absoluut geen sprake van een arbeidsconflict.
@luna-vacano:precies wat jij zegt! Inderdaad, ik kan me nog iets voorstellen bij het schrijven, dat zou inderdaad ontspannend kunnen werken. Maar het uitbrengen is volgens mij andere koek. Met je manuscript langs verschillende uitgevers en als je dan een uitgever gevonden hebt, moet je alle aanpassingen zoals deze het wil, doorvoeren. Dit is volgens mij monnikenwerk en lijkt mij heel moeilijk als je een burn-out hebt.
Hij loopt trouwens wel degelijk bij een psycholoog en de huisarts heeft de diagnose "burn-out" gesteld.
Nou ja, not much I can do I guess.
Ik hoop maar dat ie snel weer terugkomt en ook voor onze zaak z'n schouders er weer onder wil zetten. Ik vrees alleen, dat als dit boek een succes wordt, hij ons gewoon in de kou laat staan en hij lekker op kosten van de zaak de gelegenheid heeft gekregen een compleet andere weg in te slaan.
Ik snap heus wel dat burn-out echt bestaat, ik kan me er alleen niet zoveel bij voorstellen terwijl ik toch ook een eigen zaak, een druk gezin en tijdrovende hobby's heb. Maar ja, dat zal nu wel juist zijn waar burn-outers tegenaan lopen: onbegrip van hun omgeving.
Ik wil 'm niet afvallen maar hij gaat ook nog ieder weekend minstens 2 avonden stappen met vrienden tot diep in de nacht. Hij is dan vrolijk, sociaal en gezellig terwijl op de sporadische momenten dat hij op de zaak verschijnt, hij altijd down, gesloten en geïrriteerd lijkt......
Natuurlijk irriteert het mij dat hij sporadisch op de zaak is en dat de rest zich een slag in de rondte moet werken. Verder is er absoluut geen sprake van een arbeidsconflict.
@luna-vacano:precies wat jij zegt! Inderdaad, ik kan me nog iets voorstellen bij het schrijven, dat zou inderdaad ontspannend kunnen werken. Maar het uitbrengen is volgens mij andere koek. Met je manuscript langs verschillende uitgevers en als je dan een uitgever gevonden hebt, moet je alle aanpassingen zoals deze het wil, doorvoeren. Dit is volgens mij monnikenwerk en lijkt mij heel moeilijk als je een burn-out hebt.
Hij loopt trouwens wel degelijk bij een psycholoog en de huisarts heeft de diagnose "burn-out" gesteld.
Nou ja, not much I can do I guess.
Ik hoop maar dat ie snel weer terugkomt en ook voor onze zaak z'n schouders er weer onder wil zetten. Ik vrees alleen, dat als dit boek een succes wordt, hij ons gewoon in de kou laat staan en hij lekker op kosten van de zaak de gelegenheid heeft gekregen een compleet andere weg in te slaan.
Ik snap heus wel dat burn-out echt bestaat, ik kan me er alleen niet zoveel bij voorstellen terwijl ik toch ook een eigen zaak, een druk gezin en tijdrovende hobby's heb. Maar ja, dat zal nu wel juist zijn waar burn-outers tegenaan lopen: onbegrip van hun omgeving.
Ik wil 'm niet afvallen maar hij gaat ook nog ieder weekend minstens 2 avonden stappen met vrienden tot diep in de nacht. Hij is dan vrolijk, sociaal en gezellig terwijl op de sporadische momenten dat hij op de zaak verschijnt, hij altijd down, gesloten en geïrriteerd lijkt......
zondag 16 maart 2008 om 14:08
Karaktertje, ik snap heel goed dat je het je niet voor kunt stellen, dat kon ik ook niet tot het me overkwam. En het klinkt alsof je op zich wel achter hem staat, maar nu begint te twijfelen door dat boek en het uitgaan en zo. Dat kan ik dan ook wel weer begrijpen. Wij kunnen hier niet met zekerheid zeggen of hij echt nog steeds een burn-out heeft of het nu ook wel best vindt zo. Ik denk dat je twee opties hebt: het accepteren en je er verder niet over opwinden (want daar heb je vooral jezelf mee), of een gesprek aangaan om eens te kijken wat zijn ideeen zijn over hoe hij het werken (op termijn) weer wil gaan opbouwen.
maandag 17 maart 2008 om 15:31
Tja, een gesprek heeft al plaatsgevonden. Hij hoopt na de zomer weer volledig aan de slag te kunnen. Duurt dus nog wel even. Het is vooral de sleur in het werk dat hem naar de keel vliegt en toch hebben wij een dynamisch bedrijf dat ieder jaar weer nieuwe zaken aanpakt dus ik begrijp dit ook niet helemaal.
Toch is ie al een jaar of drie aan het "klooien". Elke keer heeft ie een ander excuus: Mid-life crisis, huwelijksperikelen en andere privézaken zoals verhuizing/verbouwing hebben de afgelopen jaren de revue gepasseerd. En nu dan de Burn Out.
Om hem in een gesprek zijn schrijverscarriere voor de voeten te gooien, heb ik nog niet aangedurfd. Misschien heb ik daar niet zoveel mee te maken en is dat gewoon een privé aangelegenheid?
Toch is ie al een jaar of drie aan het "klooien". Elke keer heeft ie een ander excuus: Mid-life crisis, huwelijksperikelen en andere privézaken zoals verhuizing/verbouwing hebben de afgelopen jaren de revue gepasseerd. En nu dan de Burn Out.
Om hem in een gesprek zijn schrijverscarriere voor de voeten te gooien, heb ik nog niet aangedurfd. Misschien heb ik daar niet zoveel mee te maken en is dat gewoon een privé aangelegenheid?
maandag 17 maart 2008 om 15:50
Heb je in al ie tijd dat hij thuis zit nooit contact met hem gezocht? Eens gevraagd wat hij dan overdag doet? Als daarbij nooit het boek ter sprake is geweest, dan kan ik me voorstellen dat het wat vreemd over komt.
Wil hij uberhaupt nog wel verder met jullie bedrijf? Nu komt alles op jou schouders terecht en sta je overal alleen voor. Is er geen optie dat je alleen verder gaat met het bedrijf. Of hem uitkoopt en een nieuwe zakenpartner zoekt?
Wil hij uberhaupt nog wel verder met jullie bedrijf? Nu komt alles op jou schouders terecht en sta je overal alleen voor. Is er geen optie dat je alleen verder gaat met het bedrijf. Of hem uitkoopt en een nieuwe zakenpartner zoekt?
maandag 17 maart 2008 om 16:03
Als dit al drie jaar duurt, dan moet je toch actie gaan ondernemen, lijkt me.
Hoe is e.e.a. geregeld? Zijn jullie vennoten? Dan is er toch geen sprake van salaris, maar van winst uit onderneming? Hij kan toch ook zien dat het de onderneming flink wat kost als hij er verder geen arbeid in stopt? Of zijn jullie in dienst van je eigen BV? Dan kan hij toch ook niet eindeloos thuisblijven?
Misschien eens gaan praten, of hij die zaak nog wel wil? Als het hem zo´n moeite kost, als het al jaren speelt en hij er door is opgebrand... kun je hem niet uitkopen?
maandag 17 maart 2008 om 16:07
Ik vind het wel privé, maar als privé ten koste gaat van het werk, mag je op z´n minst nieuwe afspraken over het werk maken. Niet dat het werk altijd voor moet gaan, maar het moet wel duidelijk zijn waar je op kunt rekenen. En als je niet op hem kunt rekenen, dan denk ik dat je nieuwe afspraken moet maken. Misschien moet er iemand aangenomen worden om zijn werk (deels) over te nemen. En dat zal dan deels ten koste gaan van zijn winst.
maandag 17 maart 2008 om 16:18
Als een arts een burn out geconstateerd heeft zit hij echt niet zomaar thuis. Iedereen reageert anders op spanningen, sommigen kunnen dat prima aan, anderen lopen op een gegegven moment tegen grote problemen aan.
Ik kan me wel voorstellen dat hij down en geirriteerd is als hij op de zaak is, en sociaal en gezellig als hij uitgaat.
Ik zit momenteel zelf 50% thuis ivm een burnout, en loop ook tegen veel onbegrip aan bij mensen, juist omdat ik nog halve dagen werk. Als ik op het werk ben, voel ik me ook slechter en meer gespannen dan wanneer ik niet hoef te werken. Er is dan toch een bepaalde druk (waar ik mee moet leren omgaan), die er niet is als ik niet werk.
Ik kan me wel voorstellen dat hij down en geirriteerd is als hij op de zaak is, en sociaal en gezellig als hij uitgaat.
Ik zit momenteel zelf 50% thuis ivm een burnout, en loop ook tegen veel onbegrip aan bij mensen, juist omdat ik nog halve dagen werk. Als ik op het werk ben, voel ik me ook slechter en meer gespannen dan wanneer ik niet hoef te werken. Er is dan toch een bepaalde druk (waar ik mee moet leren omgaan), die er niet is als ik niet werk.
maandag 17 maart 2008 om 20:14
@korenwolf: We zijn allebei in dienst van de BV en ontvangen dus een salaris. Natuurlijk kan ik formeel een aantal zaken eisen etc. maar ja, dat was nou net níet de bedoeling (om het op die manier te spelen).
Verder is het wel zo dat hij de hoognodige zaken wél regelt, desnoods van huis uit. Ook verschijnt ie op belangrijke afspraken en vergaderingen. Ook is hij altijd telefonisch bereikbaar (maar niet altijd even aanspreekbaar)
Hij is dus niet al 3 jaar compleet uit de picture. Maar voorheen was ie gewoon full time op de zaak en nu dus misschien 1 dag per week een paar uurtjes. Dit bemoeilijkt natuurlijk vanzelf een aantal communicatie-processen. En dat vind ik zo langzamerhand een beetje irritant worden.
En ik vind het natuurlijk heel lullig voor iedereen die een burnout heeft (dus ook voor hem) maar kun je je (Melanthe) misschien ook voorstellen wat het voor je collega's betekent dat jij zo weinig aanwezig bent? Ik weet natuurlijk niet welke positie jij bekleedt in het bedrijf waar je werkt, maar in ons geval is het op z'n zachtst gezegd "onhandig" dat mijn partner er bijna nooit is. En natuurlijk moet de rest een tandje bijzetten om zaken op te vangen die hij normaal gesproken voor z'n rekening neemt.
Hij zegt overigens wel door te willen met onze onderneming, alleen kan hij het nu allemaal "even" niet opbrengen.
Verder is het wel zo dat hij de hoognodige zaken wél regelt, desnoods van huis uit. Ook verschijnt ie op belangrijke afspraken en vergaderingen. Ook is hij altijd telefonisch bereikbaar (maar niet altijd even aanspreekbaar)
Hij is dus niet al 3 jaar compleet uit de picture. Maar voorheen was ie gewoon full time op de zaak en nu dus misschien 1 dag per week een paar uurtjes. Dit bemoeilijkt natuurlijk vanzelf een aantal communicatie-processen. En dat vind ik zo langzamerhand een beetje irritant worden.
En ik vind het natuurlijk heel lullig voor iedereen die een burnout heeft (dus ook voor hem) maar kun je je (Melanthe) misschien ook voorstellen wat het voor je collega's betekent dat jij zo weinig aanwezig bent? Ik weet natuurlijk niet welke positie jij bekleedt in het bedrijf waar je werkt, maar in ons geval is het op z'n zachtst gezegd "onhandig" dat mijn partner er bijna nooit is. En natuurlijk moet de rest een tandje bijzetten om zaken op te vangen die hij normaal gesproken voor z'n rekening neemt.
Hij zegt overigens wel door te willen met onze onderneming, alleen kan hij het nu allemaal "even" niet opbrengen.
maandag 17 maart 2008 om 20:24
Een werkgever hoeft bij ziekte normaal gesproken maar 2 jaar door te betalen. Het gegeven dat jouw collega al 3 jaar thuis zit en gewoon doorbetaald wordt, lijkt mij dus minstens reden voor een goed gesprek.
Dat je collega gedurende zijn ziekte wel regelmatig op het werk is geweest en daarbij ook belast is geweest met belangrijke zaken (belangrijke afspraken, vergaderingen) en altijd telefonisch bereikbaar is gebleven, kan ik mij vanuit het bedrijfsbelang goed voorstellen. Maar je kunt je afvragen of deze belasting het herstelproces niet ernstig heeft belemmerd en vertraagd. Als mensen met burn-out weer aan het werk moeten, dan wordt de werkgever altijd geinstrueerd dat het heel belangrijk is om alle druk en stress daarbij te vermijden. (Je kunt het een beetje vergelijken met een gebroken been, dat moet ook onbelast blijven om te kunnen genezen. Ga je er toch op lopen, dan herstelt het minder snel of kan het zelfs nog meer schade aanrichten).
Dat je collega gedurende zijn ziekte wel regelmatig op het werk is geweest en daarbij ook belast is geweest met belangrijke zaken (belangrijke afspraken, vergaderingen) en altijd telefonisch bereikbaar is gebleven, kan ik mij vanuit het bedrijfsbelang goed voorstellen. Maar je kunt je afvragen of deze belasting het herstelproces niet ernstig heeft belemmerd en vertraagd. Als mensen met burn-out weer aan het werk moeten, dan wordt de werkgever altijd geinstrueerd dat het heel belangrijk is om alle druk en stress daarbij te vermijden. (Je kunt het een beetje vergelijken met een gebroken been, dat moet ook onbelast blijven om te kunnen genezen. Ga je er toch op lopen, dan herstelt het minder snel of kan het zelfs nog meer schade aanrichten).
maandag 17 maart 2008 om 20:39
@ Karaktertje, nee, niet echt. Mijn directe collega's en mijn baas vangen het heel goed op dat ik er minder ben, en mijn vervanging is gewoon goed geregeld, en nu ik minder doe kan ik wat ik doe ook beter afronden, dus niemand heeft er last van dat ik er minder ben (en ik heb een verantwoordelijke functie, ik leid een groot project). Het zijn collega's met wie ik niets te maken heb in werkopzicht die er niks van begrijpen en die vragen stellen.
Als er iemand uitvalt door ziekte moet dat zo goed mogelijk opgevangen worden. Ik snap dat dat in jullie situatie (eigen zaak, niet al te groot bedrijf?) misschien lastiger is, maar je zakenpartner heeft daar in principe niets mee te maken: ziek is ziek.
Als er iemand uitvalt door ziekte moet dat zo goed mogelijk opgevangen worden. Ik snap dat dat in jullie situatie (eigen zaak, niet al te groot bedrijf?) misschien lastiger is, maar je zakenpartner heeft daar in principe niets mee te maken: ziek is ziek.
maandag 17 maart 2008 om 20:45
Ziek is ziek maar nog niet arbeidsongeschikt. En daar gaat het hier om. Ergens tussen in coma liggen en je kiplekker voelen ligt een grijs gebied dat de één ziek zal noemen en de ander niet. Het is aan de bedrijfsarts om vast te stellen of iemand arbeidsongeschikt is, niet aan de werknemer zelf. Omdat reïntegratie de verantwoordelijkheid is van zowel werkgever als werknemer heeft zakenpartner wel degelijk een actieve rol te spelen om zijn terugkeer te bespoedigen.
maandag 17 maart 2008 om 21:18
dinsdag 18 maart 2008 om 09:42
Zoals ik al hierboven schreef heb ik een burn out. Ik werk nu ook weer voor 50% en ik vind het verschrikkelijk. Ik werk in een klein bedrijf waar het ook 'totaal niet uitkomt" dat ik ziek ben.
Voor veel mensen zijn zaken als overspannen zijn en een burn out begrippen in een grijs gebied. Voor sommige mensen een vorm van aanstellen.
Maar oordeel niet over zaken waar je geen verstand van hebt. Ik word heen en weer geslingerd tussen emoties. Ik heb een representatieve functie. Ik ben op mijn werk vrolijk, werk hard (binnen mijn huidige grenzen) en zie er (met behulp van het een en ander aan make up) goed uit. Voor de buitenwereld ben ik dus bijna weer de oude. (collega van de week: Goh je ziet er helemaal niet ziek uit!)
Wat men niet ziet is hoe ik er echt aan toe ben. Dat ik na een dag werken werkelijk instort. Ik bijna 15 uur slaap nodig heb om 1 dag werken te compenseren. Dat ik 's nachts met hartkloppingen in bed lig. En dat ik op de nachten voor dat ik moet werken amper een oog dicht doe. Dat ik thuis rondloop als een zombie. Dat het huishouden mij gewoon veel te veel is. Dat ik juist in deze tijd weer heel veel moeite heb met mijn eetstoornis. Dat ik sport en wandel omdat ik anders bang ben nooit meer van die bank af te komen.
Het liefst zou men mij in het bedrijf waar ik werk zo snel mogelijk weer volledig aan het werk zien, maar een reintegratieplan is nog nooit gemaakt. Gewoonweg even informeren hoe het met me gaat ook niet. Mijn direct collega's natuurlijk wel, maar mijn leidingevende niet.
Normaal gesproken ben ik een actieve, vrolijke meid met een onstuitbare berg energie. Ik mis die meid. Ik zou haar heel graag weer willen zijn.
Voor veel mensen zijn zaken als overspannen zijn en een burn out begrippen in een grijs gebied. Voor sommige mensen een vorm van aanstellen.
Maar oordeel niet over zaken waar je geen verstand van hebt. Ik word heen en weer geslingerd tussen emoties. Ik heb een representatieve functie. Ik ben op mijn werk vrolijk, werk hard (binnen mijn huidige grenzen) en zie er (met behulp van het een en ander aan make up) goed uit. Voor de buitenwereld ben ik dus bijna weer de oude. (collega van de week: Goh je ziet er helemaal niet ziek uit!)
Wat men niet ziet is hoe ik er echt aan toe ben. Dat ik na een dag werken werkelijk instort. Ik bijna 15 uur slaap nodig heb om 1 dag werken te compenseren. Dat ik 's nachts met hartkloppingen in bed lig. En dat ik op de nachten voor dat ik moet werken amper een oog dicht doe. Dat ik thuis rondloop als een zombie. Dat het huishouden mij gewoon veel te veel is. Dat ik juist in deze tijd weer heel veel moeite heb met mijn eetstoornis. Dat ik sport en wandel omdat ik anders bang ben nooit meer van die bank af te komen.
Het liefst zou men mij in het bedrijf waar ik werk zo snel mogelijk weer volledig aan het werk zien, maar een reintegratieplan is nog nooit gemaakt. Gewoonweg even informeren hoe het met me gaat ook niet. Mijn direct collega's natuurlijk wel, maar mijn leidingevende niet.
Normaal gesproken ben ik een actieve, vrolijke meid met een onstuitbare berg energie. Ik mis die meid. Ik zou haar heel graag weer willen zijn.
dinsdag 18 maart 2008 om 13:06
Venus-van-Milo: heel herkenbaar. Bij mij werd er door collega's/leidinggevende op zich wel goed mee omgegaan, maar voor mensen die iets verder van je af staan is het lastig te begrijpen dat je toch echt nog ziek bent. Ik had precies hetzelfde gevoel als jij, maar er zit niks anders op dan zo goed mogelijk te proberen je niks aan te trekken van wat 'anderen' eventueel vinden of je onder druk proberen te zetten. En het goede nieuws is: met mij gaat het nu echt heel veel beter, dus er is hoop. Het kost tijd, maar zorg nu vooral goed voor jezelf, dan komt er echt een moment dat je weer degene bent die je wil zijn 
.
.
