Werk & Studie
alle pijlers
Collega zit de hele dag op internet..wat zou jij doen?
vrijdag 18 juli 2008 om 10:26
Wij zitten op het werk op een kleine afdeling, met drie personen. Collega nr. 1 heeft ontdekt dat collega nr. 2 de laatste tijd non-stop zit te internetten onder werktijd. Inmiddels zit ze overspannen thuis.
Heeft ook allerhande privé-problemen.
Ze heeft nu dus genoeg aan haar hoofd..maar..wij zitten met een gigantische achterstand, het wordt steeds duidelijker dat ze waarschijnlijk de laatste maanden i.p.v. weken niets heeft uitgevoerd.
Mijn vraag is: zouden jullie dit melden aan je leidinggevende?
Heeft ook allerhande privé-problemen.
Ze heeft nu dus genoeg aan haar hoofd..maar..wij zitten met een gigantische achterstand, het wordt steeds duidelijker dat ze waarschijnlijk de laatste maanden i.p.v. weken niets heeft uitgevoerd.
Mijn vraag is: zouden jullie dit melden aan je leidinggevende?
maandag 21 juli 2008 om 10:49
Nou, ik ken veel mensen die met een heleboel opgekropte gevoelens rondlopen en dan ineens ziek worden en dan zoiets hebben van: nou, dat had ik nu helemaal niet verwacht!!!!
Maar ik wel, opgekropte gevoelens of niet, je hebt allemaal je eigen verantwoordelijkheid en ziekte en overspannenheid komt echt niet zomaar 1,2,3, uit de lucht vallen.
Maar ik wel, opgekropte gevoelens of niet, je hebt allemaal je eigen verantwoordelijkheid en ziekte en overspannenheid komt echt niet zomaar 1,2,3, uit de lucht vallen.
maandag 21 juli 2008 om 11:26
En dan Josefientje? Stel je meldt het ruim, wat denk jij dan dat er gebeurt? Dat er veel begrip voor is? Dat er direct ruimte gemaakt wordt om het rustiger aan te kunnen doen? Dat er direct hulp voor je beschikbaar is?
Ik ben bijna jaloers op het positieve verhaal van een aantal posters voor mij waar de bedrijfarts zo begrijpend was. Ik doe niet anders dan aangeven dat het niet gaat. Ik weet niet hoelang ik dit nog volhoud, maar de bedrijfarts interesseert het niet, houdt zich alleen aan regels en protocollen. Mijn werkgever is een stuk welwillender, maar kan niets vanwege het advies van de bedrijfarts. En bij de hulpverlener kan ik pas over maanden terecht.
Ik ben bang om mijn baan te verliezen, ik ben onderdeel van een gezin en kan het mij niet zomaar veroorloven om mijn baan te verliezen ongeachten de verzekeringen of fondsen die hier voor zijn.
Ondertussen zit ik huilend (WC invluchtend), kokhalzend en met koppijn van de zenuwen achter mijn PC. En ja, dan internet ik ook (of schrijf hier even van me af), op mijn werk kan ik mij niet concentreren over dit berichtje doe ik zowat al een half uur.
maandag 21 juli 2008 om 11:34
Josefientje, ik zeg toch net: het opkroppen van gevoelens en deze zelf niet erkennen is juist hét kenmerk van burnout/overspannen zijn. Het je eigen problemen bagataliseren. Dan kun je wel zeggen onderken het nou gewoon, maar het is juist hét symptoon van deze aandoening/ziekte (hoe je het maar wil noemen).
Als iemand Anorexia heeft, om maar een dwarsstraat te noemen, helpt het ook niet om te zeggen 'eet dan gewoon wat'... Voor een buitenstaander is het zo klaar als een klontje, maar voor de persoon in kewstie helaas niet.
Als iemand Anorexia heeft, om maar een dwarsstraat te noemen, helpt het ook niet om te zeggen 'eet dan gewoon wat'... Voor een buitenstaander is het zo klaar als een klontje, maar voor de persoon in kewstie helaas niet.
anoniem_25558 wijzigde dit bericht op 21-07-2008 11:38
Reden: verkeerd gequote
Reden: verkeerd gequote
% gewijzigd
If at first you do not succeed, try doing it the way your wife told you.
maandag 21 juli 2008 om 11:51
Heel bekend verhaal voor mij. Dat is precies hoe ik mijn werk ben kwijt geraakt. In eerste instantie had ik totaal niet door dat ik overspannen aan het worden was. Het was vlak na een hele drukke periode met veel overwerk (24 uur werken aan 1 stuk bijv. 3 uurtjes slapen en weer aan het werk meegemaakt) en persoonlijke dingen uit mijn jeugd die naar boven kwamen toen. Ik kreeg steeds minder uit mijn handen, kon me niet meer concentreren en viel verschrikkelijk af. De sfeer op de afdeling werd steeds slechter want mijn 2 collega's irriteerden zich kapot aan mij. Wat ik zelf wel begrijp achteraf, maar waardoor het steeds moeilijker werd voor mij want je gaat met steeds meer tegenzin naar je werk (ik zat echt te huilen 's morgens) ik voelde me op een gegeven moment ook zo de outsider dat ik behoefte had om te mailen met een vertrouwd persoon (vriend) dat kregen ze ook door natuurlijk waardoor de sfeer nog slechter en slechter werd. Ik heb echt veel en veel te laat aan de bel getrokken en het was een afschuwelijke tijd waarin ik voor mijn gevoel ook nog vrienden verloor omdat we ook vaak gingen stappen en heel vertrouwelijk met elkaar waren. Een collega heeft echt letterlijk tegen me gezegd dat hij er alles aan zou doen om me te laten ontslaan. Had wel eens wat gesprekken gehad met mijn baas maar begrip was er niet echt. Al met al was ik na 7 maanden een wrak en heb ik me ziek gemeld op aanraden van mijn psychiater. Toen lag er na 3 dagen al een brief of ik even zelf ontslag wilde nemen, anders werd ik ontslagen voor mijn slechte presteren en contractbreuk etc. Dat wilde ik wel maar wel met behoud van een uitkering want ik woonde alleen en was afhankelijk van mijn inkomen. Dat is uiteindelijk na een hoop gedoe wel gelukt en heb ik daarna 2 jaar therapie gehad.
Echt, ik snap je gevoel heel goed, want mijn collega's konden mij ook wel schieten. Als je op een drukke werkplek zit, dan is het irritant als een ander niet meekomt. Maar probeer ook te kijken naar het menselijke aspect en waarom je collega niks meer uit haar handen krijgt. Want voor haar is deze tijd erger dan voor jou.
Echt, ik snap je gevoel heel goed, want mijn collega's konden mij ook wel schieten. Als je op een drukke werkplek zit, dan is het irritant als een ander niet meekomt. Maar probeer ook te kijken naar het menselijke aspect en waarom je collega niks meer uit haar handen krijgt. Want voor haar is deze tijd erger dan voor jou.
Stressed is just desserts spelled backwards
maandag 21 juli 2008 om 12:07
Dank je Zusje.
Maleficient, je verhaal is erg herkenbaar. Ik had dan niet zo'n grote werklast als jij, maar wel heel chaotisch omdat er voor niets een procedure was en je dus eigenlijk altijd achter de feiten aan liep en loopt. Veel onverwerkt verdriet van overleden moeder met voorafgaande jeugdtrauma door verslaving van haar, zelf moeder, man in WW, broer in scheiding, zoon die dwars gaat liggen door spanning thuis, mega schuld gevoel hierover, over gezin, werk, familie die ik te kort schiet en dan is het op...
Juist omdat ik voel dat ik dit niet lang meer volhoud, ben ik bang mijn baan te verliezen als ik mij opnieuw ziek meld terwijl de bedrijfarts zegt dat ik best kan werken hij is Vlaams en in Belgie zijn medewerkers met mijn problemen al na twee weken vrolijk aan het werken (zijn woorden, durft zelfs 'vrolijk' te gebruiken terwijl ik zo langzamerhand de betekenis aan het vergeten ben).
Mag ik je vragen wat voor therapie je hebt gekregen? Ik sta nu op de lijst voor een therapie via mijn werk en via de reguliere psychotherapie instantie. Die via mijn werk kan ik eindelijk volgende maand al terecht, de reguliere pas in oktober (aanmelding in mei). Ik ben bang dat het weer gesprek(jes) met een psycholoog wordt met meer dan 1 week er tussen. Dit heb ik al eerder gehad zonder veel baat. Maar ik ben bang dat werkgever (of bedrijfarts) het niet accepteren als zij intensieve dagbehandeling voorstellen.
Pffff, lang verhaal, misschien off topic maar moet het even kwijt, sorry.
Maleficient, je verhaal is erg herkenbaar. Ik had dan niet zo'n grote werklast als jij, maar wel heel chaotisch omdat er voor niets een procedure was en je dus eigenlijk altijd achter de feiten aan liep en loopt. Veel onverwerkt verdriet van overleden moeder met voorafgaande jeugdtrauma door verslaving van haar, zelf moeder, man in WW, broer in scheiding, zoon die dwars gaat liggen door spanning thuis, mega schuld gevoel hierover, over gezin, werk, familie die ik te kort schiet en dan is het op...
Juist omdat ik voel dat ik dit niet lang meer volhoud, ben ik bang mijn baan te verliezen als ik mij opnieuw ziek meld terwijl de bedrijfarts zegt dat ik best kan werken hij is Vlaams en in Belgie zijn medewerkers met mijn problemen al na twee weken vrolijk aan het werken (zijn woorden, durft zelfs 'vrolijk' te gebruiken terwijl ik zo langzamerhand de betekenis aan het vergeten ben).
Mag ik je vragen wat voor therapie je hebt gekregen? Ik sta nu op de lijst voor een therapie via mijn werk en via de reguliere psychotherapie instantie. Die via mijn werk kan ik eindelijk volgende maand al terecht, de reguliere pas in oktober (aanmelding in mei). Ik ben bang dat het weer gesprek(jes) met een psycholoog wordt met meer dan 1 week er tussen. Dit heb ik al eerder gehad zonder veel baat. Maar ik ben bang dat werkgever (of bedrijfarts) het niet accepteren als zij intensieve dagbehandeling voorstellen.
Pffff, lang verhaal, misschien off topic maar moet het even kwijt, sorry.
maandag 21 juli 2008 om 15:02
Haags Loesje, ik heb een therapie gedaan van 3 dagen in de week, waarin de nadruk lag dat het toch een soort cursus was om bij jezelf eerder op te sporen wanneer het mis gaat met je gevoelens van binnen. Ik kon namelijk, als ik alleen was, verschrikkelijke driftbuien krijgen, dan kwam alles eruit, waarvan ik het gevoel kreeg dat ze niet tegen te houden waren. En dat het leek alsof het van niks naar alles ging, maar daar zitten in feite heel veel gedachtes nog tussen die je uit kunt dagen. Cognitieve gedragstherapie heet dat. En verder hadden we ook muziek en beeldende therapie zodat je daarin ook eea kon uitten en de sporttherapie was heel erg gericht op je eigen grenzen bewaken. het was een heel vol programma, maar het ging niet zo over het wroeten in het verleden, maar wel herkennen hoe het komt dat je slecht om kunt gaan met bepaalde dingen door je verleden, zodat je ook meer begrip krijgt voor jezelf. ik heb er heel veel aan gehad!
Sterkte meis! Uiteindelijk moet je toch kiezen voor jezelf. En misschien eens een gesprek vragen bij een andere bedrijfsarts? Ik zou, als ik jou was, toch ziekmelden, voor er zoveel fout gaat dat het niet meer te herstellen is (zo is het mij ook vergaan). Ik was blij toen in de WW te zitten en daarin ben ik in de ziektewet gegaan, had dus niet meer de hijgende adem in de nek van een werkgever die geen extra kosten wilde maken. Dat gaf mij ook veel rust om te herstellen. En gelukkig zag de keuringsarts van de WW wel dat ik er slecht aan toe was.
Sterkte meis! Uiteindelijk moet je toch kiezen voor jezelf. En misschien eens een gesprek vragen bij een andere bedrijfsarts? Ik zou, als ik jou was, toch ziekmelden, voor er zoveel fout gaat dat het niet meer te herstellen is (zo is het mij ook vergaan). Ik was blij toen in de WW te zitten en daarin ben ik in de ziektewet gegaan, had dus niet meer de hijgende adem in de nek van een werkgever die geen extra kosten wilde maken. Dat gaf mij ook veel rust om te herstellen. En gelukkig zag de keuringsarts van de WW wel dat ik er slecht aan toe was.
Stressed is just desserts spelled backwards
maandag 21 juli 2008 om 21:10
Haags Loesje; wat een baggersituatie zeg. Sowieso heel veel succes!
Een paar kreten, kun je een andere arbo-arts aanvragen o.b.v. second opinion? Hoe staat je huisarts in het verhaal? Heb je je verzekeraar al eens gebeld? Heb je misschien een vertrouwenspersoon binnen jullie bedrijf? Zou je personeelszaken erin kunnen betrekken?
Wellicht heb je het al gedaan hoor, meer mijn gedachten over wát kan je nog in zo'n situatie.
Een paar kreten, kun je een andere arbo-arts aanvragen o.b.v. second opinion? Hoe staat je huisarts in het verhaal? Heb je je verzekeraar al eens gebeld? Heb je misschien een vertrouwenspersoon binnen jullie bedrijf? Zou je personeelszaken erin kunnen betrekken?
Wellicht heb je het al gedaan hoor, meer mijn gedachten over wát kan je nog in zo'n situatie.
maandag 21 juli 2008 om 22:00
Ik heb niet alle reacties gelezen, eigenlijk alleen de eerste post, maar ik wil even mijn ervaring delen.
Wij zitten ook op een klein kantoortje, met z'n 5en.
1 collega is 34, en hij komt dagelijks te laat en gaat zeker een half uur eerder weg. Ook merk ik nu (vooral nu het komkommertijd is) dat hij ook voortdurend op internet zit. Hij zit ook telkens met vrienden te bellen en hoevaak ik hem dan wel niet hoor zeggen: "de baas is op vakantie"
zeer frustrerend. Vooral omdat je zou denken dat hij op zijn 34e toch wel wat verantwoordelijkheid zou hebben?
Vannacht stuurde hij me om 3 uur 'snachts een smsje, dat hij vandaag pas om 1 uur zou beginnen... nou vraag ik je! Uiteindelijk kwam hij om kwart voor 2 binnen en was hij om kwart voor 3 weer weg!
Ik wil dit zeker melden aan onze leidinggevende als hij terug is van vakantie! Het voelt als klikken, maar het loopt echt de spuigaten uit!
Dus ik zou het wel melden, als je hier mee zit!
xx
Wij zitten ook op een klein kantoortje, met z'n 5en.
1 collega is 34, en hij komt dagelijks te laat en gaat zeker een half uur eerder weg. Ook merk ik nu (vooral nu het komkommertijd is) dat hij ook voortdurend op internet zit. Hij zit ook telkens met vrienden te bellen en hoevaak ik hem dan wel niet hoor zeggen: "de baas is op vakantie"
zeer frustrerend. Vooral omdat je zou denken dat hij op zijn 34e toch wel wat verantwoordelijkheid zou hebben?
Vannacht stuurde hij me om 3 uur 'snachts een smsje, dat hij vandaag pas om 1 uur zou beginnen... nou vraag ik je! Uiteindelijk kwam hij om kwart voor 2 binnen en was hij om kwart voor 3 weer weg!
Ik wil dit zeker melden aan onze leidinggevende als hij terug is van vakantie! Het voelt als klikken, maar het loopt echt de spuigaten uit!
Dus ik zou het wel melden, als je hier mee zit!
xx
donderdag 24 juli 2008 om 21:23
Ik stel voor dat jij je eerst eens verdiept in wet- en regelgeving voordat je dergelijk commentaar geeft. Je kunt niet kiezen voor een uitkering, dat is iets waar je al dan geen recht op hebt. En dat bepaal niet jij of je werkgever, maar de wetgeving en de uitkerende instantie, die daar Godzijdank strenge regels voor op hebben gesteld.
En ik weet niet of jij het je realiseert, maar als het bedrijfsleven er niet voor op draait, dan wordt het betaald uit onze zak!
maandag 28 juli 2008 om 00:33
zaterdag 16 augustus 2008 om 08:42
Herkenbaar verhaal. Collega zat ook de hele dag op internet voor ze overspannen werd. Is denk ik toch een soort vlucht van de werkelijkheid. Enfin, heb gisteren de halve dag haar 'puin' geruimd. Op verzoek van mijn baas... Daarna een lijstje aan hem overhandigd; "Sorry, maar hier kwam ik niet uit." Niets verkeerds over die collega gezegd, is gewoon een aardig mens. Kreeg nog een pluim van m'n baas vanwege het uitzoekwerk.
